หัวข้อ: สุดปลายทางของ...หัวใจ(นายเอกป่วย) จบบริบูรณ์ (P.14) 27/8/14

[freesia]

รอคนเขียนทุกวันเลยนะคะเนี่ย;A; ฮึก..........ก

[ChaBuShi]

มาต่อก็ดีใจแล้วค่ะ ยังรออ่าน ภุ่ - ภู ตลอดน๊าา

 

[::UsslaJlwaJ::]

มีความรู้สึกว่าภู่หลับนานน เพราะไม่ยอมต่อสักที แงงงงงงง อยากอ่านนนนนน

[snowboxs]

เรียกน้ำตาคนอ่านได้เยอะแยะมากมาย
เศร้าก็ร้อง เสียใจก็ร้อง พอตอนที่ภู่สุขก็ร้องอีก
แต่เราไม่น่ามาอ่านก่อนนอนเลย ตื่นมาตาบวมแน่ๆ
แล้วอย่าลืมมาต่อเร็วๆนะคะ สองคู่ชู้ชื่น

[thearboo]

ตอนที่ 28 *ลืมตา*




"คบกับฉันได้มั้ย?"


"อ...พูด...พูดอะไรออกมาน่ะ!!? บะ บ้ารึ..ง....อื้อ!!?"

ยังไม่ทันที่จะทำความเข้าใจกับความหมายของคำพูดนั้น ซอก็โดนคว้าเข้าไปประกบจูบกับหมอธเนศเสียแล้ว

"อ๊ะ...อื้อ...ปล่อยนะ!!...อื้อ...อึก..."
ร่างบางผลักอกหมอหนุ่มที่กำลังรุกรานเขาอยู่ออกอย่างแรง แต่มือหมอก็ราวกับหนวดปลาหมึก เพราะนอกจากจะไม่ยอมหลุดจากร่างแล้ว ยังพัวพันซอไว้ไม่ยอมห่างอีกต่างหาก  ริมฝีปากร้อนผ่าวยังคงรุกไล่ไม่เลิก บดขยี้ซอจนสติพร่าเลือน

เพี๊ยะ!

“.......................”

“แฮ่ก แฮ่ก... ฮึ่ย ไปบ้าอะไรไปแล้ววะ ไปหมอโรคจิต!!”

"...ข...ขอโทษ..."


"ไม่ต้องมาขอโทษเลย ถอย! ผมจะกลับแล้ว!!"


"เดี๋ยวสิ ซอ ฟังฉันหน่อย..."


"ไม่!!"



ปึ่ง!


เพราะถูกหมอหนุ่มยั่วโมโหจนถึงขีดสุด น้ำอดน้ำทนของซอจึงหมดลง ร่างบางปั้นปึงผลักคุณหมอให้พ้นหน้าประตู เพื่อจะได้ออกจากห้องหน้าอึดอัดนี้ไปเสียที และเป็นอีกครั้งที่โดนคว้าไว้ คราวนี้เขาถูกหมอธเนศกักตัวไว้ในกรงแขนอยู่ตรงหน้าประตู

"เฮ้อ! คุณหมอครับ ผมขอพูดตรงๆเลยนะ เราไม่มีวันคบกันได้หรอก"

"ทำไมล่ะ?"

"เพราะหมอไม่ได้รักผม เราไม่ได้รักกัน…หรือคุณหมอจะเถียง อย่าบอกนะว่าหลงรักผมเข้าแล้วน่ะ?”
 
"............คือ...ฉัน..."

"...นั่นไงล่ะ ไม่ได้รักใช่มั้ย แล้วจะมาทู่ซี้คบกันทำไม"

"ไม่ได้ทู่ซี้..."

"พอเหอะ อย่ากลืนน้ำลายตัวเองเลยหมอ แล้วที่สำคัญ เรื่องของเรามันผ่านมานานเกินไป นานจนไม่อาจรื้อฟื้นอะไรได้อีกแล้ว แค่ครั้งเดียว ผมยกให้ มันก็เหมือนกับเพื่อนปลอบเพื่อน ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น เพราะฉะนั้น ช่วยปล่อยผมกลับด้วย"

ซอ อธิบายฉะฉานเขารู้ดีว่าเรื่องระหว่างเขากับหมอธเนศมันคงเป็นไปไม่ได้ จริงอยู่ในตอนแรกเขาแอบสนใจในตัวหมอธเนศอยู่ไม่น้อย ยิ่งเห็นว่าดื้อดึงตามตื้อภุมราไม่เลิก เขาก็ยิ่งสนใจ จนวันที่เห็นคนเคร่งขรึมและวางตัวดีตลอดคนนั้นอ่อนแอ น่าสงสาร เขาก็ยิ่งอยากเข้าใกล้ อยากลองสัมผัสหัวใจของคนคนนี้ สุดท้ายเลยลองนอนด้วย แต่นั่นเป็นความผิดพลาด ถึงสัมพันทางกายจะทำให้เขารู้สึกดีมากแค่ไหน ไม่ว่าจะเข้ากันได้มากแค่ไหน แต่พอตื่นขึ้นมาเจอความจริง ตัวเขาก็เป็นได้แค่คู่นอน แค่คนช่วยปลอบใจชั่วข้ามคืนเท่านั้น ไม่สามารถเป็นอะไรได้มากไปกว่านั้นอีก เสร็จกิจ ทุกอย่างก็จบ แล้วก็ต้องมาหลบเลียแผลตัวเองอยู่ตั้งเป็นเดือนๆ แค่คิดก็สมเพชตัวเองจะแย่ แต่นี่มันเลวร้ายที่สุด เพราะคนใจร้ายที่เขาเคยแอบมีใจ คนที่ปฏิเสธที่จะสานต่อความสัมพันกับเขาทุกอย่างหลังจากคืนนั้น คนที่เขาตั้งใจว่าจะลืมให้ได้ ไอ้บ้านั่นกลับมาขอคบเป็นแฟน ไอ้บ้านั่นกลับมาจูบ ทำราวกับว่ารักเขาหนักหนา แต่พอถามว่ารักหรือเปล่าก็ตบไม่ได้ ทุรศเกินไปจนไม่อยากจะอยู่ร่วมด้วย ไม่อยากเห็นหน้าอีกแล้ว

"นายปลอบเพื่อนแบบนี้ทุกคนเลยงั้นเหรอ"

"กวนโอ้ยรึไง คุณหมอ อยากโดนต่อยใช่มะ!"

"นั่นเพราะเป็นฉัน นายเลยยอมใช่มั้ย?"

"นั่นมัน!!....ก็...คือไม่..."

"ซอ...ตั้งแต่คืนนั้น จนถึงตอนนี้ ไม่มีวันไหนเลยที่ฉัน...ไม่คิดถึงนาย..."

"...อ...อะไรอีกล่ะ...นี่!"

ซอพยายามเบี่ยงตัวหนีทันทีที่หมอธเนศฉวยโอกาสซบหน้าลงบนไหล่บาง แต่ก็สุดจะหลบเลี่ยงเพราะยังไงซะก็โดนกักไว้ในวงแขนอยู่ดี สุดท้ายก็ได้แต่ยืนหน้าบูดให้อีกฝ่ายซบอยู่กับไหล่ตัวเองอยู่แบบนั้น และแม้ไม่อยากจะฟังเรื่องราวอะไรจากอีกฝ่ายแล้ว ท้ายที่สุดก็ยังต้องทนฟังต่อไปอยู่ดี

"ไม่รู้สิ สงสัยฉันมันคงหื่นมากไป เพราะไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตา ถ้าได้ว่างแม้สักนิด ฉันก็จะคิดถึงแต่หน้าตอนนั้นของนาย...ตลอดเลย...."

"น...หน้าตอนไหนกันวะ ไอ้หมอบ้า!!" (>///<)

"ก็หน้าตอนนั้นของนาย ที่กำลังโดนฉัน...กอดอยู่ไง..."

"..!!! อ..ไอ้....."

"สลัดยังไงก็ไม่ยอมหลุดจากหัว ติดตาตรึงใจสุดๆ ถึงตอนนั้นฉันจะเมาจนจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูกก็เถอะนะ แต่หน้านายที่เรียกชื่อฉันด้วยเสียงที่เซ็กซี่สุดๆนั่น มันติดตา ติดหูฉันสุดๆเลย"

"พ...พอแล้ว!!..."

"จนได้มาเจอนายอีกครั้งที่โรงพยาบาล วันที่ผ่าตัดภู่ ฉันก็ยิ่งมั่นใจ..."

"บอกให้พอไงล่ะ!! เลิกพูดบ้าๆสักที!!"

"ว่าถ้าได้เจอนายอีกครั้ง..."

"พ.....พอแล้ว........."

ก่อนประโยคสุดท้ายจะจบลง ธเนศเงยหน้าขึ้นจากไหล่เล็กแล้วสบตาคนตรงหน้าตรงๆ ซึ่งตอนนี้คนตัวเล็กกว่าสีหน้าแดงจัด จนน่าหลงใหล ธเนศจ้องหน้าซอนิ่ง ดวงตาภายใต้กรอบแว่นนั้นฉายแววเสน่หา

"ฉันจะทำให้นาย เป็นของฉันให้ได้..."

".....บ...บ้า..."

ลมหายใจซอติดขัด เมื่อหมอธเนศรุกรานเขาโดยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น ทั้งที่อยากจะผลักให้กระเด็นออกไปให้พ้น แต่มือไม้กลับสั่น เพราะความหวั่นไหว

"จะทำให้นาย เป็นคนรักของฉันให้ได้..."

"..............."

ไม่ทันได้ตอบโต้ใดๆ ริมฝีปากสั่นระริกของซอก็โดนประกบจุมพิตแผ่วเบาอ่อนหวานจากหมอธเนศ หัวหูอื้ออึงไม่รับรู้รอบข้าง สมองมึนงงประมวนความคิดไม่ออก ไม่ได้อยากสมยอม แต่ดันเผลอไผลไปซะแล้ว



ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ...



สองร่างสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือ หมอธเนศรู้สึกฉุนเล็กน้อย ที่ถูกขัดจังหวะหวานๆที่เขาอุตส่าห์สร้างหลุมพรางแทบตาย

"เอ๊ะ? คุณนคินทร์?"

"..........คุณภู่!? เฮ้ย รีบรับสายดิหมอ เผื่อคุณภู่จะฟื้นแล้ว!"

"ฮัลโหล! ครับ คุณนคิรทร์!?..."

.
.
.
.
.

"ภู่...ภู่ครับ..."

"ภู่...ได้ยินภูมั้ย..."

"ภู่ครับ ขานหน่อยสิ ตอบภูหน่อยสิครับคนดี..."

"ภู่...ฮึก...ภู่ครับ..."

เสียงทุ้มครางแผ่ว น้ำตาอุ่นๆอาบรินไปทั้งใบหน้า มือแกร่งกุมมืออีกคนที่ยังนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นไว้แนบข้างแก้ม ปากพร่ำเรียกคนรักที่ได้แต่นอนลืมตาโพลง หากไม่ตอบสนองใดๆ

ผ่านมาแล้วถึง 3 เดือนในที่สุด วันนี้ภุมราก็ลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับไหลที่แสนจะยาวนาน นคินทร์ดีใจจนแทบกระโดดเมื่อเห็นคนรักฟื้นขึ้นได้ หากแต่ต้องสลดลงทันทีเช่นกัน ที่ภุมราได้แต่ฟื้นลืมตา แต่ไม่ตอบสนองใดๆกับเขาเลย ดวงตาที่เปิดขึ้นนั้นเลื่อนลอย ร่างกายนั้นยังคงนิ่งงัน นคินทร์ถึงกับใจเสียจนทนไม่ไหว ต้องรีบโทรหาหมอธเนศเป็นการใหญ่เลยทีเดียว



ปิ๊ง ป่อง



แกร๊ก



"คุณนคินทร์!!  ภู่เป็นยังไงบ้างครับ!!?"

"หมอ.. หมอครับ ช่วยภู่ด้วย..."

ทั้งหมอธเนศและซอ ที่วิ่งกระหืดกระหอบหน้าตาตื่นกันมาอยู่แล้วนั้น ต่างก็ต้องตกใจไปพร้อมๆกัน เมื่อเห็นหน้านคินทร์ที่มีแต่น้ำตานอง สองตาแดงก่ำ ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ธเนศเร่งรุดเข้าดูอาการของภุมราทันที ชายหนุ่มร่างผอมบางบนเตียงใหญ่ยังคงลืมตาเหม่อลอย ใบหน้าเรียบนิ่ง ราวกับไม่รับรู้ซึ่งอะไรรอบกายทั้งนั้น หมอธเนศจึงลองทดสอบปฏิกิริยาการตอบสนองต่างๆของร่างกายภุมราดูอีกครั้ง จากนั้นพักใหญ่ๆ การวินิจฉัยก็จบลง

"หมอ ภู่เป็นยังไงบ้าง..."

"คงต้องรอดูอาการต่ออีกหน่อยน่ะครับคุณนคินทร์ อาการของภู่ตอนนี้ผมวินิจฉัยเบื้องต้นได้แค่ว่า ภู่อาจเป็น Kleine Levin syndrome หรือโรคเจ้าหญิงนิทรา"

"ห๊ะ...เจ้าหญิงนิทรา...ภ...ภู่..."

นคินทร์ถึงกับเซไปเล็กน้อย เขาเข่าอ่อนจนยืนไม่ค่อยจะอยู่ น้ำตาที่เหือดแห้งไปเมื่อครู่ ปริ่มไหลลงจากดวงตาเศร้าโศกนั้นอีกครั้ง ซอที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยก็แทบจะพูดอะไรไม่ออกเลยเหมือนกัน หมอธเนศเองก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะอธิบายให้สองหนุ่มฟังเกี่ยวกับอาการของภุมราอีกครั้ง

"ผมยังฟันธงไม่ได้ว่าภู่จะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน ภาวะที่ภู่เป็นอยู่ตอนนี้คือ ร่างกายตื่นตัวต่อสิ่งเร้า แต่สมองจะยังไม่สามารถรับรู้ในสิ่งที่ร่างกายสื่อสารได้ อาจเป็นเอฟเฟคจากการผ่าตัด และการที่ภู่เขาหลับมานานเกินไป ก็เป็นได้ ถ้ายังไงคืนนี้ผมคงต้องค้างที่นี่เพื่อคอยดูอาการของภู่ แล้วพรุ่งนี้เช้าถ้าภู่ไม่ดีขึ้น ผมจะพาเขาไปตรวจคลื่นสมองที่โรงพยาบาลอีกครั้ง"

"ครับ..ขอบคุณครับหมอ..เดี๋ยวผมเตรียมที่นอนให้..."

นคินทร์ตอบออกไปเสียงสั่นเครือ ใจยังคงสั่นกับภาพคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ทั้งที่ยังคงลืมตา ภาพนั้นทำให้หมอธเนศรู้สึกเห็นใจมาก เขาเองก็เจ็บที่ภุมราตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่คนตรงหน้าเขาคงเจ็บกว่าไม่รู้สักกี่ร้อยกี่พันเท่า แต่เขาก็ไม่สามารถปลอบใจอะไรได้นอกจากตบไหล่คนที่ยังยืนซึมอยู่อย่างนั้นเบาๆ และพูดให้กำลังใจเล็กน้อยเท่านั้น

"คิดในแง่ดีนะครับ คุณนคินทร์ อย่างน้อย วันนี้ภู่ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว.."

"....ขอบคุณครับหมอ...ขอบคุณจริงๆ..."

การมานอนค้างที่บ้านนคินทร์แทบจะเป็นเรื่องปกติของธเนศ โดยเฉพาะในช่วงที่นคินทร์รับภุมรามาพักรักษาตัวที่บ้านในช่วงแรกๆ ธเนศต้องมาค้างที่บ้านนี้บ่อยๆ เพื่อช่วยแนะนำวิธีดูแลภุมรา เช่นการหมั่นพลิกตัวเพื่อไม่ให้เกิดแผลกดทับ การดูแลสายยางให้อาหารที่เสียบอยู่ทางจมูกไม่ให้มีเศษอาหารเก่าตกค้าง วิธีการทำความสะอาดท่อช่วยหายใจที่คอ การเก็บปัสสาวะ และอื่น จนกระทั่งนคินทร์สามารถทำเองได้คนเดียวแล้วนั่นแหละ ธเนศถึงยอมกลับไปนอนที่คอนโดตัวเอง แต่ก็ยังเทียวไปเทียวกลับ หากไม่มีเคสที่ต้องผ่าตัดด่วน อะไร ตัวเขาก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนนคินทร์ที่นี่ แต่นั่นก็แค่ทำให้เขาทั้งคู่รู้สึกดีต่อกันแค่นิดหน่อยเท่านั้น ไม่ได้ทำให้สนิทชิดเชื้อกันเลยแม้แต่น้อย

"เอ่อ...คุณนคินทร์ ถ้าไงวันนี้ผมกลับก่อนแล้วกันนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาใหม่"

ซอ ที่เห็นว่าเหตุการณ์เริ่มคลี่คลายแล้ว เขาเองก็คิดว่าตัวเองควรจะกลับบ้านก่อน ถึงใจจะยังเป็นห่วงภุมราอยู่ไม่น้อยก็ตาม
"อยู่เป็นเพื่อนฉันที่นี่เถอะซอ อยู่เป็นเพื่อนฉันกับภู่ก่อนนะ..."

คำขอร้องแผ่วเบาจากนคินทร์ที่ต้องการให้มีคนอยู่ในบ้านเยอะๆ เพื่อให้เขาไม่คิดฟุ้งซ่าน ขอร้องให้ซออยู่ต่อและค้างที่บ้านตนในคืนนี้

"อ่า....เอ่อ...ก็ได้ครับ..."

"....ขอบใจนะ เดี๋ยวฉันจัดที่นอนให้..."

นคินทร์ยิ้มออกมาน้อยๆ เพื่อตอบแทนน้ำใจของหมอธเนศ และซอ ก่อนจะสูดหายใจลึกๆให้ตัวเอง ตอนนี้เขาต้องเข้มแข็ง...
<
<
<
<
<

ตีหนึ่ง ของคืนที่ยาวนาน นคินทร์ยังคงนั่นอยู่ที่ข้างเตียงของภุมราสองมือแกร่งประคองมือขาวซีดของคนรักขึ้นมาแนบที่ข้างแก้มตน สายตาจ้องมองใบหน้าที่หลับไหลอยู่นั้นอย่างโหยหา ตอนนี้ภุมราหลับไปอีกครั้งนึงแล้ว ส่วนหมอธเนศ กับซอนั้นเขาก็จัดที่นอนให้ได้นอนพักกันเรียบร้อยแล้ว ตัวเขาเองนั้นโดยปกติก็นอนอยู่ข้างๆกับภุมราทุกวัน เพื่อคอยเฝ้าคนรักไว้ไม่ให้ห่างกาย


เธออยากกลับมาไหม
อยู่ตัวคนเดียวไม่เหลือใคร
เหงาเกินไปบ้างไหมเธอ
รออยู่ไม่ไปไหน ปล่อยให้เวลาผ่านฉันไป
เพราะลืมเธอไม่ไหวไม่ได้อยู่ดี (เครดิต : คนไม่มีเวลา / ว่าน ธนกฤต)


นคินทร์ร้องเพลงเรียกคนรักเบาๆด้วยเสียงที่แหบเครือ วนอยู่กับท่อนเดิมๆที่เขาพอจะจำได้ พร่ำบอกว่ารัก บอกว่ารอ เรียกร้องให้กลับมาเสียที ก่อนที่ใจของเขาจะขาดไปเสียก่อน ใบหน้าหล่อเหลาแต่เศร้าโศกเคลียคลออยู่กับมือขาวของคนรักที่เขาประคองขึ้นมาแนบไว้ที่แก้ม
 
"ภู่ครับ...ภูดีใจนะ ที่ภู่ลืมตา..."


"ในที่สุดที่รักของภูก็ตื่นขึ้นมาแล้ว...เหลืออีกนิดเดียวนะครับคนดี อีกนิดเดียวภู่ก็จะกลับมาหาภูใช่มั้ยครับ..."


"ภูจะรออยู่ตรงนี้ครับ จะรอทุกวัน ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ภูก็จะรอ แต่ภู่ต้องกลับมานะครับ อย่าให้ภูรอเก้อเลยนะ อย่าทำร้ายภูไปมากกว่านี้เลย ภูกลัวแล้วครับคนดี ภูจะไม่งี่เง่าอีกแล้ว ภู่อภัยให้ภูนะครับ..."


"ภูรักภู่ที่สุดในโลก รักภู่ที่สุดในชีวิตเลย..."


"ภู่...ภู่..."



นคินทร์ซบลงบนเตียงนุ่มข้างๆร่างคนรัก มือแกร่งยังคงกุมมือของภุมราไว้ ดวงตาคมนั้นปิดลงแล้ว แต่ปากยังคงพร่ำเรียกชื่อคนรักเบาๆไม่หยุด จะต้องแลกด้วยอะไรกันนะถึงจะทำให้ภุมรากลับมาได้ ถ้าภุมราจะตื่นขึ้นมาพูดคุยกับเขาได้อีกสักครั้ง ไม่ว่าอะไรเขาก็ยอมแลก...

.
.
.
.
.

"ภู........"

.
.
.
.
.

"ภู..ครับ..."

.
.
.
.
.

"ภู........"


"!!....."

เสียงแหบแว่วๆที่ได้ยินผ่านหู ทำเอานคินทร์ที่กึ่งหลับกึ่งตื่นถึงกับสะดุ้ง  ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นมาจ้องหน้าคนป่วยทันที และสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า คือใบหน้าของคนรักที่กำลังยิ้มให้เขา ใบหน้านั้นไม่ใช่ความฝัน ใบหน้าภุมราที่มีสายยางส่งอาหารเสียบอยู่ทางจมูกนั้นกำลังยิ้มให้เขา เขามั่นใจ มั่นใจแน่นอนว่ามันไม่ใช่ความฝัน โดยเฉพาะเสียงแหบแห้งที่เอ่ยชื่อเขาเบาๆนั้น ยิ่งทำให้นคินทร์มั่นใจที่สุด ว่านี่ไม่ใช่ฝัน... คนรักของเขา "กลับมาแล้ว"...


"ขี้เซา...จังนะ...ภู..."


"ภู่!!"


"ภู่....ฮึก..ภู่!  ภู่!"


"อืม...ภู่เอง...."


นคินทร์ที่ตอนนี้ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก เพราก้อนสะอื้นก้อนใหญ่จุกแน่นไปทั้งคอ แถมน้ำหูน้ำตายังไหลไม่หยุด ทำได้แค่จับมือของคนรักไว้ ทั้งบีบทั้งเขย่า แทนคำว่าดีใจมากมายที่เขาอยากจะพูดแต่พูดไม่ออก ภุมราที่ยังคงเหนื่อยอ่อน พยายามยิ้มออกมาให้คนรัก พร้อมกล่าวคำที่ทำให้นคินทร์ชื่นใจถึงที่สุด...




"ภู่...กลับมาแล้ว...ครับ....ภู..."



...............................................................................

หายหัวไปมั่วกะเรื่องอื่นอยู่เดือนกว่า แฮะๆ
ขอโทษค๊า...

จึงมาไถ่โทษด้วยการปลุกภู่ให้ฟื้นซะที หลับมานานม๊าก (เพราะคนเขียนอู้)
พร้อมช็อตหวานเล็กๆ ของหมอธเนศกะน้องซอคนดี อิอิ

คนเขียนจะกลับตัวเป็นคนดีโดยการขยันมาต่อให้จบนะคะ

เก๊าขอโทษจริงๆ
 

[Gemm]

 

[หมอตัวเปียก]

มาแล้วๆ ยินดีกับภูด้วยภู่กลับมาแล้ว จากนั้นไปก็ได้เวลาที่จะมีความสุขแล้วนะ 

คู่ซอกะหมอน่ารักมากอะ คิกๆ 

[NOoTuNE]

 

ในที่สุดก็หลับมา ยินดีต้อนรับการกลับมาอีกครั้งนะภู่ 

[kongxinya]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จิ้มเป็ดก่อน แล้วก้อจิ้มก้นคนเขียนแรงๆหนึ่งที
คิดถึงภู่กะภูมากกกกกกก ในที่สุดก็มาแล้ววววว
ภู่ในที่สุดก็ฟื้นซะทีนะ ต่อไปคงเป็นช่วงเวลาความสุขของภู่กะภูซะทีนะ
รวมทั้งคู่ซอกะหมอธเนศด้วย ขอหวานๆปานน้ำผึ้งเดือนเมษา?เลยนะคะ

กอดแน่นๆ รอตอนต่อไปค่ะ 

[Naenprin]

 

ในที่สุดสิ่งที่ภูนั้นคอยทำก็ส่งผลให้ เค้าทั้งคู่ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน

ต่อไปก็เป็นเรื่องของหมอกับซอสินะ

ยังงัยก้ขอให้ลงเอยกันด้วยดีทั้งสองคู่เลยนะ

[MaRiTt_TCL]

ในที่สุดภู่ก็ฟื้นแล้วดีใจแทนภู TT^TT

[Violet Rose]

 

กลับมาแล้ว ดีใจๆ

ในที่สุดภูก็ตื่นแล้ว เย้ๆๆ 

[::UsslaJlwaJ::]

เอาเรื่องนี้ให้จบก่อนน้าๆๆๆๆ เอ่อ แต่เรื่องอื่นก็อยากอ่านด้วยยย อัพเยอะๆๆ อัพทุกเรื่องเลยยย

ในที่สุดภู่ก็ฟื้นแล้ววววว ดีใจโพดๆๆๆเลยยยยย

[mild-dy]

ดีใจมาก
ภู่กลับมาแล้ว

[felin_kkr]

น้ำตาไหลเลย

TT____________________________TT

[kkmm]

ขอบคุณครับ

[Windyne]

ฟื้นแล้ววววววววว ^^

[TIKA_n]

เย้ ๆ น้องภู่ฟื้นแล้ว      ดีใจกับภูด้วย  เฮ้อ  ตอนแรกคิดว่าพอภู่ลืมตาแต่ยังเลื่อนลอย คุณคนเขียนจะให้ภูต้องดูแลภู่ที่เป็นอย่างนั้นไปซักระยะซะอีกนะเนี่ย แค่คิดก็ทรมานหัวใจ ฮือ ๆ ดีที่คนเขียนใจดีให้ทั้งคู่ได้เจอความสุขสักที  หวังว่าตอนต่อจากนี้ทั้งคู่จะมีแต่รักหวานแหววนะจ้ะ   

ยอมรับว่าตอนแรกเห็นชื่อเรื่องแล้วไม่กล้าเข้ามาอ่านค่ะ กลัวจบเศร้า  แต่เห็นตอนที่ชื่อว่า ฝันร้ายที่จบลง เลยลองเข้ามาดู  พออ่านไป  โฮ  ร้องไห้ใหญ่เลยอ่ะ  สงสารภู่เหลือเกิน  ฮือ ๆ  แต่รู้สึกได้เลยว่าภู่ต้องปลอดภัย จากนั้นก็เลยรอเรื่องนี้มาต่อค่ะ อยากอ่านตอนที่ทั้งคู่ได้พ้นทุกข์พ้นโศกซักที  ใกล้แล้วใช่มั้ยคะคุณคนเขียน 

ส่วนคู่หมอธเนศกับซอ  เรายังรู้สึกหมอธเนศยังไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่เลย  เหมือนจะรักซอ แต่ทำไมพอซอถามว่ารักมั้ย กลับตอบไม่ได้ล่ะ  แล้วยังมาบอกว่าคิดถึงแต่หน้าซอตอนอย่างว่า  เป็นเราจะรู้สึกว่าไม่ได้รักเราแต่เห็นเราเป็นแค่ที่ระบายเท่านั้นใช่มั้ย    ดังนั้น ถ้าเราเป็นซอเราก็คงให้หมอธเนศต้องเคลียร์ตัวเองให้ดีก่อนว่าตัดใจจากภู่ได้แน่ ๆ แล้ว และรักซอจริง ๆ ไม่งั้นก็อย่ามายุ่งกันเลยดีกว่า

ขอโทษคนเขียนด้วยนะคะ เพิ่งเข้ามาเมนท์เรื่องนี้ครั้งแรก เลยยาวไปหน่อย แล้วก็อินมากเกินไป ถ้าทำให้คนเขียนรู้สึกไม่ดีก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ    ยังไงก็รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะจ้ะ   

[maru]

ภู่ฟื้นแล้วดีจังเลยนะภู ธเนศรักซอแล้วสินะนั่น

[namngern]

ภู่..ฟื้นแล้ว
โล่งใจ โล่งไปหมด 
ดีใจที่ภู่ตื่นขึ้นมาซักที
จากนี้จะได้ไม่ต้องชดใช้อะไรอีกแล้ว
จะได้อยู่กันอย่างมีความสุขสักที
....
หมอกับซอยังต้องรอดูกันต่อไป
5555555555 เชียร์นะจ๊ะ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา
+1 คนแต่ง้าบบบบบบ

[loveaaa_somsak]

ดีใจ ภู่ฟื้นแล้ว และคนแต่งก็กลับมาแล้ว

[freesia]

คนเขียนกลับมาแล้ววววววววววววว

[Yร้าย]

 
บรรยายไม่ออก...

[Chichi Yuki]

ในที่สุดภู่ก็กลับมาหาภูจนได้
หวังว่าจากนี้คงไม่มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นอีกนะ

[Noi]

มาต่อไวๆน้า 

[nu-tarn]

อ่านไปน้ำตาไหลไปเลยอ่ะ
ซึ้งมากๆเลย 

ชอบคู่ หมอกัยซอมากๆอ่ะ

รออ่านอยู่น้า   

[~ณิมมานรฎี~]

เล่นเอา น้ำตาไหลพรากอีกล่ะ 

กว่าจะฟื้นได้ เกร็งจนคอเคล็ด (?)  ดีใจที่ฟื้นขึ้นมา ถึงแม้จะสาปแช่งตาภูในตอนแรก แต่ตอนนี้ให้อภัยล่ะ หุหุหุ 

[snowboxs]

ภู่ฟื้นแล้ว ดีใจแทนภูจริง ๆ
แต่อีกคู่ก้กำลังไปได้ดีนะ

[nutjisub]

เมื่อวานนั่งอ่านบนรถไฟฟ้า ตอนกลับบ้าน ร้องไห้น้ำตาไหล น้ำมูกไหล แต่ซวยหนักกว่าเดิมไม่มีกระดาษทิชชูด้วย อายคนข้าง ๆ มาก 55
รีบมาต่อไว ๆๆนะค่ะ คนอ่านรออยู่

[kongxinya]

แวะเอาความคิดถึงมาฝาก ภู่ ภู และคนเขียน