The end : Part I of III
วันรุ่งขึ้น สุนีย์โทรมาบอกว่าให้พาเพื่อนๆ มาทานข้าวที่บ้านเพราะได้ชวนพี่จูนไว้ ก่อนที่พี่จูนจะกลับเชียงใหม่ในวันพรุ่งนี้
โต้งจึงให้มิวโทรไปบอกเอ็กซ์กับหญิงให้เตรียมตัวไว้ เอ็กซ์มาหาหญิงที่บ้านแล้วจึงมาเรียกมิว
“ไอ้มิว เปิดบ้านหน่อยเร็ว” เอ็กซ์ร้องเรียก หันมายิ้มให้หญิงหน้าตาเจ้าเล่ห์
มิวเดินลงมาเปิดบ้าน โดยยังไม่ได้อาบน้ำ
“อะไรวะ น้ำยังไม่อาบอีก จนกูมาถึงแล้ว”
“โต้งอาบอยู่น่ะ” มิวบอก
“เฮ้ย นอนค้างที่นี่ด้วยเหรอ” เอ็กซ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่มิว
“มึงอย่ามาคิดทะลึ่ง หญิงไปคบกับคนแบบนี้ได้ไงเนี่ย” มิวพูดพลางเดินนำเข้าไปในบ้าน
“แต่ว่าหญิงก็เห็นคนกอดกันแถวนี้นะเมื่อคืนนี้” หญิงพูดลากเสียง
“จะบ้าเหรอหญิงจะเห็นได้ไง เราปิดม่านไว้” มิวบอกพลางเดินไปดูที่ม่านที่ปิดไว้ แล้วรู้สึกตัวว่าโดนลักไก่
หันไปมองหญิงกับเอ็กซ์ที่หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่สองคนบนเตียง มิวขมวดคิ้วแล้วเอาผ้าห่มเขวี้ยงใส่ทั้งสองคน
โต้งเดินเข้ามาพอดีโดยนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว
“เฮ้ยหญิง” โต้งรีบเดินกลับออกไป
เอ็กซ์และหญิงเห็นอย่างนั้นก็หันหน้ามามองกันแล้วหัวเราะกันออกมาอีกก๊ากใหญ่
มิวเดินเอาเสื้อและกางเกงไปให้โต้งที่ห้องน้ำ และเข้าไปอาบน้ำ
โต้งเดินกลับเข้ามาในห้อง
“โต้งนี่ขาวจังเนอะ” หญิงแซว โต้งเขินจนหน้าแดง
“ขี้แกล้งจริงๆ อย่าถือสานะโต้ง” เอ็กซ์บอก
โต้งไม่ตอบอะไรได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินไปนั่งที่โต๊ะคอมพ์
สักพักมิวอาบน้ำเสร็จเดินออกมาโดยแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว หญิงและเอ็กซ์บอกว่าจะไปรอข้างล่าง โต้งจึงรีบตามลงด้วยเพราะกลัวถูกล้ออีก
มิวมองตามไปและหัวเราะเบาๆ
เมื่อมิวเก็บของเสร็จเรียบร้อยก็ทำการเรียกแท็กซี่เพื่อไปบ้านของโต้งกัน ระหว่างทางหญิงและเอ็กซ์ยังคงล้อมิวกับโต้งอยู่ตลอดทาง
จนมิวต้องเอามือไปปิดปากหญิงที่นั่งอยู่ด้านหน้าและเอาอีกมือปิดปากเอ็กซ์ ทั้งสามคนเล่นกันบนรถจนแท็กซี่ดุ
มีแต่โต้งเท่านั้นที่นั่งนิ่งๆ ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร
“ไม่ตอบโต้ซะมั่งเดี๋ยวพวกนี้ก็คิดจริงหรอกโต้ง” มิวบ่น
“ไม่รู้สิ ไม่รู้จะทำไงอ่ะ” โต้งตอบ
รถจอดที่หน้าบ้านโต้งทุกคนเดินเข้าไปเอ็กซ์กับหญิงยังคงพูดล้อเลียนอยู่จนมิวหันมาทำตาเขียวใส่และกรเดินออกมารับ ทั้งคู่จึงเลิกล้อ
ภายในบ้านสุนีย์กับจูนนั่งคุยกันอยู่ คนอื่นๆ ตามมาสมทบ
“คุณน้าดูเพลียๆ นะคะ จูนว่าพาไปโรงพยาบาลอีกดีกว่าไหม” จูนคุยกับสุนีย์
กรเดินมาได้ยินพอดี
“ก็เพิ่งผ่านช่วงพักฟื้น แล้วก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมันก็คงจะค่อยๆ ดีขึ้นแหละ เพิ่งจะออกมาจะให้เข้าอีกแล้วเหรอ โรงพยาบาลน่ะ” กรบอก
"อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้กันเลยดีกว่า เอาของออกไปสนามหน้าบ้านกันเถอะ มิวกับเอ็กซ์ไปยกของในครัวนะ โต้งไปจุดเตาเหมือนเดิมแล้วกัน”
กรพูดน้ำเสียงดูเหนื่อยหอบ สุนีย์ จูน และโต้งมองกรอย่างเป็นห่วง
ปาร์ตี้บาร์บีคิวมีขึ้นอีกครั้งบรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกและอบอุ่นทุกคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนมและมีความสุข
“พี่จูนกลับพรุ่งนี้เหรอครับ ไวจัง” มิวบอก
“อืม ไม่ได้เข้าร้านหลายๆ วันมันไม่ดีนะ” จูนพูดยิ้มๆ “มิวเคยไปเชียงใหม่ไหมล่ะ ว่างๆ ลองให้โต้งพาไปเที่ยวสิ” จูนหันไปยิ้มให้โต้ง โต้งหันมาทำหน้างงๆ
“ก็โต้งเคยไปแล้วก็พาเพื่อนเที่ยวหน่อยสิ” จูนบอก แต่โต้งหันไปทางพ่อกับแม่ที่อยู่ในบ้าน พ่อดูอ่อนแอและไม่สบาย
“คงอย่างที่พ่อบอกแหละโต้ง อย่าคิดมาก” จูนบอกโต้ง
“อืม รักษาตัวแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้น” มิวหันไปเสริม หญิงและเอ็กซ์ยิ้มให้โต้งเป็นการให้กำลังใจ
“พรุ่งนี้ให้ไปส่งพี่จูนกันเถอะ” หญิงบอกขึ้นมาเพื่อทำลายความกังวลของโต้ง
“อย่าเลย ลำบากเปล่าๆ เปลี่ยนเป็นหาเวลาไปหาพี่ที่นู่นบ้างแล้วกันนะ” จูนบอกยิ้มๆ
“ได้อยู่แล้ว มีเวลาเมื่อไหร่จะไปเมื่อนั้นเลยครับ” เอ็กซ์ตอบรับทันควัน
วันรุ่งขึ้นจูนเดินทางกลับเชียงใหม่ไปแล้วตั้งแต่ช่วงเช้า
พวกมิวมีแถลงข่าวกำหนดการวางแผงอัลบั้มใหม่ที่บริษัท โดยมีโดนัทเป็นแขกรับเชิญขึ้นไปทำการแสดงเสมือนถ่าย mv อยู่ด้วย
ที่บ้านของโต้งสุนีย์ออกไปทำงานแล้ว โต้งอยู่กับกรสองคนในบ้านโต้งคอยช่วยหยิบนู่นหยิบนี่ให้กรเนื่องจากกรดูเหนื่อยๆ ลุกไม่ค่อยไหว
“โต้งว่าเดี๋ยววันนี้แม่กลับมาไปหาหมอกันอีกทีดีกว่านะพ่อ” โต้งบอกกรขณะส่งแก้งน้ำและยาให้
“ไม่เป็นไร ยานี่ยังกินไม่หมดเลย เดี๋ยวกินยาหมดก็หายดีเอง” กรบอกโต้งอย่างอ่อนโยน
“ไม่รู้สิ แต่ไปซักนิดก็ยังดี อย่างน้อยก็ไปตรวจดูหน่อย” โต้งยังตื๊อต่อไป
“อืมๆ แล้วค่อยว่ากันแล้วกัน” กรกินยาเสร็จแล้วหลับตาลงนอน
พอกรหลับลงที่ที่ประจำโต้งมองพ่อด้วยสายตาห่วงใยแล้วเดินขึ้นห้องไป
โต้งนอนฟังเพลงอยู่ในห้องซักพักได้ยินเสียงดังโครมครามเหมือนของตกมาจากชั้นล่าง จึงรีบวิ่งไปลงพบกรนอนสลบอยู่ที่พื้น
รถพยาบาลรับกรไปโดยมีโต้งนั่งไปด้วย โต้งโทรศัพท์บอกสุนีย์ให้ไปที่โรงพยาบาล
“เป็นยังไงบ้าง” สุนีย์ถามโต้งเมื่อมาถึงโรงพยาบาล
“ยังไม่ออกมาเลยแม่” โต้งตอบ สีหน้าของทั้งสองคนดูเป็นกังวลอย่างมาก
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงนายแพทย์จึงเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน สุนีย์และโต้งรีบลุกไปทันที
“เป็นยังไงบ้างคะ กรเป็นอะไร” สุนีย์ถามอย่างร้อนรน
“คนไข้มีร่างกายอ่อนแอมาก่อนอยู่แล้วจากการที่ตับเสียหาย อีกทั้งยังมาทานเหล้าซ้ำและประสบอุบัติเหตุร่างกายเลยค่อยๆ ทรุดเรื่อยๆ”
นายแพทย์พูดน้ำเสียงเรียบเฉยๆ โต้งสีหน้าเป็นกังวลอย่างมาก
“คนไข้ช๊อคหมดสติและหยุดหายใจไปนะครับ ทำให้ระบบในร่างกายแย่ลง คนไข้หัวใจหยุดเต้นไปแล้วหมอพยายามปั๊มหัวใจแต่ไม่สำเร็จ"
"ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ” นายแพทย์คนเดิมพูดเสร็จก็เดินจากไปสุนีย์ช๊อคยืนตัวแข็งโต้งทำอะไรไม่ถูก ณ เวลานั้น
ทั้งสองคนแม่ลูกมีน้ำตาไหลออกมาจากตาไหลลงมาอาบแก้ม แต่ไม่มีเสียงร้องไห้ ทั้งคู่ได้แต่มองหน้ากันและกอดกันอยู่อย่างนั้น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
