Lesson 47
( Autt Part )
ผมเข้าเรียนภาคบ่ายพร้อมกันกับไอ้วินตั้งแต่ที่ผมพูดเย้ยมันออกไปมันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย จนกระทั่งหมดคลาสภาคบ่าย ผมก็เตรียมตัวเก็บของจะกลับคอนโด
“จะไปไหน” ไอ้วินถามขณะที่ผมกำลังเดินออกจากห้องเรียน
“กลับคอนโด” ผมหันไปตอบมัน
“บอกให้ไปด้วยกันไง” มันมองผมด้วยสายตาข่มขู่นิดหน่อยๆ เหมือนไม่พอใจ
“ก็บอกไปแล้วไงว่าขี้เกลียด” ผมเดินออกจากห้องมาเลยทันทีที่พูดจบ
“เดี๋ยวสิ” ผมโดนไอ้วินฉุดมือผมไว้
“อะไรอีก” ผมหันไปตวาดมัน
“เดี๋ยวไปส่ง” มันบอกหน้านิ่งๆ
“ไม่ต้องก็ได้ มึงจะไปเที่ยวไหนก็รีบไปเถอะ”
“ก็บอกว่าเดี๋ยวไปส่งไง” มันตะโกนใส่หน้าผม
“เออ!!! อยากไปก็ไป” ผมก็ตะโกนกลับด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน แล้วมันก็กระชากแขนผมเดินตามมันที่รถของมัน
“ไม่ต้องจับ กูเดินเองได้” ผมพยายามสะบัดมือมันออกแต่สะบัดยังไงก็ไม่ยอมออกแม่งแรงควายชิบหายเลย
“ขึ้นรถ” มันปล่อยมือผมก็ตอนที่ถึงรถแล้วนั่นแหละ แถมยังสั่งกูอีก
“…” ผมไม่ได้ต่อปากต่อคำกับมัน แต่หงุดหงิดมากตอนนี้เลยปิดประตูรถแรงไปหน่อย
“ถ้าประตูมันหลุดนะ มึงต้องชดใช้ค่าเสียหายให้กู” มันพูดขึ้นเมื่อมันขึ้นรถเสร็จ
“ไม่ต้องขู่ เงินแค่เนี่ยกูมีปัญญาจ่าย” ผมบอกมันด้วยอารมณ์มาคุสุดๆ เซ็งมากๆ
“ใครบอกว่าจะให้ชดใช้ด้วยเงิน” เมื่อมนพูดจบผมก็หันไปมองหน้ามัน
“มึงหมายความว่าไง” ผมถามมันเสียงแข็ง
“ก็หมายความอย่างที่พูดแหละ หึหึ” มันหัวเราะในคอ ยิ้มเจ้าเล่ห์มาก มันขับรถมาได้แปปเดียวก็ถึงหน้าคอนโดผม
“จอดข้างหน้าเนี่ยแหละ เดี๋ยวกูเข้าไปเอง” ผมบอกมัน
“ไม่เอา เดี๋ยวจะขึ้นไปด้วย”
“ขึ้นไปทำไม มึงไม่รีบไปเที่ยวหรือไง” ผมหันไปบอกมัน
“อือ ไม่ไปละ อยากอยู่กับมึงมากกว่า” มันพูดจบรถก็จอดพอดีเป๊ะ ผมเลยรีบลงจากรถแล้วเดินขึ้นคอนโดอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย รีบไปไหนนักหนาล่ะ” มันตะโกนถามและเดินตามผมมา
“ก็รีบขึ้นห้องน่ะสิ อยากนอนแล้ว” พอผมเดินเข้าลิฟท์ไอ้วินก็เดินตามผมเข้ามาอย่างรวดเร็ว รอสักแปปนึงลิฟท์ก็เคลื่อนตัวมาถึงชั้น 8 ผมรีบเดินเข้าห้องทันที
“เฮ้อ เหนื่อยจังเว้ย” ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนทันทีที่ถึงห้องนอน เหนื่อยจริงๆเพราะวันนี้เรียนทั้งเช้าและบ่าย
“เหนื่อยขนาดนั้นเลยหรือไง” ไอ้วินตามผมเข้ามาถามผมด้วยน้ำเสียงประชดถึงในห้องแล้วยังถือวิสาสะล็อคห้องผมด้วย
“อือ” ผมตอบมันสั้นๆง่ายๆได้ใจความ
“ที่ว่าเหนื่อยเนี่ย...เรียนหรืออ่อยผู้ชายล่ะหึ” เมื่อมันถามผม ผมก็หันไปมองมัน มันยืนเกท่านิ่งๆอยู่ตรงประตู
“เหนื่อยเรียนสิ” ผมตอบมันแล้วเว้นวรรค
“เพราะถ้าอ่อยผู้ชาย อ่อยทั้งวันกูก็ไม่เหนื่อย กูชอบ!!!!!” แล้วผมก็กวนตีนมันอีก
“กูว่าไม่กินเหล้าดีกว่ามั้ง เหล้าเริ่ว” พูดจบมันก็ถึงตัวผมแล้ว แล้วยังกดมือผมทั้งสองข้างไว้กับเตียง
“ทำอะไร” ผมถามมันนิ่งๆ ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ
“จะพาไปสวรรค์...ดีมั้ยครับ” มันยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมา
“ชั้นไหนดีครับ” ผมถามมันกลับ ก็เหมือนมันจะอึ้งๆ เข้าทางผมล่ะ มันเชิดหน้าผมขึ้นแล้วประกบปากผมอย่างแรงจนผมรู้สึกเจ็บ แต่ผมก็ตอบรับความรู้สึกมัน เพราะยังไงผมก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่
“แฮ่กๆ ปล่อยมือก่อน” ผมโกยอากาศเข้าปอดแล้วสั่งมัน มันก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“อื้มมมม...อื้อออ” ผมรวบคอมันลงมาทาบริมฝีปากกับผมอีกรอบและเมื่อเอามือไปลูบเป้ามัน โหย แม่งท่อนซุงหรอวะ แข็งปั้กเลยอ่ะ
“พลั่ก” ผมผลักมันออกจากตัวกลางคัน เหมือนมันจะงงๆมันนั่งมองหน้าผม
“จูบมึงก็งั้นๆอ่ะ ไม่เร้าอารมณ์เลย เสียอารมณ์ว่ะไปเที่ยวดีกว่า” พูดจบผมก็ลุกพรวดออกจากห้องนอนทันทีแล้วเดินไปรอมันข้างล่างที่รถของมัน สักพักมันก็เดินมาถึงรถ
“เปิดรถสิ ยืนรอนานแล้วนะ” ผมพูดบอกมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หน้ามันสิ หงิกสะยิ่งกว่าเส้นมาม่าสะอีก และเมื่อผมกับมันอยู่ในรถแล้วมันก็พูดขึ้น
“มึงคิดว่าทำอะไรอยู่” มันถามเสียงแข็ง สงสัยจะโกรธ สมน้ำหน้ามัน
“อะไร...กูทำอะไรหรอ” ผมแสร้งถาม
“ก็ที่มึงทำเมื่อกี้ไง” มันตวาดผมแล้วครับ
“ก็ทำอะไรล่ะ!!!” ผมก็ควาดกลับไปอย่างเคืองๆ เรื่องอะไรจะยอมให้มึงมาตวาดกู
“มึงทำให้กูค้าง” มันพูดแล้วค้อนผมตาเขียว
“โทษที...แต่มึงมันห่วยเอง”
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 449007 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก