มาต่อครึ่งหลัง..
เจ้า 3 ตัวที่มาคลอเคลียตอนนี้หลับอยู่ในตักผมหมดเรียบร้อยแล้ว...
หน้าตาตอนหลับน่ารักซะไม่มีอ่ะ...ขนฟู่ๆ ที่ชี้โด่เด่ เหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จนั้น ช่างนุ่มนิ่มซะจริงๆ
“มิคุ....ท่านดูแลเด็กๆ พวกนี้ตั้งแต่แม่พวกเค้าตายเลยหรอ”
“อือ...ใช่..เราดูแลเจ้าพวกนี้เอง...ที่จริงพวกนี้ซนกว่าที่เจ้าเห็นนัก..แต่ดูสิตอนนี้กลับหลับสนิทอยู่บนตักเจ้าซะได้..”
“มิคุ..แล้วจะรู้เรื่องไร ว่าเจ้าตัวเล็กๆ นี่ตัวไหนได้เชื้อสายของเรย์มาแหละ..”
“อือ...คงต้องโตกว่านี้หน่อยนะ...แล้วท่านเรย์จะรู้เองความเจ้าพวกนี้มีเชื้อสายไหม หรือไม่มีหมดเลย..”
“มิคุ..ปกติเรย์ออกไปจากที่นี่บ้างไหม..”
“ท่านเรย์ก็มีออกไปตรวจตราฝูงหมาป่าที่อยู่นอกสถานที่นี้เหมือนกัน...คาโอรุถามทำไมหรอ..”
“เปล่า...ผมแค่อยากรู้นะ..”
ผมต้องหยุดที่จะพูดกับมิคุเพราะว่า...ผมตั้งใจจะขยับตัวเบาๆ เพื่อไม่ให้เจ้าตัวเล็กตื่น...แต่สัตว์ป่ามักมีความรู้สึกไว
ดังนั้นเจ้าตัวเล็กเลยลืมตาตื่นซะงั้น....
“มิคุ..ลูกๆ ของเรย์มีชื่อหรือยัง..” ผมถามอีกครั้งหลังจากเห็นเจ้าตัวเล็ก หาววอดๆๆ แถมยังใช้ขาหลังเกาใบหูอีก...น่าร๊ากอ่ะ...
“อือ..เจ้าตัวที่มีสีดำนั้นชื่อ ชาโดว...ส่วนตรงคอมีขนสีขาวชื่อฮิมะ ส่วนตัวสุดท้ายก็ชื่อเรนะ....”
ผมมองดูแต่ละตัวอย่างพิถีพิถันเพื่อจดจำชื่อและลักษณะต่างๆ ที่มิคุบอก
“มิคุผมพาเจ้าตัวเล็กนี่ไปเดินเล่นได้ไหม...” ผมถามเพราะคิดว่าเจ้าตัวเล็กคงอยากไปสูดอากาศข้างนอกเช่นกัน...
“อือ ได้สิ..เดี๋ยวผมจะไปเป็นเพื่อน..เพราะเจ้า 3 ตัว นี่ซนซะเหลือเกิน คาโอรุคงดูไม่ทันแน่นๆ..”
พวกเรา 4 ตัวกับ 1 คน เดินออกจากโพรงถ้ำที่เป็นที่พักของลูกๆ ของเรย์ เพื่อเดินออกมายังป่าที่มีลานกว้างไว้สำหรับวิ่งเล่นของ
ฝูงหมาป่าที่นี่...
ผมมองดูเจ้าเด็กตัวเล็กวิ่งกันอย่างสนุกสนาน โดยมีมิคุนั่งเฝ้าอยู่ ส่วนตัวผมก็เข้าร่วมวงกันเจ้าตัวเล็กด้วย...
เพราะเราวิ่งกันอย่างสนุกสนาน จนผมคิดว่าตัวเองกลับเป็นเด็กอีกครั้ง ตอนที่ปู่ผมยังมีชีวิตอยู่
“เจ้าตัวเล็ก ตรงนั้นมีแอ่งน้ำอยู่..ไปกินกันไหม..” ผมชวนเจ้ามาตัวเล็กที่วิ่งกันจนเหนื่อยแล้ว ตอนนี้เจ้า3 ตัวยังพูดไม่ได้แต่ผม
คิดว่าคงจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดไม่มากก็น้อย ก่อนที่ผมจะเดินนำหน้าไปยังแอ่งน้ำนั้น.... ผมพาเจ้าตัวเล็กมาดื่มน้ำก่อนที่จะพาเดิน
กลับไปยังที่ๆ มิคุนอนรออยู่...
“อ่า นี่ก็เย็นแล้ว เร็วจริงๆ เลยเนอะ...” ผมบอกกับมิคุ ที่ลืมตาขึ้นมามองผมก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อพาเจ้าตัวเล็กกลับเข้าถ้ำเช่นเดิม
“คาโอรุ..เจ้านี่ชอบพวกเราซะจริงนะ....” เสียงที่มิคุถามด้วยความอ่อนโยนทำให้ผมถึงกับอมยิ้ม..
พวกเราเดินมาถึงถ้ำของเด็กๆ ก่อนที่ผมจะขอตัวกลับไปยังที่พักของผม......
“เรย์....กลับตั้งแต่เมื่อไหร่..” ผมมองเห็นเรย์ที่นอนอยู่บนเตียงที่มีฟางปูรองไว้
“อืม..ข้ากลับมาซักพักแล้ว..หลังจากออกไปดูแลฝูงนะ...เจ้าเป็นไงบ้างหละคาโอรุ...”
“อืม..ลูกๆ ของเรย์น่ารักทุกตัวเลยนะ...ผมว่าถ้าพวกเขาโตขึ้นต้องเป็นหมาป่าที่แข็งแกร่งไม่แพ้เรย์แน่ๆ”
“เจ้านี่...ก็ใจดีกับลูกๆ ข้าเกินไป..ถ้าเจ้าเห็นว่าที่ เจ้าตัวเล็กแผงฤทธิ์เจ้าอาจจะขยาดก็ได้...5555”
“เรย์..พวกเราจะอยู่ที่นี่กันนานไหม...”
“เจ้าอยากกลับแล้วหรอ.......คิดถึงบ้านหรอ..”
“เปล่า..ผมนะยังอยากอยู่ตอน...แต่ก็เป็นห่วงบ้านเหมือนกัน..” ผมพูดพร้อมทั้งเดินเข้ามานั่งข้างๆ เรย์ ก่อนที่จะโอบคอเรย์ไว้
“อือ ซักวัน 2 วัน เราจะเดินทางกลับ....”
“แล้วฝูงหมาป่าที่นี่แหละ..ไหนจะลูกของเรย์อีก.”
“อืม..พวกเขาอยู่กันได้..ข้าบอกไว้แล้วว่าถ้ามีอะไรก็ให้มาบอก เพราะข้าอยู่ที่บ้านเจ้านั้นแหละ...”
“แล้วลูกๆ..ของเรย์อ่ะ...”
“อะไร..เจ้าอยากเอากลับไปด้วยหรือไง..”
“เปล่าๆๆ....แค่เรย์คนเดียวก็รับมือยากแล้ว...แต่ข้าสามารถกลับมาเยี่ยมพวกเขาอีกได้ไหม..”
“ได้สิ...คาโอรุเจ้าสามารถมาได้.....” คำอนุญาตของเรย์ทำให้ผมดีใจมากๆ ที่เขาเอื้อเฟื้อผมเป็นอย่างดี
“เรย์..ผมถามมิคุเรื่องกฎของหมาป่า....เออออออ..” ผมมองหน้าของเรย์ที่กำลังจ้องผมอยู่
“เจ้ารู้ความหมายของการอยู่เคียงกันแล้วหรอไง หละคาโอรุ...ตอนนี้ชีวิตข้าก็แขวนไว้ที่เจ้าแล้วนั้นแหละ...” คำพูดของเรย์ที่บอก
ผมทำให้ผมงง เพราะผมยังไม่ได้ตอบว่าจะอยู่เคียงข้างเรย์เลย
“เรย์..แต่ผมยังไม่ได้ให้คำตอบเรย์เรย์นะ...”
“คาโอรุ เจ้านี้ช่างใสบริสุทธิ์จริงๆ เลย............คำตอบไม่จำเป็นต้องออกมาเป็นคำพูดหรอก...เจ้ามอบมันให้ข้าไปแล้ว ในครั้ง
แรก...และนั้นเป็นคำตอบที่ดีที่สุด....ตอนนี้เจ้าก็ดูแลชีวิตเจ้าให้ดีๆ เพราะว่าถ้าเจ้าเป็นอะไรขึ้นมา..ข้าก็คงอยู่ไม่ได้เช่นกัน”
ตาผมขยายกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงครั้งแรกที่เรามีอะไรกัน ซึ่งเขาบอกแค่เพียงว่าต้องการปลดปล่อยเท่านั้น และผมไม่คิดว่าความ
หมายมันจะมากเท่านี้มาก่อน....
“เรย์....ท่าน...” ผมพูดยังไม่ทันจบเรย์ก็เอาหน้ามาพาดไหล่ผม.....เหมือนจะกอดผมก็ว่าได้
“คาโอรุ ชีวิตเจ้าเป็นของข้า และชีวิตข้าก็เป็นของเจ้า......ถ้าไงข้าก็ขอฝากไว้ด้วยนะคาโอรุ..” เสียงของเรย์ที่นิ่มนวลเหมือนจะ
อ้อนผมก็ว่าได้ สิ่งที่ผมทำคือเพียงกอดเรย์..และพยายามปกป้องชีวิตตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้น
เพราะชีวิตมนุษย์นั้นสั้น และผมก็มีโรคประหลาดด้วย...นั้นยิ่งทำให้ผมต้องรักชีวิตตัวเองมากยิ่งขึ้นไปอีกเพื่อส่วนของเรย์ เพราะ
ถ้าวันหนึ่งเกิดเรย์เป็นอะไรผมซึ่งเป็นมนุษย์คงไม่ได้ตายตามแน่นอน (นอกจากผมจะตายตามด้วยตัวเองเท่านั้น)
+++++++++++++
ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ผมได้มาเห็นฝูงหมาป่าที่เรย์เป็นคนดูแลอยู่ ทำให้ผมดีใจมากๆ เพราะเหมือนตัวเองได้พบครอบครัวอีกครั้งหนึ่ง
ซึ่งหมาป่าที่นี่ไม่เหมือนภาพที่ผมเห็นหรือเคยได้ยินมา ในเรื่องความดุร้าย...โดยพื้นฐานพวกเขาชอบที่จะอยู่กันอย่างสงบ
มากกว่า แต่ถ้าใครร้ายมากพวกเขาก็จะร้ายกลับเช่นกัน....
พวกเรากลับมายังเส้นทางเดิมที่มาในตอนแรก ก่อนที่เรย์จะแวะหาท่านรากุอีกครั้ง ซึ่งผมก็คิดว่าจะคืนสร้อยที่ห้อยคอไว้เพราะ
คิดว่าที่ท่านรากุให้คงเป็นเพราะต้องการให้ผมสามารถที่จะได้ยินสิ่งที่เรย์และพวกหมาป่าพูดกัน...
“ท่านรากุ ผมเอาสร้อยมาคืนและขอบคุณนะครับ..”
“เจ้าเก็บไว้เถอะ....มันคงจะมีประโยชน์มากกว่าที่จะอยู่กับข้า...”
ผมกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนที่ท่านรากุจะกลับไปสนทนากับเรย์ ซึ่งผมก็ปลีกตัวออกมาเพื่อให้เพื่อนทั้ง 2 ได้มีโอกาสคุยกันมาก
ขึ้น...ผมเดินเข้ามาในป่าซึ่งไม่ไกลจากที่ทั้ง2 สนทนากันมากนัก สายตาผมก็สอดส่องต้นไม้ใบหญ้าตามความเคยชิน
“เอ๊ะ....” ผมหวนคิดถึงสิ่งที่เรย์บอกว่าห้าม ไม่ให้ผมจับต้นไม้ใบหญ้าในป่าแห่งนี้เด็ดขาด...
ซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังเด็ดเห็ดสีม่วง..ซึ่งตรงกลางของดอกเห็ดเป็นรูปคลายๆ วงกลมเป็นสีเทาๆๆ
ผมรีบชักมือออกและทิ้งเห็ดนั้นไป.....เพราะกลัวว่าเรย์จะเห็นเข้าและจะโดนว่าได้...
“คาโอรุ..เจ้าทำไร..” เสียงเรย์ที่เดินเข้ามาบอกให้ผมรู้ว่าพวกเขาคุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“เปล่าๆ ผมก็เดินดูต้นไม่ไม่เรื่อยๆ “
“แล้วเจ้าได้จับอะไรบ้างไหม..” เสียงเรย์เหมือนจะทวนให้ผมนึกสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทิ้งไป
“เปล่า.ผมแค่ดูเฉยเท่านั้น....” ผมบอกออกไปก่อนที่จะเริ่มออกเดินทางกลับบ้าน....
การเดินทางกลับของเราใช้เวลาสั้นกว่าเพราะว่าเป็นเส้นทางที่เราเดินมาให้ตอนแรกนั้นเอง....
ดังนั้นผมเลยเดินทางได้เร็วกว่าปกติด้วยซ้ำ...พวกเรามาถึงบ้านในตอนเที่ยงคืน
เพราะผมไม่ต้องการพักค้างคืนที่ไหน......พวกเรากลับมาถึงด้วยความปลอดภัย....
+++++++++++++++++++++
ตอนหน้าเรารู้ดู nc น้อยๆ กันดีกว่าค่ะ....แต่ปิดไว้ก่อนนะ
หัวข้อ: Re: ..... เสียงเรียกของ.(สัตว์)..ป่า up ตอนที่ 20 End.. p.11 7/2/55 (อ่าน 118237 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก