ตอน๑๐ ไม่คิดจะหนี
ไม่รู้ว่าผมเข้าบ้านนี้มาด้วยทิฐิมากเกินไปหรือเปล่า
มากเกินจนไม่สามารถพูดดีกับเขา
นายเทียนเดินไปนั่งบนโซฟาตัวเดิมที่ตั้งอยู่ในห้องโถง
ผมลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วคุกเข่าลงบนพรมผืนใหญ่สีแดงต่อหน้านายเทียนโดยไม่ต้องมีคำสั่งออกจากปากพ่อบ้าน
ไม่ใช่เขาสงบปากสงบคำหรอกนะ แต่เขาไม่อยู่ต่างหาก ไปไหนก็ไม่รู้
รู้แต่ว่ารู้สึกโล่งมากที่ไม่ต้องมีสายตาคอยจับผิดหรือคอยตำหนิตลอดเวลา
“มีอะไร ก็รีบว่ามา”
นายเทียนชำเลืองสายตาลงต่ำมองมาที่ผม สายตาเขาตำหนิคำพูดของผมเมื่อครู่
จนทำให้ผมต้องเบ้ปากออกจากกันด้วยความไม่พอใจ
“ตกลงใครเป็นนายใครเป็นบ่าวกันแน่ ลืมตัวไปแล้วหรอว่าอยู่ในฐานะคนรับใช้ของบ้านหลังนี้”
“ไม่เคยลืม และจะจำไปจนวันตายเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิตต้องมาเป็นเชลยของคนบ้าอำนาจ”
“อย่ามาปากดีให้มากนัก ควรสงบปากสงบคำเสียบ้าง”
“แค่พูดความจริงแล้วมันผิดตรงไหน หรือผิดที่มันแทงใจคุณ”
“เป็นเชลยที่มีการศึกษา ก็น่าจะตรองดูเอาเองได้บ้างว่าที่พูดมันผิดตรงไหน
หรือถ้าตรองไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปเรียน ฉันคงไม่ส่งเสียคนไร้สมองให้เปลืองสตางค์เปล่าๆ หรอก”
คำพูดเขาทำเอาผมเม้มปากแน่นด้วยความโกรธ ผมต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สักครั้ง จะได้บรรเทาอารมณ์ตัวเองไปได้บ้าง
“ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่ส่งผมไปเรียน เป็นหนี้บุญคุณมากเลย”
“อย่ามาประชดประชันกันแบบนี้ ฉันไม่ชอบ”
ผมอ้าปากค้างด้วยความเหวอ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อก่อนผมจะพูดอะไรก็ไม่เคยมีใครว่าหรือตำหนิ
แต่ตอนนี้ผมต้องมาตกอยู่สถานการณ์แบบนี้ สถานการณ์ที่ต้อยต่ำกว่าคนข้างหน้า
เป็นขี้ข้าเขา ทำอะไรไม่พอใจเขาก็ว่า
เขาคนนั้นก็เป็นแค่คนรู้จักธรรมดา ไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ หรือครูอาจารย์สักหน่อย
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว ถึงอยู่ไปก็ขัดใจคุณเสียหมด”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าถ้าฉันไม่อนุญาต นายก็ไม่มีสิทธิ์ลุกหนี”
“ผมเข้ามาในบ้านหลังนี้ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้นแหละ”
“รู้แล้วทำไมยังคิดจะลุกหนีอีก”
“แต่นี่มันดึกแล้วนะ ผมก็ง่วงแล้วด้วย”
“ใช่ มันดึกแล้ว สี่ทุ่มกว่าแล้วด้วย คนรับใช้ก็ควรนอนได้แล้ว ไม่ใช่มาเดินเตร่ดึกๆ ดื่นๆ
พอเช้ามาก็ทำเป็นไม่มีแรง เป็นลมอู้ไปซะอย่างนั้น”
“ไม่ยักจะรู้ว่านี่เป็นค่ายลูกเสือ ที่ทุกคนต้องนอนเป็นเวลา” ที่ผมพูดอย่างนี้ได้ก็เพราะที่บ้านผมก็ไม่ได้มีกฎบ้ากฎบอ
ที่คนรับใช้ต้องนอนเป็นเวลา คนเขาจะนอนเร็ว จะนอนช้าก็แล้วแต่งานของเขา หรือบางคนง่วงก็นอน
ใครไม่ง่วงก็อยู่รับใช้เจ้านายต่อไป ไม่มีการบังคับกันหรอก
หมอนั่นเงียบไปสักพัก ผมแอบเห็นเขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เถียงไม่ออกล่ะสิ
“แล้วนายไปไหนมา ไม่มีใครเคยบอกหรือไงว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาเดินเพ่นพ่านในบ้านหลังนี้
มีส่วนรับผิดชอบตรงไหนก็อยู่ไป”
“ก็ผมจะไปทำความสะอาดข้างบน คุณก็ไม่อนุญาต”
“ไม่อนุญาตให้ไปทำข้างบน ก็นั่งเฉยๆ อยู่เรือนนี้ รอฉันเรียกใช้สิ จะเดินไปหาไต้ฝุ่นที่เรือนนู้นมันทำไม
คิดจะให้มันคุ้มกะลาหัวหรือไง” ให้ตายเถอะ ผมยังไม่ได้พูดสักคำว่าเดินไปหาพี่ไต้ฝุ่น
มันเป็นแค่ทางผ่าน หมอนี่เดามั่วชะมัด
“คงไม่มีใครคุ้มกะลาหัวผมได้ ถ้ามีเจ้านายอย่างคุณ”
นายเทียนถอนหายใจเฮือกใหญ่ คงสุดจะทนกับเชลยอย่างผม
ผมก็เหมือนกันแหละ สุดจะทนกับเจ้านายอย่างเขา
ไม่รู้ว่าผมเข้าบ้านนี้มาด้วยทิฐิมากเกินไปหรือเปล่า มากเกินจนไม่สามารถพูดดีกับเขาได้
แต่เขาก็ไม่เคยพูดดีกับผมเหมือนกัน ผมทำอะไร พูดอะไรก็ผิดไปเสียหมด ไม่พอใจเขาไปทุกอย่าง
อีกอย่างชอบดูถูกผมดีนัก ย้ำอยู่เรื่อยว่าผมเป็นเชลยสมาคมของเขา ทำอย่างกับผมหมดสิทธิ์ในความเป็นคน
“พรุ่งนี้เข้าเรียนกี่โมง”
“ทุกโรงเรียนเขาก็เข้าแถวเคารพธงชาติตอนแปดโมงเช้ากันทั้งนั้น”
“ในเมื่อนายเป็นคนของฉัน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปก็ไปโรงเรียนพร้อมฉัน”
“นั่นหมายความว่าผมไม่ต้องไปพร้อมกับพี่ไต้ฝุ่นใช่ไหม” ดีจัง จะได้รอดพ้นจากรัศมีความหื่นของพี่ไต้ฝุ่น
แต่ผมต้องเข้าไปอยู่ในวงโคจรของพญามารแทนน่ะสิ ควรดีใจหรือเสียใจดีนะ
“ทำไม อยากไปเป็นคนของมันมากหรือไง”
“ผมยังไม่ได้พูดเลยนะ คุณนี่ชอบหาเรื่องตลอด”
“พรุ่งนี้ฉันมีเรียนถึงแค่เที่ยง ฉันจะส่งรถไปรับนายตอนเย็น”
“ไม่จำเป็น ผมกลับเองได้”
“แล้วทำไมฉันต้องให้เชลยอย่างนายมีโอกาสหนีด้วยล่ะ”
“กลัวผมหนีขนาดนั้นเชียว”
“อย่าลืมสิว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อนายมีในตอนนี้ก็ได้จากการแลกเปลี่ยนตัวนาย
ถ้านายหนี ก็เท่ากับว่าสิ่งที่พ่อนายมีอยู่ก็จะหายวับไปกับตา”
เจ้าเล่ห์นักนายเจ้าพ่อใหญ่ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นข้อต่อรองหมด ยิ่งได้เห็นสีหน้าที่เรียบเฉย
แต่ดวงตาแฝงความเจ้าเล่ห์นั้นไว้แล้ว หมั่นไส้ชะมัด
เห็นแล้วอยากจะลุกไปชกสักหมัด
“ผมก็ไม่ได้คิดจะหนี แค่สงสัยว่าใครกันนะที่บอกว่าตัวเองเป็นนาย ไม่ควรลดมาดูแลบ่าวให้ตีตัวเสมอได้”
“แล้วใครบอกว่าฉันจะลดตัวลงไป ฉันก็ดูแลในฐานะที่เป็นคนของฉันเท่านั้นเอง”
“กลัวใครจะแย่งเชลยคนนี้ไปหรือไง เพิ่งรู้ว่าตัวเองมีค่าขนาดนั้น”
“มีค่าสิ ทำไมนายจะไม่มีค่า แรงงานที่นายทำงานมีค่าเสมอ ยิ่งไม่ต้องมาแลกกับเงินด้วย ยิ่งมีค่า”
ริมฝีปากเหยียดตรงอย่างดูถูก เขาหลอกด่าผมด้วยคำพูดประชด ไหนว่าไม่ชอบการประชดประชันไง ทีตัวเองมาพูดได้
เขากำลังบอกว่าตัวผมไม่มีราคา คนรับใช้ในบ้านหลังนี้ทำงานแลกกับเงิน
ส่วนผม...ผมเป็นเพียงเชลย ต้องทำงานอย่างไม่มีเงื่อนไขและข้อแลกเปลี่ยน
อ๋อ! คงมีสินะ ไม่ใช่เงินตรา แต่เป็นชีวิตและอำนาจต่างหาก
“เอาเวลาที่มาแดกดันผม ไปบริหารสมาคมของคุณเถอะ อย่าคิดว่าเป็นเจ้าพ่อสมาคมใหญ่แล้วกร่างได้
ตัวเองยังอ่อนประสบการณ์อยู่แท้ๆ”
“ฉันให้เวลานายคิดให้ดี แล้วพูดใหม่อีกครั้ง ว่าเจ้าพ่อมือใหม่อย่างฉันทำอะไรกับสมาคมนายไว้บ้าง หรือต้องให้ย้ำหลายรอบ”
“ไม่ต้องย้ำ เพราะผมจำได้ดีว่าสมาคมผมโดนเจ้าพ่ออ่อนหัดที่ทำตัวกร่าง ได้แต่อาศัยบารมีเก่าของพ่อตัวเองเล่นงานเอา
ชื่อเป็นมังกรอยู่บนฟ้า แต่ทำตัวเป็นไส้เดือนในดิน”
คำพูดของผมทำเอาสายตาคมคู่นั้นลุกเป็นเพลิงกาฬ นายเทียนลุกขึ้นพรวดแล้วกระชากคอเสื้อผมขึ้นมา
ตัวผมลอยขึ้นไปตามแรงกระชาก มือใหญ่กำคอเสื้อผมไว้แน่น เกร็งจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา
ดวงหน้าคมเข้มแสดงสีหน้าเรียบเฉยก็จริง แต่ผมสัมผัสได้ถึงความโกรธที่ถูกผมดูถูก
ความจริงความสามารถเขาก็ประจักษ์ให้ผมเห็นตั้งแต่วันที่เขาเอาปืนจ่อหัวพ่อผมแล้ว
แต่ด้วยอารมณ์โทสะของผม ที่ถูกเขาดูถูกก่อน จนต้องหาเรื่องมาพูดให้เขาช้ำใจกลับเหมือนกัน
แม้จะไม่เป็นความจริงก็ตาม
“ถ้านายพูดอย่างเมื่อกี้อีกล่ะก็...”
“ทำไม ทำไมผมจะดูถูกคุณบ้างไม่ได้ อย่าคิดว่าตัวเองดูถูกคนอื่นได้แค่คนเดียว”
มือหนาคว้าหมับเข้าที่ปากผม แล้วใช้นิ้วบีบมันเข้าหากันอย่างรุนแรง กรามของผมปวดไปหมด
ผมได้แต่ขยับปากด่าเขาโดยไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา
“เป็นแค่เชลยแล้วอย่ามาปากดี”
มือทั้งสองข้างที่ว่างของผมพยายามตะเกียกตะกายให้หลุดพ้นจากมือมาร
เขาบีบผมเจ็บจนน้ำตารื้นออกมาอยู่ที่เบ้าตาทั้งสองข้าง ผมรวบรวมแรงที่มีผลักเขาออกสุดแรงก่อนที่ความเจ็บ
จะทำให้น้ำตาผมไหลพรากมาให้คนตรงหน้าเห็น
“อย่าคิดว่าคุณมีมือ มีเท้าอยู่คนเดียว ถ้าคุณทำร้ายร่างกายผมอย่างเมื่อกี้นี้...ผมไม่สนว่าคุณเป็นใครแน่”
ผมหันหลังแล้วเดินหนี เดินไปได้แค่พ้นพรมสีแดงก็ได้ยินเสียงชายคนเดิมดังขึ้นมาด้วยอารมณ์เดือดดาล
“แล้วนายคิดว่าตัวเองเป็นใคร”
ผมว่าจะไม่สนแล้วเชียว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องหันหลังกลับไปพูดต่อ
“อ๋อ! พรุ่งนี้เช้าผมไปโรงเรียนเองได้” ปะทะกันแบบนี้ จะให้ผมมีหน้าขึ้นรถไปโรงเรียนพร้อมกับเขาได้อย่างไรกัน
“นายนี่มันยังไงกัน คนในเรือนนี้ทุกคนต้องฟังคำสั่งฉัน”
“แต่ผมไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งคุณ”
“อ๋อ! นี่คิดจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันอย่างนั้นสิ ลืมไปแล้วหรือว่ามาอยู่ที่นี่ใน...”
“อย่าลืมสิว่าผมกับคุณเราเป็นศัตรูกันตั้งแต่ไหนแต่ไร”
“แกจะเอะอะให้เสียงดังไปทำไม แล้วดึกดื่นขนาดนี้ทำไมยังไม่ไปนอนอีก” เสียงชายสูงวัยเอ็ดผม
ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าผู้มาใหม่คนนี้คือใคร ก็มีแค่ตาเฒ่าพ่อบ้านคนเดียวนั่นแหละ
ที่เข้ามาสอดทุกครั้งเมื่อผมกับนายเทียนมีปากเสียงกัน
พ่อบ้านเดินผ่านผมไปยืนข้างๆ เจ้านายของเขา เอาสิ ผมโดนรุมซะแล้ว
“ก็ถามนายใหญ่ของพ่อบ้านเองสิ ว่าจะเรียกผมมาบ่นอะไรดึกๆ ดื่นๆ”
“ถ้านายไม่ออกไปเดิน...”
“พอเถอะครับคุณทิวากร ดึกแล้วคุณขึ้นนอนก่อนเถอะครับ พรุ่งนี้คุณมีเรียนแต่เช้า
ส่วนเด็กนี่มันเป็นเด็กใหม่ เดี๋ยวผมจะให้ยายยิ้มไม่ก็ยายฟักอบรมเอง” ยายยิ้มพอได้ แต่ยายฟักนี่ไม่ไหวนะ
ได้ตีกันบ้านแตกแน่
นายเทียนอ้าปากเหมือนอยากจะด่าผมทิ้งทวนก่อนไปนอน แต่ด้วยความที่เขาเกรงใจพ่อบ้านหรืออย่างไรไม่รู้
เขาเลยทำได้แค่ชี้หน้าผม แล้วเดินสะบัดก้นออกไป
ส่วนผมน่ะหรอ คิดว่าจะต้องโดนพ่อบ้านเทศน์ ไม่ก็ตบปากแน่ แต่พ่อบ้านกลับไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บ่นเล็กๆ น้อยๆ
เรื่องที่ผมเถียงกับนายเทียน แล้วก็ไล่ผมให้ไปนอน เพราะเห็นว่ามันดึกแล้ว
คงเห็นว่าถ้าขืนเทศน์ผมนานๆ จะไม่ดีต่อสุขภาพของคนชราแน่
ในที่สุดตอนเช้าผมก็ต้องขึ้นรถไปพร้อมกับนายเทียนด้วยความไม่เต็มใจ ส่วนพี่ไต้ฝุ่นก็ไปกันคนละคัน
สีหน้าของพี่ไต้ฝุ่นตอนที่รู้ว่าถูกจับแยกให้ไปคนละคันกับผมแสดงออกถึงความไม่พอใจสุดๆ
ส่วนผมไม่ว่าจะไปกับพี่หรือกับน้อง มันก็เหมือนหนีเสือมาปะกับจระเข้แหละครับ
ความจริงผมก็จะไม่ยอมขึ้นรถคันเดียวกับนายเทียนตามที่บอกไว้เมื่อคืน
เถียงคอเป็นเอ็นซะขนาดนั้น เข้าหน้ากันไม่ติดแน่
แต่ยายยิ้มแนะมาว่าให้ขึ้นรถไปพร้อมกัน เพราะเดี๋ยวจะเป็นเรื่องกันอีก
นายใหญ่ของบ้านนี้ยิ่งไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่งอยู่ เหมือนเป็นการดูถูกอำนาจ
แล้วยายยิ้มก็เล่าให้ฟังอีกว่านายใหญ่ของเขาก็เหมือนเด็กที่หวงของทั่วไป ไม่ชอบให้คนของเรือนนี้ไปทำงานที่เรือนนู้น
และก็ไม่เอาคนเรือนนู้นมาทำงานที่เรือนนี้ เขาบอกว่าคนของใครก็คนของมัน
คงเป็นเพราะเหตุผลนี้ เขาเลยกลัวว่าผมจะกลายไปเป็นขี้ข้าเรือนนู้นแทน
กำลังคนในเรือนนี้ตั้งเยอะ ยังจะหวงอะไรอีก อีกอย่างถ้าผมเลือกได้ คงไม่ไปเป็นขี้ข้าเรือนใครทั้งนั้น
หนีกลับบ้าน ให้ตัวเองเป็นอิสระจะดีกว่า
ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ มีผม นายเทียน แล้วก็คนขับ มีตั้ง ๓ คน แต่เงียบราวกับป่าช้า
นายเทียนในชุดนักศึกษานั่งเงียบขรึม ส่วนผมนั่งตัวเกร็ง มันรู้สึกอึดอัดไปหมด
ต่างคนต่างมองไปข้างหน้าราวกับกำลังนั่งอยู่บนรถเมล์
เงียบกันอย่างนี้จนถึงโรงเรียนผมแหละครับ นายเทียนถึงเอ่ยปากพูด
“ตอนเลิกเรียนฉันจะส่งรถไปรับ” เรียกว่ากำชับจะดีกว่า
ผมก็ได้แต่พยักหน้าบอกว่าเข้าใจ ไม่อยากจะเถียงอะไรให้มากความ
พอเลิกเรียน ผมอยากจะหนีขึ้นแท็กซี่กลับเองจะตาย เรื่องที่นายเทียนจะส่งรถมารับก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก
เพราะแค่ขึ้นไปนั่งก็จบ ยิ่งไม่มีนายเทียนอยู่ยิ่งดี แต่ปัญหาก็คือรถที่นายเทียนบอกว่าจะส่งให้มารับนี่สิ
ป่านนี้ยังไม่เห็นโผล่มาเลย
เห็นแต่รถพี่ไต้ฝุ่นที่ยังจอดอยู่ ถ้าพี่ไต้ฝุ่นมาเจอผมเดี๋ยวก็ได้ลากให้กลับไปพร้อมกันอีก
ทีนี้ล่ะผมคงได้รับความซวยเต็มๆ เขาคงระเบิดอารมณ์ใส่ผมแบบไม่ยั้ง ผมไม่ได้กลัวเขาหรอกนะ
เพียงแต่ว่าไม่อยากมีเรื่องด้วยเท่านั้น
เย็นนี้ผมเลยตัดปัญหาโดยการบอกให้พงษ์ไปยืนรอรถคนเดียว ถ้าเจอพี่ไต้ฝุ่นก็บอกว่าผมกลับไปแล้ว
ส่วนผมจะแอบอยู่ตามซอกตึก
ซึ่งก็ได้ผลตามนั้นพอพี่ไต้ฝุ่นคุยกับพงษ์ พี่แกก็ขึ้นรถกลับทันที อย่างนี้ผมค่อยโล่งหน่อย
เหมือนเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยตามแผน ผมก็เดินออกจากซอกตึกที่แอบอยู่
“เฮ้ย” ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีมือหนึ่งมาจับข้อมือผมไว้
“ซน”
“พ่อ” ผมอุทานเสียงหลง เมื่อหันกลับไปเจอกับบุคคลที่ผมคิดถึง คิดถึงเสมอในวันที่เราห่างกัน
ตอนนี้พ่อมายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมฝัน หรือคิดไปเองหรือเปล่าว่าจะได้มีโอกาสมาเจอพ่ออีกครั้ง
เพียงแค่สองคืนที่เราห่างกัน ทำไมผมรู้สึกคิดถึงมากขนาดนี้
พ่อไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร แต่ท่านมอบกอดอันแสนอบอุ่นให้ผมแทนความรู้สึก
น้ำจากไหนไม่รู้มันล้นเอ่อที่ขอบตาผม
“ซนคิดถึงพ่อ คิดถึงมาก คิดถึงมากที่สุดเลย”
“ลูกสบายดีนะ พ่อขอโทษ พ่อขอโทษที่ต้องทำให้ลูกต้องเดือดร้อนแบบนี้” พ่อผละผมออกจากอ้อมกอด
แล้วเอามือจับไหล่ผมไว้แน่น
“ไม่เป็นไรพ่อ ไม่เป็นไร ผมสบายดี ไม่ได้เดือดร้อนอะไรสักหน่อย”
ผมจูงมือพาพ่อเดินออกมาจากตัวอาคาร กะว่าจะเดินไปให้พงษ์ทักทายสักหน่อย
แต่เดินไปยังไม่ทันถึง รถพงษ์ก็มารับแล้ว ผมเลยยืนคุยกับพ่อต่อที่หน้าโรงเรียน
“มันดีกับลูกไหม มันใช้งานลูกหนักหรือเปล่า”
“ไม่เลยครับพ่อ ไม่เลย เขาดีกับผมทุกอย่าง” ผมกล้ำกลืนความจริง
ใครกันที่อยากให้พ่อไม่สบายใจเพราะรับรู้เรื่องทุกข์ของตัวเอง
“ซนอยากกลับบ้านเราไหม กลับบ้านไปกับพ่อเถอะ”
“จะกลับไปยังไงล่ะพ่อ”
“หนีกลับตอนนี้ไง ขึ้นรถไปกับพ่อ เราจะกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน”
“มันไม่ดีแน่ถ้าผมจะหนีไปตอนนี้ พ่อก็รู้ว่าทุกอย่างอยู่ในกำมือเขา”
“พ่อก็พร้อมที่จะสู้” ถึงแม้น้ำเสียงพ่อจะมั่นคง แต่แววตาของพ่อไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย
“เราสู้เขาไม่ได้หรอก พ่อก็รู้”
“ทำไมจะสู้ไม่ได้ จะยอมให้สมาคมของเราเป็นลูกไก่ที่อยู่ในกำมือของมันตลอดเลยหรือไง
ขอแค่ลูกกลับมาอยู่กับพ่อ พ่อก็พร้อมที่จะสู้ หรือจะให้เสียทุกอย่างพ่อก็ยอม แต่พ่อยอมเสียลูกคนนี้ไม่ได้”
“มันจะไม่ใช่แค่นั้นสิพ่อ” ผมหวนไปนึกถึงคำสั่งของคุณชนินทร์ ถ้ามีเรื่องขึ้นมาอีกล่ะก็...ทั้งผมและพ่อคงไม่มีชีวิตรอดแน่
“ทำไม ลูกกลัวอะไร ลูกกลัวอะไรอีก”
“ผม...ผมไม่ได้กลัว แต่ผมอยู่กับนายทิวากรก็สบายดี ไม่ได้เดือดร้อนอะไร พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกนะ”
“ลูกไม่อยากกลับบ้านแล้วหรือไง จะไปเป็นคนของเขาแล้วหรอ ไม่คิดถึงพ่อก็คิดถึงแม่นมของลูกบ้าง”
“อยากสิ อยากกลับบ้าน อยากไปอยู่กับพ่อ คิดถึงแม่นมจะตาย แต่ผม...”
“ซนระวัง”
“เฮ้ย” ผมร้องเสียงหลง
คอผมถูกแขนของใครสักคนล็อคเอาไว้ เขาไม่พูดไม่จา อยู่ดีๆ ก็มาลากคอผมไป
ผมพยายามใช้หางตาชำเลืองมอง ก็พบว่าเป็นบุรุษร่างกำยำในชุดดำที่หน้าตาเหมือนเคยเห็นที่ไหน
คนขับรถของนายเทียนนี่เอง
ให้ตายเถอะ ความซวยบังเกิดแล้วไหมล่ะ พ่อผมวิ่งตามพยายามฉุดข้อมือผมไป
จนเป็นจุดสนใจของเหล่าเพื่อนร่วมโรงเรียนผมที่อยู่แถวบริเวณนั้น
“แกเป็นใคร จะมาทำอะไรลูกฉัน แกไม่มีสิทธิ์มาลากคอลูกฉันไปแบบนี้นะ”
“นี่เป็นคำสั่งของคุณทิวากร” ชายคนนั้นตอบเสียงเรียบ ผมหันซ้ายหันขวาก็เจอรถลีมูซีนคันที่ผมนั่งมาเมื่อเช้า
“คำสั่งใครฉันไม่สน ถ้าแกแตะต้องตัวลูกชายฉันอยู่ล่ะก็...ฉันยิงหัวแกกระจุยแน่” พ่อปัดเสื้อสูทขึ้นเผยให้เห็นว่า
เจ้าตัวมีปืนกระบอกงาม พร้อมที่จะทำลายคนตรงหน้าได้
ส่วนชายคนนั้นเขากลัวปืนกระบอกนี้ที่ไหน ดูท่าเขาจะกลัวเจ้านายของเขาเสียมากกว่า
“พ่อ ไม่มีอะไรครับ เขาแค่มารับผมกลับ” ผมพยายามพูดให้พ่อสบายใจเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นเรื่องมันอาจจะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้
“นี่มันรับยังไงกัน ถึงต้องมาลากคอกันแบบนี้ ไหนซนบอกว่าอยู่สบายไง ซนกลับบ้านกับพ่อเดี๋ยวนี้”
“ถ้าผมกลับไปตอนนี้ จะต้องมีเรื่องตามมาอีกเท่าไหร่ พ่อกลับไปเถอะครับ ผมอยู่ที่นี่สบายจริงๆ”
ชายคนนั้นไม่รอให้พ่อผมพูดต่อ เขาลากคอผมไปหารถคันหรูที่จอดรออยู่
พ่อผมก็วิ่งตามมาติดๆหวังว่าจะยื้อเอาตัวผมกลับบ้านให้ได้ หวังว่าพ่อจะเข้าใจในเหตุผลของผม
ถ้าไม่ทำแบบนี้ ถ้าผมกลับไปกับพ่อ เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่
ประตูรถคันนั้นถูกเปิดออก เล่นเอาผมเบิกตาโพลง
ไหนว่าเลิกเรียนตั้งแต่เที่ยงแล้วไง ทำไมถึงยังไม่กลับอีก
“ขึ้นรถ” คำสั่งสั้นๆ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยอำนาจของผู้ที่นั่งอยู่บนรถ
“ไม่ ฉันจะเอาลูกฉันกลับบ้าน” เสียงพ่อตวาดดังมาก่อนที่ผมจะก้าวขาขึ้นไป
นายเทียนเงียบเฉยไม่มีการโต้ตอบ แต่สายตาเขาบ่งบอกว่าถ้าผมกลับไปกับพ่ออะไรจะเกิดขึ้น
ผมหันไปหาพ่ออย่างช้าๆ ส่งรอยยิ้มที่เป็นตัวแทนบอกว่าผมมีความสุขดีไปให้กับพ่อ
พ่อจะได้หายห่วง
“ฝากบอกนมด้วยนะครับ ว่าผมคิดถึง” ผมพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะก้าวขึ้นไปบนรถ
“ซน ซน” เสียงพ่อเรียกชื่อผมดังลั่น ในขณะที่ประตูกำลังเลื่อนปิดด้วยระบบอัตโนมัติจนผมได้ยินเสียงพ่ออยู่แว่วๆ
ผมหลับตาแน่นไม่อยากจะมองภาพตรงหน้า ผมได้ยินเสียงปิดประตูรถฝั่งคนขับ
แล้วรถก็ค่อยๆ แล่นออกไป ผมจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา หันไปมองคนข้างๆ คือนายเทียน ไม่แปลก
แต่ที่แปลกใจคือคนถัดไป หญิงสาววัยไล่เลี่ยกันกับนายเทียนนั่งอยู่ ใครกัน
“ที่ปฏิเสธฉันว่าไม่ต้องให้ส่งคนมารับก็เพราะอยากจะหนีกลับไปกับพ่อล่ะสิ”
“เปล่า”
“เปล่าอะไร ก็เห็นอยู่”
“บอกว่าเปล่าก็เปล่าไงเล่า” คนยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ ยังต้องมาเจอคนที่ชอบพูดไม่สบอารมณ์อีก
นายเทียนดูจะอึ้งๆ ที่โดนผมระเบิดอารมณ์ใส่
แต่คนอย่างเขาอึ้งได้ไม่นาน ก็ปาระเบิดกลับใส่ผมเหมือนกัน
“นี่นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้าพูดกับฉันอย่างนี้”
“ผมก็เป็นเชลยของคุณไง”
“นี่ถ้าฉันไม่มีธุระต่อจนถึงเย็น ป่านนี้คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเชลยอย่างนายคงหนีหายไปแล้วล่ะสิ”
“ผมไม่ได้คิดจะหนี คนเป็นพ่อเป็นลูกคิดถึงกัน มาเจอกันบ้างไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้ นายอย่าลืมสิว่าตกลงอะไรกับฉันตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา ฉันสั่งห้ามไม่ให้นายกับพ่อเจอกันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”
“ใจเย็นๆ เถอะค่ะเทียน มันก็เป็นแค่เชลยของคุณไม่ใช่หรอ คุณไม่เห็นต้องไปใส่ใจมันมากนักเลย”
หญิงสาวคนนั้นเกาะแขนนายเทียน แล้วค่อยๆ ใช้นิ้วเกลี่ยไปมาตามท่อนแขน หวังว่าจะให้ใจเย็น
“ไม่ต้องยุ่ง” แต่นายเทียนกลับหันไปตวาดแทน
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง อยู่กับนายเทียนมีครั้งไหนบ้างที่ไม่อึดอัด
ตอนนี้ผมรู้แล้วแหละครับว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ไม่ได้รู้จากปากใครทั้งนั้น แต่รู้ด้วยภาพที่ได้เห็น
เขาเพิ่งหันไปตวาดเขาไม่เท่าไร เขาก็เอาปากไปคลอเคลียตามซอกคอขาวนั้นแล้ว
มองหน้าดีๆ ถ้าจำไม่ผิดเป็นคนละคนกับเมื่อวานนี้นะ
มั่วผู้หญิงจริงๆ เลย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
