หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[day9day]

ว้าว ว้าว ว้าว
เริ่มรักกันแล้วสินะ ติดตามครับ

[shizuruviola]

Lesson 56

( Autt Part )

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าวันจันทร์เหตุที่ต้องตื่นเช้าน่ะหรอ แน่นอนครับผมมีเรียนเช้าอีกแล้วผมลุกขึ้นไปเตรียมตัวจะอาบน้ำก็เห็นคนข้างๆยังคงหลับไม่ตื่น แต่มันอยู่ในชุดนอนแต่ผมอยู่ในชุดเมื่อวานไม่ได้อาบน้ำนอนเหนื่อยจัด ผมอาบน้ำไปประมาณครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ จริงๆแล้วมันอาบไม่นานหรอกแต่เหม่อนานเพราะเหมือนร่างกายยังไม่ค่อยอยากจะตื่นเท่าไรเลย

“ไอ้วิน ตื่นๆ” ผมเรียกมันพรางใส่เสื้อผ้าของตัวเองไปด้วย

“อื้อ” ส่งเสียงครางหงุงหงิงอะไรวะฟังไม่รู้เรื่อง

“อะไรฟังไม่รู้เรื่อง ตื่นได้แล้วเดี๋ยวสาย” ผมบอกย้ำมันแต่มันก็ยังนอนนิ่งๆ

“ไอ้วิน!!!!!” ผมตะโกนแล้วครับเรียกดีๆไม่ชอบ

“…” ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ มันนอนหรือตายวะเนี่ย

“มึงไม่ลุกใช่ไหมได้!!!” พูดจบผมก็กระโดดลงบนตัวมันเต็มๆ

“อั๊ก....โอ้ยยยย” มันส่งเสียงออกมานิดนึงแต่หน้ามันนี่เหยเกเลยครับ คงจุกน่าดู

“สมน้ำหน้าไม่อยากลุกดีนัก” ผมสมน้ำหน้ามันซ้ำเป็นคนดีอะไรขนาดนี้เนี่ยผม - -

“อะไรวะ เรียกดีๆไม่ได้หรือไง” โหไอ้ควายกล้าพูดว่ากูเรียกไม่ดีก่อน

“กูเรียกจนน้ำลายกูไหลได้เป็นแม่น้ำเจ้าพระยาและ แม่งนอนแบบนี้มึงตายสะเลยดีกว่า” ตอนนี้ผมเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาและ กวนตีนผมแต่เช้า

“ไม่เอาอ่ะ ถ้ากูตายขึ้นมามึงจะคิดถึงกูเปล่าๆ”

“ไอ้คนหลงตัวเอง!!!!” ผมตะคอกใส่มัน มันก็ยักไหล่แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป มันเข้าไปประมาณ 15 นาทีก็ออกมาแต่สภาพมาแบบว่า....

“ไอ้ผีทะเล ทำไมไม่นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา” ผมเมินหน้าหนีมัน

“ก็ถ้านุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาผมก็เปียกสิ” มันตอบผมด้วยน้ำเสียงกวตีนสุดๆ

“สมองมึงคิดได้แค่นี้หรือไง มึงไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องนะเว้ย” พูดจบผมก็รีบวิ่งออกจากห้องนอนทันทีเดี๋ยวเป็นตากุ้งยิงตาย แต่ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะไล่หลังผมมาแม่งโรคจิต

“ไปยังล่ะ” มันเดินออกมาจากห้องปุ๊บก็ส่งเสียงปั๊บเลย

“ไปเลยสินี่จะแปดโมงแล้ว” ผมบอกมันแล้วลุกขึ้นจากโซฟา

“จะรีบทำไม มีเรียนเก้าโมง”

“แล้วข้าวปลาไม่ต้องแดกหรือไง” ผมถามมันกลับ

“ไว้กินกลางวันทีเดียว” มันยังไม่ยอม

“มึงถึงได้โง่ดักดานแบบนี้ไง” ผมด่ามันไปดอกหนึ่งเต็มๆ

“ถึงจะโง่ยังไงก็เป็นแฟนมึงนั่นแหละ” พอมันพูดประโยคนี้ผมก็หันไปมองหน้ามันควับ

“จะไปไหม มหาลัยเนี่ย” ผมพูดขึ้นเสียงแข็ง สาเหตุที่เปลี่ยนเรื่องคุยเพราะผมเถียงไม่ได้

“ไปไป” ผมเดินนำมันออกมาจากห้องแล้วเดินลงลิฟท์มาจนถึงชั้นล่างสุด แล้วก็มุ่งหน้าตรงไปลานจอดรถทันที แต่ทันใดนั้นผมก็เจอกับ....

“พรหม” ผมตะโกนเรียกแล้ววิ่งตามไป

“หือ ไปมหาลัยหรออัท” พรหมถามผม

“อือ พรหมล่ะ ไปมหาลัยเหมือนกันหรอ” ผมถามมัน

“อื้อ เอ่อ อัทไว้เจอกันที่มหาลัยละกันนะ” พูดจบพรหมก็เดินไปที่รถของตัวเองทันที ตอนแรกก็แปลกใจทำไมพรหมมีท่าทีแปลกๆแต่พอหันหลังมาผมก็เข้าใจทันที

“รีบไปแดกข้าวหรือจะรีบไปหาผู้ชายกันแน่” มันพูดเสียงเย็นอะไรวะจะหาเรื่องโกรธกูอีกแล้วหรือไงวะคราวนี้กูไม่ง้อมึงแน่

“อย่ามาไร้สาระว่ะ” พูดจบผมก็เดินหนีมันไปขึ้นรถ มันก็ตามมาขับ - - แต่ตลอดทางไม่มีการพูดปริปากออกมาเลยสักคำจนถึงมหาลัย

“รีบจังนะ มันไม่หนีไปไหนหรอกไอ้พรหมน่ะ” มันพูดขึ้นเมื่อผมกำลังเปิดประตูลงจากรถ

“…” ผมไม่ตอบอะไรมันแต่ชักสีหน้าใส่เล็กน้อยแล้วเดินหนีมันออกมา

“เดี๋ยว” มันตะโกนตามผมมาแต่ผมไม่หยุดและแล้วมันก็ถึงตัวผม มันกระชากผมอย่างแรงจนผมหันหน้าเซไปกระทบกับแผงอกของมัน

“อย่าเดินหนีกู” มันพูดแล้วจ้องหน้าผม

“ใครเดินหนีมึง” ผมถามมันเสียงนิ่ง

“มึงไง” มันสวนทันควัน

“ก็มึงงี่เง่า” ผมบอกมันแล้วสะบัดตัวเดินหนีมัน

“บอกว่าอย่าเดินหนีไง!!!!!” มันฉุดผมอีกครั้งและแรงมากจนผมไถลไปกับพื้น

“โอ้ย....ซี้ด” ผมมองตามมือและแขนตัวเองก็พบว่าเลือดซิบๆเลยถลอกเป็นแนวยาวอีก

“เฮ้ย อัท!!!!” ไอ้วินรนรานวิ่งเข้ามาดูผม

“เป็นไงบ้าง” มันถามเสียงตื่นๆ

“เจ็บสิวะ” ผมเจ็บจริงๆแสบแขนไปหมดเลย

“กูไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษๆ” มันขอโทษขอโพยผมใหญ่

“โอ้ย ๆ อย่าแตะสิเจ็บ” ผมพูดบอกมันเสียงอ่อน

“ขยับตัวไหวไหม” มันถามผม

“ไหวๆ” ผมบอกมันแล้วก็พยายามลุกขึ้นแต่

“โอ๊ะ...ซี๊ดดดด เจ็บอ่ะ” ผมพูดบอกมัน ไอ้วินไม่พูดอะไรต่อแต่อุ้มผมขึ้นทันที

“เฮ้ยทำอะไร” ผมถามมัน

“อยู่เฉยๆเถอะน่า” มันทำเสียงดุผม

“กูเดินเองไหว” ผมพยายามรั้นมัน

“พูดไม่ได้ดูสภาพเลยนะมึงอ่ะ” มันมองผมแค่หางตา ผมเลยต้องยอมเงียบไม่เถียงหรือโต้ตอบมันกลับไป

“กูทำให้มึงเจ็บกูก็ต้องรับผิดชอบสิ” มันพูดแล้วจ้องหน้าผม

“…” ผมไม่ตอบอะไร มันก็เดินต่อไปเรื่อยๆ และแน่นอนตลอดทางมีแต่คนมอง จนผมรู้สึกอายยังไงชอบกล(ปกติหน้าด้าน)

“วินปล่อยกูลงเถอะ” ผมพยายามบอกมัน

“ทำไมล่ะ”

“มึงดูสิคนมองใหญ่แล้ว” ผมบอกมันให้ดูคนรอบข้างที่มองมา

“จะไปสนใจทำไมมึงเจ็บอยู่นะ” มันบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“มึงไม่อายหรอ” ผมถามมันจริงๆแล้วผมไม่อายหรอกแต่ที่ผมห่วงคือมัน....

“มึงอายหรอ” มันถามผมกลับ

“กูไม่อายหรอก หน้าด้านจะตาย” ผมบอกมันแล้วยิ้มๆให้

“มึงยังไม่อายเลย แล้วทำไมกูจะต้องอายวะ”

[DooDee_In]

น่ารักอะ ขอบให้รักกันเร็วๆนะ 

[mamew13 jk]

 วิน-อัท อย่าได้แค่คัย 555

[Nus@nT@R@]

เหมือนจะรักกันแล้ว,,,ใช่ป่าว

[nongrak]

ชักจะทำตัวเป็นแฟนกันจริงๆแล้ว

[● MaYa~Boy ●]

รักยังๆ

[ujen]

ตกลงวินเอาจริงใช่ไหมนี้

 

[ิิำืben]

สงสารพรหมจัง  :m15:ป๊อปกะเคียวครัยก้อด้ายมาดามหัวจัยพรหมทีดิ

[khunstar]

ไม่น้านไม่นาน

[DarknLight]

วิน อัท น่ารัก แบบไม่แคร์สื่อ
 

[day9day]

เหมือนจะรักกันจริงๆอ่ะ
แล้วถ้าครบเดือนจะเป็นไงอ่ะ
คงไม่เจ็บทั้ง 2 คนใช่มั้ย
 

[mammysoma]

รักกันแล้วใช่มั้ย??  อ้ายยยย จะรอน้าาาาาาา

สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้^^

[shizuruviola]

Lesson 57

( Autt Part )

ไอ้วินอุ้มผมมาจนถึงห้องพยาบาลอาจารย์ประจำห้องพยบาลกูตกใจเล็กน้อยเพราะตัวผมเต็มไปด้วยฝุ่นและรอยดำๆจากพื้นถนนดีนะใส่กางเกงขายาวไม่งั้นขาถลอกเหมือนแขนแน่ๆเลย

“อู้ย!!!” ผมสะดุ้งเมื่อแอลกอฮอล์โดนแผลผม

“ทนหน่อยละกันนะ ไปทำอีท่าไหนล่ะเนี่ยถึงได้มาสภาพนี้เนี่ย” อาจารย์ห้องพยาบาลถาม

“อ่อ พอดีโดนหมาไล่น่ะครับ ผมวิ่งแรงไปหน่อยเลยล้ม” ผมพูดแล้วหันไปจ้องหน้าไอ้วิน สาเหตุที่ทำให้ผมมีสภาพนี้

“น่าสงสารจังตัวก็แค่นี้ยังโดนหมาไล่อีกถือว่าฟาดเคราะห์ละกันนะ” ครับอาจารย์แต่ผมอยากฟาดคนมากกว่า!!!!!!!

“ครับอาจารย์” ผมตอบแล้วยิ้มให้อาจารย์

“อ่านี่ เสร็จแล้วเดี๋ยวอาจารย์ไปก่อนนะ มีธุระนิดหน่อย” อาจารย์พูดขึ้น

“ครับอาจารย์ ผมก็จะไปแล้วล่ะ ใกล้เข้าเรียนแล้ว” ผมบอกอาจารย์ อาจารย์ก็พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนี้ในห้องเลยเหลือผมกับไอ้วินสองคน

“อัทเจ็บหรือเปล่า”

“จักกะจี้มากกว่าว่ะ” ผมตอบกวนตีนแม่งเลย

“โห่ ถามดีๆนะเนี่ย” มันทำเสียงโอดครวญ

“ก็กล้าถามนะมึง กูล้มไถลกับพื้นนะเว้ย ไม่ได้ลื่นบนสไลด์เดอร์” ผมตอบมันเสียงแข็ง

“ขอโทษ ก็ไม่ได้ตั้งใจนี้แค่ตอนนั้นมันหงุดหงิดนิดหน่อยเอง” มันพูดแล้วหน้าตาอ้อนๆ ไม่ได้เข้ากับหนังหน้ามึงเลยไอ้ห่า

“เออๆ ปล่อยแม่งเหอะ ไปกินข้าวกันเถอะ เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงน่าจะทันอยู่” ผมบอกมันแล้วเตรียมจะลุกขึ้น

“เฮ้ยๆเดี๋ยว...”

“โอ้ย....” ผมแทบกองไปอยู่กับพื้น ทำไมมันยังไม่หายเจ็บอีกวะเจ็บตรงสีข้างมากอ่ะ

“เห็นไหมยังไม่ทันขาดคำเลย” ไอ้วินพูดแล้วก็มาประคองผม

“เจ็บอ่ะ” ผมบอกมันด้วยหน้ามู่ๆเจ็บจริงอะไรจริง

“ไปขี้หลังกูไปละกัน” มันบอกผม

“เฮ้ย ไม่เอาแค่ตอนมาคนก็มองเต็มแล้ว” ผมปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“จะอายอะไรวะ บอกว่าอย่าไปสนใจใครไง” ไอ้วินเริ่มพูดเสียงดังและหน้าตาเริ่มหงิก

“กูไม่ได้หน้าหนาแบบมึงนิ” ผมบอกมันไปงั้นแหละ จริงๆแล้วไม่ใช่ระดับความหนาของหน้าเราสองคนสูสีกันมาก ฮ่าๆๆๆ

“เหอะๆ เร็วๆเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ” มันบอกผม

“ไม่เอา” ผมส่ายหัวอย่างแรง

“จะไปยังไง...จะให้อุ้มหรือขี่หลังให้เลือก  นับหนึ่ง” มึงบังคับกูนี่หว่าไอ้เวร

“ไม่เอา ไม่เอาแบบไหนทั้งนั้นแหละ”

“สอง” เฮ้ยมึงฟังกูเปล่าเนี่ย

“ไม่เอาๆๆๆ” ผมถอยหนีมันเพราะมันเริ่มเดินเข้ามาประชิดตัวผมแล้ว

“สาม”

“โอเค ขี่หลัง” ผมตอบมันทั้งรัวทั้งเร็วแถมเสียงดังด้วย

“ก็แค่เนี่ย จะต้องเรื่องมากทำไม” พูดจบมันก็หันหลังให้ผม

“จะเอาจริงหรอมึง” ผมถามมันอีกครั้งเผื่อมันเปลี่ยนใจ

“รีบขึ้นมาเถอะน่า” ผมเลยต้องจำใจขี่หลังมันไปโรงอาหาร และพอมาถึงโรงอาหารปุ๊บก็เป็นไปตามที่คาดไว้เพราะมีคนจ้องเราทั้งคู่ตลอดเวลา

“เฮ้ยๆ วินไปโต๊ะนู้น” ผมบอกไอ้วินในขณะที่กำลังหาโต๊ะนั่ง

“ทำไมต้องโต๊ะนั้น” ผมไม่รู้หรอกว่าหน้าตามันเป็นยังไงแต่เสียงมันหงุดหงิดมาก

“ก็พรหมนั่งอยู่ท่าทางจะเหงา” ผมบอกมันเพราะพรหมดูหน้าตาเหงาๆแถมนั่งกินข้าวคนเดียวทำให้ผมรู้สึกผิด เพราะถ้าเป็นปกติผมต้องตัวติดกับมัน

“ไปรู้กับมันได้ไงว่ามันเหงา” ไอ้วินถามผมแล้วมองด้วยหางตา

“เพื่อนกันน่ะ แค่เห็นแว๊บแรกก็รู้แล้วว่าเป็นอะไร” ผมบอกมันเสียงจริงจังก่อนที่มันจะงี่เง่าชวนทะเลาะจนเป็นเรื่องขึ้นมาอีก

“เฮ้อ  ก็ได้” พูดจบมันก็พาผมมานั่งโต๊ะเดียวกับพรหม

“อ้าวอัท วิน ไงกินข้าวกันมาหรือยัง” พรหมทักผมขึ้นเมื่อเห็นไอ้วินพาผมมาที่โต๊ะ

“ยังเลยว่าจะมานั่งด้วยได้ปะ” ผมถามพรหม ผมเห็นพรหมมองไปที่ไอ้วินแล้วก็ตอบผม

“ได้สิ ทำไมจะนั่งไม่ได้ล่ะ” พรหมบอกผมยิ้มๆ ถึงผมจะรู้ว่ามันเป็นยิ้มที่ฝืนก็ตาม

“จะกินอะไร” ไอ้วินโพล่งขึ้น

“มีอะไรน่ากินมั้งอ่ะพรหม” ผมถามพรหม

“ก็มีข้าวผัดกับก๋วยเตี๋ยวอ่ะ” พรหมตอบผมมา

“ไอ้วิน กูเอาข้าวผัดนะ” ผมบอกมัน

“อืมรอแปป” พูดจบไอ้วินก็หายไปสักพักนึง ระหว่างนั้นผมก็คุยกับพรหมไปเรื่อยๆพยายามทำให้พรหมกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม

“มาแล้ว” และแล้วไอ้วินมันก็กลับมาแล้วครับแล้วมันก็มานั่งลงข้างผม

“นั่งด้วยคนนะ” อ่านะมันไม่ได้มาคนเดียวเสือกพาไอ้ป๊อปมาด้วย

“ใครเชิญ” ผมพูดขึ้นทันทีแต่ออกแนวเล่นๆ

“โหใจร้ายว่ะ เมียใครวะ” ไอ้ป๊อปทำเสียงน้อยใจ

“เมียกูเองแหละ” ไอ้วินพูดปุ๊บผมก็หันไปหามันทันที

“เพี๊ยะๆ ๆๆ “ เสียงผมตบมันดังลั่นเลยครับจนโต๊ะรอบข้างหันมามอง

“พูดจาให้มันดีๆหน่อยนะมึงอ่ะ” ผมบอกเตือนไอ้วิน

“ก็แค่พูดความจริง” เฮ้อ ไม่ไหวจะเคลียร์ขี้เกลียดจะพูดละ ผมก็หันไปคุยกับพรหมต่อผมก็เห็นไอ้ป๊อปที่มันนั่งอยูข้างมัน มันมองพรหมด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนรหมก็จะรู้ตัวแต่ว่าไม่สนใจ

“อัทเราขอตัวก่อนนะ” พูดจบพรหมก็ลุกขึ้นทันทีแต่ก็ถูกไอ้ป๊อปขว้ามือไว้

“จะรีบไปไหนเล่า อยู่คุยกันก่อนสิ” ไอ้ป๊อปพูดบอกพรหม

“เราไม่มีอะไรจะคุยกับนาย” พูดจบพรหมก็สะบัดแขนไอ้ปอปจนหลุดแล้วเดินออกไปส่วนไอ้ป๊อปก็ลุกตามพรหมไปเหมือนกัน

“มึงว่าไหม สองคนนั้นมันแปลกๆ” ผมหันไปขอความเห็นจากไอ้วิน

“มึงรู้ไหมแบบนี้แถวบ้านกูเรียกว่าอะไร”

“เรียกว่าอะไรวะ” ผมอยากรู้อยากเห็นนี่

“เสือก!!!”

[keezbt]

คำสุดท้ายนี่มันชั่งง พูดกับเมียแบบนี้ได้ไงอ่า
ฮ่าๆๆ คู่รักเอาฮาจิงๆ สรุปพรหมจะต้องเป็นเคะ
เอิ้วววววว

[DarknLight]

ป๊อบ-พรหม-เคียว ใครเอ่ย?
แต่วินกับอัท ทันกันดีนะครับ ฮ่าๆๆ

[chochang99]

 :impress3:อีกคู่ละ อิอิ ท่าทางป๊อปจะเอาจริง  ......

[mamew13 jk]

 วิน-อัท น่าลั๊ก ได้อีกกกกกก 5555

[Nus@nT@R@]

ฮ่าๆๆๆๆ

[nongrak]

อย่าบอกนะว่าป๊อปชอบพรหม แต่ก็ดีไม่งั้นสงสารพรหมแย่เลย
วินแกเอาใจอัทแบบจริงใจหรือทำตามแผนกันแน่

[ujen]

ถ้าทางพรหมจะไม่ต้องเศร้านานแล้ว

 

[● MaYa~Boy ●]

ตลกตรงที่บอกว่าเสือกเนี่ยแหละ 555

[day9day]

ว้าว ว้าว ว้าว   น่าลุ้นทั้ง 2 คู่เลย  รอนะครับ

[kolapapaya]

555555 อัทวินกวนกันได้โดนใจมากอะ แต่พรหมป๊อบนี่ชักจะยังไงๆแล้วนะนี่  เชียร์ๆ 

[ิิำืben]

พรหม555+เชียร์ป๊อปอ่ะ อิอิ
แต่แหม อัทวินกวนตีนกันได้ตลอดจิงๆอ่ะนะ
คำสุดท้ายนี้โดนอ่ะแต่ไม่รู้อัทจะเจ็บป่าวน๊า
เหนว่าหน้าไม่หนาแต่โครตด้านเรย55555+

[biwtiz]

จะหวานซ่อนขมรึเปล่า

[day9day]

รอ
รอ
รอ
รออยู่นะครับ คนแต่ง

[Mrl●]

เข้ามารอ ฮืออคนแต่งหายเบาเบา

[shizuruviola]

คือแบบว่าต้องขอโทษจริงๆนะ ผู้แต่งติดสอบครับ

ครียดมากฟิสิกเกรดไม่ค่อยดี เลยไม่มีเวลาแต่งต่อ

ขอหยุดสักแปปนึงเด้อจะมาต่อให้ประมาณวันที่ 3 - 4 มีนาคม

ขอโทษจริงๆสำหรับคนที่ติดตามครับ T_T

[Poseidon]

คร้าบบบ  จะรอครับ สู้ๆนะคับ