หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[[newZy]CASS]

โอ้ย ไม่ไหวๆ
ป๊อปจะแกล้งพรหมไปถึงไหน
สงสารพรหมเถอะ
พรหมออกจะเรียบร้อย

[shizuruviola]

Lesson 86

( Prom Part )

“ปิ๊ง ป่อง ๆ”

“ครับๆสักครู่นึง”

“แอด....มาหาคะ.....พรหม!!! พรหมใช่ไหมหายไปไหนมา” อัทเข้ามากอดผมและพูดไม่หยุดเลยครับ แฮะๆ พอกลับมาถึงห้องผมก็มาหาอัทก่อนเลยครับ

“อัทครับมีอะไรหรอ เอะอ่ะ เสียงดังลั่นเชียว” เสียงของวินตะโกนถามออกมา

“พรหมกลับมาแล้ววิน พรหมกลับมาแล้ว!!!!!” อัทตะโกนสุดเสียงเลยครับ แล้วทันใดนั้นเสียงคนวิ่งก็ตามมาอย่างรวดเร็ว

“ไหนๆ...เฮ้ย หายไปไหนมาวะ คนอื่นเค้าเป็นห่วงตามหากันให้วุ่นเลย” วินดูมีสีหน้าโล่งอกครับ ส่วนอัทก็ยิ้มแล้วลากผมเข้าห้องเลยครับ ผมก็เดินตามเข้ามาอย่างง่ายดาย

“นั่งก่อนสิพรหม กินข้าวกินปลามาหรือยังเนี่ย สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยไม่สบายหรือเปล่า แล้วหายไปไหนมาตั้งหลายวันโทรไปก็ปิดเครื่องตลอด” โอ้โห ถามยิ่งกว่าแม่อีกครับ แต่ก็เข้าใจอ่ะนะครับอัทคงเป็นห่วงผมจริงๆ

“ให้เราตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะอัท” ผมถามอัทกลับแบบเล่นๆ

“แล้วแต่ศรัทธาเลย”

“เริ่มล่ะนะ....” ขณะที่ผมกำลังจะพูดขึ้นเสียงกดออดห้องอัทก็ดังขึ้นแถมกดแบบไม่มีมารยาทด้วย กดถี่ๆรัวๆ

“ใครวะ แม่งสันดารไม่ดี กดขนาดนี้พังห้องกูเลยดีกว่า” อัทเดินไปบ่นไปครับ แต่มันก็น่าบ่นอ่ะ อัทไปเปิดประตูสักพักก็ตะโกนบางอย่างบอกผม

“พรหมๆ ป๊อปมาหาอ่ะ” อ่า คิดแล้วเชียว นึกถึงคนๆนี้ทีไรผมจะต้องเซงทุกทีสิน่า ไหนจะต้องมานั่งคิดว่ากับคำพูดที่ไม่เคลียร์ของเค้าอีก ‘กูหวงมึง!!!!!” หึ เราเป็นอะไรกันถึงมีสิทธิ์มาหวงเรา

“ทำไมมึงไม่เข้าห้องก่อน!!!” มาถึงเค้าก็พูดใส่ผมเสียงแบบโมโหๆ

“ก็เราอยากมาหาอัทกับวินก่อน” ผมบอกความประสงค์ไป

“แล้วทำไมไม่รอขึ้นมาพร้อมกู!!!!!” เสียงป๊อปเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

“เฮ้ย มึงมีสิทธิ์อะไรมายุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของเพื่อนกู” อัทเอ่ยขึ้นครับ

“ไม่ใช่เรื่องของนาย ไอ้ตัวน้อย” ป๊อปก็สวนกลับมาเช่นกัน

“เฮ้ยๆ ใจเย็น อัท ไอ้ป๊อป ค่อยๆคุยกันไง” วินพูดแทรกขึ้นครับ สายตาของอัทพุ่งไปที่ป๊อป สายตาป๊อปพุ่งมาที่ผม...ส่วนผม ก็ก้มหน้ามองพื้นครับ ไม่รู้จะทำยังไง

“แล้วเนี่ย...มึงมาทำไม” อัทถามขึ้น

“มึงให้กูบอกจริงๆอ่ะหรอ” ป๊อปชายตามองมาที่อัท

“เออ มึงบอกมาดีกว่า มาทำเหี้ยอะไร” อัทเริมพูดเสียงดังขึ้น วินก็มาจับไหล่อัทเอาไว้ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะขัดขืนน่าดู

“ก็มาอยู่กับเมียกูซิ!!!!!!!!” ป๊อปพูดจบผมก็ค้างทันที ไม่คิดว่าเค้าจะพูดออกมาแบบนี้ ผมสะเทือนใจอย่างมาก ผมยังไม่พร้อมจะบอกใครตอนนี้ ผมรู้สึกว่ารอบขอบตาเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมา

“เหอะ ห้องไหนล่ะ ใครได้มึงเป็นผัวคงโชคร้ายเนอะ หน้าตาก็แย่ สันดารยังแย่ยิ่งกว่าหน้าตาอีก” อัทด่าป๊อปเป็นชุดเลยครับ วินก็คอยห้ามปราม แต่ดูเหมือนอัทจะไม่ฟัง

“หึหึ ก็เพื่อนมึงไงเมียกู!!!!!” เมื่อป๊อปพูดจบ อัทก็อึ้งไปตาค้างไปเลย ส่วนป๊อปก็หัวเราะอย่างสะใจ

“ไม่จริงอ่ะ...พรหมมันไม่จริงใช่ไหม” อัทวิ่งเข้ามาหาผมเขย่าตัวผมจนหัวสั่นหัวคลอน

“อัทๆ ใจเย็นๆก่อนครับ” วินเข้ามาห้ามอัทไว้ เพราะขืนปล่อยอัทเขย่าตัวผมต่อไป หัวผมคงหลุดก่อนได้พูดอะไรแน่นอน

“มันเป็นเรื่องจริงอัท” ผมบอกอัทพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทางยาว ผมไม่เคยอ่อนแอปล่อยน้ำตาให้ไหลต่อหน้าใครมาก่อน แต่ตอนนี้ผมอ่อนแอมากจริงๆ

“แต่อัทรู้ไว้นะ...ฮึก...เราไม่ได้เต็มใจ” ผมพูดไปสะอื้นไป อัทก็นิ่งไปพักนึง และตามมาปฏิกิริยาตัวสั่นหน้าแดงกำหมัดแน่น อย่างเห็นได้ชัด

“ไอ้ป๊อป!!!!!!!! มึงทำอะไรเพื่อนกู ไอ้ชั่ว!!!!!......ผลั๊ก...ตุ๊บ....” อัทโดดใส่ป๊อปอย่างว่องไว ทั้งเตะทั้งต่อยทั้งถีบ มั่วไปหมด ป๊อปที่ไม่ทันตั้งตัวก็เสียหลักล้มลง

“พอแล้วครับอัท พอแล้ว” วินเข้าไปแยกครับ ส่วนผมตอนนี้ทรุดอยู่กับพื้นนานแล้วครับ เหมือนหมดแรงไปซะดื้อๆ

“มันทำแบบนี้ได้ยังไงวิน มันทำกับพรหมแบบนี้ได้ยังไง!!!!!!” อัทพูดแทบจะกรีดร้อง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ ผมเห็นแล้วก็เสียใจที่คนอื่นต้องมาเสียน้ำตาเพราะความไม่ระวังตัวของตัวเอง จนทำให้เกิดเรื่องขึ้น

“ครับๆ อัทใจเย็นก่อนนะ ไปดูพรหมก่อนดีกว่าไป” วินพาอัทเดินมาหาพรหม  อัทก็เดินเข้ามาพยุงผมไปนั่งที่โซฟา

“ส่วนมึงไอ้ป๊อป มึงมีเรื่องต้องคุยกับกูอีกยาว” วินหันไปพูดบอกป๊อป

“อัท วิน เราขอนะอย่าบอกเรื่องนี้ไม่ว่ากับใครทั้งนั้น ขอให้มันเป็นแค่ฝันร้ายที่ผ่านเข้ามาก็พอ” ผมบอกกับอัทและวินเพราะยังไม่อยากให้ใครมารับรู้เรื่องที่ไม่ดีแบบนี้

“ได้เราจะไม่บอก แต่เราอยากรู้เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง” ขณะที่อัทพูดถามผม ตัวผมก็ถูกใครบางคนฉุดกระชากให้ลุกขึ้น

“กลับห้องกันได้แล้ว!!!!!” ป๊อปนั้นเองครับที่มาฉุดให้ผมลุก

“มึงปล่อยมือเดี๋ยวนี้” อัทเด้งตัวเองขึ้นทันทีแต่วินห้ามไว้

“พอเถอะอัท เราไม่อยากทำให้พวกนายเดือดร้อนแล้ว ไว้ค่อยเจอกันนะ” ผมบอกอัทแล้วออกมาจากห้องทันที แม้จะได้ยินเสียงของอัทที่ร้องตะโกนห้ามตามออกมา

“เปิดประตูดิ” เมื่อมาถึงหน้าห้อง ป๊อปก็ออกคำสั่งกับผมทันที

“นายพูดอย่างนั้นทำไม” ผมถามป๊อปทันทีเมื่อเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูเรียบร้อยแล้ว

“ก็กูพูดความจริง หรือมึงจะเถียง” ผมพูดไม่ออก ไม่คิดว่าป๊อปจะเป็นคนที่.....ขนาดนี้

“แต่นายก็ไม่สมควรพูด นายน่าจะรู้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร”

“กูไม่สน กูรู้แต่ว่าตอนนี้มึงเป็นของกู” ป๊อปพูดจบก็คว้ากระเป๋าของตัวเองเข้าไปไว้ในห้องนอนของผม

“นายก็ได้แค่นี้แหละ” เมื่อผมพูดจบป๊อปทิ้งกระเป๋าแล้วถลาเข้ามาถึงตัวผมทันที

“มึงอย่ามาปากดี เรื่องที่เพื่อนมึงต่อยกู กูยังไม่ชำระเลยนะ มึงเตรียมใจไว้ได้เลย กูเล่นมึงหนักแน่” อ้าว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม

“นายไม่มีสิทธิ์ เราไม่ได้ทำอะไรนาย เราห้ามคนอื่นทำไม่ได้หรอก” ผมบอกไปป๊อปก็อ่อนลงและยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“งั้นเหรอ...โอเค กูจะไม่ทำอะไรมึง.........แต่กูจะทำเพื่อนมึงแทน!!!!!” ป๊อปมองผมด้วยสายตาเฉยชา น่าขนลุกทีเดียว

“นายจะทำอะไรอัทไม่ได้นะ!!!” ผมไม่ยอมให้ป๊อปมาทำอะไรเพื่อนผมเป็นอันขาด ถึงแม้จะมีวินอยู่ก็ตามแต่ใครจะไปรู้ล่ะเพราะตัวป๊อปเองก็คงไม่ธรรมดาเหมือนกัน

“กูให้มึงเลือก จะให้กูไปทำกับเพื่อนมึง....หรือทำกับมึงแทน” เมื่อป๊อปถามกลับมาผมก็เงียบไม่ตอบ

“ว่าไงกูมีทางเลือกให้มึงแล้วนะ” ผมก็ยังไม่ตอบอีกเพราะผมยังลังเลว่าจะเอายังไงดี

“มึงไม่ตอบกูถือว่า...มึงให้กูทำเพื่อนมึงก็แล้วกัน”

“ไม่!!!!!!!!!...........ทำกับเรา อย่าทำร้ายเพื่อนเรา” ผมพูดพร้อมกับน้ำตา ผมไม่มีทางเลือก ผมต้องปกป้องเพื่อนคนสำคัญของผม

“รักเพื่อนดีนี่...ดี งั้นก็ตามเข้ามาในห้องซิ” ผมจำใจต้องเดินตามป๊อปเข้าไปในห้อง และคืนนั้นผมก็ต้องเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจเพราะป๊อปให้ผมชดใช้ด้วยร่างกายอย่างที่เค้าต้องการยังไงล่ะ


ปล.ไม่ได้เรียกร้องคอมเม้นนะครับแต่แบบว่า

พอมีคอมเม้น ผมจะรู้ว่าคนอ่านคิดยังไงอ่านแล้วมันมีแรงบันดาลใจอยากแต่งต่ออ่ะ

เชื่อไหม ผมอ่านคอมเม้นของผู้อ่านทุกคอมเม้นนะครับเพื่อมาใช้ในการปรับปรุงแก้ไข

การแต่งนิยายของผม แต่บางครั้งเข้ามาดูแล้วไม่มีใครเม้นเลย เอ่อ มันหมดกำลังใจอ่ะ

เหมือนไม่มีคนอ่านนิยายของเรามันก็ไม่อยากแต่งอ่ะครับ เข้าใจคนเขียนนะครับ หวังว่าคงไม่เรียกร้องมากเกินไป^^

[nong PeePee]

ติดตามๆสนุกอ่ะชอบ:)♥

[omyim_jjj]

พรหมน่าสงสารเกินไปแล้ว

[yunchun]

  อิป๊อปปป

[gupalz]

 บักป๊อปเลวไม่ไหวแล้วอ่ะ
พูดอะไรไม่ให้เกียรติพรหมเลย

[tawan]

เริ่มไม่น่าสงสารแล้ว

อ่อนแอเกินทำอะไรไม่ได้เลย

 

[● MaYa~Boy ●]

เลวมาก

[chochang99]

 :beat:จะรัก จะชอบเขา ทำตัวดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง  หนักใจแทนพรหม ..เจอคนแบบนี้

[ujen]

สงสารพรหมจริงๆ

[krit24]

สงสารพรหมอ่ะ
ป๊อบใจร้ายมากๆ เอาเพื่อนมาขู่อีก
ให้พรหมหนีไปเลยดีกว่า

[Poseidon]

อ๊ากกก  โดดถีบป๊อป  เลวมากอ่ะ ไม่รักแล้วทำแบบนี้ได้ไง
ดูวินเป็นตัวอย่างสิ ตอนมีอะไรกับอัทครั้งแรก วินยังไม่ปล้ำเลย (ได้ข่าวว่าโดนยา)
หนอย พรหมอย่าไปยอมนะ ต้องเอาคืนให้สาสม
คนเขียนสู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ครับ^^ พวกนักอ่านเงาก็น้า อ่านแล้วซุ่มเงียบตลอด เหอๆ

[Nus@nT@R@]

ไม่ชอบคนแบบป๊อบเลยอะ
อย่างนี้ต้องให้อัทลากพรหมไปแจ้งความจับอิป๊อบเลย

[minyoung]

ย่าห์ ขอ อิปอปย้ำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย หมั่นไส้มาก


แต่รู้สึกว่าวินจะใจเย็นเกินไปนะ 


ส่วนอัทก็ใจร้อนได้อีก


สุดท้ายสงสารพรหมที่สุด :sad11:ต้องมาแบกรับภาระอันยิ่งใหญ่(รึเปล่า) ของอิป๊อป


ยังไก็รีบๆมาต่อนะจ๊ะ เค้ารอตะเองอยู่ เค้าจะพยายามเม้นนะถ้าไม่ลืม อิอิ เป็นกำลังใจให้นะ

[love AJ]

ป๊อปชั้นอยากจะบอกแกว่า "เลว" 

[nk23992]

แฮะๆๆหายไปนานเลยกลับมาอ่านทีเดียวรวดเลย อิอิ
ทำไมป๊อปทำแบบนี้หล่ะ ไหงตอนแรกดูเหมือนว่าดีนะ เริ่มงงในตัวป๊อปมากมาย
ไหงตอนหลังร้ายแบบนี้หล่ะ ส่งสารพรหมอ่ะ แต่อยากให้พรหมทำให้ป๊อปเจ็บบ้างอะไรบ้าง ทำไมทนแบบนี้
รู้หรอกนะว่าไม่ชอบใช้กำลัง ไม่สู้คน แต่แบบนี้มันเกินทนแล้วอ่ะพรหม สู้เขาๆๆๆเอาให้ป๊อปเจ็บจนตายเลย

ปล.เอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ อย่าเพิ่งท้อและหมดกำลังใจก่อนนะ สู้ๆๆๆ

[maxtorpis]

ชอบ เถื่อนดี

[lukemooh]

น่าสงสารพรหมอ่ะ

ป๊อปนายใจร้ายไปแล้วเดี๋ยวจะรู้สึก

คนแต่งสู้ๆนะค่ะสนุกมากค่ะ

[sunshadow]

   โหดร้ายอ่า T T

[day9day]

วันนี้ไม่เม้นนิยายนะครับ    ขอเม้นคนแต่งซะหน่อย หึ หึ หึ

คนแต่งอย่าน้อยใจหรือหมดกำลังใจไปเลยนะครับ
เพราะเท่าที่ดูแล้วก็มีเพื่อนๆหลายคนเข้ามาเม้นกันอย่างต่อเนื่องอ่ะนะ
อย่าพึ่งหมดกำลังใจไปใหนเลยครับ จงแต่งและมาอัพแบบสม่ำเสมอเช่นเคยนะครับ (ชอบตรงมาอัพสม่ำเสมอนี่แหละ)
 

ยังเป็นกำลังใจและยังติดตามผลงานเช่นเคยนะครับ
 

[seaz]

มันเป็นบ้าอะไรของมันเนี่ย ทำไมต้องทำร้ายกันด้วยว่ะ

[zaferianight]

อ๊ากกก สงสารพรหมอ่ะ

[why yyy]

เลิกเลวไม่ได้จริงๆใช่มั้ย?        ที่ทำมาทั้งไม่มีความรักแฝงอยู่เลยรึไง?      อย่าทำร้ายพรมไปมากกว่านี้เลยนะป๊อบ    ปล่อยพรมไปเหอะนะ    ขอร้องล่ะ...     

[sayhi11]

ป๊อปโหดจัง....แต่ถ้าสุดท้ายรักพรหมจิงก้อดีค่ะ ชอบ Happy มากกว่า
 

[DarknLight]

อยากให้พรหมลุกขึ้นสู้บ้าง เข้าใจว่าโดนภาพลักษณ์ของพรหมนั้น ดูเหมือนไม่ค่อยอยากมีเรื่อง รักเพื่อน
แต่บางครั้งมิติของการเอาตัวรอด ความเข้มแข็ง ดึงดันที่แฝงซ่อนอยู่ในตัวทุกคน
ต้องมีแสดงออกมาบ้าง ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนพรหมอ่อนแอเกินไป
แล้วป๊อบ อารมณ์ร้ายไม่มีเหตุผล หรือมีเพียงเพราะแปลก อยากได้เป็นของเล่น อยากรู้ อยากลองเท่านั้น
ป๊อบ คงจะได้รับผลตอบสนองของการกระทำในเร็ววัน
................................................................
ปล. แต่งได้ดีครับ รู้สึกตาม แหะๆ

[HEROGOLF]

 

[shizuruviola]

อยากให้พรหมลุกขึ้นสู้บ้าง เข้าใจว่าโดนภาพลักษณ์ของพรหมนั้น ดูเหมือนไม่ค่อยอยากมีเรื่อง รักเพื่อน
แต่บางครั้งมิติของการเอาตัวรอด ความเข้มแข็ง ดึงดันที่แฝงซ่อนอยู่ในตัวทุกคน
ต้องมีแสดงออกมาบ้าง ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนพรหมอ่อนแอเกินไป
แล้วป๊อบ อารมณ์ร้ายไม่มีเหตุผล หรือมีเพียงเพราะแปลก อยากได้เป็นของเล่น อยากรู้ อยากลองเท่านั้น
ป๊อบ คงจะได้รับผลตอบสนองของการกระทำในเร็ววัน
................................................................
ปล. แต่งได้ดีครับ รู้สึกตาม แหะๆ

อ่าๆ ใจเย็นครับ

มันเป็นบ่วงกรรมของพวกเค้า

ต้องคอยติดตามครับ ^^

[uaeb]

  :m16:ป๊อบนิสัยไม่ดี
ทำไมรุสึกพรหมดูอ่อนแอจัง ทั้งที่ตอนจีบอัทรุสึกว่าเข้มแข็งกว่านี้น่าา

[shizuruviola]

Lesson 87

( Autt Part )

หลังจากวันนั้นผมก็แทบจะไม่ได้เห็นหน้าพรหมอีกเลยครับ ผมเลยยังไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพรหม ผมบอกให้วินถามไอ้ป๊อปแต่วินบอกว่ามันพยายามเฉไฉไม่ตอบ และพยายามเบี่ยงประเด็นหรือไม่ก็หลบหน้าไปเลย เป็นแบนี้มาตลอด ซึ่งวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของคณะผมแล้วครับ เพราะหลังสอบเสร็จผมได้คุยกับพรหมสักที

“อัทครับ พร้อมไหม” วินถามผมเมื่อเราสองคนยืนอยู่หน้าห้องสอบครับ

“อือ เค้าพร้อมแล้ว” ผมกับวินกำลังก้าวเข้าห้องสอบ แต่ก็มีเสียงของคนที่คุ้นเคยดีเรียกไว้ซะก่อน

“อัท เดี๋ยวเราขอคุยด้วยสักแปปนึงได้ไหม” เมื่อผมหันมาเจอพรหมก็ต้องตกใจ

“ดะ....ได้สิ” แล้วพรหมก็ลากผมไปในที่ลับตาคน แต่ที่ผมอึ้งคือสภาพของพรหมตอนนี้ ผอมลงไปเยอะหน้าตาก็ดูโทรมๆ แถมตามคอตามแขนยังมีแต่รอยแดงๆเป็นจ้ำๆ

“พรหมก่อนพูดอะไรให้เราพูดก่อน.....ทำไมถึงมีสภาพแบบนี้...ปกติพรหมไม่น่าปล่อยตัวเองแบบนี้นิ” พรหมจึงเล่าให้ผมฟังรวบๆว่า โดนยึดกุญแจรถ ไปไหนต้องบอก แล้วก็โดนทารุณถ้าเกิดมีเพื่อนของพรหมมาด่าหรือว่ามัน ผมถึงใจหายเพราะผมเจอหน้าไอ้ป๊อปทีไรก็แม่งไปสามบ้านแปดบ้านแถมยังจะเข้าไปกระทืบมันด้วยซ้ำ

“เราขอโทษพรหม....ที่นายต้องเป็นแบบนี้เราก็มีส่วน” ผมไม่น่าไปว่าไปด่ามันมากเลย คาดไม่ถึงว่ามันจะทำกับพรหมได้ขนาดนี้

“เราทนไม่ไหวแล้วนะพรหม....แจ้งตำรวจเถอะ” ผมเสนอขึ้น เพราะขืนปล่อยไว้ต่อไปพรหมก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นน่ะสิ

“ไม่.....ไม่ได้นะอัท อย่าทำให้เป็นเรื่องขึ้นมาเลย....เรามีเรื่องจะบอกอัทด้วย” ผมก็ตั้งใจจะฟัง แต่พรหมยัดกระดาษเข้ามาในมือผม

“นี่อะไรน่ะ” ผมสงสัยทันทีเมื่อคลี่กระดาษออก มันเป็นเบอร์โทรศัพท์ครับ

“เบอร์ของเราเอง อัทสามารถติดต่อกับเราได้ทางเบอร์นี้....ขออีกอย่างนะอย่าบอกใครเกี่ยวกับเบอร์นี้” พรหมทำหน้าขอร้อง ผมก็พยักหน้า

“แล้วเบอร์เก่าล่ะ” ผมถามครับ

“โดนยึดไปน่ะ” ผมเข้าใจทันที นี่มันจะมากไปแล้วนะ

“แล้วก็....หลังจากวันนี้ เราอาจจะไม่กลับมาอีกแล้วนะ”

“ทำไมล่ะ!!!! ถ้าไม่กลับมาแล้วจะไปไหน” ผมถามอย่างร้อนรนเพราะไม่คิดว่า พรหมจะคิดอะไรแบบนี้

“เราจะไปจากที่นี่”

“ไม่ได้นะ...ถ้าไปแล้ว.......รถล่ะ คอนโดล่ะ ไหนจะเรื่องเรียนอีกล่ะ พรหม อย่าไปเลยนะทุกอย่างมีทางแก้ไขเชื่อเราสิ” ผมพยายามโน้มน้าวแต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผล

“อัท...เราตัดสินใจแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง แล้วไปหาที่สงบๆอยู่เคนเดียว แต่ถ้าอัทคิดถึงเรา อัทไปหาเราก็ได้” พรหมพูดพร้อมกับใบหน้าที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้ม น้ำตา และหลายๆอย่างบนใบหน้าของพรหมที่ผสมกันมั่วไปหมด

“ก็ได้...เราเคารพการตัดสินใจของพรหมนะ” ผมเลิกที่จะรั้งพรหมเพราะดูยังไงตัวพรหมเองคงไม่ฟังใครแล้ว แต่ผมก็ว่าดีแล้วแหละจะได้ไปให้พ้นๆไอ้ป๊อปนั้นสักที แต่ก็นะ ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีทำไมพรหมถึงยอมป๊อปขนาดนี้ มันต้องมีอะไรแน่ๆ

“อัท ไปเข้าสอบกันเถอะเวลามันเจียนตัวเข้ามาทุกทีละ” พรหมเอ่ยปากบอกผม

“นั่นสินะ” ผมก็พากันเดินไปเข้าห้องสอบโดยไม่พูดอะไร และผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะเป็นการพูดคุยกันครั้งสุดท้ายของผมกับพรหม เพราะหลังจากเริ่มสอบไปไม่ถึง 20 นาที พรหมก็ลุกไปส่งกระดาษข้อสอบแล้วไปจากห้องทันที คงไปแล้วสินะ ทุกคนในห้องได้แต่มองกันตาค้างเพราะว่าวิชานี้เป็นวิชาที่ค่อนข้างยาก บางคนทำจนหมดเวลาสอบยังงมกันไม่เสร็จเลย เมื่อสอบเสร็จทุกคนต่างพากันบิดขี้เกียจเดินออกจากห้องสอบด้วยอาการปลงๆกันถ้วนหน้า

“พรหมนี่เก่งชะมัดเลย แปปเดียวเสร็จแล้ว” วินเอ่ยขึ้นเมื่อเราเดินออกมาจากห้อง

“ก็อืมนะ...พรหมเค้าก็เก่งแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” ผมรู้สึกใจหายยังไงไม่รู้อ่ะ พรหมจะไปไหน แล้วจะทำอะไร ผมคิดวนไปวนมาอยู่ในหัวตัวเอง

“ว่าแต่ตั้งแต่ออกมายังไม่เจอพรหมเลยอ่ะ...อัทเห็นบ้างปะ” วินถามผม

“วิน.................พรหมเค้าไปแล้ว” ผมบอกกับวินเพราะป่านนี้พรหมคงไปไกลแล้ว เวลาสอบสามชั่วโมงไม่ใช่น้อยๆ

“ฮะ ไปแล้ว ไปไหนอ่ะ” วินคงคิดว่าไปเที่ยวกลับบ้านหรือไม่ก็กลับคอนโด แต่มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ ไปในที่นี่หมายถึง ไปไหนไม่รู้

“เค้าไม่รู้ ไว้ถึงห้องเค้าจะเล่าให้ตัวเองฟังนะ” ผมบอกวินแล้วเราก็พากันกลับห้องครับ เมื่อมาถึงห้องผมก็เล่าในสิ่งที่คุยกับพรหมให้วินฟัง วินดูตกใจมากแต่วินเองก็บอกว่าไม่เข้าใจป๊อปเองเหมือนกันว่าทำแบบนี้ทำไม ในระหว่างที่คุยกันนั้นโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นมาพอดี พอดูเบอร์ก็เบอร์แปลกแต่ว่าคุ้นๆแฮะ

“สวัสดีครับ อัทพูดครับ” ผมกล่าวอย่างสุภาพ

(อัท พรหมเองนะ) พรหมพูดยังไม่ทันขาดคำผมก็โวยวายขึ้นก่อนเลย

“พรหม!!!! พรหมไปอยู่ไหน ทำอะไร แล้วเป็นยังไงบ้าง” ผมยิงคำถามไม่ยั้งเลยครับ ก็คนมันเป็นห่วงนี่นา

(ตอนนี้หรอ....เราอยู่นนทบุรีน่ะ) อ่อ ก็ไม่ไกลเท่าไรนะ

“หรอ แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะมีที่พักหรือยัง” ผมถามพรหม

(ก็เราจองไว้แล้วล่ะ ห้องเช้าเล็กๆน่ะ) พรหมตอบผม

“อื้อ พรหม รีบๆฟื้นตัวเองซะนะจะได้กลับมาสู้ต่อ เราคิดดูแล้วยังไงเราก็ไม่ยอมให้พรหมทิ้งทุกอย่างไปแบบนี้หรอกนะ”

(เราขอไม่รับปากนะอัท...เราขอเวลาคิดหน่อยก็แล้วกันนะ)

“เฮ้อ อ่ะๆ เราไม่บังคับพรหมแล้ว แต่เดี๋ยวว่างๆเราจะไปหานะ”

(โอเค จะมาก็บอกก่อนนะ จะได้เตรียมตัวรอ)

“โอเค งั้นแค่นี้แหละนะพรหม บาย” ผมกับพรหมล่ำลากันทางโทรศัพท์ เมื่อผมวางสายวินก็คาดคั่นผมเรื่องพรหมทั้งหมด ผมก็ยอมเล่าให้ฟังแต่ก็กำชับวินว่าห้ามบอกใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ถ้ามันรั่วไหลไปล่ะก็ผมจะโกรธวินไปตลอดชีวิตเลยคอยดู

ผมกับวินก็หมกตัวอยู่ในห้องกันจนมืดค่ำแหละครับ แต่ว่าตอนนี้มีแขกไม่รับเชิญมาอยู่ในห้องผมครับ ผมทั้งเกลียดขี้หน้าและสันดานของมันจนเข้ากระดูกดำ หนังหน้ามันผมยังไม่อยากจะมองเลย ไอ้นรกเอ้ยถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนวิน พ่อจะเอารองเท้าตบหัวแล้วยัดปากให้สะใจเลย

“พวกมึง เห็นไอ้พรหมบ้างหรือเปล่าวะ” มันเริ่มบทสนทนาครับ

“ไม่เจอเลยว่ะ ไม่ได้อยู่กับมึงหรอเห็นช่วงหลังอยู่ด้วยกันตลอดจนแทบจะเป็นคนๆเดียวกัน” วินตอบครับ แต่แม่งตอแหลเก่งนะ เหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวจริงๆเลย

“แม่งไปไหนวะ มืดค่ำไม่กลับห้อง” มันบ่นครับ

“เป็นกู กูก็ไม่กลับ ถ้ากลับมาแล้วเจอตัวส้นตีนอะไรไม่รู้อยู่ในห้องน่ะ” ผมแอบแขวะมันเล็กน้อย แล้วก็เดินไปอุ้มลายตาลออกมาเล่นด้วย

“ลายตาลลูก หนูเป็นหมาก็จริง แต่อย่าทำสันดานหมาๆมากนะลูก ทำตัวให้มีคุณค่าไม่ใช่มีดีแต่หน้าแต่สันดานต่ำจมตีน” เต็มๆครับ แต่ดูเหมือนมันจะมึนมาก สมควรแล้วที่เป็นเพื่อนวิน

“แล้วมึงจะเอายังไงวะ” วินถามครับ

“หึ...เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ” มันพูดแล้วยิ้มที่มุมปาก

“มั่นใจจังนะ” แหม่ มันหยุดไม่ได้จริงๆอ่ะครับ

“จะไม่มั่นใจได้ยังไง รถ กระเป๋าตัง โทรศัพท์มือถือ ทุกสิ่งทุกอย่างของมันอยู่ที่กู จะไปไหนได้ไกล ตังแค่ 200 มึงว่ามันจะไปไหนได้ล่ะ” ผมตาลุกวาวทันที นี่มันทำเหมือนเพื่อนผมเป็นนักโทษเลยงั้นหรอ

“มึงออกไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!!!!!” ผมปรี๊ดแตกเลยครับผมรับไม่ไหวจริงๆ ขืนฟังมากกว่านี้ผมฆ่ามันแน่ แต่สิ่งที่ผมห่วงยิ่งกว่าก็คือเพื่อนผมต่างหาก ตังแค่ 200 จะอยู่ได้กี่วันกันเชียว ทำไมต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วยนะพรหม เฮ้อ เราสงสารนายจริงๆ หวังว่านายจะเข้มแข็งขึ้นในเร็วๆนี้นะ

[chai235]

ถ้าผมเป็นอัทจะเลิกคบกับ วิน ให้มันจัดการเพื่อนมัน เห็นเพื่อนทำชั่ว แต่ไม่เคยพูดคุยอะไรเลย ก็เลวพอกัน