Lesson 58
( Autt Part )
อ้าวแม่งหลอกด่ากูนี่หว่า ผมสะบัดหน้างอนใส่มันแล้วลุกออกจากโต๊ะเดินไปตึกเรียนเลย มันก็ตามมาง้อแต่ผมแกล้งไม่คุยกับมัน นาทีนี้กูหยิ่งเว้ย!!!!!
“โอ้ย กูเหนื่อยแล้วนะเนี่ย” มันโพล่งขึ้นอย่างหัวเสีย
“…” เรื่องของมึงเถอะ 55555
“อย่าเอาแต่เงียบสิวะ”
“…”
“นี่!!!!!!!ปั้ง!!!!!!” มันทุบโต๊ะเรียนดังสนั่นผมจึงลุกเดินหนีมันทันที
“อย่าเดินหนีกูนะ” มันตามมาขว้าแขนผมไว้
“ปล่อย” ผมมองจิกมันด้วยหางตา
“มึงจะงอนอะไรนักหนา แม่งง้อยากกว่าผู้หญิงอีก” อ้าวใครขอมึงล่ะ ไอ้เวร
“มึงก็ไม่ต้องมาง้อไปไกลๆเลย” ผมสะบัดมือจนหลุดแล้วเดินออกมานอกห้องแต่เดินมาได้สักพักผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนวิ่งตามมา
“มึงบังคับให้กูทำเองนะ” อยู่ๆผมก็โดนดึงไปข้างหลังอย่างแรง
“อื้อ....อ่อยอู” ผมโดนมันจูบครับ >///< แถมกลางถนนซะด้วย ผมดิ้นอยู่ในอ้อมกอดมันสักพักมันก็ยอมผละออกไป
“ไอ้สัด...ตุ้บ” ผมสบถด่ามันแล้วก็ต่อยมันแต่มันรับหมัดผมได้แล้วผมก็ตกไปอยู่ในอ้อมกอดมันอีกครั้ง
“ปล่อยกู!!!” ผมตะโกนบอกมันด้วยความโมโห
“ปล่อยก็ได้ แต่ถ้ามึงต่อยกูอีกกูจับมึงกดตรงนี้แน่ รู้ใช่ไหมว่ากูพูดจริงทำจริง” มันกระซิบขู่ข้างๆหูผม
“เออ ปล่อยสิวะ” มันยอมปล่อยผมแต่โดยดี
“ทำหน้าดีๆสิที่รัก แล้ววันนี้จะไปไหนต่อไหม” มันถามผม
“ไม่ จะกลับห้อง” ผมบอกมัน
“เดี๋ยวไปส่ง เดี๋ยวกูต้องไปทำธุระกับครอบครัวสักอาทิตย์นึงนะ มึงคงเหงาแย่เลย” ถุย กูจะสบายมากขึ้นต่างหาก
“เออ จะไปตายไหนก็ไปเถอะ” ผมบอกมันแล้วเดินไปที่รถ
“พูดจาไม่น่ารักเอาซะเลย” มันพูดไล่หลังผมมา
“อย่ากวนตีน จะไปส่งไหม” มันไม่ตอบแต่ก็เดินตามผมมาจนถึงรถ ตลอดระยะทางจากมหาลัยถึงคอนโดผมไวเหมือนโกหก
“อยู่คนเดียวได้นะ” มันพูดขึ้นเมื่อรถจอดสนิท
“กูไม่ใช่เด็กสามขวบที่จะต้องมีคนดูแลตลอดเวลา” ผมบอกมันด้วยความหงุดหงิด ผมยังโกรธที่มันทำกลางถนนไม่หายเลย
“อย่าพาผู้ชายเข้าห้องล่ะ” เมื่อมันพูดขึ้นผมหันไปมองหน้ามันทันที
“กูจะเอาเข้าสักสิบคนก็เรื่องของกู”
“ก็ลองดู ห้องมึงพังแน่” มันพูดสวนขึ้นมาทันทีพร้อมกับรอยยิ้มเย็นๆ ผมก็ไม่สนใจมันหรอก อยากให้มันไปพ้นๆจากตรงนี้สักทีรำคาญมันเหมือนกัน
“ดูแลตัวเองดีๆนะ เดี๋ยวกูจะรีบกลับมา” พูดจบมันก็ออกรถไปทันที และความสุขมันก็มาเยือนผมอีกครั้ง ผมแทบจะกระโดดโล้ดเต้นขึ้นห้องตัวเองเพราะมันปราศจากตัวก่อกวนที่มาอาศัยอยู่ที่ห้องผมครึ่งเดือนได้แล้ว พอขึ้นมาถึงห้องอันดับแรกที่ผมทำก็คือเก็บกวาดห้องทุกซอกทุกมุม เพราะตั้งแต่ไอ้วินมาอยู่ห้องผม ผมก็แทบจะไม่ได้เคลียร์ความสะอาดเลย ผมหมกมุ่นอยู่กับการทำความสะอาดจนถึงทุ่มกว่าๆ ก็ไปอาบน้ำแต่ด้วยความเคยชินพอออกมาจากห้องน้ำผมก็เผลอพูดบางอย่างออกไป
“ไอ้วิน ออกไปกินข้าวกัน” เอ่อ มันไม่อยู่นี่หว่ากูนี่ก็บ้าดันไปเรียกมันซะได้ ผมจึงค่อยใส่เสื้อผ้าแล้วเดินลงไปกินข้าวข้างหน้าหอ ซึ่งเป็นร้านประจำของผมกับไอ้วิน
“กูเอาเหมือนเดิมนะ” ง่ะ ผมเผลอพูดคนเดียวอีกแล้ว ผมเริ่มงงกับตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมผมนึกถึงมันแทบจะตลอดเวลาแบบนี้นะ
“หนุ่มวันนี้มาคนเดียวหรอ” ป้าเจ้าของร้านถามผม
“ครับป้า พอดีเพื่อนผมติดธุระน่ะ” ผมตอบป้าแกไป
“อ๋อ แล้ววันนี้จะกินอะไรดีล่ะ”
“ผมเอาข้าวกระเพราไก่ละกันครับ”
“จ้าๆ รอแปปนึงนะ” ป้าแกก็เดินไปทำอาหารที่ผมสั่ง บรรยากาศในร้านตอนนี้มีคนอยู่ไม่ถึงห้าคนเลย รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเป็นปกติล่ะก็ไอ้วินมันต้องนั่งกวนตีนผมไม่หยุดแล้วป่านนี้ระหว่างที่ผมนั่งคิดอะไรเพลินๆข้าวที่สั่งก็ได้แล้ว
“ไอ้หนุ่มได้แล้ว” ป้าแกยกข้าวมาเสิร์ฟผมที่โต๊ะ
“ขอบคุณครับ....แต่ป้าผมไม่ได้สั่งไข่ดาวนี่” ผมท้วงขึ้นเพราะผมไม่ชอบกินไข่ดาว
“ไม่เป็นไรป้าแถมให้ มากินร้านป้าแทบทุกวันป้าแถม ป้าแถม” ป้าแกพูดบอกผมอย่างอารมณ์ดี
“ขอบคุณนะครับป้าแต่ทีหลังไม่ต้องดีกว่าครับ อีกอย่างผมไม่ค่อยชอบกินไข่ดาวด้วย” ผมบอกป้าแกไปตามตรง
“อ้าวหรอ ป้าเห็นปกติมาก็สั่งไข่ดาวตลอดนะ” ป้าแกก็ยังไม่ยอมครับ
“ใช่ครับสั่งมา แต่ผมไม่ได้กิน เพื่อนผมต่างหากที่กิน…แต่ไม่เป็นไรครับผมจะกินให้นะครับป้า” นึกถึงมันอีกแล้วสิน่าห่างกันยังไม่ถึงวันเลย เป็นไรวะเนี่ย
“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืนหรอก ป้าเข้าใจคงเหงาแย่นะ” พูดจบป้าแกก็เดินไปรับออร์เดอร์จากลูกค้าโต๊ะใหม่ ผมก็นั่งกินข้าวของตัวเองไปเรื่อยๆจนหมดแล้วก็จ่ายเงินแล้วเดินกลับขึ้นมาบนห้อง ผมร็สึกขาดอะไรบางอย่างไป พอเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นภาพของไอ้วินในที่ต่างๆ ภาพที่เวลามันนั่งเล่นบนโซฟา ตอนที่มันออกมาจากห้องน้ำ ตอนที่มันนอนหลับแล้วปลุกยากปลุกเย็น ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วก็คิดทบทวนเรื่องราวตั้งแต่ตอนที่ไอ้วินเข้ามาในชีวิตผม เรารู้จักกันไม่ค่อยดีนัก จนผมเผลอไปมีอะไรกับมัน แล้วผมกับมันก็มาตกลงเป็นแฟนกำมะลอกัน เราสองคนเริ่มตัวติดกันอย่างไม่รู้ตัว และผมสัมผัสได้ถึงความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างผมกับมันที่เปลี่ยนแปลงไป
“เฮ้อ น่าเบื่อจัง” ผมบ่นกับตัวเองแล้วก็ควานหารีโมทมาเปิดทีวีหารายการทีวีดูจะได่ไม่คิดมากจนเกินเหตุผมนอนดูรายการแล้วรายการเล่าจนตีหนึ่งผมก็ยังไม่รู้สึกง่วง
“~และสำหรับค่ำคืนนี้ลาไปก่อน ราตรีสวัสดิ์ครับ เฮ้ๆๆ~” เสียงจากรายการสุดท้ายจากค่ำคืนนี้ก็จบลงแล้ว แต่ทำไมผมถึงไม่หลับล่ะ
“โฮ้ย เป็นอะไรวะเนี่ย” ผมเริ่มหัวเสียกับตัวเอง นี่กูเป็นบ้าหรอวะ ผมนอนพลิกซ้ายพลิกขวากลิ้งไปกลิ้งมาจนแล้วจนรอดมองดูนาฬิกานี่ก็จะตีสามแล้ว ทำไมกูถึงยังไม่หลับล่ะผมหันหน้าไปอีกทางหนึ่งซึ่งปกติจะมีอีกคนนอนอยู่แต่ตอนนี้มันไม่มี!!!!
“มึงเข้ามามีความสำคัญกับกูตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” ผมเอามือไปลูบที่นอนที่ว่างเปล่า ซึ่งมันบ่งบอกได้ชัดเจนว่าผมกำลังเหงาอย่างถึงขีดสุด คิดๆดูแล้วถ้านับเวลาที่ผมกับไอ้วินเป็นแฟนกันมันก็จะครบเดือนแล้ว แล้วถ้าถึงตอนนั้นยังไงมันก็ต้องหายไปจากชีวิตผมอยู่ดี แล้วผมจะอยู่ได้ยังไง...ดีแล้วมึงหายไปแบบนี้น่ะดีแล้วถือซะว่ามึงให้โอกาสกูทำใจให้เข้มแข็งขึ้น ผมต้องอยู่ให้ได้โดยที่ไม่มีมัน อนาคตกู กูเป็นคนกำหนดเองว่ามันจะเป็นยังไงกูเลือกทางเดินของกูเองได้โดยที่ไม่ต้องมีมึงนำทาง ผมคิดๆอยู่น้ำตาของผมก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายและมันทำให้ผมรู้ผลของการเดิมพันครั้งนี้แล้วว่าผม...แพ้มันอย่างราบคาบเลยทีเดียว!!!!
ปล. ขอโทษที่หายไปนานเลยนะครับ ตอนนี้ปิดเทอมแล้วจะรีบแต่งให้จบให้ไวที่สุดนะครับ ^^
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 450066 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก