หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[natalee22]

     ชุน!!!!! ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาา

โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนเขียนอย่าให้ชุนตายนะ เพิ่งจะเข้าใจกันแท้ๆ     

[greensoda]

กว่าจะรักกันได้นี่นานมากเลยนะ
เพราะฉะนั้นชุนจะตายไม่ได้นะ 

[jiki]

เย้~ในที่สุด


ในที่สุด


ในที่สุดก็กลับสู่ปัจจุบัน

อ่านๆดู วายะท่าจะลืมสนใจกล้องวิดีโอไปแล้วเนี่ย

ส่วนเรื่องหนังสืิอ จนถึงตอนนี้ เรามีแนวโน้มจะซื้อนะ ถึงจะไม่ชอบตอนรันจังก็เถอะ แต่จะนับเป็นคำตอบแน่นอนไม่ได้ ต้องดูภาพรวมทั้งเล่มเลย เพราะอย่างตอนcome closer ตอนแรกเราก็อยากได้แหละ แต่พออ่านตอนโดนอาจับไปทรมานแล้ว เบรกเอี๊ยด หัวทิ่มเลย บางจุดเราก็ไม่อ่านจริงๆ ดังนั้นเรายังไม่มีคำตอนแน่นอนจ้า

[KOKURO]

All I want # It's the END

โทโมกินั่งอยู่ในห้องปลอดเชื้อข้างเตียงที่มีร่างหนึ่งนอนเหยียดยาว  มีสายระโยงระยางเชื่อมต่อกับร่างนั้นไปยังเครื่องมือต่าง ๆ รอบเตียงที่เด็กหนุ่มไม่รู้ว่ามันคืออะไรบ้าง  เสียงอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์วัดคลื่นหัวใจและคลื่นสมองดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

ดวงตาดำขลับหรุบต่ำ  รอบตาแดงช้ำเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความทุกข์ทรมาน  ลืมไปแล้วว่าตัวเองนั่งอยู่ที่นี่ตามลำพังมานานแค่ไหน...นั่งอยู่ข้าง ๆ ร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงนี้...กี่วัน...กี่คืนแล้ว...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงเปิดประตูโดยไม่รอให้คนในห้องอนุญาต  คงจะเป็นคนในบ้านกระมัง  ถึงได้ผ่านคนเฝ้าประตูมาได้ง่าย ๆ แบบนี้

หากผู้มาเยือนผิดความคาดหมายของโทโมกิ  ผู้ที่เดินมายืนข้างกายเขาคือคิริฮาระ  ยูกับใครอีกคนที่เขาไม่รู้จัก

“สวัสดีครับ  โทโมกิซัง”  สรรพนามที่ใช้เรียกเปลี่ยนไปนับตั้งแต่โอโนเสะรับโทโมกิเป็นบุตรบุญธรรม

“...คิริฮาระซัง...”

พูดได้แค่นั้นแล้วโทโมกิก็เห็น...ใบหน้างดงามนั้นซีดเซียว  ดวงตาคมกริบที่เคยเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นอยู่เสมออ่อนแสงลงอย่างเห็นได้ชัด...และฉาบไปด้วยความทุกข์ทรมานแบบเดียวกับเขา

เพียงแค่เห็น...น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วก็กลับไหลรินออกมาอีก  โทโมกิผวากอดเอวคิริฮาระไว้แน่น  ซบหน้าลงกับเสื้อสูทตัวสวยแล้วกลั้นสะอื้น

มือเรียววางลงบนเรือนผมของเด็กหนุ่มแผ่วเบา  ตามมาด้วยเสียงกระซิบนุ่มนวล

“ไม่เป็นไรครับ  โทโมกิซัง...หมอนี่ยังมีชีวิตอยู่...ยังไม่ตาย...”

ดูเถอะ...ทั้งที่เจ็บปวดใจไม่น้อยกว่ากันแท้ ๆ แต่ยังมีแก่ใจมาปลอบโยน

“แต่...แต่...ชุนเขา...ชุน...”

ถ้อยคำติดค้างอยู่ในลำคอ  โทโมกิไม่อาจพูดออกมาได้

“ไม่เป็นไรหรอกครับ  วายะก็คือวายะ...จะต้องลุกมาทะเลาะกับคุณได้อีกแน่”

ลุกขึ้นมางั้นหรือ...แค่ยังมีชีวิตอยู่ก็ปาฏิหาริย์แล้ว...คิริฮาระเองก็คงรู้  น้ำเสียงปลอบถึงได้แหบเหือดและสั่นพร่าถึงเพียงนั้น

“แต่หมอบอกว่าชุน...ชุน...จะไม่ลืมตาขึ้นมาอีกแล้ว”  เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุด

“ผมรู้...แต่เราต้องเชื่อ”  คิริฮาระทรุดกายลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าโทโมกิ  สองมือประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตาไว้และปาดเช็ดให้อย่างอ่อนโยน  “ความคิดของคนเรามีพลังมหาศาล  โทโมกิซัง...มันสร้างความเป็นไปได้ที่ดีและเลวร้ายได้อย่างเหลือเชื่อ  ถ้าคุณอยู่ข้าง ๆ หมอนี่และเอาแต่บอกว่ามันจะไม่ลืมตาขึ้นมาอีก  มันก็จะเป็นไปอย่างนั้น  แต่ถ้าคุณบอกว่ามันจะลืมตาขึ้นมา...สักวัน...มันก็จะเป็นอย่างนั้น”

“จะบอกว่าชุนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ?”

แม้สีหน้าจะยังมีแววรวดร้าว  แต่คิริฮาระก็ยิ้มให้โทโมกิ

“ผมเคยเสียสติไป  ถึงกับถูกขังไว้ในโรงพยาบาล  หมอก็บอกว่าผมคงกลับมาเป็นคนเดิมไม่ได้อีกแล้ว...แต่ยังมีคนเชื่อว่าผมจะกลับมา  เขาเชื่อและอยู่เคียงข้างผมมาตลอด  แม้ว่าผมที่ไม่รู้สึกตัวจะทำเรื่องโหดร้ายกับเขามากแค่ไหน  เขาก็ยังคงเชื่อว่าผมจะกลับมาเป็นผมคนเดิมที่เขารัก...แล้ววันหนึ่ง  เสียงของเขาก็สื่อมาถึงผม  ทำให้ผมได้กลับมาเป็นผมอย่างที่คุณเห็นในตอนนี้อีกครั้ง...คุณเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ  เคยสูญเสียตัวเองไปเพราะสิ่งที่วายะทำ  แต่โอโนเสะซังก็ยังเชื่อว่าคุณจะก้าวพ้นมันมาได้และคอยประคับประคองอยู่ตลอด...ตอนนี้คุณก็ได้ตัวตนของคุณกลับคืนมาแล้ว  ถึงเวลาที่คุณจะต้องช่วยประคองไอ้บ้านี่แล้วละครับ”

“แล้วจะให้ผมทำยังไง?...หมอบอกว่ากระสุนเข้าไปฝังอยู่ในจุดสำคัญที่ผ่าออกมาไม่ได้  ส่งผลกระทบกับสมองและเส้นประสาท...และ...และ...จะต้องเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป...ชุน...ชุนจะ...ไม่ตื่นขึ้นมาอีก...ชุน...”  โทโมกิสะอื้นฮัก

คิริฮาระกอดเด็กหนุ่มไว้แน่น  “เชื่อสิครับ  วายะจะไม่นอนไปตลอดชีวิตหรอก  สำหรับคนอย่างหมอนี่  ถ้าได้แต่นอนมันก็น่าเบื่อแย่...สักวันหมอนี่จะเบื่อเตียง  เบื่อผ้าห่ม  เบื่อความฝันที่จับต้องไม่ได้  แล้วลุกขึ้นมาทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ แบบที่มันชอบทำแน่ ๆ...แค่เชื่อก็พอครับ  แค่นั้นสำคัญที่สุดแล้ว...อาจจะไม่ใช่วันนี้พรุ่งนี้  แต่วายะจะต้องลุกมากอดคุณอีกครั้งแน่ ๆ...เชื่อสิครับ”

โทโมกิรู้สึกได้ว่าอ้อมแขนที่โอบกอดเขาไว้สั่นเทา  บางทีคิริฮาระอาจจะกำลังบอกตัวเองให้เชื่อไปด้วยก็ได้...ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันแทบไม่มีความหวังอะไรเลย  แต่ก็ยังพยายามให้กำลังใจเขา  พยายามมอบความเชื่อมั่นที่จะทำให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปได้...เข้มแข็งเหลือเกิน  นี่คือความเข้มแข็งของคิริฮาระ  โทโมกิเข้าใจแล้วว่าทำไมครั้งหนึ่งวายะถึงได้อยากให้เขาเป็นอย่างผู้ชายคนนี้  ไม่ใช่แค่เรื่องเซ็กส์  แต่ทั้งหมดของคิริฮาระมันช่างน่าหลงใหล...ถึงตอนนี้โทโมกิไม่แปลกใจเลยที่วายะจะเคยอยากครอบครองผู้ชายคนนี้  เขาเองก็ชักอยากเป็นคนอย่างคิริฮาระขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน

“...ขอบคุณครับ  คิริฮาระซัง”  โทโมกิเงยหน้าขึ้นจากแผ่นอกที่ซุกซบอยู่แล้วเช็ดน้ำตาด้วยมือของตัวเอง  “ผมจะเชื่อครับ  สักวัน...ชุนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง”

คิริฮาระยิ้ม  “ฝากด้วยนะครับ”

แล้วเด็กหนุ่มจึงได้เหลือบสายตาไปมองคนทื่ยืนยิ้มน้อย ๆ อยู่ข้างหลังคิริฮาระ  “ขอโทษนะครับ...คุณคือ...?”

“อิชิกาวะ  นัตสึเมะครับ  เป็นเพื่อนของคิริฮาระ”

ชื่อนี้ช่างคุ้นหู  เหมือนเคยได้ยินที่ไหนบ่อย ๆ...แต่ก็นั่นแหละ  นามสกุลอิชิกาวะไม่ใช่นามสกุลหายากอะไร  บางทีเขาอาจจะเคยมีเพื่อนร่วมชั้นชื่อนี้ก็ได้...เพียงแต่เค้าหน้าของผู้ชายคนนี้ช่างคุ้นตา  เหมือนเคยได้เห็นจากที่ไหน...ใช่...เหมือนเคยเห็นในโทรทัศน์  ดูเหมือนจะเป็นรัฐมนตรีอะไรสักอย่าง

“อิชิกาวะซัง...”

“เรียกนัตสึเมะหรือไม่ก็มาสเตอร์เถอะครับ  ผมทำร้านกาแฟที่วายะซังชอบไปนั่งบ่อย ๆ น่ะครับ”  นัตสึเมะยิ้มให้

ทำร้านกาแฟ...?  โทโมกิบอกตัวเอง...งั้นคงไม่ใช่หรอก  เขาคงคิดไปเอง  ลูกชายรัฐมนตรีที่ไหนจะมาทำร้านกาแฟแบบนี้

แล้วนัตสึเมะก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู  “คิริฮาระ  จวนได้เวลาเปิดร้านแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“อ๊ะ  จริงด้วย  ลืมเวลาไปเลย”  คิริฮาระบีบมือโทโมกิเบา ๆ  “เดี๋ยวขอผมคุยอะไรกับหมอนั่นหน่อยนะครับ”

เมื่อเด็กหนุ่มพยักหน้าให้  คิริฮาระก็เดินไปที่ข้างเตียงแล้วพิศมองคนที่นอนนิ่งเหมือนกับหลับสนิทอยู่ตรงหน้า...ที่ศีรษะมีผ้าพันแผลพันไว้หนา  ยังมีสายยางระบายเลือดที่ยังซึมอยู่ในช่องกระโหลกต่ออยู่  ดวงตาปิดสนิท  และยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ

นายแบบหนุ่มซบร่างลงกับอกกว้างและกอดวายะไว้แน่น  แล้วโทโมกิก็ได้ยินเสียงกระซิบปนมากับเสียงสะอื้น

“คุ้มแล้วใช่มั้ย  วายะ  นายใช้ชีวิตตัวเองปกป้องคนที่นายต้องการที่สุดในชีวิตได้แล้ว...แต่รีบ ๆ ตื่นขึ้นมาเร็ว ๆ นะ  โทโมะของนายเขาร้องไห้ใหญ่แล้วรู้มั้ย...อย่าให้เขาต้องรอนานนักนะ”

ครู่หนึ่ง  นัตสึเมะจึงได้เข้าไปประคองคิริฮาระให้ผละออกจากวายะ  เขาบีบมือวายะเบา ๆ

“ตื่นมาแล้วผมจะชงกาแฟอร่อย ๆ ให้นะครับ”


หลังจากที่คิริฮาระกับนัตสึเมะร่ำลาเด็กหนุ่มและออกจากห้องไปไม่นาน  โอโนเสะก็มาถึง

“เป็นไงบ้าง  ไอ้ตัวเล็ก  เลิกร้องไห้หรือยัง?”  มือใหญ่วางลงบนเรือนผมนุ่ม  ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องขึ้น  โทโมกิก็อยู่กับวายะที่โรงพยาบาลมาตลอดและไม่ยอมกลับบ้านไม่ว่าใครจะพูดยังไง...แล้วก็เอาแต่ร้องไห้

แต่วันนี้แววตาที่เงยขึ้นมามองสบตาดูแปลกไป

“คุณพ่อโอโนเสะครับ  ผมมีเรื่องอยากจะขออีกสักเรื่อง”

โอโนเสะเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ  วิธีการพูดของโทโมกิดูแปลก...ครั้งเดียวที่เด็กคนนี้เคยขออะไรเขา  ก็คือขอให้เขารับเป็นลูกบุญธรรม

ท่านประธานแห่งลูนาติก  ลัสท์ดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งลงตรงหน้าเด็กหนุ่ม

“ว่ามาสิ  ถ้าให้ได้  ก็จะให้”

“ผม...อยากดูแลชุนเองครับ”

คำพูดนี้น่าประหลาดใจกว่าเก่า  แต่เดิมเขาก็ไม่ได้คิดจะปล่อยวายะไปตามยถากรรมอยู่แล้ว  เขาคิดจะจัดหาพยาบาลพิเศษมาคอยดูแลไปจนกว่าจะตายจากกัน  แต่อะไรทำให้โทโมกิพูดขึ้นมาแบบนี้

“ทำไมล่ะ?”

“ชุนทำเพื่อผมมาเยอะแล้ว  ผมอยากทำอะไรเพื่อเขาบ้าง”

เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงความอดทนและสิ่งที่วายะอ่อนข้อให้เขาตลอดหลายปีที่เป็นบอดี้การ์ดให้แล้ว  มันมากมายเสียจนไม่อยากเชื่อเลยว่าคนเอาแต่ใจตัวเองอย่างวายะจะสามารถทนมาได้ขนาดนั้น  จริงอยู่ว่ามันไม่อาจเทียบน้ำหนักกับสิ่งที่เขาสูญเสียไปจากการกระทำของวายะได้  แต่มันก็มากพอแล้วในความรู้สึกของโทโมกิ

“มันลำบากนะ  โทโมกิ  การดูแลพยาบาลมนุษย์พืชน่ะ  แล้วยิ่งกับคนไม่เคย...”

“ผมจะไปเรียนเกี่ยวกับการดูแลผู้ป่วยครับ”  คำตอบหนักแน่นอย่างคนที่คิดมาดีแล้ว

“นี่จะลงทุนเรียนเพื่อคนที่จะไม่ลืมตาขึ้นมาแล้วเนี่ยนะ?”

“ชุนจะตื่นขึ้นมาแน่ครับ”

โอโนเสะจ้องหน้าลูกชายคนเล็ก  แววตาที่จ้องกลับมาไม่หวั่นไหว

“ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน?”

“ผมไม่ได้มั่นใจ  แต่คิริฮาระซังบอกให้ผมเชื่อแบบนั้น...ผมก็จะเชื่อ”

โอโนเสะถอนใจพลางส่ายหน้ายิ้ม ๆ...คิริฮาระอีกแล้ว  ทั้งที่ตัวเองก็ร้องไห้เสียเป็นการใหญ่ตอนที่รู้เรื่องวายะ  แต่ตอนนี้กลับมาจุดไฟอะไรให้โทโมกิเสียแล้ว...

“แล้วถ้ามันเกิดตายไปก่อนที่จะตื่นขึ้นมาอีกครั้งล่ะ?”  โอโนเสะจงใจใช้คำถามที่โหดร้ายเพื่อลองใจโทโมกิ

มีแววสะเทือนใจวูบไหวอยู่ในดวงตาของเด็กหนุ่ม  แต่แค่วูบเดียวเท่านั้นมันก็จางหายไป

“ถ้า...ถ้าเป็นแบบนั้น...ผมก็ยังใช้สิ่งที่เรียนดูแลคนอื่นได้อีก...”

ผู้มากด้วยวัยหัวเราะเบา ๆ  “อยากฟังแค่นี้แหละ...ไม่ใช่ลงทุนลงแรงเพื่อคนเพียงคนเดียว  แต่มันต้องเป็นประโยชน์กับคนอื่นได้ด้วย  เอาละ...โทโมกิ  ฉันอนุมัติให้แกทำอย่างที่แกอยากทำ  แต่วายะจะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลไปจนกว่าแกจะมีความรู้ความสามารถมากพอที่จะดูแลมันได้  แล้วจะยกเรื่องของวายะให้แกจัดการ  วายะยังมีภาระยุ่งยากบางอย่างอยู่อีก  ซึ่งฉันจะให้แกจัดการทั้งหมด  แกจะได้เรียนรู้ถึงชีวิตและอดีตของวายะด้วย  จะได้รู้จักคนที่ตัดสินใจจะอยู่ด้วยไปทั้งชีวิต”

คนที่ตัดสินใจจะอยู่ด้วยไปทั้งชีวิต...คำพูดนี้กระทบใจโทโมกิอย่างแรง  ใช่...จนกว่าความตายจะแยกพวกเขาจากกัน  ไม่ว่าวายะจะลืมตาขึ้นมาก่อนหรือไม่  เขาก็จะดูแลวายะไปจนตาย...

...เพราะนี่คือคนเพียงคนเดียวที่ต้องการเขา...

...

รถเบนซ์สีดำคันงานเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าเรือนใหญ่ของบ้านโอโนเสะ  บรรดาชายหนุ่มที่ทำงานอยู่แถวนั้นรีบวิ่งมาตั้งแถวต้อนรับ

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ  คุณหนูโทโมกิ!!”

“กลับมาแล้วครับ  ทุกคน”  หนุ่มน้อยผู้มีเรือนผมสีดำยาวปรกต้นคอเอ่ยทักทายทุกคนที่นั่น  ที่จริงเขาออกจากบ้านไปทำธุระแค่ไม่นานเท่านั้นเอง

โทโมกิเดินเข้าเรือนใหญ่เกือบจะพร้อม ๆ กับที่นายแม่เดินมารับเขาที่หน้าประตู

“กลับมาแล้วเหรอคะ  โทโมกิซัง”

“กลับมาแล้วครับ  นายแม่”

“คุณอันนะเป็นยังไงบ้างคะ?”  ยูคาริถามพลางวางรองเท้าสำหรับใส่ในบ้านให้ลูกชายคนเล็ก

“ก็เหมือนเดิมครับ  ยืนยันไม่ยอมย้ายมาอยู่ที่นี่  ยังสนุกกับงานที่ซางะน่ะครับ”  โทโมกิตอบพลางถอนใจนิด ๆ

“ทั้งที่ลูกชายอยู่ที่นี่น่ะนะคะ...ใจแข็งจริง ๆ เลย”

“นายแม่ก็ใจแข็งนี่ครับ  คุณพี่ฮิโรอากิหนีไปเรียนเมืองนอกตั้งสองปีแล้วยังไม่ยอมโทรไปสักครั้งเลย” เด็กหนุ่มเอ่ยถึงพี่ชายคนเล็กที่ปฏิเสธไม่ยอมรับงานที่ลูนาติก  คลับแล้วหนีไปเรียนต่อที่อังกฤษ

“ก็ฮิโรอากิซังเขาตัดสินใจเองนี่คะ  จะมาคร่ำครวญว่าเหงาหรืออะไรไม่ได้หรอก  แล้วยังไงจูอิจิโร่ซังก็ไปเยี่ยมบ่อย ๆ อยู่แล้วด้วย  แค่ดูแลบ้านก็ไม่มีเวลาโทรศัพท์แล้วละค่ะ”  ยูคาริบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“พูดเหมือนอันนะซังเลยครับ...บอกว่าชุนตัดสินใจเองถึงได้กลายเป็นแบบนี้  ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะยุ่งด้วย  เธอยังมีภาระอยู่ทางโน้นอีกเยอะ”  โทโมกิยิ้มน้อย ๆ เมื่อคิดไปถึงผู้เป็นมารดาของวายะ

นับตั้งแต่เกิดเรื่องกับพวกเขาจนวายะต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา  โอโนเสะควานหาตัวอันนะจนเจอและแจ้งเรื่องทั้งหมดให้ทราบ  อันนะรีบขึ้นมาโตเกียวทันที  โทโมกิยังจำได้ถึงภาพของเธอที่ยืนอยู่ข้างเตียงลูกชายด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง...เป็นใครก็คงช็อคทั้งนั้น  ที่เห็นลูกตัวเองเป็นแบบนี้...ไม่สิ  บางทีพ่อแม่เขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้มั้ง...โทโมกิบอกกับตัวเอง

แต่แล้วอันนะก็ทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด  เธอทุบเปรี้ยงลงกับแผ่นอกของวายะเต็มแรงพร้อมกับกรีดเสียงใส่

“ไอ้เด็กบ้า!!!!  ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!!  คิดว่าแกล้งทำเป็นหลับแบบนี้แล้วจะหนีปัญหาได้หรือไง!?  แกทำอะไรกับคุณหนูเขาเอาไว้น่ะ  ลุกขึ้นมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้นะยะ!!”

“วายะซังครับ!  ใจเย็น ๆ ไว้ครับ!!  วายะซัง!”  โอโนเสะกับทาคายะช่วยกันจับอันนะไว้

แต่อันนะยังอาละวาดทุบตีพร้อมกับด่าทอวายะต่อไปอีกครู่ใหญ่  ก่อนจะทรุดลงสะอื้นไห้

“บ้าที่สุด!  ไหนบอกว่าจะกลับมาดูแลเด็กคนนั้นไง...แล้วนี่อะไร...มานอนอยู่แบบนี้  มันหมายความว่ายังไง...ไอ้เด็กบ้า!...บ้า...”
เป็นโทโมกิที่เข้าไปนั่งข้าง ๆ อันนะและกุมมือเธอไว้

“ชุนต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแน่ครับ  คุณป้า...ชุนจะต้องไม่เป็นอะไรครับ”

อันนะจ้องมองโทโมกิเต็มตาเป็นครั้งแรก  ความรู้สึกหลากหลายส่งผ่านมาทางดวงตาคู่นั้น  ราวกับเธอกำลังเห็นสิ่งอัศจรรย์บางอย่างในคำพูดของโทโมกิ

“...โทโมะ...ใช่มั้ยจ๊ะ?”

“...ครับ”

อันนะยิ้มบาง ๆ ก่อนจะลูบแก้มของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน  “ในที่สุดก็ได้เจอตัวเจ้าของชื่อบนอกไอ้เด็กบ้านั่นเสียที...น่ารักมากจ้ะ  เหมือนรันจังไม่มีผิด...”

แล้วเธอก็กอดโทโมกิไว้แน่นพร้อมกับพร่ำขอโทษในสิ่งที่ลูกชายได้ทำเอาไว้

ตลอดหลายวันที่อันนะพักอยู่ที่โตเกียว  โทโมกิได้พูดคุยกับเธอหลายอย่าง  เธอทำใจเรื่องวายะได้รวดเร็วเหลือเกิน  แม้จะยังเห็นแววความเศร้าอยู่บนใบหน้านั้นอยู่บ้าง  แต่เธอก็สามารถเล่าเรื่องซุกซนในวัยเด็กของวายะได้ทั้งที่นั่งกุมมือชายหนุ่มอยู่ข้างเตียง

โทโมกิได้รู้จักรันจังในตอนนั้นเอง  ผู้ชายที่มีใบหน้าเหมือนกับเขา...ผู้ซึ่งตกเป็นเหยื่อความรักอันผิดปรกติของวายะเป็นคนแรก  และเมื่อได้รับภาระเรื่องวายะทั้งหมดจากโอโนเสะ  โทโมกินั่นเองที่เป็นคนที่ส่งเงินค่ารักษารันมารุไปที่ซางะทุกเดือน

โอโนเสะและโทโมกิพยายามขอร้องและเกลี้ยกล่อมอันนะให้ย้ายมาอยู่ที่โตเกียวเพื่อจะได้อยู่ใกล้ ๆ ลูกชาย  แต่เธอปฏิเสธ...หลายปีที่ผ่านมาเธอปฏิเสธคำขอนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยรอยยิ้ม

“ฉันเป็นคนสอนให้ชุนเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง  และนี่เป็นเส้นทางที่ชุนเลือก  ฉันไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวด้วยหรอกค่ะ  เขาอยู่ได้โดยไม่มีฉัน  และฉันก็อยู่ได้โดยไม่มีเขา  เราเป็นแม่ลูกกันแบบนี้  ถ้าคุณยืนยันว่าจะรับผิดชอบดูแลเขา  ฉันก็วางใจค่ะ  แต่รับรองค่ะว่าฉันจะมาเยี่ยมชุนให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้”

[KOKURO]

อันนะมาเยี่ยมวายะปีละสองถึงสามครั้ง  มาอยู่แต่ละครั้งนานเป็นอาทิตย์  เธอให้ความรักและเอ็นดูโทโมกิเหมือนลูกชายคนหนึ่ง  และขอบคุณเขานับครั้งไม่ถ้วนที่อุตส่าห์เลือกเรียนพยาบาลเพื่อวายะ  และถึงกับลงมาแสดงความยินดีเมื่อโทโมกิเรียนจบ

“เป็นผู้หญิงทำงานเก่งนี่น่าสนุกดีนะคะ”  ยูคาริเอ่ยขึ้น

“...นายแม่ไม่เคยคิดอยากไปทำงานนอกบ้านบ้างเหรอครับ?”  โทโมกิเคยคิดอยู่เสมอว่าบางครั้งยูคาริเองคงนึกเปรียบเทียบตัวเองกับอันนะเช่นกัน

นายหญิงแห่งตระกูลโอโนเสะหัวเราะน้อย ๆ  “ตอนก่อนแต่งงานน่ะเคยคิดค่ะ  แต่พอแต่งงานกับฮิซาโนบุซังแล้วก็ไม่รู้จะคิดไปทำไม...นอกจากเรื่องในบ้านจะยุ่งจนไม่มีเวลาจะคิดเรื่องอื่นแล้ว  บางทีก็ต้องช่วยฮิซาโนบุซังแก้ปัญหาเรื่องคนอีก”

“เอ๊ะ  คุณพ่อโอโนเสะปรึกษากับนายแม่ด้วยเหรอครับ?”  เขาคิดว่ายูคาริรับผิดชอบเฉพาะเรื่องในบ้านอย่างเดียวเสียอีก

“ใช่สิคะ  ใครจะเข้าใจเรื่องเด็ก ๆ ได้ดีกว่าผู้หญิงล่ะคะ  ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน  คิริฮาระซังไม่ได้เป็นมานายแบบอยู่อย่างนี้หรอกค่ะ...เอาละ  ขอตัวนะคะ  ให้โนงุจิซังแต่งต้นไม้ในสวนไว้  ต้องไปดูหน่อยน่ะค่ะ”  พูดแล้วยูคาริก็เดินจากไป  ปล่อยให้โทโมกิยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น

แล้วเด็กหนุ่มก็หัวเราะออกมาเบา ๆ  ลักษณะภายนอกของยูคาริกับอันนะไม่เหมือนกันเลยสักนิด  ยูคาริดูอ่อนหวานแต่เข้มแข็งแบบผู้หญิงญี่ปุ่นแท้ ๆ  ในขณะที่อันนะกระฉับกระเฉงคล่องแคล่วแบบผู้หญิงตะวันตก  แต่ในส่วนลึกแล้วเหมือนกันไม่มีผิด  ทั้งเข้มแข็ง  เฉลียวฉลาด  และมั่นคงในวิถีชีวิตของตนยิ่งกว่าใคร...เป็นแม่ที่วิเศษในความคิดของโทโมกิ


“กลับมาแล้ว  ชุน”  โทโมกิพูดพร้อมกับเปิดประตูบานเลื่อนออก

ร่างสูงนอนนิ่งอยู่บนฟูก  ข้างที่นอนมีอุปกรณ์จำเป็นสำหรับผู้ป่วยจำพวกที่ให้อาหารทางสายยางและอุปกรณ์สำหรับการขับถ่าย  โทโมกิเดินไปนั่งที่ข้างฟูกแล้วค่อย ๆ จับชายหนุ่มพลิกตัวจากท่านอนตะแคงให้นอนหงายเพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทับ

โทโมกิพิศมองใบหน้าของคนที่หลับสนิท  แผลที่ศีรษะเรียบร้อยดีและยังคงมีหัวกระสุนฝังอยู่ข้างในนั้นเรือนผมสีทองที่เจ้าตัวเคยภูมิใจเป็นหนักหนา  บัดนี้เป็นสีดำสนิทและยาวไปถึงกลางหลัง  โทโมกิเคยตัดผมให้ชายหนุ่มหลายครั้งแต่ก็ยังปล่อยให้ผมของวายะยาวไปอย่างนั้น  เผื่อว่าสักวันหนึ่งที่ชายหนุ่มลืมตาขึ้น  จะได้ย้อมสีและตัดทรงอย่างที่เคยทำได้เลย  ผมสีดำทำให้ดวงหน้าของวายะดูเครียดขรึมและเผือดขาว...ไม่คุ้นตา...ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่คุ้นตา  วายะคนที่โทโมกิคุ้นเคยคือผู้ชายร่างสูงผมทองท่าทางหยิ่งยโสเท่านั้น

เด็กหนุ่มลูบแขนของวายะเบา ๆ แล้วก็สะท้อนใจ  ร่างกายใหญ่โตที่เคยเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อบัดนี้ผอมซูบ  แขนแข็งแรงที่เคยโอบกอดเขาไว้บอบบางลงถึงเพียงนี้  แม้จะคอยบริหารอยู่สม่ำเสมอแต่กล้ามเนื้อก็ฝ่อลีบลงทุกที...นานเหลือเกิน  วายะนอนอยู่อย่างนี้มานานเหลือเกินแล้ว  จนแทบจะกลายเป็นคนที่เขาไม่รู้จักไปเสียแล้ว

น้ำตากำลังจะหยดไหลเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ประทานโทษครับ  คุณหนู”

โทโมกิรีบเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว  “มะ...มีอะไรเหรอ?”

“มีจดหมายมาน่ะครับ  จ่าหน้าซองถึง...วายะซัง”

โทโมกิสะดุ้งวาบ...จดหมายถึงวายะ  จากใครกัน?...เขารีบลุกไปเปิดประตูห้องแล้วรับจดหมายมา  ลายมือที่ไม่คุ้นเคยปรากฏอยู่บนซองจดหมาย  เด็กหนุ่มพลิกดูชื่อผู้ส่ง

...โอมิยะ  อิจิโร่  จากซางะ...

แม้จะไม่เคยได้ยินชื่อนี้แต่โทโมกิรู้ว่าคนคนนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับวายะเป็นแน่  เขากลับไปนั่งที่ข้างที่นอนของวายะ

“ชุน...มีจดหมายจากคนที่ชื่อโอมิยะซังแน่ะ  รู้จักใช่มั้ย?  เดี๋ยวฉันจะอ่านให้ฟังนะ”

โทโมกิฉีกซองจดหมายแล้วคลี่กระดาษเขียนจดหมายออกอ่าน

“สวัสดี  วายะ  เธอบอกให้ฉันติดต่อมาเมื่อถึงเวลา  ฉันก็ติดต่อมาตามสัญญาแล้ว”  เด็กหนุ่มขมวดคิ้วนิดหน่อยกับข้อความที่ขึ้นต้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแต่ก็อ่านต่อไป

เนื้อความในจดหมายสั้น ๆ นั้นมีอยู่ว่า


สวัสดี  วายะ

เธอบอกให้ฉันติดต่อมาเมื่อถึงเวลา  ฉันก็ติดต่อมาตามสัญญาแล้ว

การผ่าตัดของรันมารุเมื่อปีที่แล้วเป็นไปด้วยดี  และการฟื้นตัวก็ดีมาก  หลังจากทำกายภาพบำบัดอยู่หลายเดือน  รันมารุก็เดินได้โดยไม่ต้องใช้ไม้เท้าแล้ว  และเดินได้นานขึ้นด้วย  ตอนนี้เขาก็เดินไปทำงานทุกวันแล้ว

จริงอยู่ว่าถ้าต้องไปไหนไกล ๆ ให้นั่งรถเข็นจะสะดวกกว่า  แต่ถ้าฝึกเดินอีกหน่อยก็จะกลับมาเดินได้เหมือนเดิมเอง  และหมอบอกว่าไม่ต้องทำการผ่าตัดอะไรอีกแล้ว

เพราะงั้นนะ  วายะ...ไม่จำเป็นต้องส่งเงินมาแล้ว  เงินที่เธอส่งมาให้ตลอดก็ยังเหลือ  ซึ่งฉันตั้งใจจะเก็บสะสมไว้ซื้อบ้านเล็ก ๆ สักหลังในละแวกนี้  รันมารุเคยบอกเธอหรือเปล่าว่าเขาฝันอยากมีบ้านที่มีบริเวณ  ถ้าไม่เคย...แปลว่านี่เป็นความฝันที่เขามีร่วมกับฉัน  ไม่ใช่มีกับเธอ...อย่าหาว่าเยาะเย้ยเลยนะ  แต่ฉันดีใจมากเลยว่ะ

ฉันขอรับรันมารุไว้ละนะ  และสัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุดจนกว่าจะตายจากกันเลย  แล้วก็ขอบคุณสำหรับแหวนแต่งงานที่เธอให้ไว้  รันมารุใส่ติดนิ้วไม่ยอมถอดเลยละ


สุดท้ายนี้ก็ขอให้เธอมีความสุขกับคนที่เธอเลือก  อย่าให้แพ้ฉันล่ะ

ถ้าโชคชะตากลั่นแกล้ง  เราคงได้เจอกันอีก


ลาก่อน

โอมิยะ  อิจิโร่


ตัวหนังสือตรงหน้าพร่าเลือน  แล้วหยดน้ำตาก็ตกต้องกระดาษ  โทโมกิรีบปาดเช็ดมันออกโดยเร็ว  แต่น้ำตายังคงไม่หยุดไหล

ขอให้มีความสุขงั้นหรือ...ผู้ชายคนนั้นไม่รู้สินะว่าเขาต่างหากที่เป็นคนส่งเงินไปให้แทนวายะตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้  ที่ส่งจดหมายมานี่ก็เพราะเขาเผลอใส่ที่อยู่เป็นที่นี่ลงไปเสมอด้วยความเคยชิน  โอโนเสะจ่ายเงินรายเดือนให้วายะส่งกลับไปบ้านเกิดอย่างสม่ำเสมอตามที่สัญญาไว้  และผู้ชายคนนั้นคือคนที่รับรันจังของวายะไปดูแลและสร้างครอบครัวอย่างมีความสุข

...แล้วเขาล่ะ...อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าความสุข...

“ชุน...โอมิยะซังเขา...บอกให้มีความสุขมาก ๆ แน่ะ...แล้วตอนนี้  ชุนมีความสุขหรือเปล่า?...”

โทโมกิซบหน้าลงกับอกของวายะแล้วสะอื้นไห้


หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับโทโมกิและวายะ  โอโนเสะได้ตัวไซงะ  คาซุกิในที่เกิดเหตุคาหนังคาเขาในสภาพบอบช้ำเหมือนผ้าขี้ริ้ว  ห้องขังของลูนาติก  ลัสท์คือที่ไปของคาซุกิโดยไม่ต้องไต่สวน  และบทลงโทษที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าความตายก็รออยู่ที่นั่น
ห้องขังที่โอโนเสะส่งคาซุกิเข้าไปไม่ใช่ห้องแบบที่วายะเคยโดนขัง  แต่เป็นห้องพิเศษสำหรับกิจกรรมทรมานโดยเฉพาะ  ในห้องมีอุปกรณ์มากมายเช่นพวกโซ่  รอก  ม้าไม้  และขื่อคา  เพื่อใช้ในการถ่ายแบบหรือถ่ายภาพยนตร์...และในวันนั้น  กล้องวิดีโอหลายตัวก็ถูกในมาติดตั้งในห้องนี้  โดยไม่รอให้คาซุกิได้ฟื้นตัวจากการบาดเจ็บ

“เรียลลิตี้ SM โชว์”  คือภาพยนตร์พิเศษที่ถูกจัดแทรกเข้ามาในลำดับกระบวนการผลิตของลูนาติกลัสท์  นักแสดงนำคือคิริฮาระ  ยู  นายแบบตลอดกาล  โดยมีผู้ช่วยเป็นโทคิโตะ  โฮสต์ระดับต้น ๆ ของลูนาติกคลับที่เพิ่งได้รับบทในภาพยนตร์เป็นครั้งแรก

ตลอดหนึ่งอาทิตย์แห่งการคุมขัง  คิริฮาระประเคนเอาความคลั่งแค้นที่ถูกพรากเอาคนที่เป็นเสมือนพี่ชายไปใส่คาซุกิไม่ยั้ง  ทุกการลงโทษและการทรมานถูกงัดมาใช้กับนักโทษเท่าที่จะคิดได้  เพียงแค่สามวันแรก  คาซุกิก็ได้ทำความรู้จักกับอุปกรณ์ทุกชนิดในห้องนั้นและทรมานจนแทบกระอักเลือด  แม้จะได้รับอาหารบ้างแค่กันตายแต่ก็แทบไม่ได้ดื่มได้กินอะไรนอกไปจากน้ำรักของผู้คุมทั้งสอง  ไม่มีโอกาสได้เอนหลังแตะพื้นแม้แต่ในตอนที่หมดสติ  ร่างของเขาถูกแขวนกับโซ่ที่ห้อยลงมาจากเพดานตลอดเวลา

“ฉันจะทำให้แกรู้จักใช้แต่ประตูหลังจนไปนอนกับผู้หญิงที่ไหนไม่ได้อีกเลย!!”  คิริฮาระประกาศกร้าวและก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ

กว่าจะสิ้นสุดความทรมาน  ช่องทางด้านหลังของคาซุกิไม่เคยได้ว่างเว้นจากสิ่งแปลกปลอมที่ถูกนำมาสอดทิ้งไว้ตลอดเวลา  ถูกโทคิโตะข่มขืนครั้งแล้วครั้งเล่า  ถูกคิริฮาระย่ำยีเสียจนแทบไม่เหลือความเป็นคน

แล้วโอโนเสะก็ปล่อยตัวเขาออกมา...เพื่อต่อรองกับไซงะกรุ๊ป

ความเสียหายที่คาซุกิทำไว้กับโทโมกิถูกคิดบัญชีทบต้นทบดอกจนไซงะกรุ๊ปต้องสูญเสียธุรกิจในมือทั้งหมดให้กับลูนาติก  ลัสท์  และมันยิ่งเลวร้ายลงไปอีกเมื่อมีคนบางกลุ่มในไซงะกรุ๊ปพยายามต่อกรกับลูนาติก  ลัสท์อีกครั้ง  และนั่นทำให้ภาพยนตร์ที่ถูกถ่ายไว้ออกวางจำหน่ายทันทีในชั่วข้ามคืน

ด้วยชื่อของคิริฮาระทำให้ภาพยนตร์เรื่องนั้นขายดีถล่มทลายจนทุกวันนี้ก็ยังไม่มีใครทำลายสถิติได้!!

คาซุกิไม่มีหน้าจะอยู่ในญี่ปุ่นอีกต่อไป...และไม่มีหน้าจะไปอยู่ตรงส่วนไหนของโลก  ใครก็ตามที่อยู่ในวงการ SM ย่อมจะรู้จักหน้าเขาจากภาพยนตร์เรื่องนั้น  และเพราะสร้างความเสื่อมเสียอับอายให้กับวงศ์ตระกูลด้วยความโง่ของตนครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้คาซุกิถูกอัปเปหิออกจากตระกูล  เขาต้องใช้เงินเก็บของตนทำศัลยกรรมเปลี่ยนใบหน้าและหนีไปอยู่ต่างประเทศ  ไม่เหลือตัวตนของไซงะ  คาซุกิอีกต่อไป


โทโมกิรู้เรื่องนี้จากฮิโรอากิ  แต่มันไม่มีความหมายอะไรกับเขาอีกแล้ว  ในตอนนี้เขามีภาระอื่นที่ต้องทำ

เด็กหนุ่มทุ่มเทชีวิตให้กับการดูแลวายะ  หลังจากเริ่มเรียนพยาบาลได้ไม่นานเขาก็ขอให้โอโนเสะย้ายวายะมาไว้ที่บ้าน  ระหว่างที่เรียนอยู่  ในตอนกลางวันโอโนเสะก็จ้างพยาบาลมาคอยจัดการให้  ส่วนโทโมกิรับหน้าที่ตอนกลางคืนและคอยเป็นผู้ช่วยจนกระทั่งเรียนจบ

แม้การดูแลวายะจะเหนื่อยยากสาหัสแค่ไหน  แต่เขาไม่เคยทิ้งความหวังว่าวายะจะลืมตาขึ้น  ทุก ๆ วันโทโมกิจะคอยนวดไปตามร่างกายของวายะพร้อมกับพูดคุยด้วย  บางครั้งก็ร้องเพลงให้ฟัง...เขาไม่รู้ว่าวายะชอบเพลงอะไร  จึงร้องแต่เพลงที่ตัวเองชอบ  ในวันเกิดของเขาหรือของวายะและวันคริสต์มาสก็จะมีเค้กและของขวัญมาจัดงานฉลองเงียบ ๆ ที่ข้างฟูกนอน

โทโมกิพร่ำกระซิบบอกที่ข้างหูของชายหนุ่มอยู่เสมอ  ว่าเขารออยู่...แต่การรอคอยนั้นช่างแสนยาวนาน  กว่าหกปีแล้ว...วายะยังคงนอนหลับสนิทโดยไม่มีสัญญาณใด ๆ บ่งบอกว่าจะตื่นขึ้นมาได้  หลายครั้งที่ความเข้มแข็งพังทลายลง  โทโมกิก็จะกอดวายะแล้วร้องไห้อย่างนี้...เผื่อว่าสักวันหนึ่ง  วายะจะกอดเขาไว้แล้วปลอบโยนอีกครั้ง

นั่นเป็นความหวังที่รางเลือนยิ่งกว่าความฝันในความฝัน  วายะไม่เคยตอบสนอง  ไม่เคยรู้สึกรู้สาแม้กระทั่งตอนที่เขาสุดจะอดกลั้นอารมณ์ของตัวเองและอาละวาดเอากับร่างที่นอนนิ่งนั้นจนคนอื่น ๆ ต้องเข้ามาช่วยกันห้าม  โอโนเสะเคยถามอยู่หลายครั้งว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปจ้างพยาบาลมาดูแลต่อไหม  แต่โทโมกิก็ปฏิเสธและพยายามทำให้ดีขึ้นกว่าเดิม

ชื่อของเขาสลักไว้บนแผ่นอกนั้นแล้ว...เขาจะต้องดูแลของของเขาให้ดีที่สุด...แม้จะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตก็ตามที

...เพียงแต่...


“ถ้า...ในความฝันมีความสุข  ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ...ชุนจะอยู่กับรันจังฉันก็ไม่ว่า...แต่...ชุน...”  น้ำเสียงเหือดหายไปในลำคอ  “ฉันไม่มีความสุขเลย...ในขณะที่ใคร ๆ ก็มีความสุขกัน  มีแต่ฉันคนเดียว...ไหนบอกว่าฉันเป็นของชุนคนเดียวไง  แล้วทิ้งฉันไว้แบบนี้น่ะเหรอ?...อุตส่าห์ได้ฉันคืนไปแล้วทั้งที  แล้วทิ้งฉันไว้แบบนี้น่ะเหรอ...ชุน...นี่ไง  โอมิยะซังบอกว่าชุนไม่ต้องรับผิดชอบรันจังแล้วไง  ก็รับผิดชอบฉันซี่  ชุนเป็นคนเดียวในโลกที่ต้องการฉันนะ...ฉันที่แม้แต่พ่อแม่ตัวเองยังไม่ต้องการ...ชุนต้องการฉันไม่ใช่เหรอ  แล้วทิ้งฉันไว้อย่างนี้ได้ยังไง...ชุน...”

โทโมกิพร่ำพูดแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน  แต่ครั้งนี้เขากลั่นมันออกมาจากความรู้สึกรวดร้าวลึกล้ำ  แม้แต่รันจังยังมีความสุขได้  แล้วเขาล่ะ...เขาจะไม่มีสิทธิ์มีความสุขบ้างเลยหรือ  ทั้งที่เขาสามารถก้าวข้ามกำแพงแห่งความกลัวของตัวเองมาได้แล้ว...เขาจะมีความสุขบ้างไม่ได้เลยหรือ

เด็กหนุ่มซุกอยู่กับอกกว้างสะท้านร่างสั่นด้วยแรงสะอื้นอยู่เป็นนานกว่าจะสงบลงได้  เขาไล้ปลายนิ้วไปตามรอยแผลที่สลักเป็นชื่อของตนบนแผ่นอกนั้น...คิดไปถึงห้องไร้กาลเวลาแห่งนั้น  คิดถึงอกกว้างที่เคยหนุน  คิดถึงเสียงหัวใจคุ้นเคยที่อยู่ใต้แผ่นอกนี้...

พลันก็แว่วเสียงถอนใจและแรงสะเทือนแปลกประหลาดจากอกที่หนุนซบอยู่  โทโมกิเบิกตากว้าง...เขาหูแว่วไปเองงั้นหรือ...ไม่หรอก  แรงสะเทือนแปลก ๆ นั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง  พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้น

โทโมกิยันกายลุกขึ้นแล้วจ้องขวับไปที่ใบหน้าของวายะทันที  แล้วก็ได้พบกับดวงตาสีเข้มที่จ้องมองมาก่อนแล้ว!!

ริมฝีปากของชายหนุ่มขยับแผ่วเบา  พยายามเอื้อนเอ่ยเป็นถ้อยคำที่ไร้เสียง  หากโทโมกิรับรู้ได้...


“...โทโมะ...”


ปาฏิหาริย์...โทโมกิบอกกับตัวเอง  หากนี่เป็นความฝันก็อย่าให้เขาตื่นขึ้นมาตอนนี้เลย  ให้เขาได้ฝันอย่างนี้ต่อไปเถอะ...

แต่นี่ไม่ใช่ความฝัน  เมื่อริมฝีปากนั้นขยับเรียกชื่อเขาอีกครั้ง

“...โทโมะ...”

“ชุน!  ชุน!!”

โทโมกิผวาเข้ากอดวายะแน่น  น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลไปไม่นานหลั่งรินออกมาอีกครั้ง  หากครั้งนี้มันหลั่งออกมาด้วยความปีติตื้อในหัวใจ...ปาฏิหาริย์ที่เขาเฝ้าหวังมาตลอดหลายปีเป็นจริงแล้ว  ความเชื่อที่เขาไม่ยอมทิ้งมันไป  ในที่สุดก็สื่อไปถึงวายะแล้ว!!
เด็กหนุ่มจับมือผอม ๆ ของวายะมาจูบเบา ๆ ที่ฝ่ามือแล้วแนบลงกับแก้มของตน

“นายมาช้าอีกแล้วนะ...ชุน...คนบ้า...”

เรียวปากแห้งผากเหยียดออกเป็นรอยยิ้มที่คุ้นเคย...แม้จะต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะได้วายะคนเดิมกลับคืนมา  แต่มันคงไม่หนักหนาไปกว่าหลายปีที่ผ่านมานี้หรอก...ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์  แต่เพียงเท่านี้เวลาของพวกเขาก็จะเดินไปด้วยกันอีกครั้ง  แม้จะไม่ใช่ในห้องไร้กาลเวลาแห่งนั้นก็ตาม...

...

สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดมาปะทะใบหน้าพร้อมกับกลีบดอกซากุระที่ร่วงพริ้วลงมาบนถนน  มือใหญ่ยกขึ้นเสยเส้นผมสีทองที่ปลิวระใบหน้าออก

“อากาศดี  แต่ลมแรงไปหน่อยนะ”  ร่างบนเก้าอี้รถเข็นบ่น

“ก็เรื่องปกตินี่นา  จะไปสนใจอะไรกับลม  สนใจดอกไม้สิ”  คนที่เดินเข็นรถให้ชี้ให้ดูซากุระย้อยกิ่งที่อยู่ในสวนของมหาวิทยาลัยที่เดินผ่าน

“ไอ้ต้นนั้นฉันเห็นทุกปีนี่นา”

“แต่ไม่ได้เห็นมาหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ  ดูซะให้หายคิดถึงสิ”

“ไม่ได้คิดถึงเสียหน่อย  คิดถึงกาแฟของมาสเตอร์มากกว่าอีก”

“เดี๋ยวก็ได้ดื่มแล้วน่า  ซื้อออกมานั่งชมดอกไม้ด้วยเลยมั้ยล่ะ?”

“ไม่ละ  อยากคุยกับมาสเตอร์มากกว่า”

“นั่นสินะ  มาสเตอร์ต้องตกใจแน่เลย  ถ้าเห็นหน้าชุนน่ะ”

“ต้องตกใจแหงอยู่แล้ว  ยิ่งนั่งรถเข็นมาแบบนี้...ให้ตายสิ  นี่มันกรรมที่ทำกับรันจังตามสนองชัด ๆ”  ชายหนุ่มหัวเราะพลางส่ายหน้าน้อย ๆ

“ก็ใช้คืนเขาให้หมด ๆ ไปซะ  แล้วจะได้ใช้คืนให้ฉันเสียที”

“หึ...จะชดใช้ให้ทั้งชีวิตเลยครับ  คุณหนูโทโมะ”

“อย่ามาประชดนะ”  พูดแบบนั้นแต่ก็หัวเราะเบา ๆ แล้วหยุดรถเข็นที่ประตูกระจกของร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

“โอ๊ะ  มีคนที่อยากเจออยู่ด้วยแฮะ”  พูดพลางยิ้มกว้างเมื่อเห็นเงาของใครอีกสองคนนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์

เสียงกระดิ่งที่แขวนไว้หน้าประตูร้านกาแฟดังขึ้นเมื่อผู้มาเยือนผลักประตูเข้าไป  แล้วก็ได้ยินเสียงทักทายที่คุ้นเคยดังต้อนรับ

“ยินดีต้อนรับครั...วายะซัง!!?”

“วายะ!!?”

“กลับมาแล้ว  มาสเตอร์  กลับมาแล้ว  คิริยู  และกระต่ายของคิริยูด้วย...”

ร่างสูงยกมือโบกทักทาย  แม้จะต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าเขาจะเดินมาที่นี่ด้วยขาของตัวเองได้อีก  แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก  เมื่อยังมีคนคุ้นเคยรอต้อนรับการกลับมาของเขาอยู่เสมอ

...และมีคนที่เป็นของเขาเพียงคนเดียวคอยอยู่เคียงข้างเสมอ...

วายะกุมมือโทโมกิแล้วบีบเบา ๆ


...เพียงแค่นี้ก็พอแล้วจริง ๆ...


13  มกราคม  2555


END

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านมาตลอดนะครับ

[Minako]

โฮวววว สงสารวายะกะโทโมะ 
สมน้ำหน้าคาซุกิโคตรๆ อ่านแล้วสะใจมาก สม!!!
....แต่ว่า.... จบแล้วหรอ 
ยังอารมณ์ค้างอยู่เลย อย่าจบน้าาาาาา *เวิ่น
รักคนเขียน รักเรื่องนี้ ขอบคุณน้าที่แต่งเรื่องหนุกๆให้อ่าน 
ถ้าตีพิมพ์ขอเล่มนึงนะคะ 5555

[salapaw]

สเปเชียลลลลลลลลลลล  อังกอร์ตอนนึงได้ไหมคะ   ยังไม่สุด

[Angel_K]

สุดท้ายก็ได้เข้าใจถึงความรักกันจริงๆ สักทีนะ 

[dear77]

ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่านค่ะ จะติดตามต่อไปค่ะ

[Pupay]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ลุ้นๆ น่าตื่นเต้นค่ะ 

 

[jiki]

เอ่อ จะเป็นไรไม๊ที่เราสงสารคาซุกิอ่ะ ตายไปเลยยังง่ายกว่าอีก

ตอนแรกเราหวังว่ามันจะมีเนื้อหาต่อยอดจากตอนต้นเรื่องไปอีกหน่อย แต่ว่า...ต่อตอนปัจจุบันแล้วจบเลยเหรอเนี่ย อยากให้ต่อไปอีกหน่อยจังเลย

ยังไงก็ตาม ลูกแมวก็อยู่กับเจ้าของอย่างมีความสุขแล้วสินะ ดีใจด้วยจ้า โทโมะจัง

[tong_pub]

เอาจริงๆเลยนะ...
ไม่คิดว่าคนแต่งจะบีบหัวใจเราขนาดนี้ มันโคตรเจ็บปวดอ่ะ
ยิ่งตอนที่บรรยายถึงโทโมะกิที่ทำเพื่อวายะด้วยแล้วมันเศร้ามากอ่ะ
สุดๆเลย

เรื่องนี้คือ SM เรื่องแรกในบอร์ดนี้ตั้งแต่สมัครมาแล้วอ่านติดมากๆ
ชอบมากๆ มันไม่รุนแรงแบบเว่อร์ๆอ่ะ มันอยู่ในระดับที่รับได้
ชอบตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย ไม่มีตอนไหนที่ไม่ชอบเลย
คนแต่งแต่งได้ดีมากๆ บรรยายลื่นไหลไม่มีตรงไหนขัดกันเลย
ความรู้สึกของตัวละครแต่ละตัวเด่นชัด
ปกติถ้าตัวละครใช้ชื่อญี่ปุ่นเราจะอ่านเป็นการ์ตูน
แต่นี่คือนิยายวายเรื่องแรกที่เราอ่านเป้นชื่อญี่ปุ่น
เราอ่านเรื่องนี้วนอยู่สองสามรอบเพื่อรอตอนต่อไป
คือชอบมากจริงๆ

ขอบคุณคนเขียนนะคะที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน
ขอบคุณมากๆค่ะ ^^



 

[~มือวางอันดับ1~]

 +1 สนุกอ่ะ ในที่สุดชุนก็ฟื้นมา แต่อยากอ่านชุนโทโมะ เยอะ ๆ อ่ะ เขาดีกันแค่ 2 ตอนเองง่ะ

[Ryoooo]

อ๊ายยยยย จบแล้วเรอะ
ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ

ร้องไห้ไปกับโทโมะด้วย และดดีใจมากกกกกที่วายะฟื้นขึ้นมา

ชอบตอนนี้คะ มีหลายอารมณ์แต่เข้ากันมา

แต่เค้ายังอยากได้ NC หลังจากวายะนอนมา 6 ปีอะ เหอๆ ไม่ค่อยเลยยย

ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องราวความรักในหลายๆแง่มุมมาให้อ่านค๊าา

[คันจัง]

ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ รอติดตามผลงานชิ้นต่อไป 

[vocaloid]

จบแล้ว นิยายเรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ 
อยากได้ตอนพิเศษอีกนิดนึงอ่ะ
รู้สึกว่ามันจบเร็วไปหน่อย อาจจะมีตอนย้อนอดีตเยอะไปหน่อยมั้ง
เลยทำให้มาปัจจุบันช้า และน้อยไปหน่อยด้วย
รู้สึกอารมณ์มันค้างอ่ะ 55
แต่ถ้ามีหนังสือก็ซื้อนะคะ

[sunshadow]

    โฮ่ โทโมะลงทุนเรียนพยาบาลเลยเหรอเนี่ย
    จะน่ารักเกินไปแล้ว
    แต่ว่ายะนี่กินแรงชะมัด ต้องให้โทโมะดูแลตลอดเลยอ่า
    แต่อย่างน้อยทั้งคู่ก็มีความสุขละนะ ^ ^




   

[moobarpalang]

น้ำตาแทบจะไหลเลยอะ
อ่านแล้วซึ้งอะ

[iforgive]

เป็นอีกเรื่องที่ชอบค่ะ

[BBnuna]

จบแล้วสิน่ะ น้ำตาคลอเลยT T ขอตอนพิเศษได้มัยค่ะ

[fastation]

จบแล้ว สนุกมากเลย
ซึ้งโคตร 

[КίmY]

จบแล้ววว   
นึกว่านายจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้วซะอีกชุน ฮื่อๆ   
สนุกมากๆเลยฮะ จะรอติดตามผลงานต่อๆไปนะฮะ 
             

[aloney]

จบซะแล้ว

ซึ้งมากๆ  โทโมะน่ารักที่สุด

ขอตอนพิเศษแบบหวานๆของชุนโทโมะสักตอนได้ไหม
 

[$VAN$]

ชุนจังได้ชดใช้กรรมที่กระทำไว้กับรันจังแล้ว
ด้วยการกลายเป็นมนุษย์ผัก

โทโมะเข้มแข็งมาก ดูแลชุนตั้ง 6 ปี
ชุนต้องทะนุถนอม อ่อนโยนกับโทโมะให้มากๆนะ

คาซุกิโดนลงโทษแบบยิ่งกว่าตายทั้งเป็น โหดมากๆ 
แบบนี้ไม่มีใครกล้ายุ่งกับลูนาติกลัสท์แล้ว

ชูมืออยากอ่านสเปเชียลด้วยคนนะคะ

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
+vote,duck

[maple4120]

จบจนได้แฮะ ไม่อยากให้จบเลยย 
ช็อคแทบตายตอนที่วายะโดนยิงอ่า เกือบร้องไห้ไปหลายหนด้วยตอนที่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา 
พอฟื้นขึ้นมาก็ดีใจยิ่งกว่าถูกหวยซะอีก ในที่สุดทั้งโทโมะและวายะก็จะได้มีความสุขกันเสียที 
อุปสรรคเยอะเหลือเกินจริงๆ สำหรับคู่นี้ แต่สุดท้ายก็จบอย่างแฮปปี้ล่ะนะ
ชอบสำนวนการแต่งของคุณ KOKURO จริงๆค่ะ ภาษาสวยมากๆ อ่านลื่นไหลไม่ติดขัดเลย
ส่วนเรื่องรวมเล่ม แนะนำว่าเอารูปการ์ตูนไว้เป็นรองปกดีกว่าค่ะ แล้วหน้าปกก็ปล่อยไว้โล่งๆ มีแต่ชื่อเรื่องก็ได้
ไม่ได้ไม่ชอบรูปการ์ตูนนะคะ เพียงแต่ถ้าหน้าปกมันส่อเกินไป เราจะไม่กล้าเอาไปอ่านในที่สาธารณะอ่ะ 
แต่นี่เป็นแค่ความเห็นส่วนตัวของเรานะคะ ไม่ต้องทำตามก็ได้ แค่ลองออกความเห็นดูเฉยๆ หวังว่าจะเป็นประโยชน์บ้างน่ะค่ะ
อย่างไรก็ตาม เราจะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ 

ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านค่ะ

[kungyung]

จบซะแล้ว ชอบอ่ะ

[karmdodcom]

จบแล้ว....(เสียดายจัง)
น้ำตาแทบไหลตอนสุดท้าย เหอๆ..
อยากอ่านเรื่องของมาสเตอร์จังเลยยยยยยยย T^T!!!!!
มาสเตอร์น่ะ!!! เฮ้ย!! ใช่ลูกชาย...จริงๆเร๊อะ!!
(เง้อ..แอบหวังให้นัตสึเมะรับนา...)

[HISY]

จบแล้วอ่่อ  เหมือนยังไม่สุดในอารมณ์
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้นะคะ

[silverspoon]

ถ้าวายะไม่ฟื้นนี่คงรู้สึกว่าโลกใบนี้โหดร้ายมาก

ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้สนุกดีมากๆ รอติดตามผลงานต่อไป

ปล. เราชอบ nc คุณนะ ไม่ถึงขั้นหยาบโลน แต่ก็ไม่เลี่ยนซ้ำซากเหมือนขนบนิยายวายเรื่องอื่น

[phoenixa]

จบแล้ววว
แต่ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะค่ะ
ต่างคน ต่างก็ก้าวผ่านอุปสรรค ปัญหากันแล้วอ่ะเนาะ
ทำให้โตขึ้น มีทัศนคติที่แตกต่างไปจากเดิมด้วย
ขอบคุณมากค่ะ