ตอน๑๑ สะสมความแค้น
ตอนเขาอยู่นิ่งๆ ไม่พูดไม่จา
ดูมีเสน่ห์มากกว่าตอนที่เขาเห่าหอนเสียอีก
ถ้าไม่เกรงใจผมที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็น่าจะรู้สึกละอายบ้างนะ ไม่อยากจะหันไปมอง
แต่หางตาเจ้ากรรมดันชำเลืองไปเห็น เขานั่งเอามือขย้ำหน้าอกผู้หญิงคนนั้น โอ้ย อายบ้างเถอะ
แค่เห็นผมยังรู้สึกอายแทนเลย ดูผู้หญิงคนนั้นเขาก็มีท่าทีอายผมบ้างนะ แต่แค่นิดเดียว
อายเป็นมารยาทแต่ก็ไม่ได้ห้ามให้นายเทียนหยุดมือ จะมีอะไรกันบนรถนี้เลยไหม ผมจะได้ขอตัวลงก่อน
“ขนาดหมามันยังมีฤดูของมันเลย” ผมเอ่ยปากพูดลอยๆ ไม่อย่างนั้นเสื้อผ้าของสองคนนั้นจะหลุดออกจากกายก่อนแน่
“หมายความว่าไง” นายเทียนผละออกจากผู้หญิงคนนั้น แล้วหันมาตะคอกถามผม
“นี่นายกำลังจะหลอกด่าฉันกับเทียนเป็นหมาหรอ”
“แต่เมื่อถึงฤดูของมัน หมามันก็ไม่เลือกว่าจะเป็นตัวไหน หรือที่ไหน” ผมไม่สนใจ ยังคงพูดต่อไป
แววตาของเจ้าพ่อดูดุเดือดเมื่อโดนผมด่า แต่ไม่นานแววตาคู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นเชิงเยาะเย้ย
“ทำอย่างกับว่าตัวเองไม่เคย”
“ก็ไม่เคย”
“อ๋อ! ที่แท้ก็อิจฉาฉันนี่เอง โตจนป่านนี้แล้ว ไม่มีน้ำยาล่ะสิ” คำพูดเขาทำเอาผมหน้าแดง เขาเยาะเย้ยผม ก็ผมไม่เคยจริงๆ นี่นา
“ผมไม่ได้อิจฉาคุณ ไม่เห็นจำเป็นสักหน่อยที่ต้องมีอะไรกัน คุณแหละที่มักมากในกาม”
“ไม่จำเป็นหรือไม่มีน้ำยากันแน่”
“ใช่ ผมไม่มีน้ำยา ไม่มีน้ำยาทำเรื่องน่าละอายแบบคุณไง ถามจริงเถอะ ไม่อายบ้างเลยหรือไงที่คิดจะทำอะไรกันบนรถ ทั้งๆ ที่คนขับรถก็อยู่ ผมก็อยู่”
“นี่นายกำลังด่าฉันกับเทียนว่าหน้าด้านนะ” ผู้หญิงคนนั้นชี้นิ้วตวาดผม
“ผมยังไม่ได้พูดคำนั้นสักคำ คุณต่างหากที่กระทำออกมาแทนคำพูด”
“ฉันก็ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องที่หน้าอายตรงไหนเลย เพราะนายไม่มีความจำเป็นต้องให้ฉันสนใจ”
“เป็นเจ้าพ่อที่มัวแต่หมกมุ่นในกามารมณ์อย่างนี้ จะปกครองสมาคมได้อย่างไร สมแล้วที่มีแต่คนดูถูกเจ้าพ่อมือใหม่อย่างคุณ”
“หุบปากของนายไว้แค่นั้น อย่างน้อยฉันก็ปกป้องไม่ให้มีเสือเจ้าเล่ห์ลอบกัดได้”
“แต่สักวันมังกรตัวนั้นจะร่วงลงมาจากฟ้าเอง โดยที่ไม่ต้องมีใครมาลอบกัด”
“นายกำลังแช่งฉัน”
“ผมไม่ได้แช่งคุณ ถ้าตราบใดคุณยังบ้ากาม เอาหญิงไม่เลือกอย่างนี้ ตำแหน่งเจ้าพ่อคงอยู่กับคุณได้ไม่นาน”
~ผัวะ~
หน้าผมหันไปตามแรงหมัด มันชาไปทั้งหน้า นายเทียนปล่อยหมัดออกมาด้วยความสะใจ
ผู้หญิงคนนั้นเหมือนอยากกรีดเสียงร้องเพราะความตกใจ แต่ต้องเอามือปิดปากตัวเองไว้
สายตานายเทียนแข็งกร้าว แล้วเอ่ยปากพูดกับผมออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“นายไม่มีสิทธิ์มาสอนฉัน”
“คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายร่างกายผมเหมือนกัน ความอดทนของทุกคนมีขีดจำกัด อย่าคิดว่าผมจะยอมคุณเสมอ”
“ทำไม นายจะทำอะไรฉัน แน่จริงก็เอาคืนสิ” นายเทียนไม่พูดเปล่า แต่เขาเอามือทั้งสองข้างบีบคอผมไว้แน่น
เพียงแค่มือใหญ่สองมือนั้นก็โอบคอผมรอบแล้ว
นิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างออกแรงกดเข้ามาในคอ ระบบหายใจของผมเริ่มติดขัด อย่าคิดว่าผมจะยอมง่ายๆ นายเทียน
นายทำให้ฉันหมดความอดทนกับนาย
ผมยื่นมือไปบีบคอเขาคืน แม้มือทั้งสองข้างผมจะไม่ใหญ่พอที่จะโอบคอเขาได้มิด
แต่ผมก็รู้เทคนิคการบีบคออย่างดีจากเขานี่แหละ ผมกดหัวนิ้วมือไปสุดแรง
นายเทียนไม่ยอมแพ้ เขาลุกขึ้นมาอยู่เบื้องหน้าผม แล้วดันให้หัวผมชิดกับเบาะ
ตอนนี้ในหัวผมเหมือนไม่มีอะไร มันว่างเปล่าไปหมด ผมพยายามหาทางหายใจ แต่มันไม่ได้ผล
เพราะเหมือนระบบหายใจผมถูกตัดขาดไปเสียหมด
“ปล่อยคุณทิวากรเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันยิงแน่” คนขับรถเอี้ยวตัวมาทางด้านหลัง ในมือถือปืนประจำกายของเขาอยู่ เขาพร้อมที่จะปกป้องเจ้านาย
ส่วนผม...ไม่มีใครปกป้องเลย
“ว๊าย อย่าหันปืนมาทางนี้ เดี๋ยวมันลั่น” หญิงสาวอยู่ในอาการตื่นตระหนก
“เก็บปืนไป” นายเทียนเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า
“คุณครับ แต่ว่า...”
“ฉันบอกว่าให้เก็บไป” นายเทียนดันผมกระแทกเบาะครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะปล่อยมือออกจากลำคอ
แล้วเขาก็สะบัดมือผมให้หลุดจากคอเขาเองเหมือนกัน
คนขับรถเก็บปืนไปแล้วหันกลับไปขับรถเหมือนเดิม แต่ไม่วายคอยส่องกระจกหลังลอบมองเจ้านายตัวเองตลอด
ผมนั่งนิ่งเพราะหมดแรง นายเทียนสั่งคนขับรถให้ไปส่งผู้หญิงคนนั้นก่อน
ระหว่างทางทุกคนล้วนเงียบกันหมด ผมไม่อยากจะโทษว่าใครกันหนอที่กำหนดชะตาชีวิตของผมให้เป็นแบบนี้
มาอยู่ในฐานะที่ไม่ควรอยู่ มาให้เขาทำร้ายร่างกายเมื่อเขาไม่พอใจ ผมนั่งใจเสียตลอดระยะทางที่มาส่งผู้หญิงคนนั้น
คอยระแวงตัวตลอดว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายผมอีกเมื่อไร แล้วผมจะสู้เขาได้เหมือนครั้งที่แล้วไหม
พอผู้หญิงคนนั้นลงจากรถไป ผมยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่ ผมต้องนั่งข้างนายเทียนเพียงลำพัง
ผมนั่งหน้าตรงไม่สนใจคนข้างๆ แต่คนข้างๆ นี่สิ ลอบหันมามองผมบ่อยเหลือเกิน ไม่รู้จะหาเรื่องอะไรอีก
“นี่นาย” เขาเรียกชื่อผม แต่ผมเงียบจนเขาพูดเสียงเข้มขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันเรียก ไม่ได้ยินหรือไง”
“มีอะไรก็ว่ามาสิ”
“คิดที่จะมีมารยาทบ้างไหม คุยกับฉัน ก็ต้องหันหน้ามาพูดกับฉันสิ” ผมยังคงนิ่ง นั่งหน้าเชิดต่อ ปล่อยให้เขาพูดต่อไป “ราชาพยัคฆ์นี่ไม่เคยสั่งสอนทายาทให้รู้จักมารยาทบ้างเลยหรือไง”
“คุณจะว่าจะด่าอะไรผมก็ว่ามา ผมจะพยายามทนนั่งฟังอยู่เฉยๆ ไม่ต่อปากต่อคำใดๆ
แต่ขอร้อง...อย่าลามไปถึงสมาคมและครอบครัวผม” ผมพูดเสียงเรียบ ที่ผมนิ่งไม่ใช่ว่ายอม แต่ไม่อยากมีเรื่อง
เขาจะพูดอะไรก็ขอปล่อยให้เป็นแค่ลมผ่านหู
อย่างที่เขาบอกว่าพูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง จะพูดจะเถียงกับคนอย่างเขาก็คงจะเสียแรงเปล่าๆ
สู้ปล่อยให้เขาเป็นคนบ้านั่งพูดอยู่ในรถแคบๆ คนเดียวดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีเรื่อง หรือมันจะมีเรื่องก็ตรงที่ผมไม่ตอบก็ไม่รู้
ผมมานั่งสงสัยตัวเองว่าทำไมไม่เคยคุยกับคนในบ้านนี้ดีๆ เลยสักครั้ง เป็นเพราะเขา หรือผมกันแน่ที่ปากไม่ดี
สิ้นสุดคำพูดของผม นายเทียนก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เพียงแค่ปล่อยรังสีอำมหิตแผ่ไปทั่วรถแบบเงียบๆ
ผมต้องทนนั่งนิ่งอย่างนี้ไปจนเข้ารั้วคฤหาสน์ของเขา
รถจอดสนิทที่หน้ามุกเรือนใหญ่ ผมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เปิดประตูรถแล้วสาวเท้าเดินไปที่ห้องพักของตัวเอง
กะว่าจะเอากระเป๋าไปเก็บ แล้วขึ้นไปทำความสะอาดข้างบน ขี้เกียจที่จะต้องมาฟังนายใหญ่ของบ้านบ่น
หรือถ้ามีเวลาผมอาจจะเปลี่ยนชุดให้เข้ากับงานที่ทำ
“พี่เทียน พี่คิดจะทำอะไร”
เดินมาได้เกือบถึงประตูห้องพัก ก็ได้ยินเสียงพี่ไต้ฝุ่นเอะอะมาจากเรือนใหญ่
ความจริงมันไม่มีอะไรที่ทำให้ผมสนใจหรอก ถ้าผมไม่เห็นพ่อบ้านวิ่งหน้าตั้งผ่านไป
คงไม่ใช่แค่เรื่องที่พี่ไต้ฝุ่นมาทำเสียงดังที่เรือนใหญ่อย่างเดียวแล้วแหละ
นิสัยของคน รู้ว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างสำคัญกำลังเกิดขึ้น มีหรือที่ต่อมอยากรู้จะไม่ทำงาน
ผมตัดสินใจวางกระเป๋านักเรียนไว้ที่หน้าห้อง แล้วเดินด้วยความเร็วสูงตรงไปยังเรือนใหญ่
พวกคนงานทั้งหลายในบ้านไม่ว่าทั้งหญิงและชายต่างมุงดูตามขอบประตูกันหมด
“อย่ามาเอะอะเสียงดังในเรือนหลังนี้” เสียงทรงอำนาจของนายใหญ่บอกกล่าวกับน้องชายตัวเอง
ท่าทีของเขาเหมือนไม่เดือดร้อนอะไรกับน้องชายที่ทำตัวกร่างอยู่ตรงหน้า
“อย่ามาเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง” คนเป็นน้องไม่ลดน้ำเสียงตัวเอง
“ลดน้ำเสียงตัวเอง แล้วค่อยมาพูดกัน”
“ทำไมวันนี้พี่ไม่ให้น้องซนกลับพร้อมผม” พี่ไต้ฝุ่นพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง แต่ประโยคที่พูดออกมาทำเอาผมสะดุ้งโดยไม่รู้ตัว
“แล้วทำไมฉันต้องให้กลับพร้อมกับแก ทั้งๆ ที่นายซนมันเป็นคนของฉัน ไม่ใช่คนของแก”
“พี่จะหวงอะไรของพี่นักหนา หรือว่าเดี๋ยวนี้หันมาบริโภคเด็กผู้ชายแล้ว”
“แกกำลังลามปามฉันนะไต้ฝุ่น”
“ผมไม่ได้ลามปามพี่สักหน่อย พี่นั่นแหละกำลังแย่งเด็กของผมไป” พี่ไต้ฝุ่นพูดตะคอกใส่หน้านายเทียน
สร้างความตกตะลึงกับพวกไทยมุงทั้งหลาย
“แกอย่ามาเสียงดังในบ้านฉันนะ”
“แล้วทำไมผมจะเสียงดังไม่ได้”
“อาชนินทร์ไปไหน พ่อบ้านเรียกให้มาสั่งสอนลูกชายทีสิ” นายเทียนบอกพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ
~ผัวะ~
หมัดหนักพุ่งแรงเข้าใส่ใบหน้านายเทียนทันควัน ทำเอาเรียกเสียงฮือฮาจากคนรับใช้ในเรือนนี้ได้ไม่น้อย
ไม่ทันที่หน้านายเทียนจะหันกลับมา ไต้ฝุ่นก็ปล่อยไปอีกหมัด พ่อบ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดวิ่งเข้าไปล็อคตัวไต้ฝุ่นไว้
แต่แรงคนแก่หรือจะสู้แรงเด็กหนุ่มได้ ไต้ฝุ่นสะบัดไม่กี่ที พ่อบ้านก็หลุดมือ
นายเทียนง้างหมัดขึ้นมาเตรียมเอาคืน ตัวผมไวกว่าความคิด พุ่งออกมาจากมุมประตูเข้าไปรั้งเอวนายเทียนเอาไว้
พี่โชติที่อยู่ข้างๆ ก็ดึงตัวพี่ไต้ฝุ่นออกไป
“คุณ หยุด อย่าดิ้นสิ” ผมกำเสื้อเขาไว้แน่น ก็ร่างอย่างเขาสะบัดแรงๆ ก็หลุดมือแล้ว
“ปล่อยฉัน นายอย่ามายุ่ง”
“นายใหญ่ ใจเย็นๆ ครับ โชติพาคุณไต้ฝุ่นไปส่งที่เรือนก่อนสิ” พ่อบ้านออกคำสั่ง
“ลุงเป็นแค่พ่อบ้าน มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม”
พ่อบ้านไม่ต่อปากต่อคำกับไต้ฝุ่น พยักหน้าให้พี่โชติเป็นสัญญาณให้นำตัวออกไป
พี่โชติใช้แรงเท่าที่มีอยู่ลากตัวพี่ไต้ฝุ่นออกไป โดยมีคำด่าลั่นดังมาตลอด
“จะห้ามทำไม” เสียงนายใหญ่ของเรือนหันมาตวาดผม
ผมปล่อยมือทันควัน ตวัดสายตามองเขาด้วยความไม่พอใจ แต่ผมไม่ตอบกลับใดๆ ทั้งสิ้น
คนอุตส่าห์เข้ามาห้าม แล้วยังต้องมาโดนดุอีก
“คุณทิวากร ใจเย็นสิครับ พี่น้องทะเลาะกันแบบนี้ ใครจะมานับถือ” พ่อบ้านพูดเสียงเบาให้ได้ยินแค่ในเฉพาะกลุ่ม
นายเทียนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันหลังให้พ่อบ้านแล้วเดินไป
แต่เขาเดินไม่กี่ก้าว ก็ชะงักเท้าแล้วหันกลับมาพูดกับผมว่า
“ไปเอาอุปกรณ์ทำแผล แล้วตามฉันขึ้นมาข้างบน”
สรุปคนที่ซวยเป็นผมแทนซะอย่างนั้น พี่อนงค์เดินไปหยิบกล่องยาปฐมพยาบาลมาแล้วยื่นส่งให้ผม
ผมเอื้อมมือไปรับด้วยความจำใจ
อย่าลืมไปว่าตอนนี้ผมโกรธเขาอยู่ ทั้งเรื่องที่ทำร้ายร่างกายผมบนรถ และเรื่องที่มาตวาดใส่ผมเมื่อครู่นี้ ทั้งๆ ที่ผมหวังดีแท้ๆ
แต่เจ้าของคำสั่งกลับทำหน้านิ่งราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังออกคำสั่งให้ผมเป็นคนพยาบาลแผลให้
ผมถือกล่องยาปฐมพยาบาลเดินตามนายเทียนขึ้นไปชั้นบน นายเทียนเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง
แล้วทรุดตัวนั่งกับเก้าอี้เบาะนุ่มสีดำที่วางอยู่ใกล้โต๊ะสี่เหลี่ยมทรงเตี้ยที่ทำจากกระจก
ผมวางกล่องยานั้นไว้บนโต๊ะ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ อีกตัว
“อย่ามาคิดตีตัวเสมอ ฉันไม่ชอบ” ประโยคนั้นทำเอาผมอ้าปากค้าง ไม่ได้ลืมตัวว่าเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร
แต่คนกำลังช่วยทำแผล ก็น่าจะให้เกียรติกันสักนิด
“กล่องยาอยู่ตรงนี้ ทำเองละกัน”
ผมลุกขึ้นพรวดด้วยความไม่พอใจ มันอัดอั้นมาตั้งแต่เมื่อเย็น จนผมหมดความอดทนแล้ว
เจ้านายคนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามองตามด้วยสายตาอำมหิต
“นั่งลงและทำแผล อย่ามาขัดคำสั่งฉัน”
ผมกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความหงุดหงิด ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ในชีวิตด้วยนะ
มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีสักเท่าไรที่เราต้องเรียนรู้เลย ไม่เคยมีใครออกคำสั่ง หรือบังคับให้ผมทำอะไรขนาดนี้
ผมทรุดตัวชันเข่าลงบนพื้นกระเบื้องมันเงาสีสะอาดตา ค่อยๆ เปิดกล่องยาที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยอย่างใจเย็น
จนคนที่นั่งอยู่ที่สูงกว่าชำเลืองตามองต่ำมาที่ผม
“มองอะไร” ผมถามขณะที่สายตายังจดจ่อกับกล่องยาพยาบาลเพื่อหายาทำแผล
“จะช้าอีกนานไหม หรือว่าจะให้เลือดหมดตัวฉันก่อน”
“ก็แค่เลือดที่ไหลซิบบนมุมปาก กับรอยฟกช้ำที่แก้ม ให้เวลาชาตินี้ทั้งชาติยังไม่รู้เลยว่าเลือดชั่วจะไหลออกหมดหรือเปล่า”
“อย่าปากดีให้มาก”
“ก็ยังดีน้อยกว่าคุณ ที่ปากดีจนโดนหมัดน้องชายตัวเอง”
สิ้นสุดคำพูดของผม มือใหญ่ของคนที่นั่งสูงกว่าก็เอื้อมมือแกร่งมาบีบปากผมเพราะไม่สบอารมณ์ที่ผมไปพูดจาไม่เข้าหูเขา
ครั้งนี้ผมไม่ร้องขอให้เขาปล่อยออก แต่ผมส่งสายตาอาฆาตไปให้
ถ้าเขาไม่ปล่อย ผมจะเอายาทั้งหมดเขวี้ยงใส่หัวเขา
คิดในใจเหมือนพูดออกมา เขาปล่อยมือออกหลังจากจ้องหน้าสบตาผมกลับแบบไม่สะทกสะท้าน
ผมก็ไม่สะท้านต่อสายตาคู่ดุดันที่แฝงเสน่ห์ของเขาเหมือนกัน
เขายืดตัวหลังตรง แล้วเอามือทั้งสองข้างกอดอกอย่างวางท่า
“รีบๆ ทำหน้าที่ของตัวเองซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายนาน”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะลงไปเรียกคนอื่นมาทำแผลให้แทน คุณจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าผม” ผมทำท่าจะลุกขึ้น
แต่ถูกสายตาคู่เดิมปรามไว้เสียก่อน
“จะไปให้เสียเวลาทำไม ก็รีบๆ ทำให้ฉันสิ หรือจะปล่อยให้เลือดฉันซึมอย่างนี้อีกสักชั่วโมง”
“เจ้าพ่ออะไร ใจเสาะชะมัด”
“อะไร เมื่อตะกี้พูดว่าอะไร โอ๊ย!” นายเทียนหุบปากแทบไม่ทันเมื่อพูดจนแผลที่มุมปากตึง
ผมสะใจเล็กๆ จนต้องแอบยิ้มไว้ในใจ ไม่อย่างนั้นคงจะต้องทำให้เจ้านายเจ็บปากอีกรอบเพราะนั่งเทศน์ผม
“คุณก็หุบปากเสียบ้าง จะได้ไม่เจ็บ”
“เดี๋ยวนี้กล้าสั่งฉัน ลามปามใหญ่แล้วนะ”
“เอาเถอะ แล้วแต่จะคิด อุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี”
หลังจากนั้นนายเทียนก็หุบปาก ไม่พูดอะไรต่อ เงียบได้อย่างนี้ค่อยดีขึ้นมาหน่อย
ตอนเขาอยู่นิ่งๆ ไม่พูดไม่จาดูมีเสน่ห์มากกว่าตอนที่เขาเห่าหอนเสียอีก
เหมือนนายเทียนจะรู้ว่าผมแอบนินทาในใจ คิ้วโก่งเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
แต่ผมก็ทำเฉยๆ เหมือนไม่ได้คิดนินทาอะไร
ผมบรรจงหยิบสำลีก้านสำหรับปฐมพยาบาลมาจุ่มลงไปในขวดแอลกอฮอล์สีฟ้าใส
แล้วค่อยๆ แต้มไปที่แผลบนมุมปาก นายเทียนกระตุกปากนิดหน่อยตามการตอบสนองต่อสิ่งเร้าของมนุษย์
เห็นแล้วน่าขัน เจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่ถูกน้องชายตัวเองต่อยปาก แล้วผมก็เลื่อนมือไปแต้มรอยฟกช้ำที่แก้มอย่างเบามือที่สุด
“เก้ๆ กังๆ แบบนี้ ทำเป็นหรือเปล่า มือก็หนักชะมัด”
“ผมทำไม่เป็น คุณก็หาคนอื่นมาทำแทนสิ” ผมยอมรับว่าผมทำไม่เป็น นานครั้งที่ผมจะต้องมานั่งทำแผล
และแต่ละครั้งผมก็ทำอย่างเก้ๆ กังๆ ตามที่นายเทียนบอกนั่นแหละ ก็ผมไม่มีความรู้ด้านนี้เลยสักนิด แม้ว่าจะเป็นพื้นฐานของมันก็ตาม
แต่ที่ผมทำได้ก็เพราะลักจำเอามาจากแม่นมที่ทำแผลให้ผมเวลาผมเจ็บ
“ที่บอกก็เพื่อให้พัฒนาตัว ไม่ใช่อันไหนทำไม่เป็น ก็ปล่อยให้ไม่เป็นอยู่อย่างนั้น”
“นี่ผมเข้ามาเป็นเชลยหรือลูกคุณกันแน่”
“ถ้ามีลูกอย่างนายฉันคงเอาขี้เถ้ายัดปากให้ตายตั้งแต่เด็ก”
“ตอนนี้ผมก็เป็นลูกน้องคุณ คุณจะทำอย่างนั้นก็คงได้”
แม้ว่าปากผมจะเถียงคำไม่ตกฟาก แต่มือผมก็ยังคงทำแผลให้เขาอยู่ ผมใช้ยาแดงยี่ห้อดังเทใส่แผ่นสำลี
แล้วค่อยๆ แต้มไปที่บริเวณแผล ครั้งนี้ไม่แสบเหมือนแอลกอฮอล์
นายเทียนเลยไม่ต้องเกร็งตัวเวลาเจ็บ แล้วผมก็หยิบพลาสเตอร์เอามาปิดแผลไว้
ส่วนรอยช้ำบริเวณแก้ม ผมก็เอายาแก้ช้ำมาทาให้เขา
“อย่ามาประชด อีกอย่างนายไม่ได้เป็นลูกน้องฉัน นายเป็นเชลยของฉันต่างหาก”
“เชลยก็เชลย แล้วนายใหญ่มีอะไรให้เชลยคนนี้รับใช้ต่อไหมครับ” ผมประชดออกไปอีกครั้ง แต่คาดไม่ถึงว่างานจะเข้าจริงๆ
นายเทียนลุกขึ้นอย่างเงียบๆ แล้วเดินไปล้มตัวนอนอยู่บนเตียง เขามองหน้าผม
ผมก็รู้แล้วว่าผมต้องเดินตามเขาไป ซึ่งไม่รู้อะไรดลใจให้ผมยอมทำตาม
นายเทียนเหยียดขาตรง แล้วหันหน้ามาสั่งผม
“นวดขาให้ฉันด้วย” เขาสั่งแค่นั้น ก็เอามือทั้งสองข้างประสานกันที่ท้ายทอย ดวงตาคมกริบหลับลง
ผมขบกรามแน่น นี่ผมต้องมานวดขาให้บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูของพ่อตัวเองอย่างนั้นหรอ มันไม่มากไปหน่อยหรอนายเทียน
แต่ผมยังไม่ทันได้พูด ได้เถียงอะไร สายตาดุดันคู่นั้นก็ลืมขึ้นมามองที่ผม
เขาเอ่ยปากเร่งผมให้นวดเขาเร็วๆ ผมก็ได้แต่บ่นในใจ ก็ตอนนี้ผมเป็นรองเขาอยู่นี่นา
ผมเดินไปหยิบเก้าอี้มาวางไว้ข้างเตียงสำหรับนั่ง จะได้สะดวกในการนวด
เรื่องการนวดผมไม่เคยผ่านประสบการณ์มาก่อนเลย
ให้ตายเถอะ แล้วผมจะนวดอย่างไรให้เขาพอใจ
การนวดเป็นศาสตร์อย่างหนึ่งที่ต้องมีความรู้ทางด้านนี้ เพราะถ้านวดอย่างถูกวิธีมันจะเป็นการช่วยให้กล้ามเนื้อ
ที่อ่อนล้าจากการใช้งานมาทั้งวันผ่อนคลายลง อีกทั้งยังช่วยกระตุ้นให้โลหิตไหลเวียนอย่างดีอีกด้วย
แต่ถ้านวดอย่างผิดวิธีนอกจากจะไม่ทำให้ผ่อนคลาย แต่จะทำให้เมื่อยขึ้นไปอีก
ผมใช้มือทั้งสองข้างนวดไปบนต้นขา โดยการบีบเนื้อเบาๆ อย่าคิดว่าผมจะสัมผัสเนื้อเขาโดยตรง
เขายังใส่กางเกงนักศึกษากั้นกลางไว้อยู่ ผมไม่รู้จะต้องทำอย่างไร
ก็ได้แต่บีบไล้ไปมาสลับกันระหว่างต้นขากับน่อง พอผ่านหัวเข่าผมก็นวดลักษณะวนเป็นวงกลม
“แรงมีเท่านี้หรือไง” น้ำเสียงที่นายเทียนเปล่งออกมาแสดงถึงความไม่พอใจในการนวดของผม
“ก็มีเท่านี้ คนมันนวดไม่เป็นนี่”
“ออกแรงหน่อยสิ ทำอย่างกับที่บ้านนี้ไม่ให้ข้าวกิน”
อยากได้แบบแรงๆ ใช่ไหม เดี๋ยวซนจัดให้ ผมลุกขึ้นยืนเพื่อให้ตัวเองถนัด
นายเทียนมองตามด้วยความงุนงง ผมรวบรวมแรงทั้งหมดเท่าที่มี บีบน่องนายเทียนไปเต็มแรง
มันยังไม่สาแก่ใจในเรื่องที่เขาทำไว้กับผม ผมกำหมัดแน่น แล้วทุบไปที่ขาเขาแรงๆ
~ผลัก~
แรงถีบทำตัวผมกระเด็นลงไปนอนกองกับพื้นห้องที่มันเงา บั้นท้ายกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง ปวดไปหมด
แต่ยังโชคดีที่ประคองหัวไว้ไม่ให้ทิ่มลงไปกับพื้น ผมเอามือยันพื้นไว้
แล้วหันหน้าขวับไปมองบุรุษที่นอนทำสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ขาทั้งสองไขว้กันแล้วกระดิกเท้าไปมาอย่างสบายอารมณ์
มือผมกำเข้าหากันด้วยแรงอาฆาต ก้อนเนื้อในทรวงอกสั่นตามความแค้น
คอยดูเถอะนายเทียน สักวันฉันจะต้องทำให้นายศิโรราบกับเท้าฉันให้ได้
ความอดทนของคนเราก็มีขีดจำกัด ไม่มีใครหรอกที่จะสามารถอดทนให้คนอื่นรังแกกดขี่ หรือทำร้ายร่างกายแบบนี้
ขอแค่ให้ผมได้เอาคืนเขาสักครั้ง เท่านั้นก็คงพอ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
