หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก]

[ormn]

 :m20:ป๋าน่ารักชอบมากซันนี่มีหึง

[sirikanda28]

ซันนี่กับเอี้ยฟ้าเมื่อ
ไหร่จะมา  อยากรู้ว่า
ซันนี่จะสอนฟ้ายังไง
 

[White Raven]

Chapter :: 19 :: เรียกอีกสิ?







“..หือ?” ผมตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ แต่ระหว่างที่เดินผ่านหน้าต่างกลับมายังเตียง สายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า..


ที่ระเบียงชั้นล่าง ตรงส่วนที่อยู่นอกตัวบ้าน ตรงนั้นมีเก้าอี้โยกอยู่ตัวหนึ่ง และตอนนี้ก็มีใครบางคนนั่งอยู่บนนั้น...กำลังโยกเก้าอี้เบาๆ


ทีแรกผมมองไม่ออกว่าเป็นใคร? เพราะท้องฟ้าคืนนี้ค่อนข้างมืด รู้เพียงอีกฝ่ายผินหน้าไปทางทะเลสีดำสนิทที่ไม่ยอมหยุดนิ่ง ..แต่พอเมฆที่บดบังเคลื่อนตัวผ่านไป แสงจันทร์ก็สาดส่องให้เห็นเส้นผมสีเงินปลิวไสวทอประกายอยู่ท่ามกลางความมืด


“..........” ผมหันไปมองคนบนเตียง เห็นซินยังคงหลับสนิท แต่ผมกลับไม่ค่อยรู้สึกง่วงแล้ว..


หลังจากที่เราเล่นวอลเล่ย์กันเมื่อตอนกลางวัน.. พอบ่ายแก่ๆ แดดเริ่มร่มลมเริ่มตกกำลังดี พวกเราก็ยกพลไปลงทะเลกัน แต่เล่นไปเล่นมาอีท่าไหนไม่รู้ จู่ๆ เอี้ยฟ้ากับไอ้กายก็เปิดศึกท้าแข่งว่ายน้ำกัน ..มีป๊ะป๋าอาสาเป็นกรรมการอย่างแข็งขัน ขณะที่อีเมย์บีทำตัวเป็นพริตตี้คอยโบกธง(มันนึกว่ากำลังแข่งรถกันอยู่หรือไง?)


พวกมันว่ายแข่งกันไปกลับหลายรอบก็ยังหาคนแพ้คนชนะไม่ได้ จนสุดท้ายก็หมดแรงนอนลอยน้ำตายด้วยกันทั้งคู่ ผมกับซินกลัวว่าซากศพของพวกมันอาจจะไปรบกวนระบบนิเวศแถวนั้นเข้า ก็เลยต้องลงไปช่วยกันลากขึ้นมาตากไว้บนฝั่ง แต่พอฟื้นคืนชีพอีกครั้งพวกมันก็ยังมีแรงกระโดดลงมาเล่นน้ำในสระกับพวกผมได้อีก ..ไม่รู้ไปโด๊ปอะไรมา อึดกันเหลือเกิน


ตอนหัวค่ำเรามีปาร์ตี้บาร์บีคิวซีฟูดส์กับพวกข้างบ้าน ทั้งกิน ทั้งดื่ม ร้องเพลง เล่นกีตาร์ แล้วก็ฮากับท่าเต้นบ้าๆ บอๆ ของเมย์บี สกาย แล้วก็น้องนิล ส่วนป๊ะป๋าก็สนทนาเรื่องกล้องอย่างออกรสกับคุณแก้ว รู้สึกว่าคุณแก้วจะเป็นช่างภาพมือสมัครเล่น ชอบถ่ายรูปเป็นงานอดิเรก พอได้เจอช่างภาพอาชีพตัวจริงเสียงจริงอย่างป๊ะป๋าก็เลยขอฝากตัวเป็นศิษย์ พูดคุยสอบถามหาความรู้เพิ่มเติมเป็นการใหญ่


กว่างานเลี้ยงจะเลิกก็สี่ทุ่มเกือบห้าทุ่ม ถึงจะยังไม่ดึกมากนัก แต่พวกเราที่บ้าพลังกันมาทั้งวันก็แทบจะต้องคลานขึ้นบันไดบ้านกันเลยทีเดียว..


เรามีปัญหานิดหน่อยตอนกำลังจะกลับเข้าบ้าน เพราะซินที่ดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับการดื่มมากไปนิด เริ่มออกอาการแอลกอฮอล์ไปบล็อคระบบการทำงานของสมอง พวกเราบอกให้เข้าบ้านก็ไม่ยอม ดื้อแพ่งจะลงทะเลให้ได้ ตอนที่กำลังลากซินผ่านสระว่ายน้ำ ป๊ะป๋าก็เกิดปิ๊งไอเดียดีๆ ที่จะช่วยให้ลูกชายคนรองสร่างเมาด้วยการถีบมันลงสระว่ายน้ำซะเลย พอมันจะโผล่ขึ้นมาโวยวาย ป๊ะป๋าก็จับหัวมันกดน้ำอีกตั้งสามสี่รอบ ผมล่ะกลัวว่ามันจะตายก่อนได้สติจริงๆ


แต่ดูเหมือนวิธีป่าเถื่อนของตาลุงโรคจิตตาใสจะใช้กับซินได้ผล เพราะหลังจากถูกป๊ะป๋าทารุณกรรมจนหนำใจ มันก็สามารถปีนขึ้นจากสระเองได้ และเดินเข้าบ้านไปโดยที่ใครก็ไม่ต้องประคอง..


ตอนนั้นผมสาบานกับตัวเองเลยว่า ผมจะไม่มีวันเมาต่อหน้าป๊ะป๋าเด็ดขาด! ไม่..แน่นอน




คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง.. ที่ผมไม่ทันสังเกตเห็นตั้งแต่แรกคงเพราะว่าท้องฟ้ามีเมฆมากไปหน่อย แต่พอเมฆหมอกเริ่มคล้อยหายไป แสงสว่างสุกใสของพระจันทร์ก็กลับมาทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม...จนน่าแปลกใจ


แสงของมันทำให้ร่างสีขาวที่อยู่บนเก้าอี้โยก...ดูงดงามราวกับภาพฝัน


ผมไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงของคนบนเตียงเอ่ยถามงัวเงีย


“ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ ซันนี่?”


“อื่อ.. นิดหน่อย” ผมหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถาม แต่เดินไปล้มตัวนอนที่เดิม ซินพลิกตัวมาเกยคางไว้กับไหล่ผม และพาดแขนกอดเอวผมไว้หลวมๆ


“ดูอะไรเหรอ?” ซินถามงึมงำ


ผมยิ้มกับตัวเอง ร่างสีขาวกระจ่างที่ราวกับเรืองแสงได้นั้นยังคงติดค้างอยู่ในห้วงความคิด ก่อนจะตอบซินไปเบาๆ “..แองเจิ้ล”


“อือ” ซินตอบรับในลำคอ เข้าใจว่าสติสัมปะชัญญะตอนนี้น่าจะเอนเอียงไปทางหลับมากกว่าตื่น


“ซิน.. กูมีอะไรจะบอก”


“หือ?” คนง่วงครางเป็นเชิงถาม



“คนที่กูชอบน่ะ.....”
 





เจ็ดโมงเช้า..


ผมเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับเสื้อคลุมอาบน้ำ ตั้งใจว่าจะมาว่ายน้ำให้ร่างกายสดชื่นเสียหน่อย แต่ระหว่างที่เดินผ่านโรงรถก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อไม่เห็นลัมโบร์กินีสีขาวจอดอยู่ในนั้น ..ก็ไม่รู้ว่าเจ้าของมันจะรีบออกไปไหนตั้งแต่ไก่โห่ ...หรือมันจะออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว?


ผมเดินไปก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนถึงสระว่ายน้ำ แล้วก็ต้องแปลกใจเป็นรอบที่สอง เมื่อเห็นคนที่ตัวเองคิดว่าออกไปข้างนอกนั้นกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในสระอย่างสบายใจไร้กังวล


“อรุณสวัสดิ์ ซันนี่” เอี้ยฟ้าเอ่ยทักทันทีที่หันมาเห็นผม ก่อนจะว่ายมาเกาะขอบสระใกล้ๆ กับที่ผมยืนอยู่ “..ตื่นเช้านะ”


“อือ..” ผมพยักหน้ารับส่งๆ ยังงงไม่หายว่ามันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง? “ทำไมมึงมาอยู่นี่ล่ะ?”


“อ้าว.. ก็กูอยากว่ายน้ำ กูก็ต้องมาอยู่ที่สระว่ายน้ำดิ...หรือมึงจะให้กูไปอยู่ในครัว?” มันพูดเนิบๆ ด้วยสีหน้ามึนๆ ตามปกติ “..แบบนั้นมันก็ไม่ใช่นะ ซันนี่”


กวนส้นตีนแต่เช้าเลยนะมึง! ..ผมรู้สึกคันตีนยิบๆ ขึ้นมาทันที เลยกะจะเอาปลายคางมันมาช่วยเกาให้เสียหน่อย แต่นอกจากผมจะเตะพลาดเป้าเพราะมันดันเสือกแสนรู้หลบทันแล้ว  ผมยังถูกมันย้อนศรด้วยการคว้าข้อเท้าเอาไว้ ก่อนจะออกแรงกระชากจนผมเสียหลักตกลงไปในน้ำทั้งที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อคลุมเลย ..เวรของกรรมจริงๆ กู


ผมที่ไม่ทันเตรียมใจจะลงสระก็เลยได้กินน้ำไปหลายอึก โผล่พ้นผิวน้ำมาได้ก็พบว่าตัวเองตกอยู่ในวงแขนของอีกฝ่ายแล้ว ใบหน้าของคู่กรณีอยู่ใกล้มากเสียจนมองไม่ถนัดตา แถมยังมีแนวโน้มว่าจะใกล้เข้ามาอีกเรื่อยๆ ไม่ต้องใช้เซลล์สมองส่วนไหนคิดวิเคราะห์ก็พอจะเดาออกว่าเอี้ยฟ้ามันอยากจะทำอะไรต่อ


แต่อย่าคิดว่าคนอย่างซันชายน์จะง่ายขนาดนั้น!


ถึงกูจะยอมรับ(กับตัวเอง)ว่าชอบมึง แต่ไม่ได้แปลว่ากูจะยอมให้มึงทำตามใจนะโว้ย! แล้วเรื่องทำกูสำลักน้ำเนี่ย กูขอเอาคืนก่อน!


!!.. เอี้ยฟ้าถึงกับผงะเมื่อเจอวิชามารพ่นน้ำใส่หน้าของผม ก็ไอ้น้ำที่ผมกินเข้าไปโดยไม่ตั้งใจเมื่อกี๊นั่นแหล่ะ แม้จะกลืนเข้าไปแล้วบ้าง แต่ไอ้ที่ยังอมอยู่ในปากก็มี และอยากจะบอกด้วยว่ากูยังไม่ได้แปรงฟันเลย วะฮ่าฮ่า ..ไงล่ะมึง?


พอมันถอยออกไป ผมก็โจมตีต่อเนื่องด้วยการวักน้ำใส่หน้ามันรัวๆ จนมันต้องห่างออกไปอีกเป็นเมตร แต่ชั่ววินาทีที่ผมหยุดพักมือ มันก็กระโจนเข้าใส่ผมอย่างกับแมวตะครุบหนู ผมพยายามดีดตัวออกจากมันและกดหัวมันลงไปในน้ำ


..แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดหรอก


หลังจากปลุกปล้ำกันอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็มีแค่ผมคนเดียวที่อิ่มจนพุงกาง เพราะกินน้ำเข้าไปเยอะเกิน


“คิดจะฆ่ากูรึไง?” เอี้ยฟ้าถามพลางหัวเราะลงคอ


ขณะที่ผมตะเกียกตะกายว่ายมาเกาะขอบสระ ไอค่อกไอแค่กจนน้ำหูน้ำตาเล็ด หมดเรี่ยวแรงจะไปต่อกรกับสัตว์ประหลาดสายพันธุ์สะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกอย่างมัน ..ฮึ่ย! กูก็แค่คิด แต่มึงอ่ะ เอาจริงเลยนี่หว่า แมร่ง! เกือบขาดใจตายแน่ะ


“เป็นอะไรมากรึเปล่า?” เอี้ยฟ้าว่ายเข้ามาดูอาการผมใกล้ๆ เมื่อเห็นผมไอมากเกินไป มันใช้มือข้างหนึ่งช่วยปัดกลุ่มเส้นผมที่มาปกหน้าออกไป ส่วนมืออีกข้างก็ประคองใบหน้าผมไว้ “ซันนี่ หน้าตาแดงหมดแล้ว”


“เพราะใครล่ะ?” ผมย้อนถามตามขวาง พร้อมกับปัดมือมันออกแรงๆ ให้รู้ว่า..กูเคือง! ไออีกสองสามที แต่ยังไม่ทันหนีไปทางอื่นก็ถูกมันรวบตัวไปกอดไว้ก่อน 


ไม่รู้ว่าเสื้อคลุมของผมหลุดลอยหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าตอนนี้นอกจากส่วนล่างที่เป็นกางเกงว่ายน้ำแล้ว ที่เหลือระหว่างผมกับเอี้ยฟ้าก็มีแต่เนื้อกับเนื้อล้วนๆ เลยล่ะ


เอ่อ..นี่มันไม่ใช่สถาการณ์ที่ดีเท่าไหร่สินะ?


“ปล่อย!” ผมสั่งเสียงแข็ง ใช้มือดันอกอีกฝ่ายเพื่อเพิ่มช่องว่างระหว่างร่างกายของเรา แต่หน้ามึนอย่างมันคงจะยอมให้ความร่วมมือง่ายๆ หรอก เหอะ!


“ปล่อยน่า.. บ้านนี้ไม่ได้มีแค่กูกับมึงนะ” ผมเปลี่ยนวิธีพูดใหม่ พยายามดึงเอาหลักเหตุและผลแห่งคนปกติมาใช้ แต่ดันลืมไปสนิทว่าคนอย่างมันไม่ใช่อะไรที่จะใกล้เคียงกับคำว่า ‘ปกติ’ แม้แต่น้อย


“ถ้ามีแค่สองคนก็ไม่มีปัญหาใช่มั้ย?” มันพูดยิ้มๆ ขณะพยายามยื่นปากยื่นจมูกเข้ามานัวเนียกับร่างกายช่วงบนของผม ส่วนมือที่อยู่ในน้ำก็ลูบไล้สีข้าง เอว สะโพก และทำท่าจะเลยเถิดลงไปถึงก้น จนผมต้องรีบตะปบมือมันเอาไว้ แล้วถลึงตาใส่เป็นเชิงดุ


“ชักจะเยอะไปแล้วนะ” ผมว่า


“แค่นิดหน่อยเอง” มันเถียงหน้าด้านๆ


“เพื่อนเล่นเหรอ?” ผมมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง


“จะยอมเล่นด้วยมั้ยล่ะ?” มันต่อปากต่อคำพลางเบียดตัวเข้ามาใกล้อีกจนหลังผมไปชนกับขอบสระ


“ทะลึ่ง!” ผมเอากำปั้นทุบหัวหงอกๆ ของมันไปที มันตอบโต้กลับด้วยการคว้าจับมือข้างนั้นไว้ แล้วเอาไปกัดแบบเต็มปากเต็มคำเลย


“เจ็บนะ!” ผมถึงกับร้องลั่น จะชักมือกลับแต่มันก็จับไว้แน่น “มึงเป็นหมารึไงเนี่ย เอี้ยฟ้า?!”


“โฮ่ง” มันก็เห่าออกมาซะงั้น หน้าตาเฉยด้วย


ทำเอาผมเหวอไปเลย ก่อนจะสะดุ้งโหยงกับปลายลิ้นอุ่นชื้นที่กำลังไล้เลียหยอกเย้าปลายนิ้วของผม..ทีละนิ้ว...ทีละนิ้ว..อย่างไม่รีบร้อน


“..........” ผมรู้ว่าผมควรจะชักมือกลับมาซะ แต่ร่างกายกลับหยุดนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด ดวงตาสีดำสนิทที่จ้องมองมาทำให้ผมไม่อาจละสายตาไปไหนได้ ...ผมทำได้เพียงแค่กลืนน้ำลายตัวเองเท่านั้น


“ฟ้า...” ผมตั้งใจจะพูดว่า ‘ฟ้าประทาน’ ผมตั้งใจจะบอกให้เขาหยุด แต่เสียงของผมไม่รู้ว่ามันแหบหายไปไหนหมด มันจึงหลุดรอดเหลือออกมาเพียงแค่นั้น


แต่นั่นกลับทำให้เจ้าของชื่อหยุดชะงัก ดวงตาสีดำที่มักจะดูเซื่องซึมอยู่เสมอเบิกกว้างขึ้นเป็นครั้งแรก เขามองผมเหมือนเห็นเป็นสิ่งประหลาด


ก่อนจะเอื้อนเอ่ยสิ่งที่ผมก็ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินเหมือนกัน..


“พูดอีกได้มั้ย?” เขาพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ “เรียกแบบเมื่อกี๊อีกสิ”


“ห๊ะ?” ผมหลุดปากอย่างไม่เข้าใจ ลืมขัดขืนอีกฝ่ายที่ขยับเข้ามากอดเสียสนิท


“นอกจากคุณขลุ่ยแล้ว..” พูดพลางก้มลงพรมจูบแถวลาดไหล่ของผมไปพลาง “ซันนี่เป็นคนแรกเลย...ที่อยากให้เรียกแบบนั้น”


“..เรียกอีกนะ” ดวงตาสีดำลึกล้ำมองสบกับผมอีกรอบอย่างร้องขอ “เรียกว่า..ฟ้า”


ผมรู้สึกราวกับเห็นเด็กตัวเล็กๆ ถูกทิ้งให้นั่งร้องไห้คนเดียวอยู่ในนั้น..


มันอาจจะเป็นเพียงการอุปทานไปเองของผม แต่ผมก็เอื้อมไปโอบหลังของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยมือทั้งคู่ ก่อนจะไปกระซิบเรียกที่ข้างหูอย่างต้องการปลอบประโลม 


“...ฟ้า” 


อีกฝ่ายตอบรับด้วยการกอดรัดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม “..เรียกอีกสิ”


“ฟ้า” ผมทำตามคำขอนั้นด้วยความเต็มใจ


“เรียกอีก..”


“ฟ้า..”


“อยากเห็นหน้า...อยากได้ยินเสียง...อยากสัมผัส...อยากกอด...อยากให้อยู่ข้างๆ ไปตลอด”  ฟ้าประทานผละตัวออก แล้วพูดพลางใช้นิ้วเกลี่ยไล้ไปตามข้างแก้มผม


“..ความรู้สึกที่ชอบใครซักคนมันเป็นแบบนี้รึเปล่า..?”


ผมยิ้มแทนคำตอบ แล้วค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปหาอีกฝ่ายที่กำลังขยับเข้ามาเหมือนกัน..




“ยะฮู้วววววว มาแล้วจ้า ฮันนี่~” ก่อนที่จะได้ใกล้ไปมากกว่านั้น เสียงแหกปากตะโกนของพี่ชายฝาแฝดของผมก็ดังขึ้น


ถัดจากเสียงก็เป็นก้อนเนื้อปริศนาขนาดใหญ่ลอยข้ามหัวพวกผมไป ตามด้วยการแตกกระเซ็นเซ่นซ่านของมวลน้ำในสระ
เกิดละรอกคลื่นซัดโถมเข้ามาจนผมต้องหันไปเกาะขอบสระเพื่อพยุงตัว ..พอหันกลับมาอีกที ไอ้คนที่เคยอยู่ข้างกันเมื่อครู่ก็หายหัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทราบเบาะแสอีกครั้งก็ตอนที่ได้ยินเสียงซินเซียร์ร้องโวยวายขอความช่วยเหลือ เนื่องจากกำลังจะถูกฆาตรกรรมอำพลางด้วยการกดให้จมน้ำตาย โดยฆาตกรใจโหดนามว่า


..เอี้ยฟ้าประทาน!


“เฮ้ย!” จังหวะที่ผมกำลังว่ายน้ำไปช่วยชีวิตพี่ชาย เสียงของใครอีกคนก็ดังขึ้นด้วยความตกใจ ตามมาด้วยเสียงกระโจนลงน้ำ
พอผมไปถึงจุดเกิดเหตุก็เห็นไอ้กายโผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำพอดี มันตรงไปยื้อร่างของซินขึ้นมา ผมก็เลยต้องไปล็อคคอไอ้เอี้ยฟ้าก่อนที่มันจะพลั้งมือฆ่าฝาแฝดของผมไปจริงๆ


“อ๊ายยยย เล่นอะไรกันอ่ะ? เล่นด้วย~” เหตุการณ์กำลังชุลมุลชุลเก อีเมย์ก็โผล่ออกมาจากบ้านอีกคน มันกระโดดลงน้ำแล้วถลาเข้าหาเอี้ยฟ้าหวังหาเศษหาเลยตามประสา


แต่เป้าหมายถึงกับผวา เอี้ยฟ้าปล่อยมือจากซิน เอี้ยวตัวหลบอีเมย์ แล้วอาศัยจังหวะที่เมย์บีเสียหลักจับมันกดน้ำเป็นรายต่อไปซะเลย


“หนอยแน่!” ซินขึ้นสู่ผิวน้ำพร้อมกับความอาฆาตแค้น ระหว่างที่เอี้ยฟ้าวุ่นวายหมายฆ่าล้างพันธุ์กะเทยอยู่นั้น ซินก็พุ่งตัวเข้าไปเอาคืนเอี้ยฟ้าด้วยการกดหัวมันลงไปในน้ำบ้าง


“ผมเล่นด้วยซี่~” ไอ้น้องนิลที่ปีนกำแพงข้ามมาจากข้างบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ก็กระโดดลงมาแจมแบบไม่รู้สี่รู้แปดอีกคน..


สงครามขนาดย่อมกลางสระว่ายน้ำเลยต้องดำเนินต่อไปอีกพักใหญ่ โดยที่ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหนแล้ว จับกันกดน้ำให้อุตลุดไปหมด เป็นที่สนอกสนใจของสาวๆ บ้านข้างๆ ที่ปีนกำแพงขึ้นมายืนมองกันหน้าสลอน


“พวกพี่ชายข้างบ้านนี่ตลกกันดีนะ” เสียงพูดกลั้วหัวเราะนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นของน้องพลอยหรือน้องเพชร


“เค้าว่าน่ากลัวออก ..ตัวยังไม่เข็ดอีกหรือไง?”


โอเค.. อันหลังนี้ผมแน่ใจว่าน่าจะเป็นน้องเพชรที่ยังขยาดพวกเราไม่หายตั้งแต่เมื่อวาน
 

(ต่อ)

[White Raven]

(ต่อ)


“วันนี้ป๊ะป๋าว่าจะไปเพลินวาน มีใครสนใจจะไปด้วยกันมั้ยเอ่ย?” ป๊ะป๋าพูดขึ้นระหว่างที่กำลังนั่งทานมื้อเช้ากันพร้อมหน้า


“เพลินวาน?” ผมทวนคำถามอย่างสงสัย หันไปมองทางซิน เจ้านั่นก็ได้แต่ยักไหล่และส่ายหัว


“ที่มีพวกร้านค้าบรรยากาศเก่าๆ น่ะเหรอครับ?” ไอ้กายถามป๊ะป๋า


“อื้ม เห็นคุณแก้วบอกว่านี่นั่นมีทั้งขนม ของเล่น ของใช้ สมัยที่พวกเราเป็นเด็กขายด้วยล่ะ ป๊ะป๋าเลยว่าจะไปเดินดูซักหน่อย ..ลำรึกความหลังไง” ป๊ะป๋าพูดอย่างกระตือรือร้น


อ้อ.. ผมรู้แล้วล่ะว่าเมื่อเช้ารถเอี้ยฟ้าหายไปจากโรงจอดได้ยังไง.. ก็เพราะป๊ะป๋าเป็นคนขับไปน่ะสิ เห็นว่าขับไปกินลมชมวิวชมเมืองแถวนี้แหล่ะ แล้วก็ไปหาที่ถ่ายรูปสวยๆ ด้วย ออกไปตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นโน่น กลับมาอีกทีก็แปดโมงเกือบเก้าโมง.. ถึงเวลามื้อเช้าพอดีเลย


“พวกเราเหรอ?” เสียงอีเมย์พึมอย่างไม่ค่อยแน่ใจ


ผมหลุดขำออกมาเบาๆ ไม่เนียนนะป๊ะป๋า ไม่เนียน ฮ่ะๆๆ


“ของเก่าๆ กับคนแก่ๆ สินะ” ซินมองหน้าเจ้าของไอเดียยิ้มๆ


“ไหน? ใครแก่?” ป๊ะป๋าตีหน้าซื่อตาใสทำเป็นไม่เข้าใจความจริงขึ้นมาทันที ก่อนจะหันไปถามไอ้กาย “สกายเหรอ?”


“บ่แม่นๆ ผมเด็กที่สุดในกลุ่มนี้นะ ป๊ะป๋า” คนถูกทักรีบปฏิเสธ


แต่ก็จริงล่ะนะ ไอ้กายมันเกิดปลายปีโน่น ในกรุ๊ปนี้มันเด็กสุดแหล่ะ


“งั้นเมย์บี?” ป๊ะป๋ายังไม่ยอมแพ้ โบ้ยความแก่ไปให้อีเมย์บ้าง


“ม่ายช่าย..” อีนั่นก็พูดทั้งที่ขนมปังเต็มปาก “เมย์เกิดสิงหานะป๊ะป๋า เกิดทีหลังฝาแฝดของป๊ะป๋าตั้งเดือนนึงแน่ะ”


“งั้นก็ฟ้าน่ะสิ?” ป๊ะป๋าหันไปหาคนที่เหลือเป็นคนสุดท้ายของบ้าน “ฟ้าเกิดเดือนไหนล่ะ?”


เอี้ยฟ้าค่อยๆ เงยหน้าง่วงๆ ของมันขึ้นจากจานอาหาร.. ผมล่ะสงสัยจังว่าเมื่อกี๊มันนั่งสวดส่งวิญญาณให้เบคอนอยู่หรือไง? ถึงได้ไม่สนใจฟังที่พวกเรากำลังคุยกันเลย


มันไล่ลูกตาดำๆ มองหน้าพวกเราทีละคนเหมือนกำลังโหลดข้อมูล พวกเราเองก็จ้องมันอย่างจดจ่อเหมือนกัน(ลุ้นว่ามันจะตอบอะไร) แต่สุดท้ายแทนที่มันจะตอบ มันเสือกเอาส้อมจิ้มเบคอนที่เหลือชิ้นเดียวในจานแล้วเอาเข้าปากเคี้ยวหน้าตาเฉย


“หมดแล้ว...แบ่งให้ไม่ได้หรอก” มันพูดทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่


โถ... นี่มึงคิดว่าที่พวกกูมองเพราะพวกกูอยากจะแย่งมึงกินหรือไง? ไอ้บ้าเอ๊ย! ไม่ได้ฟังที่ชาวบ้านเขาคุยกันจริงๆ สินะ เชื่อมันเลย..


นอกจากบ้าแล้วยังจะงกของกินอีก เกิดมาเพิ่งเคยเจอ เหอะๆ


“ฮ่าๆๆๆๆ” ป๊ะป๋ากับซินตบโต๊ะหัวเราะชอบใจกันใหญ่เมื่อรู้ว่าเอี้ยฟ้ามันเข้าใจไปทางไหน


“ไม่ใช่ๆ” ป๊ะป๋าพยายามจะหยุดหัวเราะ แล้วถามต่อ “ป๊ะป๋า..ฮ่ะๆ..ป๊ะป๋าถามว่า...ฟ้าเกิดเดือนไหน?”


“อ้อ..” มันทำหน้าเก็ทขึ้นมาทันที “กุมภา..”


“เห็นมั้ย?! ป๊ะป๋าว่าแล้ว” ปะป๋าร้องขึ้นอย่างดีใจ “ฟ้าคือคนที่แก่ที่สุด เพราะป๊ะป๋าเกิดเดือนมีนา”


“ตลกละ ..มีนา ยุค 70 จะเด็กกว่า กุมภา ยุค 90 ได้ไง? นี่ใช้ลิ้นไก่หรือไส้ติ่งคิดอ่ะ ป๊ะป๋า?” ซินว่าเข้าให้


“สร้างสรรค์ดีออก” ป๊ะป๋าพูดอย่างไม่สะทกสะท้านพลางตักอาหารปาก 


“ว่าแต่เมื่อกี๊เราคุยเรื่องเพลินวานกันอยู่ แล้วออกทะเลมาเรื่องคนแก่ไม่ยอมรับความจริงได้ไงเนี่ย?” ผมชักสงสัย


“มาทะเลก็ต้องออกทะเลดิ” ไอ้กายก็พูดไปยัดขนมปังใส่ปากไป


“ช่าย~ แต่ป๊ะป๋ายังไม่แก่หรอกนะ” ตาลุงก็ยังยืนยันคำเดิม


“แถวนี้เค้ามีเรือประมงด้วยเหรอ?” เอี้ยฟ้าถาม มือก็พยายามเอื้อมข้ามโต๊ะมาแย่งเบคอนในจานผม ..ก็เลยโดนส้อมฟาดไป


“อย่าพยายามเลย หนังหน้ามันฟ้อง..” ซินพูดไปก็สร้างสรรค์ผลงานศิลปะจากซอสมะเขือเทศบนจานที่ว่างเปล่าของตัวเองไป


“น่าจะออกไปตั้งแต่ตีสี่ตีห้าแล้วมั้ง” ไอ้กายออกความเห็น


“เมื่อคืนฝันว่าสู้กับปีศาจหอยนางรม สงสัยเมื่อวานจะกินมากไป” อีเมย์เล่า


“เคยเห็นในทีวีเค้าตกหมึกได้ก็กินกันสดๆ ตรงนั้นเลย” เอี้ยฟ้าก็เล่าบ้าง


“ถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าอายุเท่าไหร่” ป๊ะป๋ายิ้มแป้น


“ล็อบสเตอร์เมื่อวานก็อร่อย” ซินพยักหน้าหงึกๆ


“หนวดยังดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่เลย” เอี้ยฟ้าว่า


“แสดงว่าดูแลตัวเองดี” ไอ้กายสรุป


“..........”  ผม..นั่งฟังเงียบๆ


จริงๆ นะ ผมล่ะสงสัยจังว่าคนพวกนี้กำลังคุยอะไรกันอยู่..?


แล้วมันรู้เรื่องกันไหม??




 

“ไม่ไปด้วยกันจริงๆ เหรอ ซันนี่?” ซินถามผม ระหว่างเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปเพลินวานกับป๊ะป๋าและคนอื่นๆ


“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ” ผมนอนเหยียดยาวอย่างเกียจคร้านอยู่บนเตียง “บรรยากาศเก่าๆ เก๊ๆ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจเลย คนก็เยอะ อากาศก็ร้อนอีก กูว่ากูขอนอนสบายๆ อยู่ที่นี่ดีกว่า”


“ไปถ่ายรูปไง เอาไว้เป็นความทรงจำ” ซินพยายามโน้มน้าว ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ


“กับใครล่ะ?” ผมถามยิ้มๆ “ถ้ากับมึงคงไม่จำเป็น เพราะถึงยังไงเราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งชีวิตอยู่แล้ว”


“ก็..จริง” ซินยิ้มบ้าง แล้วเอามือมาขยี้หัวผม ก่อนที่แววตาขี้เล่นจะเปลี่ยนเป็นจริงจัง “..ซันนี่ของพี่”


“หือ?” ผมเลิกคิ้วแปลกใจ


“ที่พูดเมื่อคืนน่ะ เรื่องจริงใช่มั้ย?” ซินถามสีหน้านิ่ง


“ไม่เห็นด้วยตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วนะ” ผมยิ้มบางๆ พลางยื่นมือขึ้นไปแตะแก้มของอีกฝ่าย


“เปล่าซักหน่อย..” ซินเบ้ปาก ก่อนจะซบหน้าลงมาที่ไหล่ของผม พูดเสียงอู้อี้ “แค่รู้สึกว่ามึงจะไม่ใช่ของกูแค่คนเดียวอีกแล้ว..”


“ไม่เอาน่า..” ผมตบหลังคนขี้อ้อนเบาๆ “คราวเหมยลี่ไม่เห็นมึงเป็นแบบนี้เลย”


“มันไม่เหมือนกันนี่หว่า” ซินเถียงอุบอิบ


“ซิน...รู้ใช่มั้ยว่ามึงคือคนที่กูรักที่สุด?” ผมดันตัวซินขึ้นเพื่อที่จะได้มองตากัน ซินเลยต้องเท้าแขนไว้ข้างหัวผม


“..........” ซินได้แต่มองผมนิ่ง ไม่คิดจะโต้ตอบอะไร


ผมเลยพูดต่อ “ไม่ว่ากูจะไปรักใครอีกกี่คน แต่คนที่รักที่สุดก็มีแค่มึงคนเดียว ..รู้ใช่มั้ย?” 


คราวนี้ซินยอมพยักหน้า ผมเลยค่อยยิ้มได้ 


“ถ้างั้นก็เลิกกังวลได้แล้ว..” ผมบอกแล้วยื่นหน้าขึ้นไปจูบคนข้างบนเพื่อให้มั่นใจว่าผมจะไม่มีวันหนีหายไปไหน และไม่เกินเสี้ยววินาทีผมก็ถูกกดลงกับเตียงเหมือนเดิม ตามมาด้วยปลายลิ้นอุ่นชื้นของอีกฝ่ายที่รุกเร้าเข้ามาหนักกว่าทุกที..


“อือ..”


เราไม่ได้จูบกันแบบนี้บ่อยนักหรอก.. บางทีมันอาจเป็นเพราะท่าทีของผมที่ทำให้ซินกลัวมากกว่าครั้งไหนๆ


กลัวว่าอาจจะถูกแย่งความรักทั้งหมดไป... กลัวว่าอาจจะถูกทิ้งให้ต้องอยู่คนเดียว..ถ้าเป็นแบบนั้นซินคงอยู่ต่อไม่ได้แน่ แต่ตัวผมเองก็ไม่ต่างอะไรกันนักหรอก ถ้าไม่มีซินผมก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน..


ผมเองก็เคยกลัวว่าจะถูกทิ้งเหมือนกัน...


แม้ต่างฝ่ายต่างก็รู้ดีว่ามันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่ ..แต่บางครั้งเราก็ไม่อาจห้ามความคิดงี่เง่านั่นได้


การสัมผัสกันและกันของพวกเราจึงเหมือนเป็นการยืนยันความมีตัวตนของอีกฝ่าย..



นายยังอยู่ตรงนี้ใช่ไหม?


ใช่ ฉันยังอยู่ตรงนี้
 





หลังจากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอยู่หลายตลบก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลับ ผมเลยตัดสินใจลงมาข้างล่างเพื่อจะไปเดินเล่นที่ชายหาด หรือไม่ก็ไปเล่นกับพวกข้างบ้าน น่าจะดีกว่าอยู่เบื่อๆ เซ็งๆ คนเดียว ตอนนี้บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความเงียบสงบ ..ผมเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้เองว่าบ้านพักหลังนี้มันใหญ่น่าดูชมเมื่อต้องอยู่ตามลำพัง


ก่อนจะออกจากบ้านผมต้องเดินผ่านห้องนั่งเล่น.. ทีแรกก็เดินผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไรหรอก แต่เหมือนหางตาจะเห็นอะไรแว้บๆ เลยต้องถอยกลับมามองอีกรอบอย่างสังเกตสังกาเสียหน่อย


ตรงนั้น...บนโซฟาตัวยาว มีกองหมอนนับสิบใบวางทับถมกันอยู่ ทั้งหมอนอิง หมอนหนุน ถูกขนลงมาวางรวมกันไว้ตรงนั้น..
แล้วก็มีเท้าคู่หนึ่งโผล่ออกมาจากกองหมอนเหล่านั้นด้วย!


ผมขยับเข้าไปดูใกล้ๆ เริ่มใจตุ๊มๆ ต่อมๆ คงไม่ใช่ว่ามีใครเอาศพมาซุกไว้ที่นี่หรอกนะ? เหอๆ แต่พอลองเข้าไปใกล้ๆ ก็ได้ยินเสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ..แค่หลับ?


ใครวะ..? ผมเริ่มลงมือคุ้ยเขี่ยหมอนออกไปทีละใบๆ จนสุดท้ายก็ได้เห็นเอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ นอนคว่ำเอียงหน้าหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ ..?


สงสัยว่าหมอนพวกนี้จะเป็นฝีมือของพวกที่เพิ่งจะออกไปเพลินวานกันแน่ๆ เห็นว่าหลับสนิทก็เลยอยากแกล้งกันล่ะสิ ฮ่ะๆๆ ไอ้นี่ก็ไม่ได้รู้ตัวเล้ย ปล่อยให้เขาแกล้งสนุกสนานกันไป เกิดขาดอากาศหายใจตายไปจะว่าไงล่ะเนี่ย?


ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับที่เอี้ยฟ้านอนอยู่ พอมาดูใกล้ๆ หน้าเวลาหลับของหมอนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ 


“..........”


อืม.. ผมว่าผมพอจะเข้าใจนะว่าทำไมคนอื่นๆ ถึงได้อยากแกล้งมัน..


ผมใช้นิ้วคีบจมูกมันอย่างอดไม่ได้ มันครางไม่พอใจในลำคอ “อือ..ฮึ..”  ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทาง แล้วก็นิ่งไปอีก


“ฮะฮะ..” ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างเอ็นดู


อะไรจะง่วงขนาดนั้น..? จริงสิ เมื่อเช้านี้มันก็ออกมาว่ายน้ำตั้งแต่เช้า แถมเมื่อคืนผมยังเห็นมันนั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้โยกตรงระเบียงตอนดึกดื่นอีก..


แล้วตกลงว่าเมื่อคืนมันไม่ได้นอนหรือไงนะ? ..ถึงหลับได้หลับดี


แล้วทำไมมันถึงไม่นอนตอนกลางคืนล่ะ? หรือจะถูกป๊ะป๋าแกล้ง? ..ไม่น่าๆ  ถึงจะชอบทำอะไรแปลกๆ แต่ป๊ะป๋าก็เป็นคนรู้เวลาน่า
แล้วมันเพราะอะไรกัน?


“..........” จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเคยเห็นมันหลับ(..แบบจริงจังอ่ะนะ ไม่นับที่มันแหลเนียน) ..ขนตายาวดีจัง...ผิวก็ดี...ขาวอมชมพูเชียว...เนียนนุ่มมือดีด้วย..อย่างกะผิวเด็กแน่ะ...ริมฝีปากนี่ก็...นิ่มจัง..


เอ้อ.. ผมรีบชักมือกลับเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเพลินไปหน่อยแล้ว


ถ้าเพียงแต่ปิดดวงตาสีดำมืดมิดคู่นั้นลงซะ ..ฟ้าประทาน ทามิยะ ก็ดูไม่ต่างไปจากคนทั่วไปสักเท่าไหร่หรอก.. ดูไม่เป็นพิษเป็นภัย...ไร้ความรู้สึกว่ากำลังถูกคุกคาม แต่ถ้าเป็นแบบนั้น...


ผมจะยังรู้สึกสนใจเขาขนาดนี้หรือเปล่านะ?


“............”


ฮื่อ.. มองไปมองมาก็ชักจะง่วงเหมือนกันแฮะ ผมหันไปหยิบหมอนหนุนมาใบนึง วางเทินไว้บนหลังของคนหลับ แล้วซบหน้าของตัวเองตามลงไป




อืม นอนตรงนี้ก็คงไม่เลวหรอกมั้ง..               









TBC.

[wolfram]

 

เค้าฟังกันรู้เรื่องหรอเนี่ย...คุยกันคนละเรื่องเลย!! 

ฟ้ากับซันนี่น่ารัก!!

รอตอนพิเศษค่ะ!! 

 

[ormn]

 :L2:ขอให้สอบได้นะจ๊ะสู้ๆๆๆๆๆจะเป็นกำลังใจให้ :L1:จะรออ่านนะ

[i-love-you]

555+  คนแต่งอินดี้ มาก อ่ะ

[BitterSweet~]

เอี้ยฟ้าอ่า.. น่ารักขึ้นทุกวัน

สงครามจับกดน้ำในสระท่าทางน่าสนุกเนอะ

ไม่มีตอนพิเศษไม่เป็นไรค่ะคนเขียน

ขอแค่แวะมาบอกว่าผลสอบเป็นอย่างไรบ้าง

หวังว่าคงเป็นข่าวดีนะคะ

และอัพ 50% ที่เหลือเร็ว ๆ ^^

[♫~Eristneth~♪]

อ๊าก 
กำลังจะ...เเล้วเชียว 

[-Otto-]

ฟ้า 

[amito]

ซันนี่เริ่มเผลอตัวบ่อยๆกับเอี้ยฟ้าแล้วนะ เอาน่า อะไรจะเกิดก้อปล่อยมันไป ตอนนี้ขอทำตามหัวใจตัวเองก่อนละนะ

[fuku]

กดบวกและให้เป็ดเพราะคุยกันท้ายเรื่องเลยนะเนี่ย


วาเลนไทน์แล้วไงฟระ ก็แค่วันกุหลาบแพง เชอะ!!

[iforgive]

ฟ้าน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ 

[moredee]

เพราะคนอ่านก้อโสด เลยอยากอ่านตอนพิเศษ หลังจากคนแต่งรู้ผลสอบแล้วก้อได้

[nunamicky]

หวานอยู่ดีๆ ซินเซียไม่น่ามาขัดจังหวะตอนนี้เลย
ฟ้า...ฟ้า...ฟ้า...
เพ้อไปแล้ว

[sirikanda28]

ไม่มีตอนพิเศษก็
ช่าง  แต่มาต่อฟ้า
เยอะ ๆ ก็แล้วกัน
 

[tumtok]

เกือบแล้วเชียว
อาซินลื้อไม่น่าโผลมาเลย

[NOoTuNE]

โอยยยย ตายๆๆๆ เป็นพี่ พี่ตายตรงนั้นแน่ๆเลย ซันนี่

โดนเชื่ยฟ้าพูดใส่แบบนั้น เพราะเป็นเชื่ยฟ้าคำพูด ซื่อๆตรงๆ มันถึงหวานและจริงใจกว่าใครๆ โอยยย ละลาย



ส่วนตอนพิเศษ ทำไมต้องมี วันนั้นมันทำไม ก็แค่วันๆนึงในเดือนกุมภา เนอะ 



--------------------------
 
กร๊ากกกกกกกก  เอออ สมแล้วที่มันคบกันได้ พูดกันคนล่ะเรื่องเดียวกัน

ซันนี่หลงฟ้า เข้าแล้ว 



คนเขียน ถ้าตอนพิเศษวันเกิดคุณชายฟ้าประทาน ก็โอเคเน๊ะ รออ่าน อยากอ่านนน

[Pupay]

ซินเนี่ย ขัดจังหวะจริง จิ๊จ๊ะ   
  นะคะ อิอิ

[u_cosmos]

อั๊ยยะ
สงสัยเอี้ยฟ้าจะเก็บกดมาจากตั้งแต่คราวป๊ะป๋ามาเซอร์ไพรส์ซะแล้วละมั้ง
อย่างนี้ทุกที!!!!!!!
สงสารเมย์บี


ซันนี่แน่ใจนะว่าจะได้นอนอย่างรอดปลอดภัยน่ะ
><

[pim_onelove]

“ความรู้สึกที่ชอบใครซักคนมันเป็นแบบนี้รึเปล่า..?”
.
.
.
โอ๊ยยยยยย กรี๊ดกับประโยคคำถามนี้จริงๆ //อายม้วน 

[ใบพลู]

สวัสดีค่ะ เป็นนักอ่านหน้าใหม่ ที่ไม่มีศาลหลักประจำการค่ะ
พอดี ได้ลองอ่านเรื่อง ตะวันร้ายที่รัก ตั้งแต่บทแรกจนบทล่าสุด (ตาแฉะแล้วแฉะอีก) ในที่สุดก็ทัน
และได้ลองอ่าน เรื่องBEMINE ใน UNDER the RORE แล้วค่ะ แต่พอดีตาไวแอบเห็นอีกเรื่องหนึ่ง
ไม่ทราบว่ามีรหัสให้อ่านมั้ยค่ะ



ขอบคุณค่ะ
  คนเขียน

[soda]

ฟ้าน่ารักอ่าาาาาาา
แน่ะๆๆๆมีการอ้อนให้ซินเรียกชื่อด้วยน้าาาาาาา
หวานกันมากเลยน้าาาาาาาาาา
โอ้ววววววววววว
ขอให้สอบผ่านแบบไร้กังวลเลยนะฮะ ^ ^

[zakimi]

ไม่มีตอนพิเศษไม่เป็นไรค่ะ   ขอแค่มาต่อตอนหลักไวๆก็พอ

[moobarpalang]

ฟ้าหน้ารักอะ

[cool_water]

ตามอ่านทันแล้ววววววว....
ตะลุยแบบตาเปียกแฉะ >w<

“ซันนี่เป็นคนแรกเลย...ที่อยากให้เรียกแบบนั้น”

ชอบประโยคนี้มากกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วหัวใจเต้นตึ๊กๆ แบบแรงสุดๆ

ฮรื่อออออ....
ชักจะหวานเกินไปแล้วนะคะ!!!
>////////////////<

[pooinfinity]

ซินสมควรจะโดนกดน้ำ 555555555 ควรจริงๆ

[pare_140]

ฟ้าาา น่ารักไม่ไหวแล้ววว 

ขอให้วันประกาศผลสอบออกมาได้ดีๆน่ะค้าาา 

[Whatever it is]

คนแต่งค่ะ แต่งสเปมาเถอะค่ะ แล้วจะแช่ง เอ๊ย อวยพร  ให้ได้เกรดงามๆนะคะ   

[B_Story]

คนแต่งฮาาา 

ฟ้ากะซันนี่กะลังเข้าด้ายเข้าเข็มซินมาเป็นมารซะนี่ อดเลย