หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[$VAN$]

ชื่นชมวายะที่มีความรับผิดชอบสูง ไม่เกี่ยงงาน
สงสารที่เกิดมามีความวิปริตติดตัว จะรักใคร ก็ยากนักจะสมหวัง
ป.ล. แอบปิ๊งเรทสึ

[biw43]

เอิ่ม ..   
โนคอมเม้นอ่ะ รอตอนต่อไปจ้า

[kyoya11]

ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าตอนนี้วายะต้องเลือกระหว่างอดีตกับปัจจุบัน

[maple4120]

ที่จริงก็เป็นคนดีอยู่นะ วายะเนี่ย
เพียงแต่โรคจิตไปนิดเท่านั้นแหละ

[Ryoooo]

กลับไปหาโทโมกิเถอะนะ รันจังนะเป็ไปไม่ได้หรอก
ให้เป็นแค่อดีตที่ควรจำเถอะวายะ

[ปุยหมาม่วง]

"อยู่คนเดียว" อาจจะเหมาะกับนายที่สุดก็ได้นะ ถ้ารักใครแล้วจะทำแบบนั้นกับเค้าอีก

มันอาจไม่ใช่ว่านิสัยไม่ดี เพียงแต่มันควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็นั่นแล่ะ

ในเมื่อมันควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วไปรักกับใครเค้าจะมีอะไรยืนยันได้ว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกน่ะ

รอตอนต่อไปนะคะ^^

[KOKURO]

All I want # 24

วายะยกแก้วเหล้าขึ้นมาเขย่าเบา ๆ ให้น้ำแข็งละลายผสมกับน้ำสีอำพันแล้วจิบนิด ๆ  ก่อนจะทอดสายตามองไปยังฉากกระดาษที่วางกั้นรอบโต๊ะไว้ราวกับจะมองไปยังอดีตอันไกลโพ้น  โอมิยะที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็พลอยเงียบไปด้วย

ผู้เคยเป็นอาจารย์นิ่งเงียบไปนานก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่แล้วทำลายความเงียบขึ้น

“แล้วเธอก็ส่งเงินมาเป็นค่ารักษาพยาบาลรันมารุจนถึงตอนนี้สินะ”

วายะไม่ตอบ  เพียงแต่พยักหน้ารับ

“ฉันก็เคยถามคุณพ่อคุณแม่ของรันมารุเหมือนกันว่าใครเป็นคนส่งเงินมากมายขนาดนั้นมาให้ทุกเดือน  แต่ท่านก็ไม่ยอมบอก  ถามรันมารุ  เขาก็ไม่รู้เรื่อง  จนเมื่อไม่นานนี้เองที่คุณแม่เป็นคนบอกฉันว่าเงินนั่นเป็นของเธอ”  โอมิยะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ “แต่มันก็ทำให้รันมารุเดินได้สมความตั้งใจของเธอละนะ”

ดวงตาคมหรี่ซึมลงอีก  รันมารุเดินได้แล้ว  แม้จะยังไม่คล่องแคล่วเหมือนดังเดิมแต่ก็เดินได้และมีงานทำเหมือนคนทั่วไปแล้ว...เพียงสิ่งเดียวที่ไม่กลับคืนมา  คือความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับวายะ

ที่จริงก็เป็นการดีที่รันมารุลืมเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับเขาไปจนหมดสิ้น  เพราะในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้  สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับรันมารุจะต้องรู้กันทั่วทุกคนแล้วแน่  หากรันมารุยังจำเขาได้  คงจะต้องทนทรมานกับเสียงนกเสียงกาเหมือนที่เขาเคยเป็นมาเมื่อตอนยังเด็กเป็นแน่

“ว่าแต่...ทำไมเธอถึงกลับมาเอาตอนนี้ล่ะ?”  โอมิยะถาม

“ที่ผมเล่ามามันก็แค่จุดเริ่มต้นของชีวิตผม  ผมยังผ่านอะไรมาอีกเยอะ  โดยเฉพาะช่วงนี้...”  วายะจิบเหล้าในแก้วแล้วหันไปจ้องตาโอมิยะ  “ผมมีคนที่ต้องเลือก  ระหว่างเขากับรันจัง...ผมก็เลยกลับมา”

“เลือกเหรอ?  หมายความว่ายังไง?”

“เลือกว่าผมจะใช้ชีวิตอยู่กับเขา  หรือรันจังไงล่ะ”

โอมิยะเผลอกลืนน้ำลายกับดวงตาคมปลาบที่มองมา  ในดวงตาคู่นั้นมีทั้งความเคียดแค้นที่มีต่อเขาและความเศร้าต่อเรื่องราวในอดีตผสมกลมกลืนกันฉายออกมาเป็นแววประหลาดที่มีเสน่ห์  ไม่แปลกเลยถ้าผู้ชายคนนี้จะเป็นโฮสต์อันดับหนึ่งอย่างที่ว่ามาจริง ๆ  สำหรับโอมิยะที่สนใจผู้ชายมาตลอด  ยอมรับกับตัวเองว่าแม้วายะจะไม่ใช่สเป็คที่เขาชอบ  แต่ก็มีเสน่ห์ดึงดูดให้หวั่นไหวได้ง่ายทีเดียว  ถ้าจะต้องเป็นคู่แข่งความรักคงเอาชนะได้ยาก

“แต่...รันมารุเขาจำเธอไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”  โอมิยะหาเหตุผลเพื่อปกป้องตัวเอง

“ก็ไม่แน่...”

“แต่ที่เจอกันเมื่อกี้  เขาจำเธอไม่ได้สักนิดเลยนะ”

“ผมเปลี่ยนไปเยอะ  อาจารย์...คุณก็เห็น  ผมไม่ใช่เจ้าเด็กเกเรที่ชอบหาเรื่องคนอื่นและทำผิดกฎโรงเรียนอีกแล้ว  ผมไปไกลกว่านั้นนานแล้ว  คุณดูผมสิ  ตัวผมในตอนนี้ใช้เวลาสิบปีที่โตเกียวสร้างขึ้นมา  ไม่ได้เหมือนตัวผมตอนที่อยู่ซางะนี่อีกแล้ว  แล้วมันจะแปลกอะไร  ถ้ารันจังจะจำผมไม่ได้จริง ๆ”

ถูกละ...โอมิยะบอกกับตัวเอง  วายะเปลี่ยนไปมากจากวายะคนนั้นในความทรงจำของเขา  เจ้าเด็กหนุ่มเกเรที่มีแววตาขวางโลกเหมือนพร้อมจะอาละวาดได้ตลอดเวลาคนนั้น  เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดูมั่นคงขึ้น  บุคลิกสงบนิ่งขึ้น  และมีบรรยากาศแปลกประหลาด  เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ  หากใบหน้าและรูปร่างแบบคนมีสายเลือดผสมซึ่งหาได้น้อยในละแวกนี้ทำให้เขาจำได้ทันทีที่เห็น  แต่ถ้าไปเจอกันที่อื่นเขาคงจำไม่ได้แน่

“แล้ว...อาจารย์มายุ่งกับรันจังได้ยังไง?”  วายะเปลี่ยนเรื่อง

“ใช้คำว่ายุ่งนี่น่าเกลียดจังนะ  แต่ถ้าเธอยังคิดว่ารันมารุเป็นของเธอ  จะใช้คำว่ายุ่งก็คงไม่ผิดหรอกมั้ง”  โอมิยะหัวเราะเบา ๆ

“ก็เป็นของผมน่ะสิ”

“ร้ายกาจชะมัด  เธอคิดว่าฉันดูแลรันมารุมากี่ปีกันเนี่ย”  ผู้เคยเป็นอาจารย์หัวเราะเรื่อย ๆ ไม่ใส่ใจกับน้ำเสียงกระด้าง ๆ นั้น  “ฉันไปเจอรันมารุที่โรงพยาบาลน่ะ  ตอนนั้นฉันขี่มอเตอร์ไซค์คว่ำขาหัก  ต้องนอนโรงพยาบาลนานเหมือนกัน  แล้วก็ต้องกายภาพบำบัดด้วย  ก็เลยได้เจอรันมารุที่นั่นแหละ”

“ตั้งแต่ตอนผมไปโตเกียวใหม่ ๆ ?”

“เอ...น่าจะหลังจากนั้น 2 – 3 ปีละมั้ง  ตอนนั้นรันมารุเข้ารับการผ่าตัดครั้งแรกแล้วก็เริ่มทำกายภาพ ฯ น่ะ”

2 – 3 ปี...ก็คงหลังจากเขาเป็นโฮสต์ได้ไม่นานสินะ...วายะคิด  การผ่าตัดต้องใช้เงินมากขนาดนั้นเชียวหรือ  เขาส่งเงินมาให้ทุกเดือนก็จริงแต่ไม่เคยรู้เลยว่าทางนี้ใช้เงินไปเท่าไรบ้าง  แต่ถ้าต้องใช้เงินที่เขารวบรวมนานขนาดนั้น  ก็คงไม่น้อยทีเดียว

“ฉันเจอเขาที่ห้องกายภาพ ฯ ก็จำได้ทันทีละนะ  ก็เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย  แล้วฉันก็ถามถึงเธอ  แต่เขาทำหน้างง ๆ แล้วถามฉันว่าฉันพูดถึงใคร”  โอมิยะจิบเหล้าแล้วถอนใจหนัก ๆ  “ฉันพยายามอธิบายนะ  แต่ที่จริงมันเป็นเรื่องที่ไม่ต้องอธิบายไม่ใช่เหรอ  ก็ในเมื่อเธอกับเขาตัวติดกันแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  ฉันอธิบายไปก็เพราะตกใจที่อยู่ ๆ เขาย้อนถามมาแบบนั้น  แต่เขากลับหัวเราะแล้วบอกว่าฉันประหลาดคน...ไม่เคยมีคนอย่างนั้นเสียหน่อย...ฉันตกใจมากเลยนะ  ที่เขาพูดมาน่ะ”

“ตกใจทำไม  ผมเคยตกใจยิ่งกว่าคุณอีก”  วายะแค่นยิ้ม  เขารู้ดีเลยละความรู้สึกที่ว่าอธิบายไปเท่าไร  อีกฝ่ายก็ทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไรเลยน่ะ

“ตกใจซี่  ก็ฉันไม่รู้เรื่องมาก่อนนี่”

“ไม่เคยได้ยินเลยเหรอ  เมืองเล็ก ๆ แบบนี้  ถ้าวันนี้ผมไปเดินรอบเมืองสักรอบ  พรุ่งนี้เขาก็จะรู้กันทั้งเมืองแล้วว่าผมกลับมาแล้ว”

“ก็...เคยผ่านหูมาบ้าง  แต่ฉันไม่ค่อยได้สนใจเรื่องชาวบ้านเท่าไรนี่  ได้ยินแค่พวกครูคุยกันในห้องพักครูประมาณว่ารันมารุความจำเสื่อมเท่านั้นเอง”

“มัวแต่หลีเด็กละสิ”  วายะค่อนเอา

“ปากร้าย...แต่ก็อาจจะจริง”

พูดแล้วโอมิยะก็หัวเราะเสียงดัง  พลอยให้วายะหัวเราะไปด้วย...น่าแปลก  ทั้งที่เขาเกลียดคนคนนี้จับใจ  แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะแบบนั้นแล้วกลับผ่อนคลายอย่างประหลาด

“แล้วคุณก็เลยจีบรันจัง?”

“ทีแรกฉันแค่ติดใจ  เลยพยายามเทียวถามเรื่องของเธอ  แต่ในเมื่อเขาทำท่าเหมือนไม่รับรู้อะไรเลย...ฉันก็เสียบ”  โอมิยะยักไหล่เหมือนจะบอกว่าก็ช่วยไม่ได้

“ไอ้แมวขโมย”  วายะว่าเอาดื้อ ๆ

“เธออยากไม่อยู่เฝ้าทำไมล่ะ”

“ผมก็ไปหาเงินมาเป็นค่ารักษารันจังนี่ไง”

“ทีนี้...เธอก็เลยจะมาทวงรันมารุคืน...?”  โอมิยะมองหน้าวายะ  ไม่มีรอยยิ้มในสีหน้าอีกต่อไปแล้ว

“...ผมคิดอย่างนั้น  แต่...รันจังก็ยังจำผมไม่ได้”  แม้เมื่อกี้จะเฉไฉเพื่อแก้ตัวอะไรไปบ้าง  แต่ส่วนลึกในหัวใจ  วายะยอมรับว่าที่รันมารุยังจำเขาไม่ได้นั้นเป็นความจริง

“แล้วถ้าเขาจำเธอได้ล่ะ?”

“อ๋อ  ไม่ต้องห่วง  ผมเอาของของผมคืนแน่”  น้ำเสียงนั้นถือดี

โอมิยะถอนใจเฮือกใหญ่  “วายะคุง...รันมารุไม่ใช่สิ่งของนะ”

คำพูดนั้นกระแทกเข้ามาในหัวใจของวายะ  เคยมีใครพูดแบบนี้กับเขามาก่อน...ใช่แล้ว...โอโนเสะนั่นเอง...โทโมกิไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเธอนะ...

“รันมารุมีหัวใจ  มีความรู้สึก  เธอพูดแต่จะเอาคืน ๆ แล้วเธอไม่คิดถึงความรู้สึกของรันมารุที่มีต่อฉันบ้างเหรอ?  แล้วความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขาอีกล่ะ  สิบปี...มันนานนะ  วายะคุง”

วายะกำมือแน่น  เขาไม่อยากฟังคนคนนี้สั่งสอนเขา  คนที่แย่งรันมารุไปจากเขา...แย่ง...งั้นหรือ...

“เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอมาเพื่อเลือกระหว่างรันมารุกับใครอีกคน  แล้วความรู้สึกของคนคนนั้นที่มีต่อเธอล่ะ...ความรู้สึกอะไรที่ทำให้เธอต้องกลับมาที่นี่เพื่อเลือก  ทั้งที่มีความรู้สึกของคนถึงสี่คนที่เกี่ยวข้องกับเธอในตอนนี้  แต่เธอกลับมองแค่ความรู้สึกของตัวเอง  ไม่คิดถึงคนอื่นเลย”

โอมิยะพูดถูก...บางที  พอมาถึงที่นี่...บ้านเกิดแห่งนี้...เขาก็อาจจะลืมจุดประสงค์ที่แท้จริงที่เขากลับมาในครั้งนี้เสียแล้ว  เขามาเพื่อเลือก  ไม่ได้มาเพื่อเอารันจังกลับไปเป็นของเขา...ยังมีโทโมกิรอเขาอยู่ที่โตเกียว  ยังมีความรู้สึกของเขาที่จะต้องจัดการให้เรียบร้อยเพื่อกลับไปบอกกับโอโนเสะว่าเขาจะเลือกใคร  และจะดำเนินชีวิตต่อไปในทางไหน...การย้อนคำนึงถึงอดีตทำให้เขาลืมมันไปหมดทุกอย่าง

“จะจับปลาสองมือน่ะ...มันไม่ได้หรอกนะ  วายะคุง”

“เลิกพูดมากเสียทีเถอะ”

วายะก้มหน้านิ่งแล้วเงียบไปนาน  โอมิยะเองก็ไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะทำลายความเงียบขึ้นมา

“ฉันก็รักรันมารุเหมือนกันนะ  วายะคุง”

“เอ๊ะ?”

“ที่จริงเราเพิ่งจะอยู่ด้วยกันจริงจังเมื่อสักห้าปีที่ผ่านมานี่เอง  ก่อนหน้านั้นฉันก็แค่เทียวไล้เทียวขื่อ  ตามจีบเขาบ้าง  ไปส่งเขาที่โรงพยาบาลบ้าง  หางานให้เขาทำบ้าง  พ่อแม่เขาก็กีดกันไม่น้อยละ...บางทีอาจจะกันเขาไว้ให้เธอก็ได้”  โอมิยะหัวเราะนิด ๆ ตามนิสัย  แต่เมื่อเห็นว่าวายะไม่โต้ตอบอะไรก็พูดต่อ  “ฉันสารภาพกับเธอนะว่าตอนแรกฉันก็แค่ถูกใจหน้าตาของรันมารุ  แล้วก็ถูกใจที่เห็นเขาอยู่กับเธอ  เพราะมันทำให้ฉันแน่ใจว่าเขายอมรับผู้ชายได้แน่  แต่เอาเข้าจริงแล้วมันยากนะ...พอลองจีบดูจริงจังแล้วถึงได้รู้ว่า  เขาไม่ได้ยอมรับผู้ชายคนไหนก็ได้  แต่เขายอมรับแค่เธอต่างหาก”

หัวใจเจ็บแปลบเหมือนถูกแทงด้วยเข็ม  มือที่กุมแก้วเหล้าของวายะกำเกร็งแน่น

“นานทีเดียว  กว่ารันมารุจะเปิดใจให้ฉัน  คงเพราะฉันเป็นคนเดียวที่พยายามถามเขาเสมอเรื่องเธอ  มันคงทำให้เขารู้สึกแปลกกับการถูกถามเรื่องที่ตัวเองไม่เคยรู้มาก่อนซ้ำแล้วซ้ำอีก...แต่เธอรู้อะไรมั้ย  รันมารุไม่ได้ลืมเธอไปเสียทั้งหมดหรอกนะ”

“เอ๊ะ?”

“บางครั้ง  เขาก็เหมือนจะจำได้  อย่างสถานที่ที่เคยไปกับเธอ  หรือบางอย่างที่เคยทำกับเธอ  เขาจะบอกว่าเขาเคยมาที่นี่  เคยทำอย่างนี้  แล้วสนุกมากหรืออะไรทำนองนั้น  แล้วบางครั้งก็เผลอหลุดปากออกมาว่ามากับ...ใครบางคน...ที่เขานึกไม่ออก”

“อย่ามาแกล้งปลอบใจผมนะ  อาจารย์  ผมไม่ได้น่าสงสารขนาดนั้นนะ”  วายะเสียงเขียวขึ้นมาทันที...อย่ามาล้อเล่นกับเขาแบบนั้นนะ...รันมารุจำเขาไม่ได้แล้ว...จำไม่ได้นานแล้ว

“ฉันไม่ได้ปลอบใจเธอ  แต่นี่เป็นเรื่องจริง  ในเมื่อเธอเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟังแล้ว  ฉันจะเล่าความจริงให้เธอฟังบ้าง  ยังมีตัวตนของเธอตกค้างอยู่ในความทรงจำของรันมารุนะ  ที่เห็นชัด ๆ เลยคือในห้องสมุด  เวลาที่เขาอ่านหนังสือเสร็จแล้วก็มักจะลุกไปหาใครบางคน  พอฉันถามว่าตามหาใคร  เขาก็จะชะงักไปนิดหนึ่ง  แล้วก็บอกว่า  นึกว่าน่าจะนอนอยู่แถวนี้  ทั้งที่ฉันก็นั่งอยู่ข้างเขานั่นแหละ...นั่น...คือความทรงจำของเขากับเธอใช่มั้ย?”

วายะพยักหน้า...ใช่  เขามักจะไปนั่งหลับอยู่ที่โต๊ะไกล ๆ จากรันมารุเพื่อจะได้ไม่เป็นการรบกวน

“แต่แค่นั้นแล้วยังไง?  รันจังก็ยังจำผมไม่ได้อยู่ดี”

“ฉันแค่อยากจะบอกว่า...คนรักของฉัน  รันมารุ...เอานิสัยที่เคยทำกับเธอบ่อย ๆ มาทำกับฉันเสมอเลยเหมือนกัน  อย่างจับฉันเช็ดผมหลังสระผมเสร็จ  ดุฉันเวลากลับบ้านดึก  หรืออะไรพวกนี้”

“แล้วไง?”

“แล้ว...ถึงจะแบบนั้น  ฉันก็รักเขานะ”  โอมิยะยิ้มกว้าง  “ถึงจะเป็นตัวแทนของเธอ  แต่ฉันก็รักเขานะ”

“ตัวแทน...ของผม?”

“พูดตรง ๆ...เขาใช้ฉันแทนที่เธอสมบูรณ์แบบเลยละ  แต่หลังจากอยู่กันมาห้าปีนี่  เขาก็ค่อย ๆ ซึมซับตัวตนของฉันเข้าไปทีละน้อย  จนตอนนี้เขารู้แล้วว่าฉันไม่ได้ชอบกินไข่หวานอย่างที่เธอชอบ  ฮะ ๆ ๆ”  โอมิยะหัวเราะเหมือนจะล้อเลียน

วายะร้อนวาบที่หน้า...เรื่องที่เขาชอบกินไข่หวานมีแค่คนใกล้ชิดเขาเท่านั้นที่รู้

 “แต่ถึงอย่างนั้น  เขาก็เลือกที่จะไม่คิดถึงผมอีก...เลือกที่จะลืม”  ทั้งที่จำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนั้นได้แต่กลับจำเขาไม่ได้สักนิดงั้นรึ...ไม่มีความหมายอะไรเลย

“บางทีฉันก็หึงนะ  มันเหมือนโกหกน่ะ...เหมือนกับทำเป็นลืมทั้งที่ความจริงแล้วไม่ได้ลืมเธอเลย  บางทีเราก็เกือบทะเลาะกัน...ฉันนี่ก็บ้านะ  ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อฉัน  ไม่ใช่เธอ  แต่มันก็อดคิดไม่ได้น่ะว่าเขาเอาฉันไปทับซ้อนกับตัวตนของเธอที่เขาจำไม่ได้หรือเปล่า”  โอมิยะเขย่าแก้วเหล้าในมือเล่น  “แต่ถึงอย่างนั้น...ฉันก็รักรันมารุ”

“แล้วถ้าหากเขาจำผมได้ขึ้นมา...คุณจะทำยังไง?”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น...ก็แล้วแต่รันมารุ  คนที่จะเลือกคือเขา  ไม่ใช่ฉันหรือเธอ”

วายะก้มหน้านิ่ง  ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้น  แต่ก็เห็นกันอยู่แล้วว่ารันมารุไม่มีท่าทีจะจดจำเขาได้แม้แต่น้อย  สิ่งที่เขาเฝ้าหวังมาตลอดสิบปีมันเป็นไปไม่ได้เลย

“ทดสอบดูอีกสักครั้งมั้ยล่ะ  วายะคุง”  โอมิยะเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“ทดสอบอะไร?”

“ทดสอบว่ารันมารุจะจำเธอได้มั้ย”

“กล้าเหรอ?  ถ้ารันจังจำผมได้ขึ้นมา  คุณจะทำยังไง?”  วายะจ้องหน้าโอมิยะอย่างเอาเรื่อง

“ฉันเชื่อในเวลาสิบปีของฉันนะ  เชื่อในความรู้สึกที่เชื่อมโยงฉันไว้กับรันมารุ  ถึงเขาจะจำเธอได้...มันก็ไม่เป็นไรหรอก”  โอมิยะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“มั่นใจเหลือเกินนะ”  อดีตโฮสต์หนุ่มแค่นยิ้ม

“ก็มั่นใจมากพอที่จะให้เธอลองดูก็แล้วกัน”  โอมิยะยังคงยิ้มเรื่อย ๆ  “คืนนี้ไปค้างที่บ้านฉัน  ไปวัดดวงของเธอซะ  ไม่มีทางให้เธอหนีอีกแล้ว  และฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีด้วย”

“พูดได้ดีนี่...เอางั้นก็ได้”

วายะรับคำท้าทายนั้นด้วยดวงตาเป็นประกายวาววับ  แม้จะรู้ว่ามีความทรมานแสนสาหัสรออยู่  แต่เขาก็จะไม่หนีอีกแล้วเช่นกัน

...

เสียงกริ่งที่หน้าประตูเรียกให้รันมารุเดินโขยกเขยกไปส่องช่องตาแมว  เมื่อเห็นว่าเป็นคนรักที่อยู่ด้วยกันก็เปิดประตูให้

“กลับมาแล้วเหรอครับ  กลับดึกนะครับเนี่ย”  รันมารุเอ่ยทักทันทีที่ประตูเปิดออก

“กลับมาแล้ว...แล้วก็มีแขกมาด้วยหละ”  โอมิยะที่ถือขวดเหล้าสาเกอยู่ใช้มือข้างที่ว่างชี้ไปด้านหลัง

“อ๊ะ  คุณเมื่อกลางวัน”  รันมารุก้มหัวให้นิดหน่อยก่อนจะต่อว่าโอมิยะ  “ทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะครับ  ผมจะได้เก็บห้องให้เรียบร้อยหน่อย  แล้วก็จะได้เตรียมอะไรให้กินกันด้วย”

“ไม่ต้องหรอก  พวกกับแกล้มฉันซื้อมาแล้วละ  แล้วเจ้านี่น่ะ  นอนที่ไหนก็ได้หรอก  โซฟาก็ไม่เป็นไร”

“พูดอะไรแบบนั้น  แขกนะครับ”  รันมารุทำเสียงเขียว  “เอาเถอะ เข้ามาก่อนสิครับ  ข้างนอกหนาวออก”

วายะได้แต่มองตามหลังรันมารุที่เดินเข้าไปในห้อง  ทุกถ้อยคำสนทนาล้วนแต่กรีดหัวใจของเขาลึกลงเป็นแผล  แล้วโอมิยะก็กระซิบกับเขาเบา ๆ

“ก็ยังจำเธอได้นี่”

“แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละครับ  พอถึงพรุ่งนี้เช้า...ก็จบ”

น้ำเสียงแหบเหือดที่แสดงความรวดร้าวของวายะทำให้โอมิยะนึกเห็นใจ  แต่ก็นั่นแหละ...ถ้าไม่ทำให้จบในคืนนี้  ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็จะคาราคาซังอย่างนี้ต่อไป  เขารู้ว่าวายะรักรันมารุมากแค่ไหน  แต่เขาเองก็รักรันมารุเช่นกัน...และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้รันมารุกลับไปเป็นของวายะอีก...ที่จริงแล้ว  ความมั่นใจอะไรนั่นเขาไม่มีเลยสักนิด  เพียงแค่รู้สึกยอมไม่ได้ถ้าวายะจะทำท่าเหมือนถือไพ่เหนือกว่าเขา  แม้แต่ในตอนนี้  จิตใจก็ยังหวั่นไหว...การเดิมพันของพวกเขาทั้งสองคนในค่ำคืนนี้  ขึ้นอยู่กับความรู้สึกและความทรงจำของรันมารุเท่านั้น

ทั้งสามคนตั้งวงเหล้าเล็ก ๆ ในห้องนั่งเล่น  ท่ามกลางบรรยากาศแปลก ๆ บทสนทนาดำเนินไปอย่างฝืนธรรมชาตินิดหน่อย  วายะดื่มน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย  เขาเอาแต่เงียบและเป็นฝ่ายตอบคำถามของโอมิยะกับรันมารุเสียมากกว่า...ไม่กล้าสบตารันมารุตรง ๆ...แต่ถ้าไม่มองในตอนนี้  เขาจะได้มองใบหน้านี้อีกหรือเปล่า  ถ้าผ่านพ้นค่ำคืนนี้ไปแล้ว  ถ้าความปรารถนาของเขาไม่เป็นจริง  เขาจะยังได้พบกับรันมารุอีกหรือเปล่า...ถ้า...

การรวบรวมความกล้าเพื่อเผชิญหน้ากับสิ่งที่พยายามหนีมาตลอดสิบปีมันช่างแสนยากเย็น  แต่ถ้าไม่ทำในตอนนี้...อาจจะต้องเสียใจไปจนตายก็ได้

วายะสูดลมหายใจลึกแล้วเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“ได้ยินจากอาจารย์ว่ารุ่นพี่เคยประสบอุบัติเหตุ?”

“อ๊ะ  ใช่”  รันมารุตกใจนิดหน่อยที่อยู่ ๆ ก็ถูกถามขึ้น

“เพราะงั้นเลยเดินไม่ถนัดเหรอครับ?”

“เอ้อ...ใช่  ขาหักน่ะ  ตอนนั้นเรื่องใหญ่เลยละ”

“แล้ว...อุบัติเหตุอะไรเหรอครับ?”

“ถูกรถชนน่ะ”  รันมารุเริ่มอึดอัดกับคำถามนั้น

“ทำไม...ถึงถูกรถชนได้ล่ะครับ?”

คนถูกถามนิ่งอึ้งไป  เขาจ้องหน้าวายะ...นี่มันอะไร  ทำไมคนคนนี้ถึงได้กล้าถามอะไรที่ล่วงล้ำเข้ามาในความเป็นส่วนตัวของเขาแบบนี้...แล้วทำไม...บางอย่างในหัวใจถึงได้เป็นประกายขึ้นมาราง ๆ

โอมิยะจ้องวายะเขม็งเหมือนจะปราม  แต่เขาสัญญาแล้วว่าจะไม่ขัดขวาง  จึงไม่ได้พูดอะไรออกไป

รันมารุขยับตัวนิดหน่อยก่อนจะตอบ  “ไม่รู้สิ  ฉันจำตอนเกิดอุบัติเหตุไม่ได้น่ะ”

“งั้นเหรอครับ”  วายะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มก่อนจะพูดต่อ  “ตอนเรียน ม. ปลาย  ผมเคยทะเลาะกับเพื่อนสนิทที่โกดังท่าเรือ...เพื่อนรักที่รักกันมาก...วันนั้นเราทะเลาะกันรุนแรงมาก  แล้วเขาก็วิ่งหนีผมไป...ถูกรถชน”

รันมารุสะดุ้งเฮือก  อะไรบางอย่างในคำพูดนั้นเหมือนกระแทกเข้าไปในสมอง  ภาพอะไรบางอย่างแวบเข้ามาในห้วงความทรงจำ...โกดังมืด ๆ...ตัวเขา...และใครบางคน...

ไม่!!

รันมารุปฏิเสธภาพเหล่านั้น  แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปเหมือนหนังที่ฟิล์มขาด  ปวดจี๊ดขึ้นมาในหัวเหมือนโดนค้อนทุบ...ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมหัว

“รันมารุ!?”  โอมิยะเรียกชื่อคนรักด้วยความตกใจ

“อือ...ไม่เป็นไร  ผมแค่ปวดหัวนิดหน่อย”  ทั้งที่ภาพตรงหน้ายังพร่ามัว  ก็ยังฝืนตอบไปเช่นนั้น

“ไม่นิดหน่อยแล้วมั้งแบบนี้”  โอมิยะประคองรันมารุไว้แล้วถลึงตาใส่วายะ

“ไม่...ไม่หรอก  ผมคงแค่เมาน่ะ...อิจิโร่ซัง  ช่วย...ช่วยพาผมไปนอนหน่อยสิครับ”

รันมารุยกสองมือขึ้นโอบรอบคอโอมิยะอย่างไม่แคร์สายตาของวายะที่มองอยู่  โอมิยะอึ้งไปกับการกระทำของคนรัก  รันมารุไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน

“เอ้อ...นี่ต่อหน้าแขกนะ  รันมารุ”

“ไม่...พาผมไปนอนที...”

[KOKURO]

ชายหนุ่มรู้ดีว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องด้วย  แต่ตอนนี้เขาหวั่นไหวและสั่นคลอนมากเกินไป...ผู้ชายคนนั้นล่วงล้ำเข้ามาในขอบเขตต้องห้ามของเขามากเกินไป  ไม่เคยมีใครเข้ามาถึงตรงจุดนี้ได้มาก่อน...เขากลัว...อีกแค่นิดเดียว  ถ้าภาพเมื่อครู่ชัดเจนกว่านั้นอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น  เขาจะต้องพังทลายลงแน่!

โอมิยะตัดสินใจอุ้มรันมารุเข้าไปในห้องนอนโดยมีวายะมองตามไปด้วย  เตียงนอนตั้งอยู่ตรงกับประตูห้องพอดี  แม้ในห้องจะมีดสลัวแต่ด้วยแสงไฟจากห้องนั่งเล่นทำให้มองเห็นภาพในห้องได้เลือนราง  โอมิยะวางรันมารุลงกับเตียงแล้วปลอบประโลม  จุมพิตที่หน้าผากและแก้มพร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่างที่วายะไม่ได้ยิน  สองมือของรันมารุยังโอบรอบลำคอของโอมิยะไว้แน่น  เป็นครู่จึงได้คลายลง  แล้วโอมิยะก็เดินออกมาพร้อมกับปิดประตู

“เธอเล่นแรงเกินไปแล้วนะ  วายะคุง”  ผู้เคยเป็นอาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

วายะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบดวงตาหรี่ซึม  “...รันจังจำผมได้”

โอมิยะมองอาการนั้นของวายะแล้วถอนใจเฮือกใหญ่  ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้าง ๆ  “ใช่...เขาจำเธอได้”

“รันจังจำได้...แต่ปฏิเสธที่จะนึกถึงมัน  ปฏิเสธที่จะรับรู้ตัวตนของผมอีก”  วายะกอดเข่าแล้วซบหน้าลงกับท่อนแขน

โอมิยะไม่พูดอะไร  เพียงแต่เอื้อมมือมาโอบไหล่ผู้ที่เคยเป็นลูกศิษย์ไว้แล้วตบเบา ๆ

“ผมไม่เคยอยากให้รันจังนึกถึงเรื่องในคืนนั้น  แต่วันนี้ผมรู้ว่าผมมีเวลาไม่มาก  และนี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้าย  ผมคิดว่าถ้ากระตุ้นแรง ๆ เข้าสักครั้ง  บางทีรันจังอาจจะจำได้...แต่สุดท้ายก็กลายเป็นแค่ทำร้ายรันจังอีกครั้งเท่านั้นเอง...”

“เธอคิดว่า...ถ้าเขาจำเธอได้แล้ว  เขาจะรู้สึกยังไงกับเธอล่ะ?”

“ก็คงจะเกลียด...เพราะผมทรยศเขาอย่างให้อภัยไม่ได้”  คำตอบนั้นสั่นสะท้าน...ด้วยรู้ดีถึงผลลัพธ์อยู่แล้ว

“แล้วเธอจะให้เขาจมอยู่กับความเกลียดนั้นไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ?  ทุกครั้งที่นึกถึง  ทุกครั้งที่เห็นหน้า  ทุกครั้งที่เข้ารับการผ่าตัด  เขาก็จะเกลียดเธอ...เป็นแบบนั้นดีแล้วเหรอ?”

วายะไม่ตอบหากส่ายหน้า

“อย่าให้ความรักของรันมารุเสียเปล่า  วายะคุง  เขารักเธอถึงได้ไม่อยากเกลียดเธอไงล่ะ”

“คุณพูดเหมือนแม่เลย”

“ก็จำที่เธอเล่ามาพูดนั่นแหละ  แต่ว่านะ...เห็นรันมารุเป็นแบบนี้แล้ว  ฉันยิ่งแน่ใจว่าเขารักเธอมาก  ถ้าเมื่อกี้เขานึกออกขึ้นมา  ไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะร้องไห้มากแค่ไหน...”  โอมิยะพูดเหมือนจะพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่า  “...ให้มันจบแค่นี้ได้มั้ย  วายะคุง”

“ขออีกนิดเถอะ...ขอแค่พรุ่งนี้เช้า  แค่นั้นก็พอ...”

ถ้าถึงพรุ่งนี้เช้าแล้วรันจังยังจะจำเขาได้...ถ้าถึงพรุ่งนี้แล้วรันจังจะยังเรียกชื่อเขาได้ถูก...ขอแค่ความหวังริบหรี่นั้น...ถ้าถึงพรุ่งนี้...

โอมิยะถอนใจแล้วลุกขึ้นเก็บแก้วเหล้า  “ก็ได้...งั้นนอนเถอะ  ไม่คิดเลยว่าแค่เจอเธอมันจะเหนื่อยขนาดนี้”

“แล้วคิดว่าผมไม่เหนื่อยหรือไง”

“คนที่ลุ้นว่าจะถูกแย่งแฟนหรือเปล่ามันย่อมเหนื่อยกว่าอยู่แล้วละน่า  แค่นี้ก็อายุสั้นไปอีกหลายปีแล้ว  นี่ถ้าฉันตายแล้วใครจะดูแลรันมารุ”  พูดพลางก็เก็บถ้วยจานไปกองไว้ในครัว

“บ่นเป็นตาแก่ไปได้”  วายะต่อว่าทั้งที่ยังนั่งกอดเข่าอยู่อย่างนั้น

“เออ  ฉันมันแก่  แต่เพราะแก่แล้วเลยไม่ทำอะไรงี่เง่าอย่างเธอไงล่ะ”

วายะไม่เถียงอะไรอีก  เขานั่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งโอมิยะเอาฟูกนอนสำหรับรับแขกมาปูให้เรียบร้อยแล้ว  มืออุ่นวางลงบนเรือนผมสีทองแผ่วเบา

“วายะคุง  นอนซะ  ถึงจะไม่อยากแต่ฉันจะภาวนาให้รันมารุจำเธอได้ก็แล้วกันนะ”

“ไม่ต้องมาสงสารผมหรอก  ไปดูรันจังเถอะ”

“ถ้างั้น...ราตรีสวัสดิ์นะ”

“ราตรีสวัสดิ์  อาจารย์”

โอมิยะปิดไฟห้องนั่งเล่นแล้วหายเข้าไปในห้องนอน  ไม่นานนักวายะก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันดังมาจากในห้อง...เสียงเบาเสียจนจับใจความไม่ได้  แต่แล้วสำเนียงบางอย่างก็ลอดออกมาให้ได้ยิน

เสียงการเคลื่อนไหว  เสียงครางผะแผ่ว  และเสียงเตียงลั่น...วายะปิดตาแน่น  ในหูแว่วเสียงกระซิบ

“...กอดผม...อิจิโร่ซัง...ให้ผมลืมทุกอย่าง...อย่าให้ผมต้องคิดถึงมัน...ทำให้ผมเป็นของคุณ...อิจิโร่ซัง...”

หยาดน้ำอุ่นร้อนหยดลงพื้น  วายะกัดริมฝีปากแน่น  ทั้งร่างสั่นสะท้าน


ไม่มีอีกแล้ว...ทุกอย่างจบแล้ว  ไม่มีรันจังของเขาอีกต่อไปแล้ว...

รันจังที่เคยมีชีวิตอยู่ในความทรงจำของเขา...ไม่อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว...

...

รันมารุลืมตาขึ้นมาพร้อมกับแสงแดดรำไรของยามเช้าแห่งฤดูใบไม้ผลิที่สาดเข้ามาในห้อง  พอลุกขึ้นนั่งก็มึนหัวเล็กน้อย...เมื่อคืนเขาคงดื่มมากเกินไป  พอเหลือบไปมองข้างกายก็เห็นชายผู้มีผมสีดำที่เริ่มยาวปรกหน้าปรกตายังหลับสนิทอยู่  ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ แล้วก้มลงไปจูบเบา ๆ ที่แก้มของคนรัก  ก่อนจะลุกจากเตียงไปเงียบ ๆ ระวังไม่ให้คนที่ยังนอนอยู่ตื่น

รันมารุหยิบไม้เท้ามาพยุงตัวแล้วค่อย ๆ เดินโขยกเขยกไปที่ประตู  ท่อนล่างยังขัด ๆ นิด ๆ จากกามกิจเมื่อคืน...ทั้งที่ดึกมากแล้ว  แต่เขาก็ยังอ้อนให้โอมิยะกอด...คิดแล้วก็น่าอาย  แต่ในค่ำคืนที่รู้สึกหวั่นไหว  เขาก็มักจะอ้อนโอมิยะแบบนั้นเสมอ

ชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนออกไปแล้วก็ชะงัก  กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารฟุ้งมาจากในครัว  รันมารุรีบตรงไปที่ห้องครัวทันที
ที่นั่น...ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทองยาวประบ่าในชุดผ้ากันเปื้อนของเขากำลังยืนปรุงอาหารอยู่หน้าเตาแก๊ส  อาจเพราะรับรู้ได้ว่ามีคนมองอยู่  ชายคนนั้นจึงหันมามองแล้วยิ้มให้

“อรุณสวัสดิ์  ขอโทษที่ใช้ครัวนะ  แค่อยากทำมื้อเช้าตอบแทนหน่อยน่ะ”

รันมารุยืนนิ่ง...คนคนนี้คือ...

ริมฝีปากอิ่มขยับเอ่ย


“...ใครครับ?”


ใครคนนั้นยิ้มตอบมา...เป็นรอยยิ้มที่ช่างแสนอ่อนโยน

“เมื่อคืนคุณคงเมามากเลยจำผมไม่ได้  วายะครับ  วายะ  ชุน  นักเรียนของอาจารย์โอมิยะ  พอจะนึกออกมั้ยครับ  รุ่นพี่รันมารุ”

“เอ๊ะ?  เอ้อ...ผม...รุ่นน้องผมเหรอ...?”

“ครับ  เมื่อคืนมารบกวนเสียดึก  แถมยังดื่มกันเสียขนาดนั้น  จำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอกครับ”  พูดแล้วเจ้าตัวก็หันไปคนซุปเต้าเจี้ยวในหม้อ  “ไปล้างหน้าล้างตาก่อนสิครับ  เดี๋ยวข้าวเช้าก็เสร็จแล้ว”

“อ๊ะ...ครับ...เอ้อ...”  รันมารุรู้สึกแปลก ๆ ที่อยู่ ๆ คนเป็นแขกก็มาทำอาหารเช้าให้กิน...แต่อะไรบางอย่างในรอยยิ้มนั้นกลับทำให้เขาอุ่นใจอย่างประหลาด

“โอ้...ข้าวเช้าเหรอ?  กลิ่นซุปเต้าเจี้ยวนี่”  โอมิยะที่ตื่นมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้  เดินมายืนเท้ากรอบประตูอยู่ข้างหลังรันมารุ  “ตื่นเช้านี่  วายะคุง”

“นิดหน่อยครับ  อาจารย์ก็ไปล้างหน้าเถอะ  อีกเดี๋ยวข้าวสุกก็กินได้แล้ว”  วายะพูดโดยไม่ได้หันมามอง

“อื้ม  ตกลง  เอาละ  รันมารุ  ไปล้างหน้าล้างตากันเถอะ”  พูดแล้วโอมิยะก็อุ้มรันมารุตัวลอย

“อิจิโร่ซัง!  เล่นอะไรน่ะครับ  ปล่อยนะ  วายะซังอยู่ด้วยนะ!”  คนถูกอุ้มร้อง

“ช่างหัววายะสิ”  ว่าแล้วก็รีบผลุบเข้าห้องน้ำไปทันที

วายะเคาะทัพพีตักแกงลงกับหม้ออย่างแรง  “ไอ้แมวแก่ขี้ขโมย!”


มื้อเช้าผ่านไปอย่างเรียบง่าย  มื้อเช้าฝีมือวายะรสชาติไม่เลวทีเดียว  มีเพียงรันมารุที่นั่งทำหน้ากระอักกระอ่วนใจที่ถูกโอมิยะเล่นทะลึ่งต่อหน้าแขกแต่เช้า  แต่หลังจากพูดคุยกันไปสักพัก  ชายหนุ่มก็คลายอาการเกร็งลง  เขาลอบสังเกตอดีตลูกศิษย์ของโอมิยะ...ท่าทางวายะดูเป็นคนร้ายกาจ  แต่กลับหาเรื่องมาคุยได้สนุกสนาน  หัวเราะเสียงดังไม่เกรงใจใคร  ดูไปก็คล้าย ๆ กับโอมิยะนิดหน่อย  คงเพราะแบบนี้กระมังที่ทำให้ยังคงติดต่อกับโอมิยะแม้จะเรียนจบไปนานมากแล้ว  ทั้งท่วงท่าและการวางมาดดูเหมือนจะผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี  และมันดูมีเสน่ห์แบบที่จะทำให้สาว ๆ หลงใหลได้ไม่ยาก  ขนาดเขาที่เป็นผู้ชายยังรู้สึกเพลิดเพลินที่จะมอง...ทั้งที่รู้สึกว่าคล้ายกับใครบางคน  แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก...ช่างเถอะ  รันมารุบอกกับตัวเอง...อาจเพราะวายะดูคล้ายกับโอมิยะก็ได้  ถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มนั้นมากขนาดนี้

หลังจากเก็บกวาดมื้อเช้าเรียบร้อย  วายะก็ลากลับ

“ทำไมรีบกลับจัง  วันนี้เป็นวันหยุดแท้ ๆ  น่าจะอยู่คุยกับอิจิโร่ซังให้มากกว่านี้อีกหน่อย”  รันมารุพูด

“ผมต้องกลับไปเก็บของกลับโตเกียวน่ะ  แล้วเมื่อคืนหลังจากคุณหลับไปเราก็คุยกันไปเยอะแล้วด้วย”  นั่นคือเหตุผลที่ยกมาอ้าง

“งั้นเหรอ...จำไม่ได้เลยแฮะ”  ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาแก้มอย่างเขิน ๆ  “งั้น...แล้วมาเที่ยวอีกนะ”

“อื้ม  แล้วจะมาครับ”  วายะยิ้มกับภาพนั้น...นิสัยชอบเกาแก้มเวลาเขินของรันมารุยังเหมือนเดิมไม่มีผิด

“งั้นเดี๋ยวฉันจะไปส่งวายะคุงที่สถานีนะ”  โอมิยะบอกแล้วก็หยิบรองเท้ามาสวม

“อ๊ะ  ซื้อของแห้งเข้ามาด้วยนะครับ”

“อื้ม  เดี๋ยวจะซื้อมาให้”  จัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว  โอมิยะก็บอกกับรันมารุ  “เอาละ  ไปละนะ”

“ไปดีมาดีนะครับ”  บอกกับโอมิยะแล้วก็หันมาพูดกับวายะ  “แล้วเจอกันนะ  วายะซัง”

สิ่งที่ตอบกลับมาคือรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น  แล้ววายะก็ก้มลงมาจูบที่แก้มของรันมารุเบา ๆ


“ลาก่อน  รันจัง”


รันมารุแดงซ่านไปทั้งหน้า  แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรโอมิยะก็รีบลากคอวายะออกไปอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย  เล่นอะไรกับแฟนชาวบ้านแบบนี้วะ!”  โอมิยะแหวเอาเมื่อลงมาถึงหน้าแมนชั่น

“ครั้งสุดท้ายแล้วน่า  จะไม่มีอีกแล้วละ”  วายะยักไหล่แล้วกระชับเสื้อโค้ทเข้ากับตัวก่อนจะก้าวยาว ๆ ไปตามทางเดิน

“...เมื่อกี้...ไม่สมเป็นเธอเลยนะ”  โอมิยะพูดพลางเดินตามให้ทัน

“แสดงเก่งใช่มั้ยล่ะ  เหนื่อยแทบตายเลยละ”  ชายหนุ่มเดินช้าลงจนกลายเป็นทอดน่อง

“ไม่เห็นต้องฝืนขนาดนั้นเลย”

“ช่างผมเถอะ”

ทั้งสองเดินด้วยกันไปเงียบ ๆ จนถึงสถานีรถไฟ  วายะหันกลับไปมองบ้านเกิดที่เต็มไปด้วยความทรงจำอีกครั้ง

“ทีนี้เธอก็ไม่ต้องส่งเงินมาให้รันมารุแล้วก็ได้นะ”  โอมิยะเอ่ยขึ้นในที่สุด

“เงินเดือนอาจารย์อย่างคุณมันพอรักษารันจังหรือไง?”  น้ำเสียงนั้นมีแววดูถูกน้อย ๆ  “ผมสัญญาไว้แล้ว  จนกว่ารันจังจะหายดี  ผมจะรับผิดชอบเรื่องค่ารักษาเอง”

“อวดดีชะมัด”  โอมิยะบ่น

วายะมองหน้าผู้เคยเป็นอาจารย์ของตนแล้วยิ้ม  “นี่เป็นความรับผิดชอบของผม  ถ้ารันจังเดินได้โดยไม่ต้องใช้ไม้เท้าแล้วก็ติดต่อมาแล้วกัน  ผมจะได้เลิกส่งเงินมาให้”

“...ก็ได้”

“แล้วก็นี่...”  วายะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ท  ดึงเอากล่องเล็ก ๆ ออกมา  “ฝากนี่ให้รันจังด้วย”

“แหวน?”

“รันจังเคยอยากได้แหวนแบบนี้...มีเป็นคู่ด้วยนะ  คุณก็น่าจะใส่ได้  ใส่คู่กันไปเลยแล้วกัน”

โอมิยะเปิดฝากล่องออกดู  ข้างในนั้นคือแหวนทองคำขาววงเล็ก ๆ ที่ตัวเรือนพ่นทรายเป็นประกายน้อย ๆ

“มันเรื่องอะไรฉันต้องให้รันมารุสวมแหวนแต่งงานที่ได้จากคนอื่นด้วยเนี่ย”

“ก็บอกเขาไปสิว่าคุณซื้อให้เขา  โง่จริง”

“ไอ้เด็กบ้า”

“...นี่ก็เป็นสัญญา  ที่ผมเคยให้ไว้กับเขา...ทีนี้ก็ไม่มีอะไรต้องติดค้างอีกแล้ว”  วายะพูดแล้วก็หันกลับไปมองเมืองที่จากมาอีกครั้ง... ...และนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ

“วายะคุง...”

“เอาละ  ผมไปละนะ”  พูดแล้วก็หันหลังเดินตรงไปยังสถานีรถไฟ

“เธอจะมาอีกใช่มั้ย?”  โอมิยะถามไล่หลังไป

“ไม่  ผมจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้ารันจังอีกแล้ว”  ชายหนุ่มพูดต่อไปโดยไม่หันกลับมา  “อาจารย์...รักรันจังให้มาก ๆ นะ  เผื่อส่วนของผมด้วย”

“รู้แล้ว  ฉันจะรักให้ยิ่งกว่าที่เธอเคยรักอีก”

วายะเพียงแต่โบกมือให้แล้วเดินหายเข้าสถานีไป

โอมิยะปิดกล่องแหวนในมือแล้วใส่มันลงในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินกลับบ้าน  ในเวลาไม่ถึง 24 ชั่วโมง  แต่เหมือนมีอะไรเกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน


ร่างสูงเปิดประตูบ้านออกพร้อมกับพูดว่า

“กลับมาแล้ว”

รันมารุโผล่หน้าออกมาจากห้องนั่งเล่น  “กลับมาแล้วเหรอครับ  อ้าว  แล้วของแห้งที่บอกให้ซื้อล่ะครับ?”

“อ้าว  ลืมไปเลย”  โอมิยะเกาหัวแก้เก้อ

“ให้ตายสิ  นี่ผมต้องออกไปเองสินะ”  รันมารุส่ายหน้าแล้วหายกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น

โอมิยะเดินตามเข้าไปแล้วโอบกอดคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาจากด้านหลัง

“ส่งวายะซังเรียบร้อยดีนะครับ”

“มันไม่หลงทางหรอกน่า...ว่าแต่  มีของมาฝากเธอด้วยนะ”

“อะไรครับ?”

“หลับตาสิ”

“หึ...เล่นเป็นเด็ก ๆ อีกแล้ว”  พูดแบบนั้นแต่รันมารุก็หลับตาลง  ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสเย็น ๆ ของโลหะที่นิ้วนางข้างซ้าย

“เอาละ  ลืมตาได้แล้ว”

ชายหนุ่มค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น  แหวนทองคำขาววงเล็ก ๆ เป็นประกายอยู่บนนิ้วของเขา  รันมารุเบิกตากว้าง

“เป็นคู่กันด้วยนะ  นี่ไง”  โอมิยะยกมือให้ดูแหวนที่นิ้วของตน  มันออกจะคับนิดหน่อยแต่ก็พอจะสวมได้

น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของรันมารุ


...ฉันชอบแหวนแบบนี้จัง...

เสียงของตัวเองดังขึ้นในสมอง

...ทองคำขาวเนี่ยนะ...ชอบอะไรถูก ๆ เป็นมั้ยเนี่ย...

ใครบางคนเคยตอบเขามาแบบนั้น

...ก็ไม่ต้องตอนนี้ก็ได้นี่  นี่ไง  ตัวเรือนพ่นทรายแบบนี้ทำให้ไม่น่าเบื่อนะ...

...เออ  ไว้แล้วจะซื้อให้...

...แน่เหรอ?...

...สัญญา...


ใช่...ใครบางคนเคยสัญญากับเขาไว้แบบนั้น...แต่ใครกันล่ะ  ใครที่เป็นคนพูดคำนั้นเอาไว้  ใครบางคนที่ยังคงมีชีวิตอยู่ในส่วนลึกที่สุดของความทรงจำ...

รันมารุแตะแหวนกับริมฝีปาก  คู้ตัวงอแล้วสะอื้นฮัก  โอมิยะดึงร่างนั้นมากอดไว้แน่น

“จำเขาไว้เถอะ  รันมารุ...ถ้าเธอรักเขาขนาดนั้นก็จำเขาไว้เถอะ”

ชายหนุ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม  หยดน้ำตาไหลลงอาบตัวเรือนที่เป็นประกายสีเงินระยับนั้น  ถ้อยคำหนึ่งถูกกลั่นออกมาจากความทรงจำและลอดริมฝีปากออกมาไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ  และหายไปพร้อมกับสายลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดเข้ามาในห้อง



“...ชุน...จัง...”





(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

[BBnuna]

  โอเคชุนน่าสงสาร ถึงจะนิสัยไม่ดีก็เถอะ-3-

[natalee22]

โอยๆๆ สงสารชุนจังอ่า แต่แบบนี้ก็อาจจะดีกว่าก็ได้นะ

ถ้ารันจังจำได้ก็มีแต่จะทำให้ทุกคนเจ็บปวดมากขึ้น ตอนนี้อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว

ชุนก็จะได้เริ่มต้นใหม่จริงจังๆซะที ส่วนรันจังก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไปกับคนที่รักและดูแลได้

win-win ทั้งสองฝ่ายอ่ะนะ

[Pupay]

คิดถึงโทโมะแล้วว 

 :pig4:นะคะ

[moobarpalang]

พออ่านแล้วสนับสนุนให้3pไปเลยดีกว่านะ
ไม่ค่อยชอบอาจารย์เท่าไหร่

[aishiteru.]

อ่านถึงช่วงวายะฝากแหวนให้รันจัง แถมรันจังยังจำเศษเสี้ยวในอดีตได้อีก
น้ำตาคลอหยดแหมะๆๆเลย ฮือๆๆ สงสารชุนจัง สงสารรันจัง แง
แต่ก็เป็นการดีกับทั้งสองฝ่ายล่ะนะ เฮ้ออออ
อ.ก็รักและยอมให้ทุกอย่างกับรันจังแม้กระทั่งเป็นเงาเป็นตัวแทนของชุนจัง โฮกกกก
ฉากสวมแหวนแล้วรันจังนึกคำสัญญาออกแล้วเรียกชุนจังมันช่างเจ็บปวด แง๊
ชอบอ่าาาา เศร้าได้จี๊ดถึงใจจริงๆ <<มาโซเร๊อะ ฮ่าๆ
ปาดน้ำตาเข็ดน้ำมูก หึหึ จะรออ่านตอนต่อไปน้าาา
ทีนี้ชุนจังก็ต้องกลับไปเคลียร์กับโทโมะแล้ววววว
ทำยังไงโทโมะถึงยอมเข้าใกล้และยอมถูกชุนบังคับจูบแต่ก็ไม่คลุ้มคลั่งเสียสติอีก อิอิ
เมื่อโทโมะตะยอมรับใจตัวเองสักทีน้าาาา จะรออ่านให้ได้เลย
แต่ก็ต้องลุ้นเรื่องปัจจุบันอีกว่าจะไปช่วยโทโมะทันมั้ยย โฮกกกกกกก
สู้ๆน้าาา คนแต่ง
 

[love AJ]

 

[aloney]

อ่านตอนนี้แล้ว น้ำตาไหลพราก ก T______T

สงสารชุนและรัน

อยากให้ชุนรับรู้ว่ารันจำได้แล้ว

อยากให้2คนเป็นเพื่อนรักกัน

[MCSJ]

อ่านแล้วมันจี๊ดดดดดดดดดดดดด  ซึ้งมากอะตอนสุดท้ายน้ำตาคลอเลย TT

[Cynthia_Moonlight]

เอ่อ....ถึงวายะจะทำอะไรไม่ดี ไม่ถูกลงไป จนมีคนต้องเป็นทุกข์ ต้องเจ็บปวดกับการกระทำของเขาก็เถอะนะ...

แต่ว่า...คิดในอีกแง่หนึ่งนะ....



คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือคนที่กระทำสิ่งเลวร้ายลงไปอย่างวายะ ชุน คนนี้หรือเปล่า...


เราคิดว่าจริงๆแล้ววายะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดคนหนึ่งเลยนะ T^T

[naiin]

                  สงสารนะคนที่เคยรักมากแต่จำกันไม่ได้

[iforgive]

สงสารทุกคนเลยเรื่องนี้  ยกเว้นโอโนเสะ

[silverspoon]

บีบหัวใจจนน้ำตาคลอ 

คงไม่ได้ทำบุญร่วมกันมามากพอ

[$VAN$]

น้ำตาซึม
เจ็บ...แต่จบ

[Mio]

   เศร้ามากเลย นางฟ้าน้ำตาซึม
สามคำ>>>สู้ ต่อ ไป  ( ได้กลับไปเป็นชุนจังของโทโมกิซะที ขอให้รันจังมีความสุขค่ะ)

[Minako]

โฮววววววว อ่านแล้วสงสารวายะโคตรอ่า 
ขอให้จบแฮปปี้กับโทโมะที้เถ๊อะ 

[pppp]

น้ำตาคลอกันเลยทีเดียว
วายะคงเฮิร์ทน่าดู แต่ถึงรันจังจะจำได้ เราก็คิดว่ารันจังไม่มีทางทิ้งโอมิยะแน่ๆ
โอมิยะก็น่าสงสาร ที่เหมือนจะเป็นตัวแทนของวายะที่รันจังรัก
สุดท้าย โทโมกิเองก็น่าสงสารที่สุด ดูเหมือนตัวตนที่เป็นตัวเองของโทโมกิสำหรับวายะแล้ว น้อยเหลือเกิน
เหมือนเป็นตัวแทนของใครต่อใครสำหรับวายะเสมอ

[kyoya11]

น้ำตาไหลพราก

[i-love-you]

 ::ชุน  สู้ๆๆน๊ะ   รันจังเค้ามีความสุขแล้ว

กลับไปหาความสุขของตัวเองเหอะ  โทโมะรออยู่

[นัตสึกิ]

โทโมะง่า.......คิดถึงโทโมะ

[ชะรอยน้อย]

เศร้ามากก คิดถึงโทโมะ

[snoopy]

สงสาร ชุนจัง อยากกลับมาหาเค้า คิดว่าจะทำให้เค้าจำได้
แต่ อีกคน  ก็ต้องแกล้ง เป็นจำไม่ได้
เจ็บทั้งสามคน  T_T

[dolphins]

น้ำตาซึมเอาตอนจบ... ใช่ว่าวายะจะทรมานคนเดียว รันจังก็เหมือนกัน โอมิยะก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
..ถ้าไม่มีเรื่องวันนั้นสองคนนี้คงจะเป็นคู่ที่หวานมากๆ แต่เราแก้ไขอดีตไม่ได้...
เคลียร์กับอดีตแล้ว ก็กลับมาเคลียร์กับปัจจุบันซะทีนะวายะ
รอตอนต่อไปค่ะว่าจะลงเอยกันยังไง