Chapter :: 20 :: อยู่ข้างบน?ระหว่างนอนเคลิ้มๆ ผมก็รู้สึกเหมือนแผ่นดินกำลังเคลื่อนตัว...
แต่.. ไม่สิ ผมไม่ได้นอนอยู่บนพื้นที่หว่า? เพราะงั้นก็ไม่น่าจะใช่แผ่นดิน งั้นแล้ว....เฮ้ย...เดี๋ยว!!
ก่อนจะไหวตัวทัน ไอ้คนที่ผมยืมหลังมันต่างหมอนก็พรวดพลาดลุกขึ้น ผมที่ยังไม่ได้ตั้งหลักเลยถูกอัปเปหิกลิ้งลงมานอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นแทน ..โอยๆๆ หลังผมๆ
“อ้าว ซันนี่? ไปนอนทำไมตรงนั้นล่ะ?” เอี้ยฟ้าหันมาถามผมด้วยหน้าตาง่วงงุน
“กูง่วงมั้ง สัด!” ผมตอบพาลๆ ก่อนจะลากสังขารคลานไปนั่งพิงโซฟาอีกตัว “แล้วเป็นเชี่ยไร จู่ๆ ก็เด้งขึ้นมา?”
เอี้ยฟ้านึกอยู่แป็บนึงก่อนตอบหน้าซื่อ “ผีอำ.. กูฝันว่าขยับตัวไม่ได้ เหมือนมีอะไรมาทับไว้ กูเลยพยายามจะดิ้น..ดิ้น...แล้วก็เลยตื่น”
“...........” เอิ่ม.. นี่ดีนะที่มันไม่ได้นอนหงาย ไม่งั้นผมคงได้โดนถีบแน่ๆ
“มึงไม่ได้ไปเพลินวานกับพวกป๊ะป๋าเหรอ?” มันถามผม มือก็พยายามจัดเผ้าจัดผมตัวเอง ..แต่กูว่ามึงไม่ต้องเสียเวลาจัดหรอกมั้ง ถึงไงก็ยุ่งเหมือนเดิม เหอะ
“ถ้าไปแล้วมึงจะเห็นกูนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้มั้ยล่ะ?” ผมตอกกลับไปอย่างหงุดหงิด
“ไปอารมณ์เสียอะไรมาน่ะ?” เอี้ยฟ้าถึงกับขมวดคิ้ว
จะว่าอารมณ์เสียมันก็ไม่เชิงหรอก แต่ผมเป็นพวกที่หากถูกขัดจังหวะการนอนในตอนที่กำลังเคลิ้มๆ หรือถูกปลุกตอนที่ยังไม่ถึงเวลาตื่น หรือนอนไม่พออะไรประมาณนี้ ผมก็มักจะหงุดหงิดงุ่นง่านและควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ ..แต่ปล่อยไว้สักพักเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง
“เปล่า..” ผมตอบปัดด้วยเสียงที่อ่อนลง พยายามจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติโดยเร็ว ก็ใช่ว่าผมอยากจะเป็นคนพาลสักหน่อยนี่ “ว่าแต่มึงเหอะ ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน กูก็นึกว่าเป็นไหลตายห่าไปแล้วซะอีก”
คนถูกถามจ้องหน้าผมเหมือนแปลกใจ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากน้อยๆ “นี่มึงแอบนั่งมองกูตอนหลับเหรอ?”
“น่ามองตายเลย” ผมว่าพร้อมถลึงตาใส่
เอี้ยฟ้าหัวเราะลงคอหึๆ ก่อนจะลงจากโซฟาแล้วคลานเข้ามาหาผม “สงสัยว่าที่อำกูจะไม่ใช่ผีแล้วมั้ง..”
“แอบลักหลับกูรึเปล่า ซันนี่?” มันถามยิ้มๆ พลางยื่นมือมาลูบแก้มผม ส่วนมืออีกข้างเอื้อมมากุมมือผมที่วางไว้ข้างตัว
“อย่ามา..” ผมปัดมือมันออกจากแก้มแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง แต่ก็ถูกมันยื่นหน้าของตัวเองมาดักเอาไว้อีก
“สารภาพมาซะดีๆ” เอี้ยฟ้ายิ้มมากกว่าเดิม ในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นดูสนุกสนานและมีชีวิตชีวาอย่างที่ไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนัก(หรือแทบจะไม่เคยเห็นเลย)
ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าเวลามันทำหน้าแบบนี้แล้วดูดีชะมัด
แต่...ให้ตายเหอะ รสนิยมผมตกต่ำขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? ..แย่จริง
“น่าพิศวาสมากเลยนะมึงน่ะ” ผมว่าแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
ทางนั้นถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของผมขึ้นไปจรดกับริมฝีปากตัวเอง
“แต่กูพิศวาสมึงนะ” มันพูดโดยไม่ละสายตาไปจากผม เล่นเอาร้อนไปถึงหูถึงคอ ..แย่ล่ะสิ
“เอ้อ.. กูว่าจะออกไปข้างนอก” ผมชักมือกลับ ทำท่าว่าจะลุกขึ้น แต่กลับถูกอีกฝ่ายคว้าเอวเอาไว้ก่อน ตอนนี้เอี้ยฟ้าเลยเข้ามานั่งตรงกลางหว่างขาผม จะถอยหนีหลังก็ติดโซฟา ก็เลยจำใจต้องนั่งท่านั้นต่อไปอีกหน่อย
“อะ..อะไรเล่า?” ผมถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะพูดจา เอาแต่มองหน้าผมอยู่อย่างนั้น ..เขินเป็นเหมือนกันนะเว้ย
“ทำกันเหอะ” จู่ๆ มันก็ชวน ‘ทำ’ อะไรไม่รู้หน้าตาเฉย
“ห๊ะ?” ผมหลุดปากถามออกไป
“เซ็กส์น่ะ”“....!!....”
นี่มึงไม่มีวิธีชวนที่มันน่าคล้อยตามมากกว่านี้แล้วหรือไงวะ ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน?! ..เกลียด! เกลียดจริงๆ เกลียดไอ้หน้าซื่อๆ กับคำพูดทื่อๆ ของมันเนี่ย
ฮึ่ย.. ก็แล้วทำไมผมต้องมาชอบคนอย่างมันด้วยว้า? ..ไม่เห็นจะเข้าใจตัวเองเลย
“ซันนี่?” เอี้ยฟ้าร้องเรียกพลางกอดเอวผมไว้แน่น ขณะที่ผมพลิกตัวเตรียมคลานหนี
“ปล่อยกูนะ ไอ้บ้า!” ผมด่าพลางพยายามสลัดมันให้หลุดออกจากตัว แต่มือมันก็เหนียวเหลือเกิน ...นี่มึงมีพ่อเป็นตุ๊กแกหรือไงวะ?!
“ทำไมล่ะ? ตอนนี้ทั้งบ้านก็มีแค่เราแล้วไม่ใช่เหรอ?” มันถามทั้งที่แนบหน้าไว้กับหลังของผม
“มีแค่เราแล้วไงวะ? มีแค่เราก็ไม่ได้แปลว่ามึงอยากจะทำอะไรทำก็ได้นะเว้ย!” ผมถีบกลับหลังไปแบบมั่วๆ ถูกบ้าง ไม่ถูกบ้าง แต่เอี้ยฟ้าก็ไม่ยอมปล่อยอยู่ดี(ก็มันหน้ามึน ผมรู้อยู่แล้วล่ะ อ้อ..คุณก็รู้งั้นเหรอ? เยี่ยม!)
“แต่เมื่อเช้ามึงบอกว่า..ถ้ามีแค่เราก็ไม่มีปัญหา” มันยกเรื่องเมื่อเช้ามาอ้าง
แต่เท่าที่จำได้ ผมว่าผมไม่เคยพูดแบบนั้นนะ ..มึงไปเอามาจากไหนเนี่ย?
“กูไม่ได้พูดแบบนั้นซักหน่อย” ผมปฏิเสธเสียงแข็ง ก็ผมไม่ได้พูดงั้นจริงๆ นี่หว่า
“แต่กูเข้าใจแบบนั้น” มันบอกหน้าตาเฉย
“มึงมั่วแล้ว!” ผมว่าแล้วก็ดิ้นอีก แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งหนีก็ยิ่งถูกจับเอาไว้ได้เกือบหมด
“อือ กูมั่วเองแหล่ะ...” มันยอมรับหน้าด้านๆ ก่อนจะขยับเข้ามาพูดใกล้หู หลังจากรวบตัวผมไว้ในอาณัติได้ “ก็กูอยากทำแบบนี้กับมึง..”
“เดี๋ยว..อื้อออ..” เอี้ยฟ้าไม่รอให้ผมปฏิเสธอีก มันจับหน้าผมให้หันไปหาแล้วบดจูบลงมา หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีลิ้นอุ่นชื้นก็ถูกสอดเข้ามาหา ทีแรกผมก็ตั้งใจว่าจะผลักมันออกนะ แต่..เอ้อ...
ผมคงถูกเกลี้ยกล่อมด้วยปลายลิ้นไปซะแล้ว..
“อืมมม..” ไม่รู้ว่าผมหันไปหามันเต็มตัวตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่รู้ว่าเอาแขนไปรั้งคอมันลงมาหาได้ยังไง? ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสอดลิ้นตอบเข้าไปในปากของอีกฝ่ายตอนไหน? ที่รู้ตอนนี้คือ.. ถ้ามันยังไม่หยุด ผมเองก็หยุดไม่ได้แล้วเหมือนกัน!
“ซันนี่..” เอี้ยฟ้าผละออกจากผม แต่ก็ไม่นานพอจะให้ผมสูดหายใจได้เต็มปอดมันก็กลับลงมาอีกครั้ง พร้อมกับปลายลิ้นที่คว้านคลึงหนักหน่วงเรียกร้องยิ่งกว่าเก่า และมือไม้ที่ปาดป่ายไล้ลูบไปทั่วตัวผม
“อื้อ..เดี๋ยว..” ผมดันอกอีกฝ่ายออก มือเย็นเยียบที่ล้วงเข้ามาในเสื้อทำให้ผมเพิ่งนึกบางอย่างได้ แต่ต้องใช้เวลาอีกเกือบนาทีกว่าทางนั้นจะยอมเงยหน้าขึ้นจากซอกคอผม
“มาบอกว่า ‘ไม่’ ตอนนี้ กูเตะจริงๆ นะ” เอี้ยฟ้าขู่ทั้งที่ใช้ฟันกัดชายเสื้อยืดของผมเตรียมถลกขึ้น
“ไอ้โหด” ผมหลุดหัวเราะออกมา เห็นมันทำหน้าหงิกก็ตลกดีเหมือนกันแฮะ(ปกติเห็นแต่หน้ามึนๆ)
“มึงทำกูค้างหลายทีแล้ว ซันนี่” เอี้ยฟ้าบ่น
แค่นี้มึงบ่น? แค่ครั้งสองครั้งมึงก็บ่นหรือไง? ฮ่ะๆๆ
“ไม่..” ผมบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ พยายามจะไม่ให้หลุดขำออกมาอีกกับหน้าที่หงิกงอยิ่งกว่าเดิมของมัน ..น่ารักเกินไปแล้วมึง
“..ซันนี่~” เอี้ยฟ้าเรียกอ้อนๆ
ผมเลยเอากำปั้นทุบหัวมันไปทีอย่างนึกหมั่นเขี้ยว ก่อนพูดซ้ำยิ้มๆ “ไม่..”
“ไม่ใช่ตรงนี้ ..ฟ้า”ก็..ถ้าพวกนั้นกลับมาระหว่างที่ผมกำลังทำกิจกรรม(?)แล้ว..ผมจะทำหน้ายังไงล่ะ? ..อ่ะ ขี้เกียจคิด เพราะงั้นปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า ยืดอกพกถุงกันครับพี่น้อง เอ้ย ไม่เกี่ยวแล้ว ฮ่าๆๆ
ดูเหมือนคำตอบนั้นจะเป็นที่ถูกใจ คนได้ฟังก็เลยยิ้มกว้าง ก่อนรีบยันตัวลุกขึ้นรวดเร็ว แล้วฉวยมือผมให้ลุกตาม
“..ไปข้างบนกัน”
“อือ..”
อย่าหาว่าใจง่ายหรืออะไรเลย ผมก็แค่ไม่อยากจะทำตัวให้มันยากน่ะ (ฟังดูดีขึ้นไหม? ...ไม่เรอะ? เออ ช่างมัน ฮ่าๆๆ)
“..อ่ะ..อือ..”
“กดสะโพกลงมาอีก..ซันนี่”
“..อึก..มึงน่ะ..นอน..เงียบๆ ไปเลย..อ๊ะ..”
กะ..ก็แค่ให้ผมเป็นคน ‘นำ’ แค่นี้...ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำไมผมจะทำไม่ได้...อึ่..อือออ..
แต่ที่สงสัยก็คือ...ผมขึ้นมาอยู่ตำแหน่งนี้ได้ยังไงวะเนี่ย?!
โอเค.. ผมยอมรับว่าผมเป็นคนพูดเองแหล่ะ ไอ้เรื่องที่อยากอยู่ข้างบนบ้างเนี่ย ผมก็แค่ลองเกริ่นๆ ดู ไม่ได้หวังมากมายว่ามันจะยอมหรอก
และก็ใช่.. มันยอม ตกลงกันไม่ยากเลยกับเรื่องแบบนี้(หือ?)
แต่นี่มันออกจะผิดจุดประสงค์ไปหน่อยหรือเปล่า? แบบนี้มันไม่ใช่นะ! ที่บอกว่าอยากอยู่ข้างบนเนี่ยไม่ได้แปลว่าผมอยากจะขึ้นมา ‘ออนท็อป’ นะโว้ยยย ไอ้คุณเอี้ยฟ้าประทาน!(แล้วผมไปยอมมันทำไมอีกเนี่ย? ..ฮึ่ย เกลียดตัวเอง)
“..ลึกกว่านี้..ซันนี่” เสียงคนข้างล่างดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมือที่พยายามจะรั้งสะโพกผมลงไปหาอีก
..ดะ เดี๋ยวเซ่! ของมึงก็ไม่ใช่จะเล็กนะ ใจเย็นหน่อยไม่ได้หรือไงวะ? อื้ออ..
“อุ..ก็..บอกว่า..หุบปากไป..ไง...อ๊ะ..เดี๋ยว!” ผมถึงกับซี้ดเมื่อถูกอีกฝ่ายโน้มให้ลงไปหา ก่อนจะจัดการพลิกตัวเองขึ้นมาอยู่ข้างบนบ้าง แล้วดัน ‘ฟ้าประทาน’ เข้ามาเองจนหมด
“กู..ก็มีขีดจำกัด..ความอดทนเหมือนกันนะ” ว่าแล้วก็หัวเราะลงคออย่างพอใจ พลางจับขาผมไปเกี่ยวไว้กับเอวของตัวเอง “นอนมองจากมุมล่าง..ก็ดูเซ็กซี่ดีอยู่หรอก..แต่จากมุมบนแบบนี้ก็เห็นชัดดีเหมือนกัน”
“อ๊า..” ผมหลุดปากหวีดสั้นๆ เมื่อคนที่ทำท่าว่าจะถอดถอนออกไปกลับกระแทกสวนกลับเข้ามาแรงๆ ทีนึง
“ทำหน้าได้อารมณ์ชะมัด...อย่าปิดสิ..ซันนี่” เอี้ยฟ้าก้มลงดึงแขนที่ผมยกขึ้นปิดหน้าออก แล้วจึงยิ้มพอใจในผลงานตัวเอง “นี่ไง หน้าตาทะลึ่งจริงๆ”
“ถ้า..อึก..ถ้าจะทำ..ก็ทำดีๆ...พูดมาก..อยู่ได้” ผมยื่นมือขึ้นไปดึงปากที่ดูจะใช้ผิดที่ผิดเวลานั่น เลยถูกอีกฝ่ายคว้ามือข้างนั้นขึ้นไปแนบจูบ ก่อนจะพูดบางคำที่ทำให้ตัวที่แดงอยู่แล้วของผมแดงขึ้นไปอีกจนแทบไม่เหลือที่ว่าง
“ชอบนะ...ชอบซันนี่”!!..
ได้ยินแบบนั้นมันก็ดีใจอยู่หรอกนะ แม้จะยังไม่ค่อยแน่ใจว่าไอ้คนพูดมันจะเข้าใจความหมายของคำที่มันพูดออกมามากน้อยแค่ไหนก็เถอะ แต่ผมก็ดีใจ..
แหงล่ะ.. ถ้าคุณชอบใครสักคน คุณก็ต้องอยากจะให้คนคนนั้นเขาชอบคุณเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ..ผมเองก็คิดเหมือนคนทั่วไปนั่นล่ะ ..อืม
แต่ว่านะ ที่ผมอยากจะพูดจริงๆ ก็คือ..
นี่มันใช่เวลาที่จะมาคุยกันซะที่ไหนเล่า?!
“รู้แล้ว..” ผมบอกพร้อมรอยยิ้ม แล้วใช้ขาทั้งสองข้างรั้งสะโพกอีกฝ่ายเข้ามาหา “..เร็วสิ”
“อือ..”
นั่นแหล่ะ นาทีร้อนแรงของพวกเราถึงได้เริ่มต้นขึ้น...
“นี่..ลุกไปแต่งตัวได้แล้วมั้ง เอี้ยฟ้า?” ผมทุบหัวคนที่นอนกอดและซุกหน้าเอาไว้กับหน้าท้องผมเบาๆ “พวกซินคงใกล้กลับมากันแล้ว”
“ฟ้า..” อีกคนพูดอู้อี้กับหน้าท้องของผม ทำให้ผมต้องเอามือไปขยี้หัวด้วยความหมั่นเขี้ยว
“โอเค ฟ้า..ลุกไปแต่งตัวได้แล้ว” ผมพูดกลั้วหัวเราะ ไม่รู้จะติดใจอะไรของมันนักหนานะ กะอีแค่เรียกชื่อเนี่ย ฮ่ะๆๆ
“อือออ..” ครางรับ แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะขยับตัวแม้แต่น้อย
“ฟ้า?” ผมลองเรียกอีกครั้งพร้อมทั้งดึงผมหมอนั่นเบาๆ ..หลับไปแล้วหรือไงนะ?
“ง่วง..” กว่าจะมีเสียงตอบอู้อี้กลับมาก็ผ่านไปเกือบนาที ..ท่าทางจะง่วงจริงแฮะ
เอ้อ..ผมเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อคืนนี้เห็นมันออกมานั่นเล่นตอนดึกดื่น เลยตัดสินใจถามเรื่องที่สงสัยดู “เมื่อคืน..กูเห็นมึงนั่งอยู่ตรงระเบียง ..ได้นอนบ้างรึเปล่าน่ะ?”
“นิดหน่อย” มันตอบ ...นิดหน่อยนี่หมายความว่าไงวะ?
“หมายความว่าไง?”
“กูนอนไปแล้ว...แต่ตื่นขึ้นมามันก็ยังไม่เช้าซักที” ผมถึงกับคิ้วขมวดกับคำบอกเล่านั้น ...หรือว่าที่เห็นนั่นคือมันกำลังรอให้เช้า?
“ช่วงเวลากลางคืนมันยาวนานเกินไป..สำหรับกู” เอี้ยฟ้ากระชับอ้อมแขนที่กอดเอวผมอยู่ให้แน่นขึ้นอีก คล้ายกับว่ามันกำลังหนาว..
“แล้วมันก็...มืด”
หรือไม่ก็.. เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว
“..จนหลายครั้งกูเผลอคิดไปว่า...พระอาทิตย์คงจะไม่กลับขึ้นมาอีกแล้ว ..และกูก็จะต้องอยู่กับความมืดไปจนนิรันดร์”
“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ..” ผมลูบหัวอีกฝ่ายอย่างต้องการจะปลอบประโลม
ผมรู้ว่าเขาพูดความจริง แต่ผมไม่รู้ว่าจะทำให้เขามั่นใจได้ยังไง..ว่าพระอาทิตย์จะไม่มีวันหายไปไหน เมื่อถึงรุ่งอรุณแห่งสัญญา...พระอาทิตย์ก็จะกลับมาทำหน้าที่ของมันเหมือนเดิม
..ไม่มีอะไรที่เป็นนิรันดร์หรอก ฟ้าประทาน..
“เวลาหลับนานๆ กูมักจะฝันถึงเรื่องเก่าๆ” ทางนั้นพูดต่อเรื่อยๆ
ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าน้ำเสียงนั้นฟังเป็นยังไง บอกได้แค่ว่ามันไม่ใช่น้ำเสียงที่ฟังดูเรื่อยเฉื่อยเหมือนทุกทีเท่านั้นเอง
“เพราะงั้นกูเลยต้องออกไปข้างนอก ..หรือไม่ก็นอนดูทีวีฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ”
“มันแย่มากเลยเหรอ?” ผมรู้สึกเหมือนคอแห้งผาก ปลายเสียงแทบจะกลืนหายไปกับเสียงของเครื่องปรับอากาศ ผมว่าผมพอใจจะเข้าใจเรื่องนี้อยู่นะ อย่างน้อย..ซินที่มักจะมีฝันร้ายเกี่ยวกับเรื่องในอดีตก็พอจะทำให้ผมเข้าใจได้ว่ามันน่าหวาดกลัวและเลวร้ายแค่ไหน?
สำหรับบางความทรงจำที่เจ็บปวดและไม่ต้องการที่จะนึกถึงมันอีก..
ทางนั้นนิ่งไปนิด ก่อนตอบเบาๆ “..กูแค่ไม่อยากนึกถึง”
“อืม กูเข้าใจ” ผมบอกจากใจจริง ก่อนจะไถลตัวลงไปอยู่ระดับเดียวกับเอี้ยฟ้า ใช้สองมือประคองหน้าอีกฝ่าย เอาหน้าผากไปแตะกันไว้ ยิ้มให้บางๆ แล้วว่า “คราวหน้าถ้ากลัวว่าพระอาทิตย์ดวงโตแต่หยิ่งนั่นจะไม่กลับมา มึงจะมาหาพระอาทิตย์ดวงเล็กๆ อย่างกูก็ได้..”
“ซันนี่?” เป็นครั้งที่สองของวันที่ผมมีโอกาสได้เห็นคนคนนี้เบิกตากว้างกว่าทุกครั้งที่เจอ
“..ถ้าไม่รังเกียจ” ผมพูดต่อยิ้มๆ
อีกฝ่ายก็ยิ้มกลับมาเช่นกัน “ไม่เคยคิดรังเกียจอยู่แล้ว..”
ตามด้วยคำตอบก็เป็นจูบที่ดูเหมือนจะมีรสหวานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา..
“กลับมาแล้วจ้า~” เสียงประตูบานเลื่อนเปิดออก ตามมาด้วยเสียงลั้ลลาของป๊ะป๋าที่ดังนำเจ้าตัวเข้ามาก่อน
“กลับมาแล้วเหรอ?” ผมพลิกปิดนิตยสารที่กำลังอ่านอยู่ แล้วหันไปถามไถ่เหล่าคนที่เพิ่งกลับมาจากเพลินวาน แต่ละคนก็มีถุงใส่ของฝากติดไม่ติดมือมาคนถุงสองถุง ยกเว้นป๊ะป๋าที่ดูจะเยอะกว่าชาวบ้านชาวช่องอยู่โข
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ ป๊ะป๋า?” ผมถามสงสัย เมื่อป๊ะป๋าเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆ แล้วกองบรรดาสารพัดถุงเอาไว้บนพื้น
“ของฝากๆ” ป๊ะป๋าบอกร่างเริง ก่อนจะเพิ่งสังเกตเห็นไอ้พยาธิตัวตืดที่นอนหลับเป็นตายอยู่บนโซฟาตัวยาว “อ้าว ฟ้ายังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย?”
ผมได้แต่ลอบยิ้มกับตัวเอง แล้วแกล้งทำเป็นสนอกสนใจรื้อของในถุงป๊ะป๋าออกมาดู แทนที่จะตอบคำถามนั่น
“อยู่บ้านไม่เคยได้นอนรึไงวะ?” ไอ้กายบ่นพึมพำ ขณะที่ซินหลี่ตามองผมอยู่แป๊บนึงโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะหันไปแย่งขนมอีเมย์กินหน้าตาเฉย
ผมก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะว่ามันรู้ทัน แต่..เอ้อ...ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะ ถึงยังไงนั่นก็ฝาแฝดของผมนี่นา ถึงอยากจะปิดก็คงปิดไม่มิดหรอก ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่คิดไปไกลมากมายนัก(แม้ความเป็นจริงผมจะไปไกลเกือบถึงทิเบตแล้วก็ตาม ฮ่ะๆ)
“นี่อะไรน่ะ?” ผมชูแท่งอะไรบางอย่างที่ห่อด้วยกระดาษสีขาว พิมพ์ลายสิงโต(หรืออะไรสักอย่าง)ถามป๊ะป๋าด้วยความสงสัย
“ลูกอมละครสัตว์น่ะ” ป๊ะป๋าบอก “ซันนี่ยังไม่เคยกินใช่มั้ย? ลองดูสิ”
“อร่อยนะ กูลองแล้ว” ซินว่า
“ตอนเป็นเด็กป๊ะป๋าชอบมากเลย นี่ก็กะจะเอาไปฝากริต้าด้วย ฝากซอลลี่ด้วย แล้วก็ฝากเออร์นี่ด้วย” ป๊ะป๋าสาธยายไปเรื่อย
‘ริต้า’ น่ะ แม่ผมเองแหล่ะ ..ว่าแต่ป๊ะป๋าจะเอาของไปฝากแม่กับซอลลี่ ก็แปลว่าจะป๊ะป๋าจะไปอังกฤษงั้นเหรอ?
“ป๊ะป๋าจะไปลอนดอนเหรอ?” ผมถามพลางแกะลูกอมนั่นใส่ปากเคี้ยว
..อืม เป็นรสมิ้นต์กับช็อคโกแลต คล้ายๆ กับลูกอมมายมิ้นต์แหล่ะ แต่กลิ่นมิ้นต์ไม่แรงเท่า...อือ ก็อร่อยดี
“ช่าย.. ป๊ะป๋ารับงานของชาเนลไว้น่ะ” ป๊ะป๋าพูดพลางก็เคี้ยวลูกอมไปพลางเหมือนกัน
“ถ่ายอะไรเหรอ ป๊ะป๋า?” อีเมย์บีถามด้วยท่าทางสนใจ
“เป็นคอลเลคชั่นหนังจ้ะ”
“ใครเป็นโมเดลอ่ะ?” ซินถามบ้างทั้งที่ปากเต็มไปด้วยลูกชิ้นของไอ้กาย(รายนี้ไม่ต้องแย่ง มันป้อนให้เองเลย)
“เบน ฮิล, ซอลลี่ แล้วก็มิรันด้าด้วย” ป๊ะป๋าทำหน้านึกก่อนตอบ
“หือ.. ปีนี้ซอลลี่เซ็นต์สัญญาไปเท่าไหร่ล่ะนั่น” ซินออกแนวอิจฉาตาร้อน
ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันนะ ที่แน่ๆ คือปีที่แล้วค่าตัวซอลลี่ทำเอาพวกผมอึ้งไปเลย แล้วปีนี้ก็น่าจะมากขึ้นกว่าเดิมเพราะอันดับในแรงกิ้งนายแบบของซอลลี่ดีขึ้นกว่าปีก่อนอีก รู้สึกว่าตอนนี้จะขึ้นมาติดใน 20 อันดับแรกแล้วมั้ง
ถ้าจำไม่ผิดนะ อ้อ.. ผมเคยบอกไปหรือยังว่าพี่ชายคนโตของผมเป็นนายแบบ?
“มิรันด้าด้วยเหรอ?” ผมพูดอย่างแปลกใจเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี๊มีชื่อของ ‘มิรันด้า’ ด้วย “เห..ในที่สุดก็ได้ถ่ายแบรนด์ดังๆ กับเค้าแล้วนี่”
“อื้ม.. ต่อไปนี้จะเป็นช่วงเวลาเบ่งบานของมิรันด้าเค้าแล้วล่ะ” ป๊ะป๋าว่า “เห็นริต้าบอกว่ามีหลายแบรนด์เลยที่กำลังสนใจเด็กคนนี้อยู่”
“เค้าเป็นใครเหรอครับ?” ไอ้กายถามบ้าง
“เด็กซันนี่มันน่ะ” ซินโพล่งตอบแล้วยิ้มกวนๆ
ทั้งไอ้กายและอีเมย์ก็ดูจะสนอกสนใจยิ่งกว่าเดิม ผมเหลือบไปมองคนหลับก็เห็นมันยังหลับสนิทอยู่ เลยระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ..เอ้อ แล้วทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ? เฮอะ ชักจะเพี้ยนแล้วแฮะ
“จริงสิ ตอนเจอป๊ะป๋าที่งานปารีสแฟชั่นวีค แม่หนูนั่นยังบอกว่าคิดถึงซันนี่อยู่เลย” ป๊ะป๋าพูดพลางเกาคางอย่างคนกำลังทบทวนความจำ
“โห.. นี่มึงเล่นควงนางแบบอินเตอร์เลยเหรอวะ ซัน?” ไอ้กายทำตาโตโอเว่อร์ แล้วชกเข่าผมทีแบบหยอกๆ(มันนั่งอยู่บนพื้นน่ะ)
“แมร่งแน่นอนว่ะ” มันพูดกลั้วหัวเราะ
จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใช่ไหมล่ะ? ในเมื่อแม่ผมก็ทำเอเจนซี่อยู่ ทั้งป๊ะป๋า ทั้งพี่ชายก็อยู่ในวงการนี้หมด การที่ผมจะมีโอกาสรู้จักทักทายและสนิทสนมกับพวกนางแบบนายแบบบ้างมันก็เป็นเรื่องธรรมดา ช่วงซัมเมอร์ผมก็ไปขลุกอยู่ที่ลอนดอนเป็นประจำ มิรันด้าเองก็อยู่ในความดูแลของแม่ด้วย เราก็เลยค่อนข้างจะเจอกันบ่อยนิดนึงน่ะ
แต่ไม่ใช่แค่มิรันด้าหรอกที่ผมเคยควง กับนางแบบคนอื่นผมก็เคยควงเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นความสัมพันธ์แบบคืนเดียวจบน่ะ เช้าก็ต่างคนต่างไป ไม่มีใครคิดจะจริงจังหรอก อีกอย่างผมก็รำคาญความสัมพันธ์ที่ยุ่งยากและกินเวลาหลายวันด้วย ถ้าไม่ใช่คนที่ชอบจริงๆ ล่ะก็นะ..
แต่กับมิรันด้าแล้วมันค่อนข้างจะแตกต่างจากคนอื่นนิดหน่อยตรงที่ผมเคยใช้เวลาร่วมกับเธอหลายคืนพอสมควร อืม..จะว่ายังไงดีล่ะ ก็ไม่ถึงขั้นคบกันเป็นแฟนเหมือนตอนเหมยลี่หรอก มันเป็นความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดน่ะ ..ถ้าไม่นับเรื่องบนเตียง พวกเราก็เป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่น้องกันนี่แหล่ะ พูดคุยได้ ปรึกษาได้...อะไรประมาณนี้
ถ้าจะให้คำจำกัดความที่ใกล้เคียงที่สุดก็น่าจะเป็น ‘เซ็กส์เฟรนด์’ ล่ะมั้ง
“ก็น้องกูมันบ้าขาอ่อนนี่” ซินพูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง คนอื่นๆ เลยพลอยหัวเราะตามไปด้วย แต่อย่าคิดว่าจะเผาผมได้ฝ่ายเดียวนะ
“ส่วนพี่กูมันบ้าโฟร์โมท” ผมเอาคืนบ้าง
คราวนี้เสียงหัวเราะเลยดังกว่าเดิม แต่ซินกลับยักไหล่แบบไม่แคร์ แถมยังแลบลิ้นเลียจิลอย่างนึกสนุกด้วย
“ดื่มนมก่อนนอนร่างกายจะได้แข็งแรงไงล่ะ” ฟัง.. ฟังมันพูดเข้า แล้วยังมีหน้ามาเลิกคิ้วรัวๆ อีก ฮ่ะๆๆ
“น้อยๆ หน่อย ไอ้หัวหลอด” แล้วก็ถูกป๊ะป๋าเบิ๊ดกะโหลกไปทีจนหัวคะมำเพราะความหมั่นไส้ แอบได้ยินไอ้กายพึมพำว่า ‘สมน้ำหน้า’ ด้วยความสะใจเบาๆ
“ป๊ะป๋าอ่ะ!” ซินเงยหน้ามามองป๊ะป๋าค้อนๆ จนคนอื่นพากันหัวเราะครืนลั่นห้อง
แต่ถึงจะเสียงดังกันแค่ไหน เอี้ยฟ้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลย..
เอาเถอะ มันคงจะง่วงจริงๆ
TBC. 
โพลล์
หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก] (อ่าน 1235546 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก