Chapter :: 09 :: 4 เป็นหวัด?“...กูหิวข้าว”นั่นเป็นประโยคแรกที่เอี้ยฟ้าประทานพูดออกมา หลังถูกผมกับซินช่วยกันลากขึ้นรถมาจนได้...จริงๆนะ
ใครที่กำลังนึกห่วงว่าไอ้เอี้ยฟ้าจะถึงที่ตายก่อนวัยอันควรนั้น...ผมบอกได้เลยว่า คุณเสียเวลานั่งกังวลไปเปล่าๆ ปรี้ๆ เพราะนอกจากมันจะไม่ตายแล้ว มันยังไม่เป็นเชี่ยอะไรเลยด้วยซ้ำ! กระดูกหักสักท่อนสองท่อนก็ไม่มีให้ผมได้ดีใจเลย อย่างมากก็แค่คิ้วขวาแหกมีเลือดซึมเล็กน้อยเท่านั้น! ..ชิ
แล้วที่เห็นมันนอนไม่ยอมลุกตอนนั้นก็เพราะว่ามัน..ง่วง!?
เหยดดดด นี่ถ้าพวกกูไม่ไปลากมึงมา มึงก็จะนอนฝันหวานอยู่ตรงนั้นต่อใช่ไหม? ...พระเจ้า เกิดมาก็เพิ่งเคยพบเคยเจอคนแบบมันนี่ล่ะ
ซินได้ยินแบบนั้นก็แทบจะลุกกระโดดถีบขาคู่ ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่ล่ะก็นะ ..ร่วงไปละ
อีกอย่างก็คือมันไม่มีแรง.. ที่มันไม่มีแรงก็เพราะว่ามัน..หิวข้าว! มันบอกว่ามันยังไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่มื้อกลางวัน และเหตุผลของการอดมื้อกลางวันก็เพราะว่ามัน..ลืม! มันลืมว่าต้องพักก่อนหนึ่งชั่วโมง แล้วค่อยขึ้นเรียน แต่มันเสือกไปนั่งรอในห้องเลกเชอร์ก่อนชาวบ้านชาวช่องเขาหนึ่งชั่วโมง
แล้วยังมีหน้ามาพูดอีกนะว่า..ก็สงสัยอยู่ว่าทำไมไม่มีคน? ..ตกลงนี่มันโง่หรือมันงั่งวะ? คณะเภสัชนี่เค้าตกไข่ปลาเข้าหรือไง? ทำไมถึงได้รับนักศึกษาเซ่อๆ แบบนี้เข้าไปเรียนได้? ..ฝากบอกคณะบดีปรับปรุงแก้ไขด่วนนะ!
กว่ามันจะสำนึกได้ว่าต้องกินข้าวก่อน เขาก็เริ่มเรียนกันละ ..เหลือเชื่อจริงๆ ใครเป็นเพื่อนไม่เตือนมันมั่งวะ?
ฟังถึงตอนนี้ซินเริ่มฮา ..ฮาความจั๊ดง่าวหาผู้ใดเทียบเทียมของไอ้บ้าฟ้าประทานนั่นแหล่ะ ซินถามต่อว่า..เพื่อนมันไปไหนหมด? ไม่มีใครบอกมันเลยเรอะ? มันก็ตอบว่า..ตอนเช้ามันมีเรียนวิชาของมหาลัย มันลงเรียนไม่ตรงกับเพื่อนมันสักคน ก็เลยยังไม่เจอใคร พอถามว่า..วิชาอะไร? มันบอก..ปรัชญา ทำเอาซินฮาอีกรอบ แล้วบอก..มึงได้เอ(A)แน่ๆ
ผมพยักหน้าเห็นด้วยหงึกๆ เคยได้ยินเขาพูดกันว่า ใครได้เอวิชานี้คบไม่ได้ มองหน้ามันแล้วก็คิดในใจ...มึงได้เอแบบนอนมาเห็นๆ เลยว่ะ เอี้ยฟ้าประทาน
จากที่ตั้งใจจะพาไปโรงพยาบาล ซินก็ต้องเปลี่ยนทิศทาง หักพวงมาลัยเข้าร้านบะหมี่เกี๊ยวข้างทางแทน.. ก็ไม่ใช่ว่าซินมันใจดีอยากบริการเอี้ยฟ้าเพราะเห็นว่ามันฮาหรอกนะ แต่เพราะตัวมันเองก็หิวด้วยน่ะ ทั้งที่เพิ่งออกจากร้านซิสเลอร์มาแท้ๆ ..ซินบอกว่ามื้อนั้นมันเผาผลาญหมดไปกับพวกเด็กช่างแล้ว
ทันทีที่เดินลงมาจากรถ ทั้งคนขายบะหมี่เกี๊ยว คนกินบะหมี่เกี๊ยว คนเดินผ่านร้านบะหมี่เกี๊ยว รวมทั้งร้านข้างเคียง ต่างก็หันมองเราสามคนเป็นตาเดียว ไม่ใช่ว่ารัศมีซุป’ตาร์มันไปแยงลูกกะตาของผู้คนแถวนั้นเข้าหรอก แต่เพราะสภาพเยินๆ ของเราแต่ละคนต่างหาก ที่ดึงดูดความสนใจของคนพวกนั้นได้อยู่หมัด
โดยเฉพาะเอี้ยฟ้านี่เยินเป็นพิเศษกว่าใครเพื่อน เสื้อนักศึกษาของมันมีแต่รอยรองเท้าเต็มไปหมด ละลานตา นานายี่ห้อ นั่งนับกันเล่นๆ ระหว่างรอบะหมี่ที่สั่งได้เลย ..แต่ตัวมันเองหาได้แคร์ไม่ ใครจะมองยังไงมันไม่สน ไอ้เอี้ยฟ้าลงจากรถได้ก็รีบเดินตรงดิ่งไปสั่งหมี่เกี๊ยวหมูแดงเยอะพิเศษอย่างหิวโหย
เชื่อแล้วว่าหิวจริง เหอๆ
ว่าแต่.. ท่าทางมันก็ดูคุ้นเคยกับร้านข้างทางแบบนี้ดีนะ เห็นอยู่คอนโดไฮโซแบบนั้นก็นึกว่าจะเป็นพวกคุณชายติดหรูซะอีก
ระหว่างนั่งรอบะหมี่ซินก็สัมภาษณ์ถึงสาเหตุที่มันไปมีเรื่องกับเด็กช่างกล
เอี้ยฟ้าเล่า(ด้วยหน้าตามึนๆ)ว่า...ตอนนั้นมันกำลังจะไปหาอะไรกิน แต่ตอนที่จะเอารถไปจอดมันก็เห็นรถคันหน้าถอยหน้าถอยหลังไม่ตรงซองสักที เสียเวลา น่าเบื่อ หิว มันก็เลยขับรถไปเสียบแทนซะ ..สบายใจ
แต่พอลงมามันก็โดนเด็กช่างล้อม เพราะไอ้รถคันที่โดนแย่งที่จอดก็คือรถของเด็กช่าง เอี้ยฟ้าว่าพวกนั้นพูดอะไรบ้างมันไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่ กำลังคิดเมนูอาหารอยู่ แต่พอเข้าใจว่าพวกนั้นอยากมีเรื่อง มันก็เลยชกเปิดพิธีให้ซะเลย จะได้ไม่ยืดเยื้อ ยืนคุยนานๆ มันเมื่อย...เอวัง
เรื่องราวต่อจากนั้นก็อย่างที่ผมเห็น มันก็ได้กินตีนแทนข้าวเย็นไป
อิ่มจนลุกไม่ขึ้นกันเลยทีเดียว..
ผมว่าสมควรแล้วล่ะ...ไม่มีใครสมควรจะโดนกระทืบไปมากกว่ามันอีกแล้ว! มันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้แหล่ะ ผมแน่ใจ! คนอย่างมันนี่ไม่น่ามีโอกาสรอดมาจนป่านนี้ได้นะ วอนจริงๆ
แต่ซินกลับหัวเราะชอบใจซะงั้น ท่าทางมันจะถูกอกถูกใจลักษณะนิสัย(หรือสันดาน)เฉพาะตัวแบบ กวน มึน วอน ของไอ้เอี้ยฟ้าประทานเข้าให้แล้ว
ให้ตายเหอะ! ผมรู้ว่าซินมักจะให้ความสนใจกับอะไรที่แปลกๆ ฮาๆ เป็นพิเศษ(อย่างเช่น สกาย หรือเมย์บี เป็นต้น) ..ก็รู้อ่ะนะว่ามึงชอบของแปลก แต่แปลกขนาดเอี้ยฟ้าเนี่ย เว้นไว้สักคนเห๊อะ ซินเซียร์ ขอร้องล่ะ ถือว่าเห็นแก่น้องมึงนะ อย่าไปยุ่งกับมันเล้ยยย..
หลังจากจบศึกโซ้ยบะหมี่...ฟังไม่ผิดหรอกครับ มันเป็น ‘ศึก’ จริงๆ ..ก็ซินน่ะสิ บ้าจี้ไม่เข้าเรื่อง พอเห็นเอี้ยฟ้าสั่งชามที่สอง มันก็เอาบ้าง พอไอ้นั่นขอชามที่สาม ซินก็เอาอีก แล้วที่พวกมันสั่งก็เป็นแบบพิเศษด้วยนะ แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้ของซิน(ตามที่ผมคาด) เพราะมันกินชามที่สี่ไม่หมด ส่วนเอี้ยฟ้าซัดเรียบไม่เหลือแม้แต่น้ำ ..อ้อ ไม่สิ เหลือผัก เหลือทุกชามเลย ผมเห็นแล้วก็อยากจะจับยัดปากมันจริงๆ ทำเป็นเด็กไปได้
กินเสร็จแล้วถามว่าใครจ่าย? ..ก็ผมนี่ไง! ซันชายน์คนนี้แหล่ะ! ทั้งที่ผมกินแค่ชามเดียวแบบธรรมดา(เกือบจะไม่หมดด้วยซ้ำ) แต่ผมกลับต้องจ่ายราคาในส่วนพิเศษอีกแปดชามด้วย เพราะซินมันปวดท้อง ท้องอืด บ่นง้องแง้งงอแง ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ โวยว่า..ทีเอี้ยฟ้ายังไม่กินผักเลย ทำไมผมต้องบังคับให้มันกินด้วย? เพราะงี้มันก็เลยกินชามที่สี่ไม่หมด สู้เอี้ยฟ้าไม่ได้
สรุปเสร็จสรรพว่ามันเป็นความผิดของผม ผมต้องจ่าย! ..ซะงั้นอ่ะพี่กู?
ส่วนเอี้ยฟ้าแดกเสร็จก็หลับ นั่งสัปหงกคาโต๊ะนั่นแหล่ะ(มึงเป็นเด็กหรือไงเนี่ย?!) ผมก็เลยต้องเป็นคนควักเงินมาจ่าย เพราะสะกิดพวกมันจนเสียเวลา แม่ค้ายืนหน้าบูดพวกมันยังทำเป็นไม่รับรู้ ..ซวยกูคนเดียวครับมื้อนี้
ขากลับผมเป็นคนขับรถ มีซินนั่งบ่นงึมงำเป็นหมีอิ่มหมี่อยู่ข้างๆ ส่วนเอี้ยฟ้าน่ะเหรอ? ขึ้นรถมาได้ก็ล้มตัวนอนอยู่ข้างหลังนั่นแหล่ะ ซินหันไปเขย่าถามว่าจะกลับไปเอารถที่ห้างหรือจะให้ไปส่งที่บ้าน? ..มันก็นิ่ง ถามว่าบ้านอยู่ไหน? ..มันก็เงียบ ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือตอแหล?
ตัวผมน่ะรู้แน่ล่ะว่าคอนโดมันอยู่ไหน แต่ก็ต้องปิดปากเงียบ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดี๋ยวจะมีประเด็นกับซินอีก
สุดท้ายซินมันรำคาญ อึดอัดท้องด้วย บ่นอยากกินอีโนจะแย่แล้ว มันเลยสั่งให้ผมขับรถกลับคอนโด โดยมีไอ้เอี้ยฟ้านอนเกาะเบาะหลังเป็นลูกหลานตุ๊กแกติดมาแบบนั้นแหล่ะ
แล้วพอถึงคอนโดนะ ไอ้เอี้ยฟ้าแมร่งเสือกตื่นอย่างง่ายดายด้วยการปลุกแค่ครั้งเดียว(..ผมว่ามันตอแหลแน่แล้ว) มันเดินตามพวกผมเข้าห้องหน้าตาเฉยโดยไม่ต้องรอให้ใครจุดธูปเชิญ ถึงห้องแล้วผมก็ไปเปิดตู้ยา หยิบอีโนมาชงให้ซินที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะกินข้าว แล้วก็เอากล่องปฐมพยาบาลมาโยนโครมให้ไอ้เอี้ยฟ้าที่นั่งหน้าง่วงอยู่บนโซฟา ให้มันจัดการตัวเองซะ เสร็จแล้วผมก็เดินเข้าห้องตัวเองไปอาบน้ำอาบท่า ..เพลีย
“ช้ามาก!!” กลับออกมาที่ห้องนั่งเล่นอีกทีผมก็ต้องงงงิ่ง ก็ไอ้สองตัว ซินเซียร์กับเอี้ยฟ้ามันหันมาว่าผมพร้อมกันแทบจะทันทีที่ผมเดินออกมาเลยน่ะสิ
อย่าบอกกูนะว่าพวกมึงนับ หนึ่ง สอง ซ่ำ แล้วค่อยพูดพร้อมกันน่ะ? ..เป๊ะเวอร์!
แล้วอะไรวะ? มาว่ากูทำไม? กูก็อาบน้ำของกูตามปกติ แล้วทำไมพวกมึงถึงเปลี่ยนชุดกันเรียบร้อยแล้วล่ะ?
ตอนนี้ซินอยู่ในชุดนอนลายทางตัวโคร่งของมันตามปกติ นั่งกดเกมส์เพลย์อยู่ที่พื้น ส่วนเอี้ยฟ้าอยู่ในชุดกางเกงวอร์มเสื้อยืดของซิน นั่งทำแผลให้ตัวเองอยู่บนโซฟา ...นี่พวกมันอาบน้ำกันเรียบร้อยแล้วเหรอ?
แน่ใจว่าอาบ? ไม่ใช่แค่วิ่งผ่านน้ำกันหรอกนะ?
“พวกกูอาบเสร็จสองคน ยังเร็วกว่ามึงคนเดียวอีก ซันนี่” ซินบ่นผมโดยที่ตากลับไปจับจ้องหน้าจอแล้ว “ทายาให้หน่อยดิ”
“ซันนี่ ทำแผลให้หน่อยดิ” ไอ้เอี้ยฟ้าเอาบ้าง(พวกมึงเห็นกูเป็นอะไรเนี่ย?) มือก็ถือสำลีชุบแอลกอฮอล์ทาถูๆ แถวคิ้วที่แตก
ผมได้แต่ถอนหายใจ แล้วหยิบยาแก้ฟกช้ำไปนั่งทาให้ซิน
“น้องกูชื่อ ซันชายน์!” ซินโพล่งขึ้น ก่อนจะร้องซี้ดเบาๆ ตอนที่ผมป้ายยาตรงมุมปากมัน
“..ซันนี่” แต่ก็เหมือนเดิม ไอ้เอี้ยฟ้าไม่เคยสนใจจะเรียกผมด้วยชื่ออื่นอยู่แล้ว
“ชันชายน์!”
“ซันนี่”
“ซันชายน์!!” ซินชักมีอารมณ์ แต่มือก็ยังไม่ปล่อยจอย
“ซันนี่”
“ซันนี่!”
อย่าพยายามเลยซิน มุขนี้กูเคยเล่นแล้ว แป้กว่ะ
“ก็ ซันนี่ ไง” ไอ้เอี้ยฟ้ายังไม่หลงกลมุขดักควายเช่นเดิม
เห็นไหม? กูบอกแล้วว่าแป้ก
“ซันชายน์โว้ย! หูมึงมีปัญหารึเปล่าเนี่ย?” แต่ซินยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“ทีมึงยังเรียก ซันนี่ ได้เลย” เอี้ยฟ้าเถียงด้วยสำเนียงเนิบๆ ของมัน
“ก็กูเป็นพี่มัน! แต่มึงไม่ได้เป็นเชี่ยไรกับมันเลย เพราะงั้นห้ามเรียก ซันนี่ อีก เข้าใจมั้ย?”
“ไม่เข้าใจ..” มันยอมรับหน้าด้านๆ ส่ายหัว ประมาณว่าที่ซินพูดนั้นไร้สาระมาก ซินเลยแจกนิ้วกลางพร้อมแยกเขี้ยวใส่มัน
“ไม่เห็นจะมีเหตุผล.. ถ้ากูจะเป็นอะไรซักอย่างกับน้องมึง..” เอี้ยฟ้าประทานค้างไว้แค่นั้น มันมองหน้าผมที่กำลังลุกขึ้นยืน จะเอายาทาไปเก็บใส่กล่องตรงที่มันนั่งอยู่พอดี
“มึงจะเป็นอะไร?” ซินถามเมื่อเห็นว่ามันเงียบไปนาน
ไอ้นั่นก็ยังไม่เลิกจ้องหน้าผม ผมก็จ้องหน้ามันเหมือนกัน อยากรู้ว่ามันจะพูดอะไร พูดไม่ดีมีตายอ่ะงานนี้ ผมไม่ใจดีเพราะเห็นว่ามันเจ็บอยู่หรอกนะ
ลองพูดจาไม่เข้าหูดูสิ..
“เป็น...ไอ้ขี้แพ้” เอี้ยฟ้ายกมือขึ้น ชี้นิ้วข้ามหัวซินไป “เกมโอเวอร์แล้ว”
ซินรีบหันกลับไปถลึงตาใส่จอทีวี ..!!
“เชร็ด!! เพราะมึงคนเดียวเลย ไอ้เอี้ยฟ้า!” ซินโวยวายขัดเคืองใจ ปาหมอนหลายใบที่มันเอาไปกองไว้ข้างตัวมาใส่หัวเอี้ยฟ้า ก่อนจะหันกลับไปเริ่มเกมใหม่ ปากก็พึมพำเจ็บใจแช่งชักหักกระดูกเอี้ยฟ้าไปเรื่อย
ตอนแรกผมก็ว่าจะไม่ช่วยไอ้เอี้ยฟ้าประทานหรอกนะ ไม่ใช่ธุระสักหน่อย และมันก็ไม่ได้เซ้าซี้ให้ผมช่วยอะไร มันนั่งทำแผลให้ตัวเองต่อไปเงียบๆ แต่พอเห็นมันพยายามจะแปะพลาสเตอร์ที่คิ้วตัวเอง แต่ไม่ได้องศาสักที ผมก็อดรำคาญไม่ได้ เลยเข้าไปช่วยมันแปะสักหน่อย แล้วก็แปะที่แผลเก่าบนแก้มซ้ายให้มันอีกอัน แปะเสร็จมันก็ยื่นหลอดยาแก้ฟกช้ำให้ผมอีก ผมมองหน้ามันอย่างไม่ชอบใจ
เห็นกูเป็นพยาบาลหรือไงวะ? ..แต่ก็รับมาบีบและโปะยาจิ้มไปตามรอยบนหน้ามัน ..อยากจะบอกว่ามันหน้ามึนมาก ถึงผมจะแกล้งจิ้มแรงยังไงมันก็ไม่ร้องสักแอ่ะ ถ้าเป็นผมคงร้องจ๊ากไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องถามถึงซินเลย เป็นรายนั้นคงแหกปากลั่นจนข้างบ้านโทรมาด่าล่ะ แต่ตอนไปมีเรื่องกับเขานี่มันไม่เคยรู้สึกรู้สาหรอกนะ พอกลับบ้านทายาเท่านั้นล่ะ ต่อมสำออยเริ่มทำงาน ทำผมปวดกบาลบ่อยๆ
คิดได้แบบนั้นผมก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย เลยเลิกแกล้งจิ้มมัน เปลี่ยนมาทาธรรมดาๆ อย่างที่ควรจะเป็น
“ไหนดูไหล่ดิ๊?” ผมดึงคอเสื้อมันลง จำได้ว่ามันโดนเด็กช่างฟาดเข้าให้ที่ไหล่ด้วยนี่นา แต่เพราะคอเสื้อมันแคบเกินไป ดูไม่ถนัด ผมก็เลยถลกหนัง..เอ้ย ถลกเสื้อมัน แล้วถอดออกซะเลย นั่นก็ทำให้เห็นว่าตามเนื้อตัวมันยังมีรอยฟกช้ำอีกบานเลย
“นี่โดนอะไร?”
แถวไหล่มันมีรอยแผลเล็กๆ ดูยังใหม่อยู่เลย เหมือนโดนอะไรบาดอยู่หลายที่เหมือนกัน ผมต้องค้นยาในกล่องมาใส่ให้ทีละแผล
“เศษแก้ว..” มันบอกสั้นๆ
แต่ก็ทำให้ผมถึงบางอ้อได้ แอบกลืนน้ำลายนิดหน่อย นี่ฝีมือผมเองสินะ สงสัยจะเป็นตอนที่ผมถีบมันไปกระแทกกับบาร์เมื่อวานนี้ เหอๆ
แต่อย่าคิดว่าผมจะรู้สึกผิดกับเรื่องนี้นะ ไม่เลยสักนิด ไม่เลย..
ใส่ยาด้านหน้าเสร็จผมก็จับมันกลับหลังหัน เห็นรอยโดนฟาดเต็มๆ แล้วก็เจ็บแทน สีช้ำเลือดช้ำหนองน่ากลัวทีเดียว ผมสงสัยว่าทำไมมันถึงไม่มีกระดูกหักสักซี่สองซี่วะ?
จากนั้นผมก็ไล่ทารอยช้ำอื่นๆ ตามหลังมันอีก มันนั่งนิ่งเป็นเด็กดีไม่มีหยุกหยิกเลย นอกจากรอยแผลใหม่ๆ พวกนี้แล้ว ผมก็สังเกตเห็นว่าตามเนื้อตัวมันมีรอยแผลเป็นเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ชัดบ้าง จางบ้าง ทั่วตัวไปหมด ท่าทางคงจะเจอศึกหนักมาเยอะพอสมควร
มึงนี่ไม่รู้จักปราณีร่างกายมั่งเลยนะ เอี้ยฟ้าประทาน..
“นี่รอยอะไร?” ผมเอานิ้วจิ้มรอยแผลจางๆ ตรงไหล่ด้านหลังเพื่อบอกตำแหน่ง มันไม่ใช่แผลใหญ่หรือมีรอยเด่นชัดน่ากลัวหรอก แต่มันดันเป็นรอยแผลที่มีอยู่ในตำแหน่งเดียวกันทั้งด้านหน้าและด้านหลังน่ะสิ ..ใช่ มันมีแผลคล้ายๆ กันแบบนี้อีกที่หน้าอกข้างซ้ายด้วย แถวๆ ใต้ไหปลาร้าน่ะ
“..ลูกปืน”
“ห๊ะ?!” ไม่ใช่ว่าผมได้ยินไม่ชัดนะ แต่ผมตกใจต่างหาก
มันบอกว่า ‘ลูกปืน’ ..ก็แปลว่ามันเคยโดนยิงน่ะสิ?
โหหห ตรงอกเลยเนี่ยนะ..? ใครเป็นมือปืนวะแมร่ง? ยิงยังไงให้รอดเนี่ย? เสียดายกระสุนแทน..
“ทะลุเลยเหรอ?” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ เอามือไปลูบๆ แผลเก่านั้นแบบอึ้งๆ “จากด้านหน้าหรือด้านหลัง?”
“หลัง..มั้ง” มันตอบ โคลงหัวไปมาเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ
มึงมาจากโลกแบบไหนเนี่ย เอี้ยฟ้า? ถึงขั้นเล่นปืนกันเลยเหรอ? กูหวังว่ามึงคงไม่ใช่ทายาทยากูซ่าหรือมาเฟียอะไรทำนองนั้นหรอกนะ เพราะแค่ลำพังตัวมึงคนเดียวก็เป็นอันตรายต่อชาวโลกมากพอแล้ว อย่าให้ต้องมีแบ็คอัพที่ช่วยส่งเสริมออร่าอันตรายของมึงยิ่งๆ ขึ้นไปอีกเลย.. บอกตรงๆ มันน่ากลัวเกินไปว่ะ
“ทำไมไม่ตายวะ?” อันนี้เป็นเสียงซิน.. มันลุกขึ้นมายืนดูตั้งแต่ได้ยินคำว่า ‘ลูกปืน’ แล้ว
“ก็แปลกใจอยู่...” เอี้ยฟ้าพูดเอื่อยเฉื่อยเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่ยังมีลมหายใจอยู่ มันหันมามองหน้าผมนิดนึง ก่อนพูดต่อ “แต่มาคิดตอนนี้...ไม่ตายก็ดีเหมือนกันว่ะ”
“ไม่ใช่แค่ ‘ดีเหมือนกัน’ โว้ย!” ซินผลักหัวเอี้ยฟ้าไปที “มันดีโคตรๆ เลยล่ะ ที่มึงยังอุตส่าห์รอดมาได้ทั้งที่ถูกยิงทะลุหน้าอกแบบนี้น่ะ เจ๋งว่ะ!”
“คล้องหลวงพ่อองค์ไหนวะ? มีของดีก็บอกกูมั่งดิ” ซินทำท่าเข้าไปกระซิบกระซาบประจบประแจงหวังจะได้ของดีบ้าง คราวนี้มันเลยเป็นฝ่ายถูกผมผลักหัวซะเอง
“แล้วทำไมถึงถูกยิง?” ผมถามบ้าง
“กูคงไปยืนขวางวิถีกระสุนเข้าล่ะมั้ง” มันยักไหล่ ตอบแบบขอไปที ก็เลยโดนผมโบกกะโหลกไปทีเหมือนกัน
“คราวหลังมึงก็เอาหัวไปขวางเลยนะ จะได้ตายห่าไปซะ อย่าให้ต้องเปลืองกระสุนกันหลายรอบ” ผมประชดเข้าให้ ก่อนจะเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บในตู้ตามเดิม
ซินหัวเราะชอบใจแล้วกลับไปนั่งเล่นเกมส์ต่อ ส่วนเอี้ยฟ้าใส่เสื้อไปก็หัวเราะหึๆ หึๆ ตามแบบฉบับของมันไป
แอบได้ยินมันบ่นพึมพำเบาๆ “แช่งกูอีกแล้ว..”
คืนนั้น..ผมสองพี่น้องกลับไปนอนห้องใครห้องมันตามปกติ และปล่อยให้ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน..แขกที่ไม่ได้เต็มใจเชิญ นอนแผ่เหยียดยาวเป็นพยาธิตัวตืดอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นนั่นแหล่ะ..
“..อะ...อือ.....ดี...ใช่..อา..แบบนั้น..” ผมคิดว่ามันเป็นแค่ฝัน เพราะผมกำลังฝันอยู่...ซึ่งมันก็ควรจะเป็นแบบนั้น ถ้าผมไม่ลืมตาขึ้นมาแล้วเจอหน้าของใครบางคนในระยะประชิดเข้า
“ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน?!!” ผมตาเหลือกตกใจ
ตั้งใจจะถีบมันออกไปให้พ้นตัวก่อน แล้วค่อยวิสามัญทีหลัง แต่มันดันกำของผมเอาไว้แน่น แถมยังออกแรงบีบอีกต่างหาก เล่นเอาอารมณ์หื่นจากฝันเมื่อกี๊เกือบหดหาย กลายเป็นจุกเป็นเจ็บแทน น้ำตาแทบเล็ดเหอะ
“ปล่อย..กูเจ็บ” ผมสั่ง มือหนึ่งก็คว้ามือมันที่กำผมไว้ อีกมือก็รั้งหัวไหล่มันเอาไว้ “ไอ้เอี้ย!...จังไร!!”
“กูก็แค่อยากช่วย...ให้ฝันมึงเป็นจริง” มันก้มลงมาพูดเสียงเฉื่อยข้างหูผม ก่อนจะใช้ลิ้นเลียชอนไชเข้าไปในหูผมให้ได้ขยะแขยงเล่น มืออีกข้างของมันใช้เท้าหมอนไว้เพื่อพยุงตัว “..ใจดีใช่มั้ย?”
“ดีพ่องดิ!!” ผมได้แต่ด่า ยังไม่กล้าขยับ กลัวว่ามันจะเล่นงานซันชายน์น้อยอีก(มันเจ็บจริงๆนะ)
ไอ้นรกนั่นหัวเราะหึหึแล้วเริ่มขยับมือปั่นป่วนอารมณ์(ที่ยังค้างอยู่)ของผมอีกครั้ง ผมพยายามจะไม่คล้อยตาม แต่เอี้ยซันชายน์น้อยแมร่งไม่ค่อยเชื่อผมเลย
“เอี้ย..ฟ้า...หยุ..ด..”
“ทั้งที่มึงรู้สึกดีขนาดนี้น่ะเหรอ?” มันหยัดตัวขึ้น ก้มไปมองผมที่อยู่ในมือมัน “จริงใจหน่อยดิ”
มันยกยิ้มน้อยๆ แต่น่าต่อยมากๆ
“กู..บอกให้...ห..ยุด..” ผมเค้นเสียงสั่งอีก ทั้งที่อารมณ์ชักจะกระเจิดกระเจิงไปไกลแล้ว
“เถอะน่า”
“อะ..เอี้ยฟ้า..!”
“เสร็จแล้วจะหยุด” มันก้มลงมาขบหูผมเล่นอีกครั้ง “นะ...ซันนี่ ให้กูช่วยเถอะ?”
น้ำเสียงของมันตอนนี้ฟังดู..มีอารมณ์..มีความรู้สึก..
มีความเป็นมนุษย์.. มากกว่าทุกที
“...อึก..”
ผม..ไม่ได้พยายาม..ต่อต้าน..มันอีก..
ไม่ใช่ว่า...ว่าผมยอมมันหรอก...นะ..เพียงแต่ผม..
ผม..ยอมแพ้ธรรมชาติ...ของ..ร่างกายมนุษย์...ต่างหาก..ล่ะ..อ๊ะ..อือ..ดี~
“ซันนี่..” เสียงไอ้เอี้ยฟ้าเริ่มฟังดูหื่นขึ้น มันไม่ได้พอใจแค่หูของผมแล้ว แต่ตอนนี้มันเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอของผม ซ้ายบ้าง ขวาบ้าง ก่อนจะกลับไปที่หูอีกข้าง
“..อุ...”
“ซันนี่”
“..ระ...เร็..ว..”
“ซันนี่”
“..มะ...อื้มมม..”
“ซันนี่..?” ไอ้เอี้ยฟ้าประทานยันตัวขึ้นอีกครั้ง มันก้มมองของเหลวที่ร่างกายผมปล่อยออกมาใส่มือมัน ก่อนกลับมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง..
ด้วยแววตาที่สะท้อนเงาของผมชัดเจน...
บนใบหน้าที่ผมคิดว่าเกลียดที่สุดในชีวิต..
ระยะห่างของเราค่อยๆ ร่นเข้าใกล้...
ลมหายใจรินรดกัน..
ผมยอมให้มันจูบไปในตอนนั้น..
“แมร่ง! มึงตาเขรึมึงตาเอียงวะ เอี้ยฟ้า!? แปะให้มันตรงๆ เด้! เดี๋ยวปั๊ด! ..ห๊ะ? เมื่อกี๊มึงว่าไงนะ กาย? อีกทีดิ๊” เสียงซินโหวกเหวกโวยวาย มือหนึ่งก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊สั่งงานไอ้เอี้ยฟ้า อีกมือก็ถือโทรศัพท์คุยกับไอ้กาย “อ๋อ~ ไม่ต้องๆ กูมีแรงงานละ แต่สงสัยแมร่งจะเป็นแรงงานพม่าว่ะ พูดจาไม่รู้ฟังเลย ฮ่าๆๆ ..อ้าวเฮ้ย! อย่ามัวแต่ดูทีวีเซ่! แปะตรงนี้ให้เสร็จก่อน ..ไม่เป็นไร ไม่ต้องมาช่วยหรอก อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว มึงทำของมึงไปเหอะ...”
ผมได้แต่ส่ายหัวกับความล้งเล้งของพวกมัน เป็นแบบนี้มาพักใหญ่แล้ว ตั้งแต่กินมื้อเช้าเสร็จ ซินมันเห็นไอ้เอี้ยฟ้าประทานนั่งดูทีวีอยู่ว่างๆ บ้านช่องไม่ยอมกลับ ก็เลยใช้ให้ช่วยทำบอร์ดซะเลย ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าพวกมันทำบอร์ดของวิชาอะไร แต่พวกมันยึดพื้นที่ส่วนหน้าทีวีไว้ทั้งหมด(รวมทั้งโซฟาด้วย) ผมก็เลยต้องหอบแลปท็อปมานั่งทำรายงานที่โต๊ะกินข้าวแทน เอาเฮดโฟนมาครอบหูไว้ ไม่ได้ฟังอะไรหรอกนะ แค่หนวกหูพวกมันเฉยๆ
อ้อ อย่าแปลกใจที่วันนี้พวกเราไม่ออกไปไหน ก็เพราะมันเป็นวันหยุดน่ะสิ
เมื่อเช้า...เอ่อ..ไม่ค่อยอยากจะเล่าเท่าไหร่เลย.. หลังจากที่ผมเสร็จและปล่อยให้เอี้ยฟ้ามันจูบไป..เอิ่ม..พักใหญ่ๆ ..ประมาณนั้นแหล่ะ ผมก็สำนึกได้ว่าควรจะถีบมันออกไปซะ ไม่งั้น..ไม่มัน..ก็ผมนี่แหล่ะ คงได้เตลิดไปอีก
พอผมซัดมันตกเตียงไปแล้ว ผมก็คว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปเลย ออกมาอีกทีก็เห็นมันนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อถือช้อนถือส้อมรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว โดยมีซินยืนหน้าบูดถอดไข่ดาวกับเบคอนอยู่
เห็นแล้วก็เจ็บใจ อยากจะไล่เตะออกไปให้พ้นบ้านซะ แมร่ง! ปีนขึ้นเตียงมาตอนไหนไม่รู้เลย ไอ้ผมก็หลงนึกว่าเป็น อากิโฮะจัง ที่กำลังฝันถึงซะอีก ปล่อยให้มันล้วงซะนานเลย เอี้ย!!
แต่ถ้าผมถลาเข้าไปหามันเดี๋ยวซินจะสงสัยว่ามีเรื่องอะไรกันอีก แล้วงานก็จะเข้าผมอีก ฮึ่ย! ก็ได้แต่หงุดหงิดงุ่นง่านไป สาปแช่งมันอยู่ในใจ ต่อไปนี้ผมคงต้องเลิกไอ้นิสัยนอนไม่ชอบล็อคห้องแล้วล่ะ! เลิกเด็ดขาด! เลิกๆๆ..
“เป็นอะไร ซันนี่? เม้าส์เสียเหรอ?” เสียงของซินดังเข้ามากระแทกโสตประสาทของผมให้กลับมารับรู้ปัจจุบันขณะ
ผมมองมันงงๆ ก่อนกลับมามองที่มือขวาของตัวเองที่กำเม้าส์แน่นอยู่ คงเพราะเมื่อกี้ผมเผลอเอาเม้าส์ฟาดกับโต๊ะเข้าล่ะมั้ง ซินก็เลยถามแบบนั้น ผมส่ายหัวปฏิเสธว่าไม่เป็นไร ซินก็เลิกสนใจ แต่ไอ้เอี้ยฟ้ายังมองอยู่ ผมเลยยกนิ้วกลางให้มันและแลบลิ้นใส่อีกที ก่อนจะกลับมาสนใจงานตรงหน้าต่อ
!!.. พักใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงตุบตับดังขึ้น เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นไอ้สองตัวที่ช่วยกันทำงานอยู่เมื่อกี๊กำลังฟัดกันนัวเลย
ผมก็ตกใจดิ ก็ก่อนหน้านี้มันยังปรองดองเป็นมิตรกันดีอยู่เลยนี่หว่า ผมรีบถลาเข้าไปแยกพวกมันออกจากกัน มือดึงผมเดทร็อคของซินขึ้นมา ส่วนตีนก็เหยียบอกเอี้ยฟ้าไว้ไม่ให้มันตามมาตอแยได้ ซินฮึดฮัดขัดใจแต่ผมไม่ยอมปล่อยมือจากหัวมัน ผมมองหน้าพวกมันสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ
“พวกมึงเป็นเชี่ยไรเนี่ย?”
“ก็ไอ้เอี้ยฟ้าดิ แม่งกินป๊อกกี้ของกูเข้าไปหมดเลยอ่ะ สองกล่องสุดท้ายแล้วด้วย! มันกินคนเดียวหมดเลย!” ซินรีบฟ้องหน้าตาบูดบึ้ง
จากที่ปวดหัวตงิดๆ เมื่อกี๊ ผมก็ยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่หลังจากได้ฟังคำแถลงไขของพี่ชาย ..ที่พวกมึงตีกันเมื่อกี๊ก็เพราะป๊อกกี้สองกล่องเนี่ยนะ?
โอย...รู้สึกเหมือนไข้จะขึ้น
“งก” ไอ้เอี้ยฟ้าพูดนิ่งๆ(แต่กวนส้นตีนมาก..อยากจะบอก) มันลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ หลังพิงโซฟา หน้าตาเฉยเมย แต่ซินนี่แทบจะพุ่งเข้าไปเตะเสยปลายคางมัน ดีที่ผมคว้าเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวกูไปซื้อให้ใหม่ก็ได้” ผมพูดเหนื่อยๆ ตบอกซินเบาๆ ให้มันใจเย็นๆ สายตาก็มองเอี้ยฟ้าอย่างคาดโทษ ..มึงนะมึง! ขยันสร้างปัญหาให้กูจริงๆ
“ตอนนี้เลยนะ?” ซินว่า
“ตอนนี้เลยเหรอ?” ผมไม่ค่อยแน่ใจ
“อื้อ นมกับขนมอื่นๆ ก็หมดแล้วด้วย ไม่มีอะไรให้กูกินแล้ว” ซินเขย่าแขนผมอ้อนๆ ทำตาใสแป๋วเป็นลูกหมาเลย
ผมได้แต่มองหน้ามันอย่างชั่งใจ คันจมูกยิบๆ อย่างไม่มีสาเหตุ..
เสบียงที่กูเพิ่งซื้อมาไม่กี่วันก่อน มึงกินหมดแล้วเหรอ? นี่มึงกินอย่างเดียวหรือเอาไปทำอย่างอื่นด้วยวะ ซิน? กินล้างกินผลาญแบบนี้กูเลี้ยงไม่ไหวนะ
สงสัยว่าผมต้องขอค่าขนมป๊ะป๋าเพิ่มแล้วมั้งเนี่ย?
“จะไปซื้อของเหรอ?” ไอ้เอี้ยฟ้าขยับเข้ามาเกาะขาผมอีกคน(นี่พวกมึงเห็นกูเป็นแม่ลิงหรือไง?)
ผมก้มไปมองมันอย่างแปลกใจ แต่พอจำได้ว่าท่าทางมันจะชอบใจซุปเปอร์มาร์เก็ต ก็..พอจะเข้าใจอาการของมันขึ้นมาได้บ้าง...มั้ง?
แล้วผมก็คันจมูกขึ้นมาอีก.. “ฮัดชิ้ว!” ที่สุดทนไม่ไหวเลยจามออกมา
“..มีคนชม” เสียงเนิบๆ ของเอี้ยฟ้าดังขึ้น ตามด้วยกระดาษทิชชู่สองแผ่น ยื่นขึ้นมาตรงหน้า ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดแต่ก็รับทิชชู่มาเช็ดจมูกเช็ดปากตัวเอง
ระหว่างนั้นซินก็เริ่มเก็บข้าวเก็บของที่เกลื่อนกลาดพื้น และเตรียมตัวออกไปข้างนอก
“ฮัดชิ้ว!” ผมจามอีก คันจมูกไม่หายสักที และรู้สึกปวดหัวมากขึ้นด้วย
“..มีคนเกลียด” เอี้ยฟ้ายื่นทิชชู่มาอีกสองแผ่น พร้อมกับประโยคแปลกๆ เหมือนเดิม ก้มมองก็เห็นมันนั่งกอดกล่องทิชชู่อยู่
“อะไรของมึง? ..ฮัดชิ้ว!” ผมจามเป็นครั้งที่สาม
“..มีคนชอบ” มันส่งทิชชู่มาอีก
ท่าทางว่ามันกำลังนับครั้งที่ผมจามอยู่นะ?
“หมายถึงครั้งที่จามเหรอ?” ผมถามเรื่องที่สงสัย มือก็เช็ดจมูกไปพลาง รู้สึกจะเริ่มมีน้ำมูกไหลแล้วแฮะ
มันพยักหน้าแล้วบอก “เป็นความเชื่อของคนญี่ปุ่น”
“ฮัดชิ้ว!!” ผมจามอีก สูดน้ำมูก ก่อนจะถามมัน “ครั้งที่สี่ล่ะ?”
“..เป็นหวัด” มันบอกอึนๆ แล้วส่งทิชชู่มาอีกสองแผ่น
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ..ก็คงจะเป็นอย่างที่มันพูดนั่นล่ะ ผมสั่งน้ำมูกฟืดใหญ่ พอเงยหน้ามาอีกทีก็เห็นซินยืนเท้าเอว หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างๆ
“ก่อนไปซื้อของ ไปหาหมอกันก่อนดีกว่า ซันนี่”TBC. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
