หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[river]

ชุน อยู่ลึกสุดใจ จริงๆ

[phoenixa]

หวังว่ารันจังจะไม่ลืมอีกนะ
ขอให้จดจำไว้ แม้ว่าวายะจะไม่มีวันได้รู้เลยก็ตาม
เพราะท่าทางแมวแก่ขี้ขโมยจะหวงเอาไว้ล่ะนะ
เป็นตอนที่ซึ้งมาก ได้เห็นวายะเติบโตขึ้นด้วย

[HISY]

 สงสารชุน ร้องไห้เลย

[sunshadow]

    อดีตของวายะกะรันจังอย่างโหดอ่า
    อ่านแล้วเครียดไปเลย
    ของโทโมะดูกลายเป็นเรื่องจิ๊บๆ
    แต่ลงเอยอย่างนี้ก็อาจจะดีแล้วนะ
    อย่างน้อยก็ยังเหลือความรู้สึกดีๆเอาไว้
    แม้ว่าจะอยู่ลึก. . . ลึกมากๆจนแทบควานหาไม่เจอในความทรงจำก็เถอะฃ
    ทีนี้ก็เป็นเรื่องระหว่างวายะกะโทโมะแล้วล่ะ ว่าจะเดินทางไปแบบไหน

[okita]

  :sad11:อ่านแล้วไม่ไหวกับตอนนี้จริง ๆ ค่ะ บีบอารมณ์จริง ๆ น้ำตาซึม อึดอัดบอกไม่ถูก อยากให้วายะกับโทโมกิแฮปปี้กันซักที สงสารทั้งคู่

[from_mars]

สุดยอดด ทั้งรันจัง และชุนจัง เลือกทางเดินแล้วเดินต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคงนะ!
น้ำตาคลอกันเลยทีเดียวตอนนี้

รออ่านต่อ และขอบคุณจ้า

[jiki]

เย้ ปิดฉาก อดีตของอดีต
ก้าวต่อไปข้างหน้าในช่วงเวลาของอดีต(?)ได้แล้ว
 ส่วนเรา...ขอไปนั่งน้ำต่ซึมก่อนนะ อะฮึก

[Ryoooo]

รันจางงงง เศร้าแทนนนน
แต่ก็จำไม่ได้อาจจะดีก็ได้นะ

วายะ กลับมาหาโทโมะได้แล้ว

[maple4120]

สงสารชุน สงสารโอมิยะ สงสารรันจัง
เศร้าจังเลย ไม่มีใครไม่เจ็บเลยสินะ
ยังดีที่รันจังยังจำชุนได้ ถึงชุนจะไม่มีโอกาสได้รับรู้อีกแล้วก็ตามเถอะ
ว่าแต่ ตกลงว่าจำได้หรือจำไม่ได้มันจะดีกว่ากันล่ะเนี่ย แต่ก็ยังดีที่อย่างน้อยรันจังก็ยังมีคนที่รักคอยดูแล
แล้วก็.. คิดถึงโทโมะด้วยคนค่า ไม่เจอมากี่ตอนแล้วเนี่ย 55 อยากอ่านต่อแล้ว ขอไวๆนะค้า

[КίmY]

โอ้ไม่ได้เข้ามาซะนานกลับเข้ามาอีกทีก็.......   น้ำตาจะท่วมจอ 
แงงชุนจังงง   
รอนะฮะ  ^^

[KOKURO]

All I want # 25

ดวงตากลมโตสีดำขลับค่อย ๆ ปรอยปรือขึ้น  ในสติที่ยังพร่าเลือน  สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานห้องที่คุ้นตา  กลิ่นอายบางอย่างกำจายอวลและชัดเจนในความรู้สึก  ร่างเล็กเหลือบมองไปรอบตัวแล้วก็พบร่างสูงซึ่งมีเรือนผมสีทองนั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ฟูกนอน
ชื่อที่ติดอยู่ในความทรงจำลอดริมฝีปากออกมาเท่าเสียงกระซิบ

“...ชุน...”

เมื่อได้ยินเสียงเรียก  ร่างนั้นก็ขยับมาใกล้  หากด้วยฤทธิ์ยากล่อมประสาททำให้สติยังเลือนรางและดวงตายังพร่ามัว

“...ชุนเหรอ...?”

มือใหญ่วางลงบนหน้าผากแล้วลูบเบา ๆ

“กลับมาแล้ว  โทโมะ”

...กลับมาแล้ว...ไม่ได้ยินคำพูดนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ  ทุกครั้งที่กลับมาจากทำงานวายะจะพูดแบบนี้กับเขาเสมอใช่หรือเปล่า...แล้ววายะเลิกพูดกับเขาแบบนี้ตอนไหน...

ความคิดสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก  รู้แค่เพียงวายะอยู่ตรงหน้าและสัมผัสเขาอย่างอ่อนโยน

...อ่อนโยนหรือ...วายะไม่เคยอ่อนโยนกับเขามานานแค่ไหนแล้ว

โทโมกิยื่นมือเอื้อมไปทางร่างสูง  ซึ่งอีกฝ่ายก็จับมันไปแนบแก้มที่มีตอสั้น ๆ ของเคราที่เพิ่งผ่านการโกนให้สัมผัสสากมือน้อย ๆ  แล้วจูบที่ฝ่ามือนั้นเบา ๆ

...หรือที่นี่จะเป็นห้องไร้กาลเวลาแห่งนั้น...อาจใช่...นั่นเป็นที่แห่งเดียวที่จะได้สัมผัสตัวตนของวายะที่ทั้งโหดร้ายและอ่อนโยนคนนั้น

ถ้าที่นี่เป็นห้องนั้น...สิ่งที่เขาควรจะพูดคือ...

“...กลับมาแล้วเหรอ  ชุน...”

สิ่งที่ตอบรับกลับมาคือรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก...รอยยิ้มถือดีที่คุ้นตามานาน  นี่คือชุนของเขาจริง ๆ ด้วย

โทโมกิยกมืออีกข้างเอื้อมไปหาวายะ  แขนแกร่งจึงสอดเข้าใต้แผ่นหลังแล้วโอบประคองร่างเล็กขึ้นมากอดไว้แนบอก  กลิ่นน้ำหอมหอมเย็นและกลิ่นบุหรี่กรุ่นกำจายอยู่บนแผ่นอกและเสื้อเชิ้ต...กลิ่นที่เคยโอบล้อมเขาไว้ทุกเมื่อเชื่อวัน...มือเล็กเกาะขยุ้มเสื้อของวายะไว้แน่น  ซุกหน้าลงกับแผ่นอกหนาเหมือนจะโหยหาไออุ่น

“...ชุน...”  น้ำเสียงเลื่อนลอยกระซิบเรียกชื่อ  หากความทรงจำอันสับสนได้ผลักประโยคถัดมาให้พ้นริมฝีปาก  “...จะฆ่าให้ได้เลย...ด้วยมือฉันนี่แหละ...”

เจ้าของอ้อมกอดพ่นลมหายใจออกจมูกเหมือนจะหัวเราะ

“รู้แล้ว  จะรอนะ...แต่ตอนนี้พักก่อนเถอะ  แกยังไม่หายดี”

ริมฝีปากอุ่นแนบลงบนเรือนผมสีดำละเอียดนุ่ม  ดวงตาของโทโมกิหรี่ซึมลงทันทีราวกับต้องมนต์  เบียดกายเข้าซุกเหมือนลูกแมว

“...จะฆ่าชุนให้ได้เลย...สักวัน...”

“อื้ม...ตอนนี้อย่าเพิ่งฆ่าก็แล้วกัน”

“...ชุน...”

“ฉันอยู่นี่แล้ว...นอนซะ  โทโมะ...หลับให้สบายนะ”

สิ้นเสียงกระซิบ  โทโมกิก็ผ่อนลมหายใจยาวแล้วหลับสนิทไปในวินาทีนั้น...ทั้งที่ยังคิดว่าตนอยู่ในห้องไร้กาลเวลาของวายะ...


“โทโมกิซังได้สติแล้วเหรอคะ?  เมื่อกี้ได้ยินเสียงคุย”  ยูคาริ  นายหญิงใหญ่แห่งตระกูลโอโนเสะเปิดประตูบานเลื่อนเข้ามาในห้อง

“ยังหรอกครับ  แค่ละเมอน่ะ”  วายะตอบพลางกระชับอ้อมแขนกอดร่างที่ขดซุกอยู่กับอกให้ถนัดมือ

นายแม่นั่งลงใกล้ ๆ แล้วถาม  “แผลที่ถูกถอดเล็บหายดีแล้วเหรอคะ?”

“ยังรู้สึกเสียว ๆ อยู่บ้าง  แต่ไม่เจ็บแล้วละครับ”

“ก็ดีค่ะ  เพราะถ้าประคองคนป่วยทั้งที่มือยังเจ็บอาจจะพลาดหลุดมือได้นะคะ”  แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่วายะก็จับได้ถึงอารมณ์เหน็บแนมที่แฝงมา

“ผมจะไม่ปล่อยให้เขาหลุดมืออีกแล้วละครับ  นายแม่ไม่ต้องห่วง”

นายแม่ปรายตามองทั้งวายะและคนที่ซุกหลับอยู่ในอ้อมกอด

“โทโมกิซังละเมอหาคุณไม่รู้กี่ครั้งตอนที่คุณไม่อยู่”

“ครับ  ฮิโรอากิบอกผมแล้ว”  ชายหนุ่มตอบรับพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

ยูคาริจ้องตาวายะอีกครั้ง

“แล้วคุณพร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตโทโมกิซังแล้วจริง ๆ เหรอคะ  วายะซัง?”

“ครับ  ผมตัดสินใจแล้ว”  คำตอบเด็ดขาดหนักแน่น

“แล้วใครคนนั้นของคุณล่ะคะ?”

“รันจังมีคนดูแลแล้วครับ  และผมคิดว่าเขาน่าจะดูแลรันจังได้ดีกว่าผม  ผมคิดจะปล่อยมือจากรันจังแล้วเพียงแต่ภาระรับผิดชอบของผมยังไม่จบ  รันจังยังเดินไม่ได้  ผมยังต้องรับผิดชอบในส่วนนี้อยู่”  ดวงตาคมหรี่ซึมลงเล็กน้อย  แต่แค่ชั่วครู่ก็กลับคืนดังเดิม

“จะไหวเหรอคะ?”

“เรื่องรันจังผมรับผิดชอบแค่เรื่องเงินเท่านั้นครับ  แต่เรื่องโทโมะ...ผมต้องรับผิดชอบด้วยชีวิต”

ยูคาริมองหน้าวายะ  แววตาที่ชายหนุ่มทอดมองโทโมกิเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างที่เจ้าตัวเองก็คงไม่คิดว่าจะได้เห็นมาก่อน  ตั้งแต่กลับมาจากบ้านเกิด  วายะมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป  สีหน้าท่าทางไม่แข็งกระด้างเหมือนอย่างเคย  และมักจะมองโทโมกิด้วยสายตาที่อ่อนโยนกว่าแต่ก่อน

“แต่โทโมกิซังยังกลัวคุณมากนะคะ”

“ก็ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวก็ชินไปเอง  เหมือนเด็กที่กลัวหมา  ถ้าอยู่กับหมามาก ๆ ก็ชินไปเองละครับ”

“ดูเปรียบเทียบเข้าสิ”  น้ำเสียงนั้นตำหนิ

“มันเห็นภาพที่สุดแล้วละครับ”  วายะหัวเราะเบา ๆ แล้วค่อย ๆ วางโทโมกิลงกับฟูก  ห่มผ้าให้แล้วปัดเรือนผมที่ปรกระใบหน้าออกให้แผ่วเบา  “แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ  จากนี้ไปถึงผมจะหยอกโทโมะบ้าง  แต่จะไม่กัดจมเขี้ยวเหมือนแต่ก่อนแล้วละครับ”

“ก็ลองทำสิคะ  คราวนี้ไม่ใช่แค่แผลเป็นบนตัวแน่”

วายะยกมือขึ้นทาบแผ่นอกของตัวเองทันทีตามสัญชาตญาณ  แผลที่ตรงนี้ยังไม่หายดีแม้จะดีขึ้นมากแล้วก็ตาม

“ที่จริงผมก็ต้องขอบคุณท่านประธานนะครับ  ที่สลักชื่อของโทโมะไว้ตรงนี้”

นายแม่นิ่งรอให้วายะพูดต่อ

“ทำให้ผมเข้าใจความเจ็บปวดของโทโมะ  และทำให้เรามีค่าเสมอกัน...เป็นตัวตนที่เท่าเทียมกัน”

“ผิดแล้วค่ะ”  นายแม่พูดขึ้น  “ไม่ใช่เสมอกัน  แต่ตอนนี้คุณอยู่ต่ำกว่าโทโมกิซัง  โทโมกิซังเป็นคนของตระกูลโอโนเสะนะคะ  ส่วนคุณเป็นแค่บอดี้การ์ด  คุณต้องให้เกียรติเขาในฐานะลูกชายคนเล็กของฉัน  อย่าลืมตรงนี้ด้วยนะคะ”

น้ำเสียงเข้มงวดจริงจังทำให้วายะต้องก้มหน้ารับ  “ผมจะพยายามครับ  นายแม่”

“ไม่ใช่แค่พยายามค่ะ  คุณต้องทำให้ได้”  คำนั้นเน้นราวกับเป็นคำสั่ง  “แล้วอีกเรื่องนะคะ  เดินบนระเบียงให้มันเบากว่านี้หน่อย  จิเอะซังบ่นทุกวันเลยนะคะ”

“ก็มันยังเจ็บเท้านี่ครับ”  วายะโคลงศีรษะเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหัวหน้าแม่บ้านที่พร่ำบ่นเรื่องนี้อยู่ได้ทุกวี่วัน

“ถ้าหายดีแล้วก็ช่วยทำตัวดี ๆ ด้วยค่ะ  ถ้าคิดอยากจะอยู่กับโทโมกิซังไปทั้งชีวิตละก็  ฉันเข้มงวดนะคะ”  พูดจบนายแม่ก็ตัดบทก่อนจะออกจากห้องไป  “ขอตัวละค่ะ”

วายะส่ายหน้ากับตัวเอง  แม้ยูคาริจะเป็นผู้หญิงที่ไม่แสดงตัวตนและไม่เอาตัวไปเกี่ยวข้องกับธุรกิจการงานหรือเรื่องส่วนตัวของผู้เป็นสามีโดยเด็ดขาดอย่างภรรยาแบบประเพณีนิยมที่ดี  แต่โอโนเสะก็มอบอำนาจและสิทธิ์ขาดในบ้านให้นายแม่ดูแลทั้งหมดเช่นกัน  โอโนเสะอาจจะมีสิทธิ์ปลดเขาออกจากงานโฮสต์ได้ตามใจชอบ  แต่ยูคาริเองก็มีสิทธิ์ปลดเขาจากตำแหน่งบอดี้การ์ดของโทโมกิได้เช่นกัน  แม้จะเหมือนซ่อนอยู่ในเงา  แต่ในฐานะนายแม่  เธอก็มีสิทธิ์และอำนาจเทียบเท่าโอโนเสะผู้เป็นสามี  ชีวิตของทุกคนในบ้านโอโนเสะอยู่ในกำมือของเธอเท่า ๆ กับที่ทุกคนในสังกัดลูนาติก  ลัสท์อยู่ในกำมือของโอโนเสะ...และในบางครั้ง  วายะยังรู้สึกว่านายแม่เด็ดขาดและน่ากลัวกว่าโอโนเสะที่ยังมีการอ่อนข้อให้กันบ้างหลายเท่านัก

“ผู้หญิงมันน่ากลัวแบบนี้แหละ...”  พูดกับตัวเองแล้วก็หัวเราะเมื่อคิดไปถึงแม่ของตนที่บ้านเกิด  ก่อนจะจูบลงที่หน้าผากมนของโทโมกิเบา ๆ  “แกไม่โตไปเป็นผู้หญิงแหละดีแล้ว  โทโมะ”

...

สภาพจิตใจของโทโมกิดีขึ้นมากและสามารถกลับไปเข้าเรียนหลังจากเปิดเทอมใหม่ได้ไม่นาน  แม้จะช้าไปบ้างแต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับเรื่องการเรียน  และเริ่มไปโรงฝึกยูโดทันทีเมื่อสภาพร่างกายพร้อม...ซึ่งแน่นอนว่าคนที่ไปรับส่งทุกวันคือวายะ

ความกลัวกลับมามีอำนาจเหนือความเกลียดชังอีกครั้ง  โทโมกิหวาดกลัวและพยายามจะหลีกห่างจากวายะเท่าที่จะทำได้  แต่วายะไม่ปล่อยให้มันกลับไปสู่สภาพเดิมนานนัก  เขารู้...รู้มาตั้งแต่ตอนที่ได้กลับมากอดโทโมกิไว้แล้วว่า  เด็กคนนี้ยังมีความผูกพันกับเขาอยู่มาก  ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ทางกายแต่ผูกพันกันด้วยจิตใจอย่างซับซ้อน...เช่นเดียวกับที่เขาเองก็รู้สึก  แม้ปากจะบอกว่าต้องการโทโมกิเช่นสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง  แต่ลึก ๆ ลงไปในหัวใจของตนแล้ว  วายะรู้ดีว่ามันไม่ใช่  คำหนึ่งที่เขาค้นพบที่ก้นบึ้งของหัวใจคือ...คนคนเดียวในชีวิต...เขาต้องการใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างเขา  ให้เขาคอยปกป้องดูแลและให้ความสำคัญไปจนตาย  ใครสักคนที่จะมาแทนที่แม่หรือรันจังได้อย่างสมบูรณ์แบบ  และไม่มีวันไปเป็นของคนอื่นอีก

คิริฮาระเคยบอกไว้ว่า  ความรักคือการทุ่มหัวใจรักใครสักคนหนึ่ง  และยอมรับทุกอย่างในสิ่งที่คนคนนั้นเป็น  รักในสิ่งที่คนคนนั้นเป็น  แม้จะไม่ได้ครอบครองทั้งหมดของเขาก็ตาม...ดังเช่นที่ซาคากิ  คิโยฮารุรักเขา  และเขาก็ได้ตอบสนองความรักนั้นในแบบเดียวกัน

วายะเข้าใจ  แต่สำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่...สำหรับคนที่ไม่เคยมีสิ่งใดไว้ในมือของตน  การได้ครอบครองคือความหมายทั้งหมดของความรัก  เขาต้องการหลักฐานยืนยันให้รู้ว่าได้ทั้งหมดของคนคนนั้นเอาไว้จริง ๆ  เขาต้องได้รู้และได้เห็นว่าทั้งตัวและหัวใจของใครคนนั้นเป็นของเขาจริง ๆ

ในกรณีของรันจัง  มันเกิดจากความสั่นคลอนเพียงเล็กน้อยที่มีต่อคนที่เขาแน่ใจแล้วว่าครอบครองหัวใจเอาไว้ได้หากยังไม่ได้ครอบครองร่างกาย  ด้วยแรงผลักดันของความเป็นวัยรุ่น  ทำให้เขาพลั้งมือทำความผิดอันไม่อาจให้อภัยได้และสูญเสียรันจังไปตลอดกาล

สำหรับคิริฮาระ  ผู้ซึ่งเขาเสี้ยมสอนมาให้เป็นเสือร้ายที่แสนงดงามผู้สามารถครองหัวใจใครต่อใครได้นั้น  เขาครอบครองได้เพียงร่างกาย  และเขาเองที่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องของรันจังมากเกินกว่าจะไปคิดครอบครองหัวใจของผู้ชายคนนั้น  กระทั่งมีใครบางคนเข้ามารับเอาหัวใจดวงนั้นไป...วายะจึงได้รู้ตัวเองว่าตนสูญเสียโอกาสที่จะมีคนไว้เคียงข้างอีกครั้งและทำได้เพียงแค่เสียดายเท่านั้น

ดังนั้น  เมื่อได้พบกับโทโมกิ  ผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับรันจังและมีกิริยาท่าทีแบบเดียวกับคิริฮาระ  จิตใต้สำนึกจึงสั่งให้ครอบครองเอาไว้เป็นของตนให้ได้  ทั้งร่างกายและจิตใจ...หากคนที่ไม่เคยรู้วิธีการที่จะรักเช่นเขา  จึงได้ทำความผิดลงไปอีกครั้ง

เมื่อถูกโอโนเสะสั่งสอนด้วยวิธีการที่รุนแรงเท่าเทียมกับวิธีการของตน  ถึงได้รู้สึกตัวว่าสิ่งที่ตนทำมานั้นมันผิดมาตั้งแต่ต้น  เขาไม่เคยใช้สติและเหตุผลในสิ่งที่กระทำกับโทโมกิ  ทุกอย่างเป็นไปตามที่จิตใต้สำนึกและสัญชาตญาณบงการ  แต่ทุกความต้องการนั้นคือความจริง...ไม่ว่าจะพูดอย่างไรหรืออ้างเหตุผลอะไร  แต่เขาก็ต้องการให้โทโมกิเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นจริง ๆ

เพียงแต่...สิ่งที่เขาเป็นมาทั้งชีวิตมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้  แม้นึกอยากจะแก้ไขอะไรหลายอย่าง  แต่เรื่องจะเปลี่ยนแปลงตัวเองนั้นมันเป็นไปไม่ได้  ไม่อย่างนั้น...ตัวตนของเขาที่มีชีวิตอยู่ในตอนนี้จะมีความหมายอะไร  เขาอยากให้ความสำคัญกับโทโมกิ  ในฐานะที่เขาเป็น  “วายะ  ชุน”  อย่างที่เขาเป็นนี่แหละ

ต่อให้โทโมกิจะหวาดกลัวหรือชิงชังเขาสักแค่ไหน  ก็จะดูแล...จะให้ความสำคัญ...จนกว่าที่สักวันหนึ่งจะสามารถครอบครองหัวใจของโทโมกิไว้ได้

แม้จะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตก็จะทำให้ได้

...

[KOKURO]

เสียงตบเบาะในโรงฝึกของบ้านโอโนเสะดังก้อง  วายะที่เพิ่งพักจากการฝึกของตัวเองเดินผ่านมานั่งพิงเสาระเบียงทอดสายตามองสวนเหมือนไม่ใส่ใจอะไร  กระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าดังจากเบื้องหลังจึงได้เอ่ยขึ้นเบา ๆ

“คุณหนูเล็กขยันซ้อมดีนะ”

“ถึงอาจารย์จะไปธุระ  ปิดโรงฝึกหลายวันก็เบี้ยวซ้อมไม่ได้หรอกนะ  ไม่งั้นเมื่อไรจะเอาชนะคุณได้ล่ะ  วายะซัง”  ฮิโรอากิยืนเท้าต้นเสาแล้วชะโงกหน้ามามองตาร่างสูง

“จวนได้สายดำแล้วใช่มั้ย?”

“มันก็ยากอยู่นะ  แต่ก็นับว่าเร็วทีเดียวสำหรับคนที่เพิ่งเล่นมาได้สองสามปีน่ะ”

“เก่งหรือเปล่า?”

“เอ...ผมก็ไม่ค่อยได้ซ้อมกับเขาซะด้วยสิ”  ฮิโรอากิเอียงคอคิดนิดหน่อย  “คุณไปรับส่งที่โรงฝึกทุกวัน  ไม่รู้เหรอว่าโทโมกิเก่งหรือไม่เก่ง”

“ไม่เคยเข้าไปดูน่ะ  เอาเถอะ...อยากรู้ก็ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองละนะ”  พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืน

“จะไปไหนเหรอ?”

“ก็ไปเป็นคู่ซ้อมให้คุณหนูโทโมกิไงล่ะ”

“หา?”

วายะไม่รอฟังคำทัดทานของฮิโรอากิ  เดินเข้าไปในโรงฝึกที่โทโมกิกำลังฝึกตบเบาะอยู่ทันที

“วอร์มเสร็จหรือยัง?  ฉันซ้อมเสร็จไปรอบนึงแล้วนะ”

เสียงทุ้มต่ำที่อยู่ ๆ ก็ดังขึ้นใกล้ตัวทำเอาโทโมกิสะดุ้งและรีบกระโจนหนีไปก่อนที่ใจจะสั่ง

“มะ...มาทำไม!?”

“มาเป็นคู่ซ้อมให้แกไง”  วายะยืนกอดอกพร้อมกับยิ้มอย่างถือดีอย่างที่เคยเป็นมา  “ขอดูฝีมือหน่อยซิว่าเก่งพอที่จะฆ่าฉันได้หรือยัง”

โทโมกิมีท่าทีระวังตัวเต็มที่

“ให้ฮิโรอากิเป็นกรรมการ...ไม่ต้องห่วง  ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก  ไม่เล่นท่ากดด้วย”  ประโยคสุดท้ายเน้นคำเสียจนคนฟังก็รู้สึกได้ว่ามันแฝงความหมายอื่นเอาไว้

“ไม่...ไม่เอา!”

“ไม่กล้า?”

“ไม่ใช่นะ!”  เจ้าตัวเล็กตวาดแว้ด  แต่ทำท่าเหมือนจะขยับถอย

“โทโมะ...แกบอกจะฆ่าฉันใช่มั้ย?  ถ้าแค่นี้ยังไม่กล้า  แล้วเมื่อไรแกจะฆ่าฉันได้  เมื่อไรแกจะหนีจากฉันพ้น?...อ้อ  หรือจริง ๆ แล้วแกอยากอยู่กับฉันจนตัวสั่นแต่ไม่กล้ายอมรับกับท่านประธานกับนายแม่?”

คำพูดของบอดี้การ์ดหนุ่มเหมือนตบหน้าโทโมกิเข้าให้ฉาดใหญ่  ถ้อยคำหยาบคายและล่วงเกินนั้นวายะไม่เคยใช้กับเขาอีกเลยตั้งแต่มาเป็นบอดี้การ์ด  แล้วนี่อะไร...!?

ดวงตาของเด็กหนุ่มเป็นประกายวาบ  “ปากเสีย!  แกกล้าดียังไง...!?”

“งั้นกล้าปฏิเสธมั้ยล่ะ?”  วายะยักไหล่พลางยิ้มเยาะ

โทโมกิปราดเข้าใส่ร่างสูงอย่างลืมกลัว  แต่แล้วก็ถูกเตะปัดขาล้มลงง่าย ๆ

“ยูโดเนี่ย  เขาสอนให้พุ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้แบบไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้เรอะ?  อาจารย์แกคงดีใจตายเลยถ้ามาเห็นแกในตอนนี้น่ะ”  น้ำเสียงนั้นช่างหยามหยัน

โทโมกิกัดฟันกรอดแล้วตั้งท่าอีกครั้ง  คราวนี้การเคลื่อนไหวเฉียบคมสมเป็นนักยูโดมากขึ้น  แต่ด้วยอะไรบางอย่างยังทำให้เขาโจมตีวายะไม่ได้อย่างที่ใจคิด

“เก้ ๆ กัง ๆ อะไรอยู่เล่า  เข้าท่าให้ดีกว่านี้หน่อยสิ  กลัวฉันกอดหรือไง?”

ใช่...เขากลัวที่จะใกล้ชิดวายะ  ถ้าเข้าใกล้มากไปกว่านี้ละก็...วายะก็จะ...

วายะคว้าคอเสื้อยูโดของโทโมกิดึงแล้วกระชากให้หันหน้ามาหาเขาแล้วจับแขนเสื้อและสาบเสื้อไว้ในท่าฝึกที่ถูกต้อง

“เข้ามา  โทโมะ  ท่าอะไรก็ได้ที่แกถนัด  แล้วทุ่มฉันให้ได้”

...ไม่อยาก...ถ้าเข้าทำอย่างที่บอกละก็  วายะจะต้องคว้าตัวเขาไว้แน่...แล้วคงจะ...

อึดใจที่โทโมกินิ่งงันไป  วายะก็ปัดขาแล้วจับเด็กหนุ่มทุ่มอย่างง่าย ๆ  ก่อนจะดึงให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

“เหม่ออะไรอยู่  แกอยากฆ่าฉันไม่ใช่เหรอ  มัวแต่ยืนทื่อแบบนี้จะทำอะไรได้ล่ะ  เข้ามาสิ  โทโมะ”

...ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ  แต่จะรู้ได้ยังไงว่าวายะจะไม่...

ร่างเล็กถูกจับทุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า  แม้จะเป็นการทุ่มเบา ๆ และร่างกายของตนจะเคลื่อนไหวป้องกันการบาดเจ็บไปตามสัญชาตญาณ  แต่ในเวลาแค่สิบนาที  โทโมกิก็รู้ตัวว่าไม่สามารถทำอะไรวายะได้แม้แต่น้อย  แม้วายะจะไม่เอาจริงก็ตาม  สุดท้ายก็ได้แต่ด่าทอตัวเองด้วยความเจ็บแค้น

“...แบบนี้แล้วจะทำอะไรได้  โทโมะ?  ถ้าแกเอาแต่กลัวฉันอยู่แบบนี้  แกไม่มีทางทำอะไรฉันได้หรอก  แกจะต้องถูกผูกติดกับฉันแบบนี้ไปจนตายนั่นแหละ...น่าสนุกนักเหรอ  ต้องอยู่กับคนที่ทั้งเกลียดทั้งกลัวไปจนตายน่ะ?  เอาชนะความกลัวของแกให้ได้  โทโมะ  แล้วฆ่าฉันให้ได้  ไม่งั้นแกก็ต้องอยู่อย่างนี้ไปทั้งชีวิต”

ถ้อยคำของวายะช่างเสียดแทงหัวใจ

“ฉันจะฆ่าแก!”

มุมปากของชายหนุ่มกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“ดี  ฉันจะรอ”

พูดแล้ววายะก็เดินออกจากโรงฝึกไปโดยมีฮิโรอากิตามไปติด ๆ

“พูดอะไรของคุณน่ะ  วายะซัง?  ไปบอกให้โทโมกิเกลียดคุณแบบนั้นมันจะดีเหรอ?”

“นายเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนเสี้ยมสอนให้โทโมะเกลียดฉันน่ะ”  วายะพูดยิ้ม ๆ  “โทโมะเกลียดฉันน่ะดีแล้ว  ดีกว่ากลัวเยอะ  ถ้ากลัว...ก็จะเอาแต่หดหัวร้องไห้ไม่ทำอะไรเลย  แต่ถ้าเกลียด...อย่างน้อยโทโมะก็จะมีความมุ่งมั่นพัฒนาตัวเองเพื่อมาฆ่าฉันให้ได้  ให้ฉันเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุงในชีวิตโทโมะแบบนี้แหละ  ดีแล้ว”

“มัน...ดีจริง ๆ น่ะเหรอ?”

“อืม...มันก็ไม่ได้ดีจริง ๆ หรอก  แต่ก็ดีกว่าอย่างที่ผ่านมา  แต่ถ้ามันจะเปลี่ยนไปในทางอื่นที่ดีกว่านี้  ฉันก็โอเคละนะ”  วายะยักไหล่ตามนิสัย

“แต่แบบนี้มัน...”

“ในระหว่างที่ยังไม่มีอะไรดีไปกว่านี้  เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว...เพราะโทโมะจะคิดถึงแต่ฉัน  ถึงจะเป็นความมุ่งมั่นที่จะฆ่า  แต่จิตใจของโทโมะก็จะมีแต่ฉันเพียงคนเดียว  และฉันคือความหมายในการมีชีวิตอยู่ของโทโมะ”

ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินกลับไปยังโรงฝึกของตน  ฮิโรอากิมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นไปด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด...ยังมีคนที่มีความสุขกับการถูกเกลียดชังอยู่ในโลกนี้ด้วยงั้นหรือ  ทั้งที่วายะน่าจะเป็นคนที่อยากให้โทโมกิรักมากกว่าใครแท้ ๆ...แล้วโทโมกิเองก็เถอะ  ทั้งที่เรียกหาวายะมากกว่าใครแต่กลับผลักไสออกไปแบบนั้น  การอยู่ด้วยกันแบบที่เป็นอยู่นี่มันจะดีจริง ๆ หรือ...?

“ไม่เข้าใจเลย...”  ฮิโรอากิพึมพำกับตัวเองแล้วเดินกลับไปดูโทโมกิ

ที่นั่น  เด็กหนุ่มกำลังซ้อมเข้าท่าทุ่มซ้ำแล้วซ้ำอีก  ดวงตาเป็นประกายกล้า  มีไฟโทสะลุกโชนอยู่ในนั้น...ใช่  มันก็ดีกว่าโทโมกิคนที่เอาแต่ร้องไห้ตัวสั่นงันงกอยู่ที่มุมห้อง  และก็ดีกว่าโทโมกิที่นอนมองเพดานด้วยดวงตาเลื่อนลอยพลางกระซิบเรียกชื่อวายะเพราะฤทธิ์ยา...แม้จะยังไม่เข้าใจดีนัก  แต่ฮิโรอากิก็อยากเห็นโทโมกิที่เป็นแบบนี้มากกว่า

“มา  โทโมกิ!  ฉันจะเป็นคู่ซ้อมให้  แสดงฝีมือให้เต็มที่เลยนะ!”

...

“ไอ้วายะบ้า!  วันนี้มันก็แกล้งกอดอีกแล้ว  เกลียดมันที่สุด!  เกลียดตัวเองด้วย!!  ทำไมจะต้องไปเผลอเคลิ้มกับมันด้วยนะ  ทำไมจะต้องไปหวั่นไหวกับกลิ่นน้ำหอมกับกลิ่นบุหรี่นั่นด้วย  มันเหมือนกับตอนที่อยู่ในห้องนั้นก็จริงหรอก  แต่ที่นี่ไม่ใช่ในห้องนั้นเสียหน่อย  นั่นมันความฝัน!  มันจบลงแล้ว!!  มันเคยทำอะไรไว้กับตัวเองก็จำไว้ซะบ้าง  แผลที่หลังก็ยังอยู่  ความทรงจำนั่นก็ยังอยู่...มันเคยจะฆ่าเรา  จำเอาไว้ซะบ้าง!!”

“ฝันถึงเรื่องตอนที่อยู่ในห้องนั้นอีกแล้ว...ไม่สิ  อยู่ในห้องนอนของชุนต่างหาก  เสื้อของชุน...อ้อมกอดของชุน...อยากกลับไปอีก  อยากอยู่ในห้องนั้นอีก  ถ้าย้อนเวลากลับไปได้คงดีสินะ  ก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะยุ่งยากขนาดนี้  ก่อนที่ชุนคิดจะฆ่าเรา...”

“มากเกินไปแล้วนะ!  จูบงั้นเหรอ!?  มันคิดว่ามันเป็นใคร!?  กล้าดียังไงถึงทำแบบนี้!!  จะต้องบอกคุณพ่อโอโนเสะให้ได้  ต้องบอกนายแม่ด้วย...จำเอาไว้เลยนะ  ไอ้บ้า!  ไอ้สารเลว!!”

“ซ้อมวันนี้ก็ล้มเหลวอีกแล้ว  ทำอะไรมันไม่ได้เลย  แล้วแบบนี้เมื่อไรถึงจะฆ่ามันได้ล่ะ  เจ็บใจตัวเองชะมัด  ทั้งที่กับพวกอาจารย์ผู้ช่วยก็ทำได้ดีแท้ ๆ  พวกอาจารย์ตัวใหญ่ว่ามันด้วยซ้ำ  แล้วทำไมล่ะ...เพราะเรากลัวมันจริง ๆ เหรอ  หรือเพราะว่า...  ไม่ได้!  จะต้องเลิกกลัวมันให้ได้  แล้วจะต้องฆ่ามันให้ได้เลย!!”

“...ถ้าบางอย่างสามารถเข้าใจได้ง่าย ๆ  แล้วพูดออกไปได้ง่าย ๆ  จะดีแค่ไหนนะ...ชุน...”


โอโนเสะปิดสมุดบันทึกที่หมอคาไซส่งให้อ่านแล้วก็ยิ้ม

“ซับซ้อนเหมือนเคย”

“ครับ  แต่ข้อความดูซอฟท์ลงกว่าที่ผ่าน ๆ มานะครับ”  จิตแพทย์ประจำตัวโทโมกิให้ความคิดเห็น

“ครับ  แล้วก็ยอมเขาไปหลายครั้งด้วย  ทั้งกอดทั้งจูบ...แต่ไม่เห็นเคยบอกผมเลย  ทั้งที่เขียนไว้แบบนั้นแท้ ๆ”  โอโนเสะแกล้งบ่น

“เด็กวัยรุ่นน่ะครับ  พอได้ระบายออกมาทางตัวหนังสือแล้วก็รู้สึกเบาใจขึ้น  ยิ่งถ้าเจ้าตัวไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย  ส่วนมากก็จะไม่บอกให้ผู้ปกครองรู้หรอกครับ”

“นั่นสินะครับ  แต่เท่าที่ดูก็รู้สึกว่าสถานการณ์ดีขึ้น  สองคนนั้นทะเลาะกันบ่อยขึ้น”

“ไม่ได้เอาแต่กลัวแล้วสินะครับ”

“แล้วก็ไม่ได้เอาแต่วางอำนาจข่มกันด้วย...ดู ๆ แล้วก็สนุกดี”  พูดแล้วก็หัวเราะ

“เห็นเป็นเรื่องเล่นไปได้ครับ”  ปากว่าอย่างนั้นแต่คาไซก็หัวเราะไปด้วย

“ถ้าไม่ทำให้อะไร ๆ ก็ดูสนุกไปหมด  ผมอยู่ไม่ได้มาจนถึงตอนนี้หรอกครับ”  โอโนเสะพูดยิ้ม ๆ  แล้วก็ลุกจากเก้าอี้  “สรุปคือสภาพของโทโมกิดีขึ้น  เหลือแต่รอดูอาการสินะครับ  ผมมีนัดต่อ  ต้องขอตัวก่อนละครับ”

“เชิญครับ  ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มาพบ”  คาไซลุกขึ้นยืนส่งแขก

“เช่นกันครับ”  ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วโอโนเสะก็ออกจากห้องไป

ที่นอกห้องตรวจของคาไซ  คันซากิ  เคน  ผู้เป็นบอดี้การ์ดของโอโนเสะกำลังยืนรออยู่

“ทางสำนักงานโทรมาบอกว่าคุณหมอซาคุมะมารอพบแล้วครับ”  เคนรายงาน

“งั้นโทรกลับไปบอกทีว่าอีกสิบนาทีจะไปถึง  รับรองคุณหมอให้ดีด้วยล่ะ”

“ครับ”


“ไม่เขียนโว้ย!!”

“อย่ามาใช้อำนาจท่านประธานบังคับนะ  ไอ้หมอบ้า!”

“เออ  เขียนก็ได้วะ  ขี้ฟ้องชิบเป๋ง...ฉันอยากได้โทโมะ!  พอใจยัง?”

“อยากได้โทโมะ”

“อยากมีแมวไว้ที่ห้อง”

“อยากมีเซ็กส์”

“เบื่อฝึกนั่นนี่แล้วโว้ย”

“...โทโมะยังกลัวอยู่  แต่ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวก็ดีเอง”

“กอดไปแล้ว  ตัวยังเล็กเหมือนเดิม  เหมือนไม่สูงขึ้นเลย  เพราะเราจริง ๆ เหรอวะเนี่ย”

“จูบไปแล้ว  ดีใจที่ยั้งตัวเองไว้ได้  อยากทำมากกว่านั้น  แต่รออีกนิดก็ได้  แค่นี้ก็ผวาแย่แล้ว”

“จะอยู่ด้วยไปจนกว่าแกจะฆ่าฉันได้นั่นแหละ”

“ฉันจะรับผิดชอบโทโมะด้วยชีวิตของฉันไปจนตาย  ไม่ต้องห่วง  จบ”


“ทุเรศมั้ย?”  คุณหมอวัยเกษียณเอ่ยขึ้นหลังจากที่โอโนเสะปิดสมุดบันทึกที่ส่งให้อ่านลง

“ทุเรศมากครับ...”  โอโนเสะส่ายหน้าหากยิ้ม

“มันนะ  ดื้ออยู่ตั้งนาน  แล้วดูมันเขียนมา...บอกให้เขียนบันทึก  มันจดชอร์ตโน้ตมาให้ซะงั้นแหละ  มีทะลึ่งมาบอกว่าจบซะด้วยนะ  ไอ้หมาบ้าของคุณเนี่ย”  มาซาฮิเดะบ่นกระปอดกระแปด

“ไม่งั้นจะเรียกมันว่าหมาบ้าเหรอครับ  มันก็บ้าสมตัวมันนั่นแหละ”

“แล้วระหว่างสองคนนั้นดีขึ้นมั้ย?”

“ก็ทะเลาะกันมากขึ้น  โวยวายใส่กันมากขึ้น  ตบตีกันมากขึ้น”

“แปลว่าดี...”  มาซาฮิเดะสรุปสั้น ๆ

“คุณหมอคิดว่ามันจะดีขึ้นได้มากกว่านี้มั้ยครับ?  บอกตามตรงว่าแบบนี้บางทีก็รำคาญเหมือนกัน  มันหนวกหูคนอื่นเขา”

“ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าหนูนั่นว่าจะปรับสภาพจิตใจได้เร็วแค่ไหน  จะเปิดใจยอมรับความรู้สึกของตัวเองได้มากแค่ไหน...ไอ้หมาบ้าเนี่ย  มันยอมรับตัวเองได้หมดแล้ว  แต่อย่างว่านะครับ  เด็กวัยรุ่นก็เป็นอะไรที่สับสนแบบนี้แหละ  ส่วนไอ้นี่มันแก่จนจะ 30 แล้ว  ถ้ามันยังปรับสภาพไม่ได้มันคงต้องเข้าคอร์สกับผมอีกนาน”

“วายะนี่มัน...เลี้ยงต้อยสินะครับ”

“เพิ่งรู้หรือไงครับ”

“เพิ่งมาคิดได้ว่าวายะมันอายุขนาดนั้นแล้ว”

“มาพนันกันมั้ยครับว่าโทโมกิคุงจะเปลี่ยนใจก่อน  หรือไอ้หมาบ้ามันจะแก่ตายก่อน?”

“ฮะ ๆ ๆ  พวกเราจะตายก่อนซะมากกว่าละครับ”

“หึ ๆ  แต่ดีนะ...ประโยคนี้เนี่ย...”  มาซาฮิเดะเปิดสมุดบันทึกของวายะอีกครั้ง  แล้วมองดูข้อความในหน้าสุดท้าย


“ฉันจะรับผิดชอบโทโมะด้วยชีวิตของฉันไปจนตาย  ไม่ต้องห่วง”




(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

[Minako]

ในที่สุดดดด ก็เลือกโทโมะแล้ว เย่ๆ >_<
แอบฮาเบาๆตรงบันทึก่อะ ชอตโน้ตชัดๆ
รอกลับมาที่ปัจจุบันนะคะ 

[jiki]

มีความสุขแบบอึนๆ
อ่านแล้วนึกภาพได้ว่า โทโมะเป็นแมว วายะเป็นหมาป่า ตบตีกัน แล้วก็นอนขดตัวซุกกันอยู่ใต้ต้นไม้ จบไปอีกวัน...อะไรแบบนี้เลย

[Pupay]

 

[~มือวางอันดับ1~]

ขำ กะ short note ขอวายะ อ่ะ น่ารักดีมีไร จบ ฮ่า ๆๆ +1

[aloney]

เป็นบันทึกที่ฮาจริงๆ

[aishiteru.]

บรรยากาศดีขึ้นเยอะเลยยยยย กัดกันบ่อยๆทะเลาะกันบ่อยๆ ฮ่าๆ
อ่านบันทึกของสองคนแล้วอมยิ้มฮาได้อีกกกกก >///<
วายะค่อยๆละลายน้ำแข็งในใจโทโมะให้ได้น้าาา
เรื่องราวใกล้ถึงปัจจุบันแล้วววว โฮกกกกก
ชุนจังสู้ๆ ลูกแมวโทโมะน่าร๊ากกกก
 

[moobarpalang]

เมื่อไหรจะถึงตอนปัจจุบันน้อ

[HISY]

ประโยคสุดท้ายชุนน่ารักมาก

[iforgive]

วายะก็เป็นไอ้เฒ่าหัวงูสำหรับโทโมะนั่นแหละ  อายุห่างกันซะขนาดนั้น

[$VAN$]

ประโยคของวายะตอนสุดท้าย ดูตั้งใจแน่วแน่ดี =]
วายะบรรลุแล้วสิเนอะ อื่มๆ
แต่โทโมจังยังกำลังสับสนอยู่

[kyoya11]

ตอนนี้วายะเท่มาก ชอบๆ

[phoenixa]

เฮฮาดีจัง คนนอกมองเข้ามาคงเหมือนน้องแมวกับหมาบ้านั่นแหละ
คงจะอบอุ่นหัวใจจนร้อนได้เลยนะนั่น

เอาใจช่วยชุนนิดนึงแล้วกัน อยากให้ทะเลาะกันเพื่อกระชับความสัมพันธ์อีกหน่อย

[BBnuna]

“ฉันจะรับผิดชอบโทโมะด้วยชีวิตของฉันไปจนตาย  ไม่ต้องห่วง”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

[dolphins]

อ่านตอนนี้แล้วยิ้มได้ ตั้งแต่ติดตามเรื่องนี้มารู้สึกว่าตอนนี้ น่ารักจัง
  รอนตอนต่อไปค่ะ

[КίmY]

ชุนกลับมาแล้ววววว   
ต้องดูแลไปตลอดชีวิตจิงๆน๊าาา 
รอนะฮะ  ^^

[Ryoooo]

เขียนไดอารี่ได้โหดสมตัวจริงๆเลยวายะะะะะะ

แต่เลือกโทโมกิก็ดีแล้วแหละ
เพราะว่าจะได้มีคนให้กัด?กัน

ชอบคในที่สุดม่านหมอก้ผ่านไปเสียที่ จะเข้าตอนท่โดนจับตัวแล้วใช่มั้ยคะะะะะะ

[akichan]

เพิ่งได้อ่าน สนุกมากคะ
นักเขียนมาต่อเร็วๆนะคะ

[sunshadow]

   หุหุ งี้ก็เหลือแต่ทางโทโมะจังแล้วสินะ