หัวข้อ: รักแห่งสยามภาคต่อ ในจินตนาการของผม

[ammusp]

ผมไม่เคย  อ่านฟิก แล้วเสียน้ำตามาก่อนเลยนะ
นายเนี่ย  สู๊ด....ยอดเจง ๆ
มาแต่งต่อเยอะๆ นะคร้าบ...

ได้จาย..จริง ๆ                

[Otaku]

 

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ

รักพิชชี่ที่สุดเลย 

[Inw_SuSu]

อ๊าาาา  เอาไปเลย +1 

[^AugusZaa^]

สุดยอดดดดดดดดดดดดด
ได้ใจมากมายเลยคับ
ขอบคุณคับ

[astral]

คิดถึงจูนจังเลยยยยยยย ขอบคุณคุณไรฮะที่พาจูนกลับมา 

[Pongkemon]

แหม..บทส่งท้ายมานไม่ค่อยซึ้งเลยอ่ะ อยากได้แบบเรียกน้ำตาให้ไหลพรากๆๆๆๆ 

[duntey]

จูนมาละ อิอิ

ว่าแต่...จบเรื่องรองรึยังฮะเนี่ย

[Ex'ecuzě]

ดัน ๆ ๆ ๆ
ชอบมิวที่สุดเยย ^^ 

[terukizawa]

งืบๆๆๆๆๆ ไม่ได้โผล่มานานเพราะอาทิตย์ที่แล้วปั่นรายงานทั้งอาทิตย์ T_T
จารย์โหดร้ายอ่ะ สั่งให้ส่งอาทิตย์เดียวกันตั้ง4เล่ม งือ.............

แต่งดีมากค่ะ อ่านตอนที่ขึ้นคอนแล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ ฮือ........
เสียน้ำตาให้กะเรื่องนี้อีกแล้ว นึกว่าจะหายบ้าแล้วนะเนี่ย T^T

ดีใจที่โต้งไม่เป็นอะไร ดีใจที่น้ากรกับน้าสุนีย์ยอมรับโต้งกับมิว
รักมิวเหมือนลูก(สะใภ้) ฮ้า......สุขใดไหนจะเกิน ครอบครัว(สามี)ยอมรับ
ต่อไปมิวกับโต้งก็ยังต้องฟันฝ่ากันไปอีกเยอะเลย แต่ก็ดีขึ้นหน่อยที่มีครอบครัวและเพื่อนๆที่เข้าใจ
เป็นกำลังใจให้ แค่นี้ก็ดีมากแล้วสำหรับคนทั้งคู่

สู้ต่อไปน้า.....ทุกคนในรักแห่งสยาม สู้ต่อไปท่านไรฮะคุง

[paryjt]

มาไม่ทันง่ะ เค้าอ่านกันไปเป็นชาติแล้ว  ข้าพเจ้าเพิ่งจะได้ฤกษ์ตามมา  

เศร้าสุด ๆ เลยง่ะ ตอนที่รถชนอ่ะครับ  แต่ก้อนะ ถ้าไม่มีเรื่องนี้  กรอาจจะไม่เปลี่ยนความคิดก้อได้นะ  เค้าว่ากันว่า คนเราจะคิดได้ (หรือได้มุมมองใหม่) ก็ตอนที่คนเรารู้สึกว่าจะเสียอะไรไปจริง ๆ

เนื้อเรื่องดีครับ  อ่านแล้วแทบวางไม่ลงเลยง่ะ

ถ้าเรื่องรองยังไม่จบ ก้อรีบเอามาลงต่อนะครับ  อารมณ์กำลังค้าง..........

และแน่นอนครับ +1 ให้กับคนเขียนแน่นอนครับ

[ไรฮะคุง]

สุนีย์และกร


หลังจากจูนกลับไปนายแพทย์เจ้าของไข้เดินเข้ามาตรวจโต้ง และบอกว่าตอนเย็นให้กลับบ้านได้
สุนีย์และกรนั่งมองลูกอยู่ในห้อง โต้งหลับไปแล้ว

“ลูกเราโตขึ้นมากเลยนะ” กรพูดพลางยิ้ม

“ใช่ โตจนเราตกใจเลยล่ะ” สุนีย์บอก “ถึงเวลาที่เราต้องเรียนรู้เขาให้มากขึ้นแล้วล่ะ”

“อืม”

“ลูกโตที่จะตัดสินใจสิ่งต่างๆ ได้ด้วยตัวเองแล้ว เรามีหน้าที่แค่คอยให้ความรักเขาและดูแลอยู่ห่างๆ แล้วล่ะ เราไม่มีทางไปควบคุมเขาได้หรอก เขาเป็นของเราแค่ตัว” สุนีย์กล่าว

“ใช่ เขามีหัวใจเป็นของเขาเองนะ” กรพูดพลางหันมายิ้มให้กับสุนีย์ สุนีย์ยิ้มให้กรและนั่งเอาหัวพิงไหล่กรไว้

โต้งชำเลืองตามาแอบดูทั้งคู่และหลับตาลงนอนอมยิ้ม

“ชั้นมีงานต้องเข้าไปเคลียร์นิดนึง เดี๋ยวซักพักชั้นกลับมานะคะ ฝากคุณเก็บของโต้งให้ด้วย”

“ได้สิ คุณไปเถอะไม่ต้องห่วงหรอก” กรบอก

“งั้นชั้นไปก่อนนะคะ”

หลังจากสุนีย์เดินออกจากห้องไปกรก็เริ่มลงมือเก็บของต่างๆให้เข้าที่เตรียมพร้อมจะขนกลับบ้าน
ทั้งของเยี่ยม และของใช้ต่างๆ ที่ถูกนำมาจากบ้านค่อยๆ เรียงเก็บลงในตะกร้า
จนมาถึงตุ๊กตาหมีที่วางอยู่ที่ข้างหัวเตียงของโต้ง กรหยิบขึ้นมาดู มองเห็นชื่อโต้งและมิวก็ถอนหายใจออกมาแล้วยิ้ม

“ก็ให้มันเป็นไปตามที่โต้งต้องการนะลูก” กรพูดออกมาเบาๆ โต้งที่ไม่ได้หลับอยู่แต่นอนหลับตายิ้มอย่างมีความสุข

“ขอบคุณครับพ่อ” โต้งลืมตาแล้วบอกพ่อ กรนั่งลงบนเตียงข้างๆ โต้ง

“พ่อขอโทษนะ” พร้อมดึงโต้งเข้ามากอด

“ไม่ต้องขอโทษหรอกพ่อ” โต้งกอดพ่อกลับเช่นกัน

ที่ที่ทำงานของสุนีย์เมื่อสุนีย์ไปถึงมีเพื่อนและคนอื่นๆที่นั่งในห้องพักของสุนีย์เดินเข้ามาทักทาย

“ลาไปหลายวันเลยนะ ลูกชายเป็นยังไงบ้างล่ะ”

“ก็ดีแล้วค่ะ วันนี้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เดี๋ยวเคลียร์งานเสร็จก็จะไปรับกลับบ้านน่ะค่ะ”

“เอ่อ ข่าวนี่ยังไงเหรอ” เพื่อนร่วมงานสุนีย์ถามพร้อมยื่นข่าวโต้งและมิวให้ดู

“อ๋อ ไม่ยังไงหรอกค่ะ นั่นก็ลูกชายดิชั้นกับเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กน่ะ ชั้นก็ไม่รู้อะไรมากเพราะไม่ค่อยอยากไปก้าวก่ายเรื่องของลูกน่ะค่ะ”
สุนีย์ตอบน้ำเสียงเรียบเฉย คนถามเหมือนโดนว่ากระทบจึงเงียบไป

“ขอทำงานต่อก่อนะคะ เดี๋ยวไปรับลูกชายช้าค่ะ”

[ammusp]

สู้ๆ นะ  ผมตามอ่าน ทุกวันเลยนะนี่

[Inw_SuSu]

อ๊าาา  เอาไปเลย +1 (อีกรอบ) ชอบตอนสุนีย์พูดว่า "ชั้นก็ไม่รู้อะไรมากเพราะไม่ค่อยอยากไปก้าวก่ายเรื่องของลูกน่ะค่ะ”"
มากเลย    มาอัพตอนต่อปายเร็วๆน๊าาา~ 

[Terachi_S]

 ::เพิ่งได้มาอ่านหลังชาวบ้านเค้ามากมาย ขอโทษด้วยน่ะค่ะ กระซิกๆๆ

  แต่ไม่เป็นไรค่ะ จากนี้จะเป็นกำลังใจให้แต่งต่อตลอดไป 555 ชอบมากค่ะ สนุกจริงๆ

[THIP]

หุหุ สุนีย์ตอบได้ดีมั่ก ๆ   

[poon2533]

สนุกมากๆอ่ะ อ่านวันเดียวจบเลย อิอิ เขียนต่อเรื่อยๆนะงับ ^^

[astral]

คุณแม่เข้มแข็งมั่กๆ 

[[€]ŝĊörŦ]

ได้มีเวลากลับมาอ่านอีก....อิอิ ดีจาย

เสียน้ำตาให้กับหลายตออีกแล้ว

เป็นกำลังให้น่ะครับ

       

[^^sky^^]

แนวโน้มดีขึ้นมากมาย  มารออ่านต่อไป
 

[tod_tee]

ตามมาอ่าน "เนื้อเรื่องรอง" ครับ เป็นรักแห่งสยามภาค2 อีกเรื่องที่แต่งออกมาดี สนองความต้องการคนรักแห่งสยามเช่นคนอย่างผม.......เอาใจช่วยแต่งต่อไปนะครับ

[Terachi_S]

  มาเป็นกำลังใจอีกรอบ

หุๆๆๆ จริงๆมาเร่งนั่นเอง รีบๆอัพน่ะค่ะ สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้

[botjy]

แม่สุนีย์....ได้ใจผมไปอีก1ดอก

[ไรฮะคุง]

โดนัท


“ฮัลโหล ว่าไงนะคะพี่ โดนัทยังไม่อยากไปไหนเลยค่ะ โดนัทขอยังไม่รับงานตอนนี้ได้ไหมคะ”
โดนัทนอนคุยโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาหาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะวางสายไป
โดนัทที่นอนอยู่บนเตียงมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ตนเองเปิดไว้ หน้าจอแสดงถึงกระทู้ชื่อว่า
“โดนัทดาราหน้าใหม่ผู้น่าสงสาร”

โดนัทนอนหมดอาลัยตายอยากอยู่ในบ้านเพียงคนเดียว พ่อกับแม่ของโดนัทไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไหร่นัก
เนื่องจากทำงานหนักมาก นานๆ ทีจะได้ทานข้าวด้วยกันด้วยซ้ำไป

“น่าสงสารเหรอ น่าสมเพชมากกว่า” โดนัทรำพึงกับตัวเอง เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดหารายชื่อไปเรื่อยๆ
จนมาถึงชื่อมิว โดนัทหยุดมองครู่หนึ่งและกำลังจะกดลบ

ตื๊ด ~ ตื๊ด ~ มีสายเข้ามาพอดี “โดนัทพี่โทรมาจากหนังสือ…นะพี่จะขอสัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่อง…”

“พี่เอาเบอร์โดนัทมาจากไหนคะ โดนัทไม่คุยเรื่องนี้นะคะ ขอโทษค่ะ” โดนัทกดวางสายไป

ตื๊ด ~ ตื๊ด ~ มีสายเข้ามาอีกครั้ง “โดนัทบอกว่าไม่ตอบไงคะพี่ ไม่ต้องโทรมาอีกนะคะ”
โดนัทเสียงแข็งใส่โทรศัพท์ไป

“น้องโดนัทเหรอ นี่พี่เองนะ”

“อ่าวขอโทษค่ะ โดนัทไม่นึกว่าที่โมจะโทรมาอีก โดนัทนึกว่านักข่าว”

“อะไรนะมีนักข่าวได้เบอร์โดนัทด้วยเหรอ นี่โดนัทมาที่โมหน่อยนะ ผู้ใหญ่เขามาที่บริษัทเองเลย เรื่องที่เราไปรับปากเขาไว้เรื่องงานวันขอบคุณของวงออกัสน่ะ”

“ก็โดนัทบอกแคนเซิ่ลไปแล้วนี่คะพี่”

“พี่บอกเขาแล้ว เขาเลยมาที่นี่น่ะ ยังจะเรื่องที่เราไปรับงานถ่าย mv คาราโอเกะ ไว้ด้วย ยังไงโดนัทมาคุยที่นี่ดีกว่านะ”

“ค่ะพี่ เดี๋ยวโดนัทไปให้ก็ได้ค่ะ” โดนัทตอบเสียงเซ็งๆ ลุกขึ้นไปแต่งตัวเพื่อไปที่โมเดลลิ่ง

เมื่อไปถึงโมเดลลิ่งพบว่ามีนักข่าวรออยู่ที่หน้าโมเดลลิ่งอยู่สี่ห้าคน
โดนัทจึงนั่งอยู่ในรถแท็กซี่และโทรให้ผู้จัดการของโดนัทมารับและช่วยกันนักข่าวออกไป
จนเข้าไปในโมเดลลิ่งได้พบคนจากบริษัทเพลงของมิวนั่งรออยู่สองคน

“ไง โดนัท สบายดีไหม”

“เรื่อยๆ ค่ะ” โดนัทตอบน้ำเสียงเรียบเฉย

“พี่รู้เรื่องว่าโดนัทจะแคนเซิ่ลงาน”

“ค่ะ”

“แต่พี่ไม่ให้เราแคนเซิ่ลนะ สัญญามีแล้ว รับเงินไปส่วนนึงแล้วด้วย”

“ก็คืนให้ไปค่ะ ส่วนที่รับมาก่อน”

“พี่ไม่ต้องการหรอก เงินแค่นั้นมันนิดหน่อย พี่อยากให้โดนัทไป อย่างน้อยภาพโดนัทมันก็เป็นของคู่กับวงออกัสอยู่แล้วด้วย”
ยกน้ำขึ้นดื่มอึกหนึ่งแล้วพูดต่อ “พี่ไม่อยากให้ข่าวลงอย่างที่เป็นอยู่ อย่างน้อยมันน่าจะเคลียร์”

“โดนัทไม่รู้จะเคลียร์อะไรค่ะ ความจริงโดนัทไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเลย”

“เอาอย่างนี้ พี่ยังยืนยันคำเดิมให้โดนัททำตามงานเก่าที่ตกลงกันไว้”

“เอ่อ…” โดนัทพยายามหาวิธีถกเถียง

“ตกลงไปเถอะโดนัท ทำงานไปสองงานก็จบแล้ว” ผู้จัดการของโดนัทไกล่เกลี่ย

“เออพี่มีคนตามมาด้วยอีกคน เขาบอกว่าอยากคุยกับโดนัท อยู่ที่ห้องเล็กโน่นแน่ะ”
ผู้ใหญ่จากค่ายเพลงบอกพลางชี้ไปยังห้องเล็กที่อยู่ด้านหลังของโดนัท

โดนัททำหน้าสงสัยในคำพูดนั้น หันหลังกลับไปมองห้องเล็กและลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง พบมิวนั่งรออยู่

“โดนัทไม่มีอะไรจะคุยกับมิวหรอกนะ โดนัทไปก่อน”

“เดี๋ยวสิโดนัท ฟังก่อน” มิวบอกน้ำเสียงอ้อนวอน

“จะใช้โดนัทไปทำอีกเหรอมิว” โดนัททำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ เราขอโทษ โดนัท เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น ไม่ได้อยากดึงโดนัทมาเป็นข่าวด้วย”

“โดนัทไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอก”

“เราเป็นห่วงโดนัทนะ ไม่อยากให้โดนัทเครียด เราเห็นโดนัทเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงนะ”

“มิวเห็นโดนัทเป็นเพื่อนก็บอกกันก่อนสิ”

“ความรู้สึกของโดนัทอาจแค่ดีใจที่มีคนอยู่ด้วยก็ได้ เราสนิทกันเวลาสั้นๆ โดนัทเลยพอใจที่มีเราอยู่ด้วย”

“โดนัทเป็นคนน่ารักสักวันต้องมีคนเข้ามาหาโดนัทแน่”

“โดนัทก็แค่อยากมีใครสักคนที่จริงใจกับโดนัท ใส่ใจ ดูแล เทคแคร์ โดนัทผิดเหรอ ความรักที่โดนัทต้องการมันมากไปเหรอ”
โดนัทน้ำตาไหลออกมา

“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก โดนัทเป็นคนดี วันนึงถ้าโดนัทเจอใครซักคนที่โดนัทรู้สึกดีด้วย มันออกมาจากใจของโดนัท"
"ซักวันโดนัทจะได้ความรักนั้นตอบแทน”

“โดนัทไม่ได้โกรธมิวหรอกนะ แต่โดนัทอิจฉามิวมากกว่า มิวมีคนที่ให้มิวรักและมีคนที่รักมิว แต่โดนัทไม่มี"
"ทุกคนเข้ามาหาโดนัทเพราะโดนัทสวยบ้าง น่ารักบ้าง ไม่มีใครทำดีกับโดนัทเพราะโดนัทเป็นโดนัทเลย ไม่มีใครจริงใจเลย”

“มีสิ ถ้าโดนัทให้ใจเขาก่อนอย่างเต็มที่ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน โดนัทก็จะได้ความรู้สึกเดียวกันกลับไป”

“จริงเหรอ”

“จริงสิ อย่างน้อยโดนัทก็มีเราเป็นเพื่อนคนนึง มีอะไรโดนัทบอกเราได้ เรายินดีที่จะช่วยเหลือโดนัทเสมอเลย”

“โดนัทเป็นเพื่อนกับมิวได้เหรอ”

“ได้สิ เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”

“ขอบใจนะ” มิวและโดนัทยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร มิวส่งผ้าเช็ดหน้าให้โดนัทเช็ดน้ำตา

“แล้วโต้งเป็นยังไงบ้าง” โดนัทถาม

“ก็ยังอยู่โรงพยาบาลน่ะ เห็นพักฟื้นอีกวันสองวันก็หลับบ้านได้แล้วล่ะ” มิวบอกพร้อมยิ้ม

ทั้งสองคนออกมาจากห้องเล็ก ผู้ใหญ่ทั้งสองคนจากค่ายเพลงขอตัวกลับพร้อมเรียกมิวกลับไปด้วยพร้อมกันเลย
มิวลาคนในโมเดลลิ่งและลาโดนัทพร้อมส่งยิ้มให้

“โดนัทตกลงรับงานทั้งสองงานเหมือนเดิมนะคะพี่”

“ดีจ้ะโดนัท พี่ขอบใจหนูจริงๆ” ผู้จัดการของโดนัทบอก
“เออ นี่มีงานเข้ามาอีกเยอะเลยนะโดนัทจะลองดูไหมว่าอันไหนน่าทำ พวกนี้เป็นงานที่พี่สแกนให้ก่อนแล้ว”
พูดพลางยื่นแฟ้มงานให้โดนัทประมาณ 6 -7 แฟ้ม เป็นงานโฆษณา ถ่ายแบบ และถ่ายมิวสิควีดีโอ

“โดนัทขอไปดูนะคะ ว่าสนใจอันไหนบ้าง พรุ่งนี้โดนัทจะเอามาให้พี่ดูอีกที” โดนัทบอกผู้จัดการ

“ได้จ้ะ แล้วเรื่องข่าวโดนัทจะเอายังไงเหรอ ได้คุยกับมิวว่ายังไงไหม” ผู้จัดการถาม

“โดนัทจะให้สัมภาษณ์คนที่มาถามค่ะ” โดนัทตอบเสียงหนักแน่น

“โดนัทกลับก่อนนะคะพี่ สวัสดีค่ะ”

“ให้พี่ไปส่งไหม”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวโดนัทจะไปที่อื่นต่อ ขอบคุณค่ะ”

พูดจบโดนัทก็เดินออกไปหน้าโมเดลลิ่ง เจอนักข่าวยังรออยู่อีกสองคน

“น้องโดนัทจะไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหน่อยเหรอคะ” นักข่าวคนหนึ่งถาม

“โดนัทจะไม่แถลงข่าวค่ะ โดนัทกับมิวเป็นเพื่อนกัน โดนัทไม่เคยบอกว่ามิวเป็นแฟนโดนัท มิวก็ไม่เคยบอกนะคะ”

“แล้วพอเกิดเรื่องขึ้นทำไมน้องโดนัทเดินออกจากงานเลยล่ะคะ”

“วันนั้นโดนัทมีเรื่องต้องไปเวลานั้นอยู่แล้วค่ะ ถึงไม่มีอะไรโดนัทก็เดินออกตอนนั้นเหมือนกันแหละค่ะ”

“มีแหล่งข่าวบอกมาว่าน้องผู้ชายอีกคนเป็นแฟนเก่าน้องโดนัทด้วย จริงไหมคะ”

“ไม่ใช่ค่ะ เขาเป็นเพื่อนโดนัทน่ะคะ โดนัทรู้จักทั้งสองคนแหละค่ะ โดนัทเป็นเพื่อนของทั้งสองคนเลยค่ะ"
"ไม่มีใครคบใครบังหน้าเพราะว่าคบกันสนิทกันมานานแล้วค่ะ เคลียร์แล้วนะคะ โดนัทขอตัวนะคะพี่”
โดนัทตอบพลางยิ้มให้นักข่าวทั้งสองคนและขอตัวไป

[Ex'ecuzě]

โย่ว ๆ ๆ
รักสุนีย์กับกรขึ้นมากมายคับ ตอนนี้

[Terachi_S]

  อืมรู้สึกว่าโดนัทจะอัพเกรดนิสัยตัวเองขึ้นนิดหน่อยน่ะ หุๆๆๆ

คืนนี้หลับฝันดีแล้วหล่ะ หุๆๆๆ

[THIP]

โดนัทเปลี่ยนไป (ในทางที่ดีนะ  )

[YaMRoLL]

รักโดนัท

เปลี่ยนไปในทางที่ดีนะคะ

[Inw_SuSu]

ว้าว ตอนท้ายโดนัทดีขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย  เอาไปเยย +1 

[ifwedo]

เลิศศศ

[duntey]

ชอบตรงที่โดนัทตอบคำถามนักข่าวตอนสุดท้ายจังเลยฮะ

ดูเริ่ดๆเชิดๆสมกับบทของโดนัทจริงๆ อิอิ