หัวข้อ: สุดปลายทางของ...หัวใจ(นายเอกป่วย) จบบริบูรณ์ (P.14) 27/8/14

[Naenprin]

 

อยากอ่านต่อแบบยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ภูนายต้องดูแลภู่ให้ดีๆนะ ในช่วงที่ยังมีโอกาสได้ทำ

[yeyong]

บางครั้งโชคชะตาก็เล่นตลก

[Rukki]

ป่วยมานานขนาดนี้ไม่แปลกที่ภู่จะออกอาการหนักอย่างนี้
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ ฮืออออออ
ขอให้ภู่หายไวๆ ทั้งคนป่วยกับคนที่สบายดีเจ็บปวดพอกัน ;____;

คนเขียนสู้ๆนะคะ ชอบนิยายแนวแบบนายเอกป่วยอย่างนี้อยู่แล้ว

[NOoTuNE]

ขอเถอะ ชีวิตภู่ทนทุกข์มามากแล้ว ขอให้ภู่มีความสุขจริงๆซะที


อย่าเพิ่งพรากภู่ไปตอนนี้เลย 

[myd3ar]

ลุ้นคู่หมอกับซออยู่ และแล้วก็เป็นจริง

แต่ภู่อย่าเป็นไรนะ ขอให้ผ่าตัดแล้วก็หายด้วยเถอะ

[maru]

ภู่คงไม่เป็นอะไรใช่ไหม ภูดูแลภู่ให้ดี ๆ นะ ซอจะเป็นยังไงต่อไปนะเนี่ย ธเนศไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือไงกัน

[::UsslaJlwaJ::]

ทำไมหนูภู่ปล่อยให้เป็นมานานขนาดนี้

ช่วงนี้เจอแต่เรื่องหน่วงๆ 

อยากอ่านแบบยาวๆๆๆๆๆๆๆๆ

[หมอตัวเปียก]

ภู่จะเป็นอะไรมากไหมอะ อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ 

[U_Ton]

  ยามที่ไม่สนใจ ละเลยมานาน ก็ไม่เจ็บหรอกใจ

แต่พอสนใจ รับรู้ความรู้สึก เมื่อนั้นก็เจ็บหนัก...

แต่รู้ตอนนี้... กับรู้หลังจากนี้อย่างไหนเจ็บกว่ากัน...

[boworange]

    เมื่อไหร่จะมาต่อคะ   

   รอฉันรอเธออยู่.........     

[thearboo]

ตอนที่ 25 *ไม่อาจย้อน*





“ธเนศอยู่ไหน!? หมอธเนศอยู่ไหน!!?”

หลังจากมาถึงโรงพยาบาล ภุมราถูกส่งตัวเข้าเข้าห้องฉุกเฉินทันที นคินทร์ร้อนใจจนไม่อาจกลั้น เขาตามหาหมอธเนศอย่างทุรนทุราย

“คุณคะ ใจเย็นๆก่อนนะคะ คุณหมอธเนศลาพักร้อนน่ะค่ะ ทางเราโทรไปแล้ว เดี๋ยวเธอกำลังเดินทางมานะคะ”

“โธ่เว้ย ไอ้หมอนั่น มันมัวไปทำอะไรอยู่ในเวลาแบบนี้ว๊ะ!!!”

ครู่ใหญ่ๆ หมอธเนศก็มาถึง หมอหนุ่มรีบร้อนเข้าดูอาการของภุมราทันทีโดยไม่สนใจนคินทร์ที่แทบจะคอยเกาะแจ เมื่อตรวจดูอาการคนไข้ได้สักพัก หมอหนุ่มก็ถอนหายใจลึก พร้อมหันไปแจ้งกับทางผู้ช่วยพยาบาล

 “เตรียมห้องผ่าตัด”

ธเนศหันมาสบตากับนคินทร์นิ่ง ดวงหน้าเครียดขึง

“คุณรู้แล้วใช่มั้ย เรื่องอาการของภู่”

นคินทร์ได้แต่พยักหน้าเงียบๆ ก่อนเอ่ยถามสิ่งที่เขากลัว

“ผ่าตัด…เสี่ยงมากมั้ย?” กว่าที่นคินทร์จะพูดออกมาได้แต่ละคำ เสียงแหบพร่าแทบไม่ออกจากลำคอแห้งผาก เขากลัวจับขั้วหัวใจถึงคำตอบของหมอธเนศ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคาดหวัง

“ฟังนะ...เนื้องอกของภู่เป็นแบบ Gliomas (ไกลโอมา) ชนิดที่ไม่ใช่มะเร็ง ตอนที่ผมตรวจพบแรกเริ่มมันมีขนาดแค่ 2.5 เซ็นติเมตรและถือว่ามีอัตราการเติบโตที่ช้า ทำให้ภู่ไม่แสดงอาการอะไร แต่แม้จะเล็กแต่ก็อยู่ในจุดที่ค่อนข้างอันตราย และแม้อัตราการเติบโตของมันจะช้า แต่ในระยะ 5 ปีที่ผ่านมามันโตขึ้นกว่า 1.9 เซ็นติเมตร จนเริ่มไปกดเบียดทับตัวเนื้อสมองข้างเคียง ที่อาจทำให้ภู่ต้องทานยามากขึ้น และอ่อนแอลง เนื้องอกของภู่น่ะหากได้รับการรักษาตั้งแต่เนิ่นๆ ก็จะสามารถหายได้ แม้จะไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าจะไม่กลับมาเป็นใหม่ก็เถอะ แต่...ภู่ป่วยมากว่า 5 ปีแล้วโดยไม่ยอมเข้ารับการผ่าตัด นอกจากรับเพียงยาบรรเทาอาการ ถึงคนอื่นๆจะมองเห็นว่าภู่ไม่ได้เจ็บป่วยอะไร แต่สิ่งที่ภู่เป็นอยู่มันอันตรายถึงชีวิตได้ทุกเมื่อ...” หมอธเนศพยายามอธิบายให้นคินทร์ได้ฟัง แต่ยังพูดไม่จบ ก็ดันถูกอีกฝ่ายกระชากคอเสื้อแล้วดันเข้ากำแพงเสียก่อน

“แล้วทำไมคุณไม่ยอมรักษาเขา” นคินทร์ตวาดลั่น ยิ่งได้ฟังเขาก็ยิ่งกลัว

“ในฐานะของหมอผมอยากรักษาเขาใจจะขาด แต่ในเมื่อเขาไม่ยอมรับผมก็บังคับเขาไม่ได้!” หมอธเนศตวาดกลับ พร้อมสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของนคินทร์ทันที มองเห็นใบหน้าที่ราวกับจะตายเสียให้ได้ของนคินทร์แล้วก็พาลนึกสะใจเบาๆ ที่ในที่สุดอีกฝ่ายก็ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดเหมือนที่เขาเคยได้รับเสียที แม้ว่าตัวเขาเองจะเจ็บไม่ต่างก็ตาม
เขาเองก็รักภุมราไม่ต่างกัน แล้วทำไมเขาถึงจะไม่อยากรักษากันเล่า!!?

ยิ่งคิดธเนศก็ยิ่งเจ็บ แต่ก็ได้แต่ข่มกลั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ ในฐานะของแพทย์ผู้รักษาแล้ว เขาจำต้องใจเย็นให้ได้มากที่สุด

เพราะถูกตวาดเรียกสติ นคินทร์จึงได้รู้สึกตัวว่าเขากำลังเสียศูนย์ ชายหนุ่มพยายามใจเย็นลงแล้วเอื้อมมือมาจับไหล่ของหมอธเนศไว้มั่น เพื่อกลั้นใจถามคำถามสุดท้าย “ภู่จะหายใช่มั้ย?”

 “ตอนนี้อาการเขาหนักมาก ผมเกรงว่า…”

“ผมถามว่าภู่จะหายใช่มั้ย!!!”

นคินทร์ตะคอกเสียงดังมือที่จับไหล่ธเนศอยู่สั่นระริก

“เนื้องอกของภู่อยู่ในจุดที่อันตราย การผ่าตัดมีความเสี่ยงสูง หากโชคดีหน่อย ภู่อาจหาย แต่อาจขยับร่างกายบางส่วนลำบาก โชคร้ายก็อาจไม่ยอมตื่นขึ้นอีกเลย”

แค่ได้ยินคำคาดการณ์เข่านคินทร์ก็แทบพับ เรียวแรงราวกับถูกดูดหายไป นคินทร์ก้มหน้านิ่งงัน ทำนบน้ำตาพังทลาย…
 “ได้โปรด…คุณหมอ…ได้โปรด…ช่วยภู่ที ช่วยภู่ด้วยผมขอร้อง”

ร่างสูงใหญ่สั่นสะท้าน เอ่ยขอร้องหมอธเนศทั้งน้ำตา

“ตอนนี้อาการเขาหนักมาก ผมเกรงว่า…” หมอธเนศอึกอัก
 
“ผมถามว่าภู่จะหายใช่มั้ย!?” นคินทร์ตะคอกเสียงดังมือที่พุ่งไปจับที่ไหล่ของหมอธเนศอีกครั้งสั่นระริก ถึงตอนนี้เขาไม่อยากได้คำอธิบายอะไรอีกแล้ว แค่อยากได้ยินว่าคนรักของเขาจะหาย อยากได้ยินว่าภุมราจะหายดีเท่านั้นเอง

“เนื้องอกของภู่อยู่ในจุดที่อันตราย การผ่าตัดจึงมีความเสี่ยงสูง หากโชคดีหน่อยภู่ก็คงหาย โชคร้ายก็อาจขยับร่างกายบางส่วนลำบาก หรือไม่ก็อาจไม่ยอมตื่นขึ้นอีกเลย” หมอธเนศพูดตามความจริง ไม่ปิดบัง และไม่รักษาน้ำใจ เพราะแค่พยายามครองสติของตัวเองให้มั่นคงพอที่จะทำการผ่าตัดภุมราได้นั้น มันก็เต็มกลืนแล้ว 
 
แค่ได้ยินคำคาดการณ์เข่านคินทร์ก็แทบพับ เรียวแรงราวกับถูกดูดหายไป ชายหนุ่มก้มหน้านิ่งงัน ทำนบน้ำตาพังทลาย…
“ได้โปรด…คุณหมอ…ได้โปรด…ช่วยภู่ที ช่วยภู่ด้วยผมขอร้อง” ร่างสูงใหญ่สั่นสะท้าน เอ่ยขอร้องหมอธเนศทั้งน้ำตา ไม่อยากสูญเสีย ไม่ต้องการสูญเสีย กลัว...เขากลัวเหลือเกิน

เห็นสภาพสิ้นไร้ไม้ตอกของนิคนทร์แบบนั้นเข้าไป หมอธเนศก็ได้สติ เขาเคยรับรู้มาเพียงว่าภุมรารักนคินทร์ข้างเดียว และถูกอีกฝ่ายทำร้ายจิตใจมาตลอด มาวันนี้เขาจึงอยากให้อีกฝ่ายได้เจ็บปวดบ้าง แต่พอเห็นใบหน้าที่ชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตาและความทรมานปานใจจะขาดของนคินทร์แล้ว หมอธเนศก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเขาคิดผิด

หมอธเนศยื่นมือมากระชับไหล่ของนคินทร์ไว้มั่น พลางให้คำสัญญาที่หนักแน่นที่สุด “แน่นอนครับคุณนคินทร์ ผมจะรักษาภู่อย่างสุดความสามารถ ผมสาบาน…”
*****************************************************

“ขอโทษนะภู…ทำให้ภูต้องลำบากเลย”

ระหว่างเตรียมห้องผ่าตัด นคินทร์คอยเฝ้าอยู่ข้างภุมราไม่ห่าง คนป่วยรู้สึกตัวขึ้นแล้วหลังจากได้ยาลดความดันในสมองไป ทันทีที่รู้สึกตัวขึ้นได้ก็เห็นว่านคินทร์คอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง มือของเขาถูกชายหนุ่มกุมไว้แน่น เมื่อภุมราเห็นดวงตาแดงช้ำของนคินทร์ที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักก็อดสะท้อนใจไม่ได้

“ทำไมกันภู่…ทำไมถึงไม่บอกให้เร็วกว่านี้” นคินทร์ตัดพ้อ น้ำตาของร่างสูงไหลอาบแก้มอีกครั้ง หัวใจเขาเหมือนจะขาด พาลคิดซ้ำไปซ้ำมาว่า แค่เพียงเขารู้เร็วกว่านี้ เขาจะไม่มีวันทำร้ายคนตรงหน้าให้เจ็บปวดเลยแม้แต่ปลายผม

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้ว่านายอยู่ไหน” ภุมราเถียงพร้อมเสียงหัวเราเบาบาง

“นายรู้...ฉันไม่เคยย้ายไปไหน” แต่นคินทร์กลับไม่ขำด้วย

เห็นแบบนั้นภุมราก็ได้แต่ถอนหายใจ เรื่องมันดำเนินมาถึงจุดที่ต้องเปิดใจคุยกันตรงๆแล้วสินะ เพราะไม่แน่ว่าหลังการผ่าตัดแล้ว เขาจะยังมีโอกาสฟื้นขึ้นมาอีกหรือเปล่า

“…..ฉันกลัวนี่นา” ภุมราตอบตามความจริง

“กลัวอะไรกันภู่” และมันก็ยิ่งทำให้นคินทร์ร้อนรน

“ก็ตอนนั้นนายเกลียดฉันเหลือเกิน คนที่ชื่อว่าภุมราในสายตาของนคินทร์ ช่างเลวร้าย…น่ารังเกียจ…ฉันเลยกลัว กลัวว่าถึงบอกไป ก็จะยิ่งน่าสมเพช กลัวภูจะพูดว่าสมน้ำหน้า และไม่ยอมใยดีกันเลย…มันน่ากลัว...กลัวจนฉันพูดไม่ออก” พูดไปน้ำตาของภุมราก็เอ่ออาบ ร่างอ่อนแอสั่นไหวไปตามแรงสะอื้น นคินทร์คว้าร่างสั่นเทิ้มเข้าสวมกอด จูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับหยดน้ำตามากมายที่ร่วงลงบนเรือนผมนุ่มของคนในอ้อมแขน

“ขอโทษภู่ ขอโทษที่ฉันปล่อยให้ความเกลียดชัง มาบังตาฉันไว้ ทำให้ฉันทำผิดต่อภู่สารพัด ได้โปรด...ภู่ อย่าลงโทษฉันด้วยวิธีนี้ จะให้ฉันทำอะไรยังไงก็ได้ ให้ไปตายยังได้เลย ขอแค่เรื่องเดียวเท่านั้นภู่...แค่เรื่องเดียว ได้โปรดอยู่กับภูนะ ได้โปรด...อย่าทิ้งกัน...ที่ผ่านมาภูผิดไปแล้ว ภูขอโทษ...นะภู่นะ...”

“…ภู…งั้นฉันขออธิบายเรื่องทั้งหมดอีกครั้งได้มั้ย จะยอมฟังกันได้หรือเปล่า?” มือบางของเจ้าของดวงตาเศร้าสร้อย ดึงมืออีกคนมาทาบไว้แนบอก

“ได้ภู่…ฉันสาบาน จะเชื่อทุกอย่างที่ภู่พูด” นคินทร์รับคำ ทั้งที่ยังคงสะอื้น

ภุมรายิ้มกว้างเมื่อในที่สุดนคินทร์ก็ยอมรับฟังกัน เขารู้ดีว่าเรื่องของอดีตมันไม่ได้มีความจำเป็นอีกต่อไปแล้วในความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ แต่ถึงอย่างไรภุมราก็ยังอยากจะบอกเล่าทุกอย่างให้นคินทร์ได้ฟัง ทั้งความรู้สึกที่ตัวเขามีให้ และความเลวร้ายที่เขาเคยได้กระทำ อยากสารภาพบาปกับคนที่รักอย่างสุดหัวใจ

เหมือนเรื่องเก่าเล่าใหม่ ซ้ำไปซ้ำมา ทุกอย่างที่ออกจากปากภุมรา นคินทร์เคยได้ยินเจ้าตัวอธิบายซ้ำๆ ทุกครั้งที่เจอหน้า แต่เขากลับไม่เคยใส่ใจ นคินทร์ร้องไห้กับร่างในอ้อมกอด หัวใจแตกสลายที่รู้ว่า ภุมราจงใจไม่เข้ารับการรักษา เพียงเพราะต้องการลงโทษตัวเองตามคำพูดของเขา ที่ทุกครั้งคอยสาปแช่งให้เจ็บปวดทรมาน คอยไล่ให้ไปตายให้พ้นๆ เป็นเขาเอง เขาทั้งนั้นที่เป็นต้นเหตุให้คนรักต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เรื่องราวที่เคยคิดว่าตนเป็นผู้ถูกกระทำ แท้จริงแล้ว คนที่ผิดพลาดมาตลอดกลับกลายเป็นตัวเขาเอง

หัวใจราวกับโดนควักออกมาบดขยี้ นคินทร์ได้แต่โอบร่างอ่อนเปลี้ยนี้ไว้อย่างหวงแหน เจ็บปวดเจียนตายกับทิฐิจนโง่เขลาของตัวเอง

“ขอโทษภู่…ภูขอโทษ ฮึก…ภูขอโทษ” นคินทร์ร้องไห้จนน้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือด ปากพร่ำแต่คำขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า แช่งชักตัวเองให้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด

“อย่าทำอย่างนั้นภู อย่าโทษตัวเองอย่างนั้น ภู่ไม่เคยโกรธภูเลยนะ ไม่เคยเลยทั้งชีวิต คนดีของภู่ แค่ภูไม่ถือโทษโกรธกัน แค่ภูเข้าใจภู่ก็ดีใจที่สุดแล้ว” ภุมราลูบใบหน้าคมสันที่บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของนคินทร์ด้วยความรัก

“ภู่รักภูนะ...”

ในที่สุดภุมราก็เอ่ยคำว่ารักออกมาอีกครั้ง ก่อนตั้งคำถามกลับไปให้นคินทร์บ้าง “แล้วภูล่ะ…คนไม่ดีอย่างภู่…ภูจะยังรักมั้ย…เรื่องของฝ้ายที่ภู่ทำให้ภูต้องเจ็บ…ภูจะอภัยให้ภู่ได้มั้ย…ฮึก…ได้มั้ย?” พูดไปพลางทำนบน้ำตาเริ่มระบายความเจ็บร้าวออกมาอีกครั้ง เสียงสั่นเครือปนก้อนสะอื้นจนแทบฟังไม่เป็นภาษา พยายามเอ่ยคำขอซ้ำๆที่เขาเคยพูดกับคนที่กอดเขาอยู่ทั้งน้ำตาอีกครั้ง คำขอที่อาจเป็นการขอครั้งสุดท้าย

“จะโกหกก็ได้ภู…แค่ตอนนี้ บอกรักภู่สักคำ…ได้มั้ย”

“ได้…ภูรักภู่นะ รักเท่าชีวิตที่ภูมี…รักมาตลอด ที่ผ่านมาภูแค่หลอกตัวเองว่าภู่ไม่ใช่ แต่จริงๆแล้วมันไม่เคยเปลี่ยน ตั้งแต่แรกที่เราพบกันจนถึงตอนนี้ ภูรักภู่นะ” นคินทร์ระล่ำระลักตอบ

“ขอบใจนะภู…ถึงจะแค่คำโกหก…แต่มันก็ดีต่อใจเหลือเกิน...อิอิ ตายตาหลับแล้วล่ะ” ได้ยินคำว่ารักภุมราก็ยิ้มกว้าง แม้ดวงตาจะยังเจิ่งนองไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่อาจห้าม หรือร่างกายจะยังคงสะอึกสะอื้นจนเหนื่อยหอบ แต่คำว่ารักที่นคินทร์มอบให้มาก็สามารถทำให้เขามีความสุขจนยอมปล่อยวางได้ทุกสิ่งจริงๆ

“ไม่ภู่! ทุกอย่างที่ภูพูดมาเป็นเรื่องจริง ภูรักภู่จริงๆ!!” ใจนคินทร์แทบขาดเมื่อคนตรงหน้าหาว่าเขาโกหก หาว่าคำรักนี้ไม่ใช่เรื่องจิง นคินทร์จับมือซีดเย็นของภุมรามาแนบอก อ้อนวอนให้เชื่อกันอย่างสุดความสามารถ

“ภู…ครั้งหนึ่งภูเคยบอกว่า จะทำให้ภู่เจ็บมากกว่าที่ภูเคยเจ็บ จะเกลียดไปจนกว่าภู่คนนี้จะหมดลมหายใจ และไล่ให้ไปตายให้พ้นๆ…” น้ำเสียงระโหยแรงเอ่ยขึ้น พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ทะลักไหลออกมาอีกครั้ง
 
นคินทร์ปฏิเสธจ้าล่ะหวั่น ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง

“ภู่อาจจะทำให้ภูสมหวังวันนี้แหละ หลังผ่าตัดวันนี้...ถ้าภู่ไม่ได้กลับมา…ฮึก…สำหรับเรื่องชั่วช้าที่ภู่เคยทำที่ผ่านมา…ภู่ขอชดใช้ให้ภูในครั้งนี้นะ…ภู่ขอโทษ…อโหสิให้ภู่นะ…”

“ไม่ภู่…ไม่ใช่ ภู่ไม่ต้องชดใช้อะไรแล้ว พอแล้ว ภูต่างหากที่ต้องชดใช้ให้ภู่ ได้ปรดอย่าทิ้งภูไปเลยนะ”

“อีกอย่าง…ขอบคุณนะภู…ที่อย่างน้อย…ฮึก…ในตอนสุดท้าย…ฮึก…ภูก็ทำให้ภู่…ได้เห็นฝันที่แสนหวาน…ฮึก”

“ไม่ใช่ฝันนะภู่…ทุกอย่างคือเรื่องจริง เรื่องที่ภูรักภู่เป็นเรื่องจริง!!” นคินทร์ร่ำไห้ใจแทบขาด เขารู้ซึ้งแล้วว่าภุมรารู้สึกยังไง ในตอนที่อีกฝ่ายอธิบายอะไรมาแล้วเขาไม่ยอมฟังไม่ยอมเชื่อ…มันเจ็บปวด เหมือนกับเขาตอนนี้ ที่ไม่ว่าจะพร่ำบอกรักคนตรงหน้ายังไง อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเชื่อ เจ็บปวด เจ็บปวดราวกับหัวใจโดนปลิดทึ้งออกมาจากอก

ภุมราทั้งร้อง ทั้งสะอื้น จนร่างที่อ่อนแออยู่แล้ว เริ่มหอบหายใจหนักหน่วง มือของเขาพยายามเอื้อมไปที่ใบหน้าของนคินทร์อีกครั้ง เอื้อมไปหาคนที่เขารักอีกครั้ง อยากโอบกอดไว้แนบกายอีกสักหน ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำอีก

กว่าจะได้เอ่ยคำว่ารักแสนยากลำบาก กว่าจะได้สัมผัสโอบกอดภุมราต้องผ่านความเจ็บช้ำมานับไม่หวาดไม่ไหว
ในที่สุด วันนี้ก็ได้มาอยู่ในอ้อมแขนแล้ว...

แต่ทว่า

ตอนนี้ กลับไร้สิ้นแล้วซึ่งพลังในการเหนี่ยวรั้ง

อยากอยู่กับนคินทร์ไปตลอดชีวิต...

แต่ว่า...

เขากลับไร้ปัญญา จะรักษาชีวิตตน

อยากกอด แต่เหลือแรงทำได้เพียงเอื้อมมือแตะต้อง

หากพรุ่งนี้จะไม่เหลือซึ่งลมหายใจ อยากเก็บสัมผัสแสนหวานนี่ไว้เหลือเกิน

ยิ่งคิดยิ่งโศกเศร้า ก้อนสะอื้นตีตื้นตีบตันในลำคอ ภุมราทำได้เพียงแค่นั้น ทำได้เพียงเอื้อมมือไขว่คว้า...ครั้งสุดท้าย

ทันทีที่เห็นคนรักเอื้อมมือหา นคินทร์ก็คว้าร่างร้างแรงขึ้นมาโอบกอด พลางบรรจงจูบมือเรียวที่เย็นเยียบของอีกฝ่ายอย่างหวงแหน พร่ำบอกรักคนในอ้อมอกไม่ขาดปาก น้ำตาลูกผู้ชายของนคินทร์หลั่งรินแทบจะเป็นสายเลือด

จะภินท์พังเสียให้ได้แล้วหัวใจแห่งภูผา...

อยากกอด อยากยื้อเวลาให้หยุดอยู่ตรงนี้อีกสักหน่อย หากแต่ตอนนี้ภุมราไม่ไหวแล้ว สายตาพร่าเบลอจนเห็นภาพซ้อน สมองมึนตื้อ เริ่มขาดการรับรู้รอบข้าง ในหัวมันปวดจนราวกับจะระเบิด ไม่รู้ตัวแม้กระทั่งตอนที่อาเจียนพุ่งออกมาแบบมีแต่น้ำกับลม ลมหายใจเริ่มติดขัดไม่เป็นจังหวะ ก่อนทุกอย่างจะเริ่มดับมืดลง

ภาวะเซื่องซึมลงอย่างกะทันหันของภุมราทำเอานคินทร์ใจเสีย เขามองหน้าคนรักที่เปียกฉ่ำไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง ใบหน้านั้นแทบไม่มีการตอบสนอง ดวงตาแดงช้ำเหม่อลอย รูม่านตาหดตัวอย่างผิดปกติ เรียกเท่าไหร่ก็เหมือนกับจะไร้อารตอบสนอง หัวใจนคินทร์กระตุกวูบ ร่างกายสั่นสะท้าน

"ภู่! ภู่!!"  แม้จะตะโกนเรียกเท่าไหร่ ภุมราก็ไม่ตอบสนอง

นคินทร์ลนลานกดเรียกพยาบาลพร้อมตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างบ้าคลั่ง ทั้งพยายามเรียกชื่อคนรักให้ฟื้นสติ เพียงอึดใจพยาบาลและเหล่าผู้ช่วยรีบเข้ามาช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน นคินทร์ถูกกันตัวออกจากร่างภุมราที่นอนระโหยโรยแรงอยู่ท่ามกลางเหล่าพยาบาล ดูเหมือนภุมราจะรู้สึกตัวเล็กน้อยในตอนนั้น

ชายหนุ่มผินหน้าไปมองคนรักเนิบช้า รวบรวมเรียวแรงที่เหลือเผยอปากขึ้นอีกครั้ง

หัวใจนคินทร์แหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลีในที่สุด เพราะสิ่งสุดท้ายที่คนรักมอบไว้ให้ คำบางคำที่ภุมราพยายามเอื้อนเอ่ยออกมาแม้ไร้ซึ่งเสียง…หากแต่นคินทร์สามารถเข้าใจในความหมายนั้นได้ทันที




“ลาก่อน…ภูที่รัก”

………………………………………………………………………………….

อืม...เอามันให้ตาย!!
 

[pooinfinity]

ใช่ ตายไปเลย
คนอ่านเนี่ยแหละ ร้องไห้ตายไปเลยยยยยยยยยย

[maru]

ภู่อย่าเป็นอะไรไปนะ ธเนศต้องช่วยภู่ให้ได้นะ

[::UsslaJlwaJ::]

ตายแน่ๆ ตายชัวร์ๆ


คนอ่านท่วมน้ำตาตายแน่ๆ โฮฮฮฮฮฮฮ


ไม่นะ เชื่อภูซิภู่ อยู่ต่อไปนะ ต้องมีชีวิตต่อให้ได้นะ

[หมอตัวเปียก]

ตื่นมาอ่าน ร้องไห้ตอนเช้าเลย 

[DIIK]

ตายยยยยยยยยย
ตายยยยยย
คนอ่านตายจริงๆ 

โอ้ยยยยยยยยย
สงสาร สงสารทั้งสองคนเลยค่า ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอให้คุณภู่รอด เชื่อว่าต่อให้เปนอัมพา๖นายภูก็รัก T^T

[andear]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[Naenprin]

โอ้ย บีบหัวใจคนอ่านมากเลยอ่ะ สงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ แต่อย่างในช่วงสุดท้ายของชีวิตก็ยังมีเรื่องดีอยู่ แต่อย่าจบแบบเศร้าเลยนะ ขอให้มีปาฎิหารย์ก้วยเถอะนะ

[black love]

โอ๊ย เศร้า น้ำตาท่วมเลย
ภู่อย่าเป็นอะไรนะ
ฮือ ฮือ คนเขียน!!!

[yeyong]

ตาย ไม่ตาย
ตาย ไม่ตาย
ตาย ไม่ตาย
ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนน

[freesia]

อ๋าาาจบแบบนี้ ค้างคาอยากอ่านต่อค่ะ ติดเรื่องนี้มากมาย>{}<

[Rukki]

ภู่ อย่าเป็นอะไรนะะะะ เข้มแข็งไว้และต้องคิดถึงคนที่ยังมีชีวิตอยู่ด้วยนะ
ฮืออออออออ
ภูเอ้ย ... หัวใจสลายเลยสิ .....
หมอธเนศสู้ๆนะคะ .. ฮึก...

[saradino1]

จะตายป่าวเนี้ยยยยย   ภุมรา

[~ณิมมานรฎี~]

 
ทรมานแทบขาดใจ   
 

[freesia]

อัพเถอะค่ะ นี่เข้ามารอทุกวันเลยนะคะ;A; ขอร้องล่ะค่ะ

[maru]

รอค่ะ

[Huo_To]

 วันนี้เพิ่งได้อ่านครั้งแรก ตอนตี1 หะหะ กะว่าไว้อ่านเรื่อยๆ  ตามอ่านอย่างทิ้งระยะถ่ายสด หุหุ

แต่อิฉันพลาดอีกแล้ว 
ตัวละครไม่เยอะ ผู้เขียนผูกปมสำคัญไว้ปมเดียว  แต่เอาอยู่มากค่ะ ไม่หลับไม่นอนตามจนทัน  และ

น้ำตาท่วมตาย สาสมใจผู้เขียนแล้ว  
รู้ตัวช้า  อยากจะร้องเพลงนี้ (จะมีใครรู้จักกะเธอมั้ยเนี่ยะ) 

[freesia]

ดันกระทู้;w;

[Lovecartoon1996]

ม่ายยยยยยยยยยยยยน้าาาาา
ไอเนื้องอกอย่าพรากความสุขไปจากภู่เลย
แงงงงงงง

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ภู่

ชีวิตสั้นจังๆ

เนื้องอกบ้า