ตอน๙ เรือนหลังสุดท้าย
ถ้าเราเห็นว่าสิ่งไหนมันไม่ดี เราก็ต้องแก้มันเอง
อย่ารอให้คนอื่นแก้ให้
ผมควรทำอย่างไรดี หนีกลับไปทางเก่า ยืนแอบอยู่ที่เดิม หรือเดินเข้าไปหาเขา
ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจ หญิงสูงอายุคนนั้นก็ลุกขึ้นยืน ในมือกำกรรไกรเหล็กไว้แน่น เตรียมพร้อมสำหรับภัยที่กำลังผจญ
แต่ผมมาดี ผมไม่ได้คิดร้ายซะหน่อย ผมควรเข้าไปหาเขาตรงๆ สินะ
“ขอโทษครับ ที่เข้ามารบกวน” ผมเดินออกจากพุ่มไม้นั้น ไปยืนอยู่ตรงหัวบันไดบ้าน
“ใครกัน”
“วิศิษฏ์ ศารทูลนฤบาล”
“ทายาทราชาพยัคฆ์ มาทำอะไรที่นี่”
“ผมมาอยู่ที่นี่ครับ”
“ขึ้นมาบนเรือนก่อนสิ” ผู้หญิงสูงวัยคนนั้นชวนผมขึ้นมาบนเรือน
ทันทีที่ผมเดินขึ้นไปข้างบน สายตาจับจ้องไปยังใบหน้าของหล่อนก็ทำให้ผมนึกออกว่าเขาเป็นใคร
ที่แท้ก็คุณพิสมัย แม่ของนายเทียนนี่เอง
ใช่สิ พี่โชติเคยบอกว่าเรือนท้ายสุดเป็นเรือนของนายหญิง ซึ่งก็คือเรือนนี้นี่เอง
บนโต๊ะไม้มีแจกันดอกไม้ลายครามทรงสูงตั้งวางเรียงกันอยู่ ๔ ใบ ข้างๆ มีดอกบัวสีขาวสะอาดตา
บางดอกก็ถูกพับกลีบ บางดอกก็ยังตูมสนิท เคียงกันมีใบเฟิร์นวางเรียงกันอย่างมีระเบียบ
“ขอโทษครับที่มารบกวน ผมไม่รู้ว่าเรือนนี้เป็นเรือนของนายหญิง”
“ใช่คนที่เจอกันเมื่องานศพคุณไพฑูรย์หรือเปล่า แล้วใครบอกว่าให้เรียกอาว่านายหญิง”
“ใช่ครับ เราเจอกันครั้งล่าสุดเมื่องานนั้น ผมเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ ก็ควรที่จะเรียกคุณว่านายหญิงไม่ใช่หรอครับ”
“นั่นมันไว้สำหรับคนรับใช้ในเรือน เราเป็นแขก เรียกอาตามเดิมเถอะ”
“คนรับใช้ก็คือหน้าที่ของผมในบ้านหลังนี้ ผมไม่ได้มาอาศัยในฐานะแขกหรอกครับ แต่เป็นเชลยต่างหาก”
คุณพิสมัยยกมือขึ้นมาทาบอกตัวเอง แต่ไม่พูดอะไร ดูท่าทางที่ท่านประหลาดใจ
ก็ทำให้ผมพอรู้ได้บ้างว่าคุณพิสมัยไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย
ท่านถึงไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านอีกคนในฐานะเชลยสมาคม
“เอาเถอะ ยังไงเสียเรือนนี้ไม่ใช่เรือนใหญ่ ตอนนี้ก็ถือซะว่าเป็นแขกของเรือนนี้ ไม่ใช่เชลยอะไร
แต่เป็นแขกจากราชาพยัคฆ์ ทำตัวตามสบายเถอะ หนูก็เรียกอาว่าอาตามเดิม”
“ครับ คุณอา ผมชื่อซน แต่คุณอาจะเรียกอะไรก็ตามสะดวก”
“คุณไพโรจน์ช่างตั้งชื่อลูกน่ารักเสียจริง นั่งลงก่อนเถิด เดี๋ยวอาไปเอาน้ำมาให้ เรือนนี้ไม่มีคนรับใช้”
คุณพิสมัยเชื้อเชิญให้ผมนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ที่อยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะที่วางแจกันและดอกไม้ แล้วเดินเข้าไปในเรือน
“ไม่เป็นไรครับคุณอา แค่นี้ผมก็รบกวนมากแล้ว”
“ได้ยังไงกัน ตามธรรมเนียมมีแขกมาบ้าน ก็ต้องต้อนรับเขาอย่างดีไม่ใช่หรอ”
คุณพิสมัยพูดพร้อมกับเดินถือแก้วน้ำออกมา
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมรับน้ำแก้วนั้นมาถือ กระดกดื่มนิดๆ เพื่อเป็นมารยาท แล้ววางลงไว้ข้างๆตัว
“เคยจัดดอกไม้ไหม”
“ผมเป็นผู้ชาย ไม่ค่อยได้สนใจเรื่องนี้สักเท่าไร”
“มันไม่เกี่ยวกับการเป็นหญิงหรือชายหรอกนะ ใครๆ ก็ทำได้ ลองหน่อยไหม” คุณพิสมัยยื่นดอกไม้ที่กำลังจะเบ่งบานมาให้ผม
“ครับ หวังว่าไม่ทำงานของอาพัง” ผมพูดด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นมือไปรับดอกบัวนั้นมา
ผมเห็นว่ามันก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อยกับการจัดแจกันดอกไม้ครั้งแรก
เริ่มแรกคุณพิสมัยก็สอนให้ผมพับกลีบดอกบัวดอกที่ควรจะพับเสียก่อน
ท่านบอกว่าการพับกลีบดอกบัวสำหรับถวายพระมีตั้ง ๑๕ แบบ แต่แบบที่ท่านจะสอนผมวันนี้คือแบบที่ง่ายที่สุด
คือดาวกระจาย คุณพิสมัยจับกลีบดอกขึ้นมาหนึ่งกลีบ พับไปทางขวา พับกลับไปทางซ้าย แล้วก็พับกลับทางขวาอีก
ไหนว่าง่าย พอผมทำออกมาแล้วไม่เห็นง่ายอย่างนั้นเลย
ผมก็สงสัยนะครับว่าคุณพิสมัยเขาจะจัดแจกันดอกบัวสดไปให้พระวัดไหนกัน
ทำไมไม่เอาไปเป็นกำๆ ไม่เห็นต้องยุ่งยาก จนท่านบอกผมว่า
“เอาไปถวายพระพุทธรูปในห้องพระ การที่เรามานั่งพับกลีบดอกบัว จัดดอกไม้แบบนี้ ก็เพื่อเพิ่มสมาธิให้แน่วแน่ด้วย”
ผมไม่ทราบหรอกครับว่าการพับดอกบัวของไทยเราไปเอานำมาจากอารยธรรมไหนหรือเปล่า
แต่พอได้มาพับแล้ว ผมรู้สึกได้ว่าคนไทยเรามีการประณีต มีความอ่อนโยน
มีจิตใจเป็นศิลปินสร้างสรรค์งานศิลปะรูปแบบต่างๆ การพับดอกบัวไปถวายพระพุทธรูป
คนไทยก็ทำให้ดอกบัวดูสวยงาม เพิ่มมูลค่าในตัวมากขึ้น แม้พระพุทธรูปจะเป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิตก็ตาม
ไม่มีทางได้สัมผัสถึงความสวยงามนั้น แต่สิ่งที่ได้คือเจ้าตัวและผู้มาพบเห็นต่างหาก
“เรือนใหญ่ไม่เห็นทำบ้างเลย”
“เมื่อก่อนอากับยายยิ้มก็ช่วยกันทำ แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ยายยิ้มยังทำอยู่หรือเปล่า แล้วนี่...ซนอยู่เรือนนู้น มีหน้าที่ทำอะไรล่ะ”
“ทำความสะอาดชั้นบนครับ”
“แปลกจริง ใครสั่งให้ไปทำกัน”
ผมก็แปลกใจเหมือนกัน เวลาผมบอกหน้าที่ในบ้านนี้ให้ใครฟัง ใครคนนั้นก็มีท่าทีที่ประหลาดใจไม่ต่างกัน
ไม่ว่าจะพ่อบ้านที่รู้จากปากนายเทียนพร้อมผม ยายยิ้ม พี่โชติ พี่อนงค์ รวมถึงคุณพิสมัย
ผมคิดว่ายังมียายฟักและคนรับใช้คนอื่นๆ อีกเป็นแน่ ที่รู้แล้วมีอาการเดียวกัน
“คุณทิวากร เขามอบหมายหน้าที่นี้ให้กับผมตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาแล้วครับ”
“ปกติผู้ชายในบ้านนี้ไม่ชอบความวุ่นวายสักเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเป็นคุณไพฑูรย์ อาทิตย์ หรือเทียน
น้อยคนนักที่พวกเขาจะอนุญาตให้ขึ้นไปข้างบนได้ เทียนคงไว้ใจซนจึงให้ไปทำข้างบน”
“ไม่ได้ไว้ใจอะไรหรอกครับ เขาคงเห็นว่าผมเป็นแค่เชลย ไม่สามารถก่อความวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของเขาได้”
คุณพิสมัยไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แค่ยิ้มกับคำตอบของผม ความเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุม
ผมตั้งหน้าตั้งตาพับกลีบดอกบัวตามที่คุณพิสมัยสอน แล้วส่งไปให้เขาตรวจดูผลงาน
คุณพิสมัยหมุนดอกบัวดูรอบๆ แม้ว่าผมจะพับไม่เรียบร้อย แต่ท่านก็ไม่ได้แก้อะไร
กลับนำไปวางรวมกับกองดอกบัวที่ถูกพับกลีบอย่างสวยงาม
“ถ้าเราเห็นว่าสิ่งไหนมันไม่ดี เราก็ต้องแก้มันเอง อย่ารอให้คนอื่นแก้ให้”
“ดีของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าทำดีแล้ว”
“ก็ทำสิ่งที่ตัวเองพอใจ และไม่เดือดร้อนคนอื่นไง เรามาปักดอกบัวใส่แจกันกันดีกว่า”
คุณพิสมัยยื่นแจกันลายครามมาให้ผมสองใบ
สองใบที่เหลืออยู่ตรงหน้าคุณพิสมัย ท่านใช้กรรไกรเล่มคมตัดก้านดอกบัวให้สั้นลงตามความเหมาะสม
แล้วท่านก็นำมันปักลงแจกันที่มีโฟมปักดอกไม้สดหรือที่เราเรียกกันว่าโฟมโอเอซีสอย่างชำนาญมือ
หลังจากปักดอกบัวจนครบสองกระถาง ท่านก็นำเฟิร์นที่คุณพิสมัยเรียกว่าเฟิร์นใบมะขามมาตัดก้าน
ให้ปักแซมไปกับดอกบัวอย่างสวยงาม เพียงเวลาไม่กี่นาทีแจกันดอกบัวสองใบก็ออกมางดงามสมบูรณ์
เหมาะกับการไปถวายพระพุทธรูปประจำเรือน
แล้วอีกสองใบที่อยู่กับผมล่ะ จะทำอย่างไร
“เออ...คุณอาครับ ผมทำไม่เป็น แหะๆ” ผมยิ้มแหยๆ ไปให้ สองมือจับดอกบัวที่พับอย่างเก้ๆ กังๆ
“ลองสังเกตจากแจกันสองใบนี้ดูสิ” ท่านยื่นแจกันสองใบนั้นให้ผมดูแบบใกล้ๆ
ผมสังเกตได้ว่าดอกบัวที่ถูกปักลงแจกันสองใบนั้นมีลักษณะไม่ต่างกันเลย
ดอกบัวเรียงตัวกันเป็นรูปสามเหลี่ยม ดอกตูมที่สุดถูกปักอยู่บนยอด ไล่ระดับการบนของดอกไม้เรื่อยมาจนถึงฐานด้านล่าง
ซึ่งเป็นดอกที่บานที่สุด
“ทำไมต้องไล่ระดับแบบนี้ด้วยครับ”
“นอกเหนือจากความสวยงาม มันย่อมมีความหมายแฝงมาด้วยเสมอ
อาบอกไม่ได้หรอกว่ามันหมายถึงอะไรบ้าง มันแล้วแต่คนจะคิด บ้างก็ว่าเป็นธรรมชาติของดอกไม้ บ้างก็ว่าเป็นสามโลก”
“ถ้าผมไม่จัดแบบนี้ล่ะครับ” อารมณ์ศิลปินผมกำลังบรรเจิด
“อาก็ไม่ได้บังคับสักหน่อยว่าให้จัดแบบนี้”
เมื่อคุณอาให้โอกาส ผมก็จัดไปเลยตามอารมณ์ศิลปิน จับดอกบัวที่ทั้งตูม ทั้งบานปักสลับกัน
อันไหนพอปักไปมองแล้วมันไม่สวยก็ดึงออกแล้วปักใหม่ จนโอเอซีสเป็นรูพรุนไปหมด
ดอกบัวเหลือเยอะครับ ผมเลยจับมันยัดให้หมดในสองกระถาง จนแทบไม่มีที่ให้เฟิร์นเข้ามาแทรก
“ผมว่าผมควรจัดแบบคุณอาตั้งแต่แรก แบบนี้ไม่สวยเลย” ผมว่าขณะที่กำลังดึงดอกบัวในแจกันออก
แล้วจะลองทำตามแบบคุณพิสมัยดู
“การจัดดอกไม้ก็เหมือนศิลปะอย่างหนึ่ง มันไม่มีสวยหรือไม่สวยหรอก
แต่ผลงานจะออกมายังไงก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์เจ้าของผลงาน”
“โห แล้วนี่ผมอยู่ในอารมณ์ไหนกัน งานถึงได้ออกมาเละขนาดนี้”
“สับสนหรือลังเลใจอะไรสักอย่างล่ะสิ”
“ผมคงกำลังเป็นแบบนั้น”
ผมไม่ได้สับสนอะไรหรอกครับ แต่ผมลังเลใจ ลังเลอยากกลับบ้านตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว
แม้ว่าตอนนี้ผมจะรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมามากเพราะได้มาคุยกับคุณพิสมัย คำพูดของท่านแฝงคำสอนมากมาย
บางทีผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าท่านจะสื่ออะไร รู้แต่ว่าผู้หญิงคนนี้เขาหวังดีกับผม เอ็นดูผม
แต่ทว่าบุคคลอื่นๆ ที่มีอิทธิพลในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะเป็นนายเทียน พี่ไต้ฝุ่น และคุณชนินทร์
ผมคิดว่าพวกเขาเหล่านั้นอันตรายสำหรับตัวผมและครอบครัว ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะตัดใจเรื่องความคิดถึงไปได้บ้างแล้ว
แต่ยังมีความเป็นห่วงอยู่ เมื่อเห็นหน้าพี่ไต้ฝุ่นเมื่อเย็น ทำให้นึกถึงคุณอาชนินทร์
เขาสั่งให้ฆ่าพ่อและตัวผม แสดงว่าตอนนี้ทั้งพ่อและผมไม่ปลอดภัย ผมไม่อยู่ แล้วใครจะอยู่ดูแลพ่อ
ถ้าพ่อผมเป็นอะไรไป ผมจะทำอย่างไร
“ยังจัดไม่เสร็จไม่ใช่หรอ ลองตั้งใจจัดให้เสร็จสิ”
คุณพิสมัยบอกกับผมเมื่อเห็นผมเงียบไป ผมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด
แล้วค่อยๆ พ่นมันออกมาทางปากกลัวว่าคนตั้งหน้าจะสังเกตได้ว่าผมคิดเรื่องทุกข์ใจอยู่
ผมรวบรวมสมาธิอีกครั้งแล้วบรรจงจัดต่อโดยที่ไม่ถอนดอกบัวที่จัดไปออก
อันไหนมันผ่านไปแล้วก็ผ่านเลย กลับไปแก้ไขก็คงจะมีแต่เสีย เหมือนที่ทำให้โอเอซีสเป็นรูพรุนแบบนี้
สู้มุ่งหน้าทำให้มันดีขึ้นดีกว่า
ผมนำใบเฟิร์นเข้ามาตกแต่งยัดไปจนแน่น แม้ว่าแจกันดอกบัวผมจะสวยสู้ของคุณพิสมัยไม่ได้
แต่ผมก็ภูมิใจกับฝีมือของตัวเอง คุณพิสมัยก็เช่นกัน ชมผมไม่ขาดปาก
“คุณอาครับ มันไม่ได้สวยขนาดนั้นสักหน่อย”
“อาไม่ได้ชมเพราะว่ามันสวย แต่อาชมเพราะซนตั้งใจทำมันต่างหาก”
ผมยิ้มให้คุณพิสมัย แล้วช่วยท่านนำแจกันดอกบัวเหล่านี้ไปถวายพระพุทธรูปที่ห้องพระ เรือนหลังนี้ไม่ใหญ่เลย
ค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับเรือนใหญ่ ถูกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สวยงาม มีความเป็นไทยแฝงอยู่
ห้องพระห้องขนาดเล็ก มีพระพุทธรูปตั้งอยู่บนโต๊ะหมู่ที่ทำมาจากไม้
หลังจากนั้นเราก็ช่วยกันเก็บกวาดพวกเศษก้านไม้ต่างๆ
จนผมเห็นว่ามันดึกพอสมควร ไม่ควรที่จะอยู่ต่อ เพราะผมไม่ได้เป็นอิสระเหมือนเมื่อก่อน
และที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านผมด้วย จะมีอันตรายโผล่มาหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ดึกแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณอา”
“จะกลับแล้วหรอ ถ้าอย่างนั้นก็โชคดีนะ เทียนเขาก็ไม่ได้มีอะไร ความจริงเขาอ่อนโยน แต่ที่ดูแข็งก็เป็นแค่เปลือกนอก
ที่ต้องสร้างมาเพื่อป้องกันตัวเอง และให้ผู้คนเกรงกลัวสมกับตำแหน่งเจ้าพ่อมังกรสวรรค์”
ผมได้ยินประโยคนี้ก่อนก้าวขาออกจากเรือนท้ายของคุณพิสมัย
อ่อนโยนหรอ ผมเจอเขาไม่กี่วันก็ทำร้ายร่างกายผมให้สมกับการที่เข้ามาเป็นเชลยแล้ว
ระหว่างที่ผมเดินกลับก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เดินผ่านเรือนของคุณชนินทร์ที่เปิดไฟสว่างจ้าอยู่นี่แหละ
ไม่รู้ทำไม พอมองเข้าไปในเรือนนี้แล้วทำให้ผมต้องรีบเดินผ่านให้เร็วที่สุด อาจจะเป็นเพราะความกลัว
กลัวที่จะต้องเจอสองพ่อลูกนั่น
ในความมืดที่เงียบสงัด นอกจากเสียงฝีเท้าของผมแล้ว ผมยังได้ยินเสียงฝีเท้าของใครสักคน เดินมาจากข้างหลังผม
เขากำลังเดินตามผมมาแน่ๆ ชำเลืองสายตามองไปข้างหลังก็เห็นแต่เงาของร่างสูง
ใครกัน
“ซน” ร่างผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือมาสัมผัสบริเวณหัวไหล่พร้อมกับเสียงเรียกชื่อ
ผมหันไปมองเจ้าของเสียง ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาเป็นคนเดียวกับเมื่อตอนกลางวันที่ผมก่อวีรกรรมเอาไว้
ผมต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกดีใจที่ไม่ใช่คนที่ผมไม่รู้จัก
แต่ก็รู้สึกดวงซวยที่ต้องเจอเขาอีกครั้ง
“มีอะไร ผมจะไปนอนแล้ว” ผมถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
พี่ไต้ฝุ่นอยู่ในชุดลำลอง เสื้อเชิ้ตตัวเก๋ กับกางเกงยีนสีเข้ม ในเวลามืดค่ำแบบนี้
เขาคงเตรียมที่จะออกไปท่องราตรี แต่งตัวซะหล่อเชียว แต่น่าจะลดความลุ่มล่ามและปากที่ใกล้จะเน่าเสียลงหน่อยนะ
“ให้พี่ไปส่งเข้านอนเอาไหมครับ”
“เดินกลับเองจะดีกว่า ไม่อยากให้ลำบาก”
“ไม่เลยครับ ไม่ลำบากพี่เลย” พี่ไต้ฝุ่นยกมือปฏิเสธใหญ่
“ไม่ได้หมายถึงพี่ แต่หมายถึงตัวผม ลำบากที่ต้องมีสัมภเวสีคอยขอส่วนบุญ”
“แรงจัง ใจร้ายนะเรา ตอนเย็นก็หนีพี่ ไม่ยอมกลับพร้อมกัน”
“ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกลับพร้อมกัน”
“แต่พี่เทียนสั่ง และพี่ก็อยากอยู่ใกล้ๆ น้องซนด้วย” เขาไม่พูดเปล่า สองมือแกร่งของเขาพยายามมาโอบตัวผมไว้
โชคดีที่ผมรู้ทัน เลยเบี่ยงตัวหลีกออกมา
ดูหน้าผมก็รู้ว่าคำสั่งของพี่ชายไม่ค่อยมีผลต่อน้องชายคนนี้สักเท่าไร
ส่วนผมมันก็ต้องมีผลมาก แต่สุดท้ายผมก็ไม่ทำตาม โชคดีที่นายเทียนไม่ว่าอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องที่ผมขัดคำสั่งของเขา
ที่ไม่ยอมขึ้นรถกลับพร้อมกับพี่ไต้ฝุ่น หรือเป็นเพราะผมเดินหนีออกมาก่อนก็ไม่รู้ เขาเลยไม่ทันที่จะเอ่ยปากว่าอะไร
“แต่ผมอยากอยู่ไกลพี่ให้มากที่สุด ยิ่งไกลยิ่งดี” ผมพูดจบก็รีบเดินหนีจากตรงนั้น
ผมเดินมาตามทางเดิม จะเรียกว่าเดินคงไม่ถูก เพราะฝีเท้าแต่ละเก้าของผมเริ่มสาวเร็วขึ้น
เพราะถูกผู้ชายคนเดิมเดินตามมา พร้อมกับตะโกนบอกว่า
“น้องซน ให้พี่ไต้ฝุ่นไปส่งที่ห้องนอนนะครับ”
“จะมาจองเวรจองกรรมอะไรกันอีก” ปากผมบ่นพึมพำ ในขณะที่เท้าก็สาวยาวออกไป
มันจะดวงซวยอะไรขนาดนี้ คุณพิสมัยทำให้ใจผมรู้สึกสบายขึ้นมาแล้วเชียว แต่ต้องมาเจอพี่ไต้ฝุ่น
ที่ดึงใจผมให้ตกต่ำกลับลงมาอีก เขายังตามผมไม่เลิก จนผมต้องเปลี่ยนเป็นวิ่งหนีเขาแทน
“เดี๋ยวพี่จะพาไปส่งถึงห้องนอนเลย”
ไม่รู้ว่าเขาจะมาส่งผมที่ห้องนอน หรือไล่ต้อนผมจนถึงห้องนอนกันแน่ เมื่อเขาเห็นว่าผมวิ่ง เขาก็เปลี่ยนเป็นวิ่งตามผมแทน
มีหรือที่คนขาสั้นอย่างผมจะวิ่งหนีคนขายาวอย่างเขาทัน
ผมหันหลังกลับไปดูก็เห็นเขาวิ่งตามมา ผมก็เร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น ทำไมอาณาเขตบ้านหลังนี้มันกว้างจัง
รอยต่อระหว่างเรือนคุณชนินทร์กับเรือนใหญ่ไม่มีแสงไฟส่องทาง
ทำให้มืดสนิทจนผมแทบมองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง
“โอ้ย”
ตัวผมกระแทกเข้ากับกล้ามเนื้อแข็งแกร่งของใครสักคน อุ้งมือที่แข็งแรงของเขาจับไหล่ผมไว้มั่นเพื่อไม่ให้ไถลล้มลง
แวบหนึ่งในหัวสมองบอกว่าเรื่องซวยจะเกิดขึ้นอีกแล้ว คนที่ผมชนไม่ใช่คนธรรมดาแน่
เขาไม่ใช่ผีสางเทวดา หรือเทพที่ปกปักรักษาบ้านหลังนี้ เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปสบตา
ทำให้ผมได้รู้ว่าเขาคือ...เจ้าพ่อ
ความเงียบก่อตัวขึ้นชั่วขณะที่สายตาเราประสานกัน สายตานั้นมองผมอย่างตำหนิเหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังดุเด็ก
ส่วนผมทำอะไรไม่ถูก ได้เพียงแค่ส่งรอยยิ้มแห้งๆ ไปให้ เขาผลักตัวผมออกจากช่วงแขนเบาๆ ให้มีระยะห่าง
เราเงียบจนมีเสียงฝีเท้าที่วิ่งตามผมดังขึ้นมา
“น้องซน เดี๋ยวพะ...พี่เทียน” คำพูดสุดท้ายถูกหรี่เสียงให้เบาลง พี่ไต้ฝุ่นหยุดเท้าไว้แค่นั้นเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผม
“ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่น ไม่ได้เป็นที่ให้มาวิ่งไล่จับกัน”
“ผมก็ไม่ได้เห็นว่าเป็นสนามเด็กเล่นสักหน่อย”
“แล้วมีเรื่องอะไรถึงต้องมาวิ่งไล่กันแบบนี้” น้ำเสียงของนายเทียนฟังดูน่ากลัวพิลึก มันเรียบและเย็นชาเหลือเกิน
“ก็ไม่มีอะไร แค่จะพาน้องเขาไปส่งที่ห้อง”
“ไม่จำเป็น มันเป็นแค่เด็กรับใช้ในเรือน ไม่จำเป็นต้องมีคนคอยดูแลมันถึงขนาดนี้” พูดซะผมไร้ค่าเชียวนะ นายเทียน
เจ้าพ่อผู้มีคุณค่า มีประโยชน์ต่อสังคม
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับห้อง” ใครจะไปอยากอยู่ฟังคำพูดที่เสียดแทงหัวใจกันล่ะ
ผมยังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหน เห็นแค่สายตาของเจ้าพ่อคนนี้ก็รู้แล้วว่ายังไม่ถึงเวลาที่ผมต้องไป
ไม่รู้จะรั้งให้อยู่ฟังคำพูดที่ไม่สบอารมณ์ทำไม เป็นคนรับใช้แล้วไง เป็นเชลยแล้วไง เขาก็คนเหมือนกันแหละวะ
ประเทศไทยเลิกทาสมาตั้งแต่รัชกาลที่ ๕ แล้ว ทุกคนมีความเป็นคนเท่ากันหมด
ไม่เห็นต้องมากดหัวให้ต่ำลงอย่างนี้เลย
“ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการนาย” คำพูดของเขาทำเอาผมเบ้ปากด้วยความหน่าย
“ผมก็แค่ดูแลเขาในฐานะรุ่นน้องที่โรงเรียนเท่านั้นเอง”
“นี่คือที่บ้าน ไม่ใช่โรงเรียน คงไม่มีความจำเป็น เราเป็นนาย มันเป็นบ่าว อย่าลดตัวลงไปให้มันตีตัวเสมอได้
ไม่อย่างนั้นจะเสียระบบการปกครอง” คำพูดนี้เล่นทำเอาผมน้ำตาตกในเลย
นายเทียน นายจำคำพูดของนายไว้ให้ดีเถอะ สักวันหนึ่งไอ้ซนคนนี้ จะทำให้นายลดตัวมาให้ต่ำลงเท่ากันแน่
“แหม...สงสัยช่วงนี้พี่ดูละครเยอะ พูดมาเป็นละครเลยนะ”
“แล้วแต่งตัวแบบนี้จะออกไปเที่ยวไหนอีก”
“เปล่าเที่ยว ก็แค่ออกไปช่วยพี่ดูแลกิจการสักหน่อย” กิจการที่พี่ไต้ฝุ่นพูดคงไม่พ้นเรื่องสถานบันเทิง
แล้วใครว่าเขาจะไปช่วยดูแลจริงๆ ล่ะ เขาก็ไปเที่ยว ไปสังสรรค์กับเพื่อนเขา
มีร้านเป็นของตัวเองจะออกไปที่อื่นทำไมให้เสียสตางค์
“ระวังตัวด้วยละกัน อย่าไปสร้างศัตรูที่ไหน แค่นี้สมาคมเราก็มีศัตรูคิดจ้องทำร้ายมากพออยู่แล้ว” ฟังจากคำพูดเขาไม่เท่าไร
แต่จากสายตาที่เขาชำเลืองมองผมตรงประโยคสุดท้ายนี่สิ หาเรื่องกันชัดๆ
“แหม พี่เทียน พวกนั้นก็ได้แค่คิด ใครจะกล้าทำร้ายสมาคมที่ยิ่งใหญ่ของเรา
อีกอย่างผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ใครมาหาเรื่องก็ยิงมันโป้งเดียว ส่งให้ไปหาเรื่องกับพญายมเลย”
“ฆ่าใครตายมันเรื่องใหญ่ แกอย่าหาเรื่องมาให้สมาคมมากกว่านี้เลย”
“ผมไม่เคยหาเรื่องให้สมาคมนะพี่ มันมาหาเรื่องเองต่างหาก”
“แกอย่ามาต่อปากต่อคำให้มันมากความ จะไปไหนก็ไป”
“แล้วน้องซนของผมล่ะ ใครจะไปส่งเข้านอน”
“คนของฉัน ฉันจัดการเองได้”
สรุปว่าผมต้องเป็นน้องซนของพี่ไต้ฝุ่นหรือจะเป็นคนของนายเทียนกันแน่
ช่วยมีคนดีกว่านี้แย่งผมไปที พี่ไต้ฝุ่นทำท่าจะไปหลังจากถูกนายเทียนไล่
แต่ก้าวขาไปไม่กี่ก้าวเขาก็หันหลังกลับมาพูดส่งท้าย
“ผมว่าผมไปส่งน้องซนของผมเข้านอนก่อนดีกว่า ดูน้องเขาทำหน้าเข้า เหมือนไม่อยากจากผมไป” หลงตัวเองชะมัด
ที่ผมทำหน้าเบื่อโลกอยากจะตายแบบนี้ก็เพราะเบื่อทั้งน้องทั้งพี่นี่แหละ
“ไม่ต้อง ฉันบอกว่าคนของฉัน ฉันจัดการเองได้”
“พี่อย่าทำอะไรเด็กผมนะ”
“เด็กแก ฉันไม่เคยคิดที่จะแตะหรอก แต่นี่เป็นคนของฉัน” ทำไมเหมือนนายเทียนย้ำคำจัง
พี่ไต้ฝุ่นมองผมด้วยสายตะละห้อย แล้วเดินออกไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไร อย่างนี้ผมก็โล่งอกไปหนึ่งเปราะ
ที่คนน้องไปแล้ว เหลือแค่คนพี่คนเดียว คงไม่มีอะไรมาก เพราะจากลักษณะที่ผมสัมผัสมา ไม่ได้ลุ่มล่าม
หรือพูดมากเหมือนคนน้อง
เขาเย็นชา ไม่สนใจผมจะตาย คงโดนบ่นไม่มากหรอกนะ
“จะจัดการผมยังไงครับ คุณทิวากร” ผมกระแทกเสียงพูดตรงชื่อเขา
“ตามฉันมา” เขาว่า แล้วเดินนำผมกลับไปยังเรือนใหญ่
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
