ตอน13
“เรย์ ทำอะไรอยู่หรอ.....”
ผมถามเรย์เพราะเห็นว่าเรย์กำลังคุยอยู่กับหมาป่าอีกตัวซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ผมนั่ง เหมือนกับว่าจะมาแจ้งข่าว มากว่าที่จะมา
เยี่ยม....หมาป่าตัวนั้นอยู่คุยกับเรย์สักพักก่อนที่จะจากไป
ผมนั่งมองเรย์ที่กำลังเดินเข้ามาหาผม...........
“เรย์มีอะไรหรือเปล่า........” เสียงของผมที่ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นหมาป่าตัวอื่นมาหาเรย์ โดยปกติ
เรย์ไม่มีใครมาเยี่ยม มีแต่ผมเท่านั้นที่มีคนในหมู่บ้านมาตามตัว...
“อือ.....ซาคิมาแจ้งข่าวเรื่องลูกๆ ของข้านะ.....”
“ลูกๆ ของเรย์เป็นอะไร...” น้ำเสียงตกใจเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่ทันได้สังเกต
“ไม่ต้องตกใจหรอก คาอุโร...ซาคิมาบอกว่า ชาโดวได้สายเลือดของข้านะ.....”
ผมนั่งนึกถึงลูกๆ ของเรย์ที่ผมได้ไปหาตอนที่เรย์พาไปเยี่ยมฝูง.....ชาโดวเป็นลูกหมาป่าตัวผู้ตัวเดียว....ชาโดวมีลักษณะคล้าย
เรย์มากที่สุดจากที่ผมเคยสังเกต ยิ่งขนสีดำสนิทนั้นสมเป็นชื่อชาโดวจริงๆ.......
“เรย์....แล้วนายต้องทำยังไงต่อหรอ....” ผมถามเรย์อีกครั้งถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“อย่าหว่งเลยคาโอรุ ชาโดวยังเด็กนัก อีกหลายปีกว่าเขาจะเริ่มรู้เรื่อง..เพราะชีวิตของชาโดวจะยืนยาวว่าหมาป่าตัวใดในฝูง......"
“แล้วเรย์ หล่ะ..”
“ข้ารึ.............ข้าก็อยู่กับเจ้าไง....” น้ำเสียงที่ฟังดูนุ่นนวลของเรย์ก่อนที่เขาจะประทับจูบเบาๆ ที่หน้าผากของผม...
แขนของเรย์ที่โอบกระชับรอบตัวผมทำให้ผมรู้สึกมั่นคงและอบอุ่นได้อย่างน่าแปลกใจ.... ณ ตอนนี้ผมมีความรู้สึกที่ดีๆ กับเรย์
มากขึ้นทุกวันแต่ แต่ผมไม่เข้าใจว่าความรู้สึกเหล่านี้จะเพิ่มขึ้นอีกมากเท่าใด และมันจะมีวันสิ้นสุดไหม....
“เรย์...เลิกกอดได้แล้ว...นายต้องออกไปเอากระต่ายนี้....” ผมพูดแก้เขิน..ก่อนที่จะผละตัวเองออกจากอ้อมแขนของเรย์
“เรย์...รีบไปซิ...ด้วยก็ไม่ได้กินกันพอดี....” ผมดันเรย์ให้ลุกขึ้นก่อนที่จะผลักให้เรย์ขยับเพื่อลุกขึ้น....
“คาโอรุ นายนี้...ชักเอาใหญ่แล้วนะ...กล้าใช้ข้าหาอาหารรึ...”
“อ้าว! ก็ถ้าเรย์ไม่ไปหาแล้วพวกเราจะกินอะไรหละ..อีกอย่างใช้ว่าผมจะอยู่เฉยๆ ซักหน่อย.. ปะ.....เรย์รีบไปเถอะเดี๋ยวจะเย็น
ซะ....”
ผมส่งยิ้มให้ก่อนที่จะยืนมองเรย์เดินหายเข้าไปในป่า... เรย์เดินหายลับจากไปก่อนที่ผมจะเดินขึ้นบ้านเพื่อจัดการเก็บกวาดเรื่อง
ต่างๆ ภายในบ้าน......
พักหลังมานี้ผมไม่ค่อยได้ออกไปล่าสัตว์แล้ว เพราะเรื่องพวกนี้กลายเป็นหน้าที่ของเรย์ไปโดยปริยาย......แต่ผมก็ยังเข้าป่าไป
เก็บสมุนไพรเหมือนเดิม...ตอนนี้ผมกลับเรย์ พวกเราอยู่กันเป็นเหมือนครอบครัวมากยิ่งขึ้น...ผมไว้ใจเรย์..และผมก็มักจะเล่าเรื่อง
สมัยเด็กให้เรย์ฟัง......แต่ถ้าเป็นเรื่องของเรย์ผมก็ต้องเป็นคนถาม เพราะเรย์ไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องตัวเอง...อาจเป็นเพราะเขาอยู่
นานกว่าใครๆ..และเห็นพวกพ้องที่อยู่ด้วยกันต้องมาจากกันในตอนที่พวกเขาหมดอายุขัยก็ได้......
ชีวิตของพวกผมเป็นอะไรที่แสนจะธรรมดา...ไม่ได้มีเรื่องน่าตื่นเต้น...หรือเรื่องตลกขบขันเท่าไร..และผมดีใจที่ชีวิตของผมตอนนี้
มีเรย์อยู่ข้างๆ ......
+++++++++++++++++++++++
แกร๊ก!!!!!!! “เรย์ กลับมาเร็วจัง...นายเอากระต่ายไปไว้ในครัวเลย..เดี๋ยวผมทำตรงนี้เสร็จจะไปทำอาหารให้..”
ผมนั่งเช็ดพื้นอยู่ ก่อนที่เสียงฝีเท้าของเรย์จะเข้ามาใกล้.....
“เรย์บอกว่าให้เอาไปไว้ในครัวไง..” ผมหันกลับไปเพื่อจะดุเรย์ที่ยังไม่ยอมทำตามที่บอก
+++++++++++++++++++++
ตุ๊บ! .......................ผมรู้สึกถึงบางอย่างมากระแทกที่ใบหน้า ร่างกายของผมกระเด็น เพราะแรงกระแทกนั้น
“มึง........” เสียงของผมที่เห็นว่าคนที่ส่งหมัดมานั้นเป็นใคร
“ไง.....ไม่เจอกันนานเลยนะ....ไหน ไอหมาป่าเพื่อนแกอยู่ไหน...วันนี้กูจะมาเอามันมาทำให้เกิดกำไรซะหน่อย....”
เสียงของพรานที่ผมเคยเจอในถ้ำ เมื่อครั้งก่อน...........
“มึง พูดถึงอะไร....หมาป่ามีที่ไหน....” ผมพยายามประวิงเวลาเพื่อให้ตัวเองหายมึนกับหมัดที่มันส่งมาให้
“อ๊ากกกกก......” แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยพอใจกับคนพูดของผมเท่าไหร่นัก ก่อนที่มีดเล่มพอดีมือจะปักลงมาที่แขนซ้ายของ
ผมโดยที่ไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆ ทั้งสิ้น..........
“ถ้าไม่เจ็บก็คงไม่ยอมบอกซินะ......แต่ไม่เป็นไร เพราะกูทำกับดักไว้รอบๆ บ้านมึงแหละ..เมื่อคราวที่แล้วมันรอดไปได้เพราะมึง
ช่วยไว้ แต่คราวนี้คงไม่รอดทั้งคู่...”
เสียงของมันที่กำลังพูดถึงกับดักบางอย่าง จนผมนึกได้ว่าครั้งแรกที่เจอเรย์เพราะว่าเขาบาดเจ็บมานั้นเอง
“มึงนั้นเอง ที่ทำกับดักแปลกๆ นั้น.....”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่กูเอง.............”
เสียงหัวเราะของมันทำให้ผมโกรธ..............ผมมองหาอะไรที่สามารถใช้เป็นอาวุธ ก่อนที่จะเห็นถังน้ำที่อยู่ข้างพร้อมกับผ้าที่ผม
กำลังเช็ดพื้นอยู่..............ผมมองดูเลือดที่แขนซ้ายที่ถูกมันเอามีดแทงเข้ามา......และสลับกับมองมันที่ยืนค้ำหัวอยู่
“กูรู้แหละว่าจะทำอย่าไงดี ฆ่ามึงก่อน..ข้อหาแส่ดีนัก...ส่วนไอหมาป่านั้นกูมีวิธีจัดการ...”
สิ้นคำพูดมันก็เงื้อมือจากแทงผมอีกครั้งกะให้ตายจริงอย่างที่พูด.....ผมใช้มือหยิบถังน้ำสาด ก่อนที่จะพุ่งตัวชนเพื่อให้มันเสีย
หลัก.......ปึก!...เสียงกระแทกที่ผมกระแทกทำให้มันเซได้.......ผมหลีกตัวออกมาก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องนอนซึ่งผมมั่นใจว่า
มันต้องตามมาแน่นอน............
ภายในห้องย่ามที่ถูกแขวนพร้อมอาวุธคู่กายของผม.... ปัง! เสียงเปิดประตูตามมาทำให้ผมหันกลับไปมองเห็นมันถือมีดพร้อมทั้ง
เดินเข้ามาช้า..........มือของผมกำลังควานหามีดอยู่เช่นกัน....ก่อนที่ผมจะหยิบมันออกเพื่อป้องกันตัวจากมีดที่พุ่งเข้ามาหา
แกร็ง! ผมปัดมีดที่พุ่งเข้ามาได้อย่างฉิวเฉียด...ก่อนที่ผมจะพุ่งตัวเผชิญหน้ากับมัน....
“กูไม่เคยทำอะไรให้..ทำไมถึงคิดจะฆ่ากู....”
“ฮ่าๆๆๆ กูข้ามึงก็เพื่อความซะใจล้วนๆ...” สิ้นคำพูดก่อนที่ร่างของผมและมันจะเข้าปะทะกัน...ซึ่งผมเสียเปรียบกว่านิดหน่อยใน
เรื่องแผลที่แขน...
ปลายมีดเฉียวที่แก้มของผม...ซึ่งผมจะไม่ยอมที่จะถูกทำฝ่ายเดียวก่อนที่ผมจะเอาเลือดมันออกมาได้เช่นกัน...
พวกเราปะทะกัน นานทั้งต่อย จ้วงแทงทั้งถูกและไม่ถูก
และผมมองหาจุดที่จะทำให้มันถึงตายและรอให้มันเปิดช่องโหว่งนั้น...
“มึงงงงงงงงงงง” ไม่นานนักโอกาสก็เป็นของผม....มีดด้ามยาวของผมเสียบเข้าไปที่สีข้างของมัน ก่อนที่ผมจะชักมีดออกมาโดย
ไว้..เพื่อใช้ป้องกันตัวอีกครั้ง........
ตอนนี้ความรู้สึกว่ามือหนักขึ้นและเหนื่อยมากขึ้นเพราะเลือดที่ไหวออกมาไม่หยุดของผม....
ผมตั้งท่ารับการโจมตีของมันอีกครั้ง...ก่อนที่มันจะพุ่งตัวเข้ามาเพื่อจะแทงผมอีก.......มีดเล่มยาวพุ่งมาที่ผมหมายจะฆ่าในครั้ง
เดียว แต่ผมหลบทัน ผมกลับตัวหมุนทุบมันจากด้านหลัง ทำให้มันลงไปกองกับพื้น และมีดของผมก็ปักลงบนหลังของมันได้
สำเร็จ ผมแทงซ้ำอีกรอบ อีกรอบและอีกรอบจนมั่นใจว่ามันจะไม่ลุกขึ้นมาได้อีก....
“มึงสมควรตายแล้ว...” ผมยันตัวเองลงขึ้นก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนที่เป็นเหมือนสมรภูมิย่อยให้การต่อสู้ครั้งนี้
ผมพาตัวเองออกมานอกบ้านจนได้.............. “เรย์.................” เสียงตะโกนของผมดังก้องไปทั่วป่า จนเป็นเสียงก้องกังวาน
“เรย์.........ระวังกับดัก...” ผมพยายามตะโกนให้รู้ว่ามีกับดักวางไว้...
“เรย์.......ระวังกับดัก..” เสียงตะโกนครั้งแล้วครั้งเล่าจนเสียงเริ่มหมดลง....ผมพยายามกลืนน้ำลายเพราะคอที่แห้งทำให้ผม
ตะโกนออกมายากลำบาก “เรย์................” ผมมองแผลตัวเองที่แขน และท้องซึ่งผมเพิ่งสักเกตว่าคนเองก็โดน.....แต่ร่างกาย
ผมกับไม่รู้สึกเจ็บ.อย่างที่คิด........เพราะสายตาของผมที่กำลังมองหาเรย์ที่จะกลับมาอย่างปลอดภัยนั้นมีมากกว่าความรู้สึกเจ็บ
“เรย์........” ผมตะโกนอีกครั้ง....ตอนนี้หัวใจของผมร้อนลุ่มและเต้นไม่เป็นจังหวะ...เป็นเพราะผมยังมองไม่เห็นเรย์เลยก็ว่า
ได้...... “เรย์............” ผมตะโกนอีกครั้งพร้อมทั้งน้ำตาที่แสนเป็นห่วง.....ความปลอดภัยของเขามากกว่าตัวเอง
ตอนนี้เสียงของผมหมดไปแล้ว.. ผมทรุดนั่งลงกับพื้นเพราะแรงที่ผมใช้นั้นไม่เหลือพอที่จะพยุงตัวเองได้อีกต่อไป
“เรย์....อย่าเป็นอะไรนะ...”
ฮู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงที่ผมจะได้ยินเหมือนเป็นของขวัญจากสวรรค์ก็ได้..... ผมรู้ทันทีว่านั้นเป็นเสียงของเรย์
เพียงแค่นี้ผมก็พอใจแล้ว.......
+++++++++++++++++++++
เหมือนความฝันผมมักจะเห็นตาอยู่ใกล้ๆ ผมเสมอ.... ในความฝัน ผมเดินจูงมือไปกับตาและผมก็มองเห็นเรย์ยืนอยู่ที่ธาร
น้ำตก..... “ตาครับ..ตอนนี้ผมเจอคนที่ผมจะฝากชีวิตไว้แล้ว....แต่ผมคงไม่ไหวแล้ว ตาช่วยดูแลเรย์ต่อด้วยนะครับ”
“คาโอรุ....เจ้าไม่อยากอยู่กับเรย์แล้วหรือไง ถึงจะมาให้ตาดูแล...” ตาหยุดเดินและหันมามองที่ผม พร้อมทั้งชี้ไปที่เรย์ที่ยืนอยู่
“ตาครับ...ผมอยากอยู่กับเรย์....แต่ผมกลัวที่จะทำให้เรย์ต้องมาเป็นอันตรายถ้าอยู่กับผม...”
“คาโอรุ แล้วเจ้าจะไม่ปกป้องเรย์หรือไงถ้าเกิดมีอันตรายจริงๆ”
“ตาครับ.........ผมต้องปกป้องเขาแน่อยู่แล้ว.....เขาเป็นเหมือนอีกครั้งหนึ่งของชีวิตผม...ถ้าเขาเป็นอะไรผมคงอยู่ไม่ได้แน่น”
ผมบอกกับตาที่ยังยืนมองหน้าผมอยู่พร้อมกับรอยยิ้มของความรักที่ตามักจะยิ้มแบบนี้เสมอๆ
“คาโอรุ...เรย์ก็คิดแบบเดียวกับเจ้า....ถ้าเจ้าไม่อยู่...เรย์ก็คงอยู่ไม่ได้เช่นกัน...” คำพูดของตาทำให้ผมหันไปมองเรย์ที่กำลังยืน
มือมาที่ส่งพร้อมส่งยิ้มมาให้ผมเช่นเดียวกัน......
“คาโอรุ...ถ้าเจ้าพร้อมที่จะร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเรย์..เจ้าก็ไปหาเขาเถอะ...แต่ถ้าเจ้าไม่...ตาจะพาเจ้าไปกับตา....”
ผมยื่นมองไปที่เรย์ และตาสลับกัน.......
>>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>>
>>>>>>
>>>
ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเดินไปหาเรย์อีกครั้ง.....
ปล.ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ หายไปนานเหมือนกัน กลับมาเลยรู้สึกจะฝืดๆ อ่ะ
และก็สวัสดีปีใหม่ วันเด็ก และตรุษจีน ด้วยค่ะ.....
ใกล้จบแล้วแหละค่ะ.. ถ้าไงรบกวนเม้นหน่อยนะคะ
รักทุกคนมาติดตามและอ่านเสมอมานะคะ
หัวข้อ: Re: ..... เสียงเรียกของ.(สัตว์)..ป่า up ตอนที่ 20 End.. p.11 7/2/55 (อ่าน 108709 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก