เหลืออีก 6 วัน
รุ่งขึ้นมิวไปถึงที่บริษัทประมาณบ่ายโมงกว่า ซึ่งเพื่อนๆ ในวงมาหมดแล้ว เมื่อมิวเข้าไปในห้องซ้อม ทุกคนดูสีหน้าเฉยชา
มิวรู้สึกผิดที่เขาทำให้ในวงเครียด พอมิวเดินเข้าไปวางข้าวของและเดินไปที่ไมค์กลางห้อง
ทุกคนตะโกนพร้อมกันว่า “ยินดีต้อนรับ” พร้อมกับรัวเสียงเครื่องดนตรีต่างๆ ไม่ยั้ง
ทุกคนวางเครื่องดนตรีลงและวิ่งมากอดมิวที่กลางห้องแต่พอคนเยอะเหมือนกันการกอดกันทั้งหมดมากกว่า มิวยิ้มดีใจน้ำตาคลอ
“ขอบใจนะทุกคน ขอบใจมาก” มิวยิ้มให้เพื่อนๆ ในห้อง เอ็กซ์ชูนิ้วโป้งและยักคิ้วให้
การซ้อมดำเนินไปเรื่อยๆ มีบางครั้งที่มิวร้องเพลง แล้วมีอาการเศร้าจะร้องไห้ออกมา ร้องต่อไม่ได้
แต่พักสักครู่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี การซ้อมเรื่อยมาถึงหกโมงเย็น
“เอ้าเพลงสุดท้ายนะ หมดเวลาซ้อมและ” เอ็กซ์บอก
“กันและกันป่าวมิววันนี้ยังไม่ได้ซ้อมเลยนะ” เพื่อนในวงบอก
“เพลงนี้กูขอไม่ซ้อมนะ กูจะร้องเพลงนี้วันจริงเลย มรึงจะซ้อมก็ให้เพชรร้องแล้วกันนะ โทดที” มิวตอบ
“อืมๆ กูเข้าใจ”
“งั้น Ticket อีกซักรอบแล้วกัน” มิวบอกเพื่อนๆ การซ้อมวันแรกจบลงไปแม้จะตะกุกตะกักแต่ก็ออกมาดี
มิวกลับถึงบ้านยกมือไหว้รูปอากงอาม่า แล้วนั่งเล่นเปียโนเหมือนเดิม หญิงเดินมามองลอดประตูเหล็กที่ปิดไม่สนิท มิวเล่นเปียโนไปน้ำตาไหลไป
อาการของโต้งทรงตัว คลื่นสมองปรกติ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
เหลืออีก 5 วัน
การซ้อมดำเนินไปเหมือนเดิม หญิงตามมาดูการซ้อมด้วยวันนี้ และหญิงโทรหาสุนีย์
“ตอนนี้อาการทรงตัวนะ แต่โต้งหายใจขัดเขาเลยเอาออกซิเจนมาใส่ให้ นอกนั้นก็เหมือนเดิมแหละหญิง”
“แล้วน้ากรล่ะคะ น้ากรหายแล้วล่ะ แค่ยังไม่ค่อยแข็งแรงก็ผลัดกันเฝ้าโต้งนี่แหละ แล้วมิวล่ะ”
“มิวซ้อมอยู่ค่ะน้า มิวซ้อมหนักมากเลย ถ้าโต้งมาเห็นคงจะดีใจ” หญิงตอบ ภาคภูมิใจในตัวมิวมาก
“ฝากบอกมิวด้วย ว่าน้ากับน้ากรเป็นห่วง ดูแลสุขภาพด้วย”
“ค่ะ แค่นี้นะคะ สวัสดีค่ะ”
การซ้อมจบลง หญิงกลับบ้านกับมิว มิวนั่งฟังเพลงของตัวเองในรถตู้ที่มาส่งพร้อมยิ้ม หญิงยิ้มตามอย่างโล่งใจ
กลับถึงบ้านมิวไหว้รูปผู้ใหญ่ทั้งสองและนั่งลงเล่นเปียโนเหมือนเคย เมื่อเล่นจบมิวเดินขึ้นไปพูดกับตุ๊กตาไม้
“หายไวๆ นะ”
อาการของโต้งทรงตัว คลื่นสมองปรกติ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
เหลืออีก 4 วัน
มิวไปซ้อมเหมือนเดิม วันนี้เพชรต้องซ้อมเยอะเป็นพิเศษเนื่องจากได้เติมเพลงคืนอันเป็นนิรันด์เข้ามาใช้ในการโชว์ด้วย
มิวนั่งมองเพชรร้องรอบแล้วรอบเล่า แต่เพชรยังมีความประหม่าที่หลายๆคนจ้องมองมาที่เขาเลยร้องเพี้ยนร้องหลุดไปบ้าง
มิวเข้าไปปลอบและสอนให้เพชรร้องออกมาจากใจ คิดว่าร้องอยู่ในห้องน้ำที่บ้านก็ได้ รอบสุดท้ายเพชรร้องได้ไพเราะมาก
เมื่อร้องจบทุกคนในห้องเงียบสนิท ครู่หนึ่งมิวตบมือให้เพชรทุกคนตบตาม มิวเข้าไปกอดคอเพชร เพชรมองมิวอย่างภูมิใจ
กลับถึงบ้านมิวไหว้รูปผู้ใหญ่ทั้งสองและนั่งลงเล่นเปียโนเหมือนเคย เมื่อเล่นจบมิวเดินขึ้นไปพูดกับตุ๊กตาไม้
“อย่าขี้เซามากสิ”
อาการของโต้งทรงตัว คลื่นสมองปรกติ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
เหลืออีก 3 วัน
วันนี้ผู้จัดการวง โปรดิวเซอร์งาน และวงดนตรีวงอื่นมากันพร้อม เพื่อดูวงออกัสซ้อมเหมือนจริง
การซ้อมผ่านไปได้ด้วยดี จนถึงเพลงสุดท้ายคินอันเป็นนิรันดร์ ทุกๆ คนตบมือให้วงออกัส
โปรดิวเซอร์ถาม “เพลงกันและกันหายไปไหนล่ะ”
“มันเป็นเพลงsurprise น่ะครับพี่” เพื่อนในวงคนหนึ่งบอก
“เราวางคอนเซ็ปต์ไว้น่ะครับ รับรองดีแน่นอน” ปิงปองเสริม
“เพลงนั้นเราจะซ้อมแบบเงียบๆ แล้วกันนะพี่ พวกผมขอเก็บเป็นความลับเพลงนึง”
“โอเคๆ ให้มันเจ๋งอย่างที่คุยแล้วกัน” ผู้จัดการวงบอก
ทุกคนในวงมองมาที่มิวแล้วยิ้ม ยักคิ้วให้ มิวยิ้มให้เพื่อนๆ ในวง
กลับถึงบ้านมิวไหว้รูปผู้ใหญ่ทั้งสองและนั่งลงเล่นเปียโนเหมือนเคย เมื่อเล่นจบมิวเดินขึ้นไปพูดกับตุ๊กตาไม้
“เพลงนั้นเราเก็บไว้ให้โต้งฟังนะ รีบๆ ตื่นมาฟังล่ะ”
อาการของโต้งทรงตัว คลื่นสมองปรกติ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง หมอเอาออกซิเจนออกเพราะโต้งหายใจเองได้ดีขึ้นมาก
เหลืออีก 2 วัน
การซ้อมดำเนินไป วันนี้ทุกคนซ้อมโดยไม่พักติดต่อกันจนหกโมงเย็น เพลงที่เล่นออกมาทุกเพลงน่าพอใจเป็นอย่างยิ่ง
“ถ้าวันจริงเล่นได้อย่างนี้พี่จะโปรโมทพวกเราสุดตัวเลย” ผู้จัดการวงเดินมากอดคอมิวแล้วพูดกับทุกคนในวง
เอ็กซ์เดินมากอดคอมิว “มรึงนี่แม่งโครตเข้มแข็งเลยว่ะ เท่ชิปหายเลย”
“ขอบใจนะ” มิวตอบ
กลับถึงบ้านมิวไหว้รูปผู้ใหญ่ทั้งสองและนั่งลงเล่นเปียโนเหมือนเคย เมื่อเล่นจบมิวเดินขึ้นไปพูดกับตุ๊กตาไม้
“เราจะรอไหวไหมนะ เราท้อนะแต่จะไม่ยอมแพ้หรอก เพราะฉะนั้นโต้งก็อย่ายอมแพ้ล่ะ”
อาการของโต้งทรงตัว คลื่นสมองปรกติ หมอลองตรวจเช็คระบบการรับรู้ต่างๆ พบว่ายังไม่มีการตอบสนองที่ดีเท่าที่ควร
แต่กล้ามเนื้อมีการรับรู้และยังทำงานเป็นปกติถึงความแข็งแรงลดลงเล็กน้อยก็ตาม
เหลืออีก 1 วัน
วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่ในสตูดิโอ ทีมงานแจกคิวและสคริปต์ของคอนเสิร์ตครั้งนี้ วงออกัสได้เล่นเป็นวงปิด
ทุกคนซ้อมไล่ตั้งแต่วงแรกจนถึงวงออกัส เสร็จงานประมาณสามทุ่ม จึงแยกย้ายกันกลับบ้าน มิวเลือกที่จะกลับเองโดยไม่ให้รถตู้ไปส่ง
มิวไปลงที่โรงพยาบาลที่โต้งนอนพักอยู่ มิวซึ่งยืนอยู่ที่ชั้นล่างของโรงพยาบาลมองขึ้นไปที่ห้องของโต้งที่โต้งนอนพักอยู่ โทรศัพท์ไปหาสุนีย์
“ว่าไงมิว”
“สวัสดีครับน้านีย์ ผมไม่ถามว่าโต้งเป็นยังไงนะครับ แต่ยังไงพรุ่งนี้น้านีย์พาโต้งมาดูคอนเสิร์ตนะครับ”
“จ้ะๆ น้าจะพาไปนะ” สุนีย์ตอบน้ำตาคลอเบ้ามองไปที่ใบหน้าของโต้ง
“ขอบคุณครับน้านีย์ ฝากสวัสดีน้ากรด้วยนะครับ แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ”
กลับถึงบ้านมิวไหว้รูปผู้ใหญ่ทั้งสองและนั่งลงเล่นเปียโนเหมือนเคย เมื่อเล่นจบ มิวพูดกับอาม่า
“อาม่าพรุ่งนี้มิวจะไปเล่นดนตรีแล้ว อาม่าอวยพรให้มิวนะ”
จากนั้นมิวขึ้นห้องเดินขึ้นไปพูดกับตุ๊กตาไม้
“พรุ่งนี้โต้งอย่าลืมมาดูเรานะ เราจะเล่นเต็มที่เลย อย่ามาสายล่ะ”
อาการของโต้งทรงตัว คลื่นสมองปรกติ หมอลองตรวจเช็คระบบการรับรู้ต่างๆ พบว่ายังไม่มีการตอบสนองที่ดีเท่าที่ควร กล้ามเนื้อดีขึ้นจากการที่สุนีย์และกรคอยทำกายภาพบำบัดให้ ตามีการตอบสนองต่อแสงเล็กน้อย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
