หัวข้อ: สุดปลายทางของ...หัวใจ(นายเอกป่วย) จบบริบูรณ์ (P.14) 27/8/14

[April❤]

รอๆๆๆ
สงสารภู่

[freesia]

เค้ายังคงกดเข้ามารอทุกวันนะ;w; อัพทีเถอะ....................

[เทพมังกร]

เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบมากค่ะ บีบหัวใจสุดๆ ใจนึงอย่างให้ภู่ตายให้ภูได้รู้สึก แต่อีกใจก็อยากให้ภู่ได้มีความสุขสักที ยังไงก็รีบมาต่อนะคะ ค้างมากๆ 

[403]

ขอบคุณที่มาต่อให้ค่ะ 

อ่านบันทึกแล้วสงสารภู่มาก ถ้าคนแต่งจะเขียนให้ภู่ตายเราก็ไม่เศร้านะ อยากให้ภูรู้ซะบ้างว่าคำว่าสายไปแล้วมันเป็นยังไง ภูทำกับภู่ไว้เยอะ ไม่อยากให้สมหวังง่ายๆ ฮ่า แต่ถ้าภู่ไม่ตายก็ดีค่ะ ยังไงก็แล้วแต่ก็สุดแล้วแต่คนแต่ง สู้ๆนะคะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[ammamooty]

ฮื้อออพึ่งเข้ามาอ่านคะ .อย่าตายนะ...มาต่อเร็วๆนะคะ..เราอ่านแล้วร้องไห้เลยอะ
สงสาร

[April❤]

มารึยังเอ่ยยย?
กดเข้ามาดูเกือบทุกวันเลย
มาต่อไวๆนะคะ

[::UsslaJlwaJ::]

หายไปนานอีกแล้ว

[MaRiTt_TCL]

จะร้องไห้อ่ะ ภู่อย่าตายนะ TT

[freesia]

นอนรอตอนต่อ;w; ฮือ ไม่มาต่อเลยค่ะ นอนรอมานานแล้วนะคะ ;w; ฮึกๆ..........

[maru]

รอค่ะ

[MeepadA]

 

[thearboo]

ตอนที่ 27 *หัวใจสลายกับฝันร้ายที่จบลง*


ฉากเก่าๆ ยังจำไว้ในใจ
เคยรักเธอยังไง รักเธอดังเดิม
ภาพทุกภาพยังตามติดอยู่ไม่หายไป
เสียงหัวเราะบนความอ่อนไหว

เจ็บปวดรู้ไหม ไม่อยากเคลื่อนไหว
ไม่อยากทำร้ายใคร
มันยังไม่พร้อมมีใครใช่ไหม
จะขอรอเธออย่างเดิม

เธออยากกลับมาไหม
อยู่ตัวคนเดียวไม่เหลือใคร
เหงาเกินไปบ้างไหมเธอ
รออยู่ไม่ไปไหน ปล่อยให้เวลาผ่านฉันไป
เพราะลืมเธอไม่ไหวไม่ได้อยู่ดี

สิ่งใหม่ๆ ไม่เคยให้เข้ามา
คนไม่มีเวลา แม้นานยังไง
แค่พรุ่งนี้วันเดียวที่ตื่นมาหายใจ
และเพื่อพร้อมรอเธอต่อไป

เหน็ดเหนื่อยรู้ไหม ไม่อยากเคลื่อนไหว
ไม่อยากจะรักใคร
มันยังไม่พร้อมมีใครใช่ไหม
จะขอรักเธออย่างเดิม

เธออยากกลับมาไหม
อยู่ตัวคนเดียวไม่เหลือใคร
เหงาเกินไปบ้างไหมเธอ
รออยู่ไม่ไปไหน ปล่อยให้เวลาผ่านฉันไป
เพราะลืมเธอไม่ไหวไม่ได้อยู่ดี

ความทรงจำที่ดีฉันขอให้มันไม่หายไป
แต่เธอคงจะลืมเมื่อเธอมีใคร
กาลเวลาอาจมีเงื่อนไข
แต่แตกต่างจากใจของฉัน
ที่จะรอเพียงเธอเหมือนเดิม

ยังรออยู่ไม่ไปไหน
ปล่อยให้เวลาผ่านฉันไป
ฉันลืมเธอไม่ไหวไม่ได้อยู่ดี

(เครดิต : คนไม่มีเวลา / ว่าน ธนกฤต)


สามเดือนมาแล้ว ที่ภุมราหลับไหลอยู่บนเตียงคนไข้ สามเดือนหลังจากที่หัวใจของภุมราหยุดเต้น แต่ก็กลับมาเต้นแรงขึ้นในอีกครั้ง หลังจากที่ทีมแพทย์ช่วยกันยื้อสุดชีวิต จำได้ว่าวันนั้นเขาร้องไห้หนักหนาแค่ไหน จำได้ว่าแข้งขาเขาสิ้นเรี่ยวแรงขนาดที่ว่าไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้ จำได้ว่าเขาตะโกนเรียกชื่อคนรักจนสุดเสียง ครั้งแล้วครั้งเล่า หัวใจเขาบีบรัด จนแทบจะหยุดหายใจตามไป จากนั้นไม่นานภุมราก็กลับมา หัวใจที่อ่อนแรงนั้นกลับเต้นขึ้นมาอีกครั้ง กลับมามีชีวิตขึ้นใหม่ ท่ามกลางความโล่งอกของทุกคน แล้วในที่สุดภุมราก็ยืนหยัดมาได้... แต่... ถึงจะพ้นขีดอันตราย ภุมรากลับไม่ยอมฟื้นลืมตา...
.
.
.
"ภู่ครับ...วันนี้อากาศดีมากเลยนะ อยากตื่นขึ้นมาเดินเล่นกับภูบ้างหรือยังครับ คนดี?"
  .
.
.

"เพลงแนวนี้ภู่ชอบฟังใช่มั้ยครับ มีอัลบัมออกใหม่ด้วยนะ เดี๋ยวภูซื้อมาให้ฟังนะครับ"
.
.
.

"ภู่ครับ สวนธารณะข้างบ้านเขาปรับปรุงใหม่แล้วนะครับ น่าเดินเล่นมากเลยล่ะ มีดอกไม้สวยๆเยอะแยะเลย ภู่รีบหายเร็วๆนะครับ แล้วเราไปเดินเล่นกันนะ"
.
.
.

"ภู่ครับ ภู่อยากกลับมาหรือยัง ภู่หนีภูเที่ยวนานแล้วนะครับ ภูเหงาเหลือเกิน ภู่กลับมานะครับคนดี"
.
.
.

นคินทร์พร่ำพูดเล่าเรื่องต่างๆให้ภุมราที่ยังคงหลับไหลฟังทุกวัน เรียกร้องให้คนที่รักกลับมา ทุกเมื่อเชื่อวันตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ตอนนี้นคินทร์รับภุมรามาอยู่ดูแลที่บ้านแล้ว เพราะสภาพร่างกายของนายแบบหนุ่มนั้นไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว เหลือเพียงแค่รอให้ฟื้นขึ้นมาเท่านั้น แค่เรื่องเดียวที่ทุกคนรอคอย
.
.
.
ปิ้งป่อง...
.
.
.

แกร่ก
.
.
.

"ครับ?"


"สวัสดีครับคุณนคินทร์"


"อ้าว สวัสดีครับหมอ มาตรงเวลาทุกวันเลยนะครับ"


"ก็เป็นหน้าที่นี่คัรบ หึหึ แล้ววันนี้ภู่เป็นยังไงบ้างครับ?"


"ก็...เหมือนเดิมครับ..."


เมื่อถูกถามถึงอาการคนที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง นคินทร์ก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วตอบหมอธเนศไปด้วยเสียงแผ่วระโหย หมอหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนเตรียมตัวเข้าไปดูอาการคนไข้ของตน


"สวัสดีครับภู่ วันนี้เป็นยังไงบ้างเอ่ย? เอาล่ะเดี๋ยวหมอขอดูหน่อยนะ"


หมอธเนศพูดคุยกับคนที่ไม่เคยตอบสนองเหมือนกับทุกๆวันที่เขามาตรวจ ร่างกายของภุมราปกติดีทุกอย่างแล้ว และเพราะนคินทร์คอยดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ไม่ให้มีแผลกดทับเพราะการนอนนานๆ


"หมอ... เมื่อไหร่ภู่จะตื่นขึ้นมาเสียทีครับ?"

รู้ดีว่างี่เง่าที่ถามแต่คำถามซ้ำๆเดิมๆที่ตัวเองก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจ แต่นคินทร์ก็อดถามออกไปไม่ได้ หมอธเนศหันมายิ้มให้บางเบาเหมือนทุกครั้งแทนคำตอบ ตากล้องหนุ่มเองก็ได้แต่ถอนหายใจเป็นการตอบรับ สองหนุ่มได้แต่ยืนนิ่งเงียบมองร่างไม่ตอบสนองของคนที่ยังคงหลับใหลอยู่บนเตียง ราวกับได้ปล่อยวางทุกสิ่งสิ้นแล้ว...

"ที่จริง เมื่อก่อนผมเกลียดคุณมากเลยนะ คุณนคินทร์..."


จู่ๆ หมอหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย


"หึ...ก็พอรู้อยู่ครับ...ผมเอง ก็ไม่ชอบหน้าคุณตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้ากันด้วยซ้ำ"


ทางฝ่ายตากล้องหนุ่มเองก็เหมือนจะไม่ได้ตกใจอะไรกับคำพูดของหมอธเนศ


"หืม? คุณรู้จักผมมาก่อนด้วยเหรอ?"


"ตอนอยู่ที่มัลดีฟ ผมเห็นภู่โทรคุยกับคุณบ่อยๆน่ะ ตอนนั้นผมเลยรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่นักน่ะครับ...หึหึ"


นคินทร์อธิบายไปพร้อมกับหัวเราะเล็กๆ ในความขี้หึงของตัวเอง


"หึ...อย่างนี้นี่เอง...ส่วนผมน่ะ ตั้งแต่ได้รู้จักกับภู่...ผมก็เกลียดคุณทันทีเลย"


"..................."


"เกลียดที่คุณเป็นคนทำให้ภู่ไม่ยอมเข้ารับการรักษา..."


"เกลียดที่คุณเป็นคนโง่งมงาย ไม่ยอมรับความจริง..."


"และเกลียด...ที่ภู่เฝ้าแต่รักคุณ..."


หมอหนุ่มระบายความในใจออกมา ทั้งที่รู้ว่า ที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรนัก แต่เขาก็ยังอยากเล่าให้คนตรงหน้าเขาฟัง โดยที่ยังไม่แน่ใจเช่นกันว่า...เพื่อใคร?


"คุณคงรู้...ว่าผมรักภู่"


หลังจากเงียบไปได้ครู่หนึ่ง จู่ๆธเนศก็โพล่งถามออกมา


"ครับ..."


ตากล้องหนุ่มตอบออกไปเพียงแค่นั้น เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าหมอหนุ่มอยากจะสื่อสารอะไรกันแน่


"จะรังเกียจมั้ยครับ ถ้าผมจะเล่าอะไรให้ฟัง?...เรื่องระหว่างผมกับ...ภู่"


"หมอ...คุณต้องการจะบอกอะไรผม?"

"ผมรู้จักกับภู่ เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว..."


หมอธเนศเอ่ยต่อแบบไม่สนใจคำทัดทานของนคินทร์แม้แต่น้อย


"ผมรู้จักเขาตอนที่เขามาเข้ารับการรักษาเนื้องอกในสมอง จำได้ว่าตอนนั้น เราทะเลาะกันแทบตาย"


"...............ทะเลาะกัน?"


สุดท้ายตากล้องหนุ่มก็ยอมฟังเรื่องราวที่หมอธเนศ ยัดเยียดเล่าสู่ให้ฟัง


"ก็ภู่เขา...ไม่ยอมเข้ารับการรักษาไงล่ะครับ จะขอรับแค่ยาระงับอาการ แต่ไม่ยอมให้รักษาแบบอื่นเลย"


"ภู่...เพราะผม..."


"ตอนแรกภู่ก็ไม่ยอมบอกผมหรอกว่าเพราะอะไร จนกระทั่งวันนั้น...วันที่อาการเขาเริ่มทรุดลง..."


พอเล่ามาถึงตรงนี้หมอหนุ่มก็สูดหายใจเข้าลึก


"และนั่น...ก็ทำให้ผมรู้จักคุณ"


"ภู่เล่าให้คุณฟัง...?"


"เปล่าครับ...ตอนที่ภู่เจ็บปวดทุรนทุราย...เขาเพ้อถึงแต่ชื่อคุณ"


".........!!"


ตากล้องหนุ่มเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว ใบหน้าเจ็บปวดนั้นหันไปมองร่างแน่นิ่งบนเตียงอย่างรวดร้าว


"ภู่...."


ธเนศมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน ที่เขาเล่าเรื่องนี้ให้นคินทร์ฟังไม่ใช่เพื่อความสะใจที่เห็นศัตรูความรักเจ็บปวด แต่เขาอยากจะเล่าให้อีกฝ่ายได้ซาบซึ้งว่าภุมรานั้นรักนคินทร์มากแค่ไหน ทั้งรักทั้งรู้สึกผิด ทั้งลงโทษตัวเองอย่างน่าเวทนา ร่วม 4 ปีที่ภุมราต้องจ่อมจมอยู่ในความทุกข์เพราะรักที่แสนสาหัสนั้น เขาไม่อยากปล่อยให้มันเป็นเพียงเรื่องที่เจ้าตัวจะเก็บไว้เพียงลำพัง อย่างน้อยคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็ควรได้รู้ เขาคิดใตร่ตรองถี่ถ้วนแล้ว ถึงจะดูเหมือนใจร้าย แต่เขาก็จะทำ ไม่ได้อยากซ้ำเติม แต่อยากให้สำนึกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ว่าภุมรารักนคินทร์มากเสียจนไม่ยอมรักตัวเอง และที่สำคัญ ที่เล่าให้ฟังนี่ไม่ใช่เพียงแค่ให้รู้ แต่อยากให้ในอนาคตต่อไปเบื้องหน้า นคินทร์เองก็ควรจะรักภุมรามากกว่าชีวิตตัวเอง เพื่อตอบแทนให้สาสมกับหัวใจของภุมรา และชดใช้ให้กับชีวิตที่เลวร้าย ของคนที่น่าสงสารคนนั้น ด้วยหัวใจ ด้วยความรัก และด้วยทั้งชีวิตของนคินทร์


"ผมคาดคั้นอยู่นาน จนในที่สุดภู่ก็ยอมเล่าให้ฟัง...ช่างเจ็บปวดนะเรื่องของพวกคุณ"


"เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะผมเอง..."


นคินทร์ครางแผ่วอย่างคนรู้สึกผิดเหลือประมาณ


"ผมว่าแฟนเก่าคุณก็ผิดนะ ที่ไม่ยอมปล่อยมือทั้งคุณและภู่..."


"ฝ้ายเขา...คือ...ขอโทษนะหมอ ผมไม่อยากพูดถึงเธออีก ไม่ว่าในแง่ไหน เพราะไม่ว่ายังไง...ผมยังคงรู้สึกผิดกับเธออยู่...."


ครับ...คุณผิด ผิดมากด้วย...ผิด...ที่ปิดหูปิดตา และปิดใจตัวเอง..."


ธเนศกล่าวเสียงเข้มขึ้น


"ที่จริงผมไม่รู้หรอกนะ ว่าเรื่องระหว่างพวกคุณเป็นยังไง  ผมรู้แค่ว่าภู่ไม่ได้รับการให้อภัยเพราะคุณไม่ยอมฟังอะไรเลย..."


"ครับ...ใช่ ผมมันโง่เอง..."


"ผมไม่ได้หมายความว่าคุณโง่ คุณแค่มีทิฐิ และถือมันไว้เยอะเกินไป...เรื่องมันถึงได้ลงเอยแบบนี้"


ธเนศได้แต่จ้องมองแผ่นหลังที่สั่นน้อยๆของนคินทร์ที่ตอนนี้ยืนหันหลังให้เขา เพื่อหลบซ่อนใบหน้าที่เจ็บปวดเจียนตายนั่นอยู่


"...ผมรักภู่..."


"......ผมรู้...คุณบอกผมแล้ว"


"ตลอด4ปีที่ผมเพียรมอบความรักให้ภู่ ห่วงใยดูแล...แต่ผมไม่ได้คาดหวังหรอกนะว่าภู่จะหันมารักผม...ถึงจะแอบหวังลึกๆก็เถอะ"


".......หมายความว่ายังไง?"


"เพราะตลอดมาผมทำได้แค่มอบความรักความห่วงใย หวังว่าจะสามารถทดแทนในส่วนที่ภู่พยายามไขว่คว้าแสวงหาจากคุณได้...แต่สุดท้าย มันก็ไม่สามารถแทนกันได้เลย ไม่มีใครแทนคุณในใจภู่ได้ ขนาดผมเองยังต้องยอมแพ้เลย หึหึ...สุดท้ายก็ทำได้แค่ ตามหวง ตามห่วงเขาอยู่แบบนี้ไง น่าสมเพชใช่มั๊ยล่ะ"


"...ไม่หรอกครับ เอาเข้าจริงผมรู้สึกขอบคุณคุณมากนะคุณหมอ...อย่างน้อยในเวลาที่ผมยังคงตามืดบอด ภู่ก็ยังมีคุณ..."


นคินทร์หันมาพูดขอบคุณธเนศจากใจจริง ในดวงตาคมกล้านั้นบัดนี้รื้นไปด้วยน้ำตาแห่งความร้าวรวด


"หึหึ...ผมไม่ชอบคุณจริงๆด้วย"


"ครับ?...เอ่อ...มันก็สมควรแล้วล่ะครับ"


"ผมไม่ชอบเพราะคุณทำให้ภู่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ก็...เกลียดคุณไม่ลง"


ธเนศจ้องลึกไปที่ดวงตาของศัตรูหัวใจอีกครั้ง เพื่อยืนยันความคิดของตัวเอง


"คงเพราะผมประจักษ์แล้วล่ะ ว่าที่จริงคุณเองก็รักภู่มาก และคงเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไม่ต่างกัน  ตอนนี้คุณเองก็คงรู้สึกผิด และจ่อมจมอยู่กับความทุกข์ทรมาณนี้ไม่ต่างกัน"


"ถ้าเป็นไปได้...ผมอยากให้มันเกิดกับผมเองมากกว่านะครับหมอ  กรรมชั่วทั้งหลายที่ผมเป็นคนก่อ ผมควรจะต้องชดใช้มันเอง ไม่ใช่ภู่...ภู่ไม่ควรเป็นแบบนี้..."


หมอธเนศถอนหายใจยาวเหยียด เขาเห็นด้วยกับนคินทร์ว่าคงเป็นเรื่องของกรรม แต่แตกต่างกันเล็กน้อย


"ถ้าพูดถึงกรรม ถ้งงั้นเราก็คงกำลังชดใช้กรรมกันอยู่จริงๆนั่นแหละครับ"


"ชดใช้...?"


"ครับ...คุณฝ้ายก็ชดใช้กรรมของเธอแล้วในวาระสุดท้าย ภู่ก็เคยบอกว่าเขากำลังชดใช้กรรมที่ก่อไว้กับคุณฝ้าย ส่วนคุณนคินทร์เอง ที่ทุกข์ทรมาณอยู่ตอนนี้ ก็คงเพราะคุณต้องชดใช้ให้คุณภู่...ตัวผมเอง...ก็คงถึงเวลาต้องชดใช้ได้แล้วเหมือนกัน..."


"มันอาจจะจริงอย่างที่คุณหมอว่ามาก็ได้นะ...นั่นสินะ กรรมที่ผมก่อขึ้นมันหนักหนา มาก ผมถึงได้เจ็บปวดถึงขนาดนี้...ว่าแต่ว่าคุณหมอจะต้องชดใช้อะไรกันครับ? คุณหมอไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อยนี่?"


ธเนศยิ้มน้อยๆให้กับนคินทร์ พลางถอนหายใจเบาๆอีกครั้ง


"มีคนคนนึงที่ผมต้องชดใช้ครับ ผมทำผิดกับเขาไว้..."


"ใครกันครับ..."


ถึงจะถูกนคินทร์ถาม แต่ธเนศก็เอาแต่นั่งยิ้มกับตัวเอง...
.
.
.

ปิ๊งป่อง...

[thearboo]

ปิ๊งป่อง...

.
.


“...หืม...มาไวจัง...”

นคินทร์พึมพำออกมาเบาๆ ที่แขกอีกคนมาถึงเร็วกว่าที่นัดกันไว้

แกร่ก...

“ว่าไง ซอ... มาเร็วจังนะ”

"พอดีว่าว่างๆอยู่น่ะครับ เลยรีบมา เอ้านี่ครับของที่สั่ง"


"อืม ขอบใจมากนะ แล้วนี่นายมายังไง?"


"แท็กซี่ครับ  ใกล้แค่นี้เอง แป๊บเดียวก็ถึง ทะลุซอยลัดเข้ามารถก็ไม่ติดครับ...ว่าแต่คุณภู่เป็นยังไงบ้างครับ วันนี้..."


พอมาถึงปุ๊บซอเด็กหนุ่มผู้ร่าเริงก็เจื้อยแจ้วเจรจากับตากล้องหนุ่มไม่หยุดทันที จนลืมดูไปเลยว่ายังมีอีกหนึ่งชีวิตนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย


"ก็..เหมือนเดิมนั่นแหละ ขอบใจสำหรับฟูกลมอันนี้มากนะ อันเก่าดูท่าจะเจ๊งแล้วจริงๆน่ะแหละ"


"อันนี้ของเกรด เอ เลยครับ รับรองทนทาน นอนนิ่มสบาย ไม่มีทางมีแผลกดทับมารบกวนใจแน่นอนครับ ม่ะ...เดี๋ยวผมช่วยเปลี่ยนให้ตอนนี้เลย"


นคินทร์ขำออกมาเล็กน้อยเมื่อซอประกาศสรรพคุณ

“แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง ในตู้เย็นมีขนมแน่ะ ซอกินได้เลยนะ”


ซอยิ้มกริ่ม...


"แฮะๆ ขอบคุณครับ"


สามเดือนที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่ภุมราเป็นเจ้าชายนิทราหลับไหลอยู่นั้น ทั้งซอ ทั้งแอน และคนอื่นๆ ขยันมาเยี่ยมกันไม่เคยขาด โดยเฉพาะซอ ที่มาบ่อยเป็นพิเศษ เพราะคอนโดที่อยู่ใกล้กัน และเพราะเขาสนิทสนมชอบพอกับภู่เป็นพิเศษด้วย เลยยิ่งขยันมาเยี่ยมเยียนไม่เคยขาด


"คุณภู่คร๊าบบบ...ซอมา...เยี่ยม....!!!...คุณหมอ!!!?"


"......ซอ…!!?"


ทั้งซอและหมอธเนศต่างก็ตกใจที่เจอหน้ากัน เพราะตั้งแต่ที่เจอกันครั้งสุดท้ายวันที่ภุมราผ่าตัดใหญ่ ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แม้กระทั่งตอนนั้นที่เจอกัน ทั้งสองคนก็แทบไม่คุยกันเลยแม้สักคำเหมือนกัน


"อ้าว...ตกใจอะไรกันครับ?"


นคินทร์ที่ไม่รู้เหตุการณ์ระหว่างทั้งสองคนจึงได้แต่สงสัยเล็กน้อยกับปฏิกิริยาที่คาดไม่ถึง


"เอ่อ...คุณนคินทร์...คือผมเพิ่งคิดได้ว่ามีธุระด่วนน่ะครับ เดี๋ยวผม...ค่อยเข้ามาใหม่แล้วกันครับ ขอตัว..."


"อ้าว...เดี๋ยว..."


ซอไม่รอช้า รีบขอตัวเลี่ยงกลับออกไปทันที นคินทร์ที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับหน้าเหลอ


"งั้นผมขอตัวด้วยแล้วกันครับ คุณนคินทร์ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาใหม่ บายครับ"


"อ่ะ...ครับ...??"


เป็นหมอธเนศอีกคนที่รีบร้อนขอตัวกลับตามออกไป ยิ่งทำให้นคินทร์มึนงงเข้าไปอีก หากแต่ก็ไม่ได้คิดติดใจมากมายนัก


“อะไรของสองคนนั้นวะ...”


ร่างสูงเดินกลับมาที่เตียงของภุมรา มือหนาบรรจงลูบไล้แก้มเนียนแผ่วเบา


"ภู่ครับ...เดี๋ยวเช็ดเนื้อเช็ดตัวหน่อยนะ จะได้สดชื่นนะครับ"


"วันนี้ซอซื้อฟูกลมอันใหม่มาให้แล้วนะ ภู่จะได้นอนสบายๆขึ้นนะครับ เดี๋ยวเช็ดตัวเสร็จแล้วภูเปลี่ยนฟูกใหม่ให้เลยนะ"


นคินทร์พร่ำพูดอยู่คนเดียวให้คนที่ไร้การตอบสนองฟัง เขาพูดได้ทั้งวัน ไม่มีเหนื่อย ไม่มีเบื่อ หวังใจแค่เพียงเล็กๆว่ามันอาจสื่อไปถึงคนที่หลับไหลอยู่ตรงหน้านี้บ้าง


ร่างสูงง่วนงุ่นอยู่กับการจัดการเช็ดตัวให้คนรัก โดยไม่ทันได้สังเกตุว่า "ปลายนิ้วเรียวซีดนั้น...ขยับไหวเล็กน้อย"
.
.
.
.
.
"ซอ เดี๋ยว!! รอก่อน"


เด็กหนุ่มแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดินลิ่วแบบไม่หันหลังมอง


"ซอ!!!"
.
.
.
.
หมับ
.
.
.
.
.
"อ๊ะ!!?"


ร่างบางของเด็กหนุ่มปลิวหวือตามแรงกระชากของหมอธเนศ  แรงดึงมหาศาลนั้นทำเอาซอเซเข้าปะทะอกแกร่งอย่างง่ายดาย
"ปล่อยนะคุณหมอ!! ทำอะไรของคุณน่ะ!!?"


"อ่ะ...ขอโทษ"


"ขอโทษแล้วก็ปล่อยสิครับ!"


ซอโวยขึ้นทันที หากแต่ก็ไม่กล้าสบตาตรงๆกับดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นนั้น


"ให้ฉันไปส่งนะ"


"ผมกลับเองได้ นี่!ปล่อยซะทีได้มั้ย...เฮ้ย!?"


ไม่พูดพร่ำทำเพลง ไม่ต้องขออนุญาตซ้ำ หมอธเนศก็ทั้งลากทั้งดึงซอไปที่รถโดยไม่สนใจร่างเล็กที่ทัดทานโวยวายไม่หยุด
.
.
.
ฟู่...
.
.
.
"...........ซอ..."


"............."


"สูบบุหรี่มันไม่ดีกับสุขภาพนะ ไม่รู้หรือไง?"


"เรื่องของผม! แล้วนี่ไหนว่าจะไปส่ง? พามาที่นี่ทำไม?"


หลังจากโดนลากขึ้นรถมา คุณหมอตัวดีก็เงียบเหมือนลืมปากตกไว้ที่ไหน ต่อให้ซอทั้งบ่นทั้งโวย ก็ไม่มีต่อปากต่อคำ ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปตามเส้นทางที่ซอไม่คุ้นเคย ทักท้วงเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟังไม่ยอมจอด กระทั่งสุดท้ายหมอธเนศก็พาซอมาถึงคอนโดย่านชานเมือง ที่ไกลจากที่พักของซอเป็นชั่วโมง แถมเป็นย่านที่โบกแท็กซี่ลำบากอีกต่างหาก หลังโดนพาตัวขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุดของตึกแล้ว ซอก็หงุดหงิดทะลุจุดเดือด จนต้องรีบคว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบแก้เครียด ทั้งๆที่ปกติแล้วเขาเองก็ไม่ได้ติดบุหรี่


"เอ่อ...ซอ"


".............."


"คือ...ฉันอยากจะขอคุย เรื่องของเรา...คือว่า ตั้งแต่คืนนั้น..."


"เลิกพูดถึงมันได้มั้ยครับ คุณหมอธเนศ!"


"แต่มันติดอยู่ในใจฉันตลอด..."


ซอถอนหายใจออกมาหนักๆ พร้อมขยี้ก้นบุหรี่เข้ากับที่เขี่ยบุหรี่ พลางเอ่ยออกมาด้วยความเบื่อหน่าย


"คุณหมอครับ...คุณลืมไปหรือเปล่า? ว่าคืนนั้น คุณเป็นคนบอกกับผมเอง  ว่าเรื่องระหว่างเราขอให้เป็นแค่ฝันตื่นนึงเท่านั้น... จะไม่มีการมาสานต่อ จะไม่พูดถึงมันอีก ระหว่างเราก็จะไม่เปลี่ยน "แค่คนรู้จัก" ไม่มีทางจะเป็นอะไรได้มากกว่านั้น!  ผมก็โอเค.แล้วไง...เราตกลงกันแล้ว...แล้วนี่มันอะไรกันครับ? จะพูดถึงมันอีกทำไม? คุณยังต้องการอะไรอีก!?"


ซอกล่าวจริงจัง พร้อมจ้องใบหน้าคมคายนั้นตรงๆ


"ผมกลับได้แล้วใช่มั้ย..."


"ฉันขอโทษ...ให้ฉันรับผิดชอบนายได้มั้ย?"


จู่ๆ หมอหนุ่มก็โพล่งออกมา เล่นเอาซอหน้าหงาย ไม่รู้ว่าจะอึ้ง หรือจะโกรธดี แต่ที่รู้คือ ตอนนี้เลือดแทบเข้าตาเลยทีเดียว


"บ้าไปแล้วเหรอคุณน่ะ!!! รับผิดชอบบ้าบออะไรของคุณว๊ะ!!!?"


ซอแผดเสียงถามอย่างเดือดดาล เขาไม่เคยเข้าใจไอ้หมอโรคจิตที่อยู่ตรงหน้าเขานี่เลยจริงๆ หรือว่าตรรกกะของพวกแพทย์จะไม่เหมือนสามัญชนอย่างเขากัน ยิ่งคิดยิ่งเดือด


"ก็นั่น...มันครั้งแรกของนายไม่ใช่เหรอ!?"


"........!!!?....นี่หมอบ้าขนาดรู้ด้วยเหรอว่าผู้ชายซิงหรือไม่ซิง!?"


ซอ ตะคอกถามกลับไปพร้อมกับหน้าตาที่ซับสีเลือดจนแดงจัด ไม่รู้เพราะโกรธ หรือเพราะอย่างอื่นกันแน่


"รู้สิ...ฉันเป็นหมอนะ..."


"ถึงจะอย่างนั้นก็เหอะ...ผมไม่ใช่ผู้หญิง ผมไม่ท้องหรอก ไม่ต้องมารับผิดชอบผม ผมไม่ต้องการ!!"


"แต่ว่า..ซอ..."


"หุบปากพล่อยๆนั่นไปเลยหมอ!! ผมจะกลับแล้ว!!"


ร่างเล็กหมุนตัวผลุนผลันออกไปจากห้องทันที แต่ยังไม่ทันจะถึงหน้าประตู ดก็โดนคว้าตัวไว้ได้หวุดหวิด


"ปล่อยนะ!! จะอะไรอีกว๊ะ!!?"


"คบกับฉันได้มั๊ย?"

..........................................................

ขอโทษที่ช้านะคะ ไม่มีคำแก้ตัวใดๆค่ะ
เพราะนอกจากมัวไปปั่นเรื่องอื่นอยู่...แล้วก็กะลังตันมุกกับเรื่องนี้พอดีค่ะ
ขอโทษจริงๆ...

ขอบคุณที่ยังเข้ามารอกันนะคะ รู้สึกผิดจริงจังเลยค่ะ T^T
 

[::UsslaJlwaJ::]

ภู่ตื่นขึ้นมาเถอะนะ นอนอยู่อย่างนั้นอยู่คนเดียวเหงาจะตาย....

คุณหมอง้อซอให้สำเร็จนะคะ~~

ปล.ตอนต่อไปอย่าช้าแบบนี้เลยนะคะ ทรมานใจคนอ่านจังเลยยย

[Gemm]

ดีใจที่กลับมาต่อนะ
 

ปล.วันที่ผิดนะคะ

[เทพมังกร]

รอเรื่องนี้นานมาก ดีใจจังได้อ่านต่อแล้ว รอภู่ฟื้น

[NOoTuNE]

ภู่ รีบตื่นมาเร็ว พอแล้วหล่ะ ชดใช้กันพอแล้ว ตื่นมารับความสุขสักที


ส่วนคุณหมอ ก็นะ พูดไปแบบนั้น แล้วอยู่ๆจะเอาแบบนี้ก็เกินไปนะ

[maru]

ภู่จะตื่นแล้วใช่ไหม ดีจังเลยนะภู ธเนศรู้สึกยังไงกับซอกันแน่เนี่ย

[yeyong]

คู่นคินทร์ก็ยังอึมครึม รอวันภู่ฟื้น
ส่วนอีกคู่ดูมีสีสันขึ้นมาหน่อย

[เฉาก๊วย]

ยังตามอยู่ค่า   
เริ่มมีความหวังสำหรับการฟื้นของภู่ แต่จะฟื้นแบบไหนนี่สิ 

รอลุ้นอีกคู่ค่า 

[หมอตัวเปียก]

ถึงเวลาที่การชดใช้จะหมดลงไปได้แล้วมั้ง อยากให้พบความสุขกันสักที

[freesia]

ในที่สุดตอนต่อก็มา จุดพลุ ♥

[thearboo]

ดีใจที่กลับมาต่อนะ
 

ปล.วันที่ผิดนะคะ

ขอบคุณค๊า...แก้แล้วค๊า

[Naenprin]

คู่สองเริ่มแล้ว ขอให้ภู่หายเร็วๆนะ รอตอนต่อไปค่ะ

[NT.orn]

ภู่ รีบๆฟื้นขึ้นมาเถอะนะ T_________T

เยี่ยมเลย ต้องแบบนี้สิหมอ รับผิดชอบการกระทำของตัวเองหน่อยยย ซอก็อย่าใจแข็งมากนะ

[kongxinya]

ได้อ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนปัจจุบัน
ภู่น่าสงสาร

ฟื้นขึ้นมาเถอะนะภู่ ทุกข์มามากแล้วฟื้นขึ้นมาสัมผัสกับความสุขบ้าง

มาต่อไวๆนะคะ จะปักหลักรอค่ะ

[KARMI]

หายไวๆนนะภู่

[kongxinya]

ดัน ดัน ดัน
คิดถึงภูกะภู่
เข้ามารอภู่ฟื้นคะ 

[MaRiTt_TCL]

กรื้ดด ภู่จะฟื้นแล้วว น้ำตาแทบไหล TT

[::UsslaJlwaJ::]

รอวันภู่ฟื้นคืนกลับมา กลับมาเถอะคนเขียน!!!! เอ๊ย!!!! กลับมาเถอะภู่~