“วันนี้ยังไงก็อย่ากลับบ้านช้านะ พ่อเค้านัดเพื่อนมาทานข้าวที่บ้าน” สุนีย์กำชับโต้งทางโทรศัพท์ โต้งรีบรับคำ หลังจากวางโทรศัพท์ไปเค้าก็เดินถือกระเป๋านักเรียนเดินออกจากโรงเรียนไป
“เหี้ยโต้ง ไปแดกเหล้ากันไหมวะ” เพื่อนเดินกันมาเป็นกลุ่มจากข้างสนามปูน โต้งหยุดหันหลังไปมอง
“เอ๊ย.. ไม่ว่ะ วันนี้กูมีธุระ” เค้าพูดน้อยเหมือนเดิม เพื่อนเค้าทำท่านึก ก่อนจะออกท่าทางรับทราบ พวกเค้ายิ้มแปร่งๆ ตอนโต้งหันหลังให้ หนึ่งในกลุ่มนั้นทำท่าเหมือนการออรัลเซ็กส์ล้อเลียน พวกเค้าหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่พอเดินกันมาจนเจอโต้งอีกครั้งที่หน้าโรงเรียน พวกเค้าก็เงียบกริบ
โต้งยืนหันหลัง เค้าเหมือนจะคุยอยู่กับใครสักคน เพื่อนโต้งต่างพยายามมองว่าจะใช่มิว เด็กเซนท์นิโคลัสหรือเปล่า แล้วก็ต้องผิดหวัง ปนประหลาดใจไปตามๆ กัน
+ + + + + + + + + + +
เด็กหนุ่มเอื้อมมือคว้าถุงพลาสติกที่ใส่ซีดีเพลงเบื้องหน้า เค้าดึงเข้าหาตัว โดนัท คนที่ส่งให้เค้ามองตามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เธอก้มหน้าลงเพื่อสงบอารมณ์ ก่อนจะเปล่งเสียงออกมาจากริมฝีปากเล็กๆ
“โต้งเลี้ยงข้าวเราเป็นการตอบแทนนะ”
โต้งแหงะมองหน้าเธอ เขาซ่อนความอึดอัดไว้ในใจอย่างไม่น่าเชื่อ อยากปฎิเสธเธอไปตรงๆ แต่เค้าก็ทำแบบนั้นไม่ได้
“วันนี้ เราต้องรีบกลับบ้....” โต้งพูดช้าๆ เค้าถูกเธอพูดแทรก
“รีบอีกแล้วหรอ” โดนัทแหงนหน้าขึ้น เธอแสดงอาการไม่พอใจอย่างชัดเจน ตาเธอจ้องที่โต้งเขม็ง
“เราอุตส่าห์เก็บของมาคืนให้ทั้งที” เธอพูดต่อ
โต้งเอนหลังไปพิงพนัก เค้าหายใจให้เบาที่สุดตอนที่ถอนหายใจ ก่อนจะหันหน้าไปหาเธออีกครั้ง และพูดออกไปอย่างระอาเต็มทน
“ก็ได้”
“ไปทานข้าวบ้านเรา ก็ได้”
โดนัทดูพอใจขึ้น เธอยิ้มเล็กๆ ขนาดเท่าเศษหนึ่งส่วนสี่ของรอยยิ้มปกติ
* * * * * * * * * * *
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
