หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[tawan]

ไม่ชอบมาม่าเลยยยยย

แต่รักคนแต่งนะ

รอตอนต่อไป

 

[CarToonMiZa]

พักอาการหวานได้ชะงักเลย
 
 :L2:ดอกไม้เยี่ยมไข้น้องภู
ให้หายเร็วๆจะได้กลับมาซนต่อ
กด+เป็ดจ๊า

[yowyow]

 

[m_pop91]

อย่าความจำเสื่อมนะไม่เอานะ

[ujen]

  ขออย่าให้มีเรื่องอีกเลย

 

[kenghan]

บีบหัวใจแค่นี้พอ อย่าให้ถึงกับน้องภู
ความจำเสื่อม ลืมพี่พีท แค่นี้พี่พีทก็จะตายล่ะ

[malula]

แว๊ก เค้าเกลียดมาม่า
คนเขียนเล่นพลิกอารมณ์คนอ่านซะ งืด..งืด..
อิเต้เป็นบ้าไปแล้ว ทำร้ายคนอื่น ทำลายอนาคตตัวเอง

[gupalz]

อิเต้มันถ้าจะบ้า ขอให้น้องภูอย่าความจำเสื่อมเลย

[Karn12]

พักของหวานมากินอะไรแซ่บ ๆ แบบนี้บ้างก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย

[som]

โหย....โล่งเหมือนสูดอ๊อกซิเจนบนยอดเขา
แต่อย่าบอกนะว่าภูความจำเสื่อมอีก

[ladymoon_yy]

อ๊ากกกกกกกกกกกกไอเต้ 

[Still_14OC]

น้องภูตื่นมาแล้วยิ้ม  ยิ้มแบบนี้ ดีใจ ที่เห็นพี่พีทเป็นคนแรก รึ เอ๋อ ความจำเสือม กรี๊ดดดด อย่างหลัง ไม่เอานะ กินมาม่า มาหลายเรื่องแล้ว

ขอเรื่องนี้ ไว เป็นกระสัย กระชุ่มกระชวยหัวใจ สักเรื่องเถอะ  นะนะ// 

ส่วนอิเวรเต้ มัวแต่เสียสติ ถ้าไม่ติดคุกก็วิ่งไปให้รถชนตายซะ ให้กรรมตามสนองที่ทำกับน้องภู

[choijiin]

อิเต้!!!!
 
เมิงนะเมิงตายซ้าาาาาาาาาาาาา
 
บังอาจมาทำร้ายน้องภูยอดดวงใจของเจ๊
คนเขียนจ๋า ยังไงก็อย่าใจร้ายกับน้องภูมากนะ
คนอ่านกลัวน้องภูตื่นขึ้นมาแล้วความจำเสื่อมจำพี่พีทไม่ได้
คนอ่านตายแน่เลย
 

[boworange]

  อย่าบอกน้าว่าน้องภูความจำเสื่อมมมมมม...........

   อินังเต้...ร้ายมากๆๆๆๆ 

[runningout]

อิเต้ !!! แก ๆ ไปลงนรกซะเถอะ ๆๆ อ๊ากกกก 

[Horizon]

สงสารน้องภู ตกเป็นเหยื่อคนเลว
+1

[Nus@nT@R@]

เต้มันบ้าไปแล้วใช่ป่าว
ดีจังที่น้องภูฟื้นขึ้นมา ไม่งั้นพี่พีทคงจะแย่แน่ๆ

[nayne]

 ไอ เลิฟ มาม่า
กินของหวานมาหลายตอนแล้ว
เอามาม่ามาแก้บ้างก็ดีไปอีกแบบค่ะ
สู้ๆเน้อ 

[bigeye]

ต้องมาม่ากี่ซองเนี่ยคนเขียนจ๋า..อย่าเยอะนักนะ..มันบีบคั้นหัวใจคนอ่าน
ไม่รู้จะสงสารน้องภูหรือพี่พีทดี

[khunstar]

ตอนน่าคงไม่มีอะไรที่ ทรมานใจแบบนี้อีกน่ะอย่านะคนเขียน

[day9day]

กินมาม่ากันไป

[acorntan]

อีเต้...มีบ้าผู้ชายขนาดนี้เลยหร๊อ!!!

[คุณแม่ลูกสอง]

เจ็บตัวหนักเลยเจ้าลิงภู

หลับไปซะหลายวัน

ตื่นมาคราวนี้ขอให้เจอแต่เรื่องดีดีนะครับ

[MoMoRin]

P'pete naa songsaan nor n'phuu teun rew rew maa hai p'pete diijai noi na kha...

[iota]

รอลุ้นว่า "คำพูดแรกของน้องภู" จะพูดว่าอะไร
อ่านแล้วน้ำตาซึม กับความรู้สึกของพี่พีท
ผู้ชายอบอุ่น เพลงนี้สำหรับพี่พีทเลย.....

                                  http://www.youtube.com/v/JLySRtqytTA


ความทุกข์ทุกชนิดที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา
ก็เหมือนกับกระดาษทรายที่จะทำหน้าที่ช่วย
 "เจียระไน" ให้ชีวิตของเราลงตัวอย่างงดงาม

รัก.. ^^"

[JingJing]

โอยยย..ใจหายใจคว่ำ ลิงน้อยของป้า

อีพี่เต้เลวมาก

[Supermimt]

เวรกรรม 

น้องภูฟื่นแล้วหวังว่าไม่ บีบบหัวใจ ว่าความจำเสื่อมนะคร่าาา

[the_pupae]

ลุ้นสะกลัวจะไม่ฟื้น

ต้องเอาเรื่องนังเต้ให้ถึงที่สุด

[K.Pupoom]

ตอนที่ .....56
 




ผมก้มลงไปหอมแก้มคนที่พึ่งตื่นลืมตาด้วยความดีใจ เจ้าตัวก็ทำคิ้วขมวดเหมือนเคย
ผมได้น้องภูของผมกลับคืนมาแล้วครับ ดีใจกับผมไหมครับ ผมดีใจเวอร์ๆๆเลย
"หิวน้ำอ่ะ" เสียงที่แหบแห้งมาจากลำคอ จับใจความได้ว่าหิวน้ำ
"เอาน้ำให้น้องดื่มลูก" ผมรีบหยิบแก้วอย่างไว ส่งหลอดข้าไปในปากน้อง
น้องก็ดูดอย่างหิวกระหายน้ำหมดไปครึ่งแก้วน้องก็ปล่อยหลอดออกจากปากแล้วยิ้มให้ผม
"มึงเป็นไงมั้งว่ะ พวกกูจะร้องไห้แล้วเนี่ย" น้องตี๋ถามขึ้นคนแรก
น้องภูก้ได้แต่ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรสงสัยจะยังมึนๆอยู่ แล้วก็หันไปหาคุณย่า
"คุณย่า"
"ขวัญเอ๊ยขวัญมา คุณพระรักษานะลูก" คุณย่าเข้ากอดน้องภู
"หยกน้องภูฟื้นแล้ว" ผมโทรหาหยก ไม่ช้าหยกก็เข้ามา
"ไหนคนเก่ง ขอพี่หมอดูหน่อยสิ เจ็บตรงไหนไหมครับ"
"น้องภูมึนๆหัวครับพี่หมอ"
แล้วหยกก็จับตามร่างกายแล้วถามว่าเจ็บไหม เจ้าตัวเเสบก็ยิ้มแล้วส่ายหัวตลอด
เก่งจังคนเก่งของผม ผมก็ได้แต่ยิ้มดีใจเมื่อเห็นคนตรงหน้ากลับมายิ้มแย้มเหมือนเดิม
"เดี๋ยวทานอาหารแล้วก็ทานยานะ ไม่เป็นอะไรแล้วคนเก่ง"
"ขอบคุณครับ"
"น้องไม่เป็นอะไรแล้วพีท ดูแลตัวเองบ้างนะ สภาพไม่ไหวเลย"
"จ้ะ ขอบใจนะหยก"
"อื้ม"
แล้วไอ้หยกมันก็ออกจากห้องไป ผมไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่จับมือไว้ไม่ปล่อย
"ไอ้เป็ด พี่เฟียตอ่ะ" ตื่นมาก็พูดจ้อเหมือนเดิม อยากหอมแก้มจัง
"มาแต่กลับไปแล้วก็มึงกว่าจะตื่นพี่เขามีเรียน"
"ภูเป็นไงบ้าง"
"สบายขิง ตายยาก"
"ไม่พูดเรื่องตงเรื่องตายไม่เอาลูก" คุณย่าดุแล้วก็ถอยไปนั่งที่โซฟา
"ไอ้แบงค์มึงตาแดงทำไม พี่ฝุ่นมีกิ๊กหรอ"
"ไอ้บร้า กูกลัวมึงไม่ตื่น ดีใจอ่ะที่มึงตื่นมา"
"ไอ้ดราม่า  พี่บุ้งอยากทานข้าวมันไก่อ่ะ  หิวมากเลยอ่ะตอนนี้"
"เดี๋ยวหายแล้วพี่ทำให้ทานนะ ตอนนี้ทานข้าวโรงพยาบาลไปก่อนนะ"
"เอามาจิ หิวมากเลยเนี่ย" แล้วบุ้งก็ลากโต๊ะอาหารมาที่เตียง
"พี่ ปล่อยมือผมซะทีสิครับ ผมจะทานข้าว"
"เดี๋ยวพี่พีทป้อนนะ"
"ผมทานได้ ไม่ต้องป้อนหรอกพี่ ปล่อยมือผมก็พอ"
"ครับ" ไอ้คำว่าพี่คำเดียวมันทำผมใจสั่นอย่างบไม่ถูก ปรกตอต้องเรียกชื่อผมด้วย
แล้วก็จะลากยาวๆเวลาจะอ้อนเอาอะไร แต่นี้เรียกคำว่าพี่คนเดียว เกิดอะไรขึ้นใจผมไม่ดีเลย
"ใครอ่ะพี่บุ้ง" น้องภูหันไปถามบุ้งเบาๆ แต่ผมน่ะ ได้ยินเต็มสองรูหู
น้องภูถามบุ้งว่าผมเป็นใคร  ไม่ล้อเล่นแบบนี้นะน้องภู พี่พีทจะยืนไม่อยู่แล้ว
"ก็พี่พีทไง"
"พี่พีท  พี่รู้จักผมหรอ" แล้วเจ้าลิงน้อยดวงตาใสก็หันมายิ้มให้ผม
"น้องภู ไม่เล่นแบบนี้นะ" แล้วเจ้าลิงก็ทำคิ้วขมวดแล้วก็หันไปทานข้าวต่อ
"เล่นอะไรอ่ะ พี่นิตลกเนียนนะเนี่ย"
ผมวิ่งออกไปจากห้องไปถามไอ้หมอหยกให้มันรู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ทำไมน้องภูจำผมไม่ได้คนเดียว จำคนอื่นได้ แล้วทำไมต้องจำผมไม่ได้ทำไมไม่เป็นคนอื่น

ทำไม ทำไม ทไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม

(กำลังด่าคนเขียนอยู่ในใจใช่ไหมล่ะ ว่าทำไมต้องเขียนให้มันน้ำเน่าเป็นนิยายไปได้
เอ้าก็นี้มันนิยายนิคุณ เน่าให้ตามฉบับสิ  ฮ่าๆๆๆ  คนเขียนมันชอบดราม่า...............)

ผมกลับเข้ามาในห้องก็เห็นไอ้ลิงนั่งทานข้าวไปคุยไป ยิ้มแย้มเหมือนเดิม
แต่สิ่งที่เห็นคือ สายตาแปลกๆที่มองผมเหมือนคนไม่รู้จักจริงๆ หรือเขาจะจำผมไม่ได้แล้ว
"หยกว่าไงบ้างลูก"
"หยกบอกว่าจะสแกนสมองน้องดูครับ แต่น้องอาจจะจำบางเรื่องไม่ได้ชั่วขณะ ค่อยๆให้สมองฟื้นความจำก็จะกลับมาเป็นปรกติครับ"
"ย่าเข้าใจนะลูกว่าพีทรู้สึกอย่างไร แต่พีทต้องอดทนนะ"
"ครับคุณย่า"
"กับข้าวโรงพยาบาลไม่ได้เรื่องเลย จืดสนิท ลืมเติมเครื่องปรุงหรือไงเนี่ย"
"เอาข้าวในเซเว่นไหมเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้"
"ไม่เป็นไรครับน้องภูเกรงใจ ไอ้เป็ด มึงไปซื้อให้กูหน่อย เอาแฮมซีสด้วยนะ"
"เออๆๆ ไอ้ตี๋ไปกับกู"
"ภู มึงจำพี่พีทไม่ได้จริงหรอ" แบงค์เข้าไปกระซิบข้างๆ
"ใครว่ะ แฟนไอ้ตี๋หรือไอ้ขิงอ่ะ"
"บ้าหรอไง แฟนมึงนั้นแหละ"
"บ้า กูมีแฟนที่ไหนล่ะ แล้วแฟนกูจะเป็นผู้ชายได้ไง มึงนิ เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย"
"เดี๋ยวก็เขกหัวให้ฟื้นความจำเลย มึงจำที่เราไปเที่ยวทะเลได้ไหมหัวหินอ่ะ"
"จำได้สิ"
"มีใครไปมั้ง"
"ก็มีคุณย่า พี่บุ้ง มึงพี่ฝุ่น ไอ้ตี๋ ไอ้ขิง ไอ้เป็ด พี่เฟียตไง อ้อมีอีกคนหนึ่ง"
"ใครๆๆๆ"
"คนขับไง"
"ถ้ามึงกำลังล้อเล่นอยู่เรื่องนี้ไม่สนุกเลยนะ กูขอร้องให้มึงเลิกเล่นซะ"
"ล้อเล่นอะไรของมึงประสาทป่ะเนี่ย พี่ฝุ่นไม่ทำการบ้านหรอไง ไอ้หน้าแมว"
"ไอ้ภู เลิกเล่น"
"มึงจะหลอกอะไรกูอีกล่ะไอ้แบงค์"
"แบงค์พอเถอะ ถ้าเขาไม่อยากจำพี่ก็ปล่อยเขา" แล้วผมก็เดินเข้ามานอนในห้องพักของญาติผู้ป่วย
บอกตามตรงผมรู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมต้องเป็นผมด้วยว่ะ
ผมพยายามนอนคิดหาวิธีให้น้องภูจำได้ หรือต้องให้โดนรถชนแบบในหนังว่ะ
เคยอ่านนิยายเขาบอกว่าคนที่ความจำเสื่อมแล้วจำใครไม่ได้คนๆนั้นคือคนที่เขาจดจำมากที่สุด
แต่ทำไมเหตุการณ์แบบนี้ต้องมาเกิดกับผมด้วยเนี่ย เนี่ยหรอสิ่งที่รอ
รอมาหลายวัน รอให้เขาฟื้น ฟื้นเพื่อมาขยี้หัวใจผมให้แหลกเป็นผง
สายตาที่ทำเป็นไม่รู้จัก มันเหมือนเอามีดมากรีดเนื้อผมไปทั้งตัว
สวรรค์กำลังเล่นตลกอะไรอยู่ ทำไมชอบแกล้งเราสองคนนัก
ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะเขามากเท่าไรผมยิ่งน้อยใจมากเท่านั้น จนเผลอหลับไป



กำลังวิ่งเล่นอยู่บนทุ่งหญ้าสีเขียวสวย ดอกไม้บานเต็มไปหมด ส่งกลิ่นหอมอบอวล
ผีเสื้อหลายร้อยชีวิตบินมาเล่นกับน้องภู สนุกจังเลย วิ่งเล่นจนเหนื่อย รู้สึกหิวน้ำ!!!!
......
เมื่อย!!!!
หิวน้ำ!!!!
มึนหัว!!!!!
ผมค่อยๆลืมตามองเพราะได้ยินเสียงใครกำลังคุยกัน แสบตาชะมัก ต้องค่อยๆหรี่ตาลงมา
แล้วลืมอีกครั้งจนภาพที่เห็นเริ่มชัดเจนและมีสีสันครบถ้วนนนนนนน
ที่นี้มันที่ไหนว่ะเนี่ย ค่อยๆมอง อ้อ.....โรงพยาบาล มาทำไมที่นี่ว่ะ
แล้วสายอะไรเต็มไปหมดเนี่ย เราตกต้นมะม่วงจนสลบไปหรือเปล่าว่ะ
หรือว่าไอ้มดแดงมันงับหัวเรา  มาทำไมว่ะเนี่ย
.......... ใช่แล้วผมโดนรถเบนซ์คันนั้นชน ตอนไปซื้อน้ำตาลให้คุณย่า
เห้ย!!!!!!ไอติม ไอติมผม อีกอันยังไม่ได้ทานเลย ละลายหมดแล้วมั้งเนี่ย  ป่านนี้
จะมีใครเก็บมันไปแช่ตู้เย็นให้หรือเปล่าว่ะนั้น ผมค่ยๆฟื้นความจำ
จำได้ว่าลอยขึ้นไปหลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย ทุกอย่างมืดสนิท..........
ผมยิ้มให้ทุกคน ตอนนี้มันปวดๆเมื่อยๆไปทั้งตัว หัวก็หนักๆ ใครพูดอะไรก็ได้แต่ ยิ้ม
เพราะสมองมันเหมือนยังไม่รับรู้อะไร  น้ำอึกแรกถูกป้อนเข้าปาก
ผมพยายามดูดให้มากที่สุดเพื่อดับความกระหาย ทุกคนต่างสนทนากับผม
ผมก็ตอบไปตามที่เขาถาม แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าพูดอะไรไปบ้าง
ทุกอย่างเหมือนค่อยๆปรับตัว ให้กลับสู่ภาวะปรกติ
ผมเริ่มรับรู้ว่าแต่ละคนเป็นใคร พูดอะไร แล้วก็รับรู้ได้ว่า หิว  ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วใครกันเนี่ยกุมมือผมไม่ยอมปล่อย ผมเงยหน้ามองแล้วส่งยิ้มให้

หล่อจัง!!!!!!

ผมยังไม่ตายใช่ไหม เทวดาจับมือผมไว้จะพาผมไปไหนล่ะ
ยังไม่อยากตายนะเว้ยยยย  เทวดาสมัยนี้เเต่งตัวทันสมัยเวอร์ๆ

หลังจากที่ผมทานข้าวที่ไอ้เป็ดซื้อมาให้เพราะข้าวโรงพยาบาลจืดเกินไป
ก็ทานยาทานขนมมากมาย แล้วทุกคนก็ทยอยกลับกันไป จนเหลือผมกับคุณย่า
"พีทย่ากลับก่อนนะดูแลน้องดีๆนะลูก"
คุณย่าเดินไปพูดกับคนอีกห้องหนึ่ง แล้วเดินกลับมาหาผมที่เตียง
"ย่ากลับบ้านก่อนนะน้องภู เดี๋ยวพรุ่งนี้จะทำของโปรดหนูมาให้ทาน"
"ขอบคุณครับคุณย่าฝากดูไอ้มดแดงด้วยนะครับ"
"จ้ะ" คุณย่าออกไปผมก็รู้สึกปวดฉี่ ก็เลยค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
หยิบถุงน้ำเกลือกำลังจะก้าวลงจากเตียง  ทำไมมันเมื่อยขนาดนี้
เหมือนไปออกกำลังกายมาจนกล้ามเนื้ออักเสบเลย ยืนยืดตัวสักพัก
ก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
"ทำไมไม่เรียกพี่"
"น้องภูไหวครับ ขอบคุณครับ" แล้วพี่รูปหล่อนี้ก็เดินมาเเย่งถุงน้ำเกลือไป
แล้วก็พยุงผมเข้าห้องน้ำ นั่งลงบนชักโครกพี่แกก็ยืนจ้องเขม็ง
ไอ้บร้า ใครจะไปฉี่ออกล่ะ
"พี่ออกไปก่อนได้ไหม ผมฉี่ไม่ออก"
"อายทำไม เมื่อก่อนก็ยืนฉี่ต่อหน้าพี่"
"ผมเนี่ยนะ"
"อื้ม"
"พี่ ติงต๊องป่ะถามจริง ไปสแกนสมองพร้อมผมไหม พรุ่งนี้อ่ะ"
"อย่ามาทะลึ่ง"
"พี่นั้นแหละทะลึ่งมาดูผมฉี่ ออกไปซะทีสิ"
"เสร็จแล้วเรียกนะ"
"เออ" ออกไปซะที คนจะฉี่มายืนมองอยู่ได้ไม่เคยเห็นของใหญ่หรอไง
ทำภารกิจเสร็จผมก็หิ้วถุงน้ำเกลือออกมาจากห้องน้ำ เห็นไอ้ตัวใหญ่นี้ยืนกอดอกรออยู่
"พี่บ้านอยู่ไหนอ่ะ"
"ก็บ้านเดียวกับน้องภูนั้นแหละ"
"พี่เป็นหลานคุณย่า ที่อยู่อเมริกาหรอ"
"ใช่"
"อื้มมมมมม "
"นี้ๆๆพี่ๆๆๆ เปิดทีวีให้หน่อยสิ"
"จะดูการ์ตูนหรอ"
"รู้ได้ไง"
"รู้ทุกเรื่องที่เป็นน้องภู"
"เวอร์น่ะ"
"มีไฝเม็ดเล็กๆที่ก้นด้านล่างซ้ายถ้าไม่สังเกตจะมองไม่เห็น"
"เห้ย รู้ได้ไงคุณย่ายังไม่รู้เลยนะ"
"ก็บอกแล้วไงว่ารู้ทุกเรื่อง"
"เดามั่วมากกว่า"
"ไม่ได้มั่ว แล้วอีกอย่างภูก็เป็นเมียพี่ด้วย"
"จะบร้าหรอพี่ผมเป็นผู้ชายนะ จะเป็นเมียพี่ได้ไง"
"เดี๋ยวพี่ทำให้ดูไหม" แล้วไอ้รูปหล่อนี้มันก็โน้มมาเหมือนจะจูบผม ผมก็เอาหมอนมาบังไว้
"พี่ทำบร้าอะไร ผมไม่เกรงใจแล้วนะ"
"ก็จะฟื้นความจำให้ไง"
"ความจำบ้าบออะไรล่ะ ผมไม่รู้จักพี่ก็คือไม่รู้จัก"
"น้องภู พยายามหน่อยสิ"
"พยายามอะไร"
"พยายามจำพี่ไง นึกสิ นึก พี่ขอร้อง"
"ผมนึกไม่ออกอ่ะ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะนอนนึกก็แล้วกัน ผมปวดหัวอ่ะ ผมอยากนอน"
"งั้นก็นอนซะ เดี๋ยวพี่จะไปเซเว่นไปหาอะไรทานซะหน่อย เอาอะไรไหม"
"อะไรก็เอามาเหอะ"
"ป็อกกี้รสสตรอเบอร์รี่นะ"
"อื้มๆๆๆ"

ตัดมาที่ผองเพื่อนน้องภู/////
"ขิง..ขิงว่าไอ้ภูมันแกล้งพี่พีทไหม" ไอ้เป็ดถาม
"ถ้าแกล้งจริงก็แสดงได้เนียนมาก ไม่ควรเรียนหมอหรอกควรไปเรียนการแสดงน่าจะได้เกียรตินิยม"
"กูว่ามันแกล้ง" ตี๋
"กูก็คิดเหมือนกัน" แบงค์
"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ"
"ขิงไม่เห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของมันหรอ มันซ่อนอะไรไว้ข้างใน"
"แต่สายตาเย็นชาที่มอบให้พี่พีทมันก็มีนะ คิดดูสิคนเป็นแฟนกนก็อยากตื่นมาเจอคนรักทำไมต้องทำเป็นจำไม่ได้ด้วย"
"อันนี้ก็น่าคิดนะ"
"ขิงว่าภูไม่ได้แกล้งหรอก แต่ตอนนี้ขิงสงสารพี่พีทอ่ะ"
"เออใช่ พี่พีทแม่งน่าสงสารว่ะ"
"แล้วเราจะช่วยพี่พีทไงดีว่ะ"
"กูว่าเราต้องพยายามเล่าเรื่องที่มีพี่พีทอยู่ในเหตุการณ์"
"มันจะได้ประโยชน์อะไร เขาสองคนตัวติดกันทุกวันมันยังจำพี่พีทไม่ได้เลย"
"ขิงว่าสมองส่วนที่เอาไว้จำคนรักมันต้องกระทบกระเทือนแน่เลย"
"มีด้วยหรอว่ะ สมองส่วนนี้อ่ะ"
"ไม่รู้ เดาอ่ะ"
"ขิง เดี๋ยวตี๋ก็จูบซะเลยนิ พูดซะน่าเชื่อถือ"
"บร้า"
"งั้นกูกลับก่อนนะเว้ย ตอนเย็นๆที่ร้านยุ่งอ่ะ เดี๋ยวม๊าบ่นอีก"
"เออ พรุ่งนี้เอาเตี๋ยวเป็ดมาเยี่ยมไอ้ภูด้วยนะมันชอบ เผื่อกูด้วย"
"เออ" แล้วเป็ดก็ขึ้นแท็กซี่กลับบ้านไป ตามไปด้วยแบงค์ที่พี่ฝุ่นรอทานข้าวอยู่
มีคู่มันก็จะมีธุระแบบนี้แหละ (เห้อออ  คนเขียนอยากมีแฟนรอทานข้าวมั้งจัง)
เหลือแค่ขิงกับตี๋สองคน ในร้านนม........
"ไม่กลับหอหรอเขากลับกันหหมดแล้วอ่ะ"
"ยังไม่อยากกลับอ่ะ อยากอยู่กับขิงนานๆ"
"ได้คุยกับพี่เขตต์ยังอ่ะ"
"จะไปพูดถึงเขาทำไม"
"เอ้า...ก็อยากรู้ไม่ได้หรอ แล้วตกลงทำไมเขาไม่ไปทะเลอ่ะ"
"ไม่รู้ไม่ได้ถาม"
"เมื่อก่อนเห็นคุยผ่านเฟซหวานจนเลี่ยน"
"รู้ได้ไงแอบไปดูหน้าวอลล์ตี๋หรอ"
"มันบังเอิญไปเห็นเอง"
"ก็ไม่ได้อะไรกันแล้ว ตี๋ไม่ชอบคนไม่มีสัจจะ"
"แล้วตัวเองมีสัจจะเปล่าล่ะ"
"มีสิตี๋รักใครรักจริงนะ ถ้าเจอคนที่ใช่ตี๋พร้อมจะหยุด"
"ที่ผ่านมาสงสัยคนที่ใช่เยอะนะ"
"อดีตมันผ่านไปแล้ว ปัจจุบันตี๋มีแต่ขิงคนดียว"
"อูยยยยยยย"
"อย่าอยู่กับไอ้ภูมันมากนักนะ"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็เริ่มทำหน้ากวนประสาทเหมือนมันแล้วนะสิ"
"คนน่ารักเขาทำกัน ตี๋ไม่รู้จักเทรนด์นี้หรอก"
"หราา"
"ตี๋ ขิงขอพูดสั้นๆนะ ถ้าแค่เล่นๆก็เลิกซะ ขิงไม่อยากเสียเพื่อน"
"ไม่ได้เล่น จริงจัง สาบานให้รถชนแบบไอ้ภูเลยก็ได้"
"ลงทุนเนอะ"
"ให้โอกาสตี๋บ้างเถอะ"
"ก็ให้อยู่นี่ไง"
"แล้วเมื่อไรจะตอบตกลง"
"ก็ดูพฤติกรรมก่อน กลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวแม่บ่น จ่ายค่านมให้ด้วยนะว่าที่ที่รัก ไปแล้ว กลับหอได้แล้วอย่าเถลไถล"
"ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วยนะ"
"อื้ม"


หรือจะเหมือนรายการตีสิบว่ะ ชนตู้มแล้วหายเป็นตุ๊ดอ่ะ ยอมรับว่า "โคตรเครียด"
ผมไม่เชื่อหรอกว่าไอ้ลิงมันจะจำผมไม่ได้ สายตากวนประสาทที่มันใช้กับผมมันฉายแววออกมา
มันต้องแกล้งผมแน่ๆ อย่านึกว่าจะใช้อาการป่วยมาแกล้งผมได้ เรามันคนละรุ่นกัน

แต่ในใจก็แอบนอยด์นิดๆว่ามันจะจำไม่ได้
สายตาที่ส่งความสงสัยมาในตัวผม มันทำให้ผมใจไม่ดี
แต่ก็ยังมั่นใจว่ามันจำผมได้แน่นอน ขอเข้าข้างตัวเอง
ใครจะไปรู้ว่าผุ้ชายตัวเบ้อเร้อต้องเดินกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ตลอด
อยากจะเดินให้รถถชนจนจำอะไรไม่ได้เหมือนกันมันจะได้ไม่ต้องมาร้องไห้น้ำตาตกในแบบนี้
อยากจะเมา อยากจะหลบ อยากจะเสียสติ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
ไม่อยากเป็นแล้ว นายพาคินทร์เนี่ย ทำไมว่ะ ทำไมต้องเป็นเราด้วย
"ครับคุณย่า" ผมรับสายเมื่อคุณย่าโทรมาตอนผมกำลังเสียสติ
"ไหวไหมลูก"
"เหมือนจะไม่ไหวครับ"
"ย่ารู้นะว่าพีทเสียใจมาก แต่พีทต้องมีความหวัง หวังว่าน้องจะต้องจำพีทได้
พีทคิดสิลูก ว่าวันนั้น วันที่มีความสุขจะกลับคืนมาอีกครั้ง พีทต้องอดทน
อดทนวันที่น้องกลับมาเหมือนเดิม พีทอยากด้น้องมาครอบครองตั้งแต่เห็นครั้งแรก
พีทยังอดทนจนได้น้องมาครอบครองทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า น้องจะใช่คนของพีทหรือเปล่า
พีทผ่านความอดทนมามากมาย ทนอีกนิดนะลูก"
"ครับคุณย่า"
"รับปากกับย่านะ ว่าจะรอจนถึงวันนั้น"
"ครับ พีทจะรอวันที่น้องกลับมาจำพีทได้ครับ"
"จ้ะ ดูแลน้องดีๆนะ หาอะไรทานบ้างนะลูก ย่าเป็นห่วงนะ"
"ขอบคุณครับคุณย่า"
"ย่ารักพีทนะลูก"
"พีทก็รักคุณย่าครับ"
คุณย่าโทรมาเตือนสติผมแท้ๆ ใช่เเล้วผมต้องสู้ ผมต้องอดทน ผมต้องรอ
รอวันที่ไอ้ลิงของผม จะมีผมในหัวใจของเขาอีกครั้ง.......


สวัสดีครับบบบบบบ

อิอิ

ตอนแรกไม่มีอยู่ในหัวสมองเลยว่าน้องภูจะความจำเสื่อม
เพราะคิดว่ามันนิยายเกินไป ไม่ค่อยฉีกแนว
แต่เห็นทุกคนเรียกร้อง เลยจัดให้ซะหน่อย  เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆ
รู้สึกแอบซะใจเบาๆยังไงก็ไม่รู้ อมยิ้มตลอด เร้ย กร๊ากกกก

ขอบคุณทุกกำลังใจเหมือนเดิมนะครับ
ขอบคุณมากมากที่ติดตามกันมาโดยตลอด
ขอบคุณที่อ่านกัน

รักนะ

 


ถึงจะลืม ฉันไป ก็ไม่ว่า
จะเย็นชา สักเท่าไร ฉันไม่สน
ฉันคนนี้ จะกัดฟัน สู้อดทน
รอให้ผล แห่งความรัก ประจักษ์ตา

ขอให้ได้ ยืนคู่ อยู่เคียงใกล้
ขอให้ได้ ดูแล ไม่แปรผัน
ขอให้ได้ ยืนอยู่ เป็นคู่กัน
ขอให้เธอ อย่าเกลียดฉัน เท่านั้นพอ

 

[Supermimt]

จนได้สินะ  เห้อออออออออ ลุ้นต่อไป