Lesson 117
( Prom Part )
“วิน เรามีเรื่องจะขอให้ช่วยหน่อยน่ะ” หลังจากนอนคิดมาหลายคืนผมจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากวิน
“มีอะไรว่ามาสิ”
“คือ....เราอยากให้แม่นายฝากเราทำงานที่เดียวกับป๊อปได้ไหม” ใช่แล้วครับ ผมไม่คิดจะเอาเปรียบป๊อปหรอกนะ ถ้าผมได้อยู่สบายแต่ป๊อปต้องคอยทำงานงกๆ ผมก็ไม่เอาด้วยหรอกนะ ผมสงสารป๊อปและอีกอย่างผมไม่อยากให้ป๊อปเหนื่อยมากด้วย ช่วงนี้ก็ใกล้เวลาที่มหาลัยจะเปิดแล้วด้วยถ้านับดูดีๆมันก็อีกแค่ประมาณสามถึงสี่วันเท่านั้นเองด้วยซ้ำ
“เฮ้ย แล้วไอ้ป๊อปมันจะยอมหรอ” วินถามผม
“ก็อย่าให้ป๊อปรู้สิ”
“เหอๆ ไม่เอาด้วยหรอก เรายังไม่อยากตาย” วินทำหน้าขยาดขึ้นมาทันที
“เอาน่า ถ้ามีอะไรเรารับผิดชอบเอง” ผมพยายามอ้อนวอนขอร้องแต่ทำยังไงวินก็ไม่ยอมท่าเดียว ดีล่ะ ยังไงก็คงต้องขอใช้ไม้เด็ดแล้วล่ะนะ
“โอเค ถ้างั้นไม่เป็นไรหรอก...เดี๋ยวเราไปขอความช่วยเหลือจากอัทก็ได้...ดีไม่ดีอัทต้องเหนื่อยช่วยเราด้วยอีกแรงนึง เรามั่นใจว่าอัทไม่ยอมปล่อยเราไปทำงานคนเดียวแน่นอน” เมื่อผมเล่นไม้นี้วินก็มีอาการตาโตอ้าปากค้างทันที
“เดี๋ยวๆ” วินวิ่งมาดึงมือผมในขณะที่ผมแกล้งทำท่าหมุนจะเดินออกไป...สำเร็จ!!!!
“ก็ได้ๆ เล่นไม้นี้ใช่ไหม เดี๋ยวนี้ร้ายกาจขึ้นนะ” วินบ่นหน้าบูดเลยครับ แต่ขอโทษทีเถอะนะไอ้ผมน่ะมันคนไม่มีสิทธิ์เลือก และในเย็นวันนั้นป๊อปก็ไปทำงานตามปกติโดยที่ผมแอบตามไปสมัครงานกับเจ้าของร้านโดยมีวินไปด้วยแต่พวกเราก็แอบไม่ให้ป๊อปเห็น
“เห้อ ทำอะไรเสี่ยงชะมัด ถ้ามันรู้นะมันเอาเราตายแน่พรหม” วินบ่นขึ้นเป็นรอบที่ร้อยของวันแล้วมั้งเนี่ย
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เราไม่ให้ป๊อปทำอะไรนายได้หรอก เอาหัวเป็นประกันเลย” ผมเตรียมแผนแก้ทางไว้แล้วแหละยังไงซะป๊อปก็ต้องโกรธผมและคนที่เกี่ยวข้องแน่ๆ
“เอาให้แน่ละกันเว้ย” พูดจบวินก็เดินเข้าบ้านไปเลยครับ ส่วนผมก็เดินตามเข้าไป ซึ่งเวลานี้ทุกคนจะไปรวมกันที่โต๊ะอาหารแต่เดี๋ยวนี้มันเหลือแค่ห้าคนเพราะป๊อปต้องไปทำงาน ทำให้พวกผมอดกินข้าวเย็นด้วยกันมาพักนึงเลยแหละ
“ไปไหนกันมาสองคนอ่ะ” พี่ตัสถามขึ้นขณะที่ผมกับวินก้าวเข้าไปในห้องครัว
“ไปทำ....กันมาครับพี่ตัส....ผลั๊ว.....โอ้ยยยยย” ทันที่พูดจบเสียงฟาดฝ่ามือกลางหลังพร้อมเสียงโอดครวญก็ดังขึ้นทันที
“วิน...ไอ้ทะลึ่ง!!!!” อัทพูดเสียงเขียวแต่มันดูปนเคืองๆหน่อยๆนะ
“โอ๋ ล้อเล่นน่าใครจะกล้านอกใจอัท ตัวนิดเดียวดุชะมัดเลย...ฟอด” วินก้มไปหอมแก้มอัท ท่าทางอัทก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที นั่นๆดูๆแทบจะเลื้อยไปอยู่ในตัววินอยู่แล้ว
“นี่ๆ ยังไม่ตอบคำถามฉันเลยสรุปไปไหนกันมาสองคน I want to know now!!!!” พี่ตัสพูดพร้อมกับติดห้อยภาษาอังกฤษสำเนียงจ๋าในช่วงท้ายมาด้วย
“แหม ตั้งแต่มีกิ๊กเป็นฝรั่งนี่ สำเนียงฟังดูดีขึ้นเยอะเลยว่าไหม” เหอๆพี่เบิร์ดแขวะพี่ตัสครับ ซึ่งทำให้แววตาของพี่ตัสแปรเปลี่ยนไปในทันที
“ก็ของดี ลีลาเด็ด ใหญ่ แรง แทงมิด ใครจะไม่ชอบล่ะจริงไหมพี่เบิร์ด” ทันที่พี่ตัสพูดจบก็เรียกเสียงหัวเราะจากพวกผมสามคนได้เป็นอย่างดีแต่ตอนนี้พี่ตัสกำลังตกที่นั่งลำบากเพราะถูกพี่เบิร์ดอุ้มพาดบ่าไปเรียบร้อยแล้ว
“เฮ้ย พี่เบิร์ดจะพาพี่ตัสไปไหน” วินร้องถามขึ้น
“จะไปพิสูจน์ว่า ของดี ลีลาเด็ด ใหญ่ แรง แทงมิด แถมอยู่ได้ถึงเช้าเนี่ย ของไทยก็มี”
“ไอ้พี่เบิร์ดบ้าปล่อยเลยนะยังกินข้าวไม่เสร็จเลย” พี่ตัสโวยวายขึ้นพร้อมกับทุบหลังพี่เบิร์ด มันคงเจ็บไม่ใช่เล่นเลยแหละนะ
“ไว้กินพี่เอาละกันนะ รับรองอิ่มแบบไม่ต้องกินอะไรไปสามวันเลย”
“เฮ้ยๆ พี่เบิร์ดค่อยๆก็ได้เดี๋ยวก็ไม่ได้ทำอย่างนั้นหรอก จะได้เปลี่ยนมานั่งทำแผลเอานะ” วินพูดเตือนติดขำๆเพราะพี่เบิร์ดแกแทบจะบินขึ้นชั้นสองคงเพราะโดนหยามความเป็นชายด้วยล่ะมั้ง
“นี่ๆ อย่าเพิ่งทำเนียนทั้งคู่เลยตอบมาก่อนว่าไปทำอะไรกันมา” อัทมาสะกิดผมกับวิน
“ไปสมัครงานมาน่ะ” ผมตอบอัทไป แล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดรวมถึงความคิด การวางแผน รวมถึงเรื่องที่เอาอัทไปอ้างวินด้วย ซึ่งอัทก็หัวเราะกับความเริ่มร้ายกาจของผม ก็อย่างว่าแหละบ้านนี้มีแต่เสือสิงกระทิงแรดขืนผมยังเป็นกระรอกอยู่ก็โดนเป็นลูกไล่ไปตลอดน่ะสิ จริงไหมล่ะ
“แล้วเริ่มงานวันไหนอ่ะ” อัทถามผมต่อ
“พรุ่งนี้แหละ”
เช้าวันต่อมาทุกคนก็ยังใช้ชีวิตประจำวันไปตามปกติ ไม่มีใครสงสัยหรือเอะใจมากนักเพราะทุกคนในบ้านรู้เรื่องของผมแล้วยกเว้นป๊อปคนเดียว
“พรหม เย็นนี้ก่อนป๊อปไปทำงานจะพาไปกินข้าวด้วยกันก่อนนะ” ป๊อปเอ่ยบอกผม
“เอ่อ เย็นนี้คงไม่ได้อ่ะนัดเพื่อนไว้อ่ะ” ผมโกหกไปงั้นแหละจริงๆอยากจะไปเข้างานก่อนป๊อปอ่ะ จะได้เป็นการเซอร์ไพรซ์ไปในตัว
“อ้าวหรอ งั้นไว้วันหลังก็แล้วกันนะ” ป๊อปมีสีหน้าเศร้าลงนิดหน่อย เห็นแล้วรู้สึกผิดจัง
“ไม่โกรธเค้าใช่ไหม” ผมเริ่มใช้ลูกอ้อนโดยการเดินเข้าไปคลุกวงในเลยครับ
“ฮื่อ ไร้สาระน่า จะให้โกรธเรื่องอะไร” พูดจบป๊อปก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วเราสองคนก็นอนคุย นอนเล่น นอน......กัน(ดูทีวีอย่าคิดไปไกล)จนกระทั่งประมาณสี่โมงครึ่งผมก็เตรียมตัวจะออกจากบ้านไปก่อนป๊อปเพราะปกติป๊อปจะออกจากบ้านห้าโมง
“ไปก่อนนะป๊อป” ผมบอกป๊อป
“จะไม่ให้ไปส่งจริงๆหรอ” ใช่แล้วครับป๊อปพยายามมากที่จะไปส่งผมแต่ถ้าผมยอมความลับก็แตกอ่ะสิครับ เพราะฉะนั้น ยอมไม่ได้!!!!!!
“จะไปทำไมนิดเดียวเอง เค้าไม่ใช่เด็กๆนะ”
“โอเคๆ ถึงแล้วโทรหาด้วยนะ” ผมยิ้มรับแล้วเดินไปขึ้นรถเมย์ล่วงหน้าไปที่ร้านก่อนแล้ว.....ผมมาถึงร้านตอนเกือบจะห้ามโมงครึ่งผมก็เข้าไปพบผู้จัดการและรับชุดมาพร้อมกับฟังกฎของร้านและงานที่จะต้องทำ โดยงานที่ทำก็ไม่ได้ยากอะไร รับออร์เดอร์ตามโต๊ะหรือไม่ก็เสิร์ฟ แต่ถ้ามีทักษะภาษาอังกฤษด้วยจะเป็นผลดี ซึ่งผมก็พอได้แบบถูๆไถๆไม่ใช่ว่าไม่รู้เรื่องเลย และในขณะที่ผมกำลังรับออร์เดอร์อยู่นั้น เป้าหมายของผมก็มาถึงร้านพอดี
“พี่น้องหวัดดีครับพี่” ป๊อปเอ่ยทักทายผู้จัดการร้าน
“เออๆ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะใกล้เวลางานแล้ว” ป๊อปก็รับคำแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าผมแอบดูอยู่
“น้องครับสั่งอาหารหน่อยครับ”
“ได้ครับผม” ผมรีบไปรับออร์เดอร์จากโต๊ะที่เรียกผมและเมื่อผมเอารายการไปส่งให้พ่อครัวก็เป็นจังหวะที่ผมเดินมาจ๊ะเอ๋กับป๊อปพอดี
“พรหม!!!” ป๊อปมีสีหน้าตกใจและประหลาดใจไปพร้อมๆกัน
“หือ เรียกทำไมไปทำงานก่อนค่อยคุยกัน” ผมพูดพร้อมกับรีบเดินไปรับออร์เดอร์เพราะมีลูกค้าเรียกค่อนข้างมาก
“ไหนบอกว่าจะไปหาเพื่อนไง” ป๊อปยังไม่เลิกครับเดินตามผมมาถึงโต๊ะลูกค้าเลย
“เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ทำงานก่อน” ผมพยายามบอกป๊อปเพราะเวลาทำงานเราก็ต้องเต็มที่กับงานไม่ว่าจะงานอะไรก็ตาม
“ได้ แต่ถ้าเหตุผลฟังไม่ขึ้นไม่จบง่ายๆแน่!!!!!!!!” ป๊อปพูดด้วยเสียงที่แทบจะคำรามผมรับรู้ได้ถึงอารมณ์มาคุสุดๆของป๊อปในตอนนี้ แล้วผมจะต้องเจอกับอะไรบ้างเนี่ย
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 500180 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก