<----- คนเขียน
........................
“เฮี้ยโต้ง ไมสิวขึ้นพรึ่บเรยวะ” เพื่อนในกลุ่มโต้งทัก ดูเหมือนอยากจะหาเรื่องหัวเราะใส่เค้า มากกว่าห่วงใย
โต้งแบฝ่ามือ เค้าสัมผัสหน้าผากตัวเองเบาๆ ก่อนจะหลาดใจที่รู้สึกเหมือนเป็นผื่นเม็ดเล็กๆ เต็มไปหมด
“ไม่รู้ดิ นอนดึกมั้ง” เค้าจำใจต้องตอบ ทั้งที่จริงๆ มันไร้สาระเกินกว่าจะมาขบคิด
“โหย เครียดอะไรเปล่าวะ ปรึกษาพวกกูได้นะเว้ย ได้ข่าวมาว่า จะกลับมาคบกะโดนัทอีกนี่หว่า พวกกูว่า มึงน่าจะดีใจนะเว่ย ของแท้ ยังไงก็ต้องเจ๋งกว่าอยู่แล้ว จริงเปล่าวะ ฮ่าๆ”
“กูไปเข้าห้องน้ำนะ” โต้งผลุดลุกขึ้น เค้าชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะเดินฉับๆ ออกจากตรงนั้น
“แหม ดูมัน นับวันจะสะดีดสะดิ้งเข้าไปทุกที พูดแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้” พวกพ้องเค้าค่อนขอด สายตาไม่ได้มองว่าโต้งเป็นเพื่อนเหมือนแต่เคย
--------------------------------------
โรงเรียนเลิกแล้ว โต้งเดินตามหลังเพื่อนเป็นคนสุดท้ายโดยทิ้งระยะห่างออกไปเรื่อยๆ ไม่นานเค้าก็หลุดจากสายตาของเพื่อน โดยส่วนหนึ่งเค้าก็ตั้งใจเอาไว้แบบนี้ ถึงจะรุ้สึกเหงาหงอย แต่ถ้ามีเพื่อนที่ไม่เคยเข้าใจกันเลยจะแตกต่างกันตรงไหน
“โต้ง” โดนัทเรียก เธอเดินเข้ามาใกล้เค้าอย่างช้าๆ โต้งหยุดมองเธอ
“รีบกลับไหม?” โดนัทถาม
“ช่.. เอ่อ ไม่” โต้งตอบอย่างเปลี่ยนความคิดกะทันหัน เค้ายิ้มให้อย่างปราศจากความสุข ก่อนจะพากันเดินไปด้วยกัน
18.00 น. ทั้งสองนั่งอยู่ที่ม้าเหล็กดัดสีเงินสไตล์ยุโรป ฟ้ามืดเข้าไปทุกที แต่โต้งยังมองจ้องอยู่กับแสงไฟเล็กๆ ที่เหล่าบรรดาร้านค้าเปิดกันเป็นแถวๆ โดนัทเห็นเค้าเป็นอย่างนี้อยู่เป็นชั่วโมงๆ
“โต้ง..”
“หนักใจเรื่องอะไร บอกโดนัทได้นะ” หญิงสาวพูด ตีสีหน้าเรียบเฉย โต้งทำท่าทีกระอักกระอ่วนใจ เค้าพ่นลมหายใจออกมาทางปาก ก่อนจะหลับตาและขมวดคิ้วจนหน้าผากเป็นรอยย่นอย่างคนตัดสินใจไม่ได้
“คือ..”
“ช่างเถอะ ไม่มีอะไร” โต้งพูดพร้อมผลุดขึ้นยืน แต่โดนัทไม่ได้ยืนตามเค้า เธอก้มหน้าและรู้สึกแย่ เพราะแม้แต่ที่ปรึกษาที่ดี โต้งยังไม่ไว้ใจจะให้เธอเป็น
“ทำ..ไม โต้งถึงไม่บอก ความ จริง กับเราหล่ะ” เธอพูด น้ำเสียงแย่กว่าโต้งด้วยซ้ำ
โต้งหันมามองเธอช้าๆ เค้านั่งลงที่เดิมอีกครั้ง ก่อนจะหันไปสบตากันและกัน โดยฝ่ายชายมีสีหน้าที่เคร่งเครียดและลำบากใจ โต้งมองดูหน้าของโดนัท ตาเธอปริ่มๆจะร้องไห้ เนื้อตรงจมูกเล็กๆ นั่นเป็นสีแดง
“โดนัท คือ...”
“โต้ง รักมิว ....”
“คือ โต้งหมายถึง”
“โต้งรัก เอ่อ ผู้ชาย ..”
“.......”
โต้งกัดฟันพูด ไม่ได้รู้สึกโล่งใจอย่างที่หวังเอาไว้ แต่กลับเกิดความกังวลใจขึ้นมาอีกอย่าง เค้ามองดวงตาของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ น้ำตาที่ปริ่มจะหยดลงมาแต่ถูกพยายามกลั้นไว้มันขังอยู่แค่ในดวงตาใสๆ นั้นทำให้โต้งรู้สึกว่าตัวเองทำผิดอีกครั้ง เค้าอยากจะเบือนหน้าไปทางอื่น แต่โดนัทก็ทำเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
“ไม่เป็นไรนะโต้ง..”
“โดนัท จะรอ”
น้ำตาหญิงสาวไหลออกมาอย่างทนฝืน เธอใช้มือเล็กๆ ปาดมันออกไปจากใบหน้า ก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปใกล้โต้งและวางศรีษะซบไว้กับไหล่เค้าเบา ๆ โต้งหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ ปกติเค้าไม่ชอบวิธีพูดของโดนัทเท่าไรนัก แต่วันนี้กลับรู้สึกดีกับเธออย่างบอกไม่ถูก
โต้งใช้มือลูบศรีษะเธอเบาๆ เชิงปลอบใจ โดยทั้งนี้ทั้งนั้นมีสายตาของชัยจับจ้องพวกเค้าทั้งคู่อยู่ห่างๆ มาซักพักนึงแล้ว
........................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
