Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (IV)มันจะฟังดูบ้าเกินไปไหม..
ถ้าผมจะบอกว่ารู้สึกดีที่มีโอกาสได้ ‘หัวแตก’..?
ไม่เรอะ? ..ปกติผมก็บ้าอยู่แล้ว? ...อ้อ.. เข้าใจๆ.....อรั๊ยยยย~ ปากร้ายอ่ะ! คนอ่านนิสัยไม่ดี บุ่ยๆ T3
แต่เอาเหอะ ถึงสกายจะบ้า สกายก็เป็นคนดีนะครับทุกคน~ ไม่เคยฉกชิงวิ่งปล้นใคร ไม่เป็นภัยต่อสังคมหรอกนะเออ อิอิ..
กลับเข้าเรื่องต่อดีกว่า ..คือเมื่อเย็นวานหลังจากที่ผมกับซินตัวแสบ รวมทั้งไอ้ซันกับไอ้’จารย์หงอก และคุณพี่ซอลฟากับภรรยาหัวโล้นๆ(เอ่อ..รู้สึกว่าจะชื่อ ‘ยูริ’ น่ะ) ไปส่งคุณแม่ริต้ากับน้องหนูนางแบบผมแดงที่สนามบินสุวรรณภูมิเรียบร้อยแล้วใช่มะ? จากนั้นพวกเราทั้งหมดก็ไปต่อกันที่ผับแห่งหนึ่งซึ่งมีปาร์ตี้วันเกิดของแม่หญิงชิฮัว(ดาวมหาลัยและเพื่อนเก่าของแฝด ..ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกลุ่มไอ้’จารย์หงอกด้วย) ...แล้วก็มีเรื่อง
อย่างที่ทุกคนคงรู้...ว่าผมหัวแตก...เย็บสด(กรุณาอย่าสะกดผิด) 14 เข็ม
ที่แตกก็เพราะเอาหัวเข้าไปรับขวดแทนไอ้ตัวแสบซิน... อันที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่ว่าผมอยากจะเป็นฮีโร่แบบโง่ๆ หรอกนะ ผมไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น ถึงจะบ้าแต่ว่าไม่โง่นะเออ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ..ก็ใครจะอยากเจ็บตัวบ้างล่ะ? ไม่มีหรอก แล้วผมก็ไม่ได้เป็นมาโซฯด้วย ..ผมแค่กะจังหวะพลาดไปหน่อยเท่านั้นเอง มันก็เหมือนตอนก่อนหน้าโน้นที่ผมเคยเอาพุงเข้าไปรับมีด และก่อนหน้านี้ที่ผมเคยเอาหน้าเข้าไปรับหมัดแทนมันอยู่เนืองๆ นั่นล่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตัวเองเจ็บ ที่คิดตอนนั้นก็แค่ไม่อยากให้ไอ้ตัวแสบของผมเจ็บ แล้วสุดท้ายคนที่เจ็บก็เลยกลายมาเป็นผมซะงั้น...เรื่องมันก็ประมาณนี้
แต่ที่ผมบอกว่าหัวแตกแล้วรู้สึกดีนี่ก็เพราะ... เพราะผมกำลังใจดี อารมณ์ดี และหน้าตาดีไง ฮ่ะๆๆ(..อันหลังสุดนี่เกี่ยวรึเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่ามันจริงที่สุด กร๊ากกก) ..อ่ะ จริงจังๆ คืองี้...ก็ตั้งแต่ที่ผมหัวแตก ซินก็เฝ้าพะเน้าพะนอดูแลเอาใจใส่ผมไม่ห่าง เรียกว่าผมแทบไม่ต้องขยับตัวทำอะไรเองเลยล่ะ กายอยากได้อะไรเดี๋ยวซินหามาให้ได้หมด! ...แหม ถ้ามันจะดูแลกันดีขนาดนี้นะ ผมล่ะอยากจะหัวแตกสักปีละ 365 วันเลยเชียว ฮะฮะ..
จริงๆ นะ.. อย่าหาว่าโม้หรืออะไร ผมไม่เคยเห็นซินมันเป็นแบบนี้มาก่อน ยกเว้นแค่ตอนที่ไอ้ซันป่วยเท่านั้น ...แบบนี้มันหมายความว่ายังไง? ก็หมายความว่าผมสำคัญสำหรับมันไม่แพ้ไอ้ซันยังไงล่ะ ชะละล่า! (เข้าข้างตัวเองมากไปเปล่าไม่รู้ แต่ผมจะเชื่อแบบนี้แล้วกัน มันมีความสุขดี ฮ่ะๆๆ) ..นี่แหล่ะคือสาเหตุที่ผมอดกระหยิ่มยิ้มย่องในใจไม่ได้ ที่ตัวเองหัวแตกน่ะ แต่จะออกนอกหน้ามากไม่ได้เด็ดๆ เพราะแทนที่มันจะสงสารเห็นใจ เดี๋ยวมันจะหมั่นไส้พาลเตะผมซ้ำแทน ไม่เอาๆ นาทีนี้ต้องแสร้งตีหน้าเศร้าสำออยเข้าเส้นไว้ก่อน อิอิ
“ตัวรุมๆ ปวดหัวรึเปล่า?” น้ำเสียงห่วงใยดังขึ้นหลังจากเตียงข้างที่ผมนอนซมอยู่ยวบลงพร้อมกับมือของใครบางคนที่เอื้อมมาจับๆ คลำๆ แถวหัวแถวคอผมอยู่ครู่หนึ่ง
“อือออ..” ผมช้อนตาละห้อยขึ้นมองคนถามพลางตอบออกไปด้วยเสียงอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเต็มกำลังทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรมากมายนอกจากระบมแผลเท่านั้น(ตอแหลจริงเลยเรา~)
“งั้นเดี๋ยวไปเอายามาให้นะ..” ซินว่าก่อนจะทำท่าลุกขึ้น แต่ถูกผมคว้าข้อมือเอาไว้ได้ก่อน เจ้านั่นเลยหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
ผมส่ายหัว ก่อนว่า “เพิ่งกินไปยังไม่ถึงสี่ชั่วโมงเลย”
“เหรอ..” ซินทำหน้าลังเล “งั้นทำไงดี?”
“นอน.. นอนกันเหอะ ง่วงแล้วอ่ะ” ผมพูดอ้อนๆ
ก็นะ.. นานๆ ทีจะมีโอกาสทำตัวงุ้งงิ้งง้องแง้งแบบนี้กับซินบ้าง ตามประสาคน(แอบ)รัก ขอหน่อยแล้วกัน ..นี่สำคัญคือตอนนี้มันจะตีสี่อยู่รอมร่อแล้ว
“อืม งั้นนอนกัน” ซินยิ้มใจดี แล้วช่วยดึงผ้าห่มมาคลุมตัวผม(แต่ไม่เห็นจูจุ๊บราตรีสวัสดิ์แฮะ แง เค้าอยากได้อ่ะ เค้าอยากได้จูจุ๊บ~!) จากนั้นจึงเอื้อมมือไปกดเปิดไฟหัวเตียง แล้วเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ ก่อนกลับมาหยิบหมอนเพื่อเอาลงไปนอนข้างเตียง...ที่เดียวกับที่ผมนอนประจำเวลาซินมาค้างด้วย
“จะนอนตรงนั้นเหรอ?” ผมพลิกตัวตะแคงข้าง หันไปถามคนที่เตรียมล้มตัวลงนอน
“อือ..” ซินตอบง่ายๆ พลางจัดหมอน จัดผ้าปูนอน
“ได้เหรอ?” ผมถามอีก คราวนี้ซินแค่ยักไหล่
ผมเลยลองพูดหยั่งเชิง “มันเจ็บตัวนะ”
“แค่คืนเดียวคงไม่เป็นไร” ตอนนี้ซินทิ้งตัวลงนอนเรียบร้อยแล้ว
แต่ผมยังนอนขมวดคิ้วมองมันอยู่ และสุดท้ายก็อดปากพูดไม่ได้ “มานอนบนนี้มั้ย?”
“ฮื่อ.. วันนี้มึงเจ็บ นอนบนเตียงไปเหอะ กูนอนข้างล่างได้” ซินพูดโดยไม่ได้ลืมตา
“..........”
“..........”
“ซิน..”
“อะไร? ไหนว่าง่วง? ไม่นอนซักทีล่ะ?” เสียงถามกลับมาเรียบๆ ไม่ได้มีวี่แววหาเรื่องหรือหงุดหงิดแต่อย่างใด ผมเลยใจชื้นกล้าพูดต่อ
“นอนพื้นมันเจ็บตัวจริงๆ นะ”
“อือ”
“มันนอนไม่สบายหรอกนะ”
“เออ”
“ตื่นมาพรุ่งนี้ระบมไม่รู้ด้วยนะ”
“เหอะน่า..”
“ซิน..”
“อะไรอีกวะ?” เหมือนไอ้ตัวแสบของผมจะเริ่มรำคาญขึ้นมาบ้างแล้วตอนนี้
“มานอนบนเตียงเหอะ”
“กูไม่เอาเปรียบคนเจ็บหรอกน่า มึงเจ็บมึงก็นอนเงียบๆ ไป หายเมื่อไหร่ค่อยมานอนข้างล่างเหมือนเดิม ถึงตอนนั้นกูจะไม่แย่งที่มึงเลย...จริงๆ” ซินว่ายาวเหยียด
“แล้วใครบอกว่ากูจะลงไปนอนข้างล่างล่ะ..” ผมบ่นอุบอิบ แต่ก็ดังพอที่อีกคนจะได้ยิน
“เออ งั้นก็หุบตูดแล้วนอนซะที!” ซินพูดแบบรำคาญเต็มแก่
“มานอนบนเตียงเหอะ” ผมยังยืนยันเจตนารมณ์เดิม
คราวนี้ซินผุดลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางหัวเสีย “อะไรของมึงเนี่ย เชี่ยกาย? กูบอกแล้วไงว่าไม่เอาเปรียบคนเจ็บ แล้วมึงก็พูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ลงมานอนข้างล่าง แล้วจะเรียกกูขึ้นไปทำห่าเหวอะไรวะ?”
“ก็นอนด้วยกันไง”
“..........” ซินเงียบไป มันนั่งมองหน้าผมอยู่พักหนึ่งก่อนจะล้มตัวลงนอนตามเดิม แต่คราวนี้มันนอนตะแคงหันหลังให้ผมคล้ายกับต้องการบอกกลายๆ ว่าอยากจบบทสนทนาทั้งหมดในค่ำคืนนี้แล้ว “มึงนอนไปเหอะ กูนอนตรงนี้แหล่ะ ..เดี๋ยวก็เช้าแล้ว”
“ซิน...” แต่ผมยังไม่คิดจะยอมแพ้
“..........”
“ซิน...”
“..........”
“..รังเกียจกูขนาดนั้นเลยเหรอ?” ผมตัดสินใจถามสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจมานานออกไป
และนั่นทำให้ซินยอมพลิกตัวหันกลับมาคุยกับผมอีกครั้ง “หมายความว่าไง? ทำไมถึงถามแบบนั้น?”
“ก็กูคิดเหตุผมอื่นไม่ออก.. เตียงกูก็ไม่ได้แคบขนาดที่จะนอนด้วยกันสองคนไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่มาค้างที่นี่มึงก็แยกที่นอนตลอดทั้งที่ไม่จำเป็น..”
“มันจำเป็น!” ซินสวนขึ้นทั้งที่ผมยังพูดไม่ทันจบ มันผุดลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง “มันจำเป็น..สำหรับกู มึงไม่เข้าใจหรอก กาย..”
“งั้นก็อธิบายให้กูเข้าใจดิ เราเป็น..เป็น...เป็นเพื่อนกัน...ไม่ใช่เหรอ?” เสียงผมแผ่วลงในตอนท้าย
ผมไม่ได้อยากพูดคำว่า ‘เพื่อน’ ออกไปเลย คำว่า ‘เพื่อน’ ที่ผมเคยชอบที่สุด พยายามทุกทางเพื่อให้ตัวเองเข้าไปยืนในตำแหน่งนั้นสำหรับซินให้ได้ แต่ตอนนี้...มันไม่ใช่...เพราะตอนนี้ผมไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนกับมัน...ไม่อยากเป็นแค่นั้น
แต่นอกจากสถานะนั้นแล้วผมก็ไม่แน่ใจว่าจะมีสถานะไหนให้ผมเป็นได้อีก? ..ในตอนนี้
ถึงช่วงวันสองวันนี้ซินจะมีท่าทีที่แปลกไป...ที่ทำให้ผมดีใจ...และอยากคิดเข้าข้างตัวเอง...แต่มันก็ยังไม่ได้มีอะไรชัดเจนระหว่างพวกเรา ..ผมคงจะเหมารวมเหมือนอย่างที่ตัวเองอยากให้เป็นคนเดียวไม่ได้หรอก
ความบ้าของผมยังคงมีลิมิตของมันอยู่..
“ใช่ เราเป็นเพื่อนกัน..” ซินรับคำเสียงเบา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพูดสบตากับผมจริงจัง
“..แต่มึงจะโกรธมั้ย ถ้าตอนนี้กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงแล้ว สกาย?”“....!!....”
ผมไม่รู้ว่าคำถามนั่นหมายความว่ายังไง? ผมต้องการคำไหนก็ได้มาช่วยขยายความให้มันฟังเข้าใจง่ายกว่านี้ แต่...แต่สมองของผมมันกลับประมวลผลไปในทางลบจนจิตใจเริ่มสั่นไหวเพราะความรู้สึกเลวร้ายเข้าจู่โจม..
ทำไม? ทำไมถึงพูดแบบนั้น?
ไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม? มันหมายความว่าไง?
หมายความว่ามันไม่อยากจะคบกับคนอย่างผมต่อไปแล้วงั้นเหรอ?
เราจะเลิกคบกัน? ไม่เป็นเพื่อนกัน? ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้วอย่างนั้นงั้นเหรอ?
ที่พูดมานั่นต้องการจะบอกแบบนั้นใช่มั้ย? ใช่รึเปล่า?
ไม่เอานะ! ..ผม..ยัง..ผม...ไม่..ผม.....
“ซิน...กู...มึง..” ผมพยายามจะบังคับเสียงไม่ให้สั่น บังคับให้มันฟังปกติที่สุด แต่ดูเหมือนผมจะทำไม่ค่อยสำเร็จเท่าที่ควร มันยังคงฟังดูสั่น และขอบตาผมก็เริ่มร้อนผ่าว “มึงจะไม่เป็นเพื่อนกับกู...แล้วเหรอ?”
“ถ้ามึงอนุญาต” แต่ซินยังคงพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้ามั่นคงเช่นเดิม
ผมเม้มปากแน่น ก่อนกลั้นใจถามต่อ “แล้วถ้า...ถ้ากู..ไม่อนุญาตล่ะ..?”
“...........” ความนิ่งของซินไม่เคยทำให้ผมรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อนเลย
“ซิน...กู...” ผมพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับนึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไร สมองผมมันเหมือนอยากจะลาพักร้อนตั้งแต่ได้ยินคำถามนั้นของซินแล้ว
“..มึงจะโกรธมั้ย ถ้าตอนนี้กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงแล้ว สกาย?”ทำไม? ทำไมถึงพูดแบบนั้น? มันหมายความว่ายังไงกันแน่??
“กูจะไม่ฝืนใจมึงหรอก กาย..” ในที่สุดซินก็พูดออกมา แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นสักนิด “แต่กูก็จะไม่เลิกล้มความตั้งใจง่ายๆ เหมือนกัน”
“..........”
“กูต้องทำให้มึงคิดเหมือนกูให้ได้” ซินบอกน้ำเสียงหนักแน่นด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง พลิกตัวหันหลังให้ผมเช่นเดิม ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมต้องนอนตาค้างทั้งคืนออกมา..
“เพราะกูชอบมึงจริงๆ”“...!!!...”
ห๊ะ?! อะไรนะ?!!!
“หือ...?”
พอผมออกมาจากห้องน้ำหลังเข้าไปทำธุระส่วนตัวในยามเช้า(ตรู่) ก็เห็นไอ้ตัวแสบที่ยืนยันว่าจะนอนที่พื้น แถมยังทำผมตาค้างทั้งคืน แอบปีนขึ้นมานอนหลับสบายอยู่บนเตียง กางแขนกางแขนขาเสียเต็มที่ขนาดนั้น ..ท่าทางจะคิดถึงที่นอนนุ่มๆ เต็มแก่แล้วสิ ฮ่ะๆๆ
“จริงๆ เล้ย~...” ถึงจะถอนหายใจลากยาว แต่ผมกลับยิ้มกว้างพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียงและนั่งลงมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่นอนค่ำอยู่อย่างอารมณ์ดี
ก็ทำไมจะไม่อารมณ์ดีล่ะ? ในเมื่อ...
“เพราะกูชอบมึงจริงๆ”..แบบนี้ต่อให้ต้องตาค้างไปอีกสามคืนติด ผมก็แน่ใจว่าผมยังลั้ลลาได้สบาย ไม่คิดเหวี่ยงคิดวีนใครเพราะความอดนอนให้เสียอารมณ์หรอก อิอิ
“ซิน...ซิน...ซิน~...” ผมเอ่ยเรียกชื่อคนหลับเล่นเป็นทำนองเพลง ขณะเอื้อมมือไปจับผมสีทองเส้นหนาที่แผ่กระจายปรกเสี้ยวหน้าด้านข้างออกให้เจ้าตัว
“ถ้าคำว่า ‘ชอบ’ ของเรา มันความหมายเดียวกัน....” ผมลากปลายนิ้วชี้และนิ้วกลางอย่างแผ่วเบาไปตามขมับ แนวคิ้วเข้มที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ สันจมูกโด่ง ลงมาถึงปลายจมูก ปิดท้ายริมฝีปากนิ่มสีชมพูอมส้มของอีกฝ่าย และจิลเย็นเยียบ ..ก่อนจะเอามาแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง แล้วยิ้มกว้างจนตาแทบปิด
“กูจะคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้ใช่มั้ย...ซิน...ซิน...ซิน~”
“ชะอุ้ย!”
มันเป็นเวลาสายมากแล้ว.. ขณะที่ผมกำลังยืนคนข้าวต้มในหม้อ ปากก็จ้อคุยโทรศัพท์กับไอ้ซันไป เลยไม่ทันสังเกตว่ามีใครอีกคนกำลังมองอยู่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่วางสายไปแล้วและรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ พอเหลียวไปมองก็ต้องสะดุ้ง เพราะที่มาของความเสียว เอ้ย ความรู้สึกของการถูกจับจ้องก็คือสายตากลุ้มกริ่มสีน้ำตาลใสของคนที่กำลังนั่งเท้าคางอมยิ้ม หัวชี้โด่เด่ อยู่ตรงโต๊ะที่ปกติผมใช้นั่งกินข้าวนั่นล่ะ ..มาไงเนี่ย?
“ตื่นแล้วเหรอ? ..ไม่ส่งเสียงเลยนะ” ผมพูดเบาๆ แล้วหันกลับไปคนข้าวในหม้อต่อ ..มันเขินๆ ยังไงไม่รู้อ่ะ ยิ่งคิดถึงคำพูดที่ได้ยินเมื่อคืน ยิ่งเห็นสายตาเจ้าชู้กรุ่มกริ่มที่มองมา..ก็อยากจะบิดตัวเป็นเกลียวซัก 360 องศาให้สาสมกับความเขินอาย อรั๊ยยยยย อารมณ์สาวน้อยได้อีก สกาย~
“ซันนี่โทรมาเหรอ?” เจ้านั่นไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามผมกลับพร้อมเสียงหัวเราะลงคอเบาๆ
“อือ.. มันโทรมาถามว่ามึงเป็นไงมั่ง” ผมตอบทั้งที่ไม่ได้หันกลับไปมองคู่สนทนา
“แล้วมันเป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า มันบอกสบายดี”
“อืม.. แล้วนั่นทำอะไรกิน?”
“ข้าวต้มปลากะพง”
“มีปลากะพงด้วย?” เสียงทางนั้นครางถามเบาๆ
“อือ ซื้อมาแช่ตู้เย็นไว้หลายวันแล้ว ยังไม่มีโอกาสได้กินซักที ..ไปล้างหน้าแปรงฟันดิไป เดี๋ยวมากินข้าวกัน” พูดไปก็ยิ้มเขินกับตัวเองไป รู้สึกเหมือนเป็นภรรยาที่ตื่นขึ้นมาเตรียมกับข้าวกับปลาให้สามียังไงไม่รู้สิ อรั๊ยๆ~
...หือ? ภรรยา? ...ภรรยาก็แปลว่า ‘เมีย’ อ่ะดิ? ...นี่ตกลงสกายจะเป็นเมียซินยังงั้นเหรอ....?
เมีย...งั้นเหรอ?
เมีย...
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!! ......แล้วมันต้องทำอะไรมั่งวะเนี่ย?! เกิดมายังไม่เคยเป็นเมียใครมาก่อนเลย!!
“อือ..” สิ้นเสียงรับคำผมก็ได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้ พอหันไปมองก็เห็นหลังมันไวๆ หายเข้าห้องน้ำไปแล้ว
“...........” ผมเลยหันกลับมามองเข้าต้มในหม้อพลางขมวดคิ้วเพราะกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
..เป็นเมียนี่มัน...ดีป่ะวะ?..เวลาผ่านไปครู่ใหญ่.. ซินออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันปิดแค่ช่วงล่าง ขณะที่ผมกำลังจัดการตระเตรียมข้าวต้มปลากะพงขึ้นตั้งโต๊ะ ..ทั้งที่เป็นสภาพที่ธรรมดามาก ไม่ว่าจะไปค้างห้องมันหรือห้องผมซินก็มักจะออกมาจากห้องน้ำในสภาพนี้เป็นปกติ ผมเองก็เห็นหลายครั้งจนชินตา
แต่...วันนี้ผมกลับรู้สึกแปลกตาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ก็..ไม่รู้ดิ แต่ผมรู้สึกว่ามันดูเซ็กซี่ยังไงชอบกล ..หยดน้ำใสยังเกาะพราวตามผิวเนื้อสีแทนสวย..ที่ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวคงจงใจไปตากแดดให้มันเกรียมด้วยตัวของตัวเอง รูปร่างสมส่วนเห็นมัดกล้ามแต่ละจุดชัดเจน..แต่ไม่มากเกินงาม ผมเดทร็อคถูกมัดรวบสูงรวมกันไว้ ประกอบกับท่าทางที่กำลังก้มๆ เงยๆ ลื้อหาเสื้อผ้า(ของมัน)ในตู้ของผม ช่วยเผยให้เห็นต้นคอเนียนพร้อมรอยสักรูปพระอาทิตย์ที่ใจกลางดวงมีอักษร S หันสลับข้างชนกัน...ซึ่งไม่ใช่ภาพที่เห็นได้บ่อยนัก...
นั่นทำให้ผมเผลอมองจนเกือบลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่อีกฝ่ายหันมาถามหากางเกงบ็อกเซอร์ของตัวเองที่เคยเอามาทิ้งไว้ที่ห้องของผมนั่นล่ะ
“เอ้อ..ดู..ลิ้นชักล่างสุด..ดิ” ผมเอ่ยตอบไปตะกุกตะกักเพราะไม่ทันตั้งตัว
ซินยกยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก สายตาที่มองมาดูเจ้าเล่ห์เหมือนกับกำลังจะบอกว่า ‘รู้นะ ว่าแอบมองอยู่’ ..นั่นทำเอาผมถึงกับใจหายใจคว่ำ แต่ความเป็นจริงก็คือซินหันกลับไปลื้อลิ้นชักหาตามที่ผมบอกโดยไม่ได้พูดอะไร ผมจึงลอบระบายลมหายใจอย่างโล่งอก แล้วกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ แต่ตาก็ไม่วายแอบมองมันเป็นระยะๆ อยู่ดี
ระหว่างกินข้าวเราพูดคุยกันน้อยมากจนแทบนับคำได้ ส่วนใหญ่เน้นแอบมองกันไปแอบมองกันมามากกว่า ..จากที่ลอบสังเกตมาพักหนึ่งนะ ผมบอกได้เลยว่าไม่ใช่แค่ผมที่รู้สึกประหม่าเขินกับบรรยากาศที่แปลกไประหว่างพวกเราหรอก ซินเองก็ดูจะเกร็งไม่น้อยเหมือนกัน แต่มันพยายามทำตัวชิว ทำตาเจ้าชู้กลบเกลื่อนไปงั้นเอง เพราะพอผมลองทำใจกล้าผมจ้องตามันตรงๆ มันเองก็เป็นฝ่ายหลบตาไปบ้างเหมือนกัน ..แต่พอมันกลับมาสู้ตาอีกครั้ง ก็เป็นผมเองที่วูบหลบ
ก็..ไม่รู้เหมือนกัน..ว่าตัวเองทำหน้ายังไง รู้แต่ว่ามีความสุขเหมือนกำลังวิ่งเล่นเริงร่าอยู่บนสวนเฮเดนก็ไม่ปาน แต่เป็นสุขที่ยังไม่ถึงขีดสุดสักเท่าไหร่ วิ่งๆ ไปก็เหมือนจะสะดุดยอดไม้ยอดหญ้าบ้างไรบ้าง นั่นคงเป็นเพราะมันมีบางอย่างที่ยังรบกวนใจผมอยู่เล็กๆ ..ก็แค่เล็กๆ เท่านั้นแหล่ะ
...ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นเมียซินได้มั้ยเท่านั้นเอง...หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วเราก็มานอนกลิ้งตีพุงอยู่บนพื้นห้องพลางหาหนังมาเปิดดูไปพลาง ..เรื่องอะไรน่ะเหรอ? ‘อัลวิน แอนด์ เดอะชิฟมังค์’ น่ะ รู้สึกจะดูไปสามรอบเป็นอย่างต่ำแล้วด้วย หนังการ์ตูนนี่เป็นอะไรที่ซินโปรดปรานมากพอๆ กับป๊อกกี้รสช็อคโกแล็ตเลยล่ะ และผมก็รู้ดีมากจนไปสรรหามาไว้ที่ห้องแทบครบทุกเรื่องที่ฮอลลีวูดทำออกมา เพื่อเอาไว้เป็นข้ออ้างให้ซินมาเยี่ยมเยียนห้องผมบ่อยๆ ด้วยล่ะ กรั่กๆๆ
ซินนั่งดูหนังไป ผมก็นั่งดูหน้าซินไป พอซินมองมา ผมก็เสมองไปทางอื่นตามฟอร์ม แต่ซินมันคงรู้แหล่ะ เพราะผมยินมันหัวเราะลงคอเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางมุมห้อง ผมมองตามไปก็เห็นมันคว้ากีตาร์ตัวเก่ากึกที่ผมซื้อมือสองมาตั้งแต่เข้าเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ เวลาเหงาๆ ไม่มีอะไรทำผมก็เอามันมาเกาเล่นแก้เซ็งไป แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นเท่าไหร่...เพราะไม่ค่อยเหงาน่ะ อิอิ
ไอ้ตัวแสบของผมเดินกลับมาพร้อมกีตาร์ของผม แต่มันไม่ได้กลับมานั่งที่เดิม มันเปลี่ยนไปนั่งไขว่ห้างตรงปลายเตียงแทน นั่นทำให้ผมต้องแหงนหน้ากระพริบตามองปริบๆ เพราะไม่คิดว่าอยู่ดีๆ มันจะมีอารมณ์สุนทรีอยากเล่นกีตาร์ขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยตอนนี้
“...ยิ้มของเธอ..มันช่างหวาน...เธอยิ้มให้กันแบบนั้นหมายความว่าไง?” ซินเริ่มร้องท่อนแรกก่อนจะดีดกีตาร์ซะอีก มันยกยิ้มมุมปากพลางยักคิ้วให้ผมด้วยท่าทางกลุ้มกริ่มตลอดเวลาที่ร้อง
“สายตาเธอมันช่างซึ้ง...แบบนี้ก็คงต้องคิดว่าเธอมีใจ...เธอรักกัน?”ซินเลิกคิ้วกับท่อนสุดท้ายคล้ายต้องการถามผมตามนั้น..
“เธอยังไม่ทันได้พูดหรอก...แต่ที่เห็นก็ดูจะหมายความอย่างนั้น” ขณะที่ร้องซินไม่ได้ละสายตาไปจากผมเลย..
“เดาใจไว้แล้วว่าเธอรักฉันแบบที่ฉันรัก...ผิดถูกไม่รู้คนเดียวที่รู้คือเธอเท่านั้น...ช่วยบอกสักนิดทุกเรื่องที่คิดทุกเรื่องที่ฝัน...ตรงใจเธอนั้นไม่ใช่แค่ฉันรักเธอฝ่ายเดียว”และผมเองก็ไม่อาจละสายตาไปจากซินเหมือนกัน
“รักเธอ..รักจริง...หวังให้เธอมีใจ โวว..” สายตาเจ้าชู้ทรงเสน่ห์นั่น.. ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน ความสนใจแรกของสาวๆ ถึงพุ่งเป้าไปซินก่อนจะเป็นผม เพราะถ้าเป็นผมที่ถูกจับจ้องด้วยสายตาแบบนั้น...ผมก็คงไม่คิดจะหันไปมองทางอื่นเหมือนกัน ..อย่างตอนนี้..
“รักกัน...ใช่ไหม...หวังว่าคงเดาถูก..”“..ถูก...” ผมตอบทันทีที่เพลงจบ พร้อมทั้งยิ้มกว้างโดยไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป..
..และนั่นก็ทำให้ผมได้รับรอยยิ้มที่กว้างไม่แพ้กันตอบกลับมา...
TBC. 
สกาย...ผู้ชายสายพันธุ์สตรอว์เบอร์รี่
Sky : อ่ะ หืม.. Sincere : อืม.. ขาวนะ
vs
แล้วก็ hSS เปิดจองหนังสือแล้วจ้า~!!
รายละเอียดอยู่หน้าแรกเนาะ เมล์ไปจองกันก่อนได้
ส่วนใครที่เมล์มาแล้ว เราจะตอบเมล์กลับทีเดียวตอนที่เปิดโอนแล้วนะจ๊ะ
โพลล์
หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก] (อ่าน 1235723 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก