กลายเป็นนิยายที่กวาดตามองหาทุกวันไปซะแล้ว^______^
แอบตามอ่านเงียบๆไม่เม้นมานาน(ไม่ค่อยมีเวลา อิอิ) วันนี้แสดงตัวออกมาให้กำลังใจคนเขียนนิดนึง
เพราะไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เข้ามาในเล้า เรื่องแรกที่เลือนหากลายเป็นเรื่องไอ้ตัวแสบนี้

วันไหนไม่ได้อ่านเนี่ยเหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง
ต้องขอบคุณความสม่ำเสมอของคนเขียนมากครับ มาต่อได้ทุกวันจนน่าจะมีรางวัลคนเขียนสุดขยันแห่งปี

ชอบเรื่องนี้เพราะบทสนทนาของตัวละคนมันดูธรรมชาติมาก ไม่ค่อยมีภาคบรรยายเท่าไหร่ แต่นิยายก็ไม่ได้เสียอรรถรสเพราะบทพูดมันเด่นเหลือเกิน
ชอบเรื่องนี้เพราะทั้งน้องภูทั้งพี่พีท ไม่ได้หวานกันจนเลี่ยน ออกจะตีกันบ่อย เข้าใจผิดกันบ่อยๆ น้องภูก็เอาแต่ใจ พี่พีทก็บางทีก็งี่เง่า แต่.....อ่านไปอ่านมากลับรู้สึกว่าทั้งสองคนรักกันมากๆ ยิ่งทะเลาะยิ่งรักกันขึ้นไปอีก

ไม่มีใครเหนือกว่าใคร ไม่มีฝ่ายไหนรักมากกว่า ไม่มีฝ่ายไหนผิดตลอด ไม่มีฝ่ายไหนถูกตลอด ทั้งน้องภูทั้งพี่พีทต่างเป็นฝ่ายถูก ฝ่ายผิด ทั้งเป็นผู้ขอโทษและผู้ให้แภัยสลับกันไป เป็นทั้งผู้ให้ทั้งผู้รับ เป็นทั้งผู้พูดและผู้ฟังที่ดี....เหมือนเค้าสองคนเป็นที่พึ่งของกันและกันได้

เสน่ห์ของนิยายเรื่องนี้ก็เลยอยู่ที่ความพอดีและความสม่ำเสมอของตัวละคร รวมทั้งความสม่ำเสมอของคนเขียนที่ขยันมาต่อด้วย
เป็นกำลังใจให้นะครับ เป็นนิยายที่มองไม่เห็นเค้าโครงตอนจบของเรื่องเลย และก็เป็นนิยายที่ไม่อยากให้มีตอนจบของเรื่องเลยเช่นกัน เพราะนึกไม่ออกว่าถ้าวันไหนไม่ได้อ่านแฉพฤติกรรมความแสบของน้องภู วันนั้นชีวิตจะเฉาแค่ไหน
