Inert 12โลกของเด็ก
ไม่ว่ายังไง ก็ยังเป็นโลกของเด็ก
โลกที่คิดว่าจะหนีพ้นไปจากความน่าเบื่อหน่าย หน้าที่ ข้อผูกมัด กฏเกณฑ์ต่างๆไปได้ โบยบินหนีออกไปจากโลก ที่ถูกสร้างขึ้นด้วยผู้คนที่มีอำนาจมากกว่า
เป็นโลกใบเล็กๆที่อยู่ในอุ้งมือของผู้ใหญ่ พวกเขาเฝ้ามองเราวิ่งวุ่นด้วยความขบขัน ไม่ว่าจะหนีไปไกลแค่ไหน ก็ดูคล้ายกับหนูแฮมสเตอร์ในกรงโง่ๆ
คำขอร้องไม่เป็นผล แม้แต่คำอ้อนวอนที่ไม่ได้ถูกพูดออกไป ก็โดนเพิกเฉย
พ่อของจอห์นที่ไม่เคยพบหน้ามาก่อน เป็นคนพากลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง ถูกลากด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น รัดแน่น ยากจะหายใจ
บ้านสีเทา ที่ไม่รู้สึกถึงเสียงใดๆในนั้น
กลับไปอยู่ใต้น้ำที่แสงสว่างไม่อาจเอื้อมมือไปถึง
ความมืดที่แหวกว่ายลงมา กระซิบอย่างแผ่วเบา ยื่นถึงข้อเสนอ หยิบยื่นอิสรภาพให้
ค่าของมัน แพงกว่าที่คิด
เห็นเพียงสายตาที่มองตาม ไม่มีคำพูดหลุดออกจากปากของจอห์นสักนิด
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ลูกชายผมพาลูกชายคุณออกมาแบบนี้”
“ไม่หรอกค่ะ คงเป็นไผ่เองที่วิ่งออกไปหาแบบนั้น”
….รู้จักกันมาก่อน
บรรยากาศบอกแบบนั้น
แม่
สายตาที่มองมา โยนความรู้สึกอันหนักหน่วงมาให้
พ่อของจอห์นหายไปจากสายตาแล้ว
อากาศข้างในนี้ ความดันสูง อึดอัด
ใต้ผิวน้ำที่เย็นยะเยือก ชื้น และรู้สึกไม่สงบ
ขวดแก้วที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ เหมือนจะลอยขึ้นมาอย่างช้าๆ ฝาเกลียวหมุนออก ยาสองเม็ดกระโดดออกจากขวดแก้วนั่น ลงบนมือของแม่ที่แบออก
มือถูกผลักมาทางด้านนี้
คำพูดที่พูดอย่างเชื่องช้า
สายตา ที่ว่างเปล่า
“…กินเข้าไปสิ”คำสั่ง
ยิ่งกว่าคำสั่ง
เป็นเหมือนโปรแกรมที่ถูกวางไว้ หุ่นยนต์ยื่นมือออกไป เม็ดยากระโดดขึ้นฝ่ามือเหล็ก
ปลายนิ้วสั่นระริก
เปลือกตาปิดทั้งๆที่ยังมองเห็นภาพ รับยาสองเม็ดนั้นเข้าไปในตัวช้าๆ
…………………………………….
…………………………….
“ไผ่…”
“…..”
“เป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
ส่ายหน้า
คิม
อีกแล้ว
น่าเบื่อ
“ไม่สบายหรอ?”
ตอบด้วยวิธีเดิม
“…มีอะไรบอกเราได้นะ”
อะไรที่ว่านั่น..คืออะไรกันนะ
นึกถึงเรื่องที่คิดก่อนหน้านี้ไม่ออก
โลกเคลื่อนที่ด้วยความหน่วง หมุนเอื่อยไปอย่างช้าๆ
“หรือว่าจะเครียดเรื่องสอบ ถ้าไม่เข้าใจ ถามเราดูก็ได้”
สอบ
เรียนเรื่องอะไรไปบ้างนะ
จำได้แต่ข่าวอาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่งแท้งลูก ก็เท่านั้น สำหรับเทอมนี้ที่พอจะนึกออก
เผลอหลับในช่วงกลางวัน
ไม่เคยเป็นมาก่อน
ในฝัน ไม่รู้ว่าเป็นขวดแก้วที่ใหญ่เกินไป หรือเป็นเขาที่ตัวเล็กเกินไป ติดอยู่ในขวดแก้วนั่น เสียงที่ตะโกนออกไป ถูกสกัดไว้
เม็ดยาขนาดใหญ่ร่วงหล่นมาจากข้างบน คู้ตัวลง กอดตัวเองไว้แน่น สองมือปิดหู ไม่รู้สึกถึงสัมผัสของโลกภายนอก
ได้ยิน เสียงของสีแดง
แดงฉาน
เม็ดยาหลอม กลายเป็นทะเลสีขาว แหวกว่ายอยู่ในทะเลนั้น ในชั่วขณะที่รู้สึกเหมือนจะจมลง ตัวก็ลอยขึ้น จุดสีแดงเกิดขึ้นตรงกลางผิวน้ำ แผ่ขยายไปทั่ว จนกลายเป็นเหมือนทะเลเลือด กลิ่นคาวคลุ้งไปทั่ว
อ้าปากหายใจ ของเหลวก็ทะลักเข้ามาในปาก สำลักไอออกมา ในมือ ก็กลายเป็นสีแดง
ยกมือขึ้นจับแก้ม ขวดกระจกสะท้อนให้เห็น
เปียกเลือดไปตั้งแต่ปลายเส้นผมถึงหัวแม่เท้า
ทะเลเหือดแห้งไป
ทิ้งความชื้น กลิ่นโลหะ กับสีที่เหมือนคำสาปแช่งไว้
ได้แต่มองภาพนั้นอย่างเงียบงัน
………………………………
………………………
วิชาพละ
ความร้อนที่ทำให้ตาลาย
อากาศปนกับความชื้น เหมือนปอดจมน้ำ
ได้ยินเสียงหัวเราะที่เข้าไปไม่ถึง เสียงพูดคุย กลายเป็นคลื่นความถี่ที่ไม่เข้าใจ
“อยู่ทีมเราไหม?”
“….”
“บาสเกตบอลไง”
ส่ายหัว
มองเหงื่อที่ไหลออกจากตัวนักกีฬาเหล่านั้น เห็นภาพในฝันซ้อนทับ
คิมวิ่งออกไป พระอาทิตย์เหมือนสปอร์ตไลท์ดวงใหญ่ ลูกกลมๆนั่นลอยไปมาเหมือนไร้แรงโน้มถ่วง
นั่งลง
มองไปข้างหน้า
แต่สายตาก็ไม่ได้จับจ้องอยู่ที่อะไรทั้งนั้น
จมลงช้าๆ
ระดับเลือดรอบตัวสูงขึ้น หลับตาลง รับรู้ถึงความเย็นยะเยือก ที่ไม่ได้รับรู้ด้วยผิวหนัง
“ไผ่!ระวัง!”
จังหวะที่ได้ยินเสียงนั้น
ก็เป็นจังหวะที่หงายตัวล้มลง
ลูกบาสกระดอนออกไป
ได้ยินเสียงกระทบพื้นอยู่สองสามที เสียงผู้คนรอบๆ แล่นเข้าผ่านหู ในเวลาสั้นๆ
แสงสว่างหายไป
คิมนั่งคร่อมอยู่บนตัว วิ่งเข้ามาปัดลูกบาสออก สำเร็จแค่ครึ่งเดียว
เงาทาบลงบนตัว
ใบหน้าที่เห็นไม่ชัดเจนเพราะแสงแดดจ้า ดูคุ้นเคย
ตัวสั่น
สั่นไม่หยุด
ขดตัวลงกับพื้น ยกมือขึ้นกันที่ใบหน้า ร่างกายทำไปเอง จิตใจไม่ได้รับรู้
“อย่า…อย่า”
สวิสต์ร่างกายถูกสับลง
สิ่งที่เกิดขึ้นสั่งการจากส่วนที่ลึกลงไป
…ลึกไปกว่าระดับจิตใจ
เสียงที่ใครคนหนึ่งล้มลงพื้น ร้องวิงวอน
ถูกนั่งคร่อมทับแบบนี้
เงื้อมือขึ้นสูง
อะไรสักอย่างในมือนั่น
“ไม่…อย่า อย่ามอง”
สายตาคนรอบข้างที่จับจ้อง อาฆาต โมโห โกรธแค้น สายตาที่โยนความผิดมาให้
เป็นเหมือนความจริงที่เป็นฝัน ฝันที่เป็นความจริง
มือคิมเย็นเฉียบ
จับลงที่ข้อมือ รู้สึกเหมือนโดนของร้อน สะดุ้งตัวหนี
เสียงตะโกน “ใครก็ได้ ไปตามอาจารย์ห้องพยาบาลมา!” ดังก้อง
หายใจไม่ทัน
ทั้งๆที่หายใจแรง
ถุงพลาสติก
คิมใช้ถุงพลาสติกครอบใบหน้าไว้
ทรมานจนน้ำตาเอ่อ ตาพร่า
ในความไม่ชัดเจน
เห็นรอยยิ้ม...
รอยยิ้มบนใบหน้าที่ดูคุ้นตา มากกว่าคนไม่รู้จัก
โฟกัสเลือนหายช้าๆ
ได้ยินเสียงกรีดร้อง ที่ไม่แน่ใจว่าเกิดขึ้นจริง
………………………………………..
…………………………….
[Inert 12 : complete]
[31.7.55]
ขี้เกียจอ่านหนังสือ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
