Lesson 61
( Autt Part )
เสียงแบบนี้ไม่ผิดแน่ๆ ไอ้วิน ไอ้วินมันมาช่วยผมจริงๆด้วย ผมรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูกมันรู้สึกปลอดภัยที่ตอนนี้มีคนที่เราพึ่งได้อยู่ใกล้ๆ
“ไหนเมียมึงนี่มันเมียกู” ไอ้หน้าด้านเอ้ย!!!!
“เมียมึงเหี้ยอะไร เห็นชัดๆว่าเค้าพยายามหนีจากมึง จะมาบอกเป็นเมียมึงได้ยังไง” ไอ้วินพูดเสียงเย็นๆแต่ผมไม่เห็นหน้ามันหรอก เพราะผมโดนไอ้โรคจิตนี่อุ้มขึ้นบ่าไว้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
“มึงนี่พูดไม่รู้เรื่องอยากตายหรือไง” พูดจบมันก็วางตัวผมลงแต่ยังเอามือล็อคคอผมไว้แล้วก็เอาปืนออกมาเล็งไปทางไอ้วิน
“หึหึ” ไอ้วินหัวเราะเหี้ยมๆผมได้ยินแล้วยังขนลุกเลย
“หัวเราะทำไม กลัวตายจนเป็นบ้าแล้วหรือไง” ไอ้โรคจิตนี่มันพูดเหมือนผู้มีชัย
“ป่าวๆ แต่มึงแน่ใจหรอที่จะทำแบบนั้น” ไอ้วินชายตาขึ้นมามองไอ้โรคจิตนิดนึง มันเป็นสายตาที่อาฆาตอย่างมาก
“มึงจะทำไมกู” ไอ้โรคจิตตะโกนถามไอ้วิน
“มึงลองมองรอบๆตัวมึงดูสิ”
“พรึ่บ ๆ ๆ ๆ กิ๊ก ๆ ๆ ๆ“ เมื่อไอ้วินพูดจบรอบตัวของผมกับไอ้โรคจิตก็เต็มไปด้วยกระบอกปืนที่จ่อมา เมื่อผมเพ่งเล็งไปที่คนถือก็พบว่าเป็นพวกเพื่อนๆไอ้วินนั่นเอง
“ไอ้สัด หมาหมู่นี่หว่า” ไอ้โรคจิตสบถอย่างหัวเสีย
“ช่วยไม่ได้มายุ่งกับของๆกูเอง...ตกลงมึงจะปล่อยหรือไม่ปล่อย” ไอ้วินพูดพร้อมกับเดินมาใกล้ผมขึ้นเรื่อยๆ
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” พูดจบมันก็ผลักผมไปหาไอ้วิน ตัวผมกระแทกกับอกไอ้วินอย่างแรงมันก็รับผมไปกอด ผมเอาหน้าซุกอกมันด้วยความกลัวและผมก็ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของมัน
“ฮึกๆ ฮือ” ผมร้องไห้สะอื้นอย่างเอาตายเพราะยังตกใจและผมก็กลัวมากไม่เคยกลัวอะไรมากมายขนาดนี้มาก่อน
“ไม่ต้องร้องแล้วกูอยู่นี่แล้ว ไหนเงยหน้าขึ้นสิ” ไอ้วินจับหน้าผมเงยหน้าขึ้นแล้วเอามือมาลูบแก้มผมอย่างแผ่วเบา
“ฮึก อื้อ เจ็บอ่ะ” ผมสะอื้นบอกมัน มันก็มองหน้าผมอยู่สักพักแล้วอยู่ๆมันก็หน้าแดงขึ้นมาแถมยังทำหน้าน่ากลัวอีก
“เฮ้ย พวกมึงไปลากตัวมันมามันทำเมียกูเลือดออก กูซัดแม่งให้คางเหลืองเลย” พอไอ้วินตะโกนออกไป ไอ้วาฬ เพื่อนไอ้วินก็ไปล็อคคอไอ้เวรนั่นได้อย่างทันท่วงที
“เฮ้ย อะไรวะปล่อยกู กูก็ปล่อยคนของมึงไปแล้วไง” มันโวยวายใหญ่เลย ไอ้วินก็เดินไปอยู่ตรงหน้ามัน
“พลั๊กๆๆ ตุ้บๆๆๆ” เสียงหมัดเสียงตีนดังระงมไปหมดเหมือนไอ้เวรนั่นมันจะโดนรุม
“ไอ้วินพอแล้ว” ผมบอกมันทั้งน้ำตาผมไม่เคยเห็นมันน่ากลัวแบบนี้มาก่อนหน้าตาตอนมันกระทืบไอ้ห่านั่นดูสะใจมาก ซึ่งดูแล้วมันเหมือนคนอำมหิตเลือดเย็นยังไงก็ไม่รู้
“แต่มันทำมึงเจ็บ” ไอ้วินชะงักไปครู่หนึ่ง
“กูอยากกลับห้อง” ผมบอกมันแต่น้ำตายังไม่หยุดไหล
“มึงรอดตัวไปนะ ถ้าเมียกูไม่อยากกลับห้องล่ะก็มึงเตรียมหาหลุมอยู่ได้เลย” ไอ้วินชี้หน้าด่าไอ้เวรนั่นที่บัดนี้นอนจมไปกับพื้นแล้ว และผมว่าพูดไปก็เหนื่อยป่าวเพราะผมเห็นมันนิ่งไปตั้งนานแล้ว
“ไปกลับ” พูดจบไอ้วินก็เดินมาหาผมแล้วมันก็จูงผมไปขึ้นรถ
“ทีหลังอย่าหนีกูมาแบบนี้อีกนะ” เมื่อขึ้นมาบนรถไอ้วินก็พูดขึ้น
“อือ” ผมบอกมัน แต่ตอบไปไม่ได้คิดหรอก
“แล้วหนีมาทำไม” มันถามผมแต่ผมไม่ตอบมันจะตอบว่าอะไรล่ะ ไม่อยากเห็นหน้ามันหรอ ก็ไม่ใช่อ่ะมันเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้าตามมาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น” มันก็จริงถ้ามันไม่ตามผมมาล่ะก็ผมคงจบเห่ไปแล้ว มันขับรถพาผมมาที่ไหนสักแห่งคุ้นๆเหมือนเคยมาแล้ว...นี่มันบ้านไอ้วินนี่มันพาผมมาทำไม
“มึงพากูมาทำไม” ผมหันไปถามมัน
“พูดได้ด้วยหรอ นึกว่าเป็นใบ้”
“อย่ามากวนตีนกู” ผมด่ามันอย่างฉุนเฉียวไม่รู้เวลานะมึงอ่ะ
“ก็มึงมาทำไมตั้งไกลล่ะ ถ้าขับรถกลับคอนโดมึงนะเที่ยงคืนจะถึงหรือเปล่าก็ไม่รู้ แม่งมาได้ไงวะไกลขนาดนี้” มันก็เวอร์ไปแต่นี่มันก็ปาไปสามทุ่มแล้วจริงๆอ่ะแหละ
“ลงมาก่อนเร็ว” ไอ้วินมาเปิดประตูรถให้ผมลงผมก็เดินตามมันลงไปนั่นแหละ
“ยังเจ็บแผลอยู่ไหม” หึ กูมีแผลด้วยหรอวะ???
“แผลที่ไหน” ผมถามมันด้วยความ งง ไปได้แผลมาตอนไหนวะ
“ก็แผลที่ปากไง” ถึงว่าทำไมถึงได้รสชาติฝาดเลือดเวลากลืนน้ำลาย
“ไม่เจ็บแล้วแต่อยากนอน...เหนื่อย”
“งั้นตามมา” ไอ้วินจูงมือผมเข้าไปในบ้าน
“นั่งนี่ก่อน” มันพูดพร้อมกับดันให้ผมนั่งลงแล้วมันก็นั่งข้างๆผม
“ไหนอ้าปากดิ” มันสั่งผม อะไรของมึงเนี่ยเห็นกูเป็นหุ่นเชิดหรือไงลากไปนู้นลากไปนี่
“ฮื้อ...ไม่เอามึงจะทำอะไร” ผมเบนหน้าหนีมัน
“ก็จะดูแผลในปากไง” มันพยายามจับหน้าผมให้นิ่งๆแต่ผมไม่ยอม
“ไม่ต้องก็บอกว่าไม่เป็นไรไง”
“เออน่า ยังไงก็ดูหน่อย” มันก็ยังไม่ยอมแพ้
“ไม่เอาอย่ามายุ่งกับกู” ผมทำท่าจะลุกหนีมัน
“จะไปไหนมานั่งนี่!!!” มันพูดเสียงดังแล้วกระชากผมกดลงไปกับโซฟา
“เฮ้ย ปล่อยกูดิวะ” ผมตะโกนลั่นบ้านไม่เกรงใจพ่อแม่มันแล้วตอนนี้
“แหกปากทำไม ตะโกนไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก นอกจากมึงกับกู” แปลว่าบ้านนี้มีแค่ผมกับมัน...อันตรายสุดๆเลยงานนี้
“ปล่อยกู แล้วมาค่อมกูไว้ทำไมเล่า” ผมดิ้นอยู่ใต้ร่างมัน
“อ้าปาก” มันพูดเชิงออกคำสั่ง
“ไม่เอา ไม่ต้องมายุ่ง” ผมก็ยังไม่ยอมอยู่ดี
“จะยอมดีๆหรือป่าว” มันถามผมแล้วก็จ้องหน้าผม ช่วงวินาทีนั้นหัวใจผมกระตุกวูบหนึ่งรู้สึกใจสั่นที่มันมองมาแบบนี้ ผมเลยสะบัดหน้าหนีแล้วส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ช่วยไม่ได้มึงบังคับกูเองนะ” พูดจบริมฝีปากมันก็มาแตะริมฝีปากผมทันทีผมเอ๋อแดกเลยไปไม่ถูกเผลอเปิดปากไปด้วย
“อื้อ....ฮื้อ...” ผมร้องอู้อี้ในลำคอแต่ก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้เพราะตอนนี้ไอ้วินมันทับผมไว้ทั้งร่างแล้ว และอยู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น
“ทำอะไรเกรงใจกันบ้างนะ”
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 450071 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก