ตอน๑๒ ภาพที่ติดตา
เพราะองค์ประกอบหลักที่ใช้ในการตัดสินไม่ใช่กฎของสมาคม
แต่เป็น ‘ความเป็นมนุษย์’ มากกว่า
วันนี้เป็นเหมือนดั่งเช่นทุกวันที่ผ่านมา ที่ผมบอกว่าเหมือนนั่นก็คือผมต้องนั่งรถกลับมาพร้อมกับนายใหญ่ของที่นี่
จากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานทำให้ผมและเขาต่างไม่มองหน้ากัน บอกตามตรงว่าผมโกรธเขามาก
จากหลายๆ เหตุการณ์ที่มันสะสมกัน มันทำให้ผมแทบระเบิดออกมา แต่ผมขอเลือกที่จะเลี่ยงให้ได้มากที่สุดจะดีกว่า
พอรถจอดสนิท ผมก็รีบกระโดดลงจากรถ จุดหมายปลายทางของผมไม่ใช่ห้องพักตัวเองเหมือนทุกครั้ง
แต่เปลี่ยนเป็นห้องครัว ผมตั้งใจว่าจะไปช่วยพวกพี่ๆ ป้าๆ จัดเตรียมสำรับอาหารสำหรับอาหารมื้อค่ำนี้
“นี่ จะรีบไปไหน” เสียงทรงอำนาจของบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมังกรตัวน้อยๆ ของวงการเอ่ยถามผม
แต่มีหรือที่ผมจะหันกลับไปตอบ แม้แต่สนใจผมยังไม่อยากเลย
ถ้าเขาไม่วิ่งมาขวางทางข้างหน้าเสียก่อน เขาทำให้ผมต้องถอนหายใจดังเฮือกใหญ่
คนๆ นี้นี่กวนประสาทชะมัด
“รบกวนขอทางหน่อยครับ” ผมเอ่ยเสียงเรียบ
“จะไปไหน รีบเอาของไปเก็บ แล้วขึ้นไปทำแผลให้ฉันที่ข้างบน”
“ผมทำแผลไม่เป็น มือก็หนัก คุณหาคนอื่นมาช่วยแทนก็แล้วกัน” ผมพูดด้วยท่าทีที่นิ่ง
ผมเบื่อ เบื่อที่จะต้องมาคอยมีเรื่องทุกวันแบบนี้ ผมขอเป็นฝ่ายหลีกเลี่ยงการปะทะเอง
“แต่ฉันสั่งให้นายขึ้นไปทำ นี่เป็นคำสั่งของฉัน นายมีสิทธิ์อะไรที่จะมาขัดคำสั่ง”
“ถ้าผมทำ ก็คงไม่ถูกใจคุณอยู่ดี สู้ไปทำอย่างอื่นดีกว่า”
“แล้วจะไปไหน ไม่ขึ้นไปทำความสะอาดข้างบนหรือไง” นายเทียนทวนหน้าที่ผมที่ควรทำ
แต่ตอนนี้ผมไม่อยากทำนี่นา อยากอยู่ให้ไกลจากนายใหญ่บ้านนี้ให้มากที่สุด
“ผมไม่อู้งานแน่ คุณไม่ต้องห่วง แต่ผมขอไปช่วยทางครัวทำอาหารก่อน...ได้ไหมครับ” ผมพยายามพูดดีกับเขาให้มากที่สุด
“ไปเกะกะเขาเสียเปล่าน่ะสิ” ผมก้มหน้าเงียบ พยายามคิดว่าเป็นแค่ลมผ่านหู
นายเทียนเลยพูดต่อ “เอาสิ ก็ตามใจ ฉันจะถือว่าเป็นงานอย่างหนึ่งละกัน”
มันจะแลดูง่ายเสียเหลือเกินกับเรื่องนี้ นายเทียนพูดแค่นี้แล้วเดินจากไป
หรือนี่จะเป็นข้อดีของการที่ไม่ต่อปากต่อคำ ไม่ต้องใส่ใจกับบางคำพูด เราจะได้ไม่ต้องไปเถียง
มันก็ดีอย่างนี้นี่เอง
ผมเข้าไปทักทายยายยิ้ม และคนอื่นที่อยู่ในห้องครัวตามมารยาท
แล้วบอกว่าวันนี้จะมาเป็นลูกมือการทำอาหาร ผมรีบล้างมือให้สะอาด แล้วเข้าไปช่วยยายยิ้มทันที
“หั่นผักไปละกัน ทำเป็นใช่ไหม” ยายยิ้มถามผม
“ก็พอทำได้ครับ”
“แล้วนายใหญ่เขาไม่ว่าหรือไง ที่มาช่วยงานทางนี้” ยายยิ้มถาม แต่ไม่มีคำตอบได้ปริออกจากปากผม
ผมได้แต่ยิ้มเป็นคำตอบแทน
ผมหั่นผักคะน้าตามที่ยายยิ้มบอก ในครัวดูวุ่นวายดีแท้ แต่ละคนมือแทบไม่ว่างเชียว
แต่รสชาติอาหารที่นี้ทำออกมาถูกปากผมเหมือนกับที่บ้านเลยนะ
หน้าตา สีสัน รสชาติ เหมาะแล้วที่แม่ครัวมือดีเป็นคนปรุง
“ยายยิ้ม วันนี้มีอะไรกินบ้างครับ” เสียงคุ้นหูของบุรุษคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“นายใหญ่” ยายยิ้ม และอีกหลายๆ คนในห้องครัวอุทานขึ้น
พวกเขาคงแปลกใจเหมือนกับผมที่ว่านายเทียนโผล่เข้ามาในห้องครัวได้อย่างไร
ถึงแม้ผมเพิ่งมาอยู่บ้านหลังนี้ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคนอย่างนายเทียนไม่น่าจะมาคลุกคลีในครัวบ่อยนัก
ผมหันไปตามเสียงนั่น ก็เห็นนายเทียนเปลี่ยนเป็นชุดลำลองเรียบร้อยแล้ว
ผมอยากจะบ้าตายเมื่อได้เห็นนายเทียนก้าวเท้าเข้ามาในห้องครัว
ผมเลี่ยงเขาไม่พ้นจริงๆ ใช่ไหม วันนี้อุตส่าห์หนีมาที่ห้องครัวแล้ว เขายังจะมาวุ่นวายอะไรอีก
นายเทียนจับผักคะน้าที่อยู่ข้างตัวผม แล้วชูขึ้นมา ไม่เคยเห็นหรืออย่างไร
“วันนี้มีผักคะน้า เมนูอะไรหรอ” เขาเอ่ยปากถาม
“วันนี้ยายจะทำ...” ยังไม่ทันที่ยายยิ้มจะพูดจบ นายเทียนก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ผมไม่ได้ถามยายครับ ผมถามนายซน”
“ผมไม่ทราบครับ เข้ามาช่วยเป็นลูกมือเฉยๆ ต้องถามยายยิ้มเอาครับ”
“ก็ฉันถามนาย ไม่ได้ถามยายยิ้มซักหน่อย นายต้องตอบได้สิ” แปลกคน ก็คนไม่รู้ จะให้ผมตอบอะไรล่ะ
“ยายยิ้มครับ ผักคะน้านี้จะทำอะไรครับ” ผมถามยายยิ้ม แต่สายตายังจดจ่อกับผักคะน้าที่กำลังหั่นอยู่อย่างตั้งใจ
“ผัดคะน้าหมูกรอบจ๊ะ” ยายยิ้มตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เอาผักคะน้าไปทำผัดคะน้าหมูกรอบครับ” ผมเอาคำตอบยายยิ้มมาตอบนายเทียน
นายเทียนยืนกอดอก ขำอย่างเจ้าเล่ห์ข้างๆ ผม เล่นทำเอาตัวผมเกร็งอย่างไม่รู้ตัว
ผมไม่รู้ว่าวันนี้เขาจะมาไม้ไหน แต่ที่แน่ๆ เพื่อไม่ให้ประมาท ผมต้องเตรียมรับมือกับเขาทุกสถานการณ์
แต่ครั้งนี้จะต้องไม่เหมือนครั้งก่อน ผมจะใช้ความนิ่งเงียบสยบเอา จะพยายามทำให้ได้นานที่สุดนะ
“หั่นชิ้นใหญ่ขนาดนี้ ใครจะไปกินไหว” เขาตำหนิผักคะน้าที่ผมหั่น
ยายยิ้มเดินมาดู ก็บอกให้ผมหั่นชิ้นเล็กกว่านี้หน่อย จะได้ถูกใจนายใหญ่ ผมก็ต้องทำตามที่ยายยิ้มบอก
ความจริงผมอยากจะประชดด้วยการซอยผักคะน้านี้ให้เป็นชิ้นเล็กๆ เลย แต่เกรงว่าจะถูกคนครัวในนี้ด่าเอาว่ามาก่อกวน
นายเทียนไม่ได้หยุดกวนผมแค่นั้น เขาเดินวนไปวนมาในห้องครัว แล้วก็หยิบหอมหัวใหญ่แล้วเดินมาทางผม
หมอนี่เหมือนเด็กที่เรียกร้องความสนใจชะมัด
“แล้วไม่หั่นอันนี้หรอ” เขายื่นหัวหอมมาตรงหน้าผม
“ยายยิ้มยังไม่สั่งครับ”
“แต่ฉันสั่ง”
สรุปคือผมต้องทำตามที่เขาสั่งใช่ไหม ผมหั่นผักคะน้าต้นที่หั่นค้างไว้อยู่จนเสร็จ
แล้วก็หยิบหอมหัวใหญ่ไปจากมือนายเทียน แล้วปอกเปลือกมันอย่างเก้ๆ กังๆ
ผมวางหอมหัวใหญ่นั่นลงบนเขียง แล้วผ่าครึ่ง ผมค่อยๆ หั่นไปตามคำสั่งของผู้เป็นใหญ่ในบ้าน
สายตาผมเริ่มพร่ามัว น้ำตามันเอ่ออยู่ตรงขอบตา ผมเจอฤทธิ์หอมหัวใหญ่เข้าไปแล้วสิ
ผมเช็ดน้ำตากับแขนเสื้อตัวเองแล้วหั่นต่อ แต่น้ำตามันก็ยังไหลอีก ผมได้ยินเสียงคนข้างๆ หัวเราะอยู่
ผมทนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล แล้วรีบๆ หั่นให้เสร็จ
“โอ้ย ซี๊ด...”
ผมปล่อยมีดลง เพราะตาที่พร่ามัวด้วยน้ำตา ผมเลยไม่ทันระวัง เลยโดนมีดบาดนิ้วชี้ตัวเอง
คนในห้องครัวทุกคนหันมามองผมเป็นสายตาเดียวกัน
ไม่เว้นแม้แต่นายเทียนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ซน เป็นอะไรหรือเปล่า” ยายยิ้มร้องถามเสียงหลง แล้ววิ่งเข้ามาจะดูแผล
แต่ไม่ทันเสียแล้ว นิ้วชี้ผมที่ถูกบาดเข้าไปอยู่ในปากคนข้างๆ เรียบร้อยแล้ว
ผมจ้องมองไปตามนิ้วของตัวเองที่อยู่ในปากแดงเหยียดตรงของคนที่ชอบทำร้ายผม
ตาผมเบิกโพลง แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ผมตั้งสติได้ก็รีบชักนิ้วของตัวเองกลับมาทันที
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองชายคนนั้น เขายังคงมองหน้าผมไม่ละสายตา
สายตาของเจ้าพ่อ ที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้นออกมา
“สมใจคุณแล้วล่ะสิ ที่แกล้งผมจนมีดบาดได้”
“นายซุ่มซ่ามเองต่างหาก อย่ามาโทษฉัน”
ผมไม่อยากจะเถียงอะไรต่อ รู้อยู่ว่าคนตรงหน้าจงใจที่จะก่อกวนผม ผมเดินไปล้างแผล
แล้วรับพลาสเตอร์ที่มีป้าคนครัววิ่งไปเอามาให้มาพันนิ้วชี้ที่เป็นแผลเอง
แล้วด้วยสปิริตที่แรงกล้าของผม ผมเลยขอช่วยงานในครัวต่อจนเสร็จ
แต่คราวนี้ยายยิ้มไม่ให้ผมไปหั่นผักหรือหั่นอะไรอีกแล้ว เขาให้ผมคอยเป็นลูกมือหยิบนู้นหยิบนี่แทน
นายเทียนก็เหมือนกัน ไม่ยอมไปไหน ทำตัวเกะกะขวางทางผม แถมยังมีหน้ามาหาเรื่องว่าผม
ว่าผมมาวุ่นวายในห้องครัว ใครกันแน่ที่ต้องเป็นคนพูด แต่ผมก็เลือกที่จะไม่เถียงออกไป
หลังจากทำอาหารเสร็จ ผมก็ช่วยยกกับข้าวไปวางบนโต๊ะที่มีนายใหญ่ของสมาคมนั่งอยู่
เห็นแบบนี้แล้วนึกถึงข้าวที่บ้านจัง เมื่อไรผมถึงจะได้กลับไปกินข้าวที่บ้านอีกนะ
พี่อนงค์เดินมาตักข้าวให้เจ้านายตัวเอง ผมเห็นว่ามันไม่ใช่หน้าที่ตัวเองแล้ว ก็เลยจะเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหาร
แต่เพิ่งได้แค่หมุนตัวกลับ ก็มีผู้ชายชุดดำเดินสวนมาด้วยความรีบร้อน
เขานั่งคุกเข่าลงข้างๆ นายเทียน แล้วกระซิบกัน ดูไม่ออกว่าเรื่องอะไร ก็นายเทียนเล่นตีหน้านิ่งแบบเดิมเสมอ
ลูกน้องคนนั้นกระซิบเจ้านายเสร็จ แค่ไม่กี่อึดใจคุณชนินทร์ก็เดินเข้ามา
คนรับใช้บ้านนี้ก็ต่างพากันออกจากตรงส่วนนั้น ผมก็จำเป็นต้องเดินตาม แต่ผมไม่ไปไหนไกล ก็ยืนอยู่ตามแนวผนังนั้นแหละ
ด้วยความหวาดระแวงที่ว่าเรื่องที่จะเกิดมันจะเกี่ยวกับสมาคมราชาพยัคฆ์
“ไอ้ชายมันจะมาเปิดผับในถิ่นของเรา” ชื่อนักธุรกิจระดับเล็กถูกเอ่ยขึ้นมาในหัวข้อสนทนา
เอาเป็นว่าเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับผมแล้ว วางใจได้
“อาก็เลยจับตัวเขา เตรียมเพื่อที่จะสั่งสอนให้เขาไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มในโรงพยาบาล หรือรอรับรดน้ำศพในวัดล่ะ”
นายใหญ่ของเทียนหลงยอกย้อนผู้เป็นอาตัวเอง
“อากำลังถามหลาน ว่าจะทำยังไงกับมันดี”
“อย่างที่อาทำมันก็ถูก เสี่ยชายแกกล้ารุกล้ำถิ่นเรา แถมยังคิดจะเปิดผับข้างๆ กับผับเราอีก”
“ถ้าเป็นสมัยก่อน สั่งสอนแล้วไม่จำ ก็ต้องฆ่าทิ้งซะ” คำพูดของคุณชนินทร์ทำผมสะดุ้งเฮือก ไม่อยากจะเดินไปไหน
ถึงแม้ว่าผมจะเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ใช้อำนาจแบบนี้ แต่ผมก็ยังไม่ชินกับการฆ่า หรือการตายสักเท่าไร
ผมว่าเรื่องพวกนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่คนปกติจะทำเลยนะ
“ผมบอกแล้วว่าสมาคมที่ผมปกครองอยู่จะต้องไม่เปื้อนเลือดอีก” น้ำเสียงของนายเทียนเริ่มทรงพลังมากขึ้น แสดงให้เห็นถึงความเป็นใหญ่ในวงการ
“ถ้าอย่างนั้นก็เอาแค่ให้มันเข้าไปหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลก็พอ”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพิ่งผ่านงานศพพ่อ ผมยังไม่อยากทำบาป ไว้ชีวิต ไม่ต้องทำร้ายเขา แค่พูดเตือนเขาก็พอ”
เสียงนายเทียนเบาลง แต่ยังทรงอำนาจอยู่เหมือนเดิม
“แค่พูดเตือนอย่างนี้ ใครมันจะไปฟัง ต่อไปคนไม่มารุกรานเขตเราจนเต็มหรอกหรอ แล้วอย่างนี้ใครเขาจะเกรงกลัวเรา”
“แล้วจะให้ไปทำร้ายชีวิตคนอื่นอย่างนั้นหรอ นั่นมันชีวิตนะ ให้อภัย และให้โอกาสเขากลับใจ”
แล้วที่เขาทำร้ายร่างกายผม มันไม่ได้เรียกว่า ‘ทำร้าย’ เหมือนกันหรอกหรอ
หรือผมอาจจะเป็นเชลยที่ต้อยต่ำ จนไม่อาจเรียกว่า ‘ชีวิต’ ได้
“แต่กฎของสมาคมเรา ถ้า...”
“นี่คือคำสั่งของประธานเทียนหลง”
“เมตตา หรือใจเสาะกันแน่” คุณชนินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องรับประทานอาหาร
ผมพอจะเข้าใจความรู้สึกของนายเทียนตอนนี้ เพราะแต่ก่อนพ่อก็ให้ผมลองเสนอความคิดตัดสินใจเรื่องพวกนี้
แต่หลายครั้งที่ขัดใจพ่อ เพราะองค์ประกอบหลักที่ใช้ในการตัดสินไม่ใช่กฎของสมาคม
แต่เป็น ‘ความเป็นมนุษย์’ มากกว่า
คุณชนินทร์ไปได้สักพัก ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาทางที่ผมยืนอยู่ ผมเลยเลี่ยงไปอีกทาง แล้วเดินไปยังห้องครัว
คงจะเป็นคนรับใช้สักคน ที่มาดูแลความเรียบร้อยเรื่องการกินอาหารของเจ้านายกระมัง
ผมกินข้าวร่วมกับคนอื่นเสร็จ ผมก็ปลีกตัวออกมาเดินเล่น มาสูดอากาศที่บริสุทธิ์บ้าง สายตาผมทอดยาวไปกับสนามหญ้า
เสียงน้ำพุที่อยู่ตรงวงเวียนทำให้ผมผ่อนคลายไม่น้อย
แต่เวลาแห่งความสุขเล็กๆ แบบนี้ก็เกิดขึ้นได้ไม่นาน เมื่อผมได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินมาจากด้านหลัง
“มาทำอะไรตรงนี้ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบให้ใครมาเดินวุ่นวาย” คุณทิวากร นายใหญ่ของสมาคมมังกรสวรรค์ออกปากตำหนิทันทีที่เห็นผมยืนอยู่ตรงนี้
“ผมก็ไม่ได้เดินวุ่นวายสักหน่อย ก็ยืนอยู่กับที่เฉยๆ”
“แล้วงานการไม่มีให้ทำหรือไง ถึงได้มาเอ้อระเหยอยู่แบบนี้”
ตายละหว่า! ผมลืมไปเสียสนิท ลืมขึ้นไปทำความสะอาดข้างบนเลย ผมยืนนิ่งคิดข้อแก้ตัวสักชั่ววินาที ก่อนหันกลับไปตอบ
“ขอให้อาหารย่อยก่อนได้ไหม เดี๋ยวขึ้นไปทำ”
“ฉันให้นายมาเป็นคนรับใช้ มีหน้าที่อะไรก็ต้องทำตามหน้าที่ ไม่ใช่คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ
อย่าลืมสิ ว่านายไม่ได้อยู่บ้านตัวเองแล้ว” นายเทียนพูดใส่มาเป็นชุด
“เครียดเรื่องงานแล้วอย่ามาลงที่คนอื่น ขอร้อง”
“มีสิทธิ์อะไรมาขอร้องฉัน หรือใช้สิทธิ์ความเป็นเชลย” นายเทียนยังไม่เลิกตอกย้ำความเจ็บปวดของผม
ผมอยากจะเข้าไปขย้ำคอเขาจังเลย
“เกือบจะคิดว่าคุณเป็นคนดี มีเมตตา แต่ฟังจากคำพูด ทำให้คิดไม่ลง”
“ไร้มารยาท แอบฟังเจ้านายคุยธุระกัน”
“ผมไม่ได้แอบฟัง แค่บังเอิญได้ยินเฉยๆ” ผมไม่ขอสาบานว่าที่พูดเป็นเรื่องจริง
เพราะถ้าผมสาบานไปแล้วฟ้าอาจจะผ่ากลางกระหม่อมได้ทั้งๆ ที่ฝนไม่ตก ก็ผมตั้งใจฟังอย่างดีเลยน่ะสิ
“ฉันพอจะเข้าใจว่าประธานราชาพยัคฆ์คงไม่มีเวลาสั่งสอนลูกชายตัวเอง เพราะต้องเอาเวลาไปนั่งคิดแผนการ
จ้องล้มอำนาจของคนอื่น แต่นี่ขนาดเอาเวลาไปคิดจนไม่มีเวลาสั่งสอนลูกชายแล้วนะ ยังคิดได้แค่แผนตื้นๆ”
“นี่คุณทิวากร ถ้าคุณ...”
“ที่ได้แผนตื้นๆ นั้นออกมา สงสัยจะเป็นเพราะความโลภมันบังตา” นายเทียนไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูด
ผมเลยได้แต่ฮึดฮัดอยู่ในใจ
ครั้งนี้ผมยอมแพ้ ผมเถียงอะไรไม่ออกจริงๆ ก็เพราะเรื่องที่เขาพูด มันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด
แต่มันเป็นอดีตที่ผิดพลาดของพ่อ ไม่น่าจะเอามาขุดคุ้ยเลยนี่นา
“ที่พูดออกมา สะใจคุณพอหรือยัง” ผมไม่รู้ว่าในขณะที่ตัวเองพูด ได้แสดงสีหน้าออกไปอย่างไร
นายเทียนถึงไม่เถียงกลับมา เขาเปลี่ยนเรื่อง แล้วตัดบททันที
“อย่าลืมขึ้นไปทำความสะอาดข้างบน ฉันมีงานให้ทำ” นายเทียนพูดแค่นั้น แล้วก็หันหลังเดินหายเข้าไปในเรือนใหญ่
ผมเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดคู่กาย แล้วเดินตามขึ้นไปข้างบนเรือน
นายเทียนสั่งผมส่งท้ายว่าถ้าทำความสะอาดทุกห้องเสร็จ ก็ให้ไปหาเขาที่ห้อง
เขามีงานจะให้ผมทำ ครั้งนี้จะเป็นงานอะไร ไม่พ้นที่จะหาเรื่องให้ผมต้องเจ็บตัวอีกแน่
แล้วผมจะเลี่ยงไปไหนได้ ในเมื่อนี่คือคำสั่ง จะมีก็แต่ป้องกันตัวเอง และพร้อมที่จะตอบโต้
ผมเป็นลูกราชาพยัคฆ์ ยอมใครที่ไหนกัน
หลังจากที่ผมทำทุกอย่างจนสะอาดเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เหนื่อยจนแทบจะเป็นลม ก็ผมไม่ใช่คนรับใช้มืออาชีพนี่นา
ผมก็เดินเข้าไปในห้องนายเทียน เห็นเขากำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอะไรอยู่สักอย่างด้วยสมาธิที่จดจ่อ และหน้าตาที่ตึงเครียด
นายเทียนหันมาสั่งให้ผมทำความสะอาดห้องเขา แล้วเจ้าตัวก็หันกลับไปสนใจงานตัวเองต่อ
ผมเดินมาเก็บกวาดสิ่งของที่รกในห้องนอนเขา ยิ่งบนเตียงขนาดใหญ่ ผมแทบไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเลยทีเดียว
เจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังคงเป็นผู้ชาย เหมือนผมในสมัยที่อยู่บ้าน ถอดกางเกงในแล้วทิ้งให้มันขดอยู่แบบนี้
แต่ผมไม่ได้ทิ้งไว้บนกลางเตียงอย่างเขาเสียหน่อย เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าผมกำลังมีท่าทีที่รังเกียจกับการเก็บกางเกงในของเขาใส่ตะกร้าผ้าอยู่
ถึงแม้เราจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ กว่าผมจะทำเสร็จ เหงื่อก็ไหลออกท่วมตัว
สวนกระแสกับเครื่องปรับอากาศที่เย็นเฉียบ
“มีอะไรอีกไหม” ผมถามด้วยความเหนื่อยล้า อยากพักผ่อนสักที
นายเทียนค้นหาของจำพวกหนังสือที่วางสุมอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา
ก่อนที่จะโยนหนังสือสี่ ห้าเล่มลงบนโต๊ะสี่เหลี่ยมทรงเตี้ยที่ใกล้ๆ กับที่ผมยืนอยู่
“เอาการบ้านฉันไปทำ” หูผมไม่ฝาดไปใช่ไหม ผมต้องทำการบ้านของนักศึกษามหาวิทยาลัยอย่างนั้นหรอ
อย่าลืมสิว่าผมเพิ่งอยู่มัธยมปลายเองนะ
“ผมทำไม่ได้” ผมปฏิเสธ
“นายยังไม่ได้เริ่ม แล้วรู้ได้ไงว่าทำไม่ได้”
“ผมยังไม่ได้เรียน อีกอย่าง ผมยังต้องทำการบ้านของตัวเองอีก”
“แต่ฉันสั่ง”
“มันไม่ใช่หน้าที่ผม ผมมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธไม่ใช่หรอ”
“หน้าที่ของนายคืออะไร นายไม่ใช่คนรับใช้ที่ฉันว่าจ้างมาธรรมดา แต่นายเป็นเชลย เชลยต้องทำตามทุกอย่างที่เจ้านายสั่ง”
“ผมคงลืมไป ว่าตัวเองมันไม่มีสิทธิ์แล้ว” ผมพูดตัดพ้ออย่างน้อยใจ
“ทีหลังก็หัดจำบ้างสิ หัวข้อที่ให้ทำฉันจดใส่เศษกระดาษที่สอดอยู่ในหนังสือ หาข้อมูลจากหนังสือแล้วพิมพ์ลงในคอมฯ นั่นซะ
ที่เหลือเดี๋ยวฉันทำเอง” นายเทียนสั่ง
ผมแบกหนังสือเล่มหนาไปวางกองไว้บนโต๊ะที่มีคอมพิวเตอร์หน้าจอแบนขนาดใหญ่ตั้งไว้อยู่
ผมเปิดดูเนื้อหาจากหนังสือ มันเป็นพวกการบริหารทั้งนั้น ปฏิบัติผมพอรู้บ้าง แต่ทฤษฎีทางวิชาการมันไม่มีอยู่ในหัวผมเลยแม้แต่น้อย
ผมเห็นหัวข้อโจทย์ที่นายเทียนจดไว้ด้วยลายมือยึกยือ ก็แทบจะถอดใจแล้ว เพราะแม้แต่โจทย์ที่เขาจดมา ผมยังไม่เข้าใจเลย
แล้วจะให้ตอบอะไรไป ผมรู้แต่คำสั่งว่าให้ตอบคำถามโจทย์นั้นโดยสรุปย่อเอา คำตอบหนึ่งหัวข้อก็เกือบหน้ากระดาษหนึ่งได้
“หาในอินเตอร์เน็ตได้ไหม” ผมถามระหว่างกำลังคลิกเข้าเว็บบราวเซอร์
“อย่าถามโง่ๆ ถ้าได้แล้วฉันจะเอาหนังสือให้นายทำไม เขาบอกว่าให้สรุปมาจากหนังสือ
ไม่ใช่อินเตอร์เน็ตสักหน่อย หัดอ่านที่ฉันจดไว้บ้าง”
“ก็เอามาจากเว็บไม่ได้หรอ หาง่ายกว่าเยอะเลย เร็วด้วย”
“อย่าเถียงได้ไหม บอกว่าเอามาจากหนังสือก็หนังสือสิ เขาไม่ให้ลอกมาจากเว็บ”
“ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะลอกมา ก็จะเอามาสรุปเฉยๆ” ถ้าหาในหนังสือ แล้วเมื่อไรผมถึงจะทำเสร็จ
นายเทียนละสายตาจากงาน แล้วหันขวับมาทางผมทันที เขาคงไม่พอใจที่ผมขัดคำสั่ง
ถ้าผมเรียนในระดับเดียวกับเขา ผมพอจะช่วยได้เต็มที่เลย แต่นี่ ผมไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้เลยสักนิด
“เลิกเถียง แล้วก้มหน้าก้มตาทำตามที่ฉันสั่ง”
“ยังจะมาดุอีก ใช้คนอื่นให้ทำงานตัวเองแท้ๆ” ผมบ่นอยู่กับตัวเอง แต่ไม่นึกว่าเขาจะได้ยิน
“มันเป็นสิ่งที่นายต้องทำตามคำสั่งฉันอยู่แล้ว”
ผมเลือกที่จะสงบปากสงบคำเอาไว้ ไม่เช่นนั้นงานเขาที่ผมต้องมาทำคงไม่เสร็จแน่
ผมเริ่มเปิดหนังสือหาข้อมูลเหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี
ยิ่งอ่านไปก็ยิ่งงง คำศัพท์แปลกใหม่ที่ไม่คุ้นหู จะใช้คำศัพท์ง่ายๆ ให้คนอ่านเข้าใจก็ไม่ได้ ดันเป็นศัพท์วิชาการเสียอีก
นายเทียนก้มหน้าก้มตาทำงานในมืออยู่สักพัก เขาก็ลุกขึ้นยืน
เสียงเก้าอี้เสียดสีกับพื้นห้องทำให้ผมเงยหน้าจากกองหนังสือมาให้ความสนใจเขา
แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจผมที่จะตายคาหนังสือธุรกิจแล้ว เขาเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องสักรอบ
แล้วถอดเสื้อยืดที่ใส่ออก
ใจผมเต้นรัวราวกับกลองชุดในงานคอนเสิร์ตศิลปินดัง ผมรีบก้มหน้าลงมองหนังสือตามเดิม
แต่ภาพที่เห็นในช่วงเวลาไม่ถึงวินาที กลับติดตาผมแทนตัวหนังสือ
เจ้าของร่างกำยำที่มีผิวสีแทน กับรอยสักรูปมังกรที่กลางหลัง ผมสะบัดหัวเล็กน้อย
พยายามทำให้ภาพนั้นออกไปจากความทรงจำ แต่ก็ต้องหยุดทำ เมื่อหางตาผมเห็นเจ้าของร่างทรงเสน่ห์เดินมาทางที่ผมนั่งอยู่
“จะทำอะไร” ปากผมไวเท่าความคิด
“หยิบผ้าเช็ดตัว จะอาบน้ำ ทำไม” นายเทียนตอบเสียงเรียบ
แล้วเดินผ่านผมไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่กับราวตากผ้า ใกล้ๆ ตู้เสื้อผ้าอันหรู
“เปล่า” คำตอบผมสั้นก็จริง แต่น้ำเสียงสั่นไปหมด
นายเทียนเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งผมให้อยู่กับความฟุ้งซ่านของตัวเอง
ผมเป็นบ้าอะไร เมื่อเย็นกินของผิดสำแดงไปหรือเปล่า หรือทำงานจนเบลอ
ร่างกายผมเกร็งไปหมดเพราะความเครียด เครียดที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ สมองผมกำลังจดจำอะไรอยู่ บ้าสิ้นดี
ตัวผมเองก็เป็นผู้ชายเหมือนเขา แต่ทำไมผมถึงต้องให้ความสนใจกับเรือนร่างนั้นด้วย
หรืออิจฉาที่เขาหุ่นดีกว่า แล้วใจที่เต้นจนแทบจะทะลักออกมาจากทรวงอก มันหมายความว่าอะไร
โสตประสาทสัมผัสได้ยินเสียงน้ำจากในห้องน้ำ ก็เป็นอันรู้ว่านายเทียนอาบน้ำอยู่
ผมจึงรวบรวมสมาธิของตัวเองให้จดจ่อกับงานที่ได้รับมอบหมายอีกครั้ง รีบๆ ทำ จะได้เสร็จ แล้วไปนอนสักที
การบ้านตัวเองที่ยังไม่ได้ทำค่อยไปหาเพื่อนลอกเอาพรุ่งนี้ละกัน ไม่อยากจะฟุ้งซ่านนาน
ผมนั่งทำงานของนายเทียนอยู่สักพัก เสียงน้ำในห้องน้ำก็หยุดลง เสียงประตูห้องน้ำเปิดดังขึ้นมาแทน
แต่นั่นก็ยังไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากผมได้
จนได้ยินเสียงคนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำถาม
“ทำเสร็จหรือยัง”
“ยัง คุณจะรีบร้อน ปะ...” ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็ต้องทำให้คำพูดของตัวเองสะดุดลง “จะรีบร้อนไปถึงไหน ผมกำลังเร่งทำอยู่”
ผมตอบเสร็จก็รีบงุดหน้าลงหาหนังสือทันที
หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ) (อ่าน 452673 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก