โต้งออกมายืนอยู่หน้าประตู เค้ามองไปทางขวา เห็นมิวยืนอยู่ตรงสุดทางของระเบียงด้านนอกตึก โต้งถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปอีกทางเพื่อกดลิฟท์ และเค้ายืนรอ
. . . . . . . . . . . .
“อาม่า ม่าไม่น่ารีบตายเลย ทำไมม่าไม่อยู่กับมิวนานๆ หล่ะ” มิวพูดพึมพำ เค้ามองไปยังท้องฟ้าที่มืดสนิทและไร้ซึ้งแสงดาวแต่ทว่าด้านล่างเห็นแสงไฟหลากหลายสีที่มนุษย์รังสรรค์ขึ้น มิวรู้สึกเหมือนความเหงามันจะกลับมาเล่นงานหัวใจเค้าอีกครั้ง ตั้งแต่เค้ามาถึง รพ. โต้งก็มีท่าทีเปลี่ยนไป ทำกับเค้าเหมือนไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนรัก
“มิว” ใครบางคนเรียกเค้าจากด้านหลัง มิวจำเสียงนั้นได้ เพียงแต่ไม่อยากจะเชื่อ เค้าหันหลังควับไปมอง
“โต้ง” มิวพูด...
+ + + + + + +
เวลาผ่านไปซักพัก ครอบครัวโดนัทขอตัวกลับกันก่อน หลังจากร่ำลากันเสร็จ โดนัทเปิดประตูออกมา และเธอกวาดสายตาไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นพวกเค้าเลยทั้งคู่ เธอจึงอดคิดขึ้นมาไม่ได้
“มองอะไรหรือ ลูก” พ่อเธอถาม โดนัทตกใจเล็กๆ แต่ก็รีบรวบรวมสติ แล้วตอบพ่อเธอกลับไป
“เปล่าหรอกค่ะ เรากลับกันเถอะ”
........
“ตอนเด็กๆ มิวจะโดนแกล้งบ่อยๆ เราเองก็จะคอยไปช่วย บางทีก็โดนต่อยกลับมา มิวจำได้ไหม” โต้งพูด เค้านั่งติดกับมิวที่ม้านั่งริมระเบียง ทั้งคู่ต่างมองขึ้นไปบนฟ้า มีลมพัดแรงและอากาศก็เริ่มเย็นลงทุกที
“จำได้สิ ทำไมหรอ” มิวถาม
โต้งหันมายิ้ม เค้าใช้มือหนึ่งข้างโอบไหล่มิว แล้วพูดต่อ
“ทุกครั้งที่เราช่วยมิว เราจะรู้สึกภูมิใจ เราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันนะ ตอนนั้น” โต้งหันมายิ้ม แต่นัยตากลับเศร้าจนมิวรู้สึกได้
“มิว ตอนนี้ เราก็ไม่ต่างจากเดิม”
“เราอยากจะทำหลายอย่างเพื่อมิว”
“อยากอยู่กับมิว อยากดูแลมิว อยาก กอด มิว”
“แต่..”
“ต่อจากนี้”
มิวหันมามองหน้าโต้ง และเค้ากลัวในสิ่งที่โต้งกำลังพูดอยู่
..
...
...
“เราคงต้องจากกันจริงๆ แล้วนะ” โต้งพูด แล้วเค้าหลบหน้ามองไปที่พื้น มีที่กำอยู่ไหล่มิวค่อยๆ โรยแรง และเค้าปล่อยให้มันหลุดออกจากมิวไปวางไปบนพนักพิงของม้านั่ง
มิวนั่งนิ่ง ร่างกายของเค้าทำงานตามหลังดวงตาที่ขับน้ำตาออกมาอย่างอัตโนมัติ มิวหลบหน้าโต้งไปอีกทาง เค้าพยายามหยุดร้องไห้ เพราะมีบางอย่างอยากจะบอกโต้งอยู่เหมือนกัน
“มิวเอง ก็รู้สึกไม่ต่างจากโต้งหรอกนะ”
“แต่โต้งเลือกทางถูกแล้วหล่ะ เราเองก็คงจะไม่ว่าอะไร” มิวปาดน้ำตา เพราะเค้าอยากหันไปเห็นหน้าของโต้งอีกครั้งอย่างชัดๆ ทั้งคู่มองหน้ากัน และโต้งรู้สึกอยากจะกอดมิวใจจะขาด เค้าเงื้อแขนใส่ตัวมิว แต่สุดท้ายกลับดึงกลับและกำหมัดแน่น
“เราเข้าไปข้างในก่อนนะ” โต้งลุกพรวดออกไป เกือบจะไม่ทันกับน้ำตาที่หล่นซะแล้ว
..............................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
