ตอน18
ผมเดินตามเส้นทางที่เจ้างูร้ายนั้นบอก เพื่อจะเดินทางไปยังที่อยู่ของเทพมังกร พร้อมในมือที่ถือมืดที่เจ้างูร้ายให้มา....
ผมเกลียดไองูบ้านั้นมาก...และก็เกลียดตัวเองด้วยเช่นกัน... ภาพที่เรย์ถูกเจ้างูบ้านั้นใช้เขี้ยวกัดลงมาบนร่าง ผมยังจำได้
ติดตา......เลือดที่ไหลซึมออกมาจากลำตัวของเรย์..ก่อนที่มันจะค่อยๆ เขมือบเรย์เข้าไปในท้อง..โดยที่ผมไม่สามารถช่วยอะไร
ได้เลย...
ปากทางข้างหน้าที่เป็นถ้ำที่อยู่ใต้ภูเขา...ผมมองเห็นปากถ้ำแต่ไกลๆ ใจหนึ่งก็หวั่นที่จะต้องเจอเทพที่มีพลังอำนาจ..และคอยปก
ปักษ์รักษาทุกสรรพสิ่ง....แต่อีกใจหนึ่งผมก็ไม่สามารถที่จะเสียเรย์ไปได้....ถึงอย่างน้อยผมก็อยากให้เรย์ที่จะกลับมาอีก
ครั้ง...ส่วนตัวผมนั้นจะเป็นอย่างไรก็ได้...ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่ผมคงไม่กล้าสู้หน้าฝูงหมาป่าของเรย์ได้แน่นอน และไหนจะลูกๆ ของ
เรย์ที่ต้องขาดพ่อ ขาดผู้นำอีก....
ความคิดของผมตอนนี้...เหมือนกำลังคิดแผนการบางอย่าง....ชีวิตของผมตั้งแต่เด็กจนตอนนี้....ผมมีชีวิตอยู่โดยอาศัยป่าแห่งนี้มา
ตลอด..คนในหมู่บ้านก็พึ่งพาอาศัยป่าแห่งนี้ด้วยเช่นกัน...และถ้าผมต้องทำอะไรบางอย่าง...มันคงทำให้วัฐจักรแปรปรวนเป็น
แน่น....แต่ถ้าผมไม่ทำผมก็จะไม่ได้เรย์คืนมา....ตอนนี้มันสมองของผมกำลังต่อสู้กันอย่างหนัก....การตัดสินใจเป็นสิ่งที่ยาก
สำหรับผม ณ ตอนนี้ แต่ถึงแม้ว่าผมจะตัดสินใจอะไรยังไม่ได้แต่ขาของผมก็ยังก้าวตรงไปยังปากถ้ำเช่นกัน..........
ผมเดินเข้ามาในถ้ำ ซึ่งทั้งสองข้างเป็นผนังหิน...ซึ่งหินเหล่านี้แปร่งประกายแวววับดุจมณีล้ำค่า....เพดานในถ้ำสูงจนน่าตกใจ
สำหรับถ้ำแห่งนี้.....หินย้อยที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ พร้อมทั้งหยดน้ำที่ตกลงมากระทบพื้นทำให้เกิดเสียงดังก้อง เหมือนเสียง
ดนตรีบรรเลง...
ตาดู หูฟัง และขาที่ย่างก้าวของผม มีความสัมพันธ์กันอย่างประหลาด...ขนแขนที่ลุกชัน ตั้งแต่เดินเข้ามา..เพราะบรรยายกาศที่ดู
หน้าเกรงขาม...และไอของบางสิ่งที่กำลังสิ่งมาหาผม..ยังให้ผมต้องมีสติอยู่กับตัวเสมอ....ผมคิดต่างๆ นาๆ ถึงรูปลักษณ์ของเทพ
มังกรว่าต้องมีลักษณะอย่างไร....
เรื่องเล่าจากอดีตสู่ปัจจุบันที่ถูกกล่าวขานต่อๆๆ กันมา จากรุ่นสู่รุ่น ทำให้ผมนึกภาพเหล่านั้นขึ้นมาได้ทันที...ความน่ากลัว..ความน่า
เกรงขาม รวมถึงความร้ายกาจของเทพมังกรที่ผมได้ฟังมา....ผมมองมือที่ถือมีดอยู่..ซึ่งมันสั่นเล็กน้อยโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ...
ผมเดินเข้าจนถึงจุดที่น่าจะเป็นใจกลางของภูเขาก็ว่าได้ ซึ่งทางข้างหน้า มีช่องซึ่งคล้ายกับประตู....มันอยู่แยกกัน..โดยที่ผมต้อง
เลือกว่าจะเดินไปทางช่องไหนที่จะเจอเทพมังกร.....ผมตัดสินใจเลือกเดินช่องทางด้านขวา.....
ผมเดินเข้าไปและเห็นบันไดหินที่มีความยาว จนผมไม่สามารถเห็นปลายทางได้...แต่ส่วนลึกของจิตใจผมบอกว่าต้องเป็นที่นี่
แน่นอน..ผมก้าวขึ้นบันไดที่ละขั้นด้วยความมั่งคง...แสงที่ส่องอยู่บนผนังหิน ทำให้ผมสามารถเดินขึ้นได้อย่างสบาย ก่อนที่ผมจะ
เดินถึงบนสุดของบันได พร้อมกันแสงที่เขียวที่ส่องเจิดจ้าจนผมไม่สามารถลืมตาได้ด้วยซ้ำ
ความสว่างที่ส่องมายังผมเหมือนกับดวงอาทิตย์ที่เข้ามาใกล้ผม พร้อมด้วยไอเย็นๆ ของแสงนั้น คอของผมฝืดขึ้นมาทั้งที ขนแขน
ลุกไปทั่วทั้งตัว..เพราะสติกำลังบอกให้ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมไม่สามารถมองเห็นได้นั้นคือเทพมังกรอย่างไม่ต้องสงสัย
“ท่านเทพมังกร.....” ผมตะโกนเรียกเทพมังกรทำไมก็ไม่รู้..แต่ปากของผมก็เอ่ยเรียกนามของท่านไปเสียแล้ว
ผมก้มหน้าอยู่อย่างนั้น จนรู้สึกได้ว่าแสงสีเขียวที่สาดส่องมา ลดลงได้อย่างน่าประหลาด ก่อนที่ผมจะเงยหน้าเพื่อสู้แสงสีเขียวที่
หลงเหลือเหล่านั้น....
เกร็ดมังกรสีเขียนที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ ผมกวาดตามองเห็นร่างทั้งร่างของเทพมังกร ซึ่งไม่แตกต่างอะไร จากสิ่งที่ได้ยินมา
แม้แต่น้อย...ความน่าเกรงขาม ความใหญ่โต และความน่ากลัวอยู่ในร่างของเทพมังกรอย่างไม่ต้องสงสัย...
ผมต้องยืนตะลึงด้วยภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ก่อนที่ร่างของเทพมังกรค่อยเปลี่ยนแปลงไป ......จนกลายมาเป็นมนุษย์เหมือนกับ
ผมทุกอย่าง...เพียงแต่ร่างทิพย์ของเทพมังกรนั้นยังเป็นสีเขียนอ่อนๆ เช่นเดิม....
“ท่านเทพมังกร.......” ผมหลุดเรียกชื่อท่านอีกครั้ง
“เจ้ามีอะไรกับข้างั้นหรือเจ้ามนุษย์ตัวน้อย...” ผมได้ยินเสียงของท่านดังก้องอยู่ในหัว..ในขณะที่ริมฝีปากของท่านไม่ขยับแม้สัก
นิดเดียว
“ท่านกำลังพูดกับผมอยู่ใช่ไหมครับ...ในหัวของผมนี้...” ผมชี้นิ้วไปที่หัวของตัวเองเพื่อเป็นการยืนยัน
“ข้ากำลังพูดกำลังอยู่...จนดั้นด้นเดินทางจากอีกฝากหนึ่งของภูเขาเพื่อมาหาข้า...เจ้าประสงค์อะไร..”
เสียงที่ดังก้องในหัวผมเป็นเสียงที่อาจจะแปลกไปสักหน่อย สำหรับเรื่องที่ผมเคยได้ยินมา ผมหมายถึงความดุร้าย เพราะน้ำ
เสียงที่ผมได้ยิน แฝงไปด้วยความเถรตรง และมีอำนาจ มากกว่าที่จะดุร้าย....
ผมบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงในการมาพบเทพมังกร.......
“เจ้ามนุษย์เอ๋ย..สิ่งที่เจ้าพูดมา..เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำข้าได้อย่างงั้นหรือ”
“เปล่า...ผมคิดว่าผมจะไม่ทำมันด้วย.....แต่ผมอยากขอร้องท่านช่วยเทพหมาป่าที่ถูกเจ้างูยักษ์นั้นฆ่าไป ให้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งได้
ไหมครับ......”
“หือๆๆๆ นี่จริงเจ้าต้องการมาขอร้องข้า หรือมาฆ่าข้ากันแน่ หึ...เจ้ามนุษย์..”
“ผมอย่างให้ท่านช่วย เทพหมาป่า...เพราะเข้าปกป้องข้า..ทำให้ต้องมาตาย.....”
“เจ้ามนุษย์..เทพหมาป่าตนนั้น ที่จริงอาจถึงคราวสิ้นอายุขัยแล้วก็ได้..เจ้าไม่คิดเช่นนั้นหรือ...”
“ข้าไม่คิดเช่นนั้นครับ......ท่านเทพมังกรท่านจะกรุณาช่วยเทพหมาป่าได้ไหมครับ....”
“เจ้ารู้ไหมว่ากฎของการเปลี่ยนแปลงคืออะไร......คือการแลกเปลี่ยนยังไงหล่ะ...”
“แลกเปลี่ยน.......ท่านหมายถึง เอาชีวิตแลกชีวิตใช้ไหมครับ....”
เทพมังกรพยักหน้าเล็กน้อย...นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ผมรู้ความหมายทั้งหมดได้
“เทพมังกร..ผมยินดีที่จะใช้ชีวิตของผม...แลกกับอีกชีวิตหนึ่งให้ฟื้นขึ้นมา....ผมยอมทำทุกอย่างขอเพียงท่านช่วยเขาให้ฟื้นก็พอ
ครับ...”
“นั้นข้าขอผมถามหน่อยว่า....ทำไมเจ้าคิดจะแลกชีวิตของเจ้า..กับเทพหมาป่าตนนี้...”
คำถามของเทพมังกรที่ถามออกมา....ซึ่งผมมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว..มันเกิดขึ้นเองโดยที่ผมไม่ต้องคิดหาคำตอบด้วย
ซ้ำ....ร่างกาย และหัวใจของผม สามารถตอบได้ในทั้งที กับคำถามที่เทพมังกรถามผม
“เพราะเขาช่วยผมไว้......และที่สำคัญทีสุดคือ ผมรักเขามากกว่าที่ผมรักตัวเองด้วยซ้ำ...ผมพร้อมที่จะตายแทนเขา
ได้....ครับ.....”
ใช่.......นั้นเป็นผมตอบที่ผมตอบออกไป....ผมไม่เคยมีความรู้สึกอยากตายเพื่อใคร...แต่ตอนนี้ความรู้สึกนี้กลับล้นขึ้นมาเต็มอก
ของผม ผมไม่กลัวที่ต้องตายเลย.....ความเศร้าที่ต้องตายก็ไม่มี...หัวสมองของผมต้องนี้มีเพียงความว่า...รัก...รัก...และรักมาก
ขึ้น ทุกที.....
“ได้...ในเมื่อเจ้าพูดอย่างงี้...ข้าจะให้ความปรารถนาของเจ้าสมหวังเป็นครั้งสุดท้าย.....”
“..ครับ....ขอบคุณเทพมังกรที่ฟังคำขอร้องขอผม...”
“เจ้าเห็นมีดที่อยู่ในมือของเจ้าไหม....เจ้าจงชักมันออกจากฝักและแทงไปที่หัวใจของเจ้า...แต่เจ้าจะไม่ตายในทักที..ความเจ็บ
ปวดอย่างสุดแสนจะทรมานนนั้น...พร้อมทั้งเลือดของเจ้า...จะทำให้เทพหมาป่ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง.....เจ้าพร้อมจะทำแล้วใช่
หรือไม่...”
“ครับ...” ผมฟังสิ่งที่เทพมังกรบอก ผมดึงมีดออกมาก่อนที่จะชูขึ้น..หัวของผมก็คิดถึงภาพเก่าๆ ของเรย์และตัวผมเอง..สิ่งที่เรา
ทำร่วมกัน เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน....รอยยิ้มของเรย์ในมโนภาพทำให้ผมยิ้มได้....ก่อนที่ผมจะค่อยๆๆ แทงมีดเล่นนั้นลงไปที่
หน้าอกของตัวเอง....
ฉึก!!!!!
“เรย์..ผมรักคุณนะ....และผมจะรักตลอดไป...”
ร่างกายของผมทรุดลงทันทีพร้อมกับความเจ็บปวดที่มีดกรีดเนื้อของผมเข้ามา เหมือนหัวใจของผมจะฉีก ความร้อนผ่าวพร้อม
ด้วยความเจ็บแสบและทรมานค่อยๆ เพิ่มขึ้น.... สติผมเริ่มพล่าเลือน...แต่เพียงพอให้ผมเห็นเลือดที่ออกมากจากร่างกายของตัว
เอง
“เรย์...” เหมือนผมจะเริ่มจมดิ่งสู่ความฝันอีกครั้ง เพราะผมเห็นเรย์ เข้ามาใกล้พร้อมกับช้อนร่างของผมประคองไว้
ฝ่ามือของผมลูบไล้ไปที่ใบหน้าของเรย์...ความคิดถึงทำให้ผมอย่างที่จะสัมผัสครั้งเป็นครั้งสุดท้าย
“เรย์....อย่างเสียใจเลย...จงมีชีวิตอยู่ในส่วนของผมด้วย....” น้ำตาของเรย์หยดลงมา
และนั้นเป็นความรู้สึกสุดท้ายของผม..............................
+++++++++++++++++++++++++
ปล. ครอบคลุมที่มีคนเข้ามาชม จนครบหมื่น ค่ะ
ใกล้จบเต็มทนแล้วเนอะ แต่ยังไงก็อย่าที่จะอ่านกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: ..... เสียงเรียกของ.(สัตว์)..ป่า up ตอนที่ 20 End.. p.11 7/2/55 (อ่าน 108768 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก