หัวข้อ: = Awkward = [ จบ / 28.7.56 / P.35 ]

[thunchanok1]

ไผ่จะเป็นอะไรรึเปล่า
ทำไมอยู่ๆถึงเป็นแบบนั้น น่ากลัวอ่ะ

โอยอ่านแล้วคิดภาพตาม หลอนได้อีก

[davina]

สรุปยาที่แม่ให้ไผ่กินมันยาอะไรเนี่ย?????
เหมือนยามันมีผลต่อสมองนะ ไผ่ดูเบลอๆเหมือนลืมๆเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า
วูบเป็นพักๆ ความทรงจำไม่ปะติดปะต่อ

แล้วแม่ไผ่กับพ่อจอห์มเคยรู้จักกันมาก่อน????

มาต่อด่วนเลยค่า ค้างมาก ฮ่าๆๆๆ

[BitterSweet~]

ยังหน่วงเหมือนเดิม
ไม่มีอะไรที่ชัดเจน คิดไปต่าง ๆ นา ๆ
ชอบเรื่องนี้ค่ะ
อยากเห็นน้องไผ่หลุดพ้นจากสภาพนี้เสียที

คนเขียนสู้ ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^

[shoi_toei]

ดาร์คดี งง เบลอ แต่ก็ชอบอ้ะ

[chin-ruyze]

งง อ่ะ ตอนนี้ 
เอามาอีกๆๆๆ 
ตั้งใจอ่านหนังสือนะ เอาน่าๆๆ  อ่านหนังสือมีประโยชน์นะ 
อ่านเข้าไปๆๆ แต่อย่าอ่านจนไม่ได้หลับได้นอนละกัน พอดีๆน่ะ สู้ๆๆ

[nunamicky]

ไผ่อาการรุนแรงขนาดนี้
น่าจะไปพบจิตแพทย์ได้แล้วนะ

[quiicheh.]

อึดอัดมากเหมือนมีไรมาจุกๆที่อก
เฮ่อออออออสงสารนายเอก ...

[-west-]

ไม่้องอ่านค่ะ  มาต่อนิยายเพื่อส่วนรวมนะ   แอร๊

[TO.EYEz]

เห้ยยยยย
สงสารง่าาาาา
ฮืออออออออ...
ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ความจรองจอห์นแอบมีความหลังอะไรกับไผ่หรือเปล่า
เฮ้อออ แต่ห้กินยาลืมแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะ
เหมือนตื่นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ เหมือนรู้สึกไม่มีตัวตนอะไรงี้เลย
โฮฮฮฮฮ สงสารน้องง่ะ
อยากรู้แล้วว่าตกลงมันเป็นยังไง
ตอนนี้สั้นมว๊ากอ่ะค่ะ
 

ทำร้ายยยยยยยยยย
 

[hellfire]

แอ๊ยยยยยย หายไปนานมากกกก มาต่อแย้ว โค๊ดดีใจ



แต่ทว่า


เมื่ออ่านถึงตอนจบ หึหึหึหึหึ

คนแต่ทำเอาค้างอีกแล้ววววววว

มาต่อไวไวนะคะเป็นกำลังใจให้และติดตามเสมออออ

[นอนกินแรง]

อ่าาาา เลือกไม่ถูกจอร์นหรือคิม

[karmdodcom]

เหมือนเมื่อก่อนไผ่เคยมีปัญหาอะไรสักอย่าง...
ทำไมคุณแม่ต้องให้กินยา?
ทำไมถึงต้องเคร่ง ต้องทำขนาดนั้น
ทำไมไผ่ถึงมีอาการแบบนั้น???
...
อ่านเรื่องนี้แล้ว...คุณแม่น่ะ น่าไปพบจิตแพทย์ได้แล้วนะ
ส่วนน้องไผ่..เอิ่ม...คงจะต้องพบจิตแพทย์เหมือนกัน...แถมให้จอห์นดูแลดีๆด้วยเถอะ...อย่าทำอะไรกับเขาอีกเลย
ว่าแต่...สลบไปแบบนั้นจะเป็นอะไรไหมเนี่ย?? =_=...

ปล. ตั้งใจอ่านหนังสือเน้อ ขอให้ได้สมตามปรารถนาทุกวิชาค่า ><! สู้ๆ

[❝CHŌN❞]

มาต่อแล้ว สงสารไผ่ อ่านแล้วก็เครียดแทนไผ่

ชอบคิมมากอ่า เป็นห่วงหนูไผ่ต่อไปนะคิม เป็นเพื่อนที่ดีต่อไป อยู่ข้างๆไผ่นะ

[pooinfinity]

จับจุดจากที่อ่านมา

ไผ่เคยโดนทำร้ายจากเพื่อนหรือว่าอะไรไม่รู้ แม่ไผ่เลยพยายามให้ลูกลืมโดยกรให้ยากดประสาท

ช่วงก่อนที่ไผ่ไม่กิน เลยเหมือนจะจำเรื่องราวได้ พอได้กินอีกรอบเลยเกิดอาการหุ่นยนต์อีกครั้ง

จอห์น รู้สึกพยายามจะช่วย แต่เป็นวิธีที่ค่อนข้างรุนแรงนะ บีบให้น้องจนตรอก มันเกือบจะได้ผลแล้ว ถ้าพ่อของจอห์นไม่เข้ามา

ตอนนี้เลยได้อีกปมว่า บ้านนี้เคยรู้จักมาก่อนรึเปล่า พ่อของไผ่ ไม่ได้เย็นชาหรอก แต่ห่างเหินจนลืมวิธีสื่อสารกับลูก

ตอนนี้เหมือนไม่ใช่ไผ่แค่คนเดียว ที่เข้าใกล้คนที่มีอาการทางจิต แต่แม่ของไผ่ตะหากที่เป็นคนมีอาการแบบนั้นแทน

เฮ้ออออออออ อ่านแล้วต้องคิดเยอะ แต่ก็ชอบนะ มาต่อบ่อยๆเน้อ อย่ทิ้งหายไปอีกนะจ้ะ

[p_a_n]

 :sad4:Saddd

[หนูจะเอ้า]

เม้นก่อนอ่าน

ขอบคุณครับที่มาต่อ

[shittopit_jung]

เครียดมากครับ  

เป็นเรื่องที่น่าติดตามากเลยล่ะ 

[chisarachi]

ชอบเรื่องนี้นะค่ะ
เพราะมันหน่วงๆดี
แต่ไม่มาต่อนานจนต้องย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าด้วยเลย ฮ่าๆๆ
สู้ๆนะค่ะ

[rubymoona]

หน่วงมาก เป็นลม อ๊าค 

[NIMME]

เมื่อไหร่จะหายอึดอัด

[tune]

อ่านรวดๆสิบสองตอน ก่อนมาเม้นนี่ก็เงยหน้าไปมอง url ว่านี่เล้าเป็ดหรือเว็บนิยายสอบสวนลึกลับฆาตกรรมอำพราง!?

มันจึงเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุขและจึงเป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า มันโคตรจะหน่วงรูมเธอร์ตี้ไนน์ *เขย่าหน้าจออย่างบ้าคลั่ง*

แต่ละตอนๆที่อ่าน มันต้องเปลี่ยนมุมมองไปทีละตอนๆ ที่จริงแล้วจอห์นเป็นคนยังไง แล้วคิมคิดอะไร เพื่อนในห้องเก่งนี่สังคมมันเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ แม่ทิวไผ่ต้องการอะไรจากลูกบ้าง คุณพ่อล่ะ ความคิดความอ่านเป็นยังไง จะคลั่งใกล้ระเบิดเหมือนลูกไผ่รึเปล่าที่ต้องใช้ชีวิตในบ้านนี้
(ส่วนเจ้าตัวไผ่เองไม่กล้าตัดสินอะไรเค้า เป็นตัวละครที่หลายๆคนรวมทั้งเราเองคิดว่า เฮ้ย...คิดอะไรดาร์กๆเหมือนกูเลยว่ะ )



อยากจะบอกว่าคนเขียนสุดยอดเลย อ่านแล้วทั้งหน่วง ทั้งอึดอัด มันอึมครึม มันแน่นหน้าอก มันโหวงๆยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูก

ปล. ขี้เกียจอ่านหนังสือก็เขี่ยๆมันไปไกลตัวซักพัก ผ่อนคลายด้วยการแต่งนิยายมาต่อเร็วๆเถอะค่ะ /เอ๊ะหรือมาแต่งนิยายเรื่องนี้จะยิ่งเครียดนะ? อุอิ
เอาจริงๆคือพักผ่อนเยอะๆนา ไม่งั้นเป็นแบบทิวไผ่ไม่รู้ด้วยนะเออ! ;p

[ruby]

ตามอ่านมาจนถึงตอนนี้ รู้สึกเหมือนคนกำลังจะจมน้ำตาย
หวาดกลัว ทุรนทุราย ไปหมด ขอห่วงยางหรือเชือกโยนมา
สักเส้นก็ยังดี ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ต่อไปเลย
ขนาดเราอ่านยังรู้สึกได้ขนาดนี้แล้วน้องไผ่จะขนาดไหนเนี่ย
หวังว่าจอห์นจะช่วยไผ่ได้นะ

[ACOLINE]

มันหน่วงๆน้ะ -..-

[cotone]

บรรยายไม่ถูกบอกได้แต่ว่าชอบ!

ชอบบรรยากาศเรื่องและวิธีบรรยายมากๆเลย ทำให้เข้าถึงความคิดที่ซับซ้อนอย่างเป็นมนุษย์ของตัวละคร แล้วก็ปั่นหัวคนอ่านให้บิดเบี้ยวหมุนวนตามไปด้วย

เป็นนิยายที่เหมาะกับวันฝนพรำอีกเรื่องนึง ชอบมากๆเลยค่า รอตอนต่อไปนะคะ

[swordtails]

กำลังหานิยายเรื่องใหม่ ๆ อ่านอยู่ค่ะ คลิกแต่ละเพจดูก็สะดุดกับชื่อเรื่องเรื่องนี้เข้า
ก็เลยคิดว่า เอาวะ ลองอ่านดู

สารภาพว่าตอนอ่านตอนแรกจบนั้น เรารู้สึกนับถือคุณคนเขียนมากค่ะ
นิยายที่กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของเรื่องที่มีแต่บรรยายโวหาร บทสนทนาแทบไม่มีนั่น
มันเป็นอะไรที่แต่งยากมากเลยนะ แต่คุณก็สามารถทำได้ แล้วก็เอาคนอ่านอยู่ด้วย

เรานั่งอ่านตอนแรก จนกระทั่งถึงตอนล่าสุด ด้วยความรู้สึกหน่วงที่หัวใจหนักขึ้นเรื่อย ๆ ตามลำดับ
แต่ละตัวอักษรที่ผ่านสายตาเราไป ทำให้เรารู้สึกว่า ตัวเองหายใจช้ามาก
ราวกับว่าเรากำลังนั่งอ่านเรื่องราวของไผ่อยู่ในหัวใจของน้องเอง
ก็เลยรับความรู้สึกเจ็บปวดจนด้านชาของน้องได้ทั้งหมดนั่น
ไ่ม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ น้องพบเจอกับอะไรมา ถึงได้ปิดกั้นตัวเองจนน่าสงสารแบบนี้
เป็นไปได้ไหมว่า เป็นเพราะความกดดันที่ได้รับมาจากแม่ ? ก็เลยทำให้น้องเกิดอาการเครียดสะสม
แล้วอาการนั้นก็ติดตามตัวไปถึงโรงเรียนที่น้องเรียนอยู่ ลักษณะนิสัยที่ไม่เข้ากับวัยเด็กที่ควรจะร่าเริงสดใส
ก็เลยกลายเป็นตัวประหลาดสำหรับเพื่อนในห้อง และการกลั่นแกล้งสิ่งที่แปลกแยกกว่าก็เลยตามมา ?
การกลั่นแกล้งครั้งนั้นอาจรุนแรงบ้าคลั่งเลยเถิดไป น้องก็เลยต้องกินยา ?
ถ้าเป็นอย่างที่เราเดามาจริง ก็น่าสงสารน้องที่สุดเลย

จากที่อ่านมาสิบสองตอนในคราวเดียว เรายังไม่ปักใจเชื่อว่าจอห์นจะเป็นคนไม่ดี
พระจันทร์ยามค่ำคืนสาดแสงส่องหาเปลือกหอยด้อยค่าพบได้ฉันใด
คนโดดเด่นที่สุด ย่อมค้นหาคนที่แตกต่างจากตัวเองมากที่สุดได้ฉันนั้น
เราคิดว่าจอห์นน่าจะเป็นคนที่เฝ้ามองน้องมานานมากแล้วมากกว่า
มากจนอยากรู้ว่าอะไรเป็นอะไร มากจนอยากให้น้องกลับมาเป็นคนที่มี " ชีวิตชีวา " เหมือนกับคนทั่วไปอย่างใคร ๆ เขา
ในเมื่อเคยแสดงบทคนดีแล้วน้องไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ ดังนั้น ก็เลยพลิกมือกลับให้ร้ายสุด ๆ ไปเลย
เผื่อว่าน้องจะ " แสดง " อะไรออกมาบ้าง

และดูเหมือนว่า สิ่งที่จอห์นทำในช่วงระยะหลัง ๆ ที่ผ่านมา จะเริ่มเห็นผลแล้วนะ
อย่างน้อย น้องก็ไม่ได้เป็นหุ่นยนต์อีกต่อไป น้องมีความรู้สึกเสียใจ ยอมร้องไห้ออกมาต่อหน้าจอห์นแล้ว
พร้อมกับคำพูดสั้น ๆ สองคำที่ทำให้เรา " ขนลุก " สุด ๆ

" ช่วยด้วย "

หลังจากนี้ไป หวังว่าน้องจะได้รับความช่วยเหลือออกมาจากอุโมงค์มืด ๆ นั่นสักทีค่ะ

คุณคนเขียนแต่งได้ดีมากจริง ๆ ค่ะ ยกนิ้วให้เลย 

ปล. ขออนุญาตแก้ไขคำว่า พึ่งจะ หน่อยนะคะ ที่ถูกต้องต้องเขียนว่า " เพิ่งจะ " ค่ะ

[yolp]

เริ่มเชียร์คิมมากกว่าแล้ว ดูเป็นคนที่จะมาช่วยไผ่ได้
อยากให้ถึงวันที่ไผ่ยิ่มจัง ต้องสดใสมากๆแน่ๆ

[Gaem]

ห๊ะ   

[ดาวโจร500]

ง่า าคิดถึงแล้วอะคนแต่งหายไปไหนคะ    กลับมาไวๆน๊า า

[kokilolylove]

โอ้ยยย ไผ่เป็นโรคไร
แล้วครอบครัวไผเป็นไร
หน่วงนะเนี่ยๆ

[-i z e l i z e-]

อ่านแล้วเครียด ...

แต่ก็ยังอยากอ่าน  ...