ตอน16
“คาโอรุ.....เจ้าเหนื่อยหรือยัง....” นั้นเป็นเสียงที่เรย์ถามผมขณะที่เขากำลังเดินลึกเข้ามาในป่า....
ยิ่งพวกเราเข้ามาลึกเท่าใด..สิ่งที่เหนือธรรมชาติก็มากขึ้นเท่านั้น...
“คาโอรุ...ข้าได้กลิ่นของน้ำ เดี๋ยวเราจะพักกันแถวนั้นก็แล้วกัน...” ตั้งแต่เรย์รู้ว่าผมอยู่ด้วยกันเขา เขาก็พูดมากขึ้นกว่าเดิม
เยอะ....คงเป็นเพราะเขาอยากจะพูดกับผมมากกว่า....ที่จริงมันทรมานมากนะที่ไม่สามารถโต้ตอบให้อีกฝ่ายหนึ่งรู้ได้....มันให้
ความรู้สึกอึดอัดมากกว่า...........
พวกเราเดินมาสักพักและหยุดพักตรงบริเวณบ่อน้ำที่เป็นรูปวงรี.....มีต้นไม้เป็นเหมือนรั่วที่คอยกั้นอณาเขตของบ่อน้ำแห่งนี้....เรย์
หยุดยื่นที่บ่อ ก่อนที่จะนอนพักเอาแรงเพื่อเดินทางต่อ....ตั้งแต่คืนที่ผมได้เจอภูติตัวน้อย..นี้ก็ข้ามมา 2 คืนแล้ว...ผมจะคอยเฝ้า
ยามให้เรย์ในตอนกลางคืน พร้อมกันสำรวจบริเวณรอบๆ ไปในตัวด้วย...
อากาศในป่าแห่งนี้มีหลายแบบมากๆ ทั้งร้อน และชื้นผสมกันไป...บ้างก็มีฝนพร่ำๆ ทำให้การเดินทางเข้ามาให้นี้เริ่มลำบากขึ้น
เรื่อยๆ
สายตาผมจ้องมองเรย์ที่กำลังนอนรับลมที่พัดผ่านบ่อน้ำนี้...ตั้งแต่ผมอยู่ในสภาพนี้ผมก็ไม่ได้กินหรือดื่มอีกเลย...แต่บ่อน้ำที่ล่อตา
ล่อใจผมอยู่ตรงหน้า เหมือนกับต้นพืชหลายชนิดที่ชอบทำให้ผมอยากรู้อยากเห็นไปซะเรื่อย.............
ผมพาตัวเองลงไปว่ายน้ำเล่น...ขณะที่รอเรย์พักให้หายเหนื่อย.....ผมสัมผัสได้ถึงน้ำที่อยู่รอบๆ ตัว...ซึ่งตอนแรกผมคิดว่าตัวเอง
คงจะไม่ได้รู้สึกอะไร.....แต่เมื่อตัวเองได้ลงไปแล้ว...ผมกลับรู้สึกดี เหมือนกับตัวเองได้อาบน้ำเลยก็ว่าได้..
จ๋อม!.........ผมเริ่มออกว่าย...
“คาโอรุ..นั้นนายเล่นน้ำอยู่หรอ...” อยู่ๆ เสียงเรย์ก็ตะโกนมา ทำให้ผมหยุดที่จะว่ายต่อ
“ข้าเห็นผิวน้ำมันไหวๆ ใช่เจ้าหรือเปล่า...” (“เรย์......”) ผมเรียกออกไปแต่ก็เหมือนกับตัวเองพูดแต่ไม่มีเสียง เพราะเรย์ไม่
ได้ยินเสียงเรียกจากผม.....
“คาโอรุ..ใช่เจ้าเล่นน้ำอยู่จริง....เจ้าลองทำให้น้ำมันกระเพื่อมอีกครั้งสิ....” ร่างเรย์ที่นอนอยู่ตอนนี้กลับลุกขึ้นและมองมาที่ๆ ผม
ยื่นอยู่....
จ๋อมๆๆๆๆ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่เจ้าจริงๆ ด้วยคาโอรุ...” เพราะเรย์นั้นแหละครับที่บอกให้ผมทำ ก็พอได้ยินคำสั่งปุ๊บ ผมก็ตีน้ำสุดแรง
เลยก็ว่าได้.... ผมแค่ต้องการบอกว่าผมอยู่ตรงนี้ก็เท่านั้น
“คาโอรุ..ข้าอยากลงไปด้วยจัง....เจ้าตีอยู่อย่างนี้แหละเดี๋ยวข้าจะลงไป..” สิ้นคำสั่ง เรย์ก็กลายร่างและเดินลงมาตรงที่ผมยื่นอยู่
เลยทีเดียว.....
เขาเดินเข้ามาใกล้ จนผมหยุดตีน้ำนั้นแหละ....ผมไม่ได้เห็นเรย์ในสภาพแบบนี้มาก็หลายวันแล้ว...ร่างกายมนุษย์ที่ไม่มีขนดำ
ขลิบปกคลุม...กล้ามเนื้อแขน ไหนจะโครงหน้าที่ยิ่งมองก็ยิ่งไม่สามารถถอนสายตาไปได้.....
“คาโอรุ....เจ้าอยู่ตรงหน้าข้าใช่ไหม...” ผมได้เพียงแต่พยักหน้า..พร้อมทั้งจ้องมองดวงตา ที่จ้องกลับมา สายตาที่แน่วแน่
เหมือนเขาจะเห็นผมจริงๆ ก็ว่าได้
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เรย์....ผมคิดถึงเรย์จัง แม้จะอยู่ใกล้กันทุกวันและเราก็ไม่รู้ถึงสัมผัสได้.....” เสียงที่ผมกล่าวออกไปเป็นเหมือนคำพูดที่ล่อ
ยลอยไปตามสายลม
“คาโอรุ.......เจ้าลูบหน้าข้าอยู่ใช่ไหม...” มือของผมที่อยู่ใบแก้มของเรย์จริงอย่างที่เข้าพูด
“คาโอรุ....ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม....เจ้าลูบหน้าข้าจริงๆ...” มือของเรย์ยกขึ้นจะมาจับที่มือของผมแต่ดูเหมือนว่าเขาจะคว้าลม
เปล่าแทนที่จะเป็นมือผม
+++++++++++++++
“โอ๊ย!.............. คาโอรุ..เจ้าทำอะไรนะ.......คนกำลังซึ้งอยู่เลย......”
(“ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆ...........”) นั้นเป็นเสียงหัวเราะของผมเองครับ.......ที่จริงผมก็กำลังซึ้งอยู่เหมือนกันนั้นและ แต่เรย์ดันบอกว่า
เหมือนจะรู้สึกว่าผมสัมผัสที่แก้มเขา ซึ่งผมก็ทำจริงๆ นั้นแหละ.....ผมเลยเปลี่ยนจากสัมผัสเบาๆ มาเป็นหยิกแทน....ซึ่งผลที่เกิด
คือ...เรย์ดันเจ็บจริง......
ความดีใจและความสุขใจของผมพุ่งพรวดเลยที่เดียว...ที่เรย์รู้สึกได้ว่าผมได้สัมผัสเขา...แม้ว่าเขาจะไม่สามารถสัมผัสผมกลับมา
ได้ หรือได้ยินเสียงผมก็ตาม...แต่ผมว่าป่าแห่งนี้มันสุดยอดก็ว่าได้
“คาโอรุ....ข้า...ข้ารู้สึกได้ว่าเจ้าหยิกข้า.....ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม....”
ผมตอบคำถามเขาด้วยการหยิกที่แก้มทั้งสองของเรย์อีกครั้ง...เป็นการยืนยันว่าเขาไม่ได้ฝันไป.....
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ......ข้าดีใจจริงๆ นะคาโอรุ..” อยู่ๆ เหมือนเรย์จะบ้าเสียงให้ได้ เพราะเสียงหัวเราะของเรย์ดังก้องกังวาลไปทั่ว
ป่าเลย....แถมเสียงมันสะท้อน จนเหมือนมีเรย์อยู่ในป่าสัก 3-4 คนงั้นแหละ.......
“คาโอรุ..เจ้าจะไม่ยินดีกลับข้าหน่อยหรือ...ที่เจ้าแตะต้องข้าได้นะ....” ผมหละมั่นไส้เรย์นัก....เหมือนว่าได้คืบจะเอาศอก...
“น่านะ.....นายก็รู้นี้ว่า..ข้านะอยากแตะต้องเจ้าเท่าไหน.....แต่ข้าทำไม่ได้...นั้นเจ้าต้องก็ทำมันแล้ว” เสียงอ้อนของเรย์...ไหนจะ
ตาแบ๋วๆ ที่เรย์ส่งมาอีก...ทำผมหน้าแดงได้เลย...ขนาดเขามองไม่เห็นผมด้วยซ้ำ.....
“ข้าหลับตาก็ได้.....แต่เจ้าต้องทำให้ข้ารู้สึกว่าเจ้าจูบข้าหน่อยนะ....” นั้นแหละคือบทสรุปของเรย์ คือผมต้องทำตามที่เขาบอก
อยู่ดี....สุดท้ายผมก็จุ๊บเขาไปหลายทีเหมือนกัน เพราะเรย์ดันเล่นมุขใส่ผม....กว่าผมจะรู้ตัวว่าโดนหลอก..ผมก็ให้จูบเรย์ไปหลาย
รอบแล้วครับ......แตผมก็เอาคืนด้วยการหยิบแก้มก่อนที่ผมจะเดินขึ้นมาจากบ่อน้ำ...
“คาโอรุ..นายจะขึ้นแล้วหรอ...” เสียงที่ตามมาด้านหลังทำให้ผมรู้ว่า เขาก็เดินตามมาเพื่อจะขึ้นจากบ่อน้ำเช่นกัน
“คาโอรุ..ข้ารู้สึกดีจัง...ที่จริงข้าก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเจ้าถึงสัมผัสข้าได้...แต่มันก็ดีกว่ารู้ว่านายอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่รู้สึกเลย....”
ผมได้เพียงแต่อมยิ้มพร้อมทั้งลูบขนที่เปียกน้ำของเรย์....
“อืม.....ดีจัง...” หมาป่าตัวใหญ่นอนอยู่ข้างริมบ่อน้ำเช่นเดิม..ผมใช้มือลูบไล้ไปมาบนขนหมาป่าตัวใหญ่....ก่อนที่ผมและเขา
นอนนอนพักเอาแรง..และออกเดินทางในช่วงบ่ายกันต่อ
+++++++++++++++++
เราเริ่มออกเดินทางในช่วงบ่ายหลังจากที่พักกันมาพอสมควร.......พวกเราเดินเข้ามาในป่า....เพื่อจะขึ้นไปยังภูเขาที่เทพมังกร
สถิตย์อยู่.......
ต้นไม้หนาทึกปกคลุมท้องฟ้าด้านบนทำให้เหมือนค่ำ ซึ่งแท้จริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย.....พวกเราระวังมากขึ้น
ครืน.............ซวบ........ อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากด้านหลัง ซึ่งเรย์ก็หันไปมองเช่นกัน สิ่งที่เราทั้งคู่เห็นคือ กิ่งไม้
ที่พุ่งมาหาเราทั้งคู่ ด้วยความเร็ว....กิ่งไม้เหล่านั้นกำลังโจมตีพวกเราอยู่..พร้อมทั้งทางที่เราผ่านมา ก็ถูกกิ่งไม้เหล่านั้นขยับเข้า
มาเรื่อยๆ เหมือนจะปิดทางไม่ได้เราผ่านไปได้ เรย์ต้องวิ่งด้วยความเร็วเพื่อออกมาจากกิ่งไม้พวกนั้น....ผมหันไปมองกิ่งไม้ที่ยัง
ไล่ตามเรามาอย่างไม่ลดละ...หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะกลัวว่าเรย์จะเสียท่าให้กับกิ่งไม้เหล่านั้นด้วยซ้ำ.....เพราะถ้าพวก
เราถูกกิ่งไม้เหล่านั้นจับตัวไว้ได้ คงจะโดนรัดเหมือนงูเหลือมที่คอยรัดเหยื่อของมัน...และทำให้เหยื่อค่อยๆ ตายอย่างช้า...เป็น
แน่น.....เรย์ยังวิ่งอยู่เพื่อให้พ้นจากกิ่งไม้เหล่านั้น...........
ครืดดดดดดดด...แค่ชั่ววินาที่เรย์วิ่ง...พวกเราตกลงมา.........จากหน้าผา.....
ผมมองขึ้นไปยังที่เราตกมา..ก่อนที่จะมองไปรอบๆ
“เรย์..เรย์...” สิ่งที่ผมเห็นคือร่างของหมาป่าตัวใหญ่ที่นอนหลับอยู่....ร่างที่ไม่ไหวติง....หัวใจผมเหมือนจะหยุดเต้นไปด้วย
ซ้ำ.....ที่เห็นร่างของเรย์นอนอยู่...ผมคลานเข้าไปใกล้ๆ พร้อมทั้งเขย่าให้เรย์ตื่น.....
“เรย์....เรย์ นายตื่นเดี๋ยวนี้นะ....” เสียงเครือๆ ของผมพยายามเรียกและเขย่าเรย์แรงๆ เพื่อนให้รู้สึกตัว...
จนเรย์เริ่มขยับหัวตัวเองนั้นแหละ ทำให้ผมเหมือนว่าตัวเองได้เกิดใหม่เลย....เพราะว่าเรย์สลบ จากการตกที่สูงนั้นแหละ
“อือ..........” เรย์ขยับหัวนิดหน่อย...ก่อนที่จะเริ่มขยับส่วนอื่นๆ ของร่างกาย....
“คาโอรุ...เจ้าไม่ต้องห่วงนะ...ข้าไม่เป็นอะไรมาก...นอนแบบนี้สักพักเดี๋ยวก็หาย..” น้ำตาผมไหลอาบแก้ม เพราะคำพูดของเรย์ที่
เป็นห่วงความรู้สึกของผมมากกว่า....ถ้าเป็นเวลาอื่นผมคงคิดว่าเขาหลงตัวเองอยู่..แต่ในเวลาแบบนี้คำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกดี
ขึ้นมากๆๆ ผมรู้ว่าเรย์สามารถรักษาตัวเองได้...แต่ถ้าให้ผมต้องเห็นแบบนี้บ่อยๆ ผมคงแย่เอาเหมือนกัน
...ความเจ็บปวดจากการตกที่สูง แม้ความสูงจะไม่มาก แต่ถ้าตกมาแบบไม่รู้ตัวก็บาดเจ็บได้เช่นกัน...ผมนั่งเฝ้ามองเรย์อยู่
ข้างๆ.....ผมค่อยแตะ ลูบ ไปที่ขนหนานุ่มนั้น เพื่อให้เขารู้ว่าผมอยู่ใกล้ๆ ตลอดช่วงบ่ายที่พวกเราตั้งใจจะเดินทางต่อ กลายเป็น
ว่าเรย์ต้องมานอนอยู่นิ่งๆ เพื่อจะรักษาอาการบาดเจ็บที่ได้รับมา....
ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้ผมอยากย้อนเวลากลับไปเมื่อตอนที่เราเจอพรานชั่วนั้นจริงๆ ผมอยากกลับไปตัดสินใจใหม่....ที่จริงผมไม่น่า
จะห้ามเรย์เลยด้วยซ้ำ....ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะผมคนเดียว..ที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้...ทำให้เรย์ต้องมาอยู่ใน
สภาพนี้...ผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้น ที่ต้องให้เรย์มาทำอะไรที่เสี่ยงอันตราย....และสิ่งที่เรย์ทำ..ผลจะออกมายังไงผมยังกับเรย์
ก็ไม่มีใครรู้ได้..
“คาโอรุ เจ้ากังวนหรือ....มือที่เจ้าสัมผัสข้าทำให้ข้ารู้สึกได้...เจ้าอย่ารู้สึกเช่นนั้นเลย...ทุกอย่างที่ข้าทำก็เพื่อตัวของข้าด้วยเช่น
กัน...” เสียงเรย์พูดขึ้น ทำให้ความคิดของผมหยุดลง เพื่อฟังสิ่งที่เรย์บอก
(“เรย์....ผมขอโทษ....ผมมันไม่ดีเอง..ที่ทำให้เรย์ต้องเป็นแบบนี้..”) ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้ผมอย่างให้ตัวเองเจ็บแทนเรย์จริงๆ..ผม
คงรู้สึกดีกว่าที่ต้องมานั่งมองเรย์เจ็บ...
++++++++++++++++++++++++
ชู่ว์......................ฟู่..............มีเสียงบางอย่างที่ตั้งขึ้นเรื่อยๆ และดูเหมือนจะใกล้พวกเรามากขึ้นทุกที.....
สายตาผมเพ็งมองเสียงนั้น...พร้อมทั้งเรย์ที่ลืมตามองด้วยเช่นกัน....เรย์ขยับตัวนิดหน่อยเหมือนจะพยายามลุกขึ้น.....
“คาโอรุ...หนี...” นั้นเป็นคำพูดเรย์ ที่เหมือนจะทำตามที่พูดด้วยเช่นกัน...
ผมไม่รู้ว่าเสียงอะไรแต่เสียงนั้นมันน่ากลัวยิ่งกว่าต้นไม้หรือหน้าผาที่เราตกมา หลายเท่านั้น......เรย์พยายามพาตัวเองกึ่งวิ่งกึ่งเดิน
เพื่อให้พ้นจากเสียงนั้น....แต่ดูเหมือนเสียงนั้นก็ยังดังตามมาเรื่อยๆ...
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองซวยซ้ำซวยซ้อน....ที่ต้องมาเจออะไรหลายๆ อย่างประดังเข้ามา.....แต่คนที่ต้องเจอกับมันจริงคือเรย์คน
เดียว....
“คาโอรุ..เจ้าอยู่ใช่ไหม...” เสียงที่เป็นห่วงผมถามขึ้น ซึ่งผมตอบกลับไปโดยการดึงที่หูของเรย์เบาๆ...
พวกเราวิ่งออกมาได้เรื่อยๆ จนเสียงที่พวกเราหนีมาค่อยๆ เบาลง เบาลง เบาลง จนไม่มีเสียงนั้นอีก.....พวกเราเริ่มหยุดที่จะวิ่ง
และเปลี่ยนมาเป็นเดินแทน......ก่อนที่เรย์จะหาที่พักในวันนี้......พวกเราเดินมาเรื่อยจนเจอถ้ำเล็กๆ ที่พอจะอาศัยเป็นที่พัก
ได้......สภาพเรย์ที่ดูเหนื่อยอ่อน...เพราะแผลที่ยังไม่หาย แถมยังต้องวิ่งหนีอะไรบางอย่างด้วย....
ตอนนี้เรย์ทรุดตัวนั่งลงในถ้ำและนอนหลับทันที...เพื่อเอาแรงและรักษาแผล........
!!!!!!!!!!!!!!!!!
(“พระเจ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยเขาได้บ้าง......ผมทนไม่ไหวแล้ว....ถ้าต้องให้เรย์มาอยู่ในสภาพนี้สู้ให้ผมตายยังจะดีกว่า...ฮือๆ
ๆๆ....ตาจ๋า...ตาให้ผมกลับมาทำไม....ตาให้ผมกลับมาดูเรย์อยู่ในสภาพนี้ใช่ไหม.....ฮือๆๆๆ.....”) ผมเหมือนคนบ้าที่นั่งร้องไห้
ฟูมฟาย....สิ่งที่ผมเจอวันนี้ไม่เคยคิดว่าจะต้องเกิดเลยด้วยซ้ำ...ชีวิตผมเหมือนก่อนที่แสนจะธรรมดาไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้นใดๆ แต่
ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นกลับประดังเข้ามาภายในวันเดียว.....
(“เรย์...ผมไม่ไหวแล้ว...ที่ต้องให้เรย์มาเป็นแบบนี้...”) ผมก้มลงไปหอมแก้มเรย์ก่อนที่จะลุกขึ้นจะเดินออกไปจากถ้ำ...
++++++++++++++++++++
ปล. ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
ฝากแนะนำ ติ ชม ด้วยนะคะ.....
รู้สึกว่าแต่งตอนนี้แล้วเหนื่อยมากๆๆ เพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวัน
กลายเป็นว่ายิ่งแต่ยิ่งลำบาก.....(แต่จะพยายามสู้ๆ ต่อไปค่ะ..)
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเพื่อนๆๆ ที่อ่าน และเพื่อนๆ ที่เพิ่งอ่านค่ะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
หัวข้อ: Re: ..... เสียงเรียกของ.(สัตว์)..ป่า up ตอนที่ 20 End.. p.11 7/2/55 (อ่าน 108761 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก