หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[CarToonMiZa]

น่ารักทุกคู่

[Karn12]

น่ารักทุกคู่เลย

[4559]

หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[choijiin]

ดีใจกับคู่รัก(แรงงงงง)คู่ใหม่
 
โยชิน่ารักอ้า
เหมาะกับอิคดีนะ
วันนี้มีความสุขแฮปปี้กันทุกคู่
Happy Valentine คนเขียนด้วยนะคะ
ขอให้เจอคนที่ใช่ไวๆน้า
 

[ขนมสัมปันนี]

  น่ารักทุกคู่ ว่าแต่จับคู่ให้คนอื่นหมดแล้ว คนเขียนจับให้ตัวเองบ้างยัง

[TeeRuk♥]

น่าีัรักทุกคู่เลย แต่ชอบน้องโยชิมากๆ 

[dukdikdukdik]

น่ารักมาก ๆ ทุกคู่เลย ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ ค่า 

[tumtok]

ครบทุกคู่
น่ารักทุกคน

[yayee2]

เรื่องราวของเด็กๆกลุ่มนี้ทุกๆคู่ มีผลต่อหัวใจคนอ่านเช่นเรามากเลย
เหมือนดังว่าต้นไม้ที่กำลังเฉา พอโดนละอองฝอยน้ำอันเย็นชื่นพร่างพรม
พร้อมกับหยดน้ำฉ่ำชื้นค่อยๆซึมผ่านดินสู่ราก ต้นไม้นั้นพลันฟื้นคืนชีพ
มีชีวิตชีวาในบัดดล เด็กๆพวกนี้คือความชุ่มชื่นใจของผู้อ่านจริงๆนะจ๊ะ
เอิ่ม...น้องภูจ๋า รู้ปะว่า น้องโยชิน่ะคือเงาของน้องภูแหละ อิ อิ

ป.ล. คนเขียนมอบแต่ความชุ่มชื่นภิรมย์ใจ ให้กับผู้อ่านแบบนี้ ต้องเกิดอานิสงส์
       ส่งผลให้ผู้เขียนเจอคนที่ใช่ในเร็ววันนี้แน่ๆ
 

[ladymoon_yy]

ชอบทุกคู่เลย   

น้องโยชิเป็นสีสันของกลุ่ม อิอิ 

[kenghan]

น่ารักทุกคู่ แต่คุ่ พี่พีทน้องภู นี่โดนที่สุด

[nemesis]

โอ้ยหวานกันเกิ๊ลลลล

[p_phai]

 

[Still_14OC]

รักคุณย่าที่สุด// ยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษ

[Supermimt]

ยาวสะใจมากค่ะ

ชอบๆๆๆๆ

เขียนได้แบบ โอ๊ยยยยยย  มองทะลุถึงขั้วหัวใจอิ๊อิ๊

รักคนเขียน รักน้องภูพี่พีท ตอนนี้เริ่มรักน้องโยชิละ

[BeeRY]

น่ารักอ่ะ น่ารักมากๆๆๆๆ

[som]

อิจฉาจังเลย คนโสดก็อยู่แบบเหงาๆ

[khunstar]

มีคู่ครบแย้วววว

[yowyow]

ยาวมากกกกกก ไลค์ๆๆๆๆ

 

[the_pupae]

 

[Nus@nT@R@]

น่ารักทุกคู่

[runningout]

happy valentine's day ย้อนหลังนะคะคนเขียน >,<
 ตอนนี้อยากอ่านของโยชิกับอิดมาก 5555   

[insomniac]

เห็นชื่อตอนพิเศษวันวาเลนไทน์ กำลังนึกว่าคนเขียนจะเขียนยังไงให้หวานกว่าปกติ เพราะทุกวันเรื่องนี้ก็หวานมากๆ แล้ว
พออ่านจบ ทำได้จริงๆ ด้วยแฮะ ที่สุดแห่งความหวานเลยนะเนี่ย

[norimakii]

หวานนนนนนนนนนนมากเลยค่ะ

โอ้ยยย น่ารักมากๆเลย 

[เฉาก๊วย]

          

กอดๆๆ ทั้ง 6 คู่เลย 

[DarknLight]

ตอนนี้ยาวจุใจ
อิจฉาๆๆๆ ทุกคู่เลยครับ 

[iota]

ถ้ามองโลกด้วยสายตาแห่งรัก
เราจะได้ความหมายใหม่ๆ กับเรื่องเดิมๆ
เราจะเห็นคุณค่า จากสิ่งที่ดูเหมือนไม่มีราคา
 
อ่านตอนพิเศษจบ ผมยิ้มทั้งน้ำตาครับ ซึ้งใจ ที่สุดของที่สุด
ขอบคุณครับ ภูภูมิ กับมุมมองของความรัก
รัก.. คำเดียวสั้นๆ แต่มีความหมาย^^"

[mr.number0]

ความจริงผมอ่าน ยังไม่ถึงตอนปัจจุบัน นะครับ เพราะเข้าใจผิด ว่า10-01-2012 หมายถึงวันที่ 10-02-2012 เลยพยายามไม่รีบอ่านพอมารู้ตัวอีกทีอ้าว มันของเดือนก่อนนี่นา ต่อไปต้องเริ่มตะบึ่งอ่านล่ะ

แต่ที่มาแสดงความคิดเห็นก่อนเพราะอยากมีส่วนร่วมน่ะครับ แฮ่ะๆ ตัวภาษาผมว่าข้อนข้างดีนะครับ สำหรับผู้เขียน มีมุมมองที่หลากหลายดี แล้วก็เชียให้ คุณ iota  กับคุณผู้แต่ง ลงเอยไวๆ นะครับ ติดตามละครนอกจอน่ะ ฮ่ะๆ  สมหวังๆ นะคุณ iota  !!

[K.Pupoom]

ตอนที่.....72


 


หลังจากนั่งไทม์แมชชีน ไปในนวันวาเลนไทน์มาแล้ว

ก็นั่งกลับมากันได้แล้วครับบบบ


"ไปไหนมา"..........................

ประโยคทักทายแรกที่ผมก้าวเข้าไปในห้องพี่พีท

"ก็ไปเรียนหนังสือมาน่ะสิ"
"พี่หมายถึงเลิกเรียนแล้วไปไหนมา"
"ไอ้แบงค์มันชวนไปทำธุระเป็นเพื่อน"
"ธุระอะไร"
"จะไปรู้หรอ มันบอกให้รอก็รอ ไม่ได้ถามมันอ่ะ กลัวเสียมารยาท"
"แล้วพี่โทรไปทำไมไม่รับ"
"ก็นั่งมอไซต์อยู่ได้ยินอ่ะ พี่พีทเป็นไรเนี่ยมาหงุกหงิดใส่น้องภูทำไมเนี่ย"
"ขอโทษ" แล้วพี่พีทก็เดินออกไปจากห้องทำงาน เป็นอะไรของเขานะ
ผมก็เลยเดินตามออกไป ก็เห็นเดินไปสั่งๆอะไรพี่ก้อยก้ไม่รู้อ่ะ แล้วก็ลงลิฟท์ไป
ผมเดินไปหาพี่ก้อย
"พี่ก้อยพี่พีทเป็นไรอ่ะ"
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ วันนี้พี่พีทหน้านิ่งทั้งวันเลย"
"นั้นสิ น้องภูเข้าไปนะโดนดุทั้งๆที่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยอ่ะ "
"น้องภูนั้นแหละ ไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า?"
"ไม่นะ เมื่อเช้าพี่พีทก็ยังคุยดีปรกติ แล้ววันนี้พี่พีทไปไหนมาบ้างอ่ะ"
"ก็ไปพบลูกค้า แล้วก็ ไม่ได้ไปไหนเเล้วนิ"
"อะไรของแกว่ะ สงสัยจะวัยทอง"
"ฮ่าๆๆๆๆ" แล้วพี่พีทก็เดินออกมาจากลิฟท์ พี่ก้อยรีบหุบปากแทบไม่ทัน
"สงสัยปีนี้พี่ก้อยจะอดโบนัส"
"ซวยจริงอะไรจริง"
"ทำบุญเยอะๆนะพี่ก้อย"
"ก็ว่างั้น ไปทำงานดีกว่า"
ผมก็เลยเดินไปหาพี่บุ้ง สืบข่าวที่มาของการอารมณ์เสียของพี่พีทวันนี้
"พี่บุ้ง พี่พีทเป็นไรอ่ะ"
"อ่าวมาถามพี่แล้วพี่จะไปถามใครล่ะ"
"ก็แค่บอกว่าไม่รู้ก็จบ"
"เหวี่ยงอีกคนแล้ว" แล้วผมก็ดินเข้ามาในห้องทำงานพี่พีท
พี่พีทเหลือบตามามองเล็กน้อยก่อนจับจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ตามเดิม
สงสัยจะเครียดเรื่องงานแน่ๆเลย ต้องถามให้แน่ใจ ก็เลยตัดสินใจทำใจดีสู้เสือ
เข้าไปยืนใกล้ๆเก้าอี้พี่พีท......
"มีไร"
"เป็นไร?"
"ไม่ได้เป็นไร"
"ไม่จริง" แล้วพี่พีทมันก็เงียบ คลิกเม้าท์ ติ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมก็เอามือจับไปที่เม้าท์ แล้วก็บีบไว้เบาๆ มือเล็กๆบุบมือใหญ่ๆ
"พี่จะทำงาน ไปนั่งทำการบ้านโน้นไป" แล้วผมก็สไลด์ตัว ลงนั่งตักพี่พีท
"ถ้าพี่พีทไบอกน้องภูว่าพี่พีทเป็นอะไร น้องภูก็จะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ"
แล้วผมก็หันหน้าไป เอาปลายจมูกเขี่ยปลายจมูกพี่พีท เบาๆ พี่พีทก็ยังหน้านิ่งอยู่
สงสัยจะไม่ได้ผม เลยหอมแก้มไปทีหนึ่ง
"ไปนั่งตรงโน้นไป พี่จะทำงาน" แค่พี่พีทพูดแค่นี้ผมก็มีน้ำตาคลอแล้ว
พี่พีทดูเย็นชาเกินไป ปรกติหอมแก้มก็หายแล้ว ถึงจะเครียดอย่างไรก็ตาม
"น้องภูไม่กวนก้ได้" แล้วผมก็หันหน้ากลับมา แล้วก็ลุกขึ้น แล้วก็มานั่งที่โวฟาเหมือนเดิม
ไม่มีแรงใจจะทำการบ้านหรอก นอนดีกว่า แต่ในใจก็คิดตลอดว่าพี่พีทเป็นอะไร
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"
"เชิญ" มีคนมาเคาะประตูพี่พีทก็ให้เข้ามา ผมก็นอนฟังเฉยๆ
"พี่พีทค่ะ คุณบีม มาแล้วค่ะ"
"พาเขาไปห้องประชุมเลย เดี๋ยวพี่ไป"
"เอ่ออ คือ........"
"ไม่ต้องหรอกพีท คุยที่นี้ก็ได้ ชิลๆ  ไอสบายๆอยู่แล้ว"
"แต่ที่นี้มันไม่สะดวก"
"โอ้ววว  เบบี้บอย  น่ารักมากๆ" เบบี้บอย เบบี้ออยล์ อะไรของมันว่ะ สำเนียงดัดจริตชะมัด
แต่เสียงมันเหมือนอยู่ใกล้ๆยังไงชอบกล จะลืมตาตอนนี้ดีไหมว่ะ
"อย่าแตะต้องเขา เขากำลังหลับ"
"เขาเป็นใคร"
"น้องชายผม"
"โอ้ว เวรี่กู๊ดดดดด" เมื่อไรไอ้สำเนียงดัดจริตนี้จะไปจากห้องนี้ซะที
"เชิญห้องประชุมดีกว่า"
"ไม่เป็นไร ไอจะคุยห้องนี้ นั่งสิพีท ยืนอยู่ทำไม"
"ผมตัดสินใจแล้วจะไม่ทำงานนี้ให้คุณ"
"ทำไมล่ะ แต่ยูรับปากไอแล้วนะพีท"
"ผมไม่สามารถทำในสิ่งที่คุณต้องการได้"
"อะไรกัน งานง่ายๆแค่นี้  งานสมาคมผู้ค้าอัญมณี ก็ฝีมือยูนิ งานนี้ง่ายกว่านั้นอีกนะ"
"ใช่ฝีมือผม  ใช่....งานนี้ง่ายกว่า แต่.....ความต้องการของคุณบางข้อ ผมไม่สามารถทำให้ได้"
"อะไรล่ะพีทททททท"
"นายแบบชุดแดงคนนั้น ผมไม่สามารถให้เขาทำงานให้คุณได้" เรานี้หว่า
"ทำไมล่ะ ไอยอมจ่ายค่าจ้างเขาไม่อั้น"
"มันไม่เกี่ยวกับเงินหรอกบีม แต่เขาไม่รับงานของยู ไม่ว่าเงินจะมากเท่าไรก็ตาม"
"พีท...จากที่เราเช็คดู  เขาโนเนมนะ ไม่ได้มีชื่อเสียงในวงการนายแบบเลย ไอยอมเสียเงิน เท่าไรก็ได้ แต่ให้เขามาถ่ายแบบเสื้อผ้าของไอ เท่านี้เอง งานง่ายๆ "
"มันไม่ง่าย เพราะเขาไมได้ต้องการเงิน เราจะทำงานชิ้นนี้ให้นายก็ต่อเมื่อนายเปลี่ยนพรีเซนเตอร์ซะ"
"โนๆๆๆๆๆ เราต้องการคนนั้น เท่านั้น"
"งั้นนายคงต้องไปจ้างบริษัทอื่น แล้วอีกอย่างถึงนายจะไปจ้างบริษัทอื่นก็ไม่มีทางได้ตัวนายแบบนนั้นหรอก"
"วาย? ทำไม"
"ก็เพราะเขาไม่ต้องการเงินของนาย "
"มีนายแบบที่ไหนไม่ต้องการเงิน แค่แลกกับงานง่ายๆแค่นี้"
"ก็นายแบบคนนี้ไง"
"โอ้วมายก๊อด!!!!!! งั้นถ้าเราเปลี่ยนนายแบบนายจะทำงานชิ้นนี้ให้เราใช่ไหม"
"ใช่"
"โอเค  งั้นเอาเบบี้บอยคนนั้น"
"โน"
"อะไรของนายอีกเนี่ยพีท"
"น้องเรายังเด็กเกินไป"
"ฮาๆๆๆๆ เด็กเกินไป นายมองยังไง "
"น้องงเขายังเรียนหนังสืออยู่ จะให้ใส่กางเกงในตัวเดียวถ่ายแบบไม่เหมาะสมหรอก"
นี้หรือเปล่านะสาเหตุที่พี่พีทหงุดหงิดใส่เรา เพราะไอ้ ไอๆยูๆ คนนี้หรือเปล่าเนี่ย
"มันมีเสื้ออีกตัวนะพีท"
"ทำไมนายไม่สนใจนายแบบมืออาชีพ มีเป็นร้อยที่เราให้นายเลือก"
"เราอยากได้สองคนนี้เท่านั้น"
"ทำไม"
"ไม่รู้สิ ชอบมั้ง"
"นายก้ตัดสินใจเอาแล้วกัน ถ้าไม่เลือกนายแบบที่เราเสนอให้ เราก็ไม่ทำงานนี้"
"นายปฏิเสธเรา นายจะเสียใจนะพีท มีบริษัทโฆษณาไม่รู้กี่ที่อยากได้งานนี้ "
"แต่ไม่มีสักที่ ที่จะหานายแบบคนนี้ให้นายได้ เรามั่นใจ"
"เอาล่ะ เราจะให้เวลานายตัดสินใจนะ แล้วเดี๋ยวเราจะโทรหา กลับก่อนล่ะ บาย"
"เรายังยืนยันคำตอบเดิม"
"เราก็เหมือนกัน กลับก่อนนะเบบี้บอย "
"อย่าแตะต้องเขา" เสียงพี่พีทดังมาก เหมือนจะตวาดผู้ชายคนนี้
"โอเค โอเค บายยยย"

"ก้อยเขามาหาพี่หน่อย" พี่พีทโทรเรียกพี่ก้อย
"มีอะไรหรอค่ะ"
"นั่งก่อน.....พี่จะไม่รับงานคุณบีมนะ ถ้าเขาขอพบพี่หรือมาหาพี่อีกไม่ต้องให้เข้าพบ"
"เขาจะยอมหรอค่ะ เมื่อกี้ก้อยให้นั่งรอยังไม่รอเลย"
"พยายามหน่อยแล้วกัน"
"มีอะไรหรอค่ะพี่"
"เขาจะเอาน้องภูเป็นพรีเซนเตอร์"
"น้องภูเนี่ยนะ" น้องภูทำไมย่ะ หล่อจะตาย
"อื้ม เขาไปเห็นน้องภูที่งานสมาคมผู้ค้าอัญมณี แล้วชอบ"
"แล้วเขาไปเห็นได้ไงอ่ะค่ะ"
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนั้นเขาไปงานหรือเปล่า รูปนายแบบที่เราส่งให้เขาเป็นร้อย เขาไม่เปิดดูเลย ส่งรูปนี้มาให้พี่ดูแล้วบอกว่าจะเอาคนนี้เท่าานั้น"
"แล้วพี่ให้เหตุผลเขาว่าไงอ่ะคะ"
"พี่บอกว่านายแบบคนนี้ไม่รับงาน"
"แต่น้องภูนอนอยู่นี้อ่ะนะ"
"เขาจำน้องภูไม่ได้ แต่งานมันจะเข้าอ่ะนะ พอพี่บอกว่านายแบบชุดแดงนั้นไม่ได้ มันก็จะเอาน้องภูที่นอนอยู่นี้แหละ"
"งานเข้าจริงๆ ก้อยขอถามอะไรหนอ่ยได้ไหมค่ะ"
"ว่ามาสิ"
"ทำไมพี่พีทไม่ให้น้องภูถ่าย"
"ใส่กางเกงในตัวเดียว เสื้อเชิ๊ตไม่ติดกระดุม น้องยังเรียนมัธยมอยู่ ไม่เหมาะกับงานนี้หรอกก้อย"
"ก็จริงนะคะ แต่โปรเจคนี้ก็ทำกำไรให้เราได้ไม่น้อยนะคะ"
"พี่รู้ พี่ก็เลยบอกเขาว่า ถ้าเป็นนายแบบคนใดคนหนึ่งที่เราเสนอป พี่จะทำงานนี้ให้ เพราะถ้าเขาไปบริษัทอื่นยังไงก็ไม่มีทางได้นายแบบคนนี้หรอก พี่เชื่อว่าเขาต้องโยนงานให้บริษัทอื่นด้วยเพื่อจะได้น้องภูไปเป้นพรีเซนเตอร์ให้"
"ซนอย่างกับลิง ไปโดนใจพี่แกได้ไงเนี่ย ก้อยล่ะงง"
"ก้อยไม่เห็นหรอ วันที่น้องภูใส่ชุดแดง เขาเหมือนเป็นอีกคน กลับมาใส่ชุดดำก็เหมือนเป็นอีกคน เวลายิ้มก็เหมือนป็นอีกคน เนี่ยแหลจุดขายของเขาล่ะ"
"ก้อยว่า ถ้าน้องภูเข้ามหาวิทยาลัย เนื้อหอมแน่ๆ"
"ฮึๆ เดี๋ยวมีเอกสารอะไรให้พี่เซ็นต์ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไม่ว่างนะ ไปถ่ายแบบกับไอ้ลิงนั้นแหละ"
"เครื่องเพชรคุณชูใช่ไหมค่ะ"
"ใช่ๆ"
"ก้อยไปด้วยค่ะพี่งานนี้"
"อ่าวก้อยไปหรอ นึกว่าไอ้แม็ก งั้นเดี๋ยวเคลียร์งานพรุ่งนี้ให้พี่เลยนะ ไม่อยากวุ่นวายอ่ะ แค่ไอ้ลิงคนเดียวพี่ก็ปวดหัวเเล้ว"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวจะเคลียร์ให้พรุ่งนี้ว่างสุดๆ"
"ขอบใจมาก"
"งั้นก้อยไปทำงานก่อนนะคะ"
"อื้ม" แล้วพี่ก้อยก้ออกไป

"บุ้งเข้ามาหาพี่หน่อย"
"ครับพี่" แล้วพี่บุ้งก้เดินเข้ามาในห้อง
"นั่งก่อน"
"พี่พีทมีไรหรอ"
"พรุ่งนี้มีธุนะอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าครับ"
"เดี๋ยวไปกับทีมงานนะ มีงานถ่ายแบบเครื่องเพชรน้องภูเป็นพรีเซนเตอร์ ไปช่วยดูน้องหน่อย"
"แล้วพี่พีทไม่ไปหรอ"
"พี่ก็เป็นพรีเซนเตอร์ด้วย บุ้งจะได้ไปเรียนรู้งานด้วยไง เดี๋ยวงานหน้าพี่จะให้บุ้งคุมโปรเจค"
"ครับ"
"งานป้าชูน่ะ จำป้าชูได้ไช่ไหม"
"ได้ครับ"
"จบแล้วได้มาช่วยพี่อย่างเต็มตัว โอเคไหม"
"โอเคครับ"

"มีหรอจะไม่โอเค ได้อยุ่ใกล้ๆคนรัก ได้ทำงานบริษัทแนวหน้า เงินเดือนก็ดี โทรศัพท์ถ่ายรูปได้"
"อ่าวนึกว่าหลับซะอีก"
"กูคุยกันเสียงดังขนาดนี้จะหลับได้ไงล่ะ"
"เอ้า ก็นี้มันที่ทำงานนะ ไม่ใช่ที่นอน"
"จะนอน จะทำไม เชิญไปทำงานได้แล้ว อู้งานหรอ"
"บุ้งไปทำงานก่อนนะพี่พีท "
"อื้ม" แลล้วพี่บุ้งมันก็เดินออกไป

"ได้ยินหมดทุกเรื่องแล้วใช่ไหม" พี่พีทก็ถามขึ้น
"มั้ง"
"แล้วคิดยังไง"
"ก็ไม่คิดไง พี่พีทไม่อยากให้ถ่ายน้องภูจะไปว่าอะไรได้ น้งภูเป็นของพี่พีทนิ แต่ที่ข้องใจ ทำไมพี่พีทต้องอารมณ์เสียใส่น้องภูด้วย"
"พี่อารมณ์เสียใส่น้องภูตอนไหน"
"ก็ตั้งแต่น้องภูเดินเข้ามาห้องนี้ วันนี้นั้นแหละ"
"พี่ก็พูดของพี่เฉยๆ"
"หรอ น้องภูคงเข้าใจผิดไปเองงั้นสินะ น้องภูเข้าใจนะว่างานพี่พีทหนัก พี่พีทเครียด แต่น้องภูไม่ใช่เครื่องรองรับอารมณ์ไม่ดี น้องภูเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ดีเท่านั้น" แล้วผมก็เดินอกจากห้องพี่พีทไป
"จะไปไหน"
"ทำงาน"
"ป้าแกมาทำงานแล้ว ลูกป้าแกหายดีแล้ว"
"งั้นก็ไปเข้าห้องน้ำ"
"หิวข้าวหรือยัง จะทานอะไรเดี๋ยวพี่สั่งให้"
"หิว แต่ไม่มีอารม์จะทาน" เซง ไม่พอใจอะไรก็มาลงที่น้องภูเนี่ยแหละ ไอ้คนนิสัยไม่ดี
ไม่รู้จักแยกแยะ ทำตัวแบบนี้บ่อยๆ น้องภูจะย้ายไปนอนห้องคุณย่าเข้าสักวัน

"ตื่นแล้วหรอค่ะสุดหล่อ ไปไหนค่ะ"
"เดินเล่น"
"อย่าไปไกลนะ เอาโทรศัพท์ไปเปล่า เดี๋ยวโดนดุนะ"
"อยู่กับพี่พีทมากไปปล่าเนี่ยป้า ชิส์"
"เอ้า  เดี๋ยวโดนดุพี่ไม่ช่วยนะ"
"ตัวเองก็ไม่เคยช่วยเขาอยู่แล้วพี่ก้อย  เอาตัวรอดตลอด"
"ใครจะไปกล้า"
"ตลอดตลอด"
"เออนิ พี่มีอะไรจะเม้าท์ด้วย"
"ว่ามา"
"เขามาใกล้ๆพูดดังไม่ได้"
"อะไร"
"พี่เห็นอีอ้นกับน้องบุ้ง ใส่สร้อยเหมือนกันเลยแหละ"
"จริงดิ" ฉันรู้ก่อนเธออีก ฮ่าๆๆๆ
"จริ๊งงงง พี่ว่ามันต้องมีอะไรลึกซึ้งแน่ๆ"
"เขาอาจจะไปเช่ามาวัดเดียวกันก็ได้"
"แหม๋ มันก็บังเอิญเกินไป แล้วเดี๋ยวนี้ออกไปทานข้าวคู่กันตลอดๆ"
"เขาก็ทานข้าวด้วยกันมาตั้งนานแล้ว"
"มันต้องมีอะไรลึกซึ้ง เชื่อพี่"
"อิจฉาเขาล่ะสิ"
"มากอ่ะ กะว่าจะเป็นพี่สะใภ้น้องภูซะหน่อย เห้อ ชะนีอย่างพี่ก็ต้องเศร้าต่อไป"
"อย่ามา เมื่อเย็นห็นมีผู้ชายมารับนะ"
"เพื่อน"
"หรอ"
"จริงจริ๊งงงงง"
"เสียงสูงนะเราอ่ะ"
"บ้าาาาาาาาา"
"ฮ่าๆๆ ไปแล้ว เอาไรเปล่า"
"ไม่เอาอ่ะ พักนี้น้ำหนักขึ้น งดขนม"
"แค่นี้ก็สวยจนหนุ่มๆเป็นพรวนแล้ว"
"บ้าๆๆๆๆๆ เด็กบ้า "
"ไปดีกว่า" แล้วผมก้เดินไปเซเว่น หาขนมทานดีกว่า ออกจากเซเว่นก็เดินไปเรื่อยๆ
มีร้านกาแฟ ชาเขียวปั่นสักแก้วดีกว่า ก้เลยนั่งเล่นที่ร้านกาปฟ รอชาเขียวปั่น
"รักนะไอ้ลิง รักนะไอ้ลิง รักนะไอ้ลิง"
"ว่าไงพี่พีท"
"จะทานอะไร พี่จะโทรสั่งข้าว"
"อะไรก็ได้"
"แล้วพี่จะรู้ได้ไงอ่ะครับว่าน้องภูอยากทานอะไร"
"ถามใจตัวเองสิครับ น้องภูอยู่ร้านกาแฟจะเอาอะไรหมครับ"
"ไม่เอาครับ รีบขึ้นมานะพี่คิดถึง"
"อืม" แสดงว่าหายหงุดหงิดแล้ว อ้อนขึ้นมาเชียว พี่พีทชอบทำให้ผมงอนแล้วก็ง้อแบบเนี่ย
คนงอนใช่ว่าจะมีความสุขนะ บางทีมันก็โคตรจะเบื่อ เข้าใจป่ะ

"สวัสดีครับน้อง"
"สวัสดีครับ" ใครล่ะเนี่ย หน้าตาหล่อแบบไม่ใช่คนดีอ่ะ เข้าใจป่ะ
"เราเจอกันแล้วนะ เมื่อกี้"
"ที่ไหน"
"ในห้องทำงานพี่ชายน้องไง น้องหลับอยู่" ไอ้บีม ใช่.....เสียงมันคุ้นๆ
"ครับ"
"นั่งด้วยคนได้ไหมครับ"
"เชิญครับ"
"เรียนอยู่ชั้นไหนแล้วครับ"
"ม.6 ชั้นบนครับ"
"ฮึ๊? อ่อๆๆๆ พี่ขอพูดตรงๆนะ พี่อยากได้น้องเป็นพรีเซนเตอร์เสื้อผ้าของพี่"
"ผมต้องถามพี่พีทก่อนครับ"
"พี่ชายน้องไม่โอเค"
"งั้นผมก็คงไม่โอเค"
"เดี๋ยวก่อนสิน้อง พี่ให้ค่าตัวไม่อั้นนะ อยากได้เท่าไรว่ามา"
"ผมว่าพี่ไปคุยกับพี่พีทดีกว่าครับ"
"ชาเขียวปั่นได้แล้วค่ะ"
"ขอตัวก่อนนะครับ" ผมเดินไปรับชาเขียว แล้วก็เดินกลับมาที่โต๊ะ
"ว่าไงครับน้อง อยากได้เท่าไร"
"ไปคุยกับพี่พีทดีกว่าครับ ผมขอตัวก่อนนะครับพี่พีทโทรตามแล้ว"
"เดี๋ยวสิน้อง" แล้วมันก็คว้าข้อมือผมไว้ ผมก็แกะมือมันออก
"มีอะไรครับ" คนในร้านเริ่มหันมามอง
"อย่าเล่นตัวหน่อยเลย  ล้านหนึ่งพอไหม?"
"พี่ครับ ตั้งใจฟังนะ ผมไม่ได้ร้อนเงิน"

แล้วผมก็เดินอกจากร้านกาแฟ มึงคิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างหนือไง
เงินซื้อกูไม่ได้หรอกเว้ย(ถ้าไม่มากพอ ฮ่าๆๆ แต่ถ้าเป็นไอ้คนเขียน มันเอาตั้งแต่พันห้าแล้ว เอิ๊ก)
เงินก็อยากได้อ่ะนะ ตั้งล้านหนึ่งแหนะ แต่ผมคิดว่าไอ้นี้มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่
มันไม่มีทางยอมเสียเงินล้านหนึ่งแลกกับภาพถ่ายไม่กี่ภาพหรอก
นายแบบเที่ยวบินต่ำอย่างผม ไม่มีทางที่จะได้ค่าตัวสูงขนาดนั้นหรอก
นายแบบหล่ๆหุ่นดีๆเยอะแยะ ผมว่าไอ้นี้มันต้องการอย่างงอื่นมากกว่า
ถ้าตัวใหญ่เท่ามันนะ ชกหน้าแหกไปแล้ว ดีนะที่น้องภูไม่ชอบใช้กำลัง
ไม่อยากนั้นมึงลงไปกองกับพื้นแน่ๆ  โฮ๊ะๆๆๆๆ  แมนมากเลยเรา เอิ๊ก

เดินกลับขึ้นมา ก้เห็นพี่พีทนั่งยิ้มอยู่ที่โวฟา เซนต์เอกสารกองโต
"ไปไหนมาครับ" คำถามเดียวกันแต่ต่างวาระ เข้ามาทีแรก อย่างกับจะกินไส้
คราวนี้ถามซะเพราะพริ้งจนน้ำตาลในเลือดพรุ่งปรี๊ดดดดดด
"เซเว่นแล้วก็ร้านกาแฟ"
"ซื้ออะไรมาฝากพี่บ้าง"
"ไม่มี"
"ทำไมอ่ะครับ"
"ไม่ทำไม"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ทานข้าวก็ได้ พี่สั่งหมูทอดกระเทียมกับผัดกระเพรากุ้งให้นะ"
"อืม"
"เดี๋ยวเย็นนี้พี่พาไปสปานะ พรุ่งนี้เราต้องถ่ายแบบให้ป้าชูจำได้ไหม"
"จำได้"
"พี่ขอโทษนะ" แล้วพี่พีทก็หอมแก้มผมขณะกำลังดูดชาเขียวปั่น
"ขอโทษทำไม พี่พีทไม่ได้ทำอะไรผิดนิ พี่พีทถูกเสมอ"
"ไม่เอาไม่พูดแบบนี้นะคนดี พี่ขอโทษนะที่อารมณ์เสียใส่น้องภู"
"ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นหน้าที่ของเครื่องรองรับอารมณ์"
"อย่าพูดแบบนี้สิ พี่ขอโทษนะ ยกให้โทษให้พี่นะ"
"น้องภูไม่เคยโกรธพี่พีทหรอก ต่อให้พี่พีทโมโหใครมา มาตบตีน้องภูน้องภูก็ทนได้"
"โหยยย ใครจะทำแบบนั้น ดีกันนะ นะ น๊าาาาาาา"
"อื้ม"
"ฟ๊อดดดดดดดดดดดดดดด"

"น้องภูมีอะไรจะเล่าให้ฟัง"
"ครับ"
"มื่อกี้น้องภูเจอคุณบีม"
"ที่ไหน"
"ร้านกาแฟ"
"แล้วมันทำอะไรน้องภูหรือเปล่า"
"เปล่า เขาก็แค่มาทักทาย"
"มันคือตัวอันตราย อยู่ห่างมันไว้ แล้วมันพูดอะไรบ้าง"
"เขาก็มาขอให้เป็นพรีเซนเตอร์ให้ แล้วก็ถามว่าจะเอาค่าตัวเท่าไร"
"แล้วน้องภูตอบไปว่าไง"
"ตอบไปว่าให้คุยกับพี่พีทดีกว่า เขาก็เลยเสนอเงินให้ล้านหนึ่ง"
"จะกี่ล้านก็ห้ามตกลง"
"ก็ไม่ได้ตกลง ก็บอกเขาไปว่า ไม่ได้ร้อนเงิน มีอะไรไปคุยกับพี่พีท"
"น่ารักที่สุด ฟ๊อดดดด"
"แล้วทำไมเขาถึงเป็นตัวอันตรายอ่ะ"
"เคยมานักแสดงคนหนึ่ง เป็นนายแบบให้มันเนี่ยแหละ มันก็ใช้เงินล่อเขาแบบนี้สุดท้ายนักแสดงคนนั้นก็มีอะไรกับมันเพราะหวังรวยทางลัด สุดท้ายมันถ่ายคลิปมันกับดาราคนนั้นไว้ "
"ถ่ายไว้ทำไมอ่ะ"
"ก็เอาไว้เป็นเครื่องต่อรองให้นักแสดงคนนั้นทำงานให้มันฟรีๆไง"
"แล้วนักแสดงคนนั้นตอนนี้เป็นไงอ่ะ"
"ก้ดับไปแล้วเพราะคลิปถูกปล่อย งานหด ไม่มีใครจ้าง เห็นว่าทำงานแถวพัทยาอ่ะ"
"ทำอะไรอ่ะ"
"อย่ารู้เลยเป็นเด็กเป็นเล็ก"
"อยากรู้อ่ะ"
"ขายบริการ"
"โอ้ววว น่าสงสารเนอะ"
"ยังมีอีกหลายคน ที่ไอ้นี้มันทำแบบนี้ เจอมันที่ไหนอยู่ให้ห่างไว้เลยนะ แล้วรีบโทรหาพี่"
"อืมๆ"
"แต่มันไม่กล้าหรอก คนที่จะตกเป็นเหยื่อมันก็เป็นคนที่เห็นแก่เงินนั้นแหละ"
"แต่เงินก็ซื้อทุกอย่างไม่ได้หรอกนะ"
"ใช่"
"เงินกับน้องภูพี่พีทเลือกอะไร"
"พี่ก็ต้องเลือกน้องภูสิ"
"งั้นเงินพี่พีท น้องภูขอนะ ฮ่าๆๆๆ"
"เงินของพี่ก็เหมือนของน้องภูแหละ "
"หรอ"
"อื้ม"
"งั้นน้องภูขอเงินหน่อยสิ อยากได้กระเป่าแอร์เมสหนังนกกระจอกเทศีชมพูสักใบ"
"ฮ่าๆๆ สีชมพูเนี่ยนะ จะเอาไปทำอะไร"
"จะเอาใส่กล่องข้าวไปทานที่โรงเรียนอ่ะ"
"ถุงผ้าก็พอมั้ง"
"น้องภูล้อเล่น น้องภูเห็นตุ๊ดเด็กที่โรงเรียนสอนพิเศษหิ้วอ่ะ "
"แอร์เมสเนี่ยนะ
"ใช่ แล้วตอนเลิกเรียนก็เห็นชีหิ้วแอร์เมสขึ้นรถเมล์ไป"
"ฮ่าๆๆๆ แอร์เมสเซินเจิ้น"
"น้องภูว่า ประตูน้ำ"
"ฮ่าๆๆ ถ้าพี่ให้เงินไปซื้อ ถามจริงจะซื้อไหม"
"ไม่อ่ะ มันเกินความต้องการ แลวอีกอย่างหนึ่งมันก็ไม่เหมาะกับวัยภูด้วย ของแบบนี้มันแล้วแต่ความชอบนะน้องภูว่า คนที่ซื้อใช้เขาก็ไม่ผิดหรอก เพราะเขามีกำลังทรัพย์ที่ซื้อได้ ขอแบบนี้เป็นเรื่องส่วนบุคคล แบบคุณแม่ของขิงอ่ะ ท่านซื้อใช้เพราะท่านมีกำลังซื้อสูง แล้วท่านก็ได้ใช้งาน ท่านก้ไม่ได้ผิดอะไร แต่ถ้าใครต้องกูหนี้ยืมสินไปซื้อ มันก็ไม่ไหวนะ"
"โตขึ้นแล้วนะ" แล้วพี่พีทมันก้หอมหน้าผากผม แล้วก็เดินไปที่โต๊ะทำงาน
ข้าวมาส่งพวกเราก้ทานข้าวกัน แล้วก้ไปสปาต่อเตรียมเป็นนายแบบวันพรุ่งนี้

กลับมาถึงบ้านก็เข้าห้องนอนเลย คุณยาหลับไปนานมากแล้วเพราะโทรมาบอกว่าไม่ต้องรอ
เราสองคนก็อาบน้ำอาบท่า เพราะพรุ่งนี้มีงานที่ต้องทำ

"อย่าทำให้เป็นรอยนะ" ผมกระซิบข้างหูคนที่กำลังกะปลายจมูกมาที่แก้มเบาๆ

สวัสดีครับ 

มาดีกมากจะเช้าแล้ว
ผมแอบหลับ  ฮ่าๆๆๆๆๆ  กลับมาสลบไปเลย ซอรี่ๆๆๆเนกกันเนกๆๆๆ แบร่

ขอบคุณทุกกำลังใจครับขอบคุณจริงๆๆ

ผมไม่ใช่คนเก่งอะไรเลย อยากเขียนอะไรก็เขียน
คิดอะไรได้ก็เขียน ผลงานที่ออกมาเพราะ อย่าเล่า อยากเขียน
เรื่องบางเรื่องก็หยิบมาจากใกล้ๆตัวเนี่ยแหละ
เพราะฉะนั้น ช่วยกันติชมด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ

รักนะ

น่ารักทุกคู่ ว่าแต่จับคู่ให้คนอื่นหมดแล้ว คนเขียนจับให้ตัวเองบ้างยัง

เอามีดมาแทงผมเลยดีกว่า ถามแบบนี้อ่ะ  ฮ่าๆๆๆ

เรื่องราวของเด็กๆกลุ่มนี้ทุกๆคู่ มีผลต่อหัวใจคนอ่านเช่นเรามากเลย
เหมือนดังว่าต้นไม้ที่กำลังเฉา พอโดนละอองฝอยน้ำอันเย็นชื่นพร่างพรม
พร้อมกับหยดน้ำฉ่ำชื้นค่อยๆซึมผ่านดินสู่ราก ต้นไม้นั้นพลันฟื้นคืนชีพ
มีชีวิตชีวาในบัดดล เด็กๆพวกนี้คือความชุ่มชื่นใจของผู้อ่านจริงๆนะจ๊ะ
เอิ่ม...น้องภูจ๋า รู้ปะว่า น้องโยชิน่ะคือเงาของน้องภูแหละ อิ อิ

ป.ล. คนเขียนมอบแต่ความชุ่มชื่นภิรมย์ใจ ให้กับผู้อ่านแบบนี้ ต้องเกิดอานิสงส์
       ส่งผลให้ผู้เขียนเจอคนที่ใช่ในเร็ววันนี้แน่ๆ

สาธุ สาธุ สาธุ    ขอแบบส่งอีเอ็มเอสเลยนะครับ ด่วนๆๆเลย  ฮ่าๆๆ

happy valentine's day ย้อนหลังนะคะคนเขียน >,<
 ตอนนี้อยากอ่านของโยชิกับอิดมาก 5555 

ขอมา เดี๋ยวผมจัดให้ครับ เร็วๆๆนี้


ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ
ขอบคุณทุกคำอวนพรวันวาเลนไทน์ด้วย
บางทีผู้เขียนก็แยกยแม่ออก ว่าอันไหนประโยคคำถามประโยคบอกเล่า
ถ้าใครมีคำถามอะไร ก็ รบกวน นิสนุง เขียนนำหน้าว่า "ขอถาม" เป็นอันรู้กันนะครับ
แล้วเดี๋ยวผมจะตอบให้ แต่ทุกคอมเม้นท์ผมอ่านครับ ย้ำว่า อ่านทุกคอมเม้นท์
แล้วก็ยิ้มทุกคอมเม้นท์ด้วย  ขอบคุณทุกคนครับ

วันนี้เดินเล่น เห็นคน จูงมือกัน
จับกันมั่น เดินชิลชิล ผมปลิวไสว
มือขวามัน จับมือซ้าย ไอ้นั้นไง
มือที่เหลือ ใช้เอาไว้ กดบีบี

ต่างคนก็ ต่างก้มหน้า จ้องมือถือ
ไม่คุยกันหรือ อิบ้า มาเดินที่นี้
มาเที่ยวทำไม กูงง สิ้นดี
ตอนจูมง กับทงอี เจอกันนี้ มึงกดบีบีหรือไร?......

<<<กลอนเกรียนเกรียน>>>

[TeeRuk♥]

แปะไว้ก่อนน้า ต้องออกไปทำงานแล้วอ่า มาซะเช้าเลย

Edit : กว่าจะได้อ่านก็ค่ำมืด รออ่านโยชิอยู่นะคร้าฟ แต่ดูท่าเรื่องวุ่นๆจะัมาอีกแว้ว