Lesson 88
( Pop Part )
ผมนั่งรอใครอีกคนอยู่ที่ห้องของมัน นี่ก็ตีสามจะตีสี่แล้วนะแต่ว่าไม่มีวี่แววของมันเลย ผมโมโหมาก เดี๋ยวถ้ากลับมานะจะจัดการให้เข็ดเลย ไปไหนก็ไม่ยอมบอก ผมรอไม่ไหวละขออาบน้ำก่อนละกัน เมื่อผมอาบน้ำเสร็จมาเปิดตู้เสื้อผ้าทำไมเหมือนเสื้อผ้าในตู้มันน้อยลงยังไงไม่รู้แฮะ ผมลองแหวกเสื้อผ้าออก มันก็มีแต่ของผม แต่ไม่มีของมัน เฮ้ย หรือว่ามันจะหนีผม คิดได้ดังนั้นผมก็ต่อสายหาไอ้วินทันที
“เฮ้ย ไอ้วินไอ้พรหมมันยังไม่กลับห้องเลยว่ะ”
( ไอ้เพื่อนเหี้ยมึงโทรมาบอกกูตอนตีสี่เนี่ยนะ กูคงช่วยมึงได้หรอก แค่นี้นะกูนอนอยู่ ) แล้วมันก็วางสายไปเลยครับ ไอ้พรหมมึงอย่าคิดว่าจะหนีกูพ้น ผมรีบแต่งตัวแล้วขับรถตะเวนหาตัวมันทันที ทั้งผับ สวนสาธาณะ และสถานที่ต่างๆอีกมากมายแต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของมันเลย ผมหามันไปเรื่อยๆจนตอนนี้จะเก้าโมงแล้ว นี่ผมขับรถรอบกรุงเทพแล้วนะ แต่ก็ยังไม่เจอมันเลย หึ ช่างหัวมึงแล้วกูไม่เห็นจะสนใจเลย ผมขับรถกลับบ้านตัวเองเลยครับเพราะรู้สึกง่วงอย่างมาก ยังไม่ได้นอนทั้งคืนเลย
( Autt Part )
เช้าวันนี้ผมก็ทำภารกิจประจำวันตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือวันนี้ผมจะไปหาพรหม เพราะรู้สึกเป็นห่วงพรหมอย่างไม่มีสาเหตุ
“อัท เมื่อืนป๊อปมันโทรมาบอกว่าพรหมยังไม่กลับห้องตอนตีสี่” วินพูดบอกผม
“หึ เป็นเค้า เค้าก็ไม่กลับหรอกวิน ใครจะอยากกลับมาลงนรก ตัวเองว่าจริงไหมล่ะ” ผมบอกวิน วินก็พยักหน้ารับ ผมเคยบอกวินให้จัดการเพื่อนมันซักที แต่มันก็ลำบากใจเพราะยังไงก็คือเพื่อนทั้งคู่ มันเลยขอทำตัวเป็นกลาง
“อื้อ...แล้วอัทจะไปหาพรหมกี่โมงอ่ะ” วินถามผม
“ยังไม่ได้โทรบอกเลย ว่ากำลังจะโทรไปอยู่เนี่ย” เมื่อผมโทรไปหาพรหมแล้วบอกจะไปหาพรหมก็ไม่ได้ว่าอะไร ให้ที่อยู่มาเสร็จสรรพ ผมกับวินก็พากันมาถึงย่านที่พรหมบอก เป็นย่านชุมชนเล็กๆอยู่แถบๆชานเมืองเลยแหละเมื่อมาถึงผมก็โทรให้พรหมมารับ
“รอนานไหม” พรหมเดินเข้ามาหาพวกเรา ผมก็โดดกอดพรหมเลยครับ
“ฮื้อ...อัทเดี๋ยวเราล้ม” แต่พรหมไม่ต้องบ่นอะไรมากครับ เพราะวินมาดึงตัวผมออกก่อนที่พรหมจะพูดจบซะอีก
“ไปห้องเรากัน” พรหมเอ่ยปากชวน ผมกับวินก็พากันเดินตามไป เมื่อมาถึงผมก็สำรวจห้องที่พรหมอยู่ มันเป็นห้องเช่าราคาถูกๆ เล็กๆที่เท่าแมวดิ้นตายอ่ะแหละ
“โทษทีนะ ห้องแคบไปหน่อย” พรหมพูดพร้อมกับไปหาน้ำมาให้ผมกิน
“พรหม แล้วเงินพรหมมีเท่าไร” ผมถามทันทีเพราะว่าไอ้ป๊อปมันบอกว่าพรหมมีตังแต่ 200 แต่ผมอยากรู้ว่าพรหมจะบอกว่ามีเท่าไร
“ก็พอมีอยู่อ่ะแหละ...เราอยู่ได้สบาย” พรหมพูดยิ้มๆ แต่สีหน้าและแววตาไม่ได้ยิ้มไปด้วยน่ะสิ ดูก็รู้ว่ากำลังกลุ้มใจอย่างมาก
“มี 200 เนี่ยนะอยู่ได้สบาย” ผมพูดขวานผ่าซากเลยครับ ยอมรับว่าโกรธที่พรหมไม่ยอมบอกเรื่องไม่สบายใจกับผม
“ไม่เป็นไรหรอก 200 เราอยู่ได้อีกสองสามวัน แต่ว่าเราจะไปหางานทำน่ะ” เมื่อพรหมพูดจบผมกับวินก็พากันแย้งไม่อยากให้พรหมทำงานเพราะเป็นห่วง กลัวว่าจะลำบาก
“ไม่เป็นไรหรอกน่า คนอื่นทำได้ทำไมเราจะทำไม่ได้” พรหมไม่ยอมฟังคำตื๊อของพวกเราผมเลย อ่อนใจจริงๆ
“ก็ได้ แต่พรหมต้องเก็บเงินก้อนนี้ไว้นะ” วินพูดพร้อมกับเอาเงินยัดใส่มือพรหมไว้ น่าจะหมื่นนึงมั้ง
“เฮ้ย ไม่เอา...เอามาทำไมเราไม่อยากรบกวน” พรหมปฏิเสธดังที่พวกผมคาด ผมจึงงัดไม้ตายออกมาขู่
“ก็ได้ถ้าพรหมไม่ยอมเอาเงินก้อนนี้...เราจะบอกที่อยู่พรหมให้กับป๊อป เพราะถึงยังไงถ้าพรหมอยู่กับป๊อปก็ยังอิ่มท้องถึงจะคับใจก็เถอะ อย่าหาว่าเราใจร้ายนะ” จริงๆผมก็ขู่ไปงั้นแหละเพราะถ้าพรหมดื้อดึงไม่ยอมจริงๆ ผมก็ไม่ยอมให้ไอ้ป๊อปมาเจอพรหมอีกหรอก
“ก็ได้เราตกลง แต่ขอร้องอย่าบอกที่อยู่เรากับป๊อปนะ” พรหมพูดเหมือนจะร้องไห้ผมต้องรีบปะเลาะ ไว้ก่อนช่วงนี้ดูพรหมจะอ่อนแอมาก พูดถึงป๊อปทีไรต้องมีเสียน้ำตาทุกทีสินะ ชิ นึกแล้วก็โมโหไอ้สัตว์นรกนั้นจริงๆเลย
( Prom Part )
ตอนนี้ก็ประมาณบ่ายสามผมก็ตั้งใจว่าจะออกไปหางานทำซักหน่อย เพราะผมไม่คิดจะเกาะเพื่อนกินหรอกนะ ถึงเพื่อนจะเต็มใจก็เถอะ ส่วนเงินที่อัทให้มาผมก็กะว่าจะเก็บไว้ใช้เผื่อฉุกเฉินจริงๆเท่านั้น
ผมนั่งรถประจำทางตระเวนหางานตามสถานที่ต่างๆที่คิดป้ายรับสมัครพนักงาน จนไปเจอกับร้านอาหารร้านหนึ่ง ค่อนข้างใหญ่ทีเดียว ผมก็ไปสมัครและเค้าก็รับผมเข้าทำงานครับค่าจ้างวันละ 500 ก็ถือว่าเยอะอยู่ ทำงานทุกวันผมทำกะห้าโมงเย็นถึงสามทุ่ม รวมๆก็สี่ชั่วโมงได้เค้าให้ผมเริ่มงานพรุ่งนี้ครับ ส่วนลักษณะของงานคือเป็นเด็กเสิร์ฟ รับออร์เดอร์ และเป็นพนักงานต้อนรับครับซึ่งผมทำได้สบายมากอยู่แล้ว
( Pop Part )
ผ่านไปหลายวันแล้วผมก็ยังไม่เจอหน้าของไอ้พรหมเลย ไปดักรอที่ห้องก็แล้วเผื่อว่ามันจะกลับมา แต่ก็ไม่มีแม้แต่รอยเท้า ผมไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมต้องอยากเจอหน้ามันด้วยก็ไม่รู้ ผมพยายามไม่คิดถึงมัน แต่พอเผลอทีไรหน้ามันก็จะแว๊บเข้ามาในหัวผมตลอดเวลา ผมว่าว่างๆจะไปพบจิตแพทย์เกี่ยวกับอาการผิดปกติของผม แต่ที่น่าสงสัยคือ ทำไมไอ้ตัวเล็กมันถึงไม่ร้อนไม่รนเลยนะ เพื่อนมันหายไปทั้งคนนะเว้ย.......หรือว่ามันจะรู้ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็โทรหาไอ้วินทันที
( ว่าไงวะ ) ไอ้วินกรอกเสียงลงมาในโทร
“มึงอยู่ห้องกันปะ” ผมถามมันครับจะได้ไปหา
(อยู่....มึงมีไรวะ)
“มึงรอกูแปปละกัน” พูดจบผมก็เดินไปเข้าห้องมันเลยครับ
“กูมีเรื่องจะถามพวกมึง” ผมไม่พูดพร่ำทำเพลง ถามกันเลยตรงๆเนี่ยแหละ
“มีอะไรก็ว่ามา” ไอ้วินถามผม แต่แฟนมันเนี่ยสินั่งจ้องผมยังกับจะกลืนลงไปทั้งตัว
“ไอ้พรหมอยู่ไหน”
“…” เกิดความเงียบในห้องขึ้นในบัดดลเลยครับ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาจากปากเลย
“พวกมึงรู้กันใช่ไหม บอกกูมานะ!!!!!” ผมไม่เข้าใจทำไมต้องร้อนรนอะไรมากมายขนาดนี้ด้วย แต่ตอนนี้จิตใต้สำนึกมันสั่งให้ผมเป็นแบบนี้
“หึหึ มึงเก่งนักก็หาเองสิ” อัทพูดบอกผมน้ำเสียงเย็นๆและฟังดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
“พวกมึงอย่ามาเล่นลิ้น....ไอ้วินกูเพื่อนมึงนะ” ผมหันไปหาไอ้วิน แต่ก็วินก็นิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรเพราะว่าอัทน้องจ้องหน้ามันอยู่
“ขอโทษว่ะป๊อป แต่พรหมก็เพื่อนกู กูไม่อยากเห็นเพื่อนกูทรมานเหมือนกัน...กูไม่รู้หรอกว่ามันทำอะไรให้มึง มึงถึงทำกับมันได้ขนาดนี้ และกูก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมพรหมต้องยอมมึงขนาดนี้ไม่ยอมโต้แย้งมึง ถึงกับทนไม่ไหวยอมทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไปแบบนี้ เพราะงั้นเรื่องนี้ก็ขอเป็นกลางละกันนะ กูไม่ยุ่งละกัน” ไอ้วินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นคงซึ่งมันหมายถึง มันจะไม่บอกผมจริงๆ
“พรหมจะไม่กลับมาที่นี่อีกจำไว้” อัทพูดแล้วก็ลุกออกไปจึงเหลือแต่ผมกับไอ้วินอยู่ในห้องนี้
“กูถามจริงเถอะ...ทำไมมึงถึงกับพรหมได้ขนาดนี้วะ” วินถามผมสีหน้าดูกลุ้มใจ
“กูไม่รู้...และพวกมึงจำไว้เลยว่ายังไงซะกูก็จะหามันให้เจอจนได้” ผมบอกมึงด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น ผมไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆครับ
“มึงเลิกจองเวรจองกรรมกันเถอะนะต่างคนต่างอยู่ไปไม่ต้องมาเจอมาเห็นกันอีกจะได้สบายใจทั้งคู่ด้วย” วินพูดให้ผมฟังแต่ผมไม่สนใมจหรอก
“มึงคอยดูกูละกัน มันไม่มีทางหนีกูพ้น” ผมบอกมันแล้วก็ลุกออกมา มันก็เดินตามมาส่งผมที่หน้าห้อง
“เฮ้อ~ แล้วแต่มึงละกัน มึงขุดหลุมพรางๆไว้มากๆถ้าตกลงไปเองมันเจ็บนะ กูบอกมึงได้แค่นี้” ไอ้วินตบบ่าผมแล้วปิดประตูห้องไป ส่วนผมก็กลับไปนอนที่ห้องมัน คิดว่าหนีได้ก็หนีไปละกัน ไอ้พรหม!!!!!
ปล.ถ้าคอมเม้นเยอะ มีสิทธิ์ได้ตอนที่ 89 คืนนี้
ขอดูจากคอมเม้นนะจ๊ะ ^^
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 500998 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก