ตอน๑๓ สะสางความแค้น
มือผมสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่มันเต้นอยู่ข้างในอกแกร่ง
มันเต้นราวกับว่าจะหลุดออกมาจากร่างกาย
นายเทียนออกมาในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ผู้ชายทั่วไปก็ทำกัน
แต่ที่ผมเห็น...ผมอธิบายมาเป็นคำพูดไม่ถูก รู้แต่ว่าในหัวสมองตอนนี้มีแต่ ไหล่กว้าง หน้าอกเนียนผายออกอย่างสง่า
ซิกแพ็คขึ้นเป็นลูกอย่างสวยงามที่ตามหน้าท้อง
ไม่สิ ผมไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น
นายเทียนเดินเข้ามาหาผม หาผมจริงๆ ไม่ได้จะเดินผ่านไปไหน
เขามายืนเกาะอยู่ตรงพนักพิงเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ สายตาจดจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ผมพิมพ์งานไป
แต่งานที่ผมทำก็ได้ไม่มาก เพราะด้วยความรู้และสมาธิ
ผมไม่มีสักอย่าง
ผมนั่งหน้าตรง ไม่กล้าทำสายตาวอกแวก เพราะกลัววัตถุบางสิ่งจะเข้ามาอยู่ในเลนส์ตา แล้วไปประมวลผลทางสมอง
ยิ่งหันหลังยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่ แม้ผมจะบังคับสายตาไม่ให้มองได้
แต่จมูกก็สัมผัสถึงกลิ่นสบู่อ่อนๆ ที่มาทางด้านหลัง
“ทำไมเพิ่งทำได้แค่นี้ คิดจะแกล้งให้งานฉันไม่เสร็จหรือไง”
“ก็ผมบอกแล้ว ผมทำไม่ได้ มันยาก ทำได้แค่นี้ก็บุญแล้ว” ผมตอบกลับโดยที่ไม่หันหน้าไปมองคู่สนทนา
“มันยาก หรือนายโง่ ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้...”
“คุณก็ทำเองสิ แล้วช่วยไปเช็ดตัวให้แห้งก่อนได้ไหม มันเปียก” ผมบ่นไปอย่างนั้น
จุดประสงค์จริงๆ ก็คืออยากให้เขาออกห่างไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเสียก่อน แล้วค่อยมายืนจ้องแบบนี้
“เจียมตัวซะบ้าง ที่กล้ามาสั่งฉัน” นายเทียนพูดพลางเอานิ้วมาจิ้มหัวผม
ผมสะบัดหัว แล้วหันไปอย่างรำคาญ ทำให้สายตาต้องเผชิญกับสิ่งที่ตัวเองเลี่ยงมาโดยตลอด
ผมต้องรีบหันกลับมาทางเดิม ตั้งสติแล้วบ่นออกไป
“คิดดูละกัน งานของเด็กมหา’ ลัย แต่ให้เด็กมัธยมทำ”
“นั่งทำต่อไป ไม่ต้องบ่นมาก น่ารำคาญ”
“แล้วไม่รำคาญตัวเองบ้างหรือไง” ผมตอกกลับ
นายเทียนไม่พูดอะไร แต่ก็ยังไม่ไปไหน ยังยืนเกาะเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่อย่างเดิม
ผมก็เลยนั่งหาข้อมูลเพื่อที่จะตอบโจทย์ที่กำลังทำอยู่ แต่ถูกยืนคุมอยู่อย่างนี้ ผมจะไปมีสมาธิอะไร
ก็ได้แต่เปิดหนังสือไปมา วนเล่มอยู่อย่างนั้น
“จะเปิดไปเปิดมาสักกี่รอบ”
“คุณก็อย่ามายืนตรงนี้สิ มันเสียสมาธิ”
“แล้วทำไมฉันจะยืนไม่ได้ อีกอย่างฉันก็ยืนเงียบๆ ไปกวนสมาธินายตอนไหน”
“ก็คุณเล่นจ้องเหมือนจะจับผิดผมอยู่อย่างนี้”
“รู้ได้ไงว่าฉันยืนจ้องจับผิด ฉันยืนอยู่ข้างหลัง เห็นด้วยหรือไง ทำไม่ได้เองแล้วอย่ามาโทษคนอื่น”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ย ผมปิดหนังสือลงด้วยความอารมณ์เสีย คนอุตส่าห์ทำให้ ยังจะมาด่าอีก
“ฉลาดนัก ก็ทำเองสิ หรือดีแต่เก่งใช้คนอื่น” ผมหันไปเผชิญหน้ากับเขา อารมณ์ในตอนนี้ทำให้ลืมเรื่องรูปร่างของเขาเสียสนิท
“ก็เก่งพอ ที่ได้ตัวเชลยอย่างนายไว้ใช้งานละกัน”
ผมลุกขึ้นยืนพร้อมมีเรื่อง สายตาดุดันคู่นั้นจ้องหน้าผมไม่ละวาง เขาก็คงพร้อมที่จะรับมือผมเหมือนกัน
“น่าสงสารมังกรสวรรค์ ที่หัวหน้าพรรคได้แต่วางอำนาจ สั่งคนอื่นทำนู้นทำนี่ แต่ตัวเองทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ไร้ความสามารถ”
มือนายเทียนข้างหนึ่งคว้าขย้ำเส้นผมของผมไปกำกระจุกหนึ่ง ดึงผมลงให้หน้าผมเชิดขึ้นไปมองหน้าเขา
มืออีกข้างบีบปากผมอย่างแรงจนริมฝีปากผมต้องแยกออกจากกัน
“เลิกปากดีเสียที ไม่อย่างนั้นก็จะเจ็บตัวแบบนี้”
ความเจ็บทำน้ำตาผมเอ่อนองขอบตา ผมทำอะไรไม่ได้ นอกเสียจากดิ้นรนหาทางสู้เขา
สองเท้า สองมือผมยังว่าง มีหรือที่ผมจะไม่ตอบโต้
~เพี้ยะ~
ผมใช้มือฟาดไปที่กล้ามแขนเขาจนเป็นรอยแดง ทำให้เขายิ่งออกแรงทำร้ายร่างกายผมใหญ่
ผมเอื้อมมือทั้งสองไปจิกหัวเขากลับบ้าง
คราวนี้ทั้งดึง ทั้งทึ้ง เขาจะได้รู้ถึงความเจ็บปวดที่ผมกำลังได้รับ
แต่แรงผมหรือจะสู้แรงเขาได้ เขาตัวใหญ่ มีแรงกว่าตั้งเยอะ ทำเอาผมเจ็บจนหน้าชาไปหมด
แต่ผมจะไม่มีวันขอร้องให้เขาปล่อยเป็นอันขาด ผมสะบัดหน้าหนีจนมือที่เขาบีบปากผมหลุดออก
ผมเลยพุ่งเข้าไปกัดต้นแขนเขาแรงๆ มืออีกข้างเลยพลอยหลุดด้วย
ตอนนี้ต้นแขนเขามีทั้งรอยมือ ทั้งรอยฟันผม
ผมรีบพุ่งตัวหนีเขา ถ้าจะให้สู้แบบนี้ผมก็เสียเปรียบทางด้านสรีระและความสูงอย่างแน่นอน
ผมวิ่งขึ้นไปยืนบนเตียงขนาดใหญ่ของเขา เพื่อให้ได้เปรียบด้านส่วนสูง
นายเทียนเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่พร้อมฉีกเนื้อผมออกเป็นชิ้นๆ
อย่าหวังว่าผมจะยอมให้ถูกฆ่าง่ายๆ นายเทียน ถึงคราวฉันเอาคืนแล้วนะ
~ผลัก~
ฝ่าเท้าผมยันเข้าที่ใบหน้าหล่อคม ผมไม่รู้ว่าแรงแค่ไหน
แต่ศิลปะการป้องกันตัวผมก็เคยเรียนมาบ้างตามที่พ่อสั่ง เล่นทำเอาคนที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเซไม่เป็นท่า
ผมกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตู
ก่อนเปิดประตูออกไป ผมหันมาทางนายเทียนที่ยืนมึนอยู่ แล้วพูดขึ้นว่า
“อย่าคิดว่าทุกคนจะยอมก้มหัวเลียตีนให้กับคุณเสียหมดนะ”
ตั้งแต่ผมเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ผมก็ทะเลาะกับนายใหญ่ของที่นี่บ่อยเสียเหลือเกิน
จนแทบจะเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกชินกับการกระทำของเขา
แต่เรื่องคำพูดคำจาที่ดูถูกผมและครอบครัว ผมไม่เคยรู้สึกชินชาสักนิด
ส่วนมากเราจะทะเลาะกันก็เพราะเรื่องคำพูด ซึ่งไม่พ้นที่จะเป็นเขา ที่เข้ามาหาเรื่องผมก่อน
วันนี้ผมนั่งรถกลับพร้อมกับนายเทียน เขาก็อดที่จะหาเรื่องผมอีกไม่ได้
เป็นเรื่องที่เขาหาว่าผมอยากไปเป็นคนรับใช้บ้านพี่ไต้ฝุ่น เพราะเขาเห็นพี่ไต้ฝุ่นมายืนคุยกับผมตอนเลิกเรียน
คนเขาจะคุยกันไม่ได้หรือไง อีกอย่างอย่าเรียกว่าคุยกันเลย
พี่ไต้ฝุ่นมากวนประสาทผมเสียมากกว่า
และจะมีใครที่อยากเป็นคนรับใช้
ถ้าเลือกได้ผมก็ขอกลับไปนอนอยู่บ้านให้สบายเหมือนเดิมจะดีกว่า
ทันทีที่นายเทียนลงรถ เขาก็หันไปสั่งกับพ่อบ้านให้ไปเรียกคุณชนินทร์ เขามีธุระด่วนที่ต้องพบ
ผมก็ตกใจ คิดว่าจะเป็นเรื่องที่นายเทียนกล่าวหาผมบนรถ
ถ้าเป็นเรื่องนั้นคงไร้สาระน่าดู
แต่ไม่ทันที่พ่อบ้านจะรับคำสั่งโดยสมบูรณ์ ผมก็เห็นคุณชนินทร์เดินมาหาเองเสียแล้ว
“เห็นว่าจะให้คนไปเรียก มีธุระอะไร” เสียงหนุ่มสูงวัยเอ่ยดังขึ้น
คุณชนินทร์ก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีที่วางตัว ผมยกมือไหว้ แต่ก็ถูกเขาเมิน ทำเป็นไม่สนใจ
แล้วคิดว่าผมเต็มใจไหว้หรือไง ผมก็แค่ทำตามมารยาทไปเท่านั้น
“สวัสดีครับคุณอา ดูท่าแล้วอาก็คงมีธุระกับผมเหมือนกันนะ” นายเทียนทักทายอาของตัวเอง
“ก็คงจะเป็นเรื่องเดียวกันแหละมั้ง”
“รีบเข้าไปในเรือน อย่ามายืนสอดเรื่องเจ้านาย” ตาเฒ่าพ่อบ้านไล่ผมเบาๆ แล้วทีตัวเองล่ะ
“ผมรู้มาว่าอากำลังจะส่งคนไปทำร้ายคนของเสี่ยจาง” นายเทียนเปิดประเด็น
“ใช่ ลูกน้องมันกำลังเข้ามาแผ่อิทธิพลในเขตเรา อาก็เลยจะส่งคนไปสั่งสอน”
ผมกำลังจะเดินเลี่ยงไป เพราะพ่อบ้านเอาแต่จ้องหน้าดุใส่ผม แต่พอได้ยินชื่อของเสี่ยจาง ก็ทำให้ผมต้องชะงักฝีเท้าทันที
ผมเคยได้ยินเรื่องของเสี่ยจางมาจากปากพ่อบ้าง พ่อเคยบอกว่าเสี่ยจางแกเป็นนักเลงกระจอก
ทำตัวกร่างอำนาจ อยากจะให้ตัวเองมีอิทธิพลยิ่งใหญ่ แต่ยังทำตัวเป็นกาฝาก เกาะคนมียศ มีตำแหน่งไปเรื่อย
ตอนนี้เสี่ยจางแกก็เป็นคนของนายสมชาย อัครบารมี รัฐมนตรีชื่อดัง
ถ้าสมาคมมังกรสวรรค์จะมีเรื่องด้วย คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แน่
หวังว่านายเทียนคงรู้ดี
“เรื่องนี้ผมจัดการเอง” นายเทียนพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง แต่สร้างความไม่พอใจแก่ชายตรงหน้า
“จะจัดการเอง จะจัดการเอง ก็คงเหมือนเสี่ยชาติเมื่อคราวนั้นมั้ง เป็นยังไงล่ะ ให้โอกาสมัน คราวนี้ไอ้พวกกาฝากมันก็เลยได้ใจ”
คุณชนินทร์เยาะเย้ยในการตัดสินใจของหลานชายตัวเอง
“แต่เสี่ยชาติแกก็ไม่มาวุ่นวายอีกนี่นา ส่วนลูกน้องของเสี่ยจาง ก็ไม่ต้องให้ใครไปทำร้ายเขาทั้งนั้น”
“ใจบุญแบบนี้ ไม่ไปบวชเลยล่ะ จะมาเป็นเจ้าพ่อให้มีบาปติดตัวทำไม” คุณชนินทร์พูดประชด
ดูท่าทางนายเทียนก็ไม่พอใจสักเท่าไรต่อคำพูด แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกอะไร
แม้แต่สีหน้าก็ตาม
“แล้วตกลงผมหรืออากันแน่ที่เป็นเจ้าพ่อ เป็นหัวหน้าพรรคมังกรสวรรค์”
“อาก็เป็นห่วง ห่วงว่าพรรคของเราจะล่มเพราะฝีมือการปกครองของเด็กที่ไร้ประสบการณ์
ถ้าไม่จัดการขั้นเด็ดขาด เราคงต้องตามจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่เรื่อยๆ แน่” คุณชนินทร์พูดแค่นั้น แล้วเดินจากไป
นายเทียนยืนนิ่ง ราวกับว่าไม่อยากให้คนรอบข้างรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไร
มือใหญ่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
ผมไม่ค่อยได้เห็นเขาสูบบุหรี่สักเท่าไร ถ้าเขาไม่เครียดจริง
นายเทียนยืนสูบพอชื่นใจ แล้วทิ้งบุหรี่มวนนั้นลงพื้น ใช้เท้าขยี้จนดับ
ร่างสูงสง่าเดินหายเข้าไปในเรือนใหญ่ ผมก็เข้าห้องไปวางกระเป๋า
แล้วหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดขึ้นไปข้างบนเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง
แต่รู้สึกว่าใจว้าวุ่นผิดปกติ
ผมยอมรับว่าผมเกลียดนายเทียน เกลียดเข้าไส้กระดูกดำเลยทีเดียว
ก็เขาทั้งทำร้ายผม ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ ดูถูกผมสารพัดเรื่อง
แต่ตอนนี้ผมก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
แต่เมื่อเห็นหน้าเขาเมื่อสักครู่ ผมก็รู้สึกถึงความเครียดที่ออกมาปะปนกับแรงโกรธ
ผมทะเลาะกับนายเทียนเป็นประจำ บ่อยจนทำให้ผมรู้ได้ว่าสิ่งที่จี้จุดนายเทียนให้โกรธก็คือการดูถูกในเรื่องที่เขาเป็นเจ้าพ่อ
แต่กับผม เขายังตอบโต้ได้บ้าง ไม่ว่าจะทางวาจา หรือแรงกำลัง
แต่สำหรับคุณชนินทร์แล้ว เขายังมีศักดิ์เป็นอา นายเทียนคงทำอะไรมากไม่ได้
นอกเสียจากยืนนิ่ง
“มีอะไรให้ช่วยไหม” ผมเปิดประตูเข้าไปถามเขาถึงในห้องนอน ไม่รู้ว่าจะเข้ามาหาเรื่องใส่ตัวหรือเปล่า
ผมเห็นนายเทียนนั่งฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะทำงานคู่ใจเขา นายเทียนรีบเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงผม
เขาหันมาตีหน้ายักษ์ใส่ แล้วเอ่ยปากหาเรื่อง
“ฉันไม่ได้เรียก จะเสนอหน้าเข้ามาทำไม”
“คิดว่าผมอยากจะเสนอหน้ามาเจอคุณอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวพอไม่มาถามว่ามีงานอะไรให้ทำอีกหรือเปล่า
ก็จะมาต่อว่าว่าไม่มีความรับผิดชอบ”
“แล้วงานของตัวเองล่ะ เสร็จแล้วหรอ”
“งานไหน มีหลายอย่างที่คุณสั่งให้ผมทำ แต่ถ้าเรื่องทำความสะอาดข้างบนเรือนก็จะเสร็จแล้ว
เหลือแต่ห้องคุณ มีอะไรให้ทำอีกไหม ถ้าไม่มี ผมก็ขอตัว”
ผมกำลังจะหันหลังกลับออกไปทางประตู นายเทียนก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เดี๋ยว ฉันยังไม่ได้สั่งให้ไปเลย”
“ต้องรีบไปสิ เดี๋ยวคุณจะหาว่าผมเสนอหน้าอีก” ผมยอกย้อน
“มานวดไหล่ให้ฉันหน่อย” เขาสั่งผม พลางจับบริเวณไหล่ที่ผายออกกว้าง
ผมเดินเข้าไปหาเขาโดยดี น่าแปลกที่ครั้งนี้ผมทำตามที่เขาสั่งอย่างเต็มใจ
แค่ได้สัมผัสถึงความเครียดที่ออกมาจากตัวเขา ก็ทำผมอดเป็นห่วงไม่ได้
ดูท่าทางวันนี้เขาจะไม่ค่อยมีอารมณ์มาต่อปากต่อคำผมเสียเท่าไร
ก็ดูสิ ผมยอกย้อนเขาไปตั้งหลายยก เขายังไม่สนใจเลย
“คุณนี่ปวดเมื่อยบ่อยจัง จะให้ผมไปบอกยายยิ้มให้ไหมว่าหาหมอนวดฝีมือดีมาให้คุณสักคน จะได้นวดดี ถูกวิธี ไ
ม่ใช่ขยำๆ แบบไม่มีแรงอย่างผม หรือว่าจะไปหาพระดี เผื่อมีสัมภเวสีมาขี่คอคุณ” ผมนวดไป ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย
ห้องมันจะได้ไม่ต้องมีบรรยากาศที่อึมครึมแบบนี้
“นายนี่ พูดมากจัง”
“เสี่ยจางคอยมีท่านสมชายหนุนหลังอยู่” จู่ๆ ผมก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาลอยๆ
“ฉันรู้ นายจะพูดทำไม”
“เสี่ยจางจะมารุกรานเขตมังกรสวรรค์ แต่พรรคมังกรสวรรค์กับท่านสมชายก็ดูเหมือนเป็นมิตรกัน”
“คิดจะมาล้วงความลับจากพรรคฉันไปเพื่อเป็นประโยชน์ต่อพรรคตัวเองหรือไง” นายเทียนถามผมเสียงนิ่ง
แต่เขาคงจะไม่ได้คิดอย่างนั้นจริง แต่เพียงอาจจะสงสัยว่าทำไมจู่ๆ ผมก็พูดขึ้นมา
เพราะไม่ใช่เรื่องของคนนอกที่จะมาวุ่นวายเรื่องภายในของพรรค ยิ่งเป็นคนต่างพรรคอย่างผมด้วยแล้ว
“ความลับหรอ เรื่องนี้คงไม่ใช่ความลับหรอกมั้ง เพราะใครๆ ก็ดูออกว่าที่ท่านสมชายทำดีต่อพรรคคุณ ก็
เพราะไม่อยากมีเรื่องให้ตัวเองเดือดร้อน”
“นายกำลังจะหมายความว่าอะไร”
“ดูจากการตัดสินใจของคุณ คุณก็ดูฉลาดนะ คนฉลาดอย่างคุณก็น่าจะเดาออก
เสาร์นี้ไปหาท่านสมชายสิ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนก็ได้”
“ทำไมฉันต้องเชื่อนาย”
“ก็ตามใจคุณ คนเขาอุตส่าห์เป็น...” ผมตั้งสติได้ว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไรออกมา ก็หยุดกลืนน้ำลายสักพัก
แล้วตัดบทไป “เออ ช่างเถอะ เรื่องของคุณ แต่อย่ามั่นใจในตัวเองสูงเกินไปละกัน”
เขามองผมอย่างชั่งใจอยู่สักพัก ถ้าผมเป็นเขา ผมก็คงไม่ไว้ใจคนตรงหน้านี้หรอกว่าเขามีจุดประสงค์อะไร
ก็ผมเป็นลูกศัตรูของเขา แล้วเหตุผลอะไรที่เขาจะไว้ใจ
แต่ผมตั้งใจจะช่วยเหลือเขาจริงๆ หลังจากที่ผมอยู่บ้านเขามาสักพัก เห็นเขาตัดสินในเรื่องต่างๆ ของสมาคม
เขาไม่ได้เป็นคนเลวร้ายมากสักเท่าไร
แล้วก็ไม่ใช่คนดีอะไร
เพราะสิ่งที่เขาทำไว้กับสมาคม และพ่อผม มันยังฝังลึกอยู่ในใจ
แต่ยิ่งเห็นเขามีทุกข์แต่ไม่แสดงออกมาแบบนี้ ผมก็เลยตัดสินใจช่วยเขา
“ความคิดนายนี่เป็นผู้ใหญ่จริงๆ แต่ปากเหมือนกับเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม สมแล้วที่ยังเป็นเด็ก”
“ทำอย่างกับคุณพูดเหมือนผู้ใหญ่นัก”
“ปากนี่ชอบหาเรื่องไปเรื่อย เอ้า! เอาไปทำซะ แล้วเงียบๆ ปากไป” นายเทียนหยิบหนังสือมากองหนึ่ง แล้วยื่นให้ผม
ผมเดินไปรับอย่างงงๆ
แต่เมื่อเห็นเศษกระดาษที่สอดไว้ในหนังสือแล้วก็ถึงบางอ้อ เขาถือโอกาสใช้งานผมอีกแล้วใช่ไหม
แต่คราวนี้งานยักษ์กว่าเดิม เพราะมันเป็นรายงาน
ผมจะบ้าตาย นายเทียน เขาให้ผมทำงาน ส่วนเขานั่งอยู่เฉยๆ อย่างนั้นหรอ ไม่เอาเปรียบเกินไปหน่อยหรอ
เห็นท่าทางเขาดีขึ้นผมก็หมดห่วง แต่ด้วยความที่หมดห่วง ผมก็เลยขี้เกียจทำงาน
แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่องานมันตกมาถึงมือผมแล้ว ผมก็ต้องเดินไปโต๊ะที่ตั้งคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม
“วันนี้คุณก็ไม่ได้ยุ่ง ทำไมไม่ทำเอง” ผมบ่นไปเรื่อย
“ที่ให้นายทำไม่ใช่เพราะยุ่ง แต่ฉันจะมีนายไว้ทำไม ถ้าไม่ได้เอาไว้ใช้งาน”
ผมกัดฟันกรอด ไม่น่าไปหาเรื่องใส่ตัวเลย ดูเขาพูดเข้า ทำอย่างกับผมเป็นพวกแรงงานวัวควาย
ทำก็ทำ ผมเปิดหนังสือหาข้อมูลจนหัวหมุน
ทำรายงานอย่างแรกมันต้องอ่านหัวข้อที่เขากำหนดมาให้ก่อน หลังจากนั้นก็ต้องศึกษาเนื้อหาก่อนที่จะลงมือเขียน
เท่ากับว่าผมจะต้องลงทุนอ่านและทำความเข้าใจเนื้อหาเรื่องเศรษฐศาสตร์จุลภาคบ้าบออะไรก็ไม่รู้อย่างนั้นหรอ
ผมปวดหัว ผมไม่ชอบเรื่องนี้
สรุปคนรับใช้ในบ้านหลังนี้ต้องทำตั้งแต่งานบ้านยันการบ้านเจ้านายเลยหรือไง
ผมอ่านได้แค่ไม่กี่หน้า หัวก็เริ่มหมุนแล้ว เครียดจัดจนผมต้องนั่งหาอะไรเล่นในคอมพิวเตอร์
อะไรดลใจให้ผมเข้าไปใน My Documents ก็ไม่รู้ แล้วในนั้นผมเห็นโฟลเดอร์ย่อยที่เขียนบอกไว้ว่าการบ้าน
ในนั้นยังแตกเป็นโฟลเดอร์ย่อยๆ อีก มีตั้งแต่ ม.๔ จนถึง ปี๒
ผมกำลังจะคลิ๊กเข้าไปในโฟลเดอร์ไฟล์งานปี๒ ผมไม่รู้ว่าต้องภาวนาว่าอย่างไรดี
ให้มันเป็นตามที่ผมคิด หรือไม่เป็นดั่งที่ผมคิดดี
พอผมกดเข้าไป เห็นไฟล์งานเวิร์ดชื่อหนึ่งก็ต้องสะดุดตา
เพราะเขาเขียนหัวข้อรายงานเศรษฐศาสตร์ที่ผมกำลังหัวปั่นอยู่
พอผมคลิ๊กเข้าไปดูเท่านั้น ผมก็รู้ตัวเองทันทีว่าถูกนายเทียนตุ๋นเอาเสียแล้ว
ผมปิดงานนั้น แล้วเลือกเปิดงานอื่น ผมเจอไฟล์งานที่เป็นการบ้านวิชาธุรกิจ โจทย์เดียวกับที่ผมเคยทำ
แต่คำตอบมันไม่ใช่ คำตอบผมทุเรศกว่านั้น
ผมไม่สามารถคิดได้ว่างานเหล่านี้ นายเทียนจะมานั่งทำใหม่ทีหลังผม
เพราะว่าอย่างกรณีรายงานที่ผมกำลังหาข้อมูลอยู่ นายเทียนก็ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว
รู้ตัวว่าถูกตุ๋นจนเปื่อย ผมก็อยากจะเอาหนังสือเล่มหนาเหล่านี้ขว้างไปใส่หัวคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอีกมุมหนึ่งจัง
แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำ ผมขอเลือกทำอะไรที่มันสนุกมากกว่านั้น
ร้ายมากใช่ไหมนายเทียน ต้องเจอฤทธิ์ไอ้ซนเสียบ้าง
มือหนึ่งผมทำเป็นเปิดหนังสือหาข้อมูลเพื่อไม่ให้มีพิรุธ แต่สายตาจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
อีกมือหนึ่งเลื่อนเม้าส์เข้าอีเมลตัวเอง ผมเลือกไฟล์รายงานนั้นแล้วส่งเข้าอีเมลตัวเองอีกที
เอาล่ะ! ทีนี้ก็ลบไฟล์รายงานเจ้าปัญหาที่มันอยู่ในเครื่องทิ้งซะ พร้อมกับเข้าไปลบในถังขยะอีกที
คราวนี้รายงานนี้ก็จะไม่เคยถูกทำขึ้นมาจริงๆ แล้วแหละนายเทียน
ส่วนงานที่ยังค้างอยู่ในมือผม เรื่องอะไรผมจะต้องมานั่งปวดหัวทำต่อ
“ปวดหัว ยาก ทำไม่ได้” ผมลุกขึ้นยืน แล้วบ่นออกมาเสียงดัง
นายเทียนหันมามองด้วยความฉงน แต่ผมไม่สนใจ ตีหน้าเล่นละครต่อไปโดยการทำหน้าเครียด
แล้วเดินจากไปด้วยความงุนงงพร้อมเสียงร้องท้วงที่ฟังไม่ได้ศัพท์ของนายเทียน
เดี๋ยวนายจะได้งงมากกว่านี้แน่ ถ้าได้รู้ว่างานที่ตัวเองทำไว้มันหายไป
สีฟ้าสว่างแกมด้วยสีส้มจากแสงพระอาทิตย์ที่อ่อนรำไรปรากฏอยู่บนท้องฟ้าในยามรุ่งสาง
สายลมพัดมาเฉื่อยฉิวสร้างความเย็นสบายให้แก่ผู้คนที่ตื่นขึ้นมาให้ตอนเช้าอย่างนี้
ผมเดินเข้าไปในห้องครัวด้วยความอารมณ์ดีตั้งแต่เช้า ไม่มีเรื่องอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ
แต่เขาว่ากันว่าตื่นเช้ามา ต้องทำจิตใจให้ร่าเริง อารมณ์ดี อย่าโมโหหรือโกรธแต่เช้า
เพราะเดี๋ยวจิตใจเราจะหม่นไปทั้งวัน
ผมเห็นแม่ครัวทำข้าวต้ม ก็คิดอยากจะเข้าไปช่วยแต่เขาทำใกล้จะเสร็จแล้ว
และอีกอย่างก็เกรงว่าจะกลายเป็นเกะกะเขาเสียเปล่า ผมเปิดตู้เย็น มองเห็นไข่ไก่เรียงอยู่หลายสิบฟอง
นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยขอแม่ครัวมาสักฟอง ผมจัดการแช่ไข่ไก่ลงไปในน้ำร้อนไม่ถึงห้านาที ก็เอาขึ้นมาตอกใส่ถ้วย
แม่ครัวถามผมก็ได้แต่ยิ้มตอบ
พอแม่ครัวเห็นว่านายเทียนในชุดนักศึกษาเดินลงมา เขาก็จะเอาไปเสิร์ฟ แต่ผมขออาสาไปแทน
ผมถือข้าวต้มไปพร้อมกับไข่ลวกฝีมือตัวเอง พอไปถึง นายเทียนถึงกับตีหน้างงใส่
ไม่รู้ว่างงที่เป็นผม หรืองงไข่ลวกในมือผมกันแน่
“อะไร” นายเทียนถามเสียงนิ่ง
“ไข่ลวก คุณไม่เคยเห็นหรอ” ผมยกขึ้นมาดูเพื่อให้เขาเห็นแบบเต็มตา
“เอามาทำไม”
“ก็เอามาให้คุณกินไง เดี๋ยวจะไม่มีแรงไปเรียน ทำให้เรียนไม่รู้เรื่อง จนทำงานไม่ได้”
“ไม่เก็บไว้กินเองล่ะ จะได้เลิกบ้า ทำอะไรไม่รู้เรื่อง”
“ก็เห็นว่ากามารมณ์คุณพุ่งสูง เมื่อคืนก็เห็นว่าไม่อยู่ในห้อง บางวันพาผู้หญิงขึ้นไปบนห้อง ดีนะที่ไม่หมดแรงตายคาเตียง”
“แกพูดบ้าอะไร ตบปากตัวเองซะ” พ่อบ้านสั่งผม นี่ผมกำลังจะมีเจ้านายเพิ่มมาอีกคนหนึ่งใช่ไหม
แล้วเรื่องอะไรผมจะทำตามล่ะ
ผมจำได้ว่ายายยิ้มเคยเล่าให้ฟังว่า นายใหญ่ของตัวเองไม่ค่อยชอบให้ใครขึ้นไปข้างบนเรือน
ยกเว้นแต่ว่าแขกผู้หญิงของเขา ที่มักพาขึ้นไปแต่ไม่เคยมีใครได้ค้างคืน
เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่นายใหญ่คนก่อนยังอยู่แล้ว
“ไม่ได้พูดบ้าสักหน่อย ที่ทำมาให้เพราะหวังดีนะเนี่ย” ผมยอกย้อน
“นี่หลานเอาผู้หญิงเข้ามาในบ้านอีกแล้วหรอ” เสียงคุณชนินทร์ดังขึ้น ทำเอาทั้งผม และพ่อบ้านหุบปากกันไป
คุณชนินทร์ปรากฏตัวขึ้นมาในห้องรับประทานอาหร นายเทียนยืนขึ้นเพื่อให้เกียรติ
ซวยล่ะ! ผมกำลังทำนายเทียนซวย แต่ช่างประลัย ถือว่าเป็นการเอาคืนแบบหนึ่งละกัน
พ่อบ้านยืนตัวเกร็งเพราะรู้ว่าจะเกิดที่อะไร
“ข้างบนนั้นก็ไม่ได้มีความลับอะไรสักหน่อย แล้วทำไมผมถึงจะเอาใครเข้ามาไม่ได้” นายเทียนเถียงออกไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย
ราวกับว่าประโยคนั้นเป็นเพียงประโยคบอกเล่าธรรมดา
“แค่เอาไอ้นี่เข้ามาในบ้านไม่พอ” คุณชนินทร์ชี้มาที่ผม ราวกับว่าผมเป็นตัวอะไรสักอย่าง “ยังจะพาคนมากหน้าหลายตา
เข้ามาอีก อย่างนี้คนอื่นเขาไม่รู้ทางบ้านเราหมดแล้วหรอ”
สิ่งที่คุณชนินทร์พูดก็ถูกต้อง
แต่ความจริงแล้วระยะหลังมานี้ ผมแทบไม่ค่อยเห็นนายเทียนอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองเลย
เพราะส่วนมากเขาก็ก้มหน้าก้มตาจัดการเรื่องในสมาคม
นายเทียนยืนนิ่ง เหมือนไม่มีอะไรจะเถียง คุณชนินทร์บ่นเรื่องนี้ต่ออีกหน่อย ก็เปลี่ยนมาพูดธุระที่เขาอุตส่าห์ถ่อมาถึงที่นี่
“ส่วนลูกน้องของเสี่ยจาง ถ้าหาทางจัดการที่ดีกว่าการที่ไปเตือนมันไม่ได้ อาจะเป็นคนจัดการเอง”
“ผมบอกแล้วไง ว่าเรื่องนี้ผมจัดการเอง” น้ำเสียงที่นายเทียนพูดออกมาฟังดูมีอำนาจจนขนลุกซู่
คุณชนินทร์ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ แล้วเดินจากไป เขาคงจะขัดใจอะไรมากไม่ได้
ก็ในเมื่ออำนาจอยู่ในมือหลานชายของตัวเองไปเต็มๆ แล้ว
ส่วนตัวเขาก็เป็นแค่ที่ปรึกษา กับอาของหลานชาย
นายเทียนหันมาสบตากับผม แค่ผมเห็นสายตาเขาก็เสียววาบไปถึงสันหลัง
ยิ่งที่นี่มีตาเฒ่าพ่อบ้านที่คอยดูแลเจ้านายแบบยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมอยู่แล้วด้วย
ผมเสียเปรียบในการปะทะคารมชัดๆ ผมค่อยๆ หันหลัง
แล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว พ่อบ้านก็ยังไม่ทันได้ทักอะไร
มือหนาก็มาขยุ้มท้ายทอยผมเสียก่อน
“จะไปไหน” เสียงเข้มถามขึ้น
“ก็เตรียมตัวไปโรงเรียนไง ขืนช้าก็ต้องมานั่งเถียงกับคุณบนรถอีก”
“ทำแสบมากนะ” แรงมือที่ขยุ้มท้ายทอยผมแรงขึ้น จนแทบจะเรียกว่าบีบเลยก็ได้ ผมเจ็บไปหมด
แต่ก็พยายามเค้นเสียงออกมาพูดกับเจ้าพ่อที่กอบกุมคอผมอยู่
“สำหรับคุณ ผมทำได้แสบมากกว่านี้แน่”
มือแกร่งจับตัวผมให้หันหน้าเข้าไปหาเขา ริมฝีปากที่เคยเหยียดตรงเผยรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
มือเขาคว้าหมับเข้ามาที่ต้นคอผม แล้วดันคางผมให้เชิดหน้าขึ้นไปมองเขา
สายตาที่คมกริบมองผมอย่างมีเลศนัย จนผมต้องเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น
“เชลยอย่างนาย จะทำอะไรฉันได้” นายเทียนดูถูกผม
ผมใช้แรงเท่าที่มี ผลักนายเทียนจนหลังเขาติดกับผนังที่อยู่ใกล้ๆ
พ่อบ้านเอ็ดผมเสียงดังที่ไปทำร้ายนายใหญ่ของเขา แต่ผมไม่ได้สนใจฟังแต่อย่างน้อย
มือผมดันเข้าที่หน้าอกเขาเพื่อไม่ให้เขาขืนตัวออกมา
แต่มีหรือที่แรงนายเทียนจะสู้แรงผมไม่ได้
ถ้าเขาออกแรงนิดเดียว ตัวผมก็คงปลิว เขาก็ได้มีอิสระ
แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำ
ผมเงยหน้าจ้องมองเขาอย่างจังๆ เมื่อมือผมสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่มันเต้นอยู่ข้างในอกแกร่ง
มันเต้นราวกับว่าจะหลุดออกมาจากร่างกาย
ดวงตาคมกริบมีแววประกายอย่างประหลาด
ผมหลับตานิ่งอยู่เสี้ยววินาทีเพื่อตั้งสติ ลืมตาขึ้นมา ขยับริมฝีปากแล้วพูดขึ้นว่า
“แล้วทำไมผมจะทำไม่ได้ ถึงยังไง ผมก็ไม่ยอมให้คุณทำร้ายผมฝ่ายเดียวแน่”
หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ) (อ่าน 452614 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก