หัวข้อ: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง

[sukijiro]

วันนี้จบใช่มะพี่  ^^  พรุ่งนี้ไม่เป็นอันสอบ 55+

[KiKuMon]

รอคับ รอๆ

 

[กบชาเขียว]

รอ รอ รอ แล้วก็รอตอนต่อไป อยากให้จบแบบ แฮปปี้อะ ไม่อยากเศร้าน๊า

[meawkung02]

ง่า...อย่าจบแบบเศร้าเยยนะค้าบบบ...งิงิ

[อีแบะ]

“เอ๊ย   โต้ง  ยังไม่ตื่นอีกหรอ”  มิวเดินเข้ามาในห้อง  เค้านั่งลงข้างๆ และถองสีข้างใส่โต้งที่กำลังหลับสนิท  โต้งลืมตาขึ้นมาช้าๆ  แสงแดดจ้าขนาดนี้ท่าทางจะสายไปกันใหญ่แล้ว

“อ้าว  มิว”  เค้ามองหน้ามิวอย่างงงๆ แต่ก็ดีใจ
“พ่อกับแม่เรา ไปไหนแล้วหล่ะ”  โต้งถามเมื่อมองมาแล้วไม่มีใคร

“เรามาก็ไม่เจอใครแล้ว  เห็นแต่โต้งนอนอยู่น่ะ”  มิวพูด  โต้งชะเง้อมองไปทางประตู  แต่เค้าก็ไม่ได้คิดจะเดินออกไปตามหรอกนะ

“แล้วมิวมากับใคร  มากับพี่จูนหรอ”  โต้งถาม   มิวส่ายหัวปฎิเสธ

“เรามาคนเดียวน่ะ  เราอยากมาเจอโต้งอีกสักครั้ง”  มิวพูดยิ้มๆ  ท่าทีเค้าไม่มีอาการเศร้าเลยซักนิด  ดูออกจะชื่นชมยินดีด้วยซ้ำ  โต้งทำหน้าเหวอๆ   จะว่าไปตอนนี้เค้ายังตัดใจจากมิวไม่ได้ซักนิด  หากจะด่วนร่ำรากันตอนนี้มันจะเร็วไปไหม  หรือคิดซะว่าวันนึงก็ต้องลากันอยู่ดี  โต้งเริ่มสับสนขึ้นมาบ้างแล้ว


“มิวจะเก็บความรู้สึกดีๆ ที่มีกับโต้งเอาไว้นะ”   



“ฮื่อ...  โต้งก็เหมือนกัน   โต้งไม่มีทางลืมมิวได้หรอก”   โต้งพูดตอบ  สีหน้าแววตาชักไม่ค่อยดี  ขอให้เค้าอย่าเผลอปล่อยน้ำตาออกมาตอนนี้เลย  ทุกอย่างมันจะได้ไม่แย่ไปกว่านี้

มิวยิ้ม  เค้ามองหน้าโต้งเพื่อจะบันทึกเรื่องราววันนี้เอาไว้ในหัวสมอง  ก่อนที่นัยตาของกันและกันจะทำให้ทั้งคู่เคลิบเคลิ้ม  ก่อนที่ทั้งคู่จะใช้ประกบริมฝีปากกันเบาๆ ดุจดั่งกับถูกแม่เหล็กดูด   สองแขนของทั้งคู่สวมกอดกันไว้แน่น  และต่างฝ่ายต่างไม่ยอมละริมฝีปากออกจากกัน  แต่ในที่สุด มิวก็เป็นคนถอนริมฝีปากออก เค้าลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างหน้าตาเฉย   โต้งหายใจแรง และรู้สึกถึงความหนาวเหน็บทันทีที่ขาดมิว


“หนาว  จัง”  โต้งสวมกอดตัวเอง


...
...
.......


ก่อนเค้าจะปรือตาขึ้นและหลุดออกมาจากห้วงแห่งความฝัน   สุนีย์กำลังนั่งใช้ผ้าชุบน้ำซับอยู่ตรงหน้าผากและลำคอของเค้า


“ไหว ไหมลูก  ตัวร้อนจี๊ดเลยนี่นา”   เธอพูด

โต้งได้สติแล้วเค้ามองไปรอบๆ  เป็นห้องผู้ป่วย  ทุกอย่างเหมือนเดิม  มีพ่อเค้านอนอยู่บนเตียง  ผ้าม่านถูกปิด  และบรรยากาศสลึมสลือแสดงถึงเวลากลางดึก   


“กินยาซะหน่อย   แม่ไปขอมาจากพยาบาลเค้า”   แม่เธอยื่นยาแก้ไข้ให้ 2 เม็ดพร้อมแก้วน้ำ  สีหน้าเธออิดโรยและดุเป็นห่วง


โต้งรับยามาทาน  ก่อนจะเอนหลังลงไปนอนที่โซฟาที่เดิม   ครุ่นคิดถึงความฝันเมื่อครู่   ถ้าเป็นเรื่องจริงคงจะดีสินะ


 + + + + + + + + + + + + + + + + +


“ตื่นได้แล้ว  ตื่นๆๆ”  จูนเขย่าตัวโต้งจนตัวสั่นไปหมด โต้งขยี้ตา   คราวนี้คงไม่ใช่ความฝันอีกหรอกนะ

“แตงอย่าไปแกล้งน้องสิ   น้องไม่ค่อยสบายอยู่”  สุนีย์บ่น  จูนหันไปแค่ยิ้มๆ

“ไม่สบายอะไรกันคะ  ตัวไม่เห็นจะร้อน  แถมนี่ก็ตั้ง 10 โมงแล้ว  ขืนนอนกินบ้านกินเมืองกันอย่างนี้  กลับไปเตรียมงานฉลองต้อนรับพ่อไม่ทันกันพอดี”  จูนพูด

“ไปล้างหน้า เร็วๆ เลย   ต้องไปช่วยพี่จัดงานที่บ้านนะวันนี้น่ะ” จูนออกคำสั่ง

“โต้งขยี้ตา  ก่อนจะค่อยๆลุกโซซัดโซเซไปห้องน้ำ”   และเหมือนเค้าเพิ่งนึกขึ้นได้  โต้งหันมากวาดสายตาไปรอบห้องอีกครั้ง  ก่อนจะมองจุดสุดท้ายที่จูน    เธอคงมาคนเดียวสินะ   เค้าหันกลับมาแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ


“คุณพ่อจะได้กลับบ้านแล้ว  ดีใจไหมคะ”  จูนเดินไปที่เตียง  เธอยิ้มอย่างสดใสให้กร  กรเองก็ยิ้มตอบ


“แล้วเมื่อคืนเราไปนอนที่ไหนรึ  เราน่ะ” กรถาม


“จูนหรอคะ   นอนบ้านมิวเลยน่ะค่ะ”  จูนตอบ  ทันทีที่ได้ยินชื่อมิว  รอยยิ้มของกรก็เลือนหายออกไปทันที  เค้าเบี่ยงหน้าไปทางอื่น  จนทำให้จูนรู้สึกผิดไปเลย  จูนสบตากับสุนีย์ 


“แล้วนี่หนูมากับใคร  กับมิวหรอ”  สุนีย์ถามเพื่อความแน่ใจ


“เอ่อ  เปล่าหรอกค่ะ   พอดีตอนหนูออกมา มิวเค้ายังไม่ตื่น  เลยเขียนข้อความทิ้งเอาไว้น่ะค่ะ”   จูนพูด  สุนีย์ดูท่าจะโล่งใจ


“พ่อคะ  แม่คะ  งานวันนี้   เราชวนมิวมาด้วย จะได้ไหมคะ”   จูนตัดสินใจเสี่ยงถาม  เล่นเอาบรรยากาศทั้งห้องอึมครึมกันไปหมด    ทั้งกรณ์ทั้งสุนีย์ต่างหันหน้าหลบไปทางอื่นและไม่มีเสียงตอบรับจากคนทั้งคู่  ทำเอาจูนเริ่มจะกร่อยไปกับเค้าอีกคน



“อย่าเลยครับ”  โต้งพูด  โดยไม่มีใครคาดคิดคาดฝัน  เค้าออกมาจากห้องน้ำและมีผ้าเช็ดตัวคล้องอยู่ที่คอคอยซับหน้าที่ยังเปียกหมาดๆ ของตัวเอง


“อย่าชวนมิวดีกว่า”  โต้งพูดอีกครั้ง  โดยไม่ได้สบตากับใคร  กรกับสุนีย์มองหน้ากัน อย่างไม่ได้นัดหมาย


+ + + + + + + + + +


สุนีย์จัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเสร็จแล้ว  เธอเดินตามมาสมทบกับจูน และกรที่นั่งอยู่บนรถเข็น  มีบุรุษพยาบาลเป็นคนเข็นรถให้

“โต้ง  เสร็จรึยัง”   จูนหันหลังไปตะโกน   โต้งกำลังแบกสัมภาระและบรรดาของเยี่ยมเดินมา  เค้าเร่งฝีเท้านิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงเรียก
“งั้นไปยืนรอกันด้านหน้านะ  เดี๋ยวแม่ไปเอารถมา”   สุนีย์บอก  ก่อนจะเดินแยกไปอีกทางที่ลานจอดรถด้านหลังตึก   คนที่เหลือก็พากันเดินออกไปด้านหน้ากัน


กร  จูน และโต้ง  ยืนรออยู่ใต้ตึกในส่วนที่แสงแดดส่องมาไม่ถึง   จังหวะที่กำลังรอสุนีย์เอารถออกมาจากลานจอดรถ    มิวก็นั่งแท็กซี่มาและจอดลงตรงหน้า  รพ.  ในมือเค้าถือถุงพลาสติกใส่ผลไม้ท่าทางน่ารับประทานมาด้วย   ทั้งสามคนยืนมองไปทางมิว  แต่พอมิวมองมา  กรก็กลับเบือนหน้าหนี


“จูน  เราไปรอกันตรงนั้นเถอะ”   กรพยายามจะเข็นรถตัวเองออกไปให้เร็วที่สุด  จูนเห็นอย่างนั้นต้องรีบเข้าไปเข็นรถช่วยอีกแรง   พวกเค้าพากันเดินห่างออกไปไกลเลยทีเดียว  มิวมองตามทั้งคู่ไปอย่างไม่ค่อยสบายใจมากนัก  เค้าเดินข้ามทางมา  ตรงนี้ก็คงเหลือโต้งคนเดียวที่เค้าจะคุยได้


“หมอให้กลับได้แล้วหรอ   ดีใจด้วยนะ”  มิวยื่นถุงผลไม้ส่งให้   โต้งรับเอาไว้  หน้าตาดูเศร้ามากกว่าเดิม


“งั้น เรากลับก่อนนะ   ฝากหวัดดีคุณอาด้วย”  มิวพูด  ดูหน้าก็รู้ว่าฝืนยิ้ม  เค้ายกมือลาให้โต้ง  ก่อนจะหันหลังกลับไปช้าๆ ทั้งที่ไม่อยากเลย



“เดี๋ยว  มิว”  โต้งรีบเรียก  ตาเค้าเริ่มแดงและใส  การกลืนน้ำลายก็เริ่มจะผิดปกติ




“มิวไม่โกรธเรา  ใช่ไหม”  โต้งพยายามพูด  แม้จะอายกับการควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่นิดหน่อย


มิวหันกลับมาอีกครั้ง  พร้อมรอยยิ้มที่กว้างไปกว่าเก่า  แต่กลับมีน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาด้วยเหลือกำลังที่จะกดเก็บมันเอาไว้



“ไม่หรอก   ต้องขอบใจโต้งต่างหาก   หากไม่เจอกัน  เรื่องดีๆ  แบบนี้คงไม่เกิด”  มิวพยายามพูดทวนความจำให้ โต้งเองก็ยังจำได้  เค้าเรยเผลอยิ้มออกมานิดหน่อย   โต้งมองไปทางพ่อของเค้า   เค้าเห็นกรนั่งหันหน้าตรงไปยังลานจอดรถ  ผิดกับจูน  ที่แหง่ะหน้ามามองพวกเค้าด้วยความห่วงใย


“โต้ง คงคิดถึงมิวมาก”   เขาพูดพลางเดินข้ามาใกล้มิวมากขึ้น


มิวยิ้ม  ก่อนจะตอบไปว่า

“ถ้าไม่เจอกัน   โต้งก็ฟังเพลงของเราก็ได้   เพลงของเรา มันจะแทนตัวตนของเรา  คำพูด ความรู้สึก”  มิวพูด  จนโต้งเริ่มจะน้ำตาไหลออกมาแล้ว  เค้าหันหน้าไปอีกทาง  พอดีแร่ะ  แม่ของเค้าขับรถออกมาจากตึกและกำลังชะลอรถรับพ่อของเค้า กับจูนแล้ว


“แม่เรามาแล้ว”  โต้งหันมาพูด  เค้าใช้มือเช็ดน้ำตาที่หัวตา




“งั้น  โชคดีนะ”   มิวบอกลา   ก่อนจะเดินหลบให้รถสุนีย์เคลื่อนผ่านเข้ามารับโต้ง  เค้ายกมือไหว้ทุกคนในรถ  แต่นอกจากความเคร่งเครียดข้างใน เห็นก็จะมีแต่สายตาเห็นใจของจูนที่ส่งมาให้เค้า


โต้งขึ้นไปบนรถที่เบาะหลัง  ก่อนเค้าจะปิดประตูรถแล้วเอนตัวพิงเบาะพร้อมกับหลับตาไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด   สุนีย์รีบออกรถทันที   ทั้งเธอและก็กรต่างมองโต้งผ่านทางกระจกหลัง  ก่อนจะบังคับสติตัวเองให้หันกลับไปเพราะไม่สามารถบังคับตัวเองให้ขับรถได้หากต้องเห็นภาพแบบนั้นนานๆ


กรณ์กดเปิดวิทยุ  เพื่อตั้งใจจะทำลายบรรยากาศอันเคร่งเครียด


“ให้มันเป็นเพลง  บนทางเดินเคียง  ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน......  อยู่ด้วยกัน   บลาๆๆ”   


เพลงของมิวดังเข้าไปในโสตประสาททั้งหมดของโต้ง   น้ำตาลูกผู้ชายที่พยายามกลั้นเอาไว้ กลับไหลออกมาทั้งที่หลับตาไว้แน่น   จูนมองโต้งแล้วรู้สึกหดหู่ใจยังไงบอกไม่ถูก 


กรมองโต้งผ่านทางกระจก  เค้าชักไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเองมีความสุข ความเจ็บความละอายมันแทรกผ่านเข้ามาในหัวใจของเค้าตั้งแต่เมื่อไร  เค้ามองหน้าภรรยาที่มีใบหน้าที่กลัดกลุ้ม  มองหน้าลูกชายที่เจ็บปวดเหมือนหัวใจจะแตกสลาย   แล้วตัวเค้าเองก็ไม่เคยยิ้มได้อย่างที่เคยเป็น


“หึ หึ”  กรหัวเราะเบาๆ   สุนีย์หันไปมองด้วยความแปลกใจ  ก่อนจะหันไปดูจูนซึ่งดูเหมือนจะงงพอกัน



“กลับไปก่อน”  กรเงยหน้า  เค้าโพล่งออกมาทางสุนีย์   สุนีย์ค่อยๆ ชะลอรถ  เธอหันไปมองกรและเหมือนไม่เข้าใจในจุดประสงค์

กรหันไปมองทางภรรยา  พวกเค้าสบตากัน


“กลับไปรับมิวมาด้วยกันกับเราเถอะ”   กรบอกกับสุนีย์   


สุนีย์มองหน้ากรณ์ตอบ และเธอหันไปมองทางเบาะหลัง ที่ทั้งจูนกับโต้งต่างก็ตกใจกับคำพูดเมื่อกี้  ก่อนที่เธอจะหันหน้ากลับมาทางสามีและยิ้มให้  คิ้วที่ถูกขมวดเป็นปมเมื่อกี้ก็ค่อยๆ คลาย  เธอทั้งยิ้มและทั้งเหมือนตื้นตัน  แต่ก็หันไปดุรถด้านหลัง เพื่อจะขับต่อไปยูเทิร์นด้านหน้าใกล้ๆ  รถแล่นกลับไปทาง รพ. อย่างรวดเร็ว  และไม่ทันที่มิวจะเห็นรถแท็กซี่วิ่งผ่านมาซักคัน


รถไปจอดเลยตรงที่มิวยืนอยู่ไม่ไกล  พอรถหยุดนิ่ง  กรก็พูดกับโต้งว่า


“พร้อมเมื่อไหร่  ก็ไปชวนเค้ามา  แต่อย่าพากันมาร้องไห้ในรถนะ  เดี๋ยวงานเลี้ยงพ่อกร่อยกันหมดพอดี”  กรหันมายิ้ม ซึ่งถือว่าใกล้เคียงกับรอยยิ้มเดิมๆ ในฐานะที่เป็นพ่อมากที่สุด


โต้งยิ้ม  เค้ารู้สึกรักพ่อกับแม่เค้ามากอย่างไม่รู้จะพูดคำไหน  โต้งเปิดประตูลงไป  แล้ววิ่งไปทางที่มิวยืนอยู่


“ผมคงตัดสินใจถูกสินะ”  กรณ์พูดเบาๆ  เค้าแหงะหน้าไปทางสุนีย์  “หรือ คุณว่าไง”  กรณ์ถาม


สุนีย์โผไปกอดกร  เธอซุกหน้าที่เปียกด้วยน้ำตาไว้กับบ่า  ก่อนจะหันมาตอบสามีของเธอว่า

“ฉันคิดไม่ผิดเลย  ที่แต่งงานกับคุณ  คุณเป็นพ่อที่ดีที่สุดแล้วหล่ะ”  สุนีย์พูด  และในขณะที่ทั้งคู่กำลังซาบซึ้ง


“ฮือๆๆ  ใช่แล้วค่ะ   หนูซึ้งจนน้ำตามันไหลออกมาจนหยุดไม่ได้แล้วเนี่ยค่ะ  ฮือๆๆ”  จูนเสนอตัวเข้ามา  เธอร้องไห้อย่างตื้นตันและกอดพวกเค้าทั้งคู่ ยังกับเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน   กรกับสุนีย์หันไปมองเธอ  แล้วก็พากันหัวเราะ  ก่อนจะกอดเธอปลอบใจ

.....

โต้งวิ่งกระหืดกระหอบ  ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้ามิว

“มิว.. ไปด้วยกันเถอะนะ”   โต้งพูดอย่างดีใจ  ทั้งที่น้ำตายังไม่ทันแห้งไปจากหน้าเค้าเลยแท้ๆ


“ไป ไ.....”  มิวถามไม่ทันจบ  โต้งก็ลากมิววิ่งไปที่รถ   แล้วให้มิวปีนขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังอย่างกล้าๆ กลัวๆ  มิวมองไปทางข้างหน้ารถอย่างเกรงใจ   แต่ก็ได้พบกับสิ่งมหัศจรรย์   รอยยิ้ม  ความเอ็นดู  เสมือนกับที่เค้าเคยได้เห็นได้เจอเหมือนเมื่อสมัยก่อนๆ  ตอนนี้ปรากฎอยู่บนหน้าของทั้งสุนีย์ และ ก็กร



“เอาละ  อยากจะชวนใครไปอีกไหม”  กรถาม  หลังจากได้ยินเสียงโต้งปิดประตูรถ


“ไงก็ได้ครับ”  โต้งยิ้ม  เค้าหันไปมองหน้าโต้งที่ยังงงไม่หาย



“งั้น  เราไปตั้งต้นกันที่บ้านก่อนละกันนะ”  กรบอก  สุนีย์ยิ้ม และรถก็ค่อยๆ เคลื่อนไป



* * * * * * * * * * * * * * * * * ** * * * * *


เสียงเพลงวงออกัสขับกล่อมบรรดาแขกในงาน  ซึ่งเป็นเพื่อนๆ เพื่อนบ้าน หรือ ญาติ  แสงไฟสีฟ้าประดับประดาตามพุ่มไม้เพื่อให้ความรู้สึกถึงปาร์ตี้เล็กๆ ที่มันมีความหมายมากกว่าแค่ต้อนรับคนป่วยกลับบ้าน   โต้งกับจูนกำลังกุลีกุจอช่วยกันเติมอาหารเครื่องดื่มสำหรับแขก   กับโต้ง วันนี้ถึงจะเหนื่อยแต่ก็คุ้มกับความรุ้สึกที่เหมือนยกภูเขาออกจากอก   เค้ายกน้ำดื่มคอยเปลี่ยนให้แขกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  เพลงที่เพราะและซึ้งอาจจะเป็นเหตุผลส่วนนึงด้วยหล่ะมั้ง


“ขยักอาหารไว้ให้พวกเล่นดนตรีกันบ้างหรือยัง”  สุนีย์กระซิบถามขณะที่โต้งก้มลงวางแก้วน้ำ


“เรียบร้อยค่ะ  แถมยังขยักไว้เยอะมากๆ ด้วยนะคะ”  จูนรีบเข้ามาเสริม  จนโต้งเกิดอาการหน้าแดง  ทำเอาสุนีย์ออกอาการหมั่นไส้  กรณ์ก็ถึงกับส่ายหัว


“มาเลยพี่จูน  ไปช่วยผมเอาน้ำแข็งในบ้าน”   โต้งรีบเปลี่ยนเรื่อง  ก่อนจะดึงจูนออกไปจากวงสนทนา   พวกเค้าเดินผ่านเข้าไปในบ้าน  และเหมือนจะเจอแขกคนนึงที่หลบมานั่งอยู่ตรงโซฟาคนเดียว  ท่าทางจะไม่มีความสุขเหมือนคนอื่น


“โดนัท”  โต้งเรียกชื่อเธอเบาๆ   เธอค่อยๆ หันมาช้าๆ


“เอ่อ...  งั้นพี่ไปเอาน้ำแข็งก่อนนะ”  จูนเรยแยกตัวออกไป  ให้ทั้งคู่ได้เคลียร์กัน
“แปลกนะ..  ยิ่งเราเห็นโต้งมีความสุข   เรากลับยิ่งกลัว”  โดนัทเริ่มพูด  โต้งก็เดินเข้าไปใกล้ๆ เธอและฟังอย่างตั้งใจ


“กลัว”  เค้าย้อนคำ



“ใช่   กลัวจะต้อง  แพ้  เราไม่อยากเสียโต้งไปให้ใคร”  เธอพูด


โต้งถอนหายใจเบาๆ  ก่อนจะยิ้มให้เธอเล็กๆ  เค้ามองเธอแล้วตอบเธอว่า


“คนอย่างเรา ไม่มีอะไรพอจะให้โดนัทมาเอาชนะหรอกนะ”
“ถึงเราเป็นแฟนกับโดนัทเหมือนเดิม  เรายังไม่รู้เลยว่าจะทำให้โดนัทมีความสุขได้ยังไง” 



“.......................”


โดนัทก้มหน้าลง  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกทีแล้วบอกว่า

“ถ้าอย่างนั้น จะมาเสียดายเราทีหลังไม่ได้แล้วนะ”  พูดจบ เธอก็เดินเบียดโต้งออกไป  โต้งยืนมองเธอ  และจูนก็เข้ามาสมทบด้วยอีกคน


“กิ๊กหรอ ฮะ โต้ง”   จูนพูดแหย่   โต้งทำหน้าเบ้  ก่อนที่ทั้งคู่จะช่วยกันยกกระติกน้ำแข็งออกไป


+ + + + + + + + + + + + + + +


งานเลี้ยงเลิก  โต๊ะที่เคยจัดปูไว้ด้วยผ้าปูโต๊ะสีขาวดูเลอะเทอะไปด้วยรอยอาหารและน้ำดื่ม  มีจานชามช้อนส้อมวางเกลื่อนไปหมด   สุนีย์พากรณ์ขึ้นไปพักผ่อนด้านบนแล้ว  พวกเด็กๆ ด้านล่างที่ไม่ใช่พวกนักดนตรีที่กำลังทานอาหารกันอยู่ก็จะช่วยกันเก็บโต๊ะ เก็บจาน


“โอ๊ย...”  จูนร้อง เมื่อถูกกระแทกเข้าอย่างจังกับใครซักคนที่ดูเหมือนจะตัวใหญ่มากๆ

“ขอโทษครับ ๆ”  ชัยบอก  เค้ากำลังยกโต๊ะมาพับเก็บจากอีกทางเรยไม่ทันได้มอง   เค้ารีบเอาโต๊ะไปวางเก็บไว้  ก่อนจะเข้ามาช่วยจูนที่เหมือนจะเจ็บข้อศอกยังไม่หายยกโต๊ะอีกตัว  แล้วนี่หล่ะมังโอกาสแรกที่ทั้งคู่ได้เห็นหน้ากันอย่างชัดๆ

“ขอโทษนะครับ  เมื่อตะกี้  เจ็บมากมั้ย”   ชัยพูด  ใบหน้าเค้าดูแจ่มใสมากขึ้น คงต้องขอบคุณหญิงที่วันนั้นพูดให้ได้คิด


“อ๋อ...  เอ่อ  ไม่เป็นไรค่ะ”  จูนมองเค้าอย่างอายๆ  เพราะแพ้ทางผุ้ชายมีเขี้ยวอยุ่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว


+ + + + + + + + +  + + + +


“มิว”   โต้งพูด ขณะที่ทุกคนกำลังล้อมวงกินข้าวกันอยู่ที่ม้าหินใต้ต้นไม้

“หืม...”  มิวเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงงๆ  ทุกคนก็พลอยหยุดทานเพราะแอบอยากรู้เรื่องของมิวกับโต้งไปด้วย


“ไม่กินผักทำไมไม่บอกหล่ะ  หึหึ”  โต้งแซว  ก่อนเค้าจะเอื้อมไปตัดผักที่โต้งเขี่ยไว้ข้างจานมากิน  ตัวเค้าเองยังแอบตลกไปด้วยเลย


“หือ..”  แต่มิวไม่เข้าใจ


“โหย  ไอ้เชี่ยมิว  season change อ่ะ  มึงไม่เคยดูหรอไอ้สาด  แม่งบื้อจริงเลย”   เอ็กซ์ด่ามิวเป็นชุด  เพื่อนพากันตลกมิวกันใหญ่  มิวเองเห็นโต้งหัวเราะ ก็เลยแกล้งหัวเราะไปกับพวกเค้าด้วย  เสียงเด็กๆ พากันหัวเราะเสียงดัง  จนสุนีย์มองลงมาดูจากหน้าต่างข้างบนห้อง   เธอยิ้มอย่างมีความสุข และหันไปมองดูกร  ซึ่งดูท่าจะยังภูมิใจในตัวเองยังไม่เลิก  สีหน้าเค้าดูสบายใจขึ้นแยะ  ขอให้พระเจ้าจะอวยพรให้ครอบครัวอยู่กันเป็นสุขแบบนี้ตลอดไปด้วยเถิด  เค้านึก


............................................................


7 ปีต่อมา   

...
....
...

“ก๊อกๆๆ  มิว ใกล้อาบน้ำเสร็จหรือยัง  ขนมปังจะเย็นหมดแล้วนะ”  โต้งเคาะประตูห้องน้ำ  ไม่นานมิวก็เปิดประตูออกมาพอดู  เด็กหนุ่มในวันนั้น  วันนี้รูปร่างกำยำขึ้น ดูแข็งแรงขึ้น  ไม่ต่างจากโต้ง ที่เค้าเองก็ผมยาวขึ้นและยิ่งอยู่ในชุดทำงานแบบนี้ ยิ่งเท่ห์กันไปใหญ่

“เสร็จแล้วจ้า”  มิวออกมาเนื้อตัวยังเปียกๆ อยู่   เค้าเดินเข้ามาจูบกับโต้งหนึ่งครั้งอย่างระวังๆ ไม่ทำให้เสื้อโต้งเปียก “เมอรี่ คริสมาสต์ จ่ะ”   แล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อแต่งตัว

“เร็วๆ นะ  จะไปสอนไม่ทันเอา”  โต้งพูด  ก่อนจะเดินมานั่งตรงโต๊ะอาหาร  เกือบทุกอย่างในบ้านนี้ยังเป็นของเดิม  มีรูปอากง อาม่าของมิว  แขวนไว้ยังตำแหน่งเดิมรวมอยู่กับรูปใหม่ๆ จำพวกรูปรับปริญญาของคนทั้งคุ่  เปียโน  โต๊ะอาหาร  แต่บางอย่างก็ถูกซ่อมแซมซะใหม่เพื่อความน่าอยู่ขึ้นของบ้าน


เสียงดังตึงตังๆ  ลงมาจากข้างบน  มิวรีบวิ่งลงมาทั้งที่ยังแต่งตัวไม่ค่อยจะเรียบร้อยดี  เค้าหยิบขนมปังเข้าปาก ก่อนจะจิบตามด้วยกาแฟร้อนๆ ที่โต้งเป็นคนจัดเตรียมเอาไว้ให้


“ไปกันเถอะ โต้ง”  มิวออกปาก  เค้าหยิบแผนการสอนหอบเอาไว้ที่รักแร้ข้างนึง  ก่อนจะวางถ้วยกาแฟ แล้วจัดแจงใส่รองเท้าอย่างทุลักทุเล



“แคร๊กกก”  โต้งลากประตูเหล็กเปิดออก  ซึ่งกว่าจะคุ้นมือแบบนี้ก็ใช้เวลาเป็นปีเลยทีเดียว



“หวัดดีจ่ะ หญิง”   โต้งเอ่ยปากทัก   มิวก็รีบยกมือทักทายด้วยทันที  หญิงยิ้มและยกมือทัก  เธอมีลูกสาวแล้ว 1 คน กำลังเดินเตาะแตะน่ารักเชียว


“ขายดีๆ นะ วันเนี้ยะ”   มิวอวยพร  ก่อนจะจัดแจงปิดประตูบ้านแล้วพากันเดินออกไปอย่างรีบร้อน



“วันนี้พี่ชัยกับพี่จูน  จะบินมาถึงตอนเย็นๆ  คิดว่าคงจะไปรอที่บ้านแม่เลยอ่ะนะ   แล้วมิวเลิกสอนกี่โมงหล่ะ  จะให้เรารอไหม”  โต้งถาม  เป็นธรรมเนียมทุกปีที่จะต้องกลับไปทานข้าวร่วมกันในวันคริสต์มาส

“โต้งไปก่อนดีกว่า   มิวสอนเสร็จจะรีบตามไป วันนี้ต้องสอบปฎิบัติเด็กด้วย  กลัวจะเลท” มิวพูด


“อ้อได้  งั้นเราเจอกันตอนเย็นนะ”   โต้งรีบพูด  เพราะเห็นรถประจำทางของมิวกำลังมาแล้ว


“จร้า  แล้วเจอกันนะ  ที่รัก”  มิวตอบหวานจ๋อย  ทั้งคู่ยิ้มให้กัน


“จ้า ที่รัก”  โต้งตอบ 


จะมีซักกี่คนที่มีความรักแล้วไขว่คว้าเอาไว้ได้แบบนี้  ความรัก ที่เค้าว่ามีกันอยู่หลายรูปแบบ  เติบโตได้ทุกที่  และไม่มีวันจางหาย   คนเราสามารถมีความสุขได้  แม้ความรักของเราจะไม่ใช่ความรักที่สมบูรณ์แบบก็ตาม





***********************************จบบริบูรณ์******************************************

[sukijiro]

ง่าาาาา จบแล้วๆๆ แต่ยังไม่ได้อ่าน
อ่านก่อนๆๆ

[sukijiro]

  นึกว่าจะจบเศร้าซะแล้ว เหอๆ
ขอบคุณนะ ที่เขียนอะไรดีๆให้อ่าน


ไปนอนละฝันดีค๊าบทุกคนที่สิงกระทู้นี้อยู่
ปล.พี่อีแบะ สงสัยเราออนกันอยู่สองคนอะเปล่า 55+

[zeen11]

กีสสสสสสสสสสสสสสสส จบแล้ว จบอย่างมีความสุข 


ขอบคุณคุณอีแบะมากเลยค่ะ 

[artday]

 
 

[KiKuMon]

ฮิ้วววววว

และแล้วก็จบลงอย่างมีความสุข

แอบน้ำตาซึม o7ตอนคุณพ่อกรให้เลี้ยวรถกลับไปรับมิว

ขอบคุณคุณอีแบะสำหรับเรื่องราวดีๆคับ

[dekgayray]

ขอบคุณครับสำหรับเรื่อง ดีดี ครับ


นึกว่าจะไม่กลับมาเขียนต่อแล้วววววว


 

[Sethrael]

 

 

ซาบซึ้งมากๆ ครับ เพิ่งได้มีโอกาสดูหนังเรื่องนี้ก็วันนี้ แล้วด้วยความที่รู้สึกว่ามันยังไม่สะใจกะเนื้อเรื่อง เลยลองหาฟิกอ่านดู เจอเรื่องนี้เข้าไป ไล่อ่านตั้งแต่หน้าแรก ยันหน้าสุดท้าย

แล้วก็จัดแจงสมัครสมาชิกเวป เพื่อโพสต์ขอบคุณ

ไม่รู้ว่าโชคหรือดวง วาสนาดีจริงๆ ที่ได้มาอ่านเอาในวันที่คุณแต่งจบพอดีเลย

ขอบคุณมากๆ อีกครั้ง คราวนี้รู้สึกว่า รักแห่งสยาม จบจริงๆ เสียที

 

[Bizcuit]

     

สนุกมากเลยครับ  เราพึ่งดูหนังจบไปอีกรอบวันนี้เอง

ดูจบแล้ว อารมณ์ค้าง  เลยมานั่งอ่านฟิกต่อเนี่ย 

แต่งได้โอเคมากเลยครับ  อ่านแล้วไม่ขัดกับฟิลของหนัง

    

[myLoveIsYOu]

จบอย่าง Happy Ending

มีความสุขจังครับ 

[wan]

จบแบบน่ารักมาก ที่ขู่ไว้เป็นอันยกเลิก  มีผลงานอีกเมื่อไหรจะติดตามอีกอย่างแน่นอน
ขอบใจมากที่ไม่ทำร้ายจิตใจคนอ่าน เพราะความเป็นจริงในชีวิตแบบของพวกเรา มันไม่ค่อยสวยงามแบบนี้เท่าไรเลย มีเพียงไม่กี่คู่เท่านั้นที่จะได้ความสุขแบบนี้
เอาไปเลย + 1  เอ ตั้งแต่อ่านมาก็ให้ไปหลายแล้วนะ

[sytokin]

อ้าจบแล้ว Happy ขอบคุณ คร้าบบบ
http://www.youtube.com/swf/l.swf?video_id=HOD8LPZk2TQ&rel=1&eurl=&iurl=http%3A//i.ytimg.com/vi/HOD8LPZk2TQ/default.jpg&t=OEgsToPDskImuHSKa2KY6Ad7IBOBXZpl
 

[zeldaboy]

 
ติดตาม มานานจนวันนี้จบแล้ว
ขอบคุณ คุณอีแบะ มากๆคับ

อ่านไปลุ้นไป กลัวจะจบมาเศร้า กว่าภาคแรก

"เพราะความรัก อยู่รอบๆ ตัวเรา"

[วีรบุรุษสำราญ]

  ฮิ้วววววว...จบซะที ลุ้นอยู่ตั้งนาน
แฮปปี้เอนดิ้งตอนท้ายแบบนี้ ดีจังเลย
อยากมีความรักแบบนี้จัง อุอุ

[ttoys]

กี๊ก กิ๊ววววววว


รักคุณอีแบะจังเรย


ขอให้ผมได้เจอกับความรัก ของตัวเองบ้างนะคับ พระเจ้า......


 


เพื่อนๆ ฟังเพลง คนธรรมดา ของวงออกัสไปด้วยนะ

แล้วจะมีความสุขกับเรื่องนี้มากๆ

[christiyaturnm]

อ่านไป อมยิ้มไป


หายเหนื่อยล้ากับงานช่วงบ่ายนี้เลยงับ


ฝาก คุณ อีแบะ ผลิตผลงานดีๆออกมาที่เล้านี้เรื่อยๆนะงับ


ขอบคุณสำหรับความประทับใจดีๆนี้งับ


ว่าแล้วขากลับบ้านแวะซื้อดีวีดี รักแห่งสยามเลยละกัน  ออกหรือยังหว่า


 
 
 



 

[TM*LS]

 
กรี๊สสสส จบแล้วววววว

แอบใจหาย

ในที่สุดก็แฮปปี้

โชคดีมีชัยค่ะทุกคน

 

[rainbow_devil]

  จบแล้วววว

แอบเสียดายเหมือนกันนะคับ สนุกๆอย่างงี๊ใจนึงก็อยากอ่านไปเรื่อยๆ

ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านนะครับ

[tutankamen]

ขอบคุณมากๆครับ

[play your part]

หี้ววววว มีฟามสุขจุกกรู๊ๆๆๆ สมกะที่ตามมานาน จิ๊กกรี้วววว 

[micky99]

  :m4:happy มากมาย ขอบคุณมากมาย

[hochikawa]

  หวานได้อีกกกกกกกกกกกกกกก
มีภาค 3 มั้ยคะ???  555+

[กบชาเขียว]

  นี่แระจบอย่างที่ต้องการ

 

[Heater]

จบ มีความสุขมากๆๆๆ
ขอบคุณมากๆครับ

[__ .iMzii3]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก .
ร้องไห้ไปเยอะมากๆเลยครับ
เศร้ามากๆเลย แต่อย่างน้อย
ก็ Happt Ending ละเน้ออ.




.
ขอบคุณมากๆเลยนะฮะ ^^*

[BuzZenitH]

 ....จบแล้วววววววววววว......ดีใจจริงๆ.....

ขอบคุณมากๆเลย...ที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน.....จะพยายามติดตามเรื่องต่อๆไปด้วยนะ.....

เมื่อวานเพิ่งจะได้ไปดูรักแห่งสยามDC .... กลับมาอ่านเลยยิ่งได้อารมณ์เข้าไปใหญ่.....

จบแบบนี้....น่ารักมากๆ  รักคนเขียนด้วยนะ.....

ปล.ตอนที่หายไปนานช่วงหนึ่ง....แอบโกรธอีแบะ...เพราะทำให้อารมณ์ค้าง....
แต่ก็ยังหวังว่าถ้ามาต่อตอนต่อไปคงจะสนุกมากๆ....แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ....

ปล2.เพื่อนที่อ่านพร้อมกัน...ฝากบอกว่า...สุดยอด....
เพราะเวลาอ่านจะอ่านพร้อมกันสองคน...เหอๆ....

ขอให้เรื่องต่อๆไปก็ขายดีเหมือนกันนะ.....