"รักแห่งสยาม" ภาคสอง
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง  (อ่าน 170664 ครั้ง)

zeldaboy

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #780 เมื่อ16-02-2008 11:39:00 »

รู้จักเวบบอดนี้ ก็เพราะว่าเพื่อนส่งลิ้งให้มาอ่านเรื่องของคุณ อีแบะ นะคับ

ขอบคุณมากๆสำหรับ นิยายดีๆคับ

คอยลุ้นอ่านอยู่นะคับว่าจาจบยังไง

TM*LS

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #781 เมื่อ16-02-2008 11:45:04 »

มาต่อๆค่ะ

เอิ๊กกกก

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  :o12:

อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #782 เมื่อ16-02-2008 12:15:55 »



หญิงยืนหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ข้างบ้านมิว  เธอรอจนมิวเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้ว จึงค่อยๆ เดินออกมา   ทั้งๆ ที่ไม่อยากรับรู้อะไรด้วยเลย  แต่เธอก็ต้องมาอดคิดเสียไม่ได้   อย่างนี้ไม่ดีเลย  เธอคิดในใจ


- - - - - - - - - - - - -  - -

“กูว่า  แม่งต้องมีอะไรกันแล้ว” 

“อีจอย มึงหุบปากไปเลย”  หญิงเบรคจอยทันที  แค่นี้เรื่องมันก็ชักจะไปกันใหญ่แล้ว  ถ้าเป็นอย่างจอยพูดจริงๆ  เธอคงจะสงสารโต้งไม่น้อย


“กูจะไปบอกโต้งเค้า   ดี ไหม วะ”  จอยพูดอย่างคิดไม่ตก


“.........”


“อีจอย!   กูถามมึงอยู่นะ” หญิงพูดอย่างอารมณ์เสีย  เธอขึ้นเสียงเล็กน้อย   จอยวางช้อนของหวานลง  ก่อนจะท้าวสะเอวแล้วพูด

“ก็มึงบอกให้กูหุบปาก  มึงจะเอายังไงกันแน่”

หญิงมองเพื่อนอย่างขัดใจ  ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินพรวดออกไป


“เอ๊ยย  อีนี่  ยังไม่ได้จ่ายเงินเลย  ไหนบอกว่าจะเลี้ยงกูไง”  จอยตะโกนไล่หลัง   แต่สุดท้ายก็ยอมนั่งลงไปที่เดิมด้วยความผิดหวัง

 + + + + + + + +

“หนังสนุกดีเนอะ”  โดนัทพูดกับโต้ง

“หรอ”  เค้าตอบอย่างคนกำลังคิดอะไรค้างอยู่
“โต้งไม่ค่อยชอบหนังแนวนี้น่ะ”

“แล้วก็ไม่บอกแต่แรกหล่ะ  จะได้ดูเรื่องอื่น”  โดนัทเดินเข้ามาขวาง


“ก็เห็นเธออยากดู   โต้งดูอะไรก็ได้หมดล่ะ”  เค้าตอบ  ก่อนจะเดินผ่านโดนัทไปข้างหน้า   ทิ้งให้โดนัทรู้สึกว่า เธอสามารถดึงเค้าไว้ได้แต่ตัว  แต่ไม่มีวันจะได้ใจจริงจากเค้าเลย   แต่กระนั้นเธอก็ตั้งสติ  แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปจนทันตัวเค้า


“แล้วโต้งจะไปไหน”  เธอถาม

โต้งหันกลับมามองที่เธอ  และตอบว่า


“โต้งอยากไป  เยี่ยมมิว น่ะ”   เค้าตอบอย่างตะขิดตะขวงใจ  เพราะถึงแม้จะบอกความจริงกับโดนัทไปหมดแล้ว แต่ก็ไม่แน่ว่าเธอจะคิดยังไง

โดนัทมีสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นเศร้าเล็กๆ  ก่อนจะกลั้นใจ พูดว่า


“ถ้างั้น  โต้งเยี่ยมมิวเสร็จแล้ว   เราไปหาอะไรทานกันได้ไหม”   เธอพูดและฝืนยิ้ม


โต้งมองโดนัท  ใจนึงเค้าก็สงสารเธอ  ยิ่งเห็นความพยายามของเธอแล้วเค้าก็ยิ่งปฎิเสธเธอไมได้


“เอางั้นหรอ   เอ่อ..  ได้สิ”  เค้าตอบ


แล้วทั้งคู่ก็เดินไปด้วยกัน


***************************

Eis

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #783 เมื่อ16-02-2008 13:14:55 »

อ่อยยย... ลุ้น นึกว่า โต้งมายืนกดออด.. o2
แต่นี่ขนาดจะพาโดนัทบุกบ้าน จะกลายเป็นหวังดีประสงค์ร้ายไปหรือเปล่าพ่อหนุ่มเอ้ยย..


เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคร้าบบบบบ  o13
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-02-2008 13:16:54 โดย Eis »

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #784 เมื่อ16-02-2008 14:05:10 »

จะมีใครสักคนไหมที่เห็นด้วยกับความรักของเรา
 :o12: :o12: :o12:

ออฟไลน์ oaw_eang

  • Global Moderator
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8418
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2122/-586
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #785 เมื่อ16-02-2008 14:07:22 »

กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เจ้เบะมาต่อแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย

ไม่มีใครบอกสองเลย

ขอบคุณมากที่เอามาลงต่อ

ดีใจจังเลยที่ได้อ่าน

แงๆๆๆๆ

สงสาร มิว กะ โต้ง

 :sad2:

sytokin

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #786 เมื่อ16-02-2008 15:10:26 »

 เพงิ่ซื้อ VCD มาดู  o7  โฮ! :o12:!ทั้ง ซึ้งทั้งเสียว       ดูแล้ว ดูอีก จน แผ่น สึก 

 :L1:รัก มิว ขึ้ึ้นมากมาย     :oni1:  นัท อัพโหลดตอนที่มิว ร้องเพลง "รู้สึกบ้างใหม"ไว้ที่ youtobe อะ  http://www.youtube.com/swf/l.swf?video_id=lXNiEWFpjAg&rel=1&eurl=&iurl=http%3A//i.ytimg.com/vi/lXNiEWFpjAg/default.jpg&t=OEgsToPDskJ7tgdLmI1B0tVnpRgXdjc4
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-02-2008 15:29:51 โดย sytokin »

อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #787 เมื่อ16-02-2008 15:14:24 »



“เดี๋ยวสิวะ  อีหญิง  มึงจะรีบไปไหนของมึงวะ”  จอยวิ่งตามมา  เธอพูดพร้อมหอบแฮ่กๆ อย่างเหนื่อยอ่อน  แต่หญิงก็ยังสะบัดก้นเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ โดยไม่คิดจะชะลอฝีเท้าซักนิด

“กูคิดไม่ตก  กูปวดหัว  โอ๊ยยยยยยยยยยยย”   เธอใช้สองมือขยี้ศรีษะตัวเองจนยุ่งเหยิง   จอยเดินทันเธอพอดี
“มึงจะไปคิดทำไมวะ  เรื่องของมึงก็ไม่ใช่”  จอยบอก

“นั่นสินะ...”   
“กูก็ไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร”

“นี่มึงยังไม่ตัดใจอีกหรอ” จอยใช้น้ำเสียงเห็นใจ   เธอใช้มือตบไหล่เพื่อนเบาๆ  แต่ยิ่งทำหญิงก็ยิ่งเศร้ามากขึ้นก็เท่านั้น


“เปล่าหรอก..  กูก็แค่เป็นห่วงเค้าเฉยๆ น่ะ  เฮ้อออ..”  หญิงพูดแล้วจบที่ถอนหายใจ   เธอมองหน้าเพื่อนรักที่ตอนนี้ดูเหมือนจะกลุ้มใจไปกับเธอ  ก่อนจะยิ้มให้


“ช่างเถอะ  กูไม่คิดแล้ว  และจากนี้ไป  กูก็จะไม่ขอรับรู้เรื่องบ้าบอแบบนี้อีก  มึงพอใจยังอ่ะ”  หญิงพูด

“เออ ดีแล้ว  ไปๆ  ไปร้องคาราโอเกะกันดีกว่า  มึงเลี้ยงกูนะ” จอยบอก  หญิงเดินเข้าไปกอดคอจอยไว้  เธอพูดออกมาว่า


“ได้เลย” 

ทั้งคู่หันหลังไปอีกทาง  แต่พลันหยุดชะงัก



“เอ๊ยย   นั่นมัน...”



“แฟนเด็กมึงไม่ใช่หรอวะ”  จอยพูด ท่าทีไม่แน่ใจเท่าไรนัก  เธอหันไปถามหญิงกับภาพที่ทั้งคู่กำลังเห็นอยู่ไกลๆ




“โต้ง...”  หญิงอุทานเบาๆ   เธอเห็นโต้งเดินมากับโดนัท และดูสนิทสนมกันเหลือเกิน  และสิ่งที่เพิ่งพูดไว้กับจอยเมื่อกี้ ก็ดูท่าจะรักษาคำพูดเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว



........................................................

sytokin

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #788 เมื่อ16-02-2008 15:26:11 »

 :o12: ตามติด o7

zeldaboy

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #789 เมื่อ16-02-2008 15:45:47 »

วันนี้ จานั่งรอคุณ อีแบะ ท้างวันเลย

บอร์ดเปลี่ยนเป็นสีชมพูตกใจหมดเลย - -*

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
« ตอบ #789 เมื่อ: 16-02-2008 15:45:47 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #790 เมื่อ16-02-2008 17:21:57 »


“รู้สึกบ้างไหม...   บลาๆๆ”   มิวกำลังวอร์มเสียง   วันนี้เหมือนการทำสมาธิจะยากกับเขาเป็นพิเศษ  ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีไม่หายก็ไม่รู้


“หวัดดี  พี่ชัย”  เพื่อนในวงหันไปหาคนคุ้นเคยที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาล่าสุด   แต่มิวเองไม่คิดจะหันไปมองสักนิด  เค้ายิ่งกลับเพ่งสมาธิในเรื่องร้องเพลงเข้าไปจนล้น

“ดีมิว  พี่ซื้อขนมมาฝาก  ขนมบ้าบิ่นน่ะ  รู้จักไหม  ลองกินดูสิ”  ชัยยื่นขนมถุงเบอเริ่มไปทางมิว   แต่มิวก็เฉย  จนชัยต้องวางมันไว้ตรงหน้า  พร้อมกับนั่งลงข้างๆ  แล้วพยายามกระซิบบางอย่างกับมิว


“ไม่หายโกรธพี่อีกหรอ” 

“เปล่าหรอกครับ   ผมอิ่มแล้วก็เท่านั้น”   มิวกระเถิบห่างออกจากชัยไปอีกนิด   เหมือนจะทำให้ชัยเครียดจนหน้าบอกบุญไม่รับ

“แต่ท่าทางของมิวมันไม่เป็นอย่างนั้นเลยนะ”  ชัยพูด  จนมิวเอะใจและมองตัวเองดูอีกครั้ง


“ผมอยากอยู่ห่างกับพี่ซักพัก   คือที่ผ่านมาผมนับถือพี่มาตลอด  จน..”  มิวตอบ

“เอาเถอะ  พี่เข้าใจ  พี่อาจจะไม่ดีพอสำหรับมิวนะ   แต่อยากให้รู้ไว้อย่าง”  ชัยทิ้งท้าย


“ว่าคนที่มิวคิดว่าดีพอกับมิว   เค้าก็ไม่ได้ดีไปกว่าพี่เลยเหมือนกัน” 



มิวฟังด้วยความสงสัย  แต่แค่ชัยยอมทำตามที่เค้าร้องขอ นั่นก็ถือว่าบรรลุวัตถุประสงค์ที่มิวต้องการในขณะนี้แล้ว

ชัยลุกเดินออกไปจากห้องอัด  คนในวงก็เริ่มรวมตัวกันเพื่อจะซ้อมพอดี


....................................


ควันบุหรี่ลอยจางๆ อยู่ทางเข้าห้องอัด  ชัยนั่งจมอยู่ตรงนั้น  เค้าพ่นควันออกมาจากปากครั้งแล้วครั้งเล่า   เรื่องราวความหลังในอดีตที่ผุดขึ้นมาในสมองราวกับน้ำพุออกมาไม่หยุดหย่อน  เค้านึกถึงภาพตัวเองเมื่อสมัย 6 ปีที่แล้ว  เค้าเองเป็นเด็กหนุ่มผมยาว หน้าตาดี  กำลังเตะบอลอยู่กับเพื่อนในมหาลัยอย่างสนุกสนาน  กระทั่งเค้าเตะบอลจนออกนอกรั้วไป   เมื่อไปเก็บบอลก็พบว่า มีเด็กนักเรียนมัธยมปลาย อายุรุ่นราวคราวเดียวกับมิวในตอนนี้เห็นจะได้  ยืนถือลูกบอลไว้ให้อยู่แล้ว

“โดนเราหรอ   เป็นไรมากเปล่า”  ชัยพูดอย่างเกรงใจ  เค้าเห็นเสื้อนักเรียนสีขาวเปื้อนเป็นรอยฝุ่นเป็นใหญ่ๆ ที่แถวไหล่ด้านหลัง


“ไม่หรอกคับ”  เด็กหนุ่มตอบสั้นๆ  เค้าส่งลูกบอลคืนให้ชัย  ตาเค้าก็มองเข้าไปข้างในมหาลัยนั้น

“แล้ว  มาหาใครเหรอ  เย็นแล้วไม่กลับบ้านเนี่ย”  ชัยถามด้วยความสงสัย


“ผมเพิ่งเลิกเรียนพิเศษน่ะครับ   อยากจะเอ็นท์ให้ติดที่นี่นั่นแหล่ะ”  เค้าตอบ  ชัยยิ้ม  รู้สึกภูมิใจในสถาบันตัวเองนิดหน่อย   

แล้วพวกเค้าก็แยกย้ายกันไป  โดยระยะหลังก็ได้เจอกันอีกหลายครั้ง  จากความชอบที่เริ่มจากการเอ็นดู  ชัยก็เหมือนตกหลุมรักเด็กคนนี้เข้าอย่างจัง  ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้  อีกอย่าง ชัยก็มีแฟนแล้ว เป็นถึงดาวมหาลัยเลยทีเดียว   แต่กระนั้น ทั้งคู่ก็แอบลอบคบหากันแบบลับๆ   จนเมื่อน้องคนนั้นเอ็นท์ติดเข้ามา แล้วได้รู้ว่าชัยมีแฟนแล้ว  ทุกอย่างก็พังครืนออกมาไม่เป็นท่า


“พี่ต้องเลือกระหว่างผม   กับ  พี่คนนั้น”   เด็กหนุ่มกล่าวกับชัยทั้งน้ำตา   ชัยเองที่เครียดถึงขนาดข้าวปลาไมได้กินไปหลายวันจนผอมโกรก ก็ยังตัดสินใจอย่างเด็ดขาดไม่ได้ซักที

“พี่สับสน”  ชัยตอบ  เด็กหนุ่มหันมาจ้องหน้า

“พี่ไม่รักผมเลยใช่ไหม”

“ไม่ใช่   เพียงแต่  พี่...  พี่ไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของเรา   พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน  ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”
“เอางี้หล่ะกันนะ    ขอพี่กลับไปตัดสินใจหนึ่งคืน   แล้วพรุ่งนี้ พี่จะให้คำตอบ  เรามาเจอกันที่นี่  โอเคไหม” 


และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ทั้งสองคนได้เจอหน้ากัน   ชัยไม่ได้กลับไปที่นั่นตามที่พูดไว้  เพราะเค้าคิดว่า การไม่ไปเจอจะเป็นการตอบคำถามทั้งหมด  และเค้าไม่อยากเห็นความเจ็บปวด ไม่ว่าจะมาจากไหนทั้งนั้น   แต่นั่นก็ทำให้เค้าเจ็บปวดจนมาถึงทุกวันนี้   ชัยคบกับแฟนต่อไปได้แค่ไม่นาน ก็ต้องเลิกกัน  จากนั้นมาเค้าก็ไม่รู้สึกรักใครอีก  จนมาเจอกับมิวนี่แหล่ะ   

ชัยบี้บุหรี่และโยนมันทิ้ง  เค้ากำลังจะหันเดินเข้าไปในหัองอัด  แต่สายตาก็ไปประจบกับ โต้งและโดนัทซะก่อน  ทั้งสองคนเดินคู่กันมาและทำท่าว่าจะมาที่ห้องอัดนี่ด้วยซ้ำ  ชัยเริ่มฉุน

“หวัดดีครับพี่ชัย”  โต้งยกมือไหว้  ชัยไม่มองเสียด้วยซ้ำ

“จะไปไหนกันหรอ”  เค้าถาม เสียงแข็งๆ

“มาหามิวน่ะครับ  มิวอยู่หรือเปล่า” โต้งตอบ  เค้าพึ่งสังเกตุว่าชัยเพ่งมองแต่โดนัท


“นี่แฟนเราหรอ”  ชัยถามโต้ง  โต้งออกอาการตกใจนิดหน่อย  แต่ปัญหาหนักมันอยู่ที่ตอนตอบน่ะสิ   เค้าไม่อยากทำอะไรที่มันทำร้ายจิตใจโดนัทลงไปมากกว่านี้


“เอ่อ..  มิวอยู่ข้างในใช่ไหมครับ  งั้นผมขอ...”


“เดี๋ยวก่อน”  ชัยเอาตัวเข้าไปขวาง   

“ตอนนี้เค้าห้ามคนนอกเข้าไปแล้วน่ะ   เดี๋ยวพี่จะบอกมิวให้ละกันนะ ว่าพวกเธอมาหา” 


โต้งมองหน้าชัย  สีหน้าเค้าเหมือนรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ   ตั้งแต่พอเจอชัยนั่นก็แระ


“งั้นหรือครับ  งั้นช่วยบอกให้ทีนะครับ”  โต้งพูดอย่างฝืนๆ  ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับกันออกมาช้าๆ



..

....

....


“ให้เค้ากับแฟนเข้ามาเถอะครับ..”

“เรากำลังจูนเครื่องดนตรีกันอยู่”



เสียงมิวดังออกมาจากข้างใน   โต้งหันหลังกลับไป  ก็เห็นมิวค่อยๆ เดินออกมาอย่างช้า   นัยตาดูเศร้า และเหมือนไม่อยากจะมองหน้าโต้งเลยด้วยซ้ำ



***********************************

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #791 เมื่อ16-02-2008 17:31:37 »

ใครๆก็ต้องรักตัวเองกันทั้งนั้นหล่ะ
แม้ปากจะบอกว่า ทำเพื่อคนที่รักก็ตาม
 :a11: :a11: :a11: :a11:

อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #792 เมื่อ16-02-2008 17:47:35 »


โต้งกับมิวเดินแยกออกมาคุยกันห่างจากหญิงและชัยไกลพอสมควร   ทั้งนั้นบรรยากาศก็ยังอึมครึมกันไปหมด  หญิงที่ยังคงมองมาทางพวกเค้าสองคนเป็นพักๆ  หรือชัยที่นั่งรออยู่ทางเข้าห้องอัดเพื่อรอการกลับมาของมิว  มีผลให้ทั้งคู่เครียดกันอย่างหาสาเหตุไม่เจอ 


“มิวโกรธเราหรอ”   โต้งพูดอย่างทนไม่ไหว  หน้าเค้าเป็นสีแดงจางๆ  อาจจะเพราะเริ่มรู้สึกกดดันจนทนไม่ไหว


มิวมองหน้าโต้ง  เค้าเองรู้สึกอึดอัดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  พอมาเจอเรื่องแบบนี้ก็เหมือนทำให้เหมือนจะควบคุมตัวเองได้ยาก


“มิวไม่โกรธโต้งหรอก   เราเป็นแค่เพื่อนกันนี่”   มิวพูด  โต้งเหมือนจะไม่พอใจคำตอบ  เค้าเดินเข้าไปจนห่างกับมิวแค่ไม่ถึงฟุต


“แล้วไงอ่ะ  โต้งบอกมิวแล้วใช่ไหม  ว่ารู้สึกยังไงกับมิวน่ะ  นึกว่าโต้งไม่เครียดหรอ”  โต้งพูดอย่างโมโห  จนลืมตัวไปซะสนิทว่าเริ่มเสียงแข็งแล้ว


“ตอนนี้โต้งก็มีคนมาแทนที่มิวแล้วนี่  ต่อไปนี้โต้งก็ไม่ต้องเครียดเรื่องมิวอีกแล้วนะ”  มิวย้อน


“โดนัท เค้าเป็น....”  โต้งพยายามจะเถียง แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปาก


“เค้าเป็นแฟนเก่านาย”  มิวเติมเสียงในช่องว่าง
“ก็ดีเหมือนกันนะ   เราเองก็ไม่อยากรู้สึกผิด  ที่ไปทำให้นายสองคนทะเลาะกันตั้งแต่แรก” 



“มิว”  โต้งเรียกอย่างไม่พอใจ  แต่มิวเดินออกไปจากตรงนั้นแล้ว  โต้งต้องตามไปกระชากแขนเสื้อมิวกลับมา


“มิว  ทำไมมิวเปลี่ยนไป  มิวรู้สึกยังไงกับเรากันแน่  หรือว่ามิวมีใครแล้ว” โต้งพูด ตาชำเลืองมองไปทางชัย

“..................”


มิวไม่กล้าตอบ  เค้าสะบัดแขนเสื้อตัวเองจนหลุด  ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวแล้วเบียดโดนัทและพี่ชัยเข้าไปในห้องอัด  ปล่อยให้โต้งยืนมองเค้าอยู่ตรงนั้น  โดยที่ใบหน้าแดงกล่ำทั้งโกรธและสะเทือนใจ  เค้าเหมือนพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้  ก่อนจะเดินออกไปอีกทาง  โดยไม่รอใครเลยเช่นกัน


“หวัดดีโต้ง  จะรีบไปไหนหรอ”  หญิงกับจอย หยุดยืนทักทายโต้งที่เดินสวนมา  แต่...




“....................”




- - - - - - - - - - - - - - -


myLoveIsYOu

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #793 เมื่อ16-02-2008 18:13:43 »

สรุปตกลงวันนี้จบใช่มั๊ยครับ จะได้รอทั้งคืน  :m4:

ออฟไลน์ Heater

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 267
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #794 เมื่อ16-02-2008 18:22:24 »

สงสาร มิว กะ โต้ง :o12:

อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #795 เมื่อ16-02-2008 18:24:49 »



มิวหงุดหงิดจนซ้อมต่อไปไม่ไหว   เค้ากลับมาที่บ้านและเหวี่ยงกระเป๋าเป้ลงพื้นห้องอย่างไม่แยแส  ก่อนจะหันกลับไปเตะมันจนมันกระเด็นไปติดโต๊ะคอมจนสั่น   ตุ๊กตาไม้ประกอบที่วางเทินอยู่ตรงนั้นร่วงลงมากับพื้นจนแตกเป็นชิ้นๆ  มิวถึงกับตกใจ  แต่คิดไปคิดมาเค้ากลับไม่ไปเก็บชิ้นส่วนพวกนั้นเรยสักอัน  แต่กลับเริ่มร้องไห้และเดินไปเดินมา


หญิงที่รีบตามมิวกลับมาบ้าน   เธอยืนมองมิวจากลูกกรงหน้าต่างบ้านเธอ  ก่อนจะหันหลังและทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้อง  น้ำตามันไหลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ   ถึงเธอจะเคยบอกว่าจะไม่ยุ่งกับเรื่องของทั้งคู่แล้วก็จริง   แต่เวลาแบบนี้  เธออยากมีประโยชน์กับคนที่เธอรักมากกว่าที่เป็น  แต่อย่างเธอจะไปทำอะไรได้  คิดอย่างนั้นแล้วหญิงยิ่งร้องไห้ฟูมฟาย  เธอชันเข่าและซุกหน้าลง ตัวเธอสั่นเทิ้มไปด้วยอารมณ์เจ็บปวด  แต่ก็จำต้องเรียกสติคืนมาอีกครั้ง  เธอรีบพรวดตัวเองขึ้นไปเกาะราวหน้าต่างอีกครั้งหลังจากเหมือนจะได้ยินบางอย่าง


“มิว    เปิดประตูให้พี่หน่อย  มิว  ได้ยินหรือเปล่า”  ชัยยืนตะโกนอยู่หน้าบ้าน   หญิงปาดน้ำตาแล้วรีบวิ่งลงบันไดลงไปทันที


“มิว  ลงมาเจอพี่หน่อยเถอะ” 

“มิ...”

“พอได้แล้ว!!”   หญิงดึงแขนชัยที่ยืนตะโกนอยู่หน้าประตูบ้านของมิว   

“อะไรของเธอเนี่ย”  ชัยบ่น  ก่อนจะหันไปอีกครั้ง  เตรียมจะตะโกน


“ก็บอกให้พอไงหล่ะ”   หญิงพูดพร้อมกับผลักจนชัยหงายไปติดประตู

“อย่ามาทำให้มิวต้องไม่สบายใจอีกนะ”  หญิงพูด

“เธออย่ามายุ่งน่ะ  อย่างเธอจะมาเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้ยังไง”  ชัยบอก  คราวนี้หญิงโมโหจัด  เธอดิ่งเข้าไปแล้วกระชากคอเสื้อของชัยราวกับจะหาเรื่อง

“ใครกันแน่  ที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่น   คุณน่ะมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว  อย่างคุณน่ะ  ไม่มีสิทธิ์มาบอกว่ารักใครหรอก”  หญิงกร้าวเสียงดัง  ก่อนจะผลักชัยจนเกือบล้ม  เธอชี้มือให้ชัยเดินกลับไป  ไม่รู้ทำไม คำพูดของหญิงมันถึงแทงใจดำเค้าได้ขนาดนั้น  ชัยยอมเดินถอยออกไป  รู้สึกเจ็บที่ใจแปล๊บๆๆ


หญิงยืนมองตามเค้าไปจนแน่ใจ  ก่อนเธอจะเดินกลับเข้าบ้านอย่างช้าๆ ด้วยดีใจ  อย่างน้อยเธอก็ยังได้ทำอะไรเพื่อนคนที่เธอรักบ้าง


“อาหญิง  ลื้อไปตีอกชกต่อยกะผู้ชายแบบนั้นได้ยางงาย   โอ๊ะ  อั๊วะ หล่ะเก๊กซิม  ตายๆๆ”  แม่หญิงดมยาดมปื้ดใหญ่  ท่าทางเหมือนเพิ่งดูอะไรที่ตื่นตาตื่นใจมายังไงยังงั้น


+ + + + + + + + + +

“กลับมาซะเย็นเลยนะ”  สุนีย์บ่นลูกชาย   โต้งไม่ทันได้ฟังด้วยซ้ำ  เค้าเดินตึงตังขึ้นไปข้างบน โดยไม่ได้แลตามองอาหารที่วางรอเค้าไว้อยู่บนโต๊ะซักนิด  สุนีย์รู้สึกสังหรณ์ใจ   เธอจึงจะเดินตามขึ้นไปดู  แต่ก็ได้ยินเสียงแก้วแตกซะก่อน

“เพล้งงง”   

สุนีย์เดินไปดูที่โซฟา  แก้วเหล้าตกแตกกลิ่นเหล้าเหม็นไปทั่ว  ที่แย่กว่านั้นคือกรณ์กำลังหายใจรวยรินอยู่บนโซฟา  มีอกเสื้อมีรอยเลือดพุ่งออกมาเป็นทาง

สุนีย์แทบช็อค  แล้วเธอพยายามตั้งสติก่อนจะตะโกนเรียกลูกชายจนสุดเสียง


“โต้งงงงงงงง”


..................................

ออฟไลน์ Heater

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 267
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #796 เมื่อ16-02-2008 18:41:26 »

จะรอจนจบเลยนะครับ
ขอให้สมหวังเถอะ :oni3:

อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #797 เมื่อ16-02-2008 18:43:44 »


กลางดึกหน้าห้องฉุกเฉิน   สุนีย์กับโต้งนั่งเก้าอี้ติดกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด   มองดีๆ จะเห็นว่ามีน้ำใสๆ ไหลออกมาจากตาของสุนีย์อยู่เรื่อย  แต่ความรู้สึกกังวลคงจะตกเป็นของคนทั้งคู่เท่าๆ กัน

“เพราะโต้ง   พ่อถึงต้องกลับไปกินเหล้า”  โต้งพูด  เค้ากำหมัดตัวเองไว้แน่น  และก้มหน้ามองต่ำที่พื้นจนน้ำตามันไหลตกลงไปเป็นเม็ดๆ

สุนีย์พยายามทำเข็มแข็ง  เธอปรับน้ำเสียงตัวเองให้นิ่งที่สุดแล้วปลอบใจลูกชายว่า

“ไม่ใช่หรอกลูก  ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้นหล่ะ”  สุนีย์พูด น้ำเสียงยังติดสะอื้นอยู่เล็กๆ  เธอดึงมือตัวลูกชายมากอดไว้   ก่อนจะใช้มือเช็ดน้ำตาให้เค้า


“แม่   พ่อจะเป็นอะไรหรือเปล่า...”  โต้งถามอย่างกังวล   จากตอนเย็นที่เห็นพ่อเค้าครั้งสุดท้าย  เป็นใครๆ ก็ไม่แน่ใจด้วยกันทั้งนั้น


สุนีย์ไม่ตอบแต่เธอกอดลูกเอาไว้แน่นเข้าไปอีก   เธอกำลังร้องไห้  โต้งรู้สึกได้จากตัวที่สั่นเทิ้มของเธอ  ตอนนี้เค้ารู้สึกว่า  เค้าเป็นลูกที่ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย



“แม่ครับ”
“จากนี้ไป ผมจะเลิกยุ่งกับ....  มิว”  โต้งพูดพลางร้องไห้   นี่คือของขวัญที่ดีที่สุดที่จะให้พ่อแม่เค้าได้แล้ว



สุนีย์ผละตัวเองออกมาอย่างไม่เชื่อหู  เธอจ้องโต้งอย่างกับไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน


“โต้งพูดว่าอะไรนะ..”  เธอทวนคำช้าๆ




“ผมจะไม่ยุ่งกับมิว อีกครับ”   เค้าพูดซ้ำ  แล้วในบัดนั้น  พยาบาลก็เข็นเตียงของกรณ์ออกมาจากห้องไอซียู   มีคุณหมอเดินมาทางคนทั้งคู่


“พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ  แต่ต้องรอดูอาการอีกหลายวัน  แต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงแล้วหล่ะครับ”   คุณหมอ ชายวัยซัก 40 กว่าพูด   แล้วรอยยิ้มจางๆ ก็ปรากฎอยู่บนสีหน้าของทั้งสองคนแม่ลูก   พวกเค้ากอดกันด้วยความยินดี



.................................................

nut499

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #798 เมื่อ16-02-2008 18:48:17 »

 :serius2:ไม่นะเลิกยุ่งเหรอ :serius2:

จะเป็นยังไงต่อไปอะ

ขอให้จบเลยนะครับ

ดีใจจังที่มาต่อครับ

อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #799 เมื่อ16-02-2008 19:24:30 »


แสงสว่างจ้า ที่สาดเข้ามาทางกระจกบานใหญ่ของโรงบาล  ทำให้กรณ์ที่พยายามจะตื่นถึงกับหยีตา

“รู้สึกตัวแล้วรึ คุณ”  สุนีย์เดินอ้อมมาบังแดดเอาไว้พอดี  เธอพูดกับสามี ในมือยังกุมมือเค้าไว้แน่น

กรณ์มองไปรอบๆ  สักพักเค้าก็จับต้นชนปลายได้ทั้งหมด  ก่อนจะนอนนิ่งไปกับที่นอนแบบนั้นโดยไม่พูดอะไร

“ฉันให้โต้งกลับไปเอาของที่บ้านน่ะ  นี่เดี๋ยวก็มาแล้วมั้ง”  สุนีย์บอก  เธอเดินอ้อมไปยังรถเข็น  มีถาดข้าววางอยู่  ไอร้อนกรุ่นๆ ยังมีลอยให้เห็น

“ทานข้าวต้มซักหน่อยดีไหม”  เธอตัดข้าวต้มใส่ช้อน  แต่พอยื่นให้กรณ์ก็ถูกปฎิเสธ

“ผมยังไม่หิว”  กรณ์พูดได้ไม่ถนัดนัก   อาจจะเพราะเจ็บแผลผ่าตัดอยู่ก็ได้

“หมอบอกว่าผมเป็นอะไร”  เค้าถามภรรยา

สุนีย์ถอนหายใจ

“ก็อย่างเดิมนั่นแหล่ะ  พักหลังคุณดื่มหนัก  มันก็เลยกลับมาอีก”

“ตั้งแต่นี้  คุณต้องดูแลตัวเองได้แล้วนะ   ฉันกับลูกจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”  สุนีย์พูด  เธอจะรู้ไหมนะว่าคำพูดของเธอมันตอกย้ำความไม่ได้เรื่องของกรณ์แค่ไหน

ประตูห้องเปิดออก  โต้งกลับมาพร้อมกระเป๋าสะพายใบโต  มืออีกข้างยังถือเสบียงอาหารมาอีก  เค้าดูดีใจมากที่เห็นพ่อเค้าฟื้นขึ้นมา


“ฟื้นแล้วหรอครับ”
“ผมซื้อพะโล้ที่พ่อชอบทานมาให้ด้วย”   โต้งถือถุงกับข้าวร้อนๆ ชูขึ้น  แต่เหมือนกรณ์จะไม่แยแส  เค้าพยายามพลิกตัวไปอีกทางทั้งที่เจ็บแผลเหลือทน


“โต้ง... ไปซื้อหนังสือพิมพ์มาให้พ่ออ่านสิลูก  แล้วอย่าลืมซื้อน้ำเปล่ามาเพิ่มอีกสัก 2 ขวดนะ”  สุนีย์บอก   โต้งรับคำและเดินออกไปอย่างไม่ค่อยสบายใจ   จนพอพ้นออกนอกประตูไป  สุนีย์ก็คว้าเก้าอี้นั่งลงตรงหน้ากรณ์  เธอจับมือเค้าเอาไว้  แล้วบอกกับเค้าว่า


“ลูกรักคุณมากนะ”

“เมื่อคืนเค้าร้องไห้ทั้งคืน  และโทษว่าที่คุณเป็นอย่างนี้ ก็เพราะเค้า”   เธอพูดต่อ



“ผมเปล่า..”  กรณ์จะพูดแก้ต่าง  แต่เหมือนสุนีย์ยังพูดไม่จบประเด็นสำคัญ


“ลูกบอกกับฉันว่า  จะเลิกยุ่งกับมิวโดยเด็ดขาดแล้ว   ทีนี้ คุณก็สบายใจได้แล้วนะ”  สุนีย์พูดเบาๆ  ตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึก  มันก็มีทั้งดีใจและเสียใจปนๆ กันไป

“หรอ..”  กรณ์ทวนคำเบาๆ   ความรู้สึกจะหนักไปทางเสียใจมากกว่าดีใจอยู่หน่อยๆ  ก็มันทำให้เค้ารู้สึกว่าเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องนี่นา


“คุณเลิกคิดมากได้แล้ว  และนอนพักผ่อนซะ  คุณออกจาก รพ.เมื่อไร เราจะเลี้ยงฉลองให้คุณกัน  ฉันโทรตามจูนให้มาด้วยนะ”  สุนีย์พูด  เธอลุกขึ้นและละมือมาดึงผ้าห่มคลุมให้สามี  ทุกอย่างที่เธอทำไป นี่ก็ด้วยความรักทั้งสิ้น กรณ์เองก็ซาบซึ้งอยู่ในใจ   เค้าคงเป็นผู้ชายไม่เอาไหนที่โชคดีที่สุดในโลกเลยล่ะมัง


.......................................... 

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
« ตอบ #799 เมื่อ: 16-02-2008 19:24:30 »





myLoveIsYOu

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #800 เมื่อ16-02-2008 19:30:30 »

อ่า จะจบแบบ Sad Ending นะเนี่ย  :m15:

อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #801 เมื่อ16-02-2008 20:24:03 »



โต้งก็กลับมา  สิ่งแรกที่เค้าทำก็คือมองไปที่เตียงพ่อเค้า  เค้าเห็นแม่เค้ากำลังนั่งป้อนข้าวกับไข่พะโล้ให้พ่อกิน  ทั้งคู่ดูมีสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  ถ้าจะบอกว่าเป็นเพราะไข่พะโล้ก็คงจะดูเกินไปซักหน่อย

“กลับมาพอดี  อยากกินน้ำอยู่เชียว”  กรณ์หันไปบอกลูกชาย   ทำเอาตื้นตันด้วยกันทั้งหมด  โต้งยิ้มแล้วรีบรินน้ำใส่แก้วเดินไปให้   กรณ์มองหน้าลูกชาย พึ่งรู้ว่าลูกรักเค้ามากแค่ไหน


“หายเร็วๆ นะครับ  พี่จูนกำลังมา”  โต้งพูด   กรณ์ยิ้มเล็กๆ ให้ลูกชาย   ก่อนจะหันไปอีกทางทำเป็นกินข้าว  แต่สุนีย์รู้ดี  จริงๆ คือเค้าไม่อยากจะให้ลูกชายที่กำลังจะไหลออกมาต่างหาก


“เออ  เพื่อนเราโทรมาตั้งหลายสายน่ะ  โทรกลับไปด้วยหล่ะ”  สุนีย์บอก   โต้งเดินไปนั่งที่โซฟา  เค้าหยิบมือถือขึ้นมาดู  มันคงจะแปลกเกินไปหล่ะนะ  ถ้ามิวจะโทรหาเค้า  แล้วก็เป็นอย่างที่คาด  กลายเป็นเบอร์โดนัท  และกะเบอร์แปลกๆ ของใครอีกคน  ซึ่งเค้าก็เพิ่งเคยเห็น

“เดี๋ยวโต้งอยู่ด้านนอกนะ”  โต้งกดโทรศัพท์และลุกออกจากห้องไปพร้อมปิดประตูเบาๆ



เสียงต่อโทรศัพท์ดัง  ในใจเค้ายังคาดหวังว่ามิวอาจจะเอาเบอร์คนอื่นโทรมา  ถึงจะรู้ว่าความเป็นไปได้แทบไม่มีเลย

“ฮัลโหล ครับ”  โต้งพูดทันที ที่มีคนรับ

“โต้ง หรอ  ยุ่งหรือเปล่า   พี่ชัยเองนะ”

แม้จะทำให้โต้งผิดหวัง  แต่เค้าก็ยังอยากรู้ว่าชัยจะคุยอะไร
“คุยได้ครับ”  เค้าตอบอย่างสุภาพ


“โต้งอยู่ที่ไหนหรอ  ว่างออกมาเจอพี่ซักแป๊ปนึงได้รึเปล่า” 

“โต้งเฝ้าพ่ออยู่ที่ รพ. น่ะครับ  พ่อผ่าตัดเมื่อวาน”  โต้งตอบ


“อ้าว  งั้นไม่เป็นไร   พี่พูดทางนี้ก็ได้”

“พี่มีบางอย่าง อยากจะบอก และขอร้องโต้ง”

“ตอนแรกพี่ก็ไม่แน่ใจหรอกนะ   แต่ตอนนี้พี่ค่อนข้างจะชัวร์แล้วล่ะ  ว่า...”


โต้งรอฟังอย่างใจจดจ่อ  ถึงจะพ้นเรื่องพ่อไปแล้ว เค้าก็ยังไม่ลืมปัญหาหัวใจของตัวเองอยู่ดี

..
.
.

“ว่า...  พี่รัก  มิว”
“พี่รักมิวมาก”

แล้วสิ่งที่โต้งคาดไว้ก็เป็นจริง  แม้คิดจะตัดใจไปแล้ว  แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอยู่ดี

“หรอครับ”  เค้าคงตอบได้เพียงเท่านี้



“ฮ่าๆๆ  ทำไมถึงทำเสียงเศร้าแบบนั้นหล่ะ  ฟังให้จบเสียก่อนสิ”  ชัยบอก

“พี่รักไอ้มิวมันก็จริงอยู่หรอกนะ   แต่คนที่มิวรัก  มีแต่โต้งคนเดียวเท่านั้นหล่ะ  สิ่งที่พี่จะขอก็คือ  โต้งอย่าทำอะไรให้มิวเสียใจเลยนะ   ไม่งั้นพี่ก็ต้องเสียใจไปด้วยอีกคนนึงหล่ะ”


โต้งขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ  มีความดีใจเกิดขึ้นเป็นจุดเล็กๆ ในหัวใจที่บอบช้ำตอนนี้  แต่ทว่ามันคงไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว


“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้แล้วหล่ะครับ  พี่ชัย”

“คนที่ต้องเป็นคนขอร้อง  น่าจะเป็นผมมากกว่า”


“ฝากมิวด้วยนะครับ   รักมิวแทนผมที”   โต้งพูดมาถึงตรงนี้ก็ทำท่าจะกลั้นสะอื้นไว้ไม่ไหว  เค้าเงียบไปทั้งคู่ด้วยความคาดไม่ถึง  ก่อนที่โต้งจะตัดบทรีบวางโทรศัพท์ไป  โต้งกำโทรศัพท์ไว้แน่น  ก่อนจะปาดน้ำตาแล้วเดินกลับไป



+ + + + + + + + + + +

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #802 เมื่อ16-02-2008 21:03:33 »

น้ำตาร่วงเลย
มีทางออกสักทางไหม ที่ไม่ต้องทำให้ใครเจ็บ

แม้แต่ตัวเอง

 o7 o7 o7

TM*LS

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #803 เมื่อ16-02-2008 21:12:19 »

โอ๊ยๆๆๆๆ

อะไรกันนักหนาฟะ

โต้งเอ๊ยยยยย น่าสงสารที่สุดโว้ยยยยยย

เซ็ง เครียด...ดูรักแห่งสยาม 555+

ออฟไลน์ wan

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5575
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +643/-10
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #804 เมื่อ16-02-2008 21:31:54 »

อย่าให้มันจบแบบนั้นเลย  มันทำร้ายจิตใจกันเกินไป ถ้าให้เป็นแบบที่คิด จะไม่ให้อภัยกันเลยนะ ขอเตือนไว้ก่อน o7 o7 o7

อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #805 เมื่อ16-02-2008 22:00:46 »


“ติ๊ง หน่อง...”


เสียงออดหน้าบ้านมิวดัง   มิวลุกขึ้นมาจากที่นอน  รู้สึกเวียนหัวตึ้บๆ  นี่มันมืดไปเสียตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้   มิวค่อยๆ เดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง   เขาไขกุญแจ  และลากประตูเหล็กเปิดออกเล็กน้อย  แต่ก็เหมือนครั้งก่อน  ไม่เห็นมีใครเรย



“จ๊ะ เอ๋!!”
“หวัดดี  มิว”   

มิวตกกะใจ  จูนพุ่งออกมาจากข้างๆ  แต่นั่นก็ทำให้มิวยิ้มได้ในภายหลัง   เขาเปิดประตูให้จูนเข้ามา


- - - - - - - - - - - - -

ในรถแท็กซี่

“แล้วมิวจะเอายังไงต่อ..”  จูนนั่งถามอยู่ข้างๆ  ใจนึงเธอก็อดเป็นห่วงพวกเค้าทั้งคู่ไม่ได้

“ไม่รู้สิ  คงต้องห่างๆ กันไปมั้งครับ”  มิวตอบ  จูนมองหน้าเค้าด้วยความเป็นห่วง


“พี่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงอ่ะนะ  ครอบครัวของโต้ง  เค้าก็เป็นคนดีนะ” จูนพูดต่อ   มิวเองก็พยักหน้าเห็นด้วย  ถ้าไม่มีเรื่องบ้าๆ พรรค์นั้น  ครอบครัวนั้นก็คงจะรักมิวเหมือนลูกชายอีกคน

“ถึงแล้ว   เท่าไรคะพี่” จูนแหงนไปมองมิเตอร์ขณะพูด
“154 บาท   อ่ะ  นี่ 150 ไม่ต้องทอนนะคะ”   เธอควักเงินจ่ายแท๊กซี่  ก่อนจะลงรถไปอย่างรวดเร็วและหน้าตาเฉย และเดินพากันไปกับมิวเข้าไปตัวตึกของ รพ.


“ขอโทษนะคะ  คนไข้ที่ชื่อ   กรณ์   นามสกุล ......   อยู่ห้องไหนคะ”  จูนพูดอย่างคล่องแคล่วที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์

“เช็คให้แล้วนะคะ  อยู่ห้องเบอร์  715 ค่ะ”  เจ้าหน้าที่ตอบอย่างสุภาพ  จูนยิ้ม ก่อนจะจูงมือมิวเตรียมจะเดินไป

“คุณ กรณ์  ........  อยู่ห้องเบอร์ไหนคะ”   เสียงผู้หญิงเล็กๆ ท่าทางบอบบางมาถาม   ทั้งมิวและจูนต่างหันกลับไปมอง


“ใครกันอ่ะ   เพื่อนโต้งหรอ  มิวรู้จักป่ะ”   จูนถามอย่างงงๆ


+ + + + + + +

พวกเค้าขึ้นลิฟท์มาด้วยกัน   มิวกับจูน  แต่งตัวปอนด์ๆ  ยืนอยู่ติดอีกฟากของลิฟท์   ต่างกับโดนัท  ที่ถือดอกไม้ช่อใหญ่  แต่งตัวภูมิฐานมาพร้อมกับครอบครัวที่ดูมีอันจะกิน   จนลิฟท์เปิด  เธอกับมิวยังไม่คุยกันเกินกว่าคำว่า สวัสดีเลย


“ห้องอะไรนะ  715 ใช่ไหม”  จูนทวนคำ

“อ้อ  ทางนี้ๆๆ”  เธอวิ่งนำออกไป  ก่อนจะเปิดประตูพรวดเข้าไปในห้องอย่างไม่เกรงใจ


“พ่อค๊า....”  เธอร้องทัก   กรณ์ที่นั่งดูทีวีอยู่บนที่นอน หันมามอง  ก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ

“แตง  เอ้ยไม่ใช่   จูนสินะ   มา เข้ามาสิลูก” 

สุนีย์เห็นอาการของกรณ์แล้ว ยังอดยิ้มอย่างหมั่นไส้ไม่ได้  คราวนี้ทุกคนเดินมารุมล้อมที่จูนกันอย่างคิดถึง


“หวัดดีค่ะพ่อ  หวัดดีค่ะน้านี  เราด้วย  สบายดีไหม โต้ง  หล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ”  จูนทักทุกคน


“มานานแล้วหรอพี่จูน”  โต้งถาม


“มาถึงตอน 4 โมง  นี่ก็แวะไปหาเพื่อนเรามาหาด้วย   นู่นไง”  จูนบอกพร้อมๆ กับประตูที่ถูกเปิดออกมาพอดี



“โดนัท”  โต้งพึมพำเบาๆ  แต่เอะใจว่าจูนกับโดนัทไม่รู้จักกันนี่นา  พอโดนัทและพ่อแม่ของเธอเข้ามากันหมด  โต้งถึงจะพบกับบางอ้อ


“มิว...”   โต้งพูด  สีหน้าถอดสี  เค้ามองไปที่พ่อเค้าอย่างเป็นกังวล  แต่ดูเหมือนกรณ์จะไม่รู้สึกอะไรนอกจากตกใจนิดหน่อยเท่านั้น


“มิวก็มาหรอลูก  เอาของวางไว้ตรงนั้นก็ได้  เดี๋ยวน้าเก็บเอง”  สุนีย์รีบสร้างบรรยากาศ   เธอเดินไปทักทายพ่อแม่ของโดนัท  โดยปล่อยให้เด็กๆ  นั่งกันอยู่ตรงโซฟา  ทั้งโดนัทและมิว  ต่างก็ตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน


“โต้ง...ฮึ..”  จูนเรียกโต้งเบาๆ  และสะบัดสายตาไปทางโซฟา

“ฮื้อ..”  เธอทำซ้ำอีกครั้ง  โต้งก็เลยเข้าใจ  แต่ดูเหมือนโต้งจะลำบากใจและค่อนข้างทำใจยากไปซักนิดที่จะให้คุยกันตอนนี้


เค้าค่อยๆ เดินไปที่โซฟา และเลือกที่จะยืนข้างๆ ที่โดนัทนั่ง

“รู้ได้ยังไง  ว่าพ่อเราอยู่ รพ. หรอ”  เค้าถามโดนัทเบาๆ   แต่มิวก็ได้ยินด้วยอยู่ดี  เค้าทำทีเป็นหยิบอะไรมาอ่าน  ไม่คิดว่าจะรู้สึกอึดอัดขนาดนี้

“เราโทรมากลางวัน  แล้วแม่เธอบอก   โต้งน่าจะบอกโดนัทสักคำนะ”  หญิงสาวตอบ


“ขอโทษทีนะ  พอดีเราคิดอะไรไม่ออกน่ะ  ตอนนั้น”  โต้งขอโทษขอโพย  สายตาก็เหลือบไปมองมิวเป็นระยะๆ  ซึ่งสุนีย์ก็ยังสังเกตุเห็น  เธอมองมิวอยู่ตลอด  จนมิวเองเริ่มจะนั่งไม่ติด


“เดี๋ยวผมขอตัวไปโทรศัพท์ด้านนอกซักแป๊ปนะครับ”   มิวหาเรื่องออกไปข้างนอก  จูนชักสีหน้า เธอคงอยากให้โต้งตามออกไป


“โอย...  หิวจังเลย   จูนยังไม่ได้ทานอะไรเรย ตั้งแต่ตอนเที่ยงแน่ะ”  จูนพูด


“ตายจริง  นี่มันก็จะสองทุ่มอยู่แล้ว   ให้โต้งไปซื้อข้าวให้ทานหน่อยละกันนะ  โต้งไปซื้อข้าวให้พี่เค้าหน่อยสิลูก”   สุนีย์บอก


“ได้ครับ”  โต้งรับคำ  จูนยิ้มจนออกนอกหน้า

“งั้นฝากด้วยนะจ๊ะ”  เธอส่งสายตาให้โต้ง อย่างมีนัยสำคัญ   แล้วโต้งก็ค่อยๆ เดินออกไปอย่างช้าๆ  โดนัทเองก็ยังมองตามออกไปอย่างเป็นกังวล


*************************

อีแบะ

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #806 เมื่อ16-02-2008 22:06:09 »



จะกั๊กตอนจบเอาไว้ให้ได้อ่านพร้อมกันวันจันทร์ดีไหมหว่า  วันนี้คนเล่นเน็ตน้อย

-*-  คิดก่อง


myLoveIsYOu

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #807 เมื่อ16-02-2008 22:15:11 »

อ๊ากก จะกั๊กเหรอครับ  :m13: :เฮ้อ:

แล้วแต่คนเขียนคร๊าบบบ รอได้   :m23: :m23: o7

TM*LS

  • บุคคลทั่วไป
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #808 เมื่อ16-02-2008 22:31:14 »

อย่ากั๊กเรยค่ะพี่!!

คนเล่นเน็ตออกเยอะ 555+

มาต่อเถอะค่ะๆๆๆ


ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
Re: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง
«ตอบ #809 เมื่อ16-02-2008 23:12:37 »

อย่ากั๊กเลยค่ะ วันจันทร์ต้องทำงานอ่ะ  :m15: :m15:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด