หัวข้อ: สุดปลายทางของ...หัวใจ(นายเอกป่วย) จบบริบูรณ์ (P.14) 27/8/14

[agava1313]

โอ้ว.ว.ว.ว.ว.ซึ้ง ในที่สุดก็ฟื้นแล้ว 

[::UsslaJlwaJ::]

หายไปจะครบสี่เดือนแล้วนะสำหรับเรื่องนี้ยังไงก็ยังรอนะคะ

[Noi]

หายไป 4 เดือนแล้วนะ

[อนาคี99]

สุดปลายทางของ...หัวใจ
ตอนจบ
20%แรกจ๊ะ



“แผลที่คอ ดีขึ้นเยอะแล้วนะภู่ ข้างในยังรู้สึกระคายอยู่บ้างหรือเปล่า?”

“ดี...ขึ้นแล้ว...ครับภู...ขอบ...คุณนะ”

เสียงแหบหวานตอบรับ เกือบสองเดือนแล้วที่ภุมราฟื้นคืนสติ
ถึงร่างกายตอนนี้จะยังไม่เป็นปกติ สภาพต่างๆก็ยังไม่เข้าที่เข้าทาง แต่แค่ฟื้นขึ้นมาแล้วไม่สูญเสียความทรงจำอะไรไป ยังคงเป็นภุมราคนเดิมอยู่ได้ แค่นี้ทุกคนก็มีความสุขมากแล้ว แน่นอนว่าคนที่ดีใจมากกว่าใครก็คือ นคินทร์ ผู้ที่กระตือรือร้นดูแลคนรักไม่ห่างกาย งานการถ้าสามารถทำที่บ้านได้ ชายหนุ่มไม่ยอมออกไปไหนเด็ดขาด ไม่ยอมทิ้งให้คนรักต้องอยู่คนเดียวอย่างเด็ดขาด
 
"ภู่หิวหรือยังครับ ภูทำข้าวต้มปลาไว้ อร่อยนะ กินมั้ยครับ?"

"ครับ...อยากกิน...จัง..."

เสียงตอบกระท่อนกระแท่นของคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ทำหัวใจของนคินทร์วูบไหวเล็กๆทุกครั้ง ร่างของภุมรายังคงผ่ายผอม ผิวพรรณยังคงซีดเซียว พวงแก้มซูบเนื้อ แผลเจาะคอที่ถึงแม้จะทำการปิดรักษาไปแล้วแต่ก็ยังคงมีร่องรอยไม่น่าดู ผลจากการผ่าตัดทำให้ร่างกายซีกขวาของภุมราชาชืด แขนขาขวาขยับทำแทบจะไม่ได้  แม้แต่ใบหน้าเองซีกขวาก็ขยับลำบาก ส่งผลให้การพูดของภุมรามีปัญหาตามไปด้วย ทั้งการออกเสียง หรือบางทีแม้แต่การตอบโต้ก็จะเชื่องช้ากว่าปกติ ถึงแม้ในช่วงแรกๆนคินทร์แทบจะทำใจรับไม่ได้ แต่พอเวลาผ่านมากว่าหนึ่งเดือน ทั้งยาและการกายภาพทำให้ภุมราดีขึ้นพอสมควร การตอบสนองดีขึ้น เรียกกำลังใจให้กับนคินทร์ไม่น้อยเลยทีเดียว เขาจะต้องอยู่อย่างมีความหวัง หวังอย่างที่สุดว่าสักวันหนึ่งข้างหน้า คนรักของเขาจะต้องหายดี
หลังจากจัดการป้อนข้าวต้มปลาเสร็จสรรพ นคินทร์ก็จัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ภุมราต่อ เพราะวันนี้นายแบบหนุ่มเนื้อตัวรุมๆเหมือนจะเป็นไข้ นคินทร์เลยไม่เสี่ยงอาบน้ำให้คนป่วย กลัวจะเลยเถิดไปกันใหญ่ เช็ดตัวให้คนรักได้นอนสบายๆแล้ว ก็จัดแจงนวดเนื้อนวดตัวกระตุ้นปลายประสาทต่อ นคินทร์ทำแบบนี้ทุกวันตั้งแต่ที่ภุมราฟื้น ไม่เคยเบื่อ หรือเหน็ดเหนื่อย ทุกสิ่งที่ทำลงไปล้วนมาจากความตั้งใจ ความรักและความห่วงใยทั้งสิ้น
 
"เหนื่อย...มั้ย...ภู...?"

เสียงแหบหวานถามขึ้นแผ่วเบา ขณะที่นคินทร์กำลังนวดอยู่ตรงขาผอมบาง

"ไม่เหนื่อยหรอก ไม่เหนื่อยเลยสักนิด ภูมีความสุขมากกว่า แถมยังสนุกด้วย..."

"...สนุก..ตรงไหน...ดูแลคน...ป่วย...น่าเบื่อ...ออก..."

“การที่ได้เห็นว่าคนรักของภูอาการดีขึ้นทุกวัน สดใสขึ้นทุกวัน ด้วยการดูแลอย่างไร้ที่ติของภู น่าสนุกจะตาย”

“หลง...ตัวเอง”

นคินทร์หัวเราะร่า เมื่อถูกกระเซ้าเบาๆจากคนรัก เห็นใบหน้าอ่อนหวานนั้นยิ้ม หัวเราะได้ นคินทร์ก็ดีใจนักหนาแล้ว ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตที่ข้อเท้าบอบบางของภุมราแผ่วผิวด้วยความรักมากล้น เรียกความเขินอายให้ภุมราไม่น้อยเลยทีเดียว ข้อเท้าขวาที่ถูกจุมพิตถึงกับกระตุกวูบ หากแต่ยังไม่สามารถขยับได้มากนัก

“ทำอะไร...น่ะภู...มันเท้า...ไม่ใช่...เหรอ”

“แล้วไง หอมดีออก”

“.........บ้า”

ยิ่งว่านคินทร์ยิ่งเย้าราวกับแกล้ง จนใบหน้าขาวนวลนั้นถึงกับขึ้นสีแดงเห่อ ดวงตาฉ่ำหวานต้องเลี่ยงหลบ สายตากรุ้มกริ่มของนคินทร์พัลวัล ตั้งแต่ฟื้นคืนสติขึ้นมา ไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่ตกอยู่ในสภาพเขินจนทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ เขาทำใจให้ชินกับการดูแลเอาใจใส่แบบนี้ไม่ได้เลยจริงๆ ภุมรากำลังจะแย่แล้ว เพราะน้ำตาลในเลือดเขากำลังจะขึ้นพุ่งพรวดๆ

**************************************************

 

ขอโทษที่หายวับไปเลย ขอโทษค่ะ

ตอนนี้เป็นตอนจบแล้วค่ะ เย้ๆๆๆ
แล้วจะมีตอนพิเศษของหมอธเนศกับน้องซอแถมอีก 1 ตอนแน่นอนค่ะ
ปัญหาคือ...ใครจะมารู้บ้างนะ ว่าเราอัพ...เฮ้อ..

เอาเป็นว่า...เดี๋ยวจะทำการตั้งกระทู้ใหม่สำหรับสองตอนที่เหลือนะคะ
แล้วจะขอแจ้งย้ายอีกที
ชีวิตมันลำเค็ญจริงๆเลยค่ะ
ฮือๆๆๆ

[::UsslaJlwaJ::]

เห็นชื่ออนาคี99มาก็รีบพุ่งเข้ามาอ่านเลยจ้าาาา มาต่อแล้วดีใจมากเลยยยยย

ซึ้งเลยอ่ะ หวานปนซึ้ง ภูดูแลภู่ดีๆน้า หวังว่าสักวันทุกอย่างจะดีขึ้นกว่านี้ หายไวไวนะคะ

อย่าทิ้งนานอีกเลยขอร้องงง

[TIKA_n]

น้องภู่ น่าสงสารจังเลย ฮือ ๆ    แต่ยังดี ที่มี ภู ดูแลไม่ห่าง ถึงน้องภู่จะยังไม่ปรกติเหมือนเดิม
แต่คิดในแง่ดี ก็ดีกว่านอนเป็นเจ้าชายนิทราไม่ตอนสนองอะไรนั่นแหละนะ
ภู ช่างแสนดี ดูแลน้องภู่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ซึ้งใจไปกับน้องภู่ด้วยเลย
แล้วยังอุตส่าห์โชว์หวานได้อีกน้า จุ๊บที่ข้อเท้าเลยเหรอ ชอบจัง ๆ ภูที่เป็นแบบนี้
มา 20 % ก็ยังดี แต่ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ แงงง ฮือ น้องภู่เพิ่งฟื้นเองน้า
ยังไม่ได้หวาน ๆ กับ ภู เท่าไหร่เลย
แต่งเพิ่มอีกตี๊ด ๆ ได้มั้ยจ้ะ ตอนพิเศษของคู่นี้ก็ยังดี (มีต่อรองอีกแน่ะ)
คู่น้องซอ พี่หมอธเนศ ก็อยากอ่านยาว ๆ กว่านี้นะเนี่ย ได้ตอนพิเศษตอนเดียวเองเหรอค้า เศร้า
รอที่เหลือนะคะ ฮือ จะจบจริง ๆ เหรอ  (ยังไม่เลิก) 
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ 

[kongxinya]

ในที่สุดคนเขียนก็มาต่อแล้ววววววว 
ภู่กะภูได้หวานกันซะที 
รอที่เหลือนะคะ 

[mooping-7]

บีบคั้นหัวใจมากยอะ เฮ้อออในที่สุดก็ฟื้นแล้วนะ ดูแลกันดีๆนะ

[oaw_eang]

สุดปลายทางของ...หัวใจ
ตอนจบ
50%แรกจ๊ะ



“แผลที่คอ ดีขึ้นเยอะแล้วนะภู่ ข้างในยังรู้สึกระคายอยู่บ้างหรือเปล่า?”

“ดี...ขึ้นแล้ว...ครับภู...ขอบ...คุณนะ”

เสียงแหบหวานตอบรับ เกือบสองเดือนแล้วที่ภุมราฟื้นคืนสติ
ถึงร่างกายตอนนี้จะยังไม่เป็นปกติ สภาพต่างๆก็ยังไม่เข้าที่เข้าทาง แต่แค่ฟื้นขึ้นมาแล้วไม่สูญเสียความทรงจำอะไรไป ยังคงเป็นภุมราคนเดิมอยู่ได้ แค่นี้ทุกคนก็มีความสุขมากแล้ว แน่นอนว่าคนที่ดีใจมากกว่าใครก็คือ นคินทร์ ผู้ที่กระตือรือร้นดูแลคนรักไม่ห่างกาย งานการถ้าสามารถทำที่บ้านได้ ชายหนุ่มไม่ยอมออกไปไหนเด็ดขาด ไม่ยอมทิ้งให้คนรักต้องอยู่คนเดียวอย่างเด็ดขาด
 
"ภู่หิวหรือยังครับ ภูทำข้าวต้มปลาไว้ อร่อยนะ กินมั้ยครับ?"

"ครับ...อยากกิน...จัง..."

เสียงตอบกระท่อนกระแท่นของคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ทำหัวใจของนคินทร์วูบไหวเล็กๆทุกครั้ง ร่างของภุมรายังคงผ่ายผอม ผิวพรรณยังคงซีดเซียว พวงแก้มซูบเนื้อ แผลเจาะคอที่ถึงแม้จะทำการปิดรักษาไปแล้วแต่ก็ยังคงมีร่องรอยไม่น่าดู ผลจากการผ่าตัดทำให้ร่างกายซีกขวาของภุมราชาชืด แขนขาขวาขยับทำแทบจะไม่ได้  แม้แต่ใบหน้าเองซีกขวาก็ขยับลำบาก ส่งผลให้การพูดของภุมรามีปัญหาตามไปด้วย ทั้งการออกเสียง หรือบางทีแม้แต่การตอบโต้ก็จะเชื่องช้ากว่าปกติ ถึงแม้ในช่วงแรกๆนคินทร์แทบจะทำใจรับไม่ได้ แต่พอเวลาผ่านมากว่าหนึ่งเดือน ทั้งยาและการกายภาพทำให้ภุมราดีขึ้นพอสมควร การตอบสนองดีขึ้น เรียกกำลังใจให้กับนคินทร์ไม่น้อยเลยทีเดียว เขาจะต้องอยู่อย่างมีความหวัง หวังอย่างที่สุดว่าสักวันหนึ่งข้างหน้า คนรักของเขาจะต้องหายดี
หลังจากจัดการป้อนข้าวต้มปลาเสร็จสรรพ นคินทร์ก็จัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ภุมราต่อ เพราะวันนี้นายแบบหนุ่มเนื้อตัวรุมๆเหมือนจะเป็นไข้ นคินทร์เลยไม่เสี่ยงอาบน้ำให้คนป่วย กลัวจะเลยเถิดไปกันใหญ่ เช็ดตัวให้คนรักได้นอนสบายๆแล้ว ก็จัดแจงนวดเนื้อนวดตัวกระตุ้นปลายประสาทต่อ นคินทร์ทำแบบนี้ทุกวันตั้งแต่ที่ภุมราฟื้น ไม่เคยเบื่อ หรือเหน็ดเหนื่อย ทุกสิ่งที่ทำลงไปล้วนมาจากความตั้งใจ ความรักและความห่วงใยทั้งสิ้น
 
"เหนื่อย...มั้ย...ภู...?"

เสียงแหบหวานถามขึ้นแผ่วเบา ขณะที่นคินทร์กำลังนวดอยู่ตรงขาผอมบาง

"ไม่เหนื่อยหรอก ไม่เหนื่อยเลยสักนิด ภูมีความสุขมากกว่า แถมยังสนุกด้วย..."

"...สนุก..ตรงไหน...ดูแลคน...ป่วย...น่าเบื่อ...ออก..."

“การที่ได้เห็นว่าคนรักของภูอาการดีขึ้นทุกวัน สดใสขึ้นทุกวัน ด้วยการดูแลอย่างไร้ที่ติของภู น่าสนุกจะตาย”

“หลง...ตัวเอง”

นคินทร์หัวเราะร่า เมื่อถูกกระเซ้าเบาๆจากคนรัก เห็นใบหน้าอ่อนหวานนั้นยิ้ม หัวเราะได้ นคินทร์ก็ดีใจนักหนาแล้ว ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตที่ข้อเท้าบอบบางของภุมราแผ่วผิวด้วยความรักมากล้น เรียกความเขินอายให้ภุมราไม่น้อยเลยทีเดียว ข้อเท้าขวาที่ถูกจุมพิตถึงกับกระตุกวูบ หากแต่ยังไม่สามารถขยับได้มากนัก

“ทำอะไร...น่ะภู...มันเท้า...ไม่ใช่...เหรอ”

“แล้วไง หอมดีออก”

“.........บ้า”

ยิ่งว่านคินทร์ยิ่งเย้าราวกับแกล้ง จนใบหน้าขาวนวลนั้นถึงกับขึ้นสีแดงเห่อ ดวงตาฉ่ำหวานต้องเลี่ยงหลบ สายตากรุ้มกริ่มของนคินทร์พัลวัล ตั้งแต่ฟื้นคืนสติขึ้นมา ไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่ตกอยู่ในสภาพเขินจนทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ เขาทำใจให้ชินกับการดูแลเอาใจใส่แบบนี้ไม่ได้เลยจริงๆ ภุมรากำลังจะแย่แล้ว เพราะน้ำตาลในเลือดเขากำลังจะขึ้นพุ่งพรวดๆ
"...เป็นอะไรครับภู่ หึหึ เขินเหรอ?"

"ป...เปล่า...สักหน่อย..."

ภุมราปฏิเสธเสียงแผ่ว เพราะยังต้องก้มหน้าหลบลี้สายตาซุกซนของคนรัก เมื่อเห็นว่าภุมราเขินอายขนาดนั้น นคินทร์ก็อดที่จะหยอกเย้าต่อไม่ได้ ชายหนุ่มขยับจากที่นั่งอยู่ที่ปลายเท้าของภุมราขึ้นไปหาร่างบางนั้นมากขึ้น ใช้สองแขนแกร่งเท้าคร่อมร่างคนรักไว้ แล้วใช้หน้าผากของตนแนบไว้กับหน้าผากคนรัก

"...ภู...?..."

"ภูรักภู่นะครับ...ยอมเชื่อกันหรือยัง?"

"...อืม.."

"แล้วภู่ล่ะ ยังรักภูมั้ย?"

".....รักสิ...จะไม่...รัก...ได้ยังไง...ล่ะ"

คำว่ารักที่แสนอบอุ่นที่ทั้งคู่ต่างมอบให้กันนั้นเป็นเหมือนยาขนานเอกที่สามารถรักษาทุกบาดแผลในใจได้อย่างไม่มีที่ติจริงๆ ความหวานล้ำที่แผ่กำจายอยู่ในบรรยากาศรอบๆตัวทำให้นคินทร์อดที่จะก้มลงสูดกิ่นหอมหวานจากแก้มใสไม่ได้ แต่เพียงแค่ปลายจมูกสำผัส ภุมราก็หดคอหนี เพราะทั้งจัก๊กจี้ทั้งเขินจนไม่อาจอยู่เฉย

"...ภู...ไม่เอา..."

"ทำไมล่ะครับ...หืม?"

"อยาก...นอนแล้ว..."

"งั้น...ขอภูจูบราตรีสวัสดิ์ได้มั้ย?"

"....ไม่เอา...อื้อ..."

เพราะปฏิเสธไม่แข็งขันแถมยังทำหน้าตาน่ารักหน้าแกล้ง นคินทร์จึงอดที่จะฉวยโอกาสไม่ได้ ชายหนุ่มอาศัยจังหวะที่ภุมราจะอ้าปากห้าม ฉกจูบรวดเร็วแต่แผ่วหวาน ริมฝีปากอุ่นร้อนเฝ้ารังแกเรียวปากอิ่มจนแทบช้ำ

"...อือ..."

เสียงครางเครือเบาๆเมื่อปลายลิ้นเล็กถูกดูดดุน แม้จะแอบเคืองคนใจร้ายเล็กๆไม่ได้ที่ชอบแกล้งบังคับจูบอยู่เรื่อย แต่อีกใจก็หวามหวิวไปกับรสสัมผัส แขนซ้ายของภุมราที่ขยับได้ปกติจึงอดที่จะเอื้อมไปคล้องไว้ที่ลำคอแกร่งของคนรักไม่ได้ นายแบบหนุ่มลืมไปเลยว่ายิ่งเขาทำแบบนี้ก็จะยิ่งทำให้นคินทร์ย่ามใจ แต่กว่าภุมราจะรู้ตัวก็ถูกเอาเปรียบไปเยอะแล้ว...

"อะแฮ่ม"

ระหว่างกำลังเพลิดเพลินอยู่กับรสจูบละมุนลิ้นจู่ๆก็มีเสียงกระแอมมาขัดจังหวะ เล่นเอาสองร่างผละออกจากกันแทบไม่ทัน และพอหันไปมองที่ต้นตอของเสียง นคินทร์ก็ขมวดคิ้วมุ่นทันที

"อืม...ผมขัดจังหวะหรือเปล่าเอ่ย..."

"ก็รู้ตัวนี่หมอ...ฮึ!"

"..ส...สวัสดี...ครับ...คุณหมอ.." (>////<)

ภุมรากัดฟันทักทายทั้งที่ยังอายจนไม่กล้ามองหน้าหมอธเนศ

"เห็นเมื่อเช้าคุณภูโทรหาผมบอกว่าภู่มีไข้ ผมเลยแวะมาดูหน่อยน่ะครับ"

หมอธเนศอธิบายเหตุผลของการมาเยี่ยมเยียนให้ภุมราฟังพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะขออนุญาตเดินเข้าไปหาร่างบนเตียงด้วยความคุ้นเคย ฝ่ายนคินทร์ถึงจะหงุดหงิดอยู่บ้างแต่ก็ยอมหลีกทางให้แต่โดยดี

"ไหนขอผมดูหน่อย ภู่อ้าปากนิดนึงนะ ขอผมดูคอนิดนึง"

หมอธเนศที่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆกับร่างของภุมราเอ่ยกับคนป่วยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน โดยปกติธเนศก็มาที่นี่บ่อยๆอยู่แล้ว ตกอาทิตย์ละ 2-3 ครั้งเพื่อมาติดตามอาการของภุมราอย่างใกล้ชิด แม้ว่าสภาพร่างกายของคนไข้ของเขาคนนี้จะยังไม่เข้าที่เข้าทางนัก แต่ก็มีแนวโน้มที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นร่างกายซีกขวาซึ่งตอนแรกแทบจะไม่มีความรู้สึก แต่ตอนนี้ถึงกับเริ่มขยับได้บ้างแล้ว รู้สึกได้ถึงสัมผัสแล้ว แม้แขนขาจะยังอ่อนแรงจนยังไม่สามารถทำกายภาพด้วยการฝึกเดินตอนนี้ได้ แต่หมอธเนศรู้ว่าคงอีกไม่นาน โดยเฉพาะยิ่งมีพยาบาลส่วนตัวที่ถูกใจขนาดนี้ด้วยแล้ว อาการของภุมราย่อมดีวันดีคืน ไม่เกินครึ่งปีนายแบบของเขาต้องวิ่งปร๋อได้แน่ๆ

"โอเคครับ หวัดลงคอนิดหน่อยเนาะ ยังไม่มีเสมหะ ไม่มีอาการไอ ไม่มีลมในปอด เดี๋ยวผมจัดยาแก้หวัดให้สัก 3 ชุดแล้วกันนะภู่ พรุ่งนี้ก็หายละ"

หมอธเนศยิ้มละมุนพร้อมลูบศรีษะทุยด้วยความเอ็นดูหลังทำการวินิจฉัยเสร็จ ในสายตาของหมออย่างเขาภุมราสีหน้าดูดีขึ้นมากทีเดียวถ้านับจากตอนเพิ่งฟื้นสติ ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว แต่ยังรู้สึกเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน จำได้ติดตาว่าวันนั้นเขาถูกนคินทร์โทรเรียก พอมาถึงก็เห็นภุมราที่ลืมตาตื่นขึ้นแล้วแต่กลับไม่ตอบสนองอะไร ถึงจะใจเสียแต่ก็ยังมีความหวังว่าอย่างน้อยก็ตื่นขึ้นแล้ว แล้วในคืนนั้นภุมราก็ตื่นขึ้นมาจริงๆ นคินทร์ตะโกนเรียกจนลั่นบ้าน ทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ เขากับซอเองก็ไม่ต่างกัน คืนนั้นเขาส่งตัวภุมราไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการทันที โกลาหลกันทั้งคืน เพราะภุมราทั้งหายใจติดขัด ทั้งความดันต่ำลง กว่าจะเข้าที่เข้าทางก็เกือบเช้า หลังจากนั้นอีกเกือบสัปดาห์กว่าจะเริ่มถอดสายยางและให้อาหารกากได้ ทั้งต้องปิดแผลที่เจาะคอเอาไว้อีก การรักษาแผลทางร่างกายไม่น่าห่วงเท่ากับอาการอัมพาตครึ่งซีกของภุมรา ยอมรับว่าเขาเองก็ตื้อๆไปเหมือนกัน แต่ก็พยายามหาทางรักษาอย่างเต็มที่ จนในที่สุดภุมราของเขาก็เริ่มดีขึ้นอาการอัมพาตเหลือแค่อัมพฤต และคงจะต้องดีขึ้นในไม่ช้านี้

"ขอบ...คุณครับ...คุณหมอ..."

ภุมรายิ้มหวานขอบคุณหมอธเนศที่ดูแลตัวเองด้วยดีตลอดมา

"คุณหมอ..คือเพื่อน...ที่ดีที่..สุด..ของผม...เลยนะครับ...ถ้าไม่มี...คุณหมอผม...คง...ตาย...ไปแล้ว..."

"ไม่ตายหรอกครับ ภู่ของหมอน่ะกระดูกเหล็กจะตายไป หึหึ"

"อะแฮ่ม...หมอ พูดสวยๆ...ภู่ไม่ใช่ของคุณ ภู่เป็นของผมคนเดียว อย่าลำเลิกครับ..."

"....ภู....บ้า..."

อารมณ์หวานๆระหว่างหมอธเนศกับภุมรามลายหายสิ้น เมื่อนคินทร์รีบแทรกขึ้นกลางวง ออกตัวว่าหวงเต็มที่ ภุมราได้แต่เขิน สาวนหมอธเนศเองก็ได้แต่ขำ เขาเองก็เริ่มจะชินกับนคินทร์ที่เป็นเด็กหวงของแบบนี้แล้ว ถึงบางครั้งเขาจะแอบหมั่นใส้นคินทร์จนแกล้งหยอกมากไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับภุมราไปมากกว่าเพื่อนที่เขาห่วงใยมากที่สุดอีกแล้ว เพราะเขารู้ว่าถึงจะคิดไปก็ไม่มีทางสมหวัง ใจของภุมราเป็นของนคินทร์เพียงคนเดียว แถมตอนนี้ใจเขาเองก็มีเจ้าของแล้วเหมือนกัน

"โอเคครับ โอเค ของคุณภูก็ของคุณภู หึหึ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะครับ คืนนี้ผมมีเข้าเวรที่โรงพยาบาล มีอะไรก็โทรหาได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอบคุณ..ครับ"

หลังจากที่หมอธเนศกลับออกไป นคินทร์ก็จัดการให้ภุมราทานยาแล้วนอนพัก ส่วนตัวของนคินทร์เองก็กลับออกไปทำงานที่ห้องส่วนตัวระหว่างที่คนรักนอนหลับ รอปลุกทานข้าวเย็นเพื่อนทานยาอีกรอบ เหตุการณ์ในแต่ละวันยังคงดำเนินไปตามปกติ รอวันนี้ภุมราจะกลับมาเดินได้ในอีกไม่ช้า

*
*
*
*
*

"ภู่ครับขยับไหวมั้ย มาหาภูเร็วเข้า"

"ไหว...แต่ขอเวลาหน่อยได้มั้ยภู...อย่าเร่งสิ"

"หึหึ ก็ภูใจร้อนนี่นา เอ้า เดินมาเร็วเข้า"

เสียงเจื้อยแจ้วในห้องกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลที่ภุมราเข้ารักษาตัวนั้นไม่ใช่ของใครอื่น นคินทร์กับภุมรานั่นเอง หลังจากคืนสติได้เดือนที่ 4 อาการชาซีกขวาของภุมราดีขึ้นมากจนเกือบจะเป็นปกติแล้ว แม้แต่การพูดที่เคยตะกุกตะกักก็ดีขึ้นจนแทบจะเหมือนเดิมด้วย ดังนั้นเจ้าตัวจึงสามารถทำกายภาพบำบัดด้วยการหัดเดิน เหวี่ยงแขน กำมือ ก้ม ยืด ยึด เพื่อเป็นการคลายเส้นเอ็นที่ยึดแข็ง บริหารกล้ามเนื้อที่เล็กลีบลงให้กลับมามีเรี่ยวแรงมากขึ้น   

"อ๊ะ...แฮ่ก แฮ่ก"

"อึ๊บ! เย้...เก่งที่สุดครับภู่"

ในที่สุดภุมราก็เดินเกาะราวไปจนถึงนคินทร์จนได้ ตากล้องหนุ่มดีใจจนแทบจะอุ้ม แต่ภุมรานั้นทั้งเหนื่อยทั้งหอบจนดีใจไม่ออก ถึงร่างกายจะยังแบบบางอยู่มาก แต่ก็ดีกว่าตอนที่เพิ่งฟื้นเยอะ ขนาดนคินทร์เองยังชอบแซวอยู่บ่อยๆว่ากอดได้เต็มไม้เต็มมือขึ้น

"วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันเนอะ ภู่ของผมหอบเป็นลูกหมาแล้ว"

"บ้า...แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆล่ะ แค่สามรอบนี่ภู่ก็จะตายแล้ว แฮ่ก แฮ่ก"

"คร๊าบๆ มาเดี๋ยวภูพาไปอาบน้ำนะ อึ๊บ"

"เดี๋ยวๆ! ภู่จะเดินเอง ไม่เอานะ ไม่อุ้ม"

ภุมราโวยวายขึ้นเมื่อนคินทร์ทำท่าจะช้อนขายกเขาอุ้ม ภุมราไม่ชอบโดนอุ้มท่านี้เลย นายแบบหนุ่มรู้สึกว่ามันน่าอายมาก ในตอนแรกที่ยังเดินเหินไม่ได้เขาก็ยอมให้อุ้มดีๆอยู่หรอก และถึงจะเป็นตอนนี้ถ้าอยู่กันแค่สองคนหรืออยู่ที่บ้านเขาก็อาจจะยอมให้อุ้มได้ แต่นี่คนในศูนย์กายภาพบำบัดเยอะแยะ ถึงมันจะดูเป็นเรื่องปกติ เพราะคนไข้คนอื่นๆก็มักจะโดนอุ้มกันแบบนี้ แต่ภุมราทนไม่ไหวจริงๆ โดนอุ้มทีไรโดนคนอื่นมองยิ้มๆทุกที

"หอบตัวโยนขนาดนี้จะไปเดินไหวได้ยังไงกันครับที่รัก มาให้อุ้มเหอะน่า"

"...ไม่เอาภู่จะเดินเอง..."

"อย่าดื้อครับภู่ คนอื่นมองกันใหญ่แล้วนะ ไม่อายเหรอ?"

"อึก...ภู...ภู่ขอขี่หลังแทนได้มั้ย..."

ไหนๆก็เดินเองยังไม่ไหว ให้นคินทร์พาไปน่าจะสะดวกกว่า แต่เพราะไม่อยากถูกอุ้มเหมือนเป็นผู้หญิง ดังนั้นการขี่หลังย่อมเป็นทางออกที่ดีที่สุด

".....ก็ได้ มาสิ"

นคินทร์ยอมแต่โดยดี ภุมรายิ้มกว้างก่อนพยายามใช้แขนเกาะที่ไหล่ของคนรักเพื่อจะขึ้นขี่หลัง แต่ในจังหวะที่ยังไม่ทันตั้งตัว นคินทร์ก็เบี่ยงตัวกลับมาคว้าตัวภุมราขึ้นอุ้มไปทั้งๆอย่างนั้น เล่นเอานายแบบหนุ่มถึงกับเผลอร้องออกไปด้วยความตกใจเสียงดัง

"เหวอออ!! ภ...ภู!!?"

"แบบนี้ปลอดภัยกว่า ไปกันเถอะ" (^ ^)

"ไอ้ภู..ไอ้บ้า.." (>///<)

ครึ่งชั่วโมงต่อมาทั้งสองหนุ่มก็ออกจากศูนย์กายภาพบำบัด นคินทร์แย้มยิ้มอารมณ์ดีขณะเป็นสารถีให้คนรัก แต่ฝ่ายภุมรานั้นยังคงหน้าบึ้งเล็กน้อยด้วยว่ายังแอบเคืองคนขี้แกล้ง เมื่อเห้นว่าอีกฝ่ายยังงอนไม่เลิก นคินทร์จึงต้องง้อออกไปอย่างขำๆ
"ภู่ครับ ยังโกรธอยู่อีกเหรอ ภูขอโทษนะ..."

"......."

"โธ่ภู่ ก็ภูเห็นว่าแขนขวาภู่ยังไม่ค่อยมีแรงกลัวเกาะหลังภูไม่อยู่เดี๋ยวจะตกเอา อันตรายนะ..."

"...ก็บอกแต่แรกสิ จู่ๆก็อุ้มภู่อายคนอื่นเขานะ"

"ที่รักครับ ใครจะว่าอะไรคนป่วยก็ต้องโดนอุ้มทั้งนั้น ไม่แปลกหรอก"

"...ก็อายอยู่ดีแหละ"

"ครับๆ คราวหน้าภูจะบอกก่อน จะไม่ทำให้ภู่ตกใจอีกแล้วนะครับ นะนะ หายโกรธภูได้หรือยังคร๊าบ..."

"....ไม่"

"โธ่...ภู่ ดีกับภูเหอะนะ เดี๋ยวภูพาไปหาอะไรอร่อยๆทานนะครับ นะนะ"

"...อยากกินปลาดิบ"

".......จัดไปครับคุณภุมรา หึหึ"

ได้ยินออร์เดอร์ของกินจากอีกฝ่ายก็รู้แล้วว่าคนรักไม่ได้โกรธจริงจัง นคินทร์ก็ยิ้มร่ารับหน้าที่ขับรถพาเจ้าชายของเขาไปร้านอาหารญี่ปุ่นที่ห้างหรูใจกลางเมืองทันที

"ภู...ภู่อยากไปเยี่ยมฝ้าย..."

"..........."

จู่ๆภุมราก็เอ่ยเรื่องของฝ้ายขึ้นในขณะที่รถจอดติดไฟแดงอยู่ นคินทร์ยังไม่ได้ตอบคำใด เขาไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ภุมราจะไปเยี่ยมฝ้าย แต่เขาอยากให้ภุมราหายดีก่อน ยังไม่อยากให้มีอะไรกระทบกระเทือนจิตใจในช่วงนี้

"พรุ่งนี้ภูพาภู่ไปเยี่ยมฝ้ายหน่อยได้มั้ย?"

"...เอาไว้ก่อนดีกว่ามั้ยภู่ รอให้ภู่หายดีกว่านี้ก่อน..."

"ภู่ขอร้อง...ภู่อยากไปหาฝ้ายจริงๆ...นะครับภู..."

"........ภู่..."

"นะครับภู...นะ"

"ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ภูพาไปนะ"

"ขอบคุณครับ"

ในที่สุดนคินทร์ก็ทนคำอ้อนไม่ไหว ตัดใจพาภุมราไปหาฝ้ายในที่สุด ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยคราวนี้อะไรที่ยังคั่งค้างในใจจะได้เคลียร์กันให้หมดเสียที


***************************** TBC.

สุดปลายทางของ...หัวใจ(นายเอกป่วย)

รออีก 50%นะจ๊ะ...ตอนจบยาวเชียว อิอิ

ใครรอตอนพิเศษหมอธเนศ & น้องซอ อดใจรอต่ออีกนิดนะจ๊ะ

ขอบคุณค๊า...

ขอบคุณที่ยังรักกันนะคะ
Thearboo / อนาคี99

[kongxinya]

 
ย้ายมานี่แล้วใช่ไหมค่ะ เมื่อกี้ไปอีกกระทู้ที่ตั้งไว้แสดงความคิดเห็นไม่ได้



ในที่สุดก็ได้ชิมน้ำตาลบ้าง หลังจากภูกะภู่ดราม่าซะนาน
ก็อย่างว่าล่ะอาการภู่จะไม่ดีวันดีคืนได้ไงก็ได้พยาบาลพิเศษสุดที่รักแบบภูนี่นา 
รออีกห้าสิบเปอร์เซ็นที่เหลือค่ะ 

[::UsslaJlwaJ::]

สุดยอดความน่ารัก สุดยอดความหวานนน สนุกมากเลยจ้าา รออีก 50 ที่เหลือนะคะ

[nutjisub]

เมื่อคืนมานั่งอ่านไหม่ นั่งร้องไห้ตาบวม  รอครึ่งหลังนะค่ะ เอาหวาน ๆๆๆ นะค่ะ

[อนาคี99]

ถูกย้ายกลับมาแล้วค๊า
ขอบคุณพี่โมดุฯมากค่ะ ค่อยใจชื้นว่า จะโดนย้ายเมื่อจบ อร๊างงงส์

อีกครึ่งตอนอาจช้าหน่อยนะคะ ติดงานนิดหน่อย แต่มาแน่นอนค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
อนาคี99 / Thearboo
 

[kongxinya]

จะรอนะคะ 

[tararatart]

  ชอบเรื่องนี้มากๆเลยใคร เข้ามาบ่อยๆจนรูว่าอัพแล้วแต่เปลี่ยนหัวเรื่องไม่ได้
ยังไงเราก็รอนะคะ ชอบนิยายแนวนี้ที่สุดชอบจริงนายเอกใกล้ตายเนี่ย555
หน่วงดี   มาต่อไวๆน้าาา  ใครไมรอเรารอ

[Rafael]

 

[หมอตัวเปียก]

ถ้าไม่ลองเปิดมาดู ก็ไม่รู้นะเนี้ยว่าเปลี่ยนหัวกระทู้ไม่ได้อะ

เกือบไม่ได้อ่านแล้ว

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

มาอ่านบทละครที่เมธกะยุต้องเล่นหน่อย อิอิ ( -> p.8 )

[liza sarin]

รออีก 50 % ที่เหลือค่ะ

[Nus@nT@R@]

ดีใจที่จบแบบแฮปปี้ อิอิ

[Moose]

รอๆ 

[koikoi]

รอค่ะ

[cakecoke]

 

รอออออออออออ

[NIMME]

บันทึกของภู่ซึ้งมากเลยยยย

[shoky_9]

รอที่เหลือ   

[black-egoistic]

ตามมาอ่านเรื่องของน้องภู่
น้ำตาท่วมจอแทบทุกตอน
ตอนแรกเราโกรธภูมากเลยนะ
ถึงขนาดแช่งในใจว่าพอรู้ความจริงขึ้นมาแล้วอยากง้อภู่ขอให้ภู่ไม่ให้อภัย 
แต่พอตอนที่หนูภู่นอนไม่ได้สติ
แอบสงสารอีตาภูจนร้องไห้
เรายกโทษให้ภูแล้วแหละ
ตอนนั้นภูก็ได้ใช้กรรมที่ทำไว้กับภู่เพราะฉะนั้นหลังจากนี้ก็หวานกันสักที อิอิ
 

[เฉาก๊วย]

มาตามอ่านตอนจบค่า   

[B52]

ฟื่นแล้วฟื่นแล้ว รออ่านต่อไป

[ultra_bang]

 

ซึ้งๆๆๆอ่ะตะเอง 

เค้านั่งอานตั้งแต่ เก้าโมง  ไม่นอมหยุดเลย  ิอิอิ  รอตอนต่อไปนะคราฟฟฟ  มาต่อเร็วๆๆนะ

ภู ภู่

หมอ  ซอ  อิอิอ  เข้ากันดีจังงงงงงงง

[hongzaa]

รอรอรอตอนจบ คิกคิก