หัวข้อ: รักแห่งสยามภาคต่อ ในจินตนาการของผม

[ไรฮะคุง]

ความจริงโดนัทโผล่มาตอนต้นเรื่องแล้วทีนึงนะครับ

[Inw_SuSu]

อ๊าาา ลุ้นๆ  มาอัพเร็วๆน๊าาา

[Fujichima_Takara]

ชอบค้าบบบบ
ชอบมากๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆๆๆ
สรุปว่าชอบคับ

[ไรฮะคุง]

“ทำไมคุณถึงกินเหล้าอีก” เสียงสุนีย์ใช้น้ำเสียงเฉียบขาดใส่กร

“ผมเครียด ผมก็กินเหล้า แล้วไงล่ะ” กรตอบเสียงอ้อแอ้แต่ดูดุดัน

“คุณมีอะไรต้องเครียดอีก อยู่บ้านดูแลบ้านนี่นะเครียด ก็บอกมาสิ ชั้นจะได้เป็นคนทำ”

“ไม่เกี่ยวหรอก”

“แล้วมันเรื่องอะไรกัน กว่าคุณจะเลิกมันได้ กว่าคุณจะมีสุขภาพกลับมาได้ แล้วคุณยังกลับไปกินอีก”

“อย่ามายุ่งได้ไหม” กร พูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ และผลักสุนีย์ออกไปให้พ้นทาง

“มีอะไรทำไมไม่พูดเล่า ใครมันจะไปรู้ว่าเป็นอะไรกันไป” สุนีย์พูดเสียงดัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ

“คุณอยากพูดให้ผมฟังเหรอ ผมมันเป็นไอ้โง่ของบ้านนี้”

“คุณพูดอะไรของคุณเนี่ย ชั้นงงไปหมดแล้ว”

“คุณรู้เมื่อไหร่ ว่า…ว่าไอ้โต้งมันเป็น…เป็นเกย์” กรถามด้วยเสียงสั่นเทา โต้งลงมาทันได้ยินประโยคนี้พอดี

“คุณว่ายังไงนะ”

“ผมถามว่าคุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าไอ้โต้งมันเป็นเกย์” กรตะคอกเสียงดัง

“คุณไปเอามาจากไหน คุณพูดได้ยังไงว่าลูกเป็นแบบนั้น” สุนีย์เปลี่ยนน้ำเสียง พยายามถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เสียงยังคงสั่น

“ผมเห็นหนังสือพิมพ์เมื่อวานที่คุณไปว่าไอ้โต้งในห้อง ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าคุณว่ามันเรื่องอะไร แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะ”

“มันไม่ใช่”

“ไม่ใช่อะไร จะโกหกอะไรกันอีก ผมเห็นโน้ตที่เจ้ามิวเขียนให้ไอ้โต้งด้วย”

“โน้ตอะไร” สุนีย์ถามด้วยสีหน้าสงสัยปนร้อนใจ

“พ่อค้นห้องโต้งเหรอ”โต้งตะโกนมาอย่างไม่พอใจ

“ถ้าชั้นไม่ค้นห้องแกชั้นจะรู้ไหม ว่าแกมันเป็นยังไง”

“แล้วมันเป็นยังไงล่ะ” โต้งเสียงแข็งใส่

“แก…แกมันไอ้ตัวอุบาทว์ แกทำตัวน่าเกลียดน่าขยะแขยงแบบนี้ได้ยังไง”

“พอเถอะคุณ ค่อยๆ พูดกันนะ โต้งขึ้นไปข้างบนก่อนลูก” สุนีย์หันมาบอกโต้งน้ำตาไหล พร้อมจะเดินเข้าไปโอบตัวกรให้ใจเย็นลง

“ไม่ต้องมายุ่ง” กรผลักสุนีย์กระเด็นไปกองอยู่ที่พื้น โต้งรีบวิ่งเข้าไปพยุงแม่

“แกจะไปเป็นตุ๊ดเป็นเกย์อะไรกันแกไปที่อื่น ไม่ใช่ที่นี่”

“โต้งก็แค่รัก…”

“รัก เริกอะไรกัน ผู้ชายรักกันมันก็ตุ๊ดเหมือนกันหมดแหละ แกอย่ามาอ้างรักเริกอะไรของแกเลย” กรตวาดเสียงดังขึ้น

“พ่อก็ดีแต่ใช้กำลัง กินเหล้า เคยสนใจคนอื่นไหม เคยสนใจหัวใจของคนอื่นมั่งไหม”

“สนใจลูกที่ทำตัวชั่วๆ อย่างนี้น่ะเหรอ สนใจแม่ที่มันปกป้องให้ลูกทำชั่วน่ะเหรอ” กรตวาดใส่โต้งเสียงดัง

“แม่ไม่เกี่ยว อย่าไปทำแม่สิ ถ้าจะทำก็ทำโต้งคนเดียว” โต้งตะโกนใส่หน้ากร

“นี่แน่ะทำแกคนเดียว” กรตบหน้าโต้งอย่างจัง “แกจะไปไหนก็ไปชั้นไม่อยากเห็นหน้าแก” กรตกใจกับการกระทำตัวเองเหมือนกัน
โต้งอึ้งไปครู่หนึ่ง น้ำตาไหลออกมา สุนีย์กรีดร้องวิ่งเข้ามาทุบตีกรแล้วกรกอดไว้พลางบอกให้โต้งขึ้นไปข้างบนก่อน โต้งกัดฟันแล้วยิ้มอย่างโกรธแค้นแล้ววิ่งขึ้นห้องไป


สุนีย์นอนเป็นลมหมดสติอยู่ที่โซฟา กรนิ่งกินเหล้าอยู่ใกล้ๆ กันนั้น พักใหญ่โต้งเดินลงมาพร้อมเป้ใบหนึ่ง และถือตุ๊กตาของมิวไว้ในมือ
“นี่แกจะไปไหน” กรตะโกนถามโต้ง โต้งไม่ตอบอะไร เดินผลุนผลันออกนอกบ้านไปทันที


“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดติดต่อได้ในขณะนี้….” โต้งซึ่งอยู่หน้าบ้านมิว กดโทรศัพท์หามิวเป็นสิบๆ รอบแต่ยังคงติดต่อไม่ได้ มองไปที่บ้านหญิงก็มืดสนิท โต้งตัดสินใจโทรหาหญิง

“มีอะไรเหรอโต้งโทรมาตอนดึก”

“หญิงอยู่บ้านหรือเปล่า”

“นี่เรามาหาญาติที่ต่างจังหวัดน่ะ มีอะไรเหรอ”

“อ๋อเปล่าๆ ไม่กวนแล้วล่ะนะ” โต้งวางสาย ทอดสายตามองไปตามทางที่มืด เงียบ วังเวงและดูว่างเปล่าเหมือนจิตใจของโต้งเอง

[kaokao]

ขออ่านเป็นคนแรกเลยแล้วกันนะ  แล้วมาลงอีกนะ

[THIP]

โต้งจะทำยังต่อล่ะ   

[zerphyron]

ทำไมผมอ่านแล้วผมถึงร้องไห้ตามหล่ะคับ หรือเพราะว่าผมฟังเพลง เวลาที่ดีที่สุดที่ฉันเคยมี    ไปด้วยคับ

[astral]

โต้งหอบผ้าหนีเลยเหรอ อย่าไปไหนไกลนะ รอมิวอยู่หน้าบ้านนั่นแหละ 

[JaHkoNY]

โต้งหอบผ้าหนีเลยเหรอ อย่าไปไหนไกลนะ รอมิวอยู่หน้าบ้านนั่นแหละ 

ถูกค่า ~~~

เง้ออ ทำไมพ่อโต้งใจร้ายยยอ่ะค้า

มิวไปไหน กลับมาเร็วเข้า โต้งรออยู่น้า

กดดันจริงๆเลย 

[duntey]

เพิ่งเข้ามาอ่านฮะ

แล้วก็อ่านมาถึงตอนที่เครียดซะขนาดนี้เลย

ฮือๆๆๆ

ประโยคนี้"“แก…แกมันไอ้ตัวอุบาทว์ แกทำตัวน่าเกลียดน่าขยะแขยงแบบนี้ได้ยังไง” ===> เจ็บปวดมากคับ

[ไรฮะคุง]

ที่สตูดิโอ การถ่ายทำ mv ยังคงดำเนินต่อไปในลายร้อง โดยมีให้โดนัทเข้ามาร่วมแจมบ้าง
ถ่ายจนเช้าจึงถ่ายเสร็จ รถตู้คนที่ไปทางเดียวกันก็นั่งไปด้วยกัน โดนัท มิว และเอ็กซ์นั่งไปด้วยกัน เอ็กซ์นอนตรงกลางสุด มิวกับโดนัทนั่งเบาะแถวหน้า 
โดนัทหลับไปแล้ว มิวเอาผ้าห่มที่อยู่ในรถมาห่มให้โดนัท โดนัทรู้สึกตัวแต่แกล้งทำเป็นหลับต่อ และแอบอมยิ้ม

มิวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูปรากฏว่าแบตหมด จึงเก็บใส่กระเป๋าไว้อย่างเดิม รถมาจอดที่บ้านโดนัท โดนัทลงรถไปบอกลาเอ็กซ์ จากนั้นหันมาทางมิวและบอกว่า “ขอบคุณนะ”


มิวพยักหน้ารับอย่าง งงๆ และยิ้มให้ เอ็กซ์มองหน้าทั้งสองคนสลับไปมา ประตูรถปิดลง โดนัทโบกมือลาจนรถตู้ขับออกไป

“กูว่าโดนัทชอบมรึงว่ะ” เอ็กซ์โดดมานั่งเบาะแถวหน้ากับมิว

“เฮ้ย จะบ้าเหรอก็แค่คุยกันเยอะสุดเลยสนิทกัน” มิวตอบขำๆ

“ไม่แน่นะไอ้มิว อย่าไว้ใจผู้หญิง มรึงอาจไปทำอะไรโดนใจเขาเข้าให้ก็ได้”

“ไม่พูดกับมรึงแล้วไอ้เอ็กซ์ ปากเหม็น”

เอ็กซ์ตบหัวมิวไปทีนึง
รถมาส่งถึงบ้านมิว มิวสังเกตมีก้นบุหรี่อยู่หน้าบ้าน มิวทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยและเข้าบ้านไป เมื่อขึ้นถึงห้องมีข้อความเข้าว่าโต้งโทรหาคุณจำนวน 15 ครั้ง โทรกลับไปที่เครื่องโต้งแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ มิวกระวนกระวายใจอย่างมากตัดสินใจเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วจะออกตามหา


ขณะที่มิวกำลังจะเดินออกจากบ้านสุนีย์ขับรถมาหาพอดี มีรอยเขียวช้ำตามแขนปรากฏให้เห็นอยู่ประปราย

“มิว โต้งได้มาที่นี่หรือเปล่า” สุนีย์ถามโต้งด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“เปล่าครับน้านีย์ ผมเพิ่งกลับจากทำงานมาเหมือนกัน” มิวตอบด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แต่สีหน้าร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

“แล้วโต้งติดต่อมามั่งไหมมิว” สุนีย์ถาม น้ำเสียงสั่นเครือ

“โต้งโทรมาแต่ผมแบตหมดครับเลยไม่ได้รับ โทรกลับไปก็ไม่ติด มีอะไรหรือเปล่าครับน้านีย์” มิวถามอย่างร้อนใจ

“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ นี่เบอร์น้านะ ถ้าโต้งติดต่อมาให้โทรมาหาน้าด่วนเลยนะ” สุนีย์ยื่นนามบัตรตัวเองให้มิวรับไว้

“ครับๆ” มิวตอบ ตอนนี้จิตใจมิวไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

สุนีย์กลับไปแล้ว มิวลืมง่วงเป็นปลิดทิ้งรีบออกไปตามหาโต้งทันที เป้าหมายคือที่สยาม

มิวเดินซอกแซกไปทั่วสยาม สลับกับการที่ต้องหยุดพูดคุยกับแฟนเพลงที่เข้ามาทักทายบ้างเป็นครั้งคราว มิวเดินไปจนเย็นก็ยังไม่เจอ
เขานั่งพักที่ร้านไอศกรีมสั่งกาแฟมากินแก้วหนึ่ง ขณะนั่งพักมิวก็ยังคงนั่งหันหน้าออกไปนอกร้าน เพียงหวังว่าโต้งอาจจะเดินผ่านมา
แต่คนที่เดินผ่านมากลับเป็นโดนัทแทน โดนัทเห็นมิวยิ้มและโบกมือทัก แล้วเดินเข้ามาในร้านนั่งลงข้างๆ มิว

“มาเดินเล่นเหรอมิว” โดนัทถามเสียงสดใส

“อืม ทำนองนั้นแหละ” มิวตอบแบบขอไปที

“มากับใครล่ะมิว”

“คนเดียวน่ะ”

“โดนัทก็มาคนเดียว เบื่อๆ เลยออกมาเดินเล่นน่ะ มิวเดินดูของเป็นเพื่อนโดนัทหน่อยสิ”

“แต่ว่า…”

“ถ้ามิวไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เดินกับโดนัทมันคงน่าเบื่อ โดนัทเดินคนเดียวก็ได้”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือว่า…”

“งั้นก็แปลว่ามิวไม่ปฏิเสธ โอเคงั้นเราไปกันเถอะเดี๋ยวจะมืด” โดนัทดึงแขนมิวออกจากร้านไป

มิวไม่กล้าปฏิเสธออกไปตรงๆ เลยต้องเดินเป็นเพื่อนโดนัทไปพลางชะเง้อมองหาโต้งไปพลาง
แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา มิวกับโดนัทเดินไปจนถึงหน้าร้านของเล่น มีตุ๊กตาไม้ที่ไม่มีจมูกตั้งโชว์อยู่โดยไม่ติดป้ายราคา
มิวหยุดเดินและยืนดูตุ๊กตาไม้อย่างตั้งใจพร้อมถอนหายใจออกมา

“มิวชอบตุ๊กตาไม้นี่เหรอ”โดนัทถาม

“อืม ก็น่ารักดี”

“ทำไมพวกผู้ชายนี่ชอบตุ๊กตาไม้กันเยอะจังนะ” โดนัทพูดพลางขมวดคิ้วใส่มิวเชิงสงสัย

“ไม่รู้สิ เพราะมันทำให้เรารู้สึกดีมั้ง” มิวตอบโดนัททั้งที่ตายังจ้องไปที่ตุ๊กตา ยิ้มเล็กน้อยแต่สีหน้าเป็นกังวล

โดนัทชวนมิวเดินต่อไปเรื่อยๆ จนประมาณหนึ่งทุ่มก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

มิวกลับมาถึงบ้านเห็นบ้านหญิงเปิดไฟจึงไปเรียกหญิง หญิงและมิวนั่งคุยกันในบ้านชั้นล่าง มิวเล่าเหตุการณ์ต่างๆ พอที่มิวทราบให้หญิงฟัง

“เดี๋ยวหญิงโทรเช็คกับเพื่อนๆ ก่อนว่าโต้งได้ไปหาพวกลุ่มเพื่อนโรงเรียนโต้งหรือเปล่า”
หญิงตอบกระตือรือร้น แล้วรีบกดโทรศัพท์หาเพื่อนสองสามคนที่น่าจะพอรู้ความเคลื่อนไหวของโต้ง แต่เมื่อโทรหมดแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า

“ไม่มีใครรู้เลยมิวนอกจากพวกนั้นเราก็ไม่รู้แล้วว่าโต้งจะไปที่ไหนได้อีก”

มิวหน้าตาเป็นกังวลอย่างมาก มองไปที่รูปโต้งตอนเด็กที่อยู่บนเปียโน

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ตามหาที่ของเราให้เจอนะ
 

[Junrai_Hyper™]

มิว โต้ง สู้ๆๆๆ

 

ไรฮะคุงสู้ๆ

เป็นกำลังใจให้ครับ

 

[THIP]

ตามหาโต้งให้เจอนะ      

[ไรฮะคุง]

ที่บ้านของโต้งสุนีย์รับโทรศัพท์บ้านปรากฏว่าเป็นเสียงโต้งสุนีย์ดีใจมาก

“แล้วโต้งอยู่ไหนล่ะลูก เดี๋ยวแม่ไปรับ”

“ยังก่อนดีกว่าแม่ โต้งโทรมาบอกว่าโต้งโอเค แม่เป็นยังไงบ้าง”

“ไม่เป็นไร แม่เป็นห่วงนะโต้งโต้งเข้าใจไหม กลับบ้านเถอะลูก”

“พ่อคงไม่อยากให้โต้งกลับไป เขาทำอะไรแม่หรือเปล่า”

“ก็กินเหล้าหลับไปทุกวันแหละ โต้งอย่าไปโกรธพ่อนะ พ่ออาจจะยังรับไม่ได้อยู่”

“เหรียญหมดแล้วแค่นี้ก่อนนะแม่ ไว้วันหลังโต้งจะโทรไปหาใหม่”

“โต้ง เดี๋ยวก่อน โต้ง” สุนีย์ตะโกนตามสายโทรศัพท์น้ำตาคลอ สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวล

“โต้ง อยู่ไหนลูก มาหาพ่อทีสิลูก อย่าหนีพ่อไปอีกคนนะ” กรละเมอรำพึงรำพัน สุนีย์มองด้วยความท้อใจ
…………………………………………………………………………………………

เวลาผ่านไป 6 วันหลังจากโต้งหนีออกจากบ้านไป ครั้งสุดท้ายที่โต้งโทรเข้าบ้านก็ไม่มีใครได้รับข่าวคราวของโต้งอีกเลย
มิวมีคิวซ้อมตามปกติ mv ที่ถ่ายกับโดนัทมีคิวออกอากาศวันนี้ โดนัทมาหามิวที่บริษัทบ่อยขึ้นและมักชวนมิวไปที่สยาม ซึ่งมิวก็ไปประจำเพื่อตามหาโต้ง
จนมีข่าวตามหนังสือพิมพ์และหนังสือซุปซิปว่ามิวกับโดนัทเป็นแฟนกัน ทำให้ทางบริษัทของมิวพลิกวิกฤติเป็นโอกาส
ฉวยโอกาสเอาข่าวนี้กลบข่าวเก่าระหว่างมิวกับโต้งไป

“นั่นไงมรึง ข่าวเก่าไม่จบ ข่าวใหม่มาแล้ว”

“ข่าวอะไรของมรึงวะไอ้เอ็กซ์” เพื่อนในวงถามขึ้นมา

“ก็ข่าวไอ้มิวกับโดนัทน่ะสิ” เพื่อนในวงมองหน้ากันเลิ่กลั่ก บางคนพ่นสำลักขนมที่กินอยู่

“แล้วมรึงเป็นไงมั่งวะไอ้มิว เดี๋ยวนี้ซึมเอาๆ เดี๋ยวๆ ก็ดี เดี๋ยวๆ ก็ซึม” เพื่อนในวงหันไปถามมิว

“ไม่เป็นไงหรอก” มิวตอบอย่างไร้อารมณ์

“ไปนั่งดู mv ที่ห้องพักกันเถอะเดี๋ยวค่อยมาซ้อมต่อ จะได้เวลาออนแอร์วันแรกแล้วว้อย” เพื่อนในวงคนเดิมกล่าว
ทุกคนในวงทยอยเดินออกไป เหลือมิวที่ยังคงนั่งเงียบๆ อยู่ในห้องนั้น

เอ็กซ์เดินย้อนกลับมาพร้อมน้ำอัดลมในมือ

“เอ้า ไอ้มิวแดกซะจะได้ลืมๆไปมั่ง”

“ทำอย่างกับส่งเหล้าให้กูกิน”

“มรึงจะแดกไหมล่ะ จะทำอะไรก็ทำให้มรึงหายเป็นอย่างนี้ กูเป็นห่วงมรึงนะโว้ย”

“บ้านโต้งแตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะกู ตอนนี้วงก็ลุ่มๆ ดอนๆ เพราะกู ไอ้ตัวซวย” มิวสบถด่าตัวเอง”

“นิสัยโทษตัวเองของมรึง เมื่อไหร่จะหายวะ เรื่องโต้งมันก็ส่วนของไอ้โต้ง เรื่องมรึงก็ส่วนของมรึง
"มรึงไม่ใช่ superman นะว้อยจะได้คอยช่วยเหลือปกป้องได้ทุกคน ตอนนี้สิ่งที่อยู่ข้างหน้ามรึงคือวง มรึงต้องเลือกแล้วล่ะ
"ว่าจะทำอะไร ระหว่างทำหน้าที่ข้างหน้าหรือว่าจมอยู่กับใจที่มืดมน”

“อืม ขอบใจนะ” มิวพูดพลางกระดกน้ำอัดลมใส่ปากอย่างไม่ยั้ง
…………………………………………………………………………………………

“ขอบคุณนะครับพี่ ที่ให้ผมมารบกวน” โต้งตอบพลางกินมาม่าไป

“ไม่เป็นไร ยังไงก็พี่น้องกัน เรียนที่เดียวกัน”

“ผมจะได้เรียนหรือเปล่ายังไม่รู้เลย” โต้งวางชามมาม่าลง

โต้งกับผู้ชายอีกคนนั่งคุยกันอยู่ในห้องพักแห่งหนึ่งใกล้ๆ มหาวิทยาลัยที่โต้งสอบติด

“พี่ว่าโต้งโทรกลับไปให่แม่มารับดีกว่านะ ถามก็ไม่ตอบว่ามีเรื่องอะไร เกิดโต้งไปทำอะไรผิดกฎหมายมาพี่ก็ยุ่งสิวะ”

“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกพี่เต้”

“โทรศัพท์ก็เขวี้ยงซะพัง แล้วพ่อกับแม่จะติดต่อมายังไง”

“ผมโทรกลับไปหาแม่ที่บ้านแล้วล่ะ”

เต้เป็นรุ่นพี่ของโต้งที่เคยเจอกันที่มหาวิทยาลัย ทำงานพิเศษเป็นพนักงานร้านไอศกรีม บังเอิญเจอกับโต้งตอนที่โต้งไปเดินแถวสยาม
โต้งเลยขอมาอาศัยอยู่ชั่วคราว เต้เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งถึงขนาดเป็นเดือนคณะ
ผิวขาวจากการที่เป็นคนเหนือมาแต่กำเนิด พอสอบติดก็เข้ามาเรียนที่กรุงเทพและอยู่หอคนเดียว

“หลักฐานอะไรก็ไม่มี แล้วจะไปทำงานได้ไงวะพี่ไม่เข้าใจ”

“ลองดูแหละ ให้อยู่เฉยๆ เกรงใจ”

เต้หันไปเปลี่ยนช่องจากข่าวเป็นรายการเพลง
“วันนี้เราจะออกอากาศ mv ตัวนี้เป็นที่แรกที่นี่เลยนะครับ เพลงของวงออกัสที่ hit จนติดอันดับ 1 ในหลายๆคลื่นแล้ว ยังไงเราไปชมกันเลยดีกว่า กับเพลง กันและกัน”

~ถ้าบอกว่าเพลงนี้ แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม…..
โต้งนั่งมองตาไม่กระพริบ

“ชอบเหรอโต้ง พี่ก็ชอบนะเพลงนี้ พี่ฟังตั้งแต่วงนี้ไปงานคอนเสิร์ตคริสมาสต์ที่สยามเลยนะ”

โต้งไม่ตอบ แต่ยังคงนั่งฟังเพลงและดูโทรทัศน์ตาไม่กะพริบ ตกใจเล็กน้อยที่นางเอก mv เป็นโดนัท
แต่ก็ไม่ใช่สลักสำคัญอะไรที่โต้งจะไปคิดในตอนนี้ เพราะใจโต้งคิดถึงมิวมาก แต่ถ้าเขาไปหามิวแม่หรือพ่อจะตามไปเจอและส่งให้มิวมีปัญหาได้
พอเพลงจบลงโต้งยังคงเหม่อลอย

“เฮ้ย เป็นอะไรพี่คุยด้วยไม่คุย”

“อ้อ ป่าวๆ พี่เต้ว่าอะไรนะ”

“พี่บอกว่า ไม่รู้ว่ารักจริงหรือโปรโมทนะ ลงแทบทุกฉบับเลยว่านักร้องนำกับนางเอก mv เป็นแฟนกัน”

“เหรอ” โต้งซึมลงนิดหน่อย

“นี่ไงหนังสือเล่มนี้พี่ยืมที่ร้านมา ลงปกเลยนะ มีรูปตอนไปเที่ยวสยามกันด้วย”

“เป็นอะไรวะ ทำหน้าอย่างกับอกหัก”

“ไม่มีอะไรหรอกพี่ ไปเหอะพี่เต้เดี๋ยวกว่าจะคุย พี่เต้เข้างานอีก”โต้งชวน

 “เออพี่เปลี่ยนเสื้อแป๊บ” โต้งออกไปยืนรอที่หน้าห้อง ครู่หนึ่งเต้ที่เปลี่ยนเป็นชุดพนักงานร้านไอศกรีมแล้วก็เดินตามออกมา

“ไป” พี่เต้บอกกอดคอโต้งเดินไป

[THIP]

ไม่นะ โต้งต้องไม่เข้าใจผิดนะ     

[ไรฮะคุง]

ไม่นะ โต้งต้องไม่เข้าใจผิดนะ     

เป็น mod ที่แสนดีมากมาช่วยดันกระทู้ให้ ขอบพระคุณครับ หน้าใหม่เลยไม่มีคนติดตาม หรือว่าเพราะลงเรื่องเก่านะ อิอิ

แล้วรูปน้องเป็ดเนี่ยผมเดินเตาะแตะมานานแล้วเมื่อไหร่มันจะวิ่งซักทีล่ะครับ 555 อยากรู้ว่ามันจะเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ มีบางคนเป็นเป็ดนักเขียนด้วย

[astral]

บอกให้นั่งรออยู่หน้าบ้านงายยยยยยยยย 

[gobgab]

...........ความรักหรอความรัก..........

[duntey]

เฮ้ออออออ สงสารโต้งจังเลย

มิวอีกคน

โดนัทอีก ถ้าเกิดรู้ว่ามิวชอบอยู่กับโต้งไม่ตายเลยหรอเนี่ย หุหุ

รออ่านต่อไป
ขอบคุณนะฮะ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ทำไมไม่หันหน้าคุยกันสักทีนะ
 

[ไรฮะคุง]

“มิวถามจริงๆ นะ ทำไมมิวชอบมายืนดูตุ๊กตานี่จังเลย” โดนัทถาม

“ไม่รู้สิ” มิวตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“มิวนี่เย็นชาจังเลยนะ มาทีไรไม่เห็นมิวจะสนุกเลย”

“เราเครียดๆ น่ะ ไม่ค่อยมีอารมณ์สนุก”

“อืมๆ เราเข้าใจ ไปดูอย่างอื่นต่อเถอะ”

โดนัทควงแขนมิวเดินต่อไป ขณะออกจากซอยและกำลังจะข้ามถนน มิวเห็นโต้งอยู่ฝั่งตรงข้ามมีผู้ชายคนนึงยืนกอดคอคุยกันอยู่
รถโล่งแล้วผู้คนกำลังเดินข้ามถนน มิวกับโดนัทเดินข้ามไปสวนกับโต้งและพี่เต้ โดนัทเห็นโต้งจึงขยับตัวเข้าใกล้มิวมากขึ้น
โต้งและมิวมองหน้ากันขณะสวนกันที่กลางถนน ต่างคนต่างมองกันอย่างไม่ละสายตา
จนเดินสวนกันไปแล้วทั้งคู่ยังเหลียวหลังตามไปมองอีกฝ่ายจนต่างฝ่ายต่างเดินสุดถนนไป
มิวหยุดเดินทำให้โดนัทต้องหยุดตาม มิวกลับหลังหันไปมองโต้งอีกครั้ง เช่นเดียวกับโต้งที่มองข้ามฝั่งมา

“เดินต่อเถอะ” โดนัทลากแขนมิวไป แต่สายตามิวยังมองโต้งอยู่

“เฮ้ย บ้าดาราด้วยเหรอ” พี่เต้เดินกลับมากอดคอโต้งเดินไปต่อ


“โดนัทเรามีงานด่วนน่ะ วันนี้เราเดินเป็นเพื่อนแค่นี้นะ” มิวบอกเสียงสั่น

“ไม่สบายหรือเปล่ามิว หน้าตาไม่ค่อยดี”

“ไม่เป็นไรหรอก เราไปก่อนนะ” มิวบอกลาแล้วรีบเดินไปขึ้นแท็กซี่ทันที

มิวกลับมาถึงบ้านก็ขึ้นห้องนอนทันทีโดยไม่สนใจเสียงเรียกของหญิง
มิวค่อยๆ ถอดตุ๊กตาไม้ออกทีละชิ้นๆ เก็บลงกล่อง น้ำตาก็หลั่งไหลลงมาไม่หยุด
มิวเก็บกล่องใส่ตุ๊กตาไว้ที่ใต้เตียงจากนั้นเดินลงมาด้านล่าง นั่งลงที่เปียโนค่อยๆ บรรจงเล่นเพลงที่เล่นกับอาม่า
มองรูปอาม่าและร้องไห้ออกมาไม่หยุดจนเล่นต่อไปไม่ไหว มิวหยิบรูปที่ถ่ายคู่กับโต้งลงมาดูและนำมันขึ้นไปใส่กล่องเดียวกับตุ๊กตาไม้
มิวนอนอยู่บนที่นอนสีเขียวของเขา ร้องไห้ออกมามากมายอย่างไม่สามารถหยุดยั้งได้ ความเศร้า ความเหงา ความอ้างว้างเกาะกินใจมิวอีกครั้ง
มิวรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ไม่ได้ยินแม้เสียงเรียกของหญิงที่ตะโกนเรียกจากด้านล่าง




“พี่เต้ ผมไม่ไปแล้วครับวันนี้ ผม…ปวดหัวน่ะ”

“อะไรวะไอ้นี่ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย เอานี่กุญแจ มียาอยู่ที่โต๊ะน่ะ หากินเอานะ”

“ครับๆ” โต้งรับกุญแจแล้วรีบวิ่งกลับห้องไป

โต้งนอนอยู่ในห้องคิดอะไรไม่ออก หัวมันตื้อไปหมด ภาพเหตุการณ์เลวร้ายต่างๆ ที่ได้ผ่านมาไหลวนเวียนอยู่ในหัว
ภาพมิวคล้องแขนเดินกับโดนัท ภาพตอนทะเลาะกับพ่อ ไหลวนเวียนซ้ำๆ อยู่ในหัว โต้งน้ำตาคลอคิดอะไรไม่ออก เขาไม่มีที่พึ่งไหนๆ
หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาลองเปิดก็เปิดไม่ติด ซ้ำยังหน้าจอแตกอีก โต้งเดินไปหยิบบุหรี่แล้วไปนั่งสูบอยู่ที่ระเบียง
พลางเดินไปหยิบเบียร์ที่อยู่ในตู้เย็นมาเปิดกินไปน้ำตาไหลไปอย่างเหม่อลอย

“เฮ้ย ไอ้โต้งเป็นไรวะ” พี่เต้กลับมาห้องร้องถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นโต้งนั่งคุกเข่าสูบบุหรี่น้ำตาไหลอยู่ ข้างๆ มีกระป๋องเบียร์วางอยู่สามกระป๋อง

“ผมไม่มีใครแล้วพี่” โต้งตอบพลางทิ้งบุหรี่ลงข้างตัว “ผมไม่เหลือใครเลย” โต้งก้มหน้าลงซุกเข่าตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา

“เอ่อ…โต้งมีพ่อ มีแม่ไง” พี่เต้นั่งลงข้างๆ ปลอบใจ ด้วยการตบไหล่เบาๆ

คำว่าพ่อทำให้โต้งนึกไปถึงตอนที่พ่อด่าว่าเรื่องโต้งเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ โต้งยิ่งเศร้าหนักกว่าเดิม แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาแล้ว
ความเศร้าแสดงบนสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด

“อย่างน้อยตอนนี้โต้งก็มีพี่” พี่เต้ยื่นมือไปโอบไหล่โต้งไว้ โต้งหันหน้ามาหาพี่เต้ ทำให้หน้าของทั้งสองคนใกล้กันมากจนหายใจรดกัน

“พี่เต้” โต้งมองหน้าพี่เต้ พี่เต้ค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ พี่เต้หลับตาลง… หน้าของทั้งคู่กำลังจะถูกผสานกันโดยริมฝีปากของทั้งสองคน

[THIP]

ไม่นะ      ต้องไม่เป็นแบบนี้สิ      

ไม่นะ โต้งต้องไม่เข้าใจผิดนะ     

เป็น mod ที่แสนดีมากมาช่วยดันกระทู้ให้ ขอบพระคุณครับ หน้าใหม่เลยไม่มีคนติดตาม หรือว่าเพราะลงเรื่องเก่านะ อิอิ

แล้วรูปน้องเป็ดเนี่ยผมเดินเตาะแตะมานานแล้วเมื่อไหร่มันจะวิ่งซักทีล่ะครับ 555 อยากรู้ว่ามันจะเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ มีบางคนเป็นเป็ดนักเขียนด้วย

ขอบคุณเช่นกันค่ะ สำหรับนิยายที่มาลงให้อ่านกัน  ส่วนเรื่องที่ไรฮะคิดว่าไม่ค่อยมีคนอ่าน
น่าจะเป็นเพราะลงเรื่องเก่ามากกว่าค่ะ เพราะเรื่องนี้ก็แต่งสนุกน่าติดตามมากเลย   
ส่วนรูปน้องเป็ดนี่ อยากเลื่อนขั้นต้องมีจำนวนกระทู้ถึงขั้นก่อนนะ เข้าเล้ามาเล่นเรื่อย ๆ อีกหน่อยก็ได้เป็นเป็ดซ่าส์แล้วล่ะ 
สำหรับบางคนที่เป็นเป็ดนักเขียน  แอดมินเป็นคนพิจารณาค่ะ ก็มีเกณฑ์อะไรนิดหน่อย เดี๋ยวให้เรย์ตอบจะชัดเจนกว่า 

[ไรฮะคุง]

ไม่นะ      ต้องไม่เป็นแบบนี้สิ      

ไม่นะ โต้งต้องไม่เข้าใจผิดนะ     

เป็น mod ที่แสนดีมากมาช่วยดันกระทู้ให้ ขอบพระคุณครับ หน้าใหม่เลยไม่มีคนติดตาม หรือว่าเพราะลงเรื่องเก่านะ อิอิ

แล้วรูปน้องเป็ดเนี่ยผมเดินเตาะแตะมานานแล้วเมื่อไหร่มันจะวิ่งซักทีล่ะครับ 555 อยากรู้ว่ามันจะเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ มีบางคนเป็นเป็ดนักเขียนด้วย

ขอบคุณเช่นกันค่ะ สำหรับนิยายที่มาลงให้อ่านกัน  ส่วนเรื่องที่ไรฮะคิดว่าไม่ค่อยมีคนอ่าน
น่าจะเป็นเพราะลงเรื่องเก่ามากกว่าค่ะ เพราะเรื่องนี้ก็แต่งสนุกน่าติดตามมากเลย   
ส่วนรูปน้องเป็ดนี่ อยากเลื่อนขั้นต้องมีจำนวนกระทู้ถึงขั้นก่อนนะ เข้าเล้ามาเล่นเรื่อย ๆ อีกหน่อยก็ได้เป็นเป็ดซ่าส์แล้วล่ะ 
สำหรับบางคนที่เป็นเป็ดนักเขียน  แอดมินเป็นคนพิจารณาค่ะ ก็มีเกณฑ์อะไรนิดหน่อย เดี๋ยวให้เรย์ตอบจะชัดเจนกว่า 

งั้นเดี๋ยวผมลงพรวดเดียวให้ไปถึง Epilogue เลยดีกว่า ให้เท่ากันเลย เผื่อจะมีคนอ่านเยอะขึ้นดีไหมนะ

[duntey]

มารออ่านต่อคับ แหะๆๆๆ

[Inw_SuSu]

  ม๊ายยยยยยเจงงงงง  โต้งมีกิ๊กใหม่หรอ 

[ไรฮะคุง]

ผัวะ!

โต้งผลักพี่เต้ออก “ผมขอโทษพี่ ผมทำไม่ได้ มันไม่ใช่แบบนี้” โต้งก้มหน้าลงกับเข่าตัวเอง

เต้ตกใจเล็กน้อย ลูบหัวโต้งเบาๆ “บอกไม่เป็นไรโต้ง”

“คนเมื่อตอนเย็นนี่แฟนโต้งใช่ไหม เป็นพี่ พี่จะไปคุยให้รู้เรื่องไปเลย ดีกว่าต้องมานั่งเศร้าอยู่อย่างนี้นะ
"คนเราบางครั้งมันก็ต้องคุยกัน ถ้าต่างฝ่ายต่างคิด ความเข้าใจผิดมันก็เกิดกันได้”

“ขอบคุณครับพี่เต้” โต้งยกมือไหว้

โต้งจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวเก็บข้าวของ ลาพี่เต้ และเดินออกจากห้องไป พี่เต้มองตามอย่างเป็นห่วงเป็นใย

“แล้วไปหาลูกสาวเขาดึกๆ ดื่นๆ อย่างนี้ที่บ้านเขาไม่ว่าเอาเหรอ” พี่เต้ถามไล่หลังมา

“ไม่หรอก” โต้งหันมาตอบยิ้มๆ

“พี่ว่าแฟนโต้งคงคบไอ้นักร้องนั่นประชดโต้งนะ ยังไงก็ขอให้โชคดี”

โต้งโบกมือลาเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินออกไปจากหอพักไป


“มิว มิว มิวอยู่หรือเปล่า มิว” โต้งตะโกนเรียกมิวอยู่หน้าบ้านของมิวเอง

“ใครมันมาตะโกนวะ ดึกดื่นคนจะหลับจะนอนกัน” เสียงชาวบ้านละแวกนั้นตะโกนต่อว่ากลับมา

“มิว ลงมาคุยกันก่อนมิว” โต้งไม่สนใจเสียงชาวบ้านที่ยังคงตะโกนด่าอยู่

“ถ้ามิวไม่ลงมาเราก็จะตะโกนอยู่อย่างนี้แหละ” โต้งตะโกนบอก พร้อมทุบประตูเหล็กไปด้วย

ชั้นบนมิวเกาะที่หน้าต่างมองลงไปด้านล่างตามเสียงโต้งที่ตะโกนขึ้นมา
และมองไปรอบๆ ตามเสียงชาวบ้านที่ด่าเป็นครั้งคราวจนพบว่า ไฟที่ห้องของหญิงเปิดอยู่และหญิงก็ยืนมองมิวอยู่ด้วยสายตาที่เป็นห่วงพร้อมพยักหน้าให้มิว
มิวหันหลังให้หน้าต่าง ถอนหายใจช้าๆ ยาวๆ และเดินลงไปด้านล่างช้าๆ
มิวค่อยๆ เปิดประตูออก เห็นโต้งยืนเรียกมิวอยู่น้ำตาคลอเบ้า

“นึกว่าเราจะไม่มีอะไรคุยกันอีกซะแล้ว” มิวบอกโต้งน้ำเสียงเรียบเฉย

“เราอยากมาเคลียร์” โต้งตอบตั้งท่ากำลังจะเดินเข้าบ้าน มิวเอาตัวขวางไว้

“เพราะเราไม่ใช่โดนัทเหรอ มิวเลยไม่ให้เราเข้าไป” โต้งบอกน้ำเสียงหงุดหงิด แต่ใบหน้าดูเศร้า

“ไม่เกี่ยวกับคนอื่น ทำไมไม่ดูตัวเองก่อนว่าทำอะไรอยู่ อย่ามาใส่ใจเราเลย” มิวตอบเสียงสั่นน้ำตาคลอ

“มิวเข้าใจผิด มันไม่มีอะไร…”

“ใครๆ ก็พูดได้ว่ามันไม่มีอะไรทั้งๆ ที่เห็นๆ กันอยู่” มิวเริ่มน้ำตาไหล

“มันไม่มีอะไรจริงๆ เราจะบอกมิวทุกอย่างขอแค่มิวฟัง” โต้งพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าอ่อนโยน ส่งสายตาวิงวอน

“อย่าเลยโต้ง พอเถอะนะ” มิวหันหลังให้โต้งเพราะว่าตอนนี้น้ำตามิวเอ่อล้นออกมาอย่างหยุดไม่ได้ มิวเริ่มสะอื้นและเดินหนี

“อย่าไปนะมิว อย่าไป” โต้งเดินตามเข้าไปกอดมิวไว้ มิวสะอื้นดังขึ้น
“เราไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เรากอดคนอื่นไม่ได้ เราไม่มีอะไรกับผู้ชายคนนั้นจริงๆ” มิวร้องไห้หนักขึ้นเมื่อฟังคำพูดที่โต้งบอก
โต้งเอาหน้าซุกลงบนหลังมิว “มิว…เราขอโทษ” โต้งน้ำตาซึม มิวหันหน้ามาหาโต้ง สายตาที่มิวมองโต้งนั้น แม้จะดูเศร้าเพราะน้ำตาแต่ก็ดูอ่อนโยนอย่างน่าอัศจรรย์
“เรารักมิวนะ” โต้งดึงมิวมาสวมกอด มิวค่อยๆ ยกมือขึ้นกอดโต้งกลับเช่นกัน
เหมือนเวลาถูกหยุดไว้ ณ จุดนั้น จุดเล็กๆ ที่มีคนสองคน จุดเล็กๆ แต่อัดแน่นไปด้วยความรักที่อบอุ่นของคนสองคน


บนห้องของมิว มิวนั่งอยู่ที่เตียง โดยมีโต้งนั่งอยู่ที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ โต้งเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้มิวฟังทั้งหมด
สายตาเหงาๆ ของโต้งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง มิวนั่งฟังอย่างตั้งใจสายตาอ่อนโยนของมิวมองโต้งอยู่ตลอดเวลา

“แต่ยังไงโต้งก็น่าจะกลับบ้าน น้านีย์ร้อนใจมากนะ” มิวบอกโต้งอย่างอ่อนโยน

“เราก็คิดอยู่ แต่เราทำตัวไม่ถูกตอนที่ต้องเจอหน้าเขา” โต้งบอกมิว สีหน้าเป็นกังวล

“ถ้าไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ก็ไปเจอเลยจะได้รู้ไงว่าโต้งจะทำยังไง” มิวบอกโต้งและยิ้มให้

“แล้วเรื่องวงโอเคมั้ยมิว” โต้งถามมิว

“ก็เรื่อยๆ แหละ โดนว่าบ้างตอนซ้อมเพราะร้องไม่ค่อยออก”

“ทำไมล่ะ”

“ไม่ค่อยมีอารมณ์ร้องน่ะ แต่ก็พยายามเพื่อวง เพราะในวงมีคนอื่นที่พยายามอยู่ด้วยไม่ได้มีเราคนเดียว”

“ดีแล้วล่ะ เราจะเป็นกำลังใจให้นะ”

“พูดจาแบบนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” มิวถามพลางยิ้ม

“อย่าแซวสิ” โต้งหันหน้าหนีและยิ้มเขินๆ “แล้วมิวสนิทกับโดนัทตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ”

“ก็ถ่าย mv ด้วยกันตอนที่โต้งหายไปโดนัทชอบชวนไปสยามน่ะ เราไปตามหาโต้งก็เลยไปด้วยกัน”

“แล้ว…โดนัท” โต้งทิ้งประโยค คิดว่าจะถามดีหรือไม่

“ไม่รู้หรอก เราไม่ได้บอกว่าไปทำอะไร ก็เหมือนไปเดินเที่ยวกัน”

“ก็เลยกลายเป็นแฟนกัน” โต้งพูดทำหน้ากวนๆ ใส่

“ก็ทำนองนั้น” มิวกวนตอบไป “สิ้นเดือนนี้จะมีมินิคอนเสิร์ตเปิดอัลบั้ม จัดที่สยามด้วยนะ ที่เดิมที่เคยเล่นเลย”

“ไว้เราจะไปดูนะ ไปฟังเพลงของเรา” โต้งหันมายิ้มให้อย่างมีความสุข มิวยิ้มให้อย่างเขินๆ

 “คืนนี้ดึกมากแล้ว นอนก่อนเถอะโต้ง เรื่องของพรุ่งนี้ค่อยคิดกันว่าจะเอายังไง” มิวบอกโต้งพลางเดินไปจับไหล่อย่างห่วงใย

“อืมๆ” โต้งลุกขึ้นไป ล้มตัวลงนอนบนที่นอน มิวเดินอ้อมเตียงไปนอนอีกฝั่ง

“เขาบอกว่า คนเราถ้ามีความรักโลกจะหยุดหมุน”มิวที่นอนหันมาทางโต้งบอกโต้งที่นอนหงายมองเพดานอยู่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“เหรอ ใครบอกล่ะ” โต้งถามทั้งที่ยังมองเพดานอยู่

“เคยอ่านผ่านๆ ตามาน่ะ จำไม่ได้ว่าที่ไหน”
“ตอนนี้โลกคงหยุดหมุนอยู่สินะ” มิวบอกยิ้มๆ

“คงงั้นมั้ง” โต้งละสายตาจากเพดาน มองมาที่มิวหันไปสวมกอดมิว

 “ฝันดีนะ” มิวตอบและหลับตาลงนอน

[astral]

ท่าจะหันไปหาเต้ กลับไปหามิวไม่ดีกว่าเหรอตะเองงงงงงงง 

[THIP]

ฝันดีนะ   

[JaHkoNY]

แหง่ววว เกือบจะไม่อ่านต่อแล้วมั้ยละ ฮ่าๆๆ ชอบตอนที่ง้อกันจังเลย อิอิ

กันและกัน จุ๊บๆ