หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[phoenixa]

อดีตของชุนมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
สิ่งที่หวัง ไม่ได้เป็นแบบที่ต้องการเลย
แถมตัวตนหรือจิตใจก็บิดเบี้ยวอีก
อาการหนัก จนไม่น่าจะรักใครได้เลย
แต่ก็มีความรักจนได้ เอาใจช่วยชุนนะ

[river]

วายะสูญเสียไปโดยทันควัน

[Mio]

จุดเริ่มต้นของความซาดิสม์ของวายะ กรี๊ดดดดดดด
สามคำ>>>ชอบ ดี ป่ะ 

[jiki]

ง่า บีบคออีกแล้ว ....จะบีบคอให้หมดทุกคนรึไงเจ้าวายะ

เราว่า กว่าจะจบอดีตของอดีตก็อีกสักสองตอนละมั้งเนี่ย

รอต่อไป...

[Minako]

อ่านแล้วสงสารรันจังอ่ะ 
แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของวายะอยู่นะว่ารู้สึกยังไง
ครอบครัวเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นนี่นา
.....แล้วก็เม้นไม่ออกแล้ว ดราม่าได้สามวิจริงๆ =_=

[iforgive]

อย่าเอาโทโมะไปแทนใครเลยนะ

[kyoya11]

อารมณ์รุนแรงมากวายะ

[from_mars]

โอ มันเศร้าจริงๆ ทำไมต้องใช้แอลกอฮอล์ปลอบใจ สุดท้ายก็ต้องเศร้ากันไปแบบนี้
วายะรักแรง เกลียดแรงจริงๆ ต้องควบคุมอารมณ์หน่อยนะลูก
รออ่านต่อจ้า

[$VAN$]

สงสารรันจัง ดันมาเจอคนจิตผิดปกติอย่างวายะ
วายะน่ากลัว ต่อไปรักใคร ก็บีบคอเขาแบบไม่รู้ตัวด้วย
เพราะจิตใต้สำนึกกลัวว่าคนรักจะไม่เป็นของเขาคนเดียวนั่นเอง
แบบนี้ควรรักษาให้อาการนี้หายไปก่อนนะ ค่อยเข้าไปใกล้โทโมะน่ะ

[ปุยหมาม่วง]

ย้อนกลับไปกลับมาหลายตลบจริง งงแทน (คนอ่านเองบางทีก็งงๆต้องนั่งทบทวนแป๊บนึงว่าตอนปัจจุบันจริงๆคือตอนไหน

อ๋อ โทโมะกำลังจะถูกรุมโทรมนั่นเอง 5555 ^^")


มันแหวกแนวดีค่ะที่ให้พระเอกน่ากลัวซะขนาดนี้ แต่ว่านะ ไปๆมาๆจะรักไม่ลง

รักใครมากๆก็กลายเป็นหวงจนอยากจะฆ่าทิ้งให้ตายอะไรแบบนี้

มันน่ากลัวเกินไปจนไม่อยากให้สมหวังกับใครเลย อยู่คนเดียวเถอะ ==

[dolphins]

อาการที่วายะเป็นนี่จะเรียกป่วยทางจิต(ตั้งแต่เด็กๆอ่ะ)ได้ใช่ไหม? รักมาก รักแรง แต่มันแรงเข้าขั้นจิตอ่ะ เหอะๆ...
  สงสารรันจัง มันยากมากเลยที่จะทำความเข้าใจว่าวายะไปเพราะอะไร   

[@Kanda@]

ไม่อ่ะ!! มันไม่ใช่ความรัก!!!!!!  

วายะเห็นแก่ตัว คนอย่างนายไม่รู้จักรักคนอื่นนอกจากตัวเองหรอก ไปตายซะ ไอ้บ้า!!!    

[HISY]

มันย้อนอดีตนานแล้วอ่ะ 
เมื่อไรจะปัจจุบันเอ่ย
รันจังที่น่ารสงสาร

[biw43]

 

เศร้าจับจิต น้ำตาคลอ สงสารรันจัง
ไอ่วายะบ้า น่าจะฆ่ามันให้ตายๆไป
(อ่าว ? แล้วพระเอกล่ะว้ะ ?)

โทโทะหายไปเลย .. คิดถึง 

[aloney]

ปวดใจง่ะ

อดีตของวายะน่ากลัวเกิน

[maple4120]

เศร้าอ่ะ วายะไม่น่าเลย ถ้าไม่ทำแบบนั้นลงไป อีกสองปีก็คงได้ลงเอยกันด้วยดีมีความสุขไปแล้วแท้ๆ
พอจะเข้าใจวายะอยู่หรอกนะ เด็กมีปัญหา ก็นะ แต่รันจังก็น่าสงสารจริงๆ ไม่น่าเลย
อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนได้ขนาดนี้นะ บางทีที่ไปลงเอยกับโอมิยะนั่นอาจจะดีแล้วก็ได้
อยู่กับวายะไม่ปลอดภัยจริงๆ ถึงเรื่องนั้นไม่เกิดขึ้น ไม่วันใดก็วันหนึ่งก็จะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแน่ๆ
อ่านแล้วสะเทือนใจมากเลยค่ะ โดนคนที่รักทำขนาดนั้น รันจังจะต้องทั้งผิดหวังและเสียใจมากๆเลย
แถมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดอีกนี่สิ ตกเป็นเหยื่อความคิดเองเออเอง หึงหวงไม่เข้าเรื่องของวายะแท้ๆ เฮ้อออ 
กำลังมันส์เลย มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ปล. +1

[tong_pub]

อ้าวววววววววววว วายะ!!
แกเป็นโรคจิตหรือฮิสทีเรียฟร้ะ
ข่มขืนเค้าไปทั่วเลย =[ ]=!!
ตอนนี้เริ่มจะแบบว่า...เอ่อ...วายะ ="=
แต่ไม่ว่ายังไงก็รู้ว่าแกเลือกโทโมกิอยู่ดี ฮิ้วๆๆ

ปล.อย่าย้อนอีกเลย แค่นี้ก็ย้อนไปจนตอนปัจจุบันแทบจะแกได้แล้ว ฮ่าๆๆๆ วายะรีบเลือกโทโมกิได้แล้วนะ!


รักคนเขียน...ปิ๊งๆ

[KOKURO]

All I want # 23

เสียงฝีเท้าดังกระทบพื้นหินขัดดังก้องไปในทางเดินแคบ ๆ  คนที่วิ่งกระหืดกระหอบมาที่หน้าห้องผ่าตัดคืออันนะกับชิโอริและตามมาด้วยสามีของชิโอริ

“ชุน!  เกิดอะไรขึ้น!?  รันจังล่ะ!?”  อันนะรีบปราดเข้าไปหาลูกชายที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่บนม้านั่ง  ไม่มีคำตอบจากวายะ  แต่สายตาเลื่อนลอยที่ทอดมองพื้นราวกับไม่รับรู้อะไรภายนอกทำให้หัวใจของเธอกระตุกวาบ  เธอรีบหันไปมองป้ายห้องผ่าตัดที่ติดไฟสว่างบอกให้รู้ว่ากำลังมีการผ่าตัดอยู่  แล้วก็หันขวับไปมองชิโอริที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่ใกล้ ๆ

หลังจากที่ตำรวจโทรแจ้งให้ทราบว่าพวกลูกชายของพวกเธอประสบอุบัติเหตุ  พวกเธอก็รีบมาที่โรงพยาบาลด้วยความร้อนใจ  เพราะตำรวจไม่ได้ให้รายละเอียดว่าใครคือคนที่ประสบอุบัติเหตุ...หรือโดนทั้งคู่  แต่เมื่อมาเห็นวายะนั่งอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด  อันนะยอมรับกับตัวเองว่าเธอดีใจเสียยิ่งกว่าที่เคยดีใจมาทั้งชีวิต  แต่ก็แค่พริบตาเดียว  ความกังวลก็เปลี่ยนกลับไปที่รันมารุที่ยังคงอยู่ในห้องผ่าตัด

อันนะประคองใบหน้าของผู้เป็นลูกชายขึ้น  “ชุน...มองแม่  ฟังแม่นะ...บอกแม่ซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ดวงตาที่มองตอบมาเลื่อนลอยเหม่อซึมและเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจแสนสาหัส  อันนะไม่เคยเห็นลูกชายทำหน้าแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต

“ชุน...ทำใจดี ๆ ไว้  แล้วบอกแม่ซิ  เกิดอะไรขึ้น  ทำไมพวกแกถึงไปอยู่แถวโกดังอย่างนั้น?”

เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ...วายะถามตัวเอง  เขาแทบจะปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้ด้วยซ้ำ  ภาพที่แจ่มชัดที่สุดในความทรงจำคือใบหน้าเปื้อนน้ำตาของรันจังและร่างของรันจังที่อาบไปด้วยเลือด...แต่มันเกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ...จริงสิ  พวกเขา...

“ผม...ทะเลาะกับรันจัง...”  คำบอกเล่าแผ่วเบาไม่ดังไปกว่ากระซิบ  “...ที่โกดังนั่น...”

“ทะเลาะกัน?  แล้วไปทำอะไรที่โกดังนั่น?”  อันนะบีบมือลูกชายแน่น

“ผมทะเลาะกับแม่...แล้วก็หนีไปที่นั่น...รันจังตามไป...”  น้ำเสียงขาดเป็นห้วง ๆ  ประโยคสั้น ๆ เรียงเป็นเรื่องราวที่ขาดตอน  “เราทะเลาะกัน...ผม...ผม...”

พูดได้แค่นั้นวายะก็ซบหน้าลงกับฝ่ามือ  ทั้งร่างสั่นสะท้าน

“ผมทำเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ลงไป!  เรื่องเลวร้าย!!  เลวร้ายที่สุด!  ต่ำช้าที่สุด!  ผม...ผมไม่คิดว่าตัวเองจะทำ...แต่...แต่มัน...มัน...รันจังต้องไม่ยอมให้อภัยผมแน่!!”

คำสารภาพกลายเป็นเสียงตะโกนด้วยไม่อาจเก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจได้อีกต่อไป  แม้จะยังไม่เข้าใจเรื่องราวได้ดีนัก  แต่อันนะก็รีบกอดร่างนั้นไว้พลางกระซิบปลอบโยน

“ไม่เป็นไร  ชุน...ใจเย็น ๆ ไว้  ใจเย็น ๆ ไว้นะ...ไม่เป็นไร...รันจังจะต้องไม่เป็นอะไร”

“ผมมันระยำที่สุด...ผม...รันจัง...”

“ไม่เป็นไร...ใจเย็น ๆ ไว้นะ...”

ในใจชิโอรินึกอยากจะเข้าไปเขย่าตัวเด็กหนุ่มและคาดคั้นให้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมา  แต่เมื่อเห็นสภาพของวายะแล้วเธอก็รู้ดีว่ามันจะต้องมีอะไรซับซ้อนร้ายแรงกว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นแน่  เด็กสองคนนี้สนิทกันมาก  อยู่ด้วยกันตลอดเวลาเหมือนเงาตามตัว  และเธอกับสามีค่อนข้างแน่ใจด้วยซ้ำว่าความรู้สึกของทั้งสองไปไกลเกินกว่าเพื่อนหรือพี่น้องกันแล้ว  แต่ในเมื่อเด็กทั้งสองคนไม่เคยทำอะไรเกินเลยให้เห็นจึงไม่ได้พูดอะไรออกไป  ความรู้สึกเช่นนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน  เธอตัดสินใจจะรอจนกว่าพวกเด็ก ๆ จะเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อน...แต่กลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นกับรันมารุ  เธอตกใจและโกรธวายะ  แต่เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่แล้ว  วายะที่อยู่ในเหตุการณ์นั่นแหละที่เจ็บปวดที่สุด

วายะไม่กล้ามองหน้าชิโอริกับสามี  ซึ่งทั้งสองไม่ได้โวยวายอะไรเลย...นั่นแหละที่น่ากลัว  เขารู้ว่าทั้งสองรักและเอ็นดูเขามาก  แต่ถ้าทั้งคู่โวยวายหรือต่อว่าเขาบ้างเขาจะสบายใจกว่านี้มาก...ความนิ่งเงียบและเห็นอกเห็นใจแบบนี้...เขากลัวเหลือเกิน...กลัวปฏิกิริยาตอนที่ทั้งสองรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจริง ๆ...เขาคงทนไม่ได้กับความเกลียดชังนั้น...

ไฟหน้าห้องผ่าตัดดับลง  แล้วประตูก็เปิดออก  ทุกคน ณ ที่นั้นหันไปมองแพทย์ที่เดินออกมาเป็นตาเดียวกัน

“คุณหมอคะ  ลูกชายฉันเป็นยังไงบ้างคะ!?”  ชิโอริรีบปราดเข้าไปหาหมอทันที

ผู้เป็นหมอถอดหมวกของชุดผ่าตัดออกแล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด  “ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ  เพียงแต่...กระดูกสันหลังได้รับความกระทบกระเทือนมาก  เรายังไม่แน่ใจว่าจะมีผลกับเส้นประสาทส่วนไหนบ้าง  แต่อย่างเลวร้ายที่สุดก็คง...เป็นอัมพาตท่อนล่างน่ะครับ”

ชิโอริซวนกายเซวูบ  ใบหน้าซีดเผือดเหมือนจะเป็นลม  สามีของเธอรีบประคองไว้  แม้แต่อันนะเองก็หน้าซีดไม่แพ้กัน

วายะกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ...อัมพาต...กระดูกสันหลัง...ความผิดของเขาทั้งนั้น!

เด็กหนุ่มถลันลุกขึ้นพร้อมกับร้องตะโกนออกมาไม่เป็นภาษา  กระหน่ำกำปั้นต่อยกำแพงอย่างแรงครั้งแล้วครั้งเล่าจนเลือดออก  หมอ  บุรุษพยาบาล  และพ่อของรันมารุต้องรีบเข้ามาช่วยกันจับไว้  แต่วายะยังคงอาละวาดด้วยแรงคลั่ง...เพราะเขา...เพราะเขาทั้งนั้น  ทำให้รันจังที่ไม่ได้มีความผิดอะไรเลยต้องมารับเคราะห์แบบนี้  เพราะเขามันบ้าไปเอง...เพราะเขาเอง!!

ความรู้สึกสุดท้ายคือผู้เป็นแม่รีบเข้ามากอดเขาไว้แน่นแล้วปลอบประโลม  เด็กหนุ่มทรุดกายลงนั่งกอดแม่แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร...

...

แล้วทุกคนก็ได้รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในคืนนั้นจากปากของวายะเอง  แต่แม้เด็กหนุ่มจะไม่พูด  แต่สภาพร่างกายของรันมารุก็บอกชัด  มีร่องรอยของการข่มขืนและยังคงมีคราบอสุจิขังอยู่ในช่องทางนั้น  ที่ลำคอก็ยังมีรอยนิ้วปรากฏเห็นชัด  หลังจากที่ฟังเรื่องจบ  พ่อของรันมารุก็ลุกมาต่อยวายะจนตกเก้าอี้ท่ามกลางความตกใจของทุกคน  ไม่ว่าใครจะห้ามอย่างไรเขาก็ไม่ฟังเสียง  ยังคงต่อยเด็กหนุ่มซ้ำแล้วซ้ำอีกโดยไม่พูดอะไรสักคำ...ซึ่งวายะก็ไม่พยายามป้องกันตัวใด ๆ ทั้งสิ้น  นั่นเป็นโทษที่เขาสมควรได้รับแล้ว

ในที่สุดพ่อของรันมารุก็หยุด  เขาปล่อยคอเสื้อของวายะที่ขยุ้มไว้แล้วบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ไปซะ  แล้วไม่ต้องมาให้พวกฉันเห็นหน้าอีก  อย่ามายุ่งกับรันมารุอีก”

หากวายะส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นนั่งคุกเข่า  “ไม่ได้หรอกครับ  รันจัง...ยังเดินไม่ได้เลย...”

ทุกคนมองหน้าวายะ

“หมายความว่ายังไง?”

“ผมจะคอยดูแลจนกว่ารันจังจะเดินได้”

ดวงตาของพ่อรันมารุหรี่ลงนิดหนึ่งพร้อมกับฉายแววหยามเหยียด  “เธอคิดว่าเขาจะยอมให้คนที่ทำกับเขาอย่างนั้นดูแลหรือไง?”

“ถึงจะไม่ยอม  ผมก็จะคอยดูแลเขา...มันเป็นความรับผิดชอบของผม”  วายะจ้องตากลับไป  ไม่มีแววหวั่นไหวในดวงตาคู่นั้น  ก่อนจะก้มหัวจรดหน้าผากลงกับพื้น  “ให้ผมได้รับผิดชอบรันจังเถอะครับ!”

พ่อของรันมารุนิ่งอั้นไปชั่วขณะ  ก่อนจะถอนใจ

“ถ้าทำได้...จะทำอะไรก็ทำ”

“ขอบคุณครับ  คุณลุง”


แต่ความปรารถนาของวายะไม่มีวันเป็นจริง  เมื่อรันมารุลืมตาขึ้นในสามวันถัดมา  วายะที่นั่งเฝ้าข้างเตียงคนไข้มาตลอดสามวันรีบร้องบอกชิโอริด้วยความดีใจ  หากแววตาของรันมารุยังเลื่อนลอย  และทุกท้ายก็ปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อน

ในตอนเย็นทั้งพ่อของรันมารุและอันนะที่เลิกงานแล้วต่างก็มาเฝ้าอยู่ในห้องพักผู้ป่วยด้วย  แล้วรันมารุก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง  คราวนี้เขาค่อย ๆ กวาดตามองไปรอบ ๆ เตียงช้า ๆ  สายตาจับที่ใบหน้าของแต่ละคนอย่างไร้ความรู้สึก

“รัน!  จำแม่ได้มั้ยลูก?”  ชิโอริเกาะลูกกรงข้างเตียงแล้วถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น

รันมารุนิ่งเงียบเป็นครู่ท่ามกลางความกังวลใจของทุกคน  อุบัติเหตุครั้งนี้รุนแรงมาก  บางทีอาจจะไม่ใช่แค่ร่างกายที่ได้รับความกระทบกระเทือน  แต่อาจจะส่งผลถึงสมองและความทรงจำด้วย

ในที่สุด  รันมารุก็พูดออกมาเบา ๆ

“...แม่...”

ชิโอริแทบจะกรีดร้องด้วยความดีใจ  เช่นเดียวกับทุกคนในที่นั้น  รันมารุมองดูอาการดีใจของทุกคนด้วยสีหน้างุนงงและเลื่อนลอย  เขาค่อย ๆ มองต่อไป

“...พ่อ...”

“ใช่  พ่อเอง  ไอ้ตัวแสบของพ่อ”

“...คุณน้าอันนะ...”

อันนะยิ้มกว้างแล้วกอดชิโอริแน่น  แม้แต่เธอ  รันมารุก็ยังจำได้  แบบนี้คงไม่มีปัญหาอะไรกับสมองแน่

แต่เมื่อสายตาเคลื่อนไปจับที่วายะ  ก็เกิดเป็นความเงียบยาวนาน  คิ้วเรียวค่อย ๆ ขมวดมุ่น...วายะลอบถอนใจ  ก็ไม่แปลก  ถ้าสิ่งที่จะหลุดออกจากปากรันมารุมาจะเป็นคำผรุสวาทที่มีต่อเขา  ในเมื่อเขาทำเรื่องเลวร้ายขนาดนั้นลงไป  รันมารุจะเกลียดเขาก็ไม่แปลกอะไรเลย

หากสิ่งที่รันมารุเอ่ยออกมาทำให้โลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ


“...ใคร?...”

...

ปฏิกิริยาของรันมารุที่มีต่อวายะไม่ใช่ผลจากอุบัติเหตุ  รันมารุยังคงจดจำทุกคนและทุกอย่างได้ดี  มีเพียงเรื่องของวายะเท่านั้นที่ถูกลบออกจากหัวใจไปโดยสิ้นเชิง  และไม่ต้องการที่จะบันทึกตัวตนของวายะลงไปในหัวใจอีก  ไม่ว่าใครจะเพียรอธิบายเพียงใดว่าวายะเป็นใคร  แม้จะมีหลักฐานภาพถ่ายวัยเด็กมาให้ดูแค่ไหน  รันมารุก็จำไม่ได้  แม้วายะจะนั่งเฝ้าข้างเตียงและมาพบหน้าทุกวัน  แต่ทุกครั้งที่เขาจากไปและมาพบกันใหม่  รันมารุจะถามเขาด้วยคำถามเดิมพร้อมกับสายตาที่มีไว้มองคนแปลกหน้า

“ใครครับ?”

โลกของวายะแหลกสลาย  ทุกครั้งที่กลับเข้าบ้านเด็กหนุ่มจะขังตัวเองอยู่ในห้องและแอบร้องไห้เงียบ ๆ  อันนะเลิกพาเพื่อนชายมาที่บ้าน  ในตอนนี้เธอต้องประคับประคองหัวใจที่ไม่เหลือชิ้นดีของลูกชายให้มีชีวิตอยู่ต่อไป  เธอกอดเด็กหนุ่มไว้เนิ่นนานและมากครั้งกว่าที่เคยกอดมาทั้งชีวิต

“เพราะถูกคนที่รักมากที่สุดทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้น  ถึงได้อยากลืมทั้งหมดเสีย...แต่ว่านะ  ชุน  นี่เป็นหลักฐานว่ารันจังรักแกมากนะ  รักมากเสียจนเลือกที่จะลืม  เพื่อที่มันจะได้ไม่ต้องกลายเป็นความเกลียดชัง...เขาไม่อยากเกลียดแก  ชุน  เพราะงั้น...อย่าให้ความรักของรันจังต้องสูญเปล่านะ”

ด้วยคำพูดนั้นของแม่  วายะจึงพยายามอีกครั้ง...และอีกครั้ง...  วันแล้ววันเล่า  ครั้งแล้วครั้งเล่า  ที่เขาไปพบหน้ารันมารุเพื่อที่จะถูกถามว่าเขาเป็นใคร  แม้จะต้องเผชิญหน้ากับคำถามเดิม ๆ ทุกวัน  แม้จะเจ็บปวดกับสายตาของรันมารุที่มองมาทุกวัน  แต่เขาก็ยังไม่เลิกหวัง  เขายังเชื่อมั่นว่าสักวัน...ถ้าเขาทุ่มเทเต็มที่  รันมารุจะจำเขาได้

รันมารุเดินไม่ได้  แม้จะไม่ถึงกับเป็นอัมพาตแต่ขาที่หักซ้ำซ้อนและระบบประสาทที่ได้รับความกระทบกระเทือนรุนแรงทำให้ชายหนุ่มเดินไม่ได้อีก  รันมารุร้องไห้...น้ำตานั้นทำให้วายะเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าความเป็นคนแปลกหน้าที่มีให้เขา  การผ่าตัดรักษาต้องทำหลายครั้ง  และแม้จะได้เงินช่วยเหลือจากรัฐและบริษัทแต่ก็จำเป็นจะต้องใช้เงินมหาศาล...ครอบครัวของรันมารุไม่ได้มีเงินมากมายถึงเพียงนั้น  ความหวังที่รันมารุจะเดินได้อีกครั้งจึงริบหรี่เหมือนแสงหิ่งห้อยในคืนเดือนมืด

แล้ววันหนึ่งชิโอริก็มาหาอันนะกับวายะที่บ้าน

“ได้โปรดเถอะค่ะ  ช่วยย้ายออกไปได้มั้ยคะ?”  เธอก้มหัวขอร้อง  “ฉันก็เหมือนกับรัน...ฉันรักทั้งคุณอันนะและชุนจังมาก  แต่...แต่...ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป  ถ้ายังต้องเห็นหน้ากันทุกวันแบบนี้ต่อไป...ฉันคงทนไม่ได้  ฉันไม่อยากเกลียดพวกคุณน่ะค่ะ...”

ภาพของแม่และชิโอริที่กอดกันร้องไห้บาดลึกลงในหัวใจของวายะ  เขาเป็นเพียงเด็กโง่...เด็กที่ทั้งโง่ทั้งบ้าที่ก่อเรื่องทุกอย่างขึ้นมาแล้วไม่มีปัญญาจะแก้ไขอะไรได้  ทั้งที่บอกเสียหนักแน่นว่าจะดูแลรับผิดชอบชีวิตของรันจัง  แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว  แค่ถูกลืมเขาก็เสียศูนย์แล้ว...แล้วจะไปทำอะไรได้  เขามันโง่ที่เอาแต่หวังจะให้รันจังจำเขาได้ในสักวัน  จำได้แล้วได้อะไรขึ้นมา...รันจังจะต้องเกลียดเขา  และจะต้องอยู่กับความเกลียดนั้นไปชั่วชีวิตใช่ไหม...แต่นั่นก็ดีกว่าถูกลืม...เขาคิดแค่นั้น  คิดอะไรโง่ ๆ แบบเด็ก ๆ  ไม่ได้มองดูความเป็นจริงตรงหน้าเลยว่าสิ่งที่จำเป็นสำหรับรันจังในตอนนี้คืออะไร

รันจังอยากจะเดินได้...และเพื่อให้รันจังเดินได้จะต้องใช้เงิน!!

แล้วไอ้เด็กโง่อย่างเขาจะไปหาเงินที่ไหน...วายะนึกเสียใจกับความไร้ความสามารถของตัวเอง  แต่มันต้องมีสักทาง  ถ้าเขาทุ่มเทลงทุนลงแรงทุกอย่างที่มีมันจะต้องเจอทางสักทางเข้าจนได้...ก็ในเมื่อเขาพูดไปแล้วว่าเขาจะรับผิดชอบรันจัง  เขาก็จะทำ!

วายะกับแม่ย้ายออกจากแมนชั่นแห่งเดิมที่อยู่อาศัยมาตั้งแต่เกิดตามคำขอร้องของชิโอริไปยังเมืองใกล้ ๆ ที่ยังพอไปมาหาสู่กันสะดวก  แม้จะไม่ได้เจอหน้า  แต่ชิโอริกับอันนะก็ยังติดต่อกันอยู่เสมอ  ข่าวคราวที่บอกเล่ามาคือรันมารุยังคงเดินไม่ได้  แม้จะออกจากโรงพยาบาลแล้วแต่สุดท้ายก็ต้องลาออกจากงานและเริ่มมีอาการซึมเศร้าอย่างอ่อน ๆ

เย็นวันนั้น  วายะได้ตัดสินใจบางอย่างและบอกกับแม่  เป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต

“แม่...ผมจะไปโตเกียว”


มันเป็นการตัดสินใจที่บ้าระห่ำของเด็กที่ยังไม่จบมัธยมปลายดี  ด้วยเหตุผลที่ว่าจะไปหาเงินมาเพื่อให้รันมารุใช้ผ่าตัดทำให้อันนะไม่อาจคัดค้านความมุ่งมั่นของลูกชายได้  หากก็ขอร้องให้เรียนจนจบมัธยมปลายเสียก่อนด้วยเหลืออีกไม่กี่เดือนเท่านั้น...แต่เป็นไม่กี่เดือนที่แสนทรมานสำหรับวายะ  เด็กหนุ่มร้อนใจเรื่องเงินเสียจนแอบหนีไปทำงานพิเศษเป็นกรรมกรก่อสร้างซึ่งเป็นหนทางที่หารายได้ได้ดีที่สุด  เรื่องใช้แรงนั้นเขาไม่เกี่ยง  ขอเพียงให้ได้เงินมาเพื่อรักษารันมารุเป็นพอ  อันนะไม่ได้ห้าม...เธอรู้ดีว่าไม่ว่าเหตุผลอะไรก็รั้งลูกชายของเธอไว้ไม่ได้อีกแล้ว

แล้ววันออกเดินทางก็มาถึง  อันนะขอร้องให้คนรู้จักที่พอจะมีเส้นสายที่โตเกียวช่วยหางานและที่พักให้กับวายะ  ห้องพักราคาถูกและงานพนักงานพาร์ทไทม์ของบริษัทรับจ้างทำความสะอาดคือสิ่งที่รอเขาอยู่ที่โตเกียว  การเดินทางครั้งนี้ไม่มีกำหนดกลับ  เขากอดแม่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขึ้นรถไฟไปต่อชินคันเซ็นที่ฟุคุโอกะแล้วมุ่งหน้าสู่มหานครอันเป็นเมืองหลวง

วายะทำงานเต็มที่  เหมาทุกกะเท่าที่จะเหมาได้จนคนในบริษัทเองก็เห็นว่าเด็กพาร์ทไทม์คนนี้ขยันขันแข็งผิดกับรูปลักษณ์ที่ดูเป็นเด็กเกเร  และไว้ใจมอบหมายงานให้บ่อย ๆ  แต่เงินที่ได้รับยังคงไม่เพียงพอในความรู้สึกของวายะ  ในวันที่ไม่มีงาน  เขายังออกไปหางานพิเศษประเภทใช้แรงงานทำอยู่เสมอ  แม้จะพักผ่อนน้อยและทำงานหนัก  แต่วายะก็ไม่ได้ใส่ใจกับร่างกายของตนเองเท่าไรนัก...ยังมีคนที่ขยับร่างกายไม่ได้และรอความช่วยเหลือจากเงินของเขาอยู่  ความคิดคำนึงที่มีต่อรันมารุคือแรงขับดันให้เขาทำงานทุกอย่างอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

และในค่ำคืนที่อ่อนล้า...เขายังคงฝันถึงอ้อมกอดอันแสนอ่อนโยนของรันจัง

กระทั่งวันหนึ่ง  ทางบริษัทได้ส่งวายะและทีมงานกลุ่มหนึ่งไปยังบริษัทแห่งหนึ่ง  และวายะได้รับมอบหมายให้ขึ้นไปจัดการดูแลห้องทำงานส่วนตัวของประธานบริษัท  แม้จากสีหน้าของหัวหน้าทีมจะทำให้รู้สึกว่าที่นี่มีลับลมคมในบางอย่าง  แต่วายะก็ไม่ได้ใส่ใจ  จะบริษัทไหนก็เหมือนกัน  ขอแค่ทำงานให้สะอาดเรียบร้อยและไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอื่นใดของผู้ว่าจ้างก็ใช้ได้แล้ว

[KOKURO]

ห้องทำงานของประธานบริษัทอยู่ที่ชั้นบนสุดและต้องใช้รหัสผ่านประตูนิรภัยซึ่งก็ได้พนักงานระดับสูงพาเข้าไป  แม้จะมีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดเป็นพิเศษแต่กลับปล่อยให้พนักงานจากบริษัทรับจ้างทำความสะอาดเข้ามาง่าย ๆ แบบนี้มันออกจะแปลกอยู่บ้าง  วายะก็ไม่ได้สนใจ  เขาก้มหน้าก้มตาดูดฝุ่นบนพื้นพรมในห้องทำงานกว้างใหญ่ที่มีเพียงโต๊ะทำงานสองตัว  ชั้นเอกสาร  และชุดโซฟารับแขกอย่างตั้งอกตั้งใจ  แล้วประตูที่ติดอยู่กับผนังด้านในของห้องก็เปิดออก  วายะหยุดมือ...เขาไม่คิดมาก่อนว่าประตูบานนั้นมันจะมีความหมายอะไรด้วย

คนที่ปรากฏตัวขึ้นที่หลังประตูบานนั้นคือชายหนุ่มตัวเล็ก ๆ รูปร่างบอบบางในชุดคลุมอาบน้ำที่สวมไว้ลวก ๆ  สาบเสื้อปล่อยลุ่ยเผยให้เห็นลาดไหล่ขาว  เรือนผมสีแอปริคอทยาวเหยียดตรงทิ้งตัวถึงกลางหลัง  ดวงตาสีเข้มปรอยปรือทอดมองมายังพนักงานทำความสะอาดอย่างสนอกสนใจ

“หนวกหู...”  ร่างบางเอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางพยักเพยิดไปที่เครื่องดูดฝุ่น

วายะปิดเครื่องทันที  “ขอโทษที่รบกวนนะครับ”

“หึ...ไม่เป็นไรหรอก  เครื่องดูดฝุ่นมันหนวกหูก็จริง  แต่เห็นหน้าคนทำงานแล้วก็ยกโทษให้ได้”  พูดแล้วก็เอนตัวพิงกรอบประตู  ไม่ได้ใส่ใจเลยว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่ล่อแหลมแค่ไหน  “ชื่ออะไรล่ะ?”

“...วายะครับ”  วายะตอบอย่างเสียมิได้  นี่หรือเปล่าคือที่มาของบรรยากาศแปลก ๆ ตอนที่หัวหน้าทีมมอบหมายงานทำความสะอาดที่นี่ให้กับเขา

“หือม์...วายะคุงงั้นเหรอ...”  รอยยิ้มสวยงามคลี่ออกบนเรียวปากอิ่ม  ก่อนที่เจ้าของรอยยิ้มจะค่อย ๆ เยื้องกรายเข้ามาใกล้  ใบหน้าอ่อนเยาว์จนคะเนอายุได้ยากแต่ด้วยกิริยาท่าทางแล้วน่าจะไม่เกินยี่สิบห้า  นิ้วเรียวแตะปลายคางของเด็กหนุ่มช้อนขึ้น  “ฉันกำลังเบื่อพอดี  มาเล่นกันหน่อยได้มั้ย?”

“เล่น?”

“นายเก่งเรื่องบนเตียงหรือเปล่า?”

วายะนิ่งอึ้งไปกับคำถามนั้น  นั่นเป็นเรื่องที่จะเอามาถามคนที่เพิ่งเคยพบหน้ากันครั้งแรกงั้นหรือ...ผู้ชายคนนี้มันอะไรกัน  มาอยู่ในห้องของประธานบริษัทในลักษณะแบบนี้  เป็นคู่รักของประธานหรือยังไง...แล้วคำพูดที่เอ่ยออกมานั่น  คิดจะให้เขาเป็นชู้รักอีกคนหรือยังไง...

เด็กหนุ่มแค่นยิ้ม  โตเกียวมันก็แบบนี้...มีคนแปลก ๆ อยู่เต็มไปหมด  เขาว่าตัวเองวิปริตพอแล้ว  แต่ก็ยังอุตส่าห์มีคนที่วิปริตกว่าเขาอีก

“ไม่รู้สิครับ  ไม่เคยมีใครบอกว่าเก่งหรือเปล่า”

“งั้นต้องลอง...มาเล่นกับฉันหน่อยสิ  กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วโอโนเสะซังมีงานด่วนเข้ามาแบบนี้มันเซ็งชะมัดเลยละ”  ไม่พูดเปล่ายังกอดแขนวายะไว้แน่น

“แต่ผมกำลังทำงานอยู่นะครับ”

“ช่างหัวงานมันสิ”  ชายหนุ่มพูดอย่างเอาแต่ใจ

“พูดง่ายนี่  ถ้าผมโดนไล่ออกขึ้นมาจะว่ายังไง”  วายะหัวเราะน้อย ๆ

“ถ้าลีลาดีก็ทำงานที่นี่ซะเลยสิ  เดี๋ยวฉันจัดการให้  ยังไงก็ได้เงินมากกว่าทำความสะอาดแบบนี้แหงอยู่แล้ว  หน้าตาอย่างนายน่ะใช้ได้เลยละ”

“แล้วถ้าลีลาไม่ถูกใจคุณละจะทำยังไง?”

“ก็จะเอาแส้เฆี่ยนเอาเทียนลนจนกว่าจะได้ดั่งใจนั่นแหละ”  ขณะที่พูดดวงตาก็เป็นประกายวับ  บอกให้รู้ว่าสิ่งที่พูดมาไม่ใช่แค่การล้อเล่น

วายะเลิกคิ้วนิดหน่อย  “ชอบความรุนแรง?”

“มาก...อย่าเยิ่นเย้ออยู่เลย  มาลองกันเลยดีกว่า  จะได้รู้กันว่านายหรือฉันที่จะกลายเป็นทาส”  ร่างบางผละออกห่างแล้วเดินกลับไปยังห้องที่เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มยั่วยวน

มุมปากของร่างสูงยกขึ้นเหมือนจะยิ้ม  คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขาใจเต้นอย่างประหลาด  รู้สึกถึงแรงขับดันและความพลุ่งพล่านบางอย่างที่หลับใหลอยู่ในร่างมาตลอด  ครั้งสุดท้ายที่ได้มีสัมพันธ์ทางกายนั้นเหมือนจะผ่านมานานมากแล้ว...และเป็นครั้งสุดท้ายที่เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต  แต่ทุกอณูในร่างกายยังคงจดจำได้ดีถึงความตื่นเต้นที่กระตุ้นเร้าความรู้สึกอย่างรุนแรงกับเสียงกรีดร้องและใบหน้าเปื้อนน้ำตาของรันมารุ  เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้รันมารุเจ็บ  และไม่เคยคิดจะทำให้เจ็บเลยด้วยซ้ำ...มันเป็นไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์...ตอนนี้เขาไม่ได้เมา  แต่ถ้าอีกฝ่ายต้องการความรุนแรงละก็...เขาก็น่าจะมอบให้ได้


วายะกดร่างเล็กที่ไม่ได้ถามแม้แต่ชื่อลงบนเตียงใหญ่นุ่ม  หากผู้ที่เป็นฝ่ายเชิญชวนกลับขัดขืนเต็มกำลังจนเด็กหนุ่มต้องถึงกับลงไม้ลงมือ  แต่ฝ่ายนั้นกลับดูพึงพอใจกับความเจ็บปวดที่ได้รับ...นี่เองสินะ  ที่บอกว่าชอบความรุนแรง...และชายคนนี้ก็ดูท่าจะชอบมันจริง ๆ เสียด้วย  ยิ่งเมื่อเขาพยายามใช้กำลังจับล็อคกดร่างนั้นลงกับเตียงโดยไม่ใช้อุปกรณ์พันธนาการที่มีเตรียมอยู่ใกล้ ๆ มือ  อีกฝ่ายก็บิดกายเร่าอย่างมีอารมณ์เป็นพิเศษ

จนกระทั่งคนตัวเล็กกว่าหมดแรง  วายะจึงได้จับสองขาเรียวขาวแยกออกแล้วจรดร่างที่ตื่นตัวแข็งขึงเต็มที่แล้วเข้ากับช่องทางเร้นลับนั้น

“อ่ะ...ขะ...ของนายมัน...”  ชายหนุ่มกระถดร่างหนีเมื่อสัมผัสได้ถึงร่างของวายะ

“ทำไมเหรอ?...ใหญ่เกินไปหรือไง?”  วายะถามพลางแสยะยิ้มแล้วดึงสะโพกนั้นกลับมาหาตัว

“อึ่ก...ทำไม...”

“พ่อผมเป็นฝรั่ง...บอกแค่นี้คงพอจะเข้าใจใช่มั้ย?”  เด็กหนุ่มยกสองขานั้นขึ้นพาดกับบ่ากว้างของตนด้วยอาการเกือบกระชาก  “ชอบความเจ็บปวดแบบนี้...ใส่เข้าไปทั้งแบบนี้เลยคงจะยิ่งได้อารมณ์สินะ”

“มะ...ไม่นะ!”  ฝ่ายที่เป็นคนชวนร้องเสียงหลง  “จะให้เป็นแผลไม่ได้นะ  คืนนี้ฉันต้องรับแขกอีก”

วายะเลิกคิ้ว  “รับแขก?  คุณไม่ใช่คนรักของประธานบริษัทนี้หรอกเหรอ?”

“ไม่ใช่!  ฉันเป็นแค่นายแบบในสังกัดเท่านั้น”

“หือม์...สมภารกินไก่วัดงั้นเหรอเนี่ย  แต่...จะยอมให้ก็ได้  แค่ไม่เป็นแผลก็พอใช่มั้ย?”

วายะถูไถส่วนปลายยอดของตนเข้ากับช่องทางนั้น  จนกระทั่งหยาดน้ำเหนียวใสของตนชโลมปากทางสวรรค์จนเปียกชุ่มเพียงพอแล้ว  จึงค่อย ๆ กดร่างของตนเข้าไป

มันแตกต่างกับตอนทำกับผู้หญิงจริง ๆ...และต่างกับตอนที่ทำกับรันมารุด้วย...ผู้ชายคนนี้ชำนาญเชิงกว่า  ตอบรับเขาได้ดีกว่า  และรู้วิธีที่จะสร้างความหฤหรรษ์ให้กับเขาได้ทั้งที่กำลังถูกรุกรานอยู่เช่นนี้

คลื่นอารมณ์โหมกระพือรุนแรง  วายะเลิกที่จะสะกดกลั้นตัวเองแล้วโถมกายเข้าใส่ร่างที่อยู่ข้างใต้เต็มกำลัง  ทั้งที่ร่างนั้นเล็กและบอบบางแต่กลับรองรับความร้อนแรงของเด็กหนุ่มได้อย่างเหลือเชื่อ  เสียงหวีดร้องที่ดังก้องแยกไม่ออกว่ามาจากความเจ็บปวดหรือพึงพอใจ  สองมือที่ถูกกดตรึงไว้กับที่นอนสอดนิ้วประสานกับนิ้วของวายะแน่น  ช่องทางนั้นตอดรัดร่างที่แทรกกายเข้ามาอย่างเรียกร้อง  จนบางชั่วขณะกลายเป็นว่าวายะเองที่เป็นฝ่ายถูกปลุกเร้า  เพียงแค่การขยับสะโพกและผนังนุ่มที่บีบรัดเป็นระยะ  ก็ทำให้วายะไม่อาจทานทนได้นานจนต้องหลั่งใคร่ออกมาเต็มรัก

แต่เกมยังไม่จบ  ร่างบางยังไม่อิ่มเอม  และวายะก็ยังรู้สึกได้ถึงความรุมร้อนที่คุกรุ่นอยู่ในร่างซึ่งยังระบายออกมาไม่หมด  หลังจากปลุกเร้ากันอยู่ชั่วครู่  ทั้งสองก็สอดกายเข้าประสานกันและปล่อยตัวไปกับคลื่นอารมณ์ที่ถาโถมเข้าใส่ราวกับทะเลคลั่งอีกครั้ง...และอีกครั้ง...


กว่าวายะจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเย็นย่ำแล้ว  แต่ก่อนที่จะแตกตื่นว่าล่วงเลยเวลางานมาแล้วและทำไมถึงไม่มีเพื่อนร่วมงานคนไหนมาตามเขา  คนที่นอนอยู่เคียงข้างที่ดูท่าจะตื่นก่อนนานแล้วก็ยิ้มให้และใช้เรียวนิ้วแตะริมฝีปาก

“ถูกเขาเอามาขายแล้ว  ไม่รู้เหรอ  นายน่ะ”

“...ขาย?”

“ก็ไม่เชิงหรอก  เพียงแต่หัวหน้าทีมของนายเขาคุ้นกับที่นี่  แล้วบางทีก็จะหาเด็กที่หน่วยก้านดี ๆ มาให้น่ะ”  ร่างบางพูดพลางก็ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเรือนผมสีทองที่ปรกระลงมาบนใบหน้าคมเข้มออกให้

“หา...มาให้?”  วายะทวนคำอย่างงุนงง  “ที่นี่...มันคืออะไรกันแน่...?”

“ลูนาติก  ลัสท์...บริษัทค้ากามที่ยิ่งใหญ่และมีอำนาจที่สุดในโลกมืด”  รอยยิ้มบนเรียวปากอิ่มแย้มกว้าง  “นายสอบผ่าน  จะมาเป็นพวกเดียวกับเรามั้ย?”

...

หลังจากเหตุการณ์ที่เหมือนกับความฝันนั้น  วายะก็ได้รับการติดต่อจากชายหนุ่มที่เรียกเขาไปเป็นคู่นอนซึ่งมารู้ในภายหลังว่าคือ  ไอซาวะ  เรทสึ  นายแบบระดับท็อป 5  ของลูนาติก  ลัสท์  ให้เข้าไปพูดคุยเกี่ยวกับงานที่บริษัทอีกครั้ง

คนที่มาร่วมอธิบายถึงลักษณะงานของลูนาติก  ลัสท์ให้วายะฟังอีกคนคือหัวหน้าฝ่ายบุคคล

“ความจริงแล้วบริษัทของเราดำเนินงานเหมือนวงการบันเทิง  คือมีการผลิตสื่อสิ่งพิมพ์และภาพยนตร์  นอกจากนั้นก็ยังมีกิจการประเภทคลับและโฮสต์คลับด้วย  แน่นอนว่าทั้งหมดผิดกฎหมาย”

วายะนิ่งอึ้งไปนิดหนึ่งกับคำพูดตรง ๆ นั้น  ดูท่าลูนาติก  ลัสท์คงจะมีอิทธิพลมากจริง ๆ ถึงได้กล้าพูดอะไรกับคนนอกแบบนี้

“เท่าที่ฟังจากเรทสึคุงและดูจากหน่วยก้านของเธอแล้ว  ฉันคิดว่าเธอเหมาะกับงานนายแบบไม่ก็โฮสต์...เหมาะทั้งสองอย่างเลย  อยู่ที่ว่าเธอต้องการจะทำงานแบบไหนมากกว่า”

“แล้วแบบไหนได้เงินเยอะกว่ากัน?”  วายะถามแบบไม่อ้อมค้อม  ก่อนหน้านี้เขาได้แอบไปถามหัวหน้าทีมทำความสะอาดมาแล้วว่าทำไมถึงจัดให้เขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับลูนาติก  ลัสท์  คำตอบก็คือหัวหน้าเห็นเขาขยันและต้องการเงินมาก  และที่นี่น่าจะเป็นแหล่งรายได้ที่ดีได้

“ฮะ ๆ ๆ  นายนี่น่าสนุกจริง ๆ”  เรทสึหัวเราะออกมาหลังจากได้ฟังคำถามของวายะแล้ว

“เธอร้อนเงินเหรอ?”  หัวหน้าฝ่ายบุคคลถาม

“จะว่าแบบนั้นก็ไม่ผิด  แต่ผมมีความจำเป็นต้องใช้เงินมากและไม่ควรจะขาดมือด้วย”

“อืม...ที่จริงงานนายแบบมันได้เงินมากกว่านะ  แต่ก็หมายถึงว่าต้องเป็นนายแบบระดับสูง ๆ แล้วเท่านั้น  หน้าตาท่าทางอย่างเธอ  ถ้าจะขายก็คงเป็นสายรุกเท่านั้น...ซึ่งมันขายได้ยากกว่าเรทสึที่เป็นได้ทั้งรุกทั้งรับ  กว่าจะขึ้นระดับได้คงนาน”

“งั้นผมเลือกโฮสต์”  วายะสรุปง่าย ๆ

“นายนี่แปลกคนนะ  ส่วนใหญ่เขากระโจนใส่งานนายแบบกันทั้งนั้น  ไหนจะชื่อเสียง  ไหนจะเงินทอง...เหมือนได้เป็นดาราเลยนะ”  เรทสึนั่งเท้าคางพลางมองหน้าวายะอย่างสนอกสนใจ

“ผมไม่ได้อยากเป็นดารานี่  ต้องไปปั้นหน้าอะไรแบบนั้นมันยุ่งยากจะตาย  ที่ผมต้องการก็แค่เงินเท่านั้นแหละ”

“แต่งานโฮสต์น่ะ  ถ้าฝีมือไม่ดีลูกค้าไม่ติดจริง  ก็ไม่ได้เงินหรอกนะ  ดีไม่ดีจะจนกรอบยิ่งกว่างานทำความสะอาดซะอีก”

วายะเหลือบตามองเรทสึด้วยตาเป็นประกายวับ  แล้วยิ้มน้อย ๆ  “ก็ขนาดนายแบบระดับท็อป 5  ยังติดใจ...มีเหรอคนทั่วไปจะไม่ติดผมน่ะ”

เรทสึกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลนิ่งอึ้งไปกับคำพูดนั้น  ก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมา

“ไอ้ความมั่นใจเสียเหลือเกินของนายนี่มันสุดยอดเลย!  เอาละ  ถึงจะเสียดายอยู่บ้างที่จะไม่ได้ถ่ายแบบหรือเล่นหนังคู่กับนาย  แต่ฉันจะคอยดูนายไต่อันดับโฮสต์แล้วกันนะ”


การที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะไม่ใช่ปัญหาในการทำงานสำหรับวายะ  อย่างไรเสียลูนาติก  ลัสท์ก็เป็นบริษัทที่ทำงานผิดกฎหมายอยู่แล้ว  การจะมีเด็กที่ยังอายุไม่ครบ 20 มาทำงานอีกสักคนก็ไม่แปลก  วายะถูกส่งไปยังลูนาติก  SM คลับ  และหลังจากได้รับการฝึกฝนเกี่ยวกับการใช้อุปกรณ์ต่าง ๆ ราว ๆ หนึ่งเดือน  เขาก็คุ้นเคยกับพวกมันราวกับเกิดมาเพื่อจับมันโดยเฉพาะ

การเป็นโฮสต์ที่นี่ไม่จำเป็นจะต้องเอาอกเอาใจลูกค้าเหมือนในโฮสต์คลับธรรมดา ๆ มากนัก  ลูกค้าทุกคนมาเพื่อหาความสำราญจากการถูกเฆี่ยนตีหรือมีสัมพันธ์ทางกายกับบรรดาโฮสต์ทั้งหลายมากกว่า  จะเรียกว่าสถานที่ขายบริการทางเพศที่เอาชื่อโฮสต์คลับบังหน้าก็ไม่ผิดนัก  และที่นี่ยังมีการจัดโชว์ทางเพศเป็นประจำทุกอาทิตย์อีกด้วย

เงินเดือนแต่ละเดือนของโฮสต์แต่ละคนขึ้นอยู่กับยอดขายที่ทำได้  และรายได้เดือนแรกของวายะก็สูงกว่าที่คิดไว้มาก  เขาส่งเงินเกือบทั้งหมดไปให้รันมารุ...ถ้าไต่อันดับไปถึงระดับสูงได้  เขาจะได้เงินมากกว่านี้...วายะหมายใจไว้เช่นนั้นและออกรับหน้ากับแขกทุกคนที่ผ่านเข้ามาในคลับ  พร้อมกับขึ้นโชว์ทุกครั้งที่ถูกมอบหมายให้

หลังจากนั้นสามเดือน  วายะก็ลาออกจากบริษัทรับทำความสะอาด  และในเวลาเพียงปีเดียว  วายะก็ขึ้นสู่ระดับท็อป 3 ของลูนาติก  คลับ  เขาย้ายที่อยู่ไปยังแมนชั่นที่ดีกว่าเดิมและลงทุนแต่งห้องนอนที่ว่างอยู่ห้องหนึ่งให้เป็นห้องเก็บเสียงสำหรับใช้เล่นสนุกแบบ SM  แต่รายได้ส่วนใหญ่ก็ยังคงส่งไปให้รันมารุทุกเดือนโดยไม่ได้ลงชื่อผู้ส่ง

วายะตั้งใจเอาไว้ว่า...สักวันที่รันมารุเดินได้อีกครั้ง  เขาจะกลับไปพบ...


และในตอนที่วายะอายุครบ 22 ปี...เขาก็ขึ้นเป็นโฮสต์อันดับหนึ่งของลูนาติก  คลับ  และครองตำแหน่งนั้นยาวนานหลายปี




(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

[gngane]

 


วายะ เอิ่มมมมมม  นายดีน่ะ  เเต่ เอิ่ม  (ไม่รู้จะอธิบายยังไง)

[iforgive]

คิดจะล้างความผิดเหรอ  แล้วโทโมะล่ะ

[Pupay]

 

[phoenixa]

ที่จริงชุนเป็นผู้ชายที่ดีทีเดียวนะ
รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร แล้วก็แน่วแน่ ตั้งใจทำเพื่อให้ได้มาจริงๆ
แม้ว่าลักษณะนิสัยออกจะบิดเบี้ยวไปนิด (เหรอ?)
และไม่ทำทุกอย่างไม่เลือกวิธีการ แต่ส่วนใหญ่แล้วก็ไม่ได้เดือดร้อนใครเท่าไหร่ (เหรอ?)
กว่าจะได้มาเป็นชุน โฮสต์อันดับหนึ่งได้นี่ก็ผ่านอะไรมาเยอะล่ะนะ

[Mio]

สามคำ>>>โท โม กิ
ปัจจุบันสำคัญที่สุด โทโมะจังรออยู่นะวายะ

[moobarpalang]

แล้วถ้าเกิดรันจังจำได้ขึ้นมาหละ
วายะจะทำยังไง

[พิรุณสีเงิน]

บางครั้งก็สงสารวายะ

แต่บางครั้งก็ไม่ชอบ  ในเมื่อรักรันจังของนายมากขนาดนั้นแล้วมาทำกับโทโมกิแบบนี้ได้ยังไง 

อยากอ่ายถึงตอนปัจจุบันจังเลยคะ คิดว่าคงอีกไม่นานเนอะ 

[river]

ถึงคราววายะปล่อยวางซะทีแล้ว

[natalee22]

เฮ้ออออออออออ อ่านไปอ่านมาก็สงสารวายะเหมือนกันนะ คงทำได้แค่เอาใจช่วย

คราวนี้วายะน่าจะปล่อยวางได้บ้างแล้ว จะได้ตัดสินใจได้อย่างไม่มีอะไรติดค้างซะที

จะว่าไป งานโฮสต์สาย S นี่แหละเป็นงานที่เหมาะกับวายะที่สุดแล้ว 55555555

[HISY]

อย่าอาลัยอาวรณ์รันจังอยู่เลยกลับมาหาโทโมะซะเถอะ

[Minako]

วายะแม่งงงง เมิงเกิดมาเพื่อสิ่งนี้สินะ 555555