Lesson 85
( Prom Part )
เจ็บ.....ความรู้สึกแรกที่รู้สึกได้หลังจากลืมตา เจ็บตัวไม่ค่อยเท่าไรแต่เจ็บใจนี่สิหลายคนถามว่าทำไมผมถึงไม่สู้บ้าง...ก็มันไม่ใช่นิสัยของผมที่จะลุกขึ้นสู้รบปรบมือกับใครนิครับ ผมพยายามปรับการมองเห็นให้เข้ากับสภาวะของแสงที่สอดส่องเข้ามาในห้อง
“ไง ตื่นสักที” เสียงของใครคนหนึ่งพูดขึ้น
“…” ผมไม่ตอบอะไรครับเพราะกำลังงัวเงียอยู่ แต่พอจะขยับตัวทีนี่ร้าวรานไปหมด โอ้ย ทำไมผมถึงได้แย่ขนาดนี้นะ
“ไม่ไหวยังจะฝืนอีก.....จะไปไหน” ป๊อปถามครับ ผมเลือกที่จะไม่ตอบแต่ก็มีสายตาแผ่รังศรีส่งมา ผมจึงต้องจำใจตอบๆไปจะได้ไม่มีเรื่องอะไรขึ้นมาอีก
“ห้องน้ำ”
“ก็แค่เนี่ย กูพาไปก็ได้” พูดจบป๊อปก็เข้ามาช่วยพยุงผมเดินไปห้องน้ำตามความต้องการของผม...แต่มันไม่ใช่พยุงแล้วแหละมันกึ่งฉุดกระชาก+ลากไถไปซะมากกว่า
“ให้ช่วยอะไรไหม” ป๊อปถามผมแต่สายตาที่มองมาช่างเจ้าเล่ห์เหลือเกิน
“ไม่...ขอบคุณ” ผมปิดประตูลงกอนอย่างหนาแน่นกันคนข้างนอกเข้ามา ผมจัดการทำธุระตัวเองอยู่นานเพราะของเหลวเหนียวแห้งกังมันติดๆอยู่ช่องทางหลังของผม ผมต้องเอานิ้วตัวเองแหย่เข้าไปถูหน่อยๆ แต่กว่าจะหมดคาบเหนียวๆผมสิแทบตายครับ ทั้งแสบ ทั้งเจ็บมีเลือดไหลปนออกมานิดๆด้วย
“เฮ้ย เสร็จยังวะนานแท้” คนข้างนอกมาเคาะประตูครับ
“แปปนึง” ผมตอบแค่นั้นพร้อมกับปิดน้ำแล้วสวมชุดคลุมอาบน้ำออกมาทันที
“นึกว่าตายในห้องน้ำซะอีก” พูดจบป๊อปก็เดินเข้าไปในห้องน้ำครับ ผมจึงออกมาอยู่ที่ห้องครัวเตรียมทำกับข้าวกินดีกว่าตอนนี้หิวมากไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานเย็น แถมยังรู้สึกๆตัวร้อนหน่อยๆด้วย เดี๋ยวคงต้องรีบกินข้าวแล้วก็กินยาแล้วจะได้นอนพัก
( Pop Part )
เมื่อผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นใครอีกคนในห้องแล้วครับ แต่ผมได้ยินเสียงคนทำอะไรบางอย่างอยู่ในห้องครัว คงเป็นมันนั่นแหละ ผมก็แต่งตัวแบบไม่ได้รีบร้อนอะไรมากสบายๆ แล้วเดินตามไปที่ห้องครัว
“ทำอะไรกินวะ” ผมเอ่ยปากถามมัน
“ต้มยำกุ้ง ไข่เจียว” ตอบมาน้ำเสียงไร้อารมณ์สุดๆ เดี๋ยวกูจะจับทำให้มีอารมณ์ให้ดู หึหึ
“ตักข้าวเลยมึง กูหิวแล้ว” ผมออกคำสั่งมัน มันก็ทำตามผมไม่ขัดเลยครับ อาหารมื้อนี้ค่อนข้างเงียบวังเวงมากครับ เหมือนนั่งกินข้าวในป่าช้าเพราะแม่งไม่มีใครคุยกับใครเลยครับเพราะในห้องมีแต่ผมกับมันสองคน
“ยังเจ็บอยู่ไหม” ผมถามมันขณะกินข้าว
“เจ็บ” เจ็บหรอ??? หน้าตามึงดูไร้ซึ่งอารมณ์อะไรทั้งสิ้นเลยเนี่ยนะบอกเจ็บ
“เดี๋ยวกูทายาให้”
“ไม่ต้อง...ขอบคุณ” ผมมองช้อนแล้วจ้องหน้ามันเขม็งเลยครับ หลังจากที่มันพูดจบ
“แต่ กู จะ ทา ให้” ผมพูดเน้นทีละคำแล้วก็กินข้าวต่อ ส่วนมันก็ทำหน้าเฉยๆมึนๆของมันไปนั้นแหละ
“พรหมมึงมานี่ได้แล้ว” ผมเรียกมันครับหลังจากกินข้าวเสร็จผมก็อยากจะทายาให้มันใจจะขาด อิอิ แอบหื่นนิดๆ
“เร็วๆหน่อย” ผมเร่งมันครับ มันก็สาวเท้าใหญ่เลยครับ
“อ่ะ ถอดกางเกงแล้วนอนคว่ำ”
“…” มันยืนจ้องหน้าผมนิ่งครับ จ้องไมวะอยากท้องกับกูหรือไง
“บอกให้ถอดก็ถอดสิ!!!” ผมพูดเสียงดังข่มขวัญมันนนิดๆ แต่มันก็ยอมถอดแต่โดยดี ผมทายาให้พรหมอย่างยากลำบากเพราะช่องทางสีเชอร์รี่ของมันกำลังรบกวนสมาธิการทายาของผมอยู่ แต่เราต้องทนไว้ครับทนไว้แผลมันยังไม่หายดี ถ้าหายเมื่อไรเราต้องได้เจอกันอีกแน่ น้องช่องแคบมาลายู(ช่องทางหลังของพรหม)
“พรหมกูมีเรื่องจะบอกมึง” ผมพูดกับมันไปด้วยทายาไปด้วย แต่มันเงียบไม่ตอบ
“มึงไม่อยากรู้หรอเงียบแบบเนี่ย” ก็ยังเหมือนเดิมครับเงียบ
“ถ้ามาอยากรู้ทีหลังกูจะไม่บอกมึงอีกครั้งแล้วนะ” ผมหลอกล่อมันครับ แต่ทำไมมันถึงยังเงียบเหมือนเดิมล่ะ เอาวะบอกก็บอก
“พรหมกูจะให้มึงกลับไปอยู่คอนโดตัวเองแล้วนะ มึงดีใจไหม” ผมว่าไม่ใช่ละมันนิ่งเกินไป ผมเลยไปกระซิบบอกมันใกล้ๆหูครับ
“ได้ยินที่กูบอกไหม” เอ๊ะ ทำไมตัวร้อนๆล่ะ สงสัยจะมาจากพิษไข้ ผมจึงจับหัวมันนอนตรงแล้ว แต่ก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงไม่ตอบคำถามนี้ เพราะมันหลับไปแล้วไงครับ เหอๆนี่กูพูดคนเดียวมาตลอดเลยหรอเนี่ย ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วเอาผ้าห่มมาห่มให้มัน ส่วนตัวผมก็นั่งเล่นเกมส์ครับเหอๆ นานๆผมจะเล่นสักทีถ้าว่างๆน่ะครับ
ผมนั่งเล่นเกมส์ติดต่อกันนานพอสมควร หันมาดูนาฬิกาอีกทีก็จะเที่ยงแล้วครับ ขณะที่ผมกำลังหันกลับมาหาคนที่นอนอยู่ มันก็เริ่มขยับตัวครับ คงตื่นแล้วสินะ
“เฮ้ยมึง ตื่นเถอะ จะได้กินข้าวแล้วกลับห้อง” ผมบอกมันครับ แต่มันก็ทำหน้าเอ๋อใส่ผมซะงั้น...น่าจับกดชะมัดเล้ยยยยยย
“หือ...นายว่าไงนะ” มันพูดเสียงงัวเงียเลยครับ
“บอกว่ากินข้าวกินยาจะได้กลับห้อง” ผมคาดว่าพรหมจะต้องดีใจจนกระโดดโล้ดเต้น แต่เปล่าเลยมันกลับพยักหน้าเฉยๆแล้วลุกไปกินข้าว นี่มึงไม่ดีใจเลยหรอเนี่ย ผมเดินตามมันออกมาติดๆแต่เดินมาได้สักระยะคนข้างหน้าผมอยู่ๆก็เอนตัวลงมาทับผม ผมก็รับได้ทันพอดิบพอดีไม่งั้นมันคงได้ลงไปกองกับพื้นแล้ว
“ไหวไหมมึงอ่ะ” ผมประคองมันมานั่งที่โต๊ะกินข้าว แล้วไปเตรียมหายาไว้ให้มันกิน
“อือ...เราไหวอยู่” มันตอบผมเสียงเนือย ผมว่ามันคงเหนื่อย ผมเลยอุ้มมันขึ้นครับ
“เฮ้ย นายทำอะไร” เสียงของมันประท้วงขึ้นครับ แต่คิดว่าผมจะฟังหรือเปล่าล่ะ หึหึ
“มึงกลับไปนอนที่เตียงเถอะ ท่าทางมึงจะไม่ไหว เดี๋ยวกูไปเอาข้าวมาให้กินในห้อง” ผมพูดพรางกับก้าวขายาวของผมเองอย่างรวดเร็ว ร่างของมันสามารถมาอยู่ในห้องนอนได้ในเวลาอันสั้น
“รอแปป” พูดจบผมก็เดินออกไปเอาข้าวมาให้มันกินครับ มันก็กินเองจนหมดแหละครับ ช่วงหลังมานี่มันเริ่มเชื่อฟังผมมากขึ้น ไม่สิ มากเกินไปด้วยซ้ำ พูดอะไรก็ไม่เคยต่อ สั่งให้ทำอะไรก็ทำ ไม่ดึงดันเหมือนช่วงแรก
“จะกลับห้องเลยไหม” ผมถามมันครับ
“ก็แล้วแต่นายเถอะ เรายังไงก็ได้” เมื่อมันพูดจบผมก็เดินเข้าไปในห้องเลยครับ จัดกระเป๋าของตัวเอง...ถามว่าจัดทำไมน่ะหรอ หึหึ คิดว่าผมจะปล่อยเหยื่ออันโอชะของผมไปง่ายๆหรอ...ง่ายไปไหมครับ ถ้าปล่อยไปง่ายๆก็ไม่ใช่ผมสิ ยิ่งคนๆนี้น่าสนใจเข้าไปใหญ่ ผมไม่มีทางเบื่อง่ายๆหรอกครับ
“นายจะไปไหนหรอ” มันถามผมด้วยหน้าตาสงสัย
“จะไปอยู่กับมึงไง” ผมบอกไปตามความจริง
“นายจะไปทำไม” มันถามผมกลับทันที
“ก็กูอยากไป” ผมแถไปเรื่อยๆครับ มันไม่มีทางแถสู้ผมได้หรอก
“…” มันก็เงียบครับแล้วเดินนำออกจากห้องไป อะไรวะพอเดินได้หน่อยก็เดินลิ่วเลยนะมึง ไม่เคยคิดจะช่วยกูถือกระเป๋าเลย เมื่อมาถึงรถผมก็สตาร์ทรถออกทันทีในระหว่างทางอยู่ๆมันก็ถามผมขึ้นม
“นายจะไปอยู่กับเราทำไม”
“เอาจริงๆเลยไหมล่ะ” ผมทำสายตาหวานไปให้มัน
“อือ”
“กูหวงมึง!!!!!!!” หึหึ ไม่หวงได้ยังไงครับ ของเล่นชิ้นนี้ยังเล่นได้เรื่อยๆไม่น่าเบื่อ ไม่แน่นะในอนาคตผมอาจจะหาวิธีเล่นอะไรสนุกๆกับของเล่นชิ้นนี้ก็เป็นได้
ปล. แงแง คนเขียนน้อยใจ มีคนอ่านแต่ไม่มีคอมเ้ม้นเลย T_T
เดี๋ยวจะแกล้งดองไว้เยอะๆแล้วไม่ลงคอยดู >///<
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 500789 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก