หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[KOKURO]

All I want # 20

จากโตเกียวสู่ซางะอันเป็นบ้านเกิด  ระยะการเดินทางเกือบหมดวันคือนรกดี ๆ สำหรับวายะ  ร่างกายของเขายังบอบช้ำจากการถูกทำโทษอย่างหนักและมีไข้สูง  แต่ก็ถูกผลักไสให้ออกจากโตเกียวมาทางรถไฟชินคันเซ็น  ที่แม้จะเป็นรถไฟความเร็วสูงแต่ก็ใช้เวลากว่าห้าชั่วโมงในการเดินทางมาถึงฟุคุโอกะเมืองใหญ่ในเกาะใต้แห่งนี้  แล้วชายหนุ่มก็ต้องต่อรถไฟจากฟุคุโอกะมาที่ซางะโดยใช้เวลาอีกชั่วโมงกว่า  ถึงตอนนั้นมือและเท้าที่ไม่มีเล็บก็มีเลือดไหลซึมออกมาไม่น้อย  บาดแผลที่หน้าอกเองก็คงเช่นเดียวกัน  แต่แม้จะถูกใครมองด้วยสายตาหวั่น ๆ แกมสงสัย  แต่ในเมื่อไม่มีใครเข้ามาถามไถ่  วายะก็ไม่สนใจเช่นกัน  เขาเลือกที่นั่งริมหน้าต่างแล้วมองเหม่อไปยังทิวทัศน์ด้านนอก

ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกาย  แต่หัวใจของวายะหนักอึ้งเหมือนมีอะไรมากดทับไว้  ยิ่งเข้าใกล้ซางะ  มันก็ยิ่งถ่วงหนักขึ้นทุกที...น้ำหนักของความทรงจำที่พยายามปิดขังไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจค่อย ๆ บดขยี้เขาอย่างช้า ๆ

สิ่งที่พอจะเยียวยาหัวใจของชายหนุ่มได้บ้างมีเพียงต้นซากุระที่ผลิดอกบานสะพรั่งอยู่ตามริมทางที่รถไฟแล่นผ่าน  ซากุระทางใต้บานเร็วกว่าที่โตเกียว  เพิ่งจะปลายเดือนมีนาคมแต่ซากุระทางแถบนี้ก็บานเต็มต้นแล้ว  กลีบดอกสีชมพูจาง ๆ แกว่งไกวตามสายลมอยู่บนต้น  และร่วงพลิ้วลงเป็นสายเหมือนละอองหิมะ

แม้ภายนอก  วายะจะดูเป็นผู้ชายที่แข็งกระด้างโดยสิ้นเชิง  แต่เขาก็ชอบฤดูกาลที่สวยงามนี้...ฤดูกาลของเขา  เด็กผู้ชายที่เกิดตอนที่ซากุระเบ่งบานเต็มที่...

...

เมื่อสี่สิบกว่าปีก่อน  เด็กหญิงคนหนึ่งได้ถือกำเนิดและเติบโตขึ้นในบ้านสกุลวายะที่อาศัยอยู่ในเมืองริมฝั่งทะเลของจังหวัดซางะ  และได้ชื่อว่า  วายะ  อันนะ

แม่ของอันนะมดลูกไม่ค่อยแข็งแรงนัก  เมื่อคลอดเธอออกมาแล้วหมอจึงตัดสินใจทำหมัน  ด้วยเสี่ยงมากเกินไปที่จะให้เธอมีลูกอีก  ซึ่งมันอาจนำอันตรายถึงชีวิตมาสู่เธอได้  แต่เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ผู้เป็นสามีเสียใจและโกรธมาก  เขาเป็นลูกคนเดียวของบ้านวายะที่จะต้องทำหน้าที่สืบทอดวงศ์ตระกูลต่อไป  แต่ในเมื่ออันนะเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิง  นามสกุลวายะจึงต้องจบลงที่เธอ

ผู้เป็นพ่อมักจะพล่ามบ่นและระบายอารมณ์กับลูกสาวที่ไม่เป็นไปดังใจคนนี้เสมอ  ถ้อยคำที่อันนะได้ยินอยู่บ่อย ๆ คือเธอเป็นผู้หญิง  เธอไร้ประโยชน์  ไม่มีความหมายอะไรเลย  หลายครั้งที่พ่อเมากลับมาแล้วอาละวาดเอากับเธอและแม่...แม่ที่ให้กำเนิดลูกสาว  กับลูกสาวที่ไม่อาจสืบทอดวงศ์ตระกูลต่อไปได้...ท่ามกลางความเวทนาสงสารของเพื่อนบ้านและคนรู้จัก  แม่ของอันนะได้แต่ร้องไห้..แต่เด็กหญิงไม่ใช่อย่างนั้น

ความเจ็บแค้นที่ถูกทำประหนึ่งเป็นสิ่งของไร้ค่าที่ไม่มีใครต้องการค่อย ๆ ฝังลึกลงไปในใจของอันนะ  แม้จะถูกสบประมาทหรือโดนด่าว่าสักเพียงใด  เธอก็พยายามที่จะไม่กลายเป็นคนอย่างที่พ่อของเธอว่าเอาไว้  อันนะตั้งใจเล่าเรียนเพื่อว่าสักวันเธอจะได้ใช้ความรู้ที่สั่งสมไว้พัฒนาชีวิตและก้าวข้ามชะตากรรมของตนไปให้ได้

อันนะเรียนดีเป็นที่หนึ่งมาตลอด  แต่ผู้เป็นพ่อไม่เคยเห็นความสำคัญ

“เรียนไปแล้วได้อะไรขึ้นมา  ผู้หญิงอย่างแกพอแต่งงานไปอยู่กับผัวแล้วก็จบแค่นั้น”

เด็กหญิงไม่สนใจ  เธอยังคงตั้งอกตั้งใจเรียนต่อไป  แม้พฤติกรรมส่วนตัวจะมีความก้าวร้าวอยู่บ้างในสายตาครู  แต่เมื่อเทียบกับด้านการเรียนแล้วถือว่าเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น  ในที่สุดอันนะก็จบการศึกษาภาคบังคับ  ซึ่งพ่อของเธอไม่ยอมให้เธอเรียนต่อ  ด้วยเหตุผลที่เธอฟังมาจนชินชา

“จะเรียนให้เสียเงินไปทำไม  พอมีผัวแล้วก็จบแค่นั้น”

อันนะปรึกษากับครูประจำชั้นและได้รับทุนสนับสนุนจากโรงเรียนในการเข้าเรียนต่อแม้ว่าผู้เป็นพ่อจะไม่เห็นด้วย  แต่ในเมื่อไม่ใช่เงินของตัวเองเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร  อันนะเลือกเรียนสายอาชีพเพื่อที่จะได้จบไปแล้วมีงานทำได้โดยทันที

ซางะเป็นเมืองริมทะเลและมีชื่อเสียงมากในเรื่องอู่ต่อเรือ  อันนะจึงเลือกเรียนสายช่างซึ่งในตอนนั้นไม่มีผู้หญิงคนไหนเลือกเรียนแม้แต่คนเดียว  เธอจึงตกเป็นเป้าสายตาและถูกกล่าวขวัญถึงในฐานะเด็กสาวประหลาดที่มีความคิดกบฏ  นั่นยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อชิงชังเธอหนักขึ้น

“นังบ้า!  ทำอะไรคิดถึงหน้าพ่อแม่บ้างมั้ย!?  ผู้หญิงที่ไหนเขาเรียนสายช่างกัน  แกเลิกเรียนแล้วหาผัวแล้วไปจากชีวิตฉันเสียทีเถอะ!  นังลูกไม่ได้ความ!!”

“ฉันไม่ได้ความตรงไหนไม่ทราบ!?  ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันสืบทอดวงศ์ตระกูลที่พ่อภูมิใจนักหนาไม่ได้น่ะ  ฉันไม่ถือว่าฉันไม่ได้ความหรอกนะ  พ่อมันบ้า!  ไม่ได้มีแต่ผู้ชายหรอกนะที่สืบทอดตระกูลได้น่ะ!”

“พอมีผัวไปแกก็ไปใช้สกุลอื่น  เชอะ!  ถ้ารู้ว่าแกจะทำเรื่องงามหน้าให้เสื่อมเสียแบบนี้นะ  ให้สกุลวายะจบที่ฉันเสียดีกว่า”

“หึ...พ่อไม่ต้องห่วงหรอก  ฉันจะสืบทอดสกุลนี้ให้พ่อดู”

อันนะประชดความชิงชังนั้นด้วยการคบเพื่อนชายมากหน้าหลายตาซึ่งส่วนมากก็คือเพื่อนร่วมชั้น  เธอเที่ยวเตร่ไปกับพวกเขาโดยไม่มีใครที่ได้รับความรู้สึกพิเศษจากเธอไปจริง ๆ  แม้จะดูใช้ชีวิตอย่างเหลวแหลกแต่อันนะก็ยังรักษาระดับการเรียนของเธอไว้เป็นที่หนึ่ง  จนเพื่อนชายที่เคยดูถูกเธอไว้ก็ยังต้องยอมรับ

ในที่สุดอันนะก็ได้รับเลือกเข้าฝึกงานในบริษัทต่อเรือของต่างชาติ  เธอเล็งบริษัทนี้ไว้แต่แรกเพราะรู้ดีว่าในฐานะผู้หญิงแล้ว  เธอจะไม่มีวันได้ก้าวหน้าในอาชีพการงานในบริษัทญี่ปุ่นที่มีการเหยียดเพศอย่างมาก...เธอโดนพ่อเหยียดหยามมาเยอะแล้ว  เธอจะไม่ยอมให้ผู้ชายหน้าไหนมาดูถูกเธอได้อีก...แต่ในระยะเริ่มแรก  อันนะก็ต้องอดทนกับพวกพนักงานชายชาวญี่ปุ่นอยู่นาน  กระทั่งผลงานของเธอเข้าตาหัวหน้าที่เป็นชาวต่างชาติ  เธอจึงได้เลื่อนระดับขึ้นไปเรื่อย ๆ จนเหนือกว่าพวกผู้ชายที่เคยสบประมาทเธอเอาไว้  และก้าวหน้าเหนือคนวัยเดียวกันไปมาก

พนักงานระดับสูงของบริษัทตั้งแต่ระดับหัวหน้าแผนกขึ้นไปส่วนมากเป็นชาวต่างชาติ  อันนะที่ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาจนเป็นถึงระดับหัวหน้าทีมช่างในแผนกย่อยได้มีโอกาสพบปะชาวต่างชาติเหล่านั้นบ่อยครั้ง  แล้วเธอก็เริ่มแผนการระเบิดความแค้นโดยการฉีกหน้าพ่อเธอไม่เหลือชิ้นดี

อันนะเป็นคนสวย  แม้จะดูเก่งกล้าและก้าวร้าวอยู่บ้าง  แต่เธอก็มีความอ่อนหวานแบบผู้หญิงญี่ปุ่นที่ชาวตะวันตกไม่เคยสัมผัส  การใช้เสน่ห์ผูกมัดผู้ชายเหล่านั้นไว้จึงทำได้ไม่ยาก  แต่เธอไม่เคยผูกพันกับใครอย่างจริงจัง  เธอเล่นสนุกกับความใคร่เช่นกับเดียวกับผู้หญิงตะวันตก  และแฟร์กับความรักทุกรักที่ผ่านเข้ามาในชีวิต  ผู้ชายเป็นคนรักที่เอาไว้ให้เธอเก็บเกี่ยวความหวานให้กับชีวิตได้  แต่ไม่ใช่คู่คิดที่เธอจะร่วมชีวิตด้วย...โดยส่วนลึกแล้วเธอเกลียดผู้ชาย...เพศเดียวกับพ่อของเธอ

หัวหน้าทีมสาวคนเก่งเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า  และทุกคนล้วนเป็นชาวต่างชาติทั้งสิ้น...ข่าวนี้แพร่กระจายไปในเมืองเล็ก ๆ ที่เธออาศัยอยู่อย่างรวดเร็ว  พ่อแม่ของเธอแทบไม่มีหน้าออกจากบ้าน  แต่การจะทำอะไรอันนะก็ยากเกินไปเสียแล้ว  เมื่อเธอย้ายออกไปอยู่คนเดียวตั้งแต่เข้าทำงานและไม่ได้กลับมาที่บ้านอีกเลย  แน่นอน...เกือบทุกคนเข้าใจว่าอันนะใช้ร่างกายเพื่อแลกกับหน้าที่การงานที่สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ  มีเพียงคนในเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าเธอมีฝีมือที่แท้จริง...แต่อันนะไม่สนใจคำพูดของใครทั้งสิ้น  ในตอนนี้เธอภาคภูมิใจกับชีวิตของเธอ  พวกผู้ชายต่างชาติอาจดูถูกว่าเธอเป็นหญิงเอเซียที่มักง่ายในรัก  แต่ไม่เคยมีใครดูถูกงานของเธอเลย  เธอได้ใช้ความรู้ของตนเลี้ยงชีวิตตัวเองและมีเงินเหลือพอที่จะให้แม่ในแต่ละเดือนด้วย

กระทั่งเธอตั้งท้อง  อันนะไม่รู้หรอกว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้องและก็ไม่ได้สนใจที่จะรู้ด้วย  มีเพื่อนชายหลายคนที่คิดจะจริงจังกับเธอมาขอแสดงความรับผิดชอบ  แต่เธอก็ปฏิเสธไปทั้งหมด  เธอไม่คิดจะใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายคนไหนอยู่แล้ว

สภาพร่างกายที่ทำงานหนักไม่ได้เป็นผลเสียกับงาน  แต่ทางบริษัทยังเสียดายความรู้ความสามารถของเธอ  จึงได้เปลี่ยนให้เธอไปเป็นเลขานุการของหัวหน้าฝ่ายช่าง  ซึ่งเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ

แล้วในฤดูใบไม้ผลิปีถัดมา  ในตอนที่ซากุระบานสะพรั่ง...วายะ  อันนะก็ได้ให้กำเนิดผู้สืบทอดสกุลวายะตามที่เคยลั่นวาจาไว้ต่อหน้าผู้เป็นพ่อ

และตั้งชื่อเด็กชายคนนั้นว่า...วายะ  ชุน

...

วันอาทิตย์อย่างนี้  อันนะมักจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านหลังจากทำงานมาตลอดอาทิตย์  เธอเพิ่งกลับจากซื้อเสบียงเข้าบ้านเมื่อไม่นานนี้  แม้จะใช้ชีวิตแบบฝรั่งจ๋ามาตลอดแต่เธอก็ยังชอบทำอาหารกินเอง  และบางครั้งก็ยังมีเพื่อนชายแวะเวียนมากินอาหารรสมือเธอบ่อย ๆ  ดังนั้นอันนะจึงมักมีของสดติดตู้เย็นอยู่เสมอ

เสียงอินเตอร์โฟนดังขึ้น  แมนชั่นหรูที่มีระบบรักษาความปลดภัยดีเยี่ยมนี้จะบังคับให้ผู้มาเยือนติดต่อผู้อยู่อาศัยจากชั้นล่างขึ้นไปก่อน  หากได้รับอนุญาตจึงจะสามารถขึ้นลิฟท์ไปได้  อันนะเดินไปกดอินเตอร์โฟน  บางทีคงเป็นเพื่อนชายสักคนของเธอกระมัง  แต่ภาพที่ปรากฏขึ้นในจอทำให้เธอประหลาดใจ  ชายหนุ่มผมสีทองยาวประบ่าคนนี้เธอไม่รู้จักแน่ ๆ  หากเค้าลางบางอย่างบนใบหน้าดูคุ้นตา  กระทั่งฝ่ายนั้นถอดแว่นกันแดดออก

“...ชุน?”  อันนะเบิกตากว้าง

“ไม่เจอกันนานนะครับ  แม่”

น้ำเสียงต่ำ  มีแววของความเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่คุ้นเคย  แต่นั่นคือลูกชายของเธอแน่นอน  อันนะรีบกระวีกระวาดกดรับให้เขาขึ้นลิฟท์มาทันที  แล้วรอรับเขาด้วยความรู้สึกที่ปนเปกันอย่างประหลาด

กริ่งหน้าห้องดังขึ้น  อันนะรีบเปิดประตูทันทีโดยไม่สนใจดูช่องตาแมว

“หายหัวไปไหนมาตั้งสิบปี  เจ้าเด็กบ้า!”  นั่นคือคำพูดแรกที่มีต่อลูกชายที่ไม่กลับบ้านมานานแสนนาน

“ผมก็ติดต่อมาตลอดไม่ใช่เหรอ”  คนเป็นลูกตอบพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า

“โทรมากับกลับมามันไม่เหมือนกันนะยะ”  อันนะจิ้มหน้าผากลูกชายแรง ๆ พร้อมกับทำเสียงฉุนเฉียว  แต่แล้วก็ยิ้ม  “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน  ชุน”

“กลับมาแล้ว  แม่”

แต่เมื่ออันนะกอดลูกชายด้วยความดีใจ  ปฏิกิริยาจากเขากลับผิดคาด  มีแรงกระตุกเฮือกพร้อมกับเสียงอุทานน้อย ๆ ที่เธอต้องเอะใจจนรีบผละออกมา

“ชุน?”

วายะยิ้มอย่างลำบากใจหากไม่พูดอะไร  อันนะรีบมองสำรวจร่างกายของชายหนุ่ม  ลูกชายของเธอเติบโตและสูงใหญ่อย่างคนมีเชื้อสายผสม  เค้าหน้าเข้มแต่ก็มีความเป็นญี่ปุ่นมากกว่า  เรือนผมย้อมสีทองยาวประบ่านั้นเธอไม่ถูกใจเท่าไรนักแต่ก็จะไปว่าอะไรได้  ในเมื่อตอนนี้วายะเองก็จะอายุ 28 อีกในไม่กี่วันนี้แล้ว  บุคลิกท่าทางที่มีลักษณะโดดเด่นเป็นพิเศษอย่างคนที่ถูกขัดเกลามาด้วยสายอาชีพบางอย่าง  ดูจากเงินที่ลูกชายเธอส่งมาให้ทุกเดือนแล้วก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าวายะไปทำงานบริการ  แต่ความแข็งกระด้างน่ากลัวที่แฝงอยู่ในท่วงท่านั้นทำให้อันนะนึกสงสัยว่าอาจจะไม่ได้เป็นอย่างเธอคิด

สิ่งที่สะดุดตาคือรอยฟกช้ำบนใบหน้า  ที่จริงวายะมักจะไปมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับใครต่อใครเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว  แต่เมื่อมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า  อันนะก็บอกกับตัวเองว่าลูกชายของเธอไม่ได้บาดเจ็บธรรมดา  โดยเฉพาะมือที่มีผ้าพันแผลพันไว้ทั้งสองข้าง  และตอนนี้มีเลือดไหลซึมบริเวณปลายนิ้วจนแดงฉาน

“...เข้าบ้านก่อน  ชุน”  อันนะบอกแล้วหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของลูกชายเดินนำเข้าไปยังห้องนั่งเล่น

ชายหนุ่มถอดรองเท้าแล้วถอดเสื้อโค้ทก่อนจะเดินโขยกเขยกตามหลังไป  ด้วยจิตใจที่เข้มแข็งแน่วแน่ทำให้เขาพยายามเดินให้เป็นปกติที่สุด  ผู้เป็นแม่ชี้ที่โซฟาบอกให้เขานั่งลงแล้วเดินหายเข้าห้องนอนไปหยิบกล่องใส่อุปกรณ์ปฐมพยาบาลออกมา

“ต้องรบกวนแม่เยอะเลยละ”

“นี่แกไปยุ่งกับพวกยากุซ่ามาใช่มั้ย?”  อันนะนั่งลงตรงหน้าลูกชายที่นอกจากจะมีผ้าพันแผลที่มือแล้วก็ยังมีที่เท้าอีกด้วย  เธอรีบแกะผ้าที่มือออกก่อนอื่น

“ก็ไม่เชิง”

“อย่ามาทำเป็นมีความลับนะยะ  บอกมาเดี๋ยวนี้”  อันนะตวาดแว้ด

วายะหัวเราะเบา ๆ  แม่ของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย  ยังคงทำเหมือนเขาเป็นเด็กวายร้ายที่ไปก่อเรื่องมาแล้วพยายามไม่ให้เธอจับได้เสมอ

“ไปเป็นยากุซ่ามา”

อันนะชะงักมือแล้วจ้องตาลูกชาย  วายะเองก็จ้องตอบมาตรง ๆ...แต่ก็นั่นแหละ  เธอรู้จักลูกชายของเธอดี  การจ้องตาตรง ๆ แบบนี้แหละที่เชื่อไม่ได้ที่สุด  เธอหรี่ตาด้วยนึกจับผิด

“จริง ๆ นะ”  วายะย้ำพร้อมกับรอยยิ้ม

“ฉันจะเชื่อไว้ครึ่งนึงแล้วกัน  แล้วแกต้องเล่าให้ฉันฟังละเอียด ๆ เลยด้วย”  อันนะตัดบท  ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กบ้านี่ไปฝึกวิชาโกหกหลอกลวงมาอีกกี่ขั้นแล้ว  การพูดไม่จริงของชุนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยเสียจนเธอต้องอาศัยสัญชาตญาณแยกแยะเอาเอง  เธอคิดว่าเมื่อก่อนเธอทำได้ดี  แต่หลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสิบปีนี่...เธอรู้สึกเหมือนคนตรงหน้าเป็นผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก

แม้อันนะจะเป็นคนใจแข็ง  แต่สภาพมือที่ไม่มีเล็บของลูกชายที่กำลังอับเสบบวมเป่งก็ยังทำให้เธอหน้าซีดเผือด...มืออีกข้างและเท้าทั้งสองก็คงเป็นแบบนี้เช่นกัน  นี่ลูกชายของเธอไปทำอะไรมากันแน่...แล้วทำไมทางนั้นถึงยังปล่อยให้มีชีวิตกลับบ้านมาได้

“ขอโทษนะ  แม่”

“จะมาขอโทษอะไรฉัน  นี่แกไปทำอะไรมาเนี่ย?”

“ทำไว้เยอะเลย  เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังไงล่ะ”  วายะยังคงยิ้มเรื่อย ๆ อยู่ในสีหน้า  “แต่ขอโทษที่ต้องให้ทำแผลให้  คงกลัวสินะ”

“กลัวสิยะ  บ้าจริง!  รอดมาได้ยังไงเนี่ย  แถมยังกลับมาถึงนี่ได้อีก  แผลนี่ยังสด ๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ”

“สี่ห้าวันแล้ว  แต่วันนี้คงหิ้วของเยอะ  เลือดเลยออกน่ะ”

“ไอ้เด็กบ้า!  หาเรื่องเดือดร้อนมาให้ตลอดเลยนะ”  ปากก็ว่าอย่างนั้นแต่อันนะก็รีบแกะผ้าพันแผลที่ส่วนอื่นออกให้แล้วรีบทำแผลทั้งยังมือไม้สั่น

“ผมเอาผ้าพันแผลมาด้วย...สวัสดิการน่ะ”  วายะขอให้เคนซื้อผ้าพันแผลที่จากนี้ไปคงจะต้องใช้อีกเยอะมาให้แล้วก็ยัดใส่กระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วยเผื่อว่าแม่ของเขาจะไม่สะดวก  ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็แม่จะมีอุปกรณ์ทำแผลติดบ้านไม่ได้ขาดเพราะวีรกรรมของเขาที่เกิดขึ้นแทบจะไม่เว้นวัน  แต่เขาไม่ได้กลับบ้านมานานแล้ว  อุปกรณ์ที่ว่าอาจจะขาดมือก็ได้

“สวัสดิการ?  ยากุซ่านี่เขามีสวัสดิการด้วยเรอะ”  อันนะทำเสียงประชดประชันแล้วค่อย ๆ พันแผลให้อย่างบรรจง

“แก็งนี้มีนะ  หัวหน้าแก็งเขาโหดแต่ใจกว้าง”  พอเรียกนักธุรกิจใหญ่อย่างโอโนเสะว่าหัวหน้าแก็งแล้ววายะก็นึกขำตัวเอง  นี่ถ้าโอโนเสะได้ยินเข้ามีหวังโดนตัดนิ้วเป็นแน่

“เออ  นี่ขนาดใจกว้างนะยะเนี่ย”  ผู้เป็นแม่บ่น  พอเห็นแผลนั้นจนเริ่มชินตาแล้วเธอก็ค่อยบรรเทาอาการกลัวลง  “เฮ่อ...แบบนี้คงอาบน้ำไม่ได้สินะ  เดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้ก็แล้วกัน”

“เช็ดตัว?”

“ก็ใช่น่ะสิ  ตัวแกร้อนออกขนาดนี้  มีไข้ด้วยใช่มั้ยล่ะ?”

วายะใช้ข้อนิ้วเกาแก้มอย่างกระดาก ๆ  ครั้งสุดท้ายที่แม่เช็ดตัวให้น่ะ  เขายังอยู่ประถมเท่านั้นด้วยซ้ำ...แล้วตอนนี้จะมา...คิดแล้วก็จั๊กจี้หัวใจ  ถึงบางครั้งเวลาที่เล่นสนุกกันคู่นอนของเขาจะเคยเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดตัวให้บ้างก็เถอะ...แต่นี่แม่เชียวนะ  แถมตอนนี้ร่างกายของเขาก็...

“...จะเช็ดให้ก็ได้  แต่...อย่าตกใจนะ”

“ทำไม?  แกไปสักเทพเจ้าฟ้าผ่ามาทั้งหลังเลยหรือไง?”  พูดถึงยากุซ่าก็ต้องคู่กับรอยสักเต็มหลังสวยงามเหมือนภาพวาดละนะ

“...เป็นงั้นก็ดีสิ”

แล้วอันนะก็ตะลึงงันกับต้นเหตุความอ้ำอึ้งของวายะ  แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและบาดแผลฉกรรจ์จนหาที่ว่างแทบไม่ได้  ส่วนที่แผ่นอกก็มีรอยแผลซึ่งเมื่อลอกผ้าก็อซออกแล้วเธอก็แทบลมจับ...รอยถลกหนังเป็นตัวอักษรสองตัวที่น่าจะเป็นชื่อคน...มันยิ่งกว่ารอยสักที่เธอคิดเอาไว้เสียด้วยซ้ำ

[KOKURO]

ผู้เป็นแม่นึกอยากเขย่าตัวลูกชายแล้วคาดคั้นให้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังเสียเดี๋ยวนี้  แต่ก็นึกสงสารชายหนุ่มตรงหน้าจับใจ  สภาพของวายะตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับสัตว์บาดเจ็บที่พยายามกลับมาตายรัง  ระหว่างการเดินทางลูกชายของเธอจะต้องทนทรมานแค่ไหนกับบาดแผลพวกนี้  แต่วายะก็ยังอุตส่าห์กลับมาแถมยังยิ้มให้เธอราวกับแผลเหล่านี้เป็นเพียงรอยมีดบาดเล็ก ๆ เท่านั้น

ความสงสารนั้นหยดรินออกมาเป็นหยาดน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว แล้วมือใหญ่ก็เอื้อมมาปาดเช็ดหยดน้ำนั้นให้อย่างอ่อนโยน

“แม่...ผมขอโทษ”

“ถ้าจะต้องขอโทษก็อย่าทำตั้งแต่แรกสิ  ไอ้เด็กบ้า!”  อันนะตวาดแต่แล้วก็ซบหน้าลงกับไหล่หนานั้น

มือใหญ่ลูบหลังของผู้เป็นแม่เบา ๆ...แม่ตัวเล็กขนาดนี้เชียวหรือ  คงเพราะเขาโตขึ้นมากสินะ  แต่ไม่ว่าจะโตสักแค่ไหนเขาก็เอาแต่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้แม่เสมอ  และหลายครั้งที่มันร้ายแรงแสนสาหัสเสียจนแม่ต้องเสียน้ำตา...แม่ของเขาเป็นคนเข้มแข็ง  ตั้งแต่เกิดมาก็นับครั้งได้ที่เห็นแม่ร้องไห้  และมันก็มาจากเรื่องของเขาทั้งนั้น...

...

วายะ  ชุนเติบโตมาอย่างกระท่อนกระแท่นไม่น้อย  ตอนยังเล็กมาก ๆ ยายก็มาช่วยดูแลให้ที่แมนชั่นตอนที่แม่ไปทำงาน  พอถึงวัยก่อนอนุบาลยายก็นำเขาไปเลี้ยงให้ที่บ้านด้วยอยากให้เขาได้มีที่วิ่งเล่นซึ่งอันนะไม่ได้เต็มใจนัก  และเพราะไปอยู่บ้านยายตั้งแต่เด็กนี่เองที่ทำให้วายะเติบโตขึ้นมากับคำพร่ำบ่นและด่าว่าแม่ของตาอยู่เสมอ  ดังนั้นวายะจึงเกลียดตา  และพาลไม่ชอบหน้าผู้ชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับตาไปด้วย

“แม่แกมันก็แค่นังลูกงี่เง่าหัวดื้อ  แล้วดูซิ  งามหน้าแค่ไหนที่มีแกมาโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแกเป็นใครน่ะ”

ถ้อยคำที่หัวใจเล็ก ๆ ชินชากับมัน  เจ้าหนูชุนโกรธทุกครั้งที่ตาพูดแบบนั้นแม้จะไม่เข้าใจความหมาย  แม่ของเขาเป็นคนเก่ง  แม่ทำกับข้าวอร่อย  และแม่ก็ร้องเพลงกล่อมนอนเพราะด้วย  ไม่เห็นมีอะไรที่ตาว่ามาสักอย่าง  เด็กน้อยอยากจะโตแล้วไปโรงเรียนเร็ว ๆ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาอยู่บ้านตาอีก

แล้วความฝันก็เป็นจริงเมื่อถึงวัยที่โตพอจะไปโรงเรียนอนุบาลแผนกเด็กเล็กได้  นอกจากจะได้ใส่เครื่องแบบใหม่และไปในสถานที่ใหม่ที่ไม่ต้องเจอหน้าตาแล้ว  ยังได้เพื่อนใหม่อีกด้วย

เพื่อนใหม่ที่ว่านี้ไม่ใช่เด็กที่เข้าชั้นเดียวกัน  แต่เป็นพี่ชายข้างบ้านที่แก่กว่าสองปีแต่ยังเรียนอยู่ชั้นอนุบาลเช่นกัน  อันนะที่มักจะไม่ค่อยได้เจอหรือสนิทสนมกับเพื่อนบ้านมากไปกว่าการทักทายเมื่อเจอหน้ากันตามมารยาท  ได้พบกับคุณแม่บ้านที่อาศัยอยู่ในแมนชั่นเดียวกันในวันเปิดเรียนของโรงเรียนอนุบาล  เธอเป็นฝ่ายจำอันนะได้และเข้ามาทักทายพูดคุย  ลูกชายตัวเล็ก ๆ ของเธอเกาะหลบอยู่ด้านหลังด้วยท่าทางเอียงอายแต่ก็ยังโผล่หน้ามาสนใจคนแปลกหน้า

นั่นเป็นครั้งแรกที่เจ้าหนูชุนได้พบกับรันจัง

...

“อยู่คนเดียวได้มั้ย?  แม่หุงข้าวไว้ให้แล้วนะ  ถ้าหิวก็ทอดไข่หรือทำอะไรกินเอาล่ะ  แม่เพิ่งซื้อของสดมาไว้เมื่อวาน  ก็ค้น ๆ เอาแล้วกัน  อยากได้อะไรเพิ่มก็ลงไปซื้อเองนะ  แต่อย่าลืมคีย์การ์ดล่ะ  ถึงจะลงไปแค่ชั้นล่างก็ต้องเอาลงไปนะ  ไม่งั้นกลับขึ้นมาไม่ได้ไม่รู้ด้วย  แล้วก็...”

“พอเถอะ  แม่...”  วายะยกมือปางห้ามญาติ  “ผมไม่ใช่เด็กประถมแล้วนะครับ  ไม่ทำไฟไหม้บ้านเพราะจุดเตาแก๊สไม่เป็นหรอก”

“ไม่รู้หละ  แกอยากไม่กลับบ้านมาเป็นสิบปี  ใครจะไว้ใจ”  อันนะบอกด้วยน้ำเสียงสะบัด ๆ  “แถมมือไม้ยังเป็นแบบนั้น  แม่ไม่ห่วงว่าแกจะทำไฟไหม้บ้านหรอก  กลัวแต่จะทำไฟไหม้มือตัวเองซะมากกว่า”

“โธ่...ของกินที่ไม่ต้องใช้ไฟมีตั้งเยอะแยะ  แม่ก็...”  วายะส่ายหัวดุกดิก  เขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้มานานเหลือเกินแล้ว

“ย่ะ  พ่อคนเก่ง  ตามสะดวกเถอะย่ะ  แม่ไปทำงานละ”  อันนะเปิดตู้รองเท้าหยิบรองเท้าคู่สวยมาสวม  มีวายะเดินตามมาส่งที่โถงหน้าด้วย

“แม่น่าจะเลิกทำงานเสียที  อายุก็ไม่น้อยแล้ว”

“ไอ้เด็กบ้า!!  พูดอะไรของแกยะ  ฉันยังไม่ห้าสิบเลยนะยะ!!”  มือเรียว ๆ ตบเพี๊ยะจนชายหนุ่มหัวทิ่ม

“ปีนี้ก็จะห้าสิบแล้วนี่”  แน่นอนว่าแรงตบแค่นั้นไม่สะกิดผิววายะแม้แต่น้อย

“ฉันจะทำงานไปจนตายย่ะ  รู้ไว้ซะด้วย”  อันนะจิ้มหน้าผากลูกชายจึก ๆ

“บริษัทไหนมันจะจ้างยายแก่ไปเป็นเลขา...”

“เอ๊!!  ไอ้นี่หนิ!  เดี๋ยวแม่เอารองเท้าตบปากซะดีมั้ย”  ไม่พูดเปล่ายังทำท่าจะถอดรองเท้าเสียอีก

“โอ๊ะ ๆ  ไม่ต้องครับ  ไม่ต้องทำจริง ๆ ก็ได้  คุณแม่คนสวย  รีบไปทำงานเถอะครับ  เดี๋ยวจะสาย”  วายะห้ามเป็นพัลวัน

อันนะทำหน้าบึ้ง  แต่แล้วก็หัวเราะพรืดออกมา  “เมื่อก่อน...เรายังไม่ทำแบบนี้กันเลยนะ”

“โฮ้ย  เด็กมัธยมที่ไหนมันจะมาส่งแม่ไปทำงานแบบนี้ล่ะครับ”

“เออ  นั่นสินะ”

“เอาละ  รีบไปรีบกลับนะครับ”  ชายหนุ่มหอมแก้มผู้เป็นแม่เบา ๆ

“หึ ๆ ๆ  ให้ตายสิ  คนแถวนี้ต้องว่าฉันเอาโฮสต์มาเลี้ยงแน่ ๆ เลย”  อันนะหัวเราะ

วายะไม่ตอบหากยิ้ม  “ไว้กลับมาคุยกันนะครับ”

“จ้ะ  ไปแล้วนะจ๊ะ  บ๊ายบาย”

ประตูห้องปิดลง  วายะลอบถอนใจเบา ๆ  เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการกลับบ้านจะทำให้รู้สึกสบายใจได้ขนาดนี้  อันนะย้ายมาอยู่ที่แมนชั่นแห่งนี้ก่อนที่เขาจะไปโตเกียวไม่นาน  ไกลจากบ้านเดิมของเขามาอีกเมืองหนึ่งแต่ก็ยังอยู่ในละแวกที่อันนะจะไปทำงานได้สะดวก  ที่นี่ไม่มีคนรู้จัก  ไม่มีเสียงนินทาว่าร้าย  ไม่มีสายตาแปลก ๆ...และไม่มีรันจัง...

นั่นเป็นเรื่องเดียวที่กดดันอยู่ท่ามกลางความสบายใจนี้  ชื่อที่ไม่เคยลืม  ใบหน้าที่ไม่เคยลบเลือนไปจากหัวใจ...คนสำคัญที่สุดในชีวิต

...และบาปมหันต์ที่ได้ทำเอาไว้กับคนคนนั้น...

ชายหนุ่มใช้ข้อนิ้วขยี้หว่างคิ้ว...ยังก่อน  ตอนนี้ขอเขาพักก่อน  ร่างกายของเขายังต้องการฟื้นตัวอีกสักระยะ  การกลับมาบ้านเกิดครั้งนี้ไม่มีกำหนดระยะเวลา  เพราะงั้นขอให้ทั้งร่างกายและจิตใจของเขาได้เตรียมพร้อมเสียก่อนเถอะ  แล้วเขาจะไป...เผชิญหน้ากับการตัดสินใจที่จะกำหนดเส้นทางชีวิตของเขาไปตลอดกาล

ต้องใช้ความกล้าหาญสักแค่ไหนนะ...ถึงจะสามารถเผชิญหน้ากับการตัดสินใจนี้ได้...

...

ตอนที่วายะเข้าอนุบาล  ซากุระก็บานสะพรั่งเหมือนในตอนนี้  เจ้าหนูชุนจ้องตอบดวงตาสีดำกลมโตที่มองมาที่เขาอย่างสนอกสนใจทั้งที่ยังหลบอยู่ข้างหลังผู้เป็นแม่

“มองไรเล่า”  นั่นคือคำแรกที่พูดออกไป  และเป็นผลให้อีกฝ่ายยิ่งซุกคุณแม่เข้าไปใหญ่

“ชุน!  พูดแบบนั้นกับพี่เขาได้ยังไง”  อันนะดุเอาเบา ๆ  “ขอโทษเขาซะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”  ชิโอริ  เพื่อนบ้านบอกมาอย่างไม่ถือสา  แล้วก้มลงมาหาวายะ  “ชุนคุง  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะ”

วายะจ้องหน้าเธอแล้วบอกกับตัวเองว่า  เธอคนนี้ไม่มีสายตาแปลก ๆ เหมือนคนอื่นเวลาที่มองเขา  ไม่มีความมุ่งร้าย  ไม่มีคำนินทา  และไม่มีความสมเพชสงสาร

“อื้อ”  เจ้าตัวเล็กพยักหน้ายอมรับเธอเป็นพวกแต่โดยดี

“พูดว่าฝากเนื้อฝากด้วยด้วยซี่”  อันนะกดหัวเจ้าลูกชายให้ก้มลง  รู้สึกอับอายนิด ๆ กับความไร้มารยาทของวายะ

“ฝากตัวด้วยคับ”  พอโดนแม่บังคับก็ยอมพูดออกมาง่าย ๆ

“แล้วก็ฝากพี่เขาด้วยนะจ๊ะ”  ชิโอริยิ้มแล้วก็รุนหลังลูกชายมาข้างหน้า

“ฝะ...ฝากตัวด้วยฮะ”  เด็กน้อยก้มผลุบลงด้วยท่าทางเขินอาย  แล้วมองหน้าคนตัวเล็กกว่า

“มองไรเล่า”

“ชุน!”


เปิดเทอมวันแรกไม่ได้มีอะไรมาก  พวกเด็ก ๆ ได้วิ่งเล่นและทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่รวมไปถึงร้องไห้กระจองอแงอยากกลับบ้านด้วย  แต่ไม่ใช่สำหรับเจ้าหนูชุน  ไอ้ตัวเล็กเพลิดเพลินและหมกมุ่นอยู่กับของเล่นในห้องเรียนโดยไม่สนใจใคร  ตื่นเต้นไปกับสถานที่ใหม่ที่ยายคอยบ่นและไม่มีตาคอยพูดอะไรไร้สาระให้ได้ยิน

แล้วใครบางคนก็มานั่งลงตรงหน้า  พอเงยหน้ามองก็พบเจ้านางอายที่ได้เจอกันเมื่อเช้า

วายะคว้าของเล่นมาถือไว้แล้วมองผู้มาเยือนอย่างไม่ไว้วางใจ  “มองไรเล่า”

“มองตัวแหละ”

เจอคำตอบกำปั้นทุบดินแบบนี้เข้าไป  เจ้าหนูชุนก็อึ้งนิดหน่อย  “ไม่ต้องมามองนะ”

ได้ยินแบบนั้นก็เลยมองไปรอบ ๆ ห้องแล้วหันกลับมาถาม  “เล่นคนเดียวเหรอ?”

“ก็เห็น ๆ อยู่”

“เค้าชื่อรันมารุ”

“ยาว”

“ตัวชื่ออะไรล่ะ?”

“ชุน”

“แค่นั้น?”

“แค่นั้นแหละ  จะชื่อยาว ๆ ทำไม  เสียเวลาเรียก”

เป็นเหตุผลที่ฟังเข้าท่า

“งั้น...ชุนจัง”

“จะมาเติมชื่อเค้าให้ยาวทำไม”

“ก็มันน่ารักดี  ตัวเรียกเค้าว่ารันจังด้วยละกัน  เห็นมั้ย  ชื่อยาวเท่ากันแล้ว”

ฟังดูก็เข้าท่าดี  ดังนั้นเด็กทั้งสองคนจึงตกลงที่จะเรียกกันและกันเช่นนั้น  ก่อนที่รันมารุจะทำตัวเป็นพี่ชายและชวนเจ้าหนูชุนเล่นด้วยกันทันที

...

เพี๊ยะ!!!!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังสนั่น  แต่ฝ่ายที่ตบกลับมือสั่นระริก

“ไอ้เด็กบ้า!!  แกทำบ้าอะไรของแก!?  รู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไปน่ะ  หา!?”

เสียงตวาดดังคับห้อง  หากชายหนุ่มก้มหน้านิ่ง  เขาคาดไว้แล้วว่าปฏิกิริยาของแม่จะต้องเป็นแบบนี้เมื่อเขาเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่โตเกียวจบ

“แกทำอย่างนั้นกับลูกเขาได้ยังไง  เด็กนั่นมีพ่อมีแม่นะ!!”  อันนะเขย่าตัวลูกชายพลางกรีดเสียงใส่

วายะยังคงนิ่งเงียบ  เขายอมรับว่าในตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรเลย  เขาคิดเพียงแต่ต้องการจะสั่งสอนโทโมกิเท่านั้น  แต่หลังจากที่ได้ลิ้มรสไปแล้วครั้งหนึ่ง  ก็ไม่อยากจะปล่อยมือ...ในตอนที่ได้สัมผัสเป็นครั้งแรกนั้น  เขารู้สึกเหมือนเห็นภาพทับซ้อนระหว่างโทโมกิกับรันจังของเขา  และนั่นผลักดันความปรารถนาให้เตลิดไปจนเกินขีดที่จะควบคุมได้

เมื่อลูกชายไม่ตอบ  อันนะก็ปล่อยมือ  ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเกรี้ยวกราดกว่านี้และลงไม้ลงมือกับเด็กคนนี้หนักกว่านี้แน่  อาจเพราะอายุที่มากขึ้นและความคิดอ่านที่สุขุมเยือกเย็นมากขึ้นทำให้เธอใจเย็นลง

“รู้ตัวหรือเปล่า  ชุน...แกทำลายชีวิตคนทั้งชีวิตเลยนะ...”

ทำพูดนั้นทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจที่เคยด้านชาของชายหนุ่ม  วายะกัดริมฝีปาก...รู้สิ  ทำไมเขาจะไม่รู้  ในเมื่อเขาเองที่เป็นคนทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดเวลาที่ผ่านมานี้

“...เพราะรู้  ผมถึงได้กลับมาที่นี่ไง  แม่”

การกระทำโดยไม่ยั้งคิดของเขา  เปลี่ยนแปลงชีวิตคนอื่นมาครั้งแล้วครั้งเล่า  รวมถึงชีวิตของตนด้วย

“ผมต้องรู้ให้ได้ว่า  สุดท้ายแล้วผมต้องการใครกันแน่  ระหว่างโทโมะกับรันจัง...”

ชื่อของเด็กหนุ่มคนนั้นที่หลุดออกมาจากปากของวายะ  เหมือนจะกระแทกเข้าไปในใจของอันนะ  เธอจ้องตาลูกชายแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ชุน...แต่แกกับรันจังน่ะ...”

“ผมรู้...ว่ารันจังลืมผมไปแล้ว”  ลมหายใจถึงกับสะดุดเมื่อพูดคำนั้นออกมา  “แต่ถ้ามีโอกาสแม้เพียงน้อยนิด  ผมก็อยากจะคว้าเอาไว้”

อันนะมองลึกเข้าไปในดวงตาของผู้เป็นลูก  เธอเห็นความสับสนลังเลอยู่ในนั้น...ความรู้สึกที่เธอแทบจะไม่เคยเห็นจากแววตาคู่นั้น  วายะตัดสินใจอะไรเด็ดขาดเสมอ  เชื่อมั่นในตัวเองมาตลอด  แม้กระทั่งตอนที่บอกเธอว่าจะไปโตเกียวทั้งที่ยังไม่มีงานหรืออนาคตอะไรรออยู่ข้างหน้า  เพียงแค่เชื่อและตัดสินใจว่าจะลงมือทำก็จะทำทันที...แต่ตอนนี้  เด็กคนนี้กำลังลังเล  เพราะแม้แต่ตัวเองก็รู้ดีว่า  โอกาสที่พูดออกมานั้นมันแทบจะไม่มีอยู่เลยแม้แต่น้อย

และตอนนี้...เธอรู้ดีว่ามันยิ่งน้อยลงไปอีก

อันนะลังเลว่าเธอควรจะบอกสิ่งที่เธอรู้ออกไปดีหรือไม่  แต่แม้จะสับสน  ลูกชายของเธอก็เดินทางมาถึงที่นี่แล้ว  กลับมาเพื่อเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่พยายามหลีกหนีมาตลอด...ถ้าเช่นนั้น  เธอก็ควรจะช่วยเขา

“ชิโอริซังบอกว่า  มีคนส่งเงินจำนวนมากมาที่บ้านทุกเดือน  เป็นค่ารักษารันจัง...นั่นคือแกใช่มั้ย  ชุน?”  แม้จะย้ายมาอยู่ห่างกันแล้ว  เธอกับอดีตเพื่อนบ้านก็ยังติดต่อกันเป็นครั้งคราว

วายะพยักหน้า  “แล้วรันจังได้ผ่าตัดหรือเปล่า?”

“ผ่าสิ  ผ่าไปหลายครั้งแล้ว”  ทุกครั้งที่รันมารุเข้ารับการผ่าตัด  ชิโอริจะโทรมาหาอันนะเสมอ

“ดีขึ้นบ้างมั้ย?”

“เห็นบอกว่าตอนนี้ก็ใช้ไม้ค้ำเดิน  แต่ถ้าไปไหนไกลหน่อยก็ใช้รถเข็นน่ะ”

ดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกายด้วยความยินดีอย่างยิ่ง

อันนะไม่อยากทำลายประกายตานั้นลง  แต่เธอต้องทำ  เธอจะปล่อยให้วายะฝันลม ๆ แล้ง ๆ ไม่ได้

“แต่...ชุน  รันจังน่ะ...เขามีคนดูแลแล้วนะ”

“เอ๊ะ?”

“ถ้าพูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือเขาออกเรือนไปแล้ว”

“อะไร?  ไม่เห็นมีใครบอกเลย  แต่งงานกับใคร!?”  วายะมีท่าทีร้อนรนขึ้นมาทันที

“ก็...ไม่ได้แต่งงาน...”  อันนะอ้ำอึ้ง  ตอนที่เธอได้ยินเรื่องนี้เธอก็ตกใจเหมือนกัน  “แต่เขาไปอยู่กินกับโอมิยะซังหลายปีแล้ว”

“โอมิยะ?”

“โอมิยะ  อิจิโร่ซัง  ที่เคยเป็นอาจารย์สมัย ม. ปลายของแกไงล่ะ”




(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

ปล. เดี๋ยวผมจะหาวิธีแปะลิงค์ผลงานชิ้นอื่นๆให้มันสะดวกกว่านี้อีกทีนะครับ แปะเยอะๆมันเหนื่อย

[moobarpalang]

-0-แบบนี้ก็เลือกได้เลยสิเนี่ย

[kungyung]

ซับซ้อนกว่าที่คิด

[Pupay]

ง่ะ ! วายะ เลือกมาเลยนะ สงสารโทโมกิ 

 :pig4:นะคะ 

[vocaloid]

ัเป็นพวกหล่อเลือกได้สินะ
แต่อีกคนมีแฟนแล้วนี่หว่า 55 

[dolphins]

ตอนเด็กท่าจะน่ารักกันทั้งคู่เลย ชุนจังกับรันจังเนี่ย...
ชอบการเล่าเรื่องของตอนนี้จังค่ะ สลับกันไปมาระหว่างปัจจุบันกับอดีต อยากรู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้
  

[phoenixa]

อย่าบอกนะว่าที่รันจังต้องเดินไม่ได้ แถมท่าทางจะความจำเสื่อมเนี่ย
เป็นเพราะชุนด้วย
โอวววว มือหนัก เท้าหนักมากพ่อคุณ
ช่วยทนุถนอม เพลาๆ แรงหน่อยเหอะ

[aloney]

ชุนตอนเด็กน่ารักนะเนี๊ยะ

[silverspoon]

ให้รันไปเจอคนที่ดีเถอะนะ

[EvilivE]

โอยยยยยยยย ชีวิตลำเค็ญ!!!!!!!!

[river]

หวา เกิดอะไรขึ้นนะ
ถ้างั้นชุนก็มีแต่โทโมกิแล้วสินะ

[natalee22]

โอยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากรู้ตอนต่อไปจะแย่

ชุนไปเจอรันจังซักครั้งก็ดีเหมือนกันนะ เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น

และถ้าชุนเลือกโทโมะก็จะได้เลือกอย่างเต็มหัวใจไม่มีอะไรติดค้างอีกไง ชุนสู้ๆ โทโมะสู้ๆ ^^

[THiiCHA]

เคลียซะ เอาให้จบ

จับปลาสองมือ

แม่ยกไม่ยอมนะจะบอกให้ !!!!

[Ryoooo]

เค้าถามนิดเดียวน่าาา
"ตอนนี้โทโมกิก็ยังโดนจับตัวไปอยู่ใช่ม่ายยยย"

[HISY]

แบบนี้ก็เลือกง่ายแล้ว
พักรักษาตัวสักหน่อยแล้วกลับไปหาโทโมะเถอะ

[maple4120]

ชุนนี่ก่อคดีไว้เพียบเลยแฮะ
อยากรู้จริงว่าทำอะไรรันจังไว้
แต่ยังไงก็ต้องเลือกโทโมะละ รันจังเค้ามีสามีแล้วหนิ

[tong_pub]

เห้ย!!!

เดี๋ยวๆๆๆ
คนเขียน...อะไร กลับมาต่อก่อน
อ่อยยย...งงมาก อ๊ากกกกกกก
อยากอ่านต่อ...ฮรืออออ
วายะ...รันจังออกเรือนไปแล้วสื่อให้รู้ว่า...โทโมกิไม่มีขู่แข่งร้าวววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฮ่าๆๆๆ

[biw43]

 

อยากรู้ความหลังของชุนกับรันจัง
อยากให้ถึงปัจจุบันไวๆจัง

[$VAN$]

ชุนนี่ อันตรายจริงๆ ชอบคนไหน คนนั้นมีอันต้องเจ็บหนัก
แม่อันนะเท่มากๆ เก่งมากๆ เสียดายที่ไม่มีคนรักอยู่เคียงข้าง
ตอนชุนโดนถอดเล็บ ถลกหนัง สยดสยองสุดๆ โอโนเสะซังโหดอ่ะ
โทโมะรู้เข้าจะสงสารชุนบ้างมั้ย
แต่ชุนก็อารมณ์แรงเกิน ตบแรงๆตั้งไม่รู้กี่ที ขนาดรักนะเนี่ย ถ้าเป็นคนอื่นสงสัยโดนฆ่าเลย

[kyoya11]

จะได้รู้เรื่องต่างๆของวายะบ้างละ หุหุ....ชุนจัง

[sunshadow]

   เหอะๆๆๆ พอตามหาก็พบว่าคนๆนั้นมีเจ้าของไปซะแล้ว

[THE MIN]

เค้าจะเอา  โทโทะะ


จาอาวววววววว


55555

งืดดดด

การเดินทางยังไม่สิ้นสุด  รอต่ไป 

สู้ๆนะ ><

[นัตสึกิ]

วาย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
นายกลับมาหาโทโมะเดี๋ยวนี้เลยนะ :m16:อย่าริอาจกลับไปหารันจังเชียว
ประเดี๋ยวจะหาว่าแม่ยกไม่เตือน....วะฮะฮ่า.... (บ้าไปละตรู)

[sosi]

วายะไม่ต้องเลือกแ้ล้ว
โทโมะนะดีที่สุด

 

[moredee]

แล้วจะกลับไปช่วยโทโ

[aishiteru.]

รู้เรื่องแบบนี้ก็ดี เหมือนจะทำให้วายะตัดใจ หรือ ตัดสินใจง่ายขึ้นนะ
วายะมันอึดจริงๆ อดทนได้ไงฟร่ะ ไม่ใช่มนุษย์แล้ว =[]= สงสารวายะจังเลย
รีบๆตัดสินใจ ทำความเข้าใจ ความต้องการตัวเองเร็วๆนะ จะได้รีบกลับไปหาโทโมะ
ตอนแรกนึกว่า วายะส่งเงินไปให้แม่ใช้เยอะ นึกว่าคุณแม่ป่วย แต่สรุปว่าส่งเงินไปให้รันจังหรอกหรอ
แถมรันจังที่เรียกเนี่ยอายุมากกว่าซะด้วย นึกว่าจะเด็กคล้ายๆโทโมะซะอีก
รู้สึกว่าชื่อที่คุณแม่ยังเปรี้ยวบอกว่าออกเรือนไปแล้วนั่นชื่อผู้ชายเร๊อะอ.สมัยก่อนหรออืมยังไงกันละเนี่ย
คุณแม่เข้มแข็มมากๆเลยอ่ะ เรื่องในอดีตของคุณแม่แล้วก็อดีตกว่าที่วายะจะโตขึ้นมา เหอๆ
เหลืออีกนิดอดีตของวายะกับรันจัง วายะไปทำอะไรรันจังจนถึงขั้นต้องรักษาผ่าตัดยาวนานไม่หายสักที
สุดท้ายยยยย เอาใจช่วยวายะแล้วก็โทโมะ ต่อไป ยังคิดถึงโทโมะอยู่โดนคนร้ายจับไปเป็นตายร้ายดียังไงแล้วเนี่ย โฮกกก
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเหมือนเดิมม รออ่านรอลุ้นตอนต่อไปค่าา
 

[iforgive]

ชอบเรื่องนี้มากกว่า come closer นิดนึง
รู้สึกว่าปมมันน่าสนใจกว่า  แล้วก็บทบาทของตัวเอกชัดเจนดี
จริงๆแล้ว  ชอบฮิโระด้วย  แบบ incest นิดๆ  แบบนั้นน่ะ

[jiki]

โธ่ ทำไมมันวุ่นวายขนาดนี้ มาเจออดีตรำลึกอดีตอีก

ส่วนรันจังที่อุตส่ามาหาก็กลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว แล้วยังมีคุณครูเครมเด็กอีก

อ๊าย! ชีวิต
ปล.แปะลิงค์ไว้ตรงหน้าแรกสิ

[Minako]

โอ้ววววว -O-
แสดงว่าต้องเลือกโทโมกิใช่มั้ยยยยย
ไม่ต้องคิดแล้ววว โทโมะเนี่ยแหละ 55555! 
แต่ก็แอบสงสารวายะเบาๆ   
สู้ๆค่าา