หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[Still_14OC]

หุหุ ระหว่างเอา น้องภูไปฟื้นความจำ มาช่วยกันพาอิเต้เข้าคุกกันเถอะ นะๆๆๆๆๆ น่านะ อย่าให้มันอยู่อย่างเป็นสุข เป็นสุขเลย

[som]

ว่าแล้ว  เสื่อมซะแล้ว  พี่พีทจับกดเลยรำรึกความหลังซะเลย  อิอิ

[ขนมสัมปันนี]

โว้ยยยย  ทุกวันนี้เรียนก็เคลียดพออยู่แล้ว ดันมาเจอน้องภูเป็นอย่างนี้อีกสงสารพี่พีชจังเลย

[runningout]

สงสารพี่พีททท >,< ลุ้นต่อไป ปป

[patee]

เอามาม่าแบบธรรมดาไม่ต้องเข้มข้นนะ

เดี๋ยวร้องไห้

[nayne]

ในที่สุดก็ได้กินมาม่าต่อ
ขอพิเศษใส่ไข่อีกซักชาม
ถึงจะสงสารพี่พีท แต่มาม่าก็อร่อย เลือกไม่ถูกเลย

[● MaYa~Boy ●]

อ่านจนทันจนได้  สงสารพีทเหมือนกันคับ

[day9day]

 

[yowyow]

น่าสงสารพี่พีทจริงอะไรจริง

[8X]

น้องภู ตื่นขึ้นมาต้องจำพี่พีทให้ได้นะ

[iota]

พี่พีทททท~ ขอบอก 3 คำสั้นๆ    สู้เว้ยเฮ้ย!!
 :กอด1:ด้วยความรัก..

[MoMoRin]

T.T sobgsaan p'pete (iik la)....n'phuu jam phii kaw hai dai rew rew na kha!!!

[m_pop91]

มาม่า

[K.Pupoom]

ตอนที่ .....57
 





ผมเดินไปเซเว่นเพื่อซื้อขนมนมเนยสิ่งที่ไอ้ลิงมันชอบ
แล้วก็ซื้อไปเพื่อเพื่อนหมอสุดที่รักด้วย
"หยกพีทซื้อมาฝาก"
"น้องภูโอเคยัง"
"เขายังจำพีทไม่ได้เลย"
"อาจจะจำได้แล้วมั้ง เดี๋ยวหยกไปดูให้ ออกเวรพอดี เออลืมแนะนำ นี่เพื่อนหยก ชื่อ กร"
"เพื่อนแน่หรอ"
"แล้วแต่จะคิด" แล้วเราสามคนก็เดินมาที่ห้องพักน้องภู
"หยกๆๆเดี๋ยวๆๆ "
"มีไร"
"อย่าพึ่งเข้าไป ขอยืมตัวกรหน่อยนะ กรแกล้งเล่นเป็นแฟนพีทหน่อยนะ"
"เดี๋ยวก็โรงพยาบาลแตกหรอก"
"หนามยอกมันก็ต้องเอาหนามบ่ง"
"หยกเตือนเเล้วนะพีท"
"อื้ม"
ผมเดินเข้าไปพร้อมถุงขนม แล้วก็มีกรเดินตามเข้ามาติดๆ เจ้าตัวเล็กมองอย่างสงสัยว่าใคร
"อ่ะขนม"
"ขอบคุณครับ" แล้วเจ้าตัวเล็กก็หยิบป็อกกี้มานั่งทานด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไร
ผมไปนั่งข้างๆกร แต่ก็ไม่ได้แนะนำว่าเป็นใคร กรก็เล่นได้ดี ในบทจู๋จี๋เหมือนคู่รัก
"พี่นี้โรงพยาบาลนะไม่ใช่สวนสาธารณะในมุมลับตาคน"
"ก็หันไปทางอื่นสิครับ"
"พี่จะทำอะไรกันก็ไปห้องโน้นป่ะ"
"แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนน้องภูล่ะ"
"ผมอยู่คนเดียวได้"
ผมหันกลับไปคุยกับกรต่อโดยไม่ได้สนใจคนบนเตียงเท่าไร ถุงขนมใบใหญ่ถูกแกะออกมาทาน
ด้วยอารมณ์ไม่พอใจ แกะทุกถุงแต่ไม่ทานสักถุง เอ๊ะ นี่มันยังไง
คงต้องถึงขีดสุดของแผนการ ผมก้มไปทำท่าเหมือนจะหอมแก้ม กร
"โป๊ก" ไมรู้อะไรลอยมากระทบศีรษะผม ดูแล้วจะเป็นเหมือนกระบอกอลูมิเนียมของเม็ดมะม่วงหิมพานต์
"โอ๊ย" ผมร้องด้วยความตกใจ แล้วก็เจ็บเล็กน้อยถึงปานกลาง ปาแม่นซะด้วย
"ไอ้เสาไฟ ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ออกไปเลย" นั้นไง หลุดด่าออกมาแล้ว หึงจนลืมแผนร้ายของตัวเอง

"เรียกพี่ว่าอะไรนะ"



ซวยแล้ว หึงจนเลือดขึ้นหน้า ลืมไปว่าแกล้งจำพี่พีทไม่ได้นิหว่า
"ก็ ไอ้ อ่ะ ไอ้เสาไฟไง"
"สนุกมากไหม ถ้าไม่อยากจำพี่นักก็บอกตรงๆ พี่ก็จะไม่จำน้องภูเหมือนกัน"
"งานเข้าแล้ว" พี่กรบ่นกับตัวเองเบาๆ พี่พีทเดินออกไปจากห้องงแล้ว พี่หมอหยกก็เข้ามา
"ไงล่ะ พี่เตือนเเล้วไม่เชื่อ เล่นจนได้เรื่อง"
"ใครจะไปรู้ ตัวเบ้อเร้อจะใจน้อยขนาดนั้น ทำไงดีอ่ะพี่หมอหยก"
"ตัวใครตัวมันแล้วกัน"
"ทำไมพูดงั้นอ่ะ"
"ใครผูกก็แก้เอาเองสิ สมน้ำหน้า คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงไม่ได้หลับไม่ได้นอน ยังไปแกล้งเขาได้ลงคอ"
"เป็นหมอทำไมพูดซ้ำเติมคนไข้ล่ะเนี่ย"
"คนไข้ดื้อ ก็ต้องซ้ำเติม ไปก่อนนะ หิวข้าว"
"เห้ยพี่หมอหยก เดี๋ยวก่อนดิ ช่วยน้องภูก่อน"
"ไปเถอะกร"
"แล้วน้องเขาจะอยู่กับใครอ่ะ"
"ปล่อยให้อยู่คนเดียวซะบ้าง เผื่อจะคิดอะไรได้"
ไม่น่าเลยเรา เล่นจนได้เรื่อง ตอนแรกกะจะแกล้งแป๊ปเดียวแต่มันก็สนุกขึ้นเรื่อยๆ
เลยเถิดไปกันใหญ่สิตอนนี้ แล้วไอ้เสาไฟงอนเป็นตุ๊ดออกไปไหนแล้วเนี่ย
โทรศัพท์ก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน ออกไปตามหาดีกว่า.....
ถือถุงน้ำเกลือ เดินออกไป มองซ้ายมองขวาไม่มีพยาบาลก็เดินต่อไปเรื่อยๆ
มืดแล้วพี่พีทไปอยู่ไหนนะ เดินไปดูทางโน้นทางนี้ก็ไม่มี
"คนไข้ค่ะจะไปไหนค่ะ" พี่พยาบาลผู้หญิงเดินมา
"เดินเล่นครับ"
"กลับห้องเลยค่ะ พึ่งจะฟื้นนะคะ ให้หายก่อนค่อยมาเดินเล่น นี้มันสี่ทุ่มแล้วนะคะ"
"แหะๆๆ" ก็โดนดุไปตามระเบียบ กลับมาที่ห้องก็ได้แต่นั่งๆนอนๆ
คำพูดของพี่หมอหยกก็ก้องอยู่ในหัว
"คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง ไม่ได้หลับไม่ได้นอน"
นี้เราเล่นแรงเกินไปจริงๆด้วย แล้วพี่พีทไปไหนอ่ะไม่ห่วงน้องภูหรอ
น้องภูอยู่คนเดียวนะ น้องภูกำลังไม่สบายนะ ต้องมาดูแลสิ
ไหนสัญญาไงว่าจะดูแลน้องภูตลอดไป ทำไมปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบนี้
"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ" แล้วน้ำตามันก็ไหลเป็นทาง
ผมนั่งกอดเข่า คางเกยอยู่ที่หัวเข่า มองออกไปทางหน้าต่างด้านนอกเป็นความวุ่นวายของเมืองกรุง
ตึกแต่ละตึกที่มีแสงไฟส่องออกมา เมืองที่ไม่เคยหลับ ความรู้สึกถูกทิ้งครั้งก่อน
ตอนที่แม่จากผมไปเริ่มกลับมาอีกครั้ง หรือว่า พี่พีทจะทิ้งผมไปจริงๆ
น้ำตามันก็ไหลไม่หยุด จนกางเกงเปียกชุ่ม นี่ล่ะมั้ง ที่เขาเรียก น้ำตาเช็ดหัวเข่า
แต่ก็คงด้วยฤิทธิ์ยาทำให้ผมหลับไปทั้งรอยน้ำตา

สะดุ้งตื่นมาอีกที ก็เห็นไฟในห้องสลัวๆ กวาดสายตาไปมองคนที่รอจนหลับไปก็ไม่มี
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ หวังว่าจะมีใครมาช่วยพยุงแต่ก็ไม่มีตามเคย
คนใจร้าย ใจร้ายกันมาเกินไปแล้วนะ  รู้แล้วว่าผิด สำนึกผิดแล้วให้อภัยกันซะทีสิ
"ไอ้เสาไฟบ้านิ"กลับมานอนต่อ ก็หลับไปอีกรอบ เพราะยังมึนหัว
ไหนจะต้องมานอนคิดถึงไอ้เสาไฟนั้นอีก ปวดหัวแทบจะระเบิด
"ขอยาแก้ปวดหน่อยได้ไหมครับ" ผมกดกริ่งเรียกพยาบาล เธอก็มา
ยาถูกทานเข้าไปอย่างรวดเร็วผมล้มตอนนอนพยายามหลับตาข่มให้หลับ

"บุ้งพี่ฝากน้องภูด้วยนะ เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อน"
"ครับ"
เสียงนี้คุ้นๆจัง พี่พีท ใช่เสียงพี่พีท ผมลืมตาแล้วรีบหันกลับไปดู ก็เห็นพี่บุ้งนั่งอ่านการ์ตูนอยู่
"พี่พีทล่ะ"
"ไม่อยู่นิ"
"เมื่อกี้น้องภูได้ยินเสียงนิ"
"ฝันไปเปล่า"
"อย่ามาแกล้งน้องภูนะพี่บุ้ง ไมงั้นน้องภูจะชักสายน้ำเกลือออก"
"โอเคๆๆ พี่พีทไปทำงานแล้ว"
"แล้วไม่คิดจะดูแลน้องภูบ้างหรอไง"
"ก็พี่นี้ไงดูแล"
"ภูหมายถึงพี่พีท"
"เราไปทำเขาก่อนนิ เป็นใครๆก็น้อยใจ"
"แต่น้องภูป่วยอยู่นะ เอาคืนแค่วันเดียวก็พอ น้องภูแกล้งพี่พีทไม่ถึงวันเลย"
"ป่วยแต่ก็ยังแกล้งคนอื่นได้"
"ออกไปไหนก็ไปเลยไป๊" แล้วผมก็หันหลังให้มัน ไอ้ผักบุ้งเน่า ไม่ยอมเข้าข้างน้องภู
"คุณย่าทำอาหารมาให้น่าทานทั้งนั้นเลยน๊าาาา"
"ไม่ทานน้องภูจะอดข้าวจนกว่าพี่พีทจะมา แล้วก็ฝากไปบอกด้วยว่า ถ้าไม่เลี้ยวรถกลับมาน้องภูจะชักสายน้ำเกลือ"
"โตแล้วนะทำเป็นเด็กไปได้พี่พีทเขาไปทำงานนะ ทิ้งงานมาเฝ้าภูหลายวันไม่ได้หลับไม่ได้นอน ข้าวก็ไม่ค่อยจะทาน"
ยิ่งไอ้พี่บุ้งมันพูดมากเท่าไรน้ำตาผมก็ยิ่งไหลมากขึ้นเท่านั้น ไม่น่าเลย
เล่นบ้าๆอะไรของมึงว่ะไอ้ภู เอาความห่วงใยของยอดดวงใจมาล้อเล่นได้ไง
"ฮือออออออออออออ  ฮึก ฮืๆๆๆ"
"เป่าปี่ซะแล้วน้องชายกู ไม่เอาๆไม่ร้องนะ เดี๋ยวปวดหัวนะ"
"น้องภู ฮึก ฮืออ ขอโทษ น้องภู ฮือนอนรอพี่พีททั้งคืน มันเหงานะ ฮืออออ"
"เดี๋ยวพี่พีทเลิกงานก็มาหาน้องภู เมื่อคืนพี่พีทเข้าก้ไม่ได้ไปไหนนอนอยุ่ในห้องนั้นอ่ะ"
"ไม่จริงหรอกกก  ฮืออ น้องภูไม่เห็น"
"ได้เปิดเข้าไปดูเปล่าล่ะ"
"เปล่าาา"
"นั้นง่ะ เลิกร้องนะ พี่ซื้อข้าวมันไก่มาให้ด้วย เจ้านี้อร่อยไม่แพ้ฝีมือพี่เลยนะ แล้วนี้คุณย่าทำกับข้าวของโปรดน้องภูมาเต็มปิ่นโตเลย ทานข้าวนะจะได้ทานยา"
"พี่พีทโกรธภูมากไหม"
"พี่พีทเขาไม่เคยโกรธภุหรอก ก็คงแค่น้อยใจ พี่พีทไม่เคยไปไกลจากตัวภูเลย"
"พี่พีทคงโกรธภูมาก"
"พี่พีทเข้าไม่โกรธภูหรอก เดี๋ยวพี่พีทมาหอมแก้มสักฟ๊อดสองฟ๊อด ขี้คร้านจะเอาใจน้องภูมากกว่าเดิมอีก"
"น้องภูสัญญาว่าจะไม่ดื้อ ไม่เอาแต่ใจไม่แกล้งพี่พีทแล้ว"
"ทำให้ได้ก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่เขามาก็บอกเขาเองนะ ทานข้าวเถอะ พี่หิวแล้ว"
"แต่นี้มันของน้องภูนะ"
"ก็พี่จะทานด้วยไม่ได้หรอไง"
"ตกลงใครป่วย"
"คนเฝ้าไข้ก็ทานของคนป่วยได้ไม่มีป้ายห้ามนิ"
แลวพี่บุ้งงมันก็เทอาหารใส่จานแล้วก็มานั่งทานกับผม
เที่ยงๆคุณย่าก็มา พร้อมกับอาหาร เพื่อนๆผมก็ตามมาติดๆ มันก็มาคุยโน้นนี้
แก้อาการนอยด์เมื่อเช้าไปได้เยอะ แต่มันก็ไม่หายสนิทถ้าผมยังไม่เห็นคนที่ผมรออยุ่
ผมได้แต่มองบานประตูว่าเมื่อไรจะเปิดซะที แล้วคนที่เข้ามาเป็นคนที่ผมรออยุ่
หลายครั้งที่ต้องผิดหวังเพราะคนที่เข้ามาเป็นคุณหมอแล้วก็คุณพยาบาล
ทานอาหารกลางวันเรียบร้อยทานยาเรียบร้อย นอนรอ นั่งรอ
จนเพื่อนๆกลับไปหมด อาหารเย็นเริ่มมาเสิร์ฟ คุณย่ากลับบ้านไปแล้ว
เหลือผมกับพี่บุ้งสองคน ท้องฟ้าเริ่มมืด ความสว่างจากดวงอาทิตย์
แทนที่ด้วยแสงไฟจากหลอดไฟตามตึกและถนน
มันยิ่งทำให้คนที่รอ เริ่มท้อใจ ผมได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง
"ง่วงก็นอนซะ เดี๋ยวดึกๆพี่เขาก็มา"
"พี่พีทคงเกลียดน้องภูจริงๆแล้วมั้ง สงสัยเราต้องกลับไปขายข้าวมันไก่กันอีกแน่ๆ"
"ติงต๊องน่ะ นอนซะ จะได้หายไวไวไอ้มดแดงมันคิดถึงเจ้านายมันแย่แล้ว"
แล้วพี่บุ้งมันก็ล้มตัวนอนดูทีวีสบายใจ ไม่เป็นน้องภุไม่รู้หรอกว่ามันเป็นไง
"พี่บุ้ง"
"อื้ม จะเอาอะไร"
"ขอยาแก้ปวดให้น้องภูหน่อย "
"ได้ๆรอแปปนะ" แล้วพี่บุ้งก็ออกไป แล้วก็กลับมาพร้อมยาแก้ปวด
ผมรับไปทาน แล้วก็ข่มตาให้หลับเช่นเมื่อคืน แล้วมันก็ได้ผล
ผมก้รู้สึกตัวตื่นมาอีกครั้งตอนเช้าเมื่อพี่หมอหยกเข้ามาตรวจอาการประจำวัน
"ไหนคนเก่งขอพี่หมอดูแผลหน่อยสิ แผลแห้งดีนะ ยังปวดหัวไหม"
"เมื่อคืนปวดแต่ตอนนี้ไม่แล้วครับ"
"อาการทางกายแข็งแรงแล้วนะ เพราะเรายังเด็กอยู่เลยฟื้นตัวไว แต่อาการทางใจถ้าจะโคม่า"
"พี่หมออ่ะ"
"ขับถ่ายได้ปรกตินะ"
"ครับ"
"โอเค เดี๋ยวให้พี่พยาบาลทำแผลให้นะครับ"
"ขอบคุณครับ"
"ไหนตรวจเสียงเต้นหัวใจหน่อยสิ  โอ้โห เต้นช้าจัง สงสัยแรงใจจะหมด"
ยังไม่หยุดแซวอีก น้องภูกำลังนอยด์นะพี่หมอ
"ฝากบอกแรงใจด้วยถ้าวันนี้ไม่มาน้องภูจะหนีออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ"
"เอางั้นเลยหรอ"
"แล้วเมื่อไรจะเอาน้ำเกลือออกได้อ่ะ"
"เดี๋ยวหมดขวดนี้แล้วให้อีกสักขวดก็พอแล้วล่ะ อยากกลับบ้านแล้วล่ะสิ"
"ครับ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่หมอให้กลับบ้านได้ นะครับ"
"จริงนะ"
"อื้ม"
"ขอบคุณครับ"
แล้วผมก็ได้แต่ร้องเพลง รอ นอนรอ นั่งรอ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เนี่ยหรอคนที่พร่ำบ่นว่าผมเป็นเมีย คนที่บอกว่ารักผมเสมอ ให้ผมนอนคิดถึงเขาอยู่เนี่ยนะ
รู้แล้วว่าน้อยใจ รู้แล้วว่าโกรธ แต่มันไม่มากไปหรอที่ทิ้งผมไว้ไม่ใยดีแบบนี้
จะต้องให้ผมนอนร้องไห้กี่คืนมันจะสาแก่ใจ มันจะสาสมกับที่ผมทำผิด
ตัดเนื้อผมไปทำเนื้อเค็มทานกับข้าวต้มเลยดีไหม มันถึงจะซะใจ ไอ้คนบ้า
ไอ้เสาไฟ
ไอ้นิสัยไม่ดี
ไอ้ใจแคบ
ไอ้ตุ๊ด
ไอ้ทุเรศ
ไอ้คน...บร้า
เห้ยยยยยหึ่ย วุ้ย เง้ออออ   อยากจะลงไปชัก แง๊กๆๆๆๆๆๆๆ
"พี่บุ้งยืมโทรศัพท์หน่อย"
"จะโทรหาใคร"
"มันเรื่องของภูน่ะ เอามาเหอะ"
ผมกดโทรศัพท์หาพี่พีท
"ว่าไงบุ้งมีอะไร" พี่พีทรับโทรศัพท์แล้ว
"พี่พีท จะไม่มาดูแลน้องภูบ้างเลยหรอ น้องภูขอโทษ พี่พีทจะโกรธน้องภูอีกนานไหม  ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"อย่าปานะโว้ยยย กว่าจะซื้อได้ไม่ใช่ถูก" ใครจะปา เขาไม่ใช่คนทำลายข้าวของซะหน่อย
"เอาคืนไป"
"พี่พีทไม่คุยด้วยหรอ"
"ใช่น่ะสิ แถมตัดสายทิ้งอีกต่างหาก โทรไปบอกพี่พีทเดี๋ยวนี้ ว่าให้รีบมาไม่งั้นน้องภูจะถอดสายน้ำเกลือ"
"ไหนบอกว่าจะไม่ดื้อไม่เอาแต่ใจไง"
"พี่พีทบังคับน้องภูเองนิ โทรไปเร็วๆ"
"พี่พีทไม่รับอ่ะ"
"เมียจะเป็นจะตายไม่เคยห่วง  ก้ได้ ไม่คุยก็ไม่คุย น้องภูก็จะไม่คุยกับพี่พีทเหมือนกัน"
"เห้ออออ พอกันทั้งคู่ นอนดีกว่าปวดหมอง"
ตลอดเวลาที่ผมฟื้นขึ้นมาแล้วนอนอยู่ที่โรงพยาบาลพี่พีทไม่เคยมาให้ผมเห็นหน้าเลย
ไม่รักกันแล้วใช่ไหม ใช่สิ เรามันมีแผลเป็นเต็มตัวไปหมด ไม่เนียนเหมือนเมื่อก่อนแล้วนิ
จะไปหาใครที่ไหนก็เชิญเถอะ  จะมาจูบโชว์กันตรงหน้าน้องภู ก็จะไม่สนใจอีกแล้ว
คนเรามันจะเห็นใจก็ก็ยามเจ็บไข้ แต่นี้อะไร ยามเจ็บยามไข้แท้ๆ ไม่เคยมาแลตามอง

ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ  ออกมาก็มีพยาบาลมาอธิบายเรื่องยา
แล้วก็วันที่หมอนัดมาตรวจอีกครั้ง บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วพี่โค้กก็เดินเข้ามา
"กลับบ้านได้แล้วคนเก่ง"
ผมเดินออกจากห้อง พร้อมกับพี่โค้กคุณย่าแล้วก็พี่บุ้ง แล้วก็เพื่อนๆมาส่งผมที่รถ
รถขับออกจากโรงพยาบาลผมก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ถ้าวันนี้คนขับเป็นพี่พีทคงจะดี
"สงสัยหมอจะจ่ายยาผิดนะ เจ้าตัวเเสบไม่พูดไม่จา" คุณย่าบ่นพร้อมอมยิ้ม
"ก็ดีนะครับคุณย่า เงียบดี" ไอ้พี่บุ้งย้ำ
"เป็นอะไรหรือเปล่าน้องภู" พี่โค้กถาม
"เปล่าครับ แค่ไม่อยากกลับบ้าน"
"ทำไมล่ะลูก อยู่โรงพยาบาลเห็นบ่นอยากกลับบ้าน"
"ไม่อยากไปเจอหน้าคนบางคน"
"พี่เขางานยุ่งลูก"
"ยุ่งจนลืมน้องภูเนี่ยนะ ลืมให้ได้ตลอดเเล้วกัน"
"เป็นงั้นไปอีก"
"ก็น้องภูไปแกล้งพี่เขาก่อน พี่เขาก็น้อยใจสิ คิดดูพี่เขาไม่หลับไม่นอนไม่ทาน สายตาจับจ้องอยู่ที่น้องภูตลอด มันก็ต้องมีงอนมีน้อยใจกันบ้าง"
"พี่โค้ก น้องภูก็สำนึกผิดแล้วนิ จะงอนอะไรกันนักหนา สี่วันไม่มาให้เห็นหน้าเนี่ยนะ"
"สามวันที่พี่เขารอว่าเมื่อไรน้องภูจะตื่น พี่ว่ามันนานกว่าสี่วันพี่น้องภูรอพี่เขาอีกนะ"
"เข้าข้างกันตลอด"
"ไม่ได้เข้าข้าง พี่โค้กรักน้องภูจะตายจะไปเข้าข้างไอ้หมาบ้าพีทได้ไงจริงป่ะ"
"แน่นะ"
"แน่สิ เดี๋ยวถึงบ้านซัดมันให้หน้าแหกเลยนะ เมียทั้งคนไม่มาดูแล"
"ช่างเขาเถอะ ต่อไปนี้ก็ต่างคนต่างอยู่ คุณย่าน้องภูจะย้ายไปนอนห้องอื่นนะครับ"
"ไม่เอาลูกไม่เอา มีอะไรก็คุยกันสิ "
"ภู.....ผิดแล้วก็ต้องยอมรับผิด รู้จักขอโทษ อย่าทำมาเป็นเด็กๆ ประชดประชันมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะ"
"พี่บุ้งก็เข้าข้างพี่พีททุกทีแหละ"
"พี่เห็นพี่พีทตามใจภูทุกอย่าง มีแต่ภูนั้นแหละ เอาแต่ใจไม่เคยหยุดหย่อน"
"ภูมันไม่ดีนิ" แล้วก็เอามือขึ้นมาปาดน้ำตา ร้องไห้ซะงั้น
"ไม่เอาไม่คุยเรื่องนี้แล้ว น้องภูนิ่งซะลูกเดี๋ยวปวดหัวนะลูก "
แล้วบรรยากาศในรถก็เงียบไปถนัดตา ไม่มีใครพูดอะไรมีแต่เสียงสะอื้นเบาๆในอกของผม
ผมรู้ตัวว่าผมผิด แต่มันน้อยใจ ล้อเล่นแค่นี้ไม่ใยดีไม่ห่วงผมเลยหรอ ต้องให้ผมตายไปใช่ไหม ฮือๆๆ
พยายามข่มเสียงไว้แต่น้ำตามันข่มไม่ได้นะสิ ไหลมาตลอดทาง

รถมาจอดที่บ้านที่อบอุ่นที่สุดไม่แพ้บ้านของผม
ผมเดินไปหาไอ้มดแดงที่มันเห่ารออยู่แล้ว ผมก็อดมองไปที่ระเบียงไม่ได้
"คนใจร้าย" กลับมานะจะไม่คุยด้วยเลย
"น้องภูเข้าบ้านเถอะลูก เดี๋ยวจะได้ทานข้าวทานยา ย่าทำพะโล้ไว้ให้หนูด้วยลูก"
"ครับคุณย่า"
พวกเรามาทานข้าวกัน พออิ่มพี่โค้กก็ขอตัวกลับบ้านก่อน
พี่บุ้งพาผมเข้ามาในห้องนอน แล้วก็หายาให้ผมทาน แล้วพี่บุ้งก็ออกจากห้องไป

หลับ ทั้งน้ำตา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


"ไอ้ตัวแสบเป็นไงบ้างครับคุณย่า"
"น้องจะล้มป่วยอีกรอบก็เพราะโรคใจเนี่ยแหละ ย่าว่าพีททำเกินไปแล้วนะลูกน้องยังเด็ก ที่แกล้งพีทไปน้องคงไม่ได้ตั้งใจ"
"พีทแค่อยากให้น้องรู้ว่า เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรเอามาล้อเล่น"
"แต่น้องไม่สบาย ย่าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พีททำอยู่ คนป่วยร่างกายอ่อนแอ จิตใจก็ไม่สดชื่น แล้วพีททำแบบนี้กับน้องอีก พีทรู้ไหม น้องร้องไห้มาตลอดทางไม่พูดไม่จา พีทคิดดีๆนะลูก ว่าสิ่งที่พีทเคยพูดว่ารักน้อง แต่ตอนนี้พีทกำลังทรมานคนที่พีทรักทั้งเป็นนะลูก คนรักกันเขาไม่โกรธกันนานเกินข้ามวันหรอกนะ"
"คุณย่า พีทขอโทษครับ"
"อ่าวผักบุ้งน้องเป็นไงบ้างลูก"
"นอนร้องไห้หลับไปแล้วครับ"
"แล้วได้ทานยาหรือยัง"
"ทานแล้วครับ"
"สาแก่ใจไหม พ่อหลานชาย" แล้วคุณย่าก็เดินขึ้นห้องไป
"คุณย่าท่าทางจะโกรธพี่พีทนะครับ"
"ก็คงงั้น"
"ทำไงอ่ะ"
"ไม่รู้ว่ะ"
"ไอ้ลิงนอนร้องไห้จนหลับไปทุกคืน พี่พีทเองก็รู้ ผมว่าแค่นี้มันก็พอแล้วมั้งครับ"
"อื้ม"
"น้องมีปมโดนทิ้งอยู่แล้ว พี่พีทสงสารน้องเถอะ น้องภูเอาแต่ใจ ดื้อ ซนก็จริง แต่สิ่งที่แสดงออกมาก็ไม่เคยทำร้ายใคร บางครั้งยังสร้างรอยยิ้มด้วยซ้ำ น้องแค่อยากจะอ้อนพี่พีทมากกว่า พี่พีทน่าจะรู้ตรงนี้ดีนะครับ"
"ขอบใจนะบุ้ง  เดี๋ยวพี่ขอไปดูน้องก่อนนะ"
"ครับ พี่พีทน้องพึ่งหายนะครับ อย่าไปทำอะไรรุนแรงล่ะ"
"รู้แล้วน่ะ" แล้วผมก็ขยี้หัวไอ้บุ้งไปทีหนึ่ง ทะเล้นเหมือนกันเชียวพี่น้องคู่นี้
"มาแล้วรึ" ผมเดินขึ้นไปก็เห็นคุณย่ากำลังห่มผ้าให้ไอ้ลิงอยู่
"คุณย่าพีทขอโทษนะครับ" ผมเดินเข้าไปกอดคุณย่า
"ดูน้องสิ แก้มมีแต่คราบน้ำตา นี่แหนะ" คุณย่าตีมาที่แขนของผม
"พีทสัญญาว่าจะไม่ทำตัวแบบนี้อีก"
"มีเมียเด็ก อย่าทำตัวเด็กแข่งกับเมียสิ ทิฐิให้มันน้อยๆหน่อยพี่พีทททท" คุณย่าประชดประชันผมอีกแล้ว
"คุณย่าอ่ะ"
"ย่าไปนอนแล้ว เช้าพรุ่งนี้ทุกอย่างคงกลับมาเหมือนเดิมนะ"
"แน่นอนครับ"
"ไปทานข้าวทานปลา จะได้อาบน้ำอาบท่านอน แอบไปหาเขาทุกคืนคงไม่ค่อยได้นอนล่ะสิ"
"ครับบบบ"
แล้วคุณย่าก็เดินออกไป ผมถอดเสื้อผ้าออกแล้วหาเสื้อผ้าสบายๆใส่ แล้วก็มานั่งมองหน้าไอ้ลิง
"ขอจูบซับรอยน้ำตาหน่อยนะ" ผมจูบลงไปที่แก้มใสใส ของน้องภู
ในใจก็ได้แต่พร่ำบ่นขอโทษคนที่หลับทั้งน้ำตา เห้ออ หาข้าวทานดีกว่า
ทานข้าวเสร็จก็ขึ้นมาอาบน้ำอาบท่า เจ้าลิงน้อยก็หลับตาพริ้ม พลิกตัวนอนกอดผ้าห่มแน่นเชียว
เดินไปปิดไฟแล้วก็มานอนข้างๆ ถ้ากอดจะเจ็บไหมนะ กลัวโดนแผลอ่ะ
แต่ขอหอมเก็บไว้ก่อนก็แล้วกัน  ฟ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้วคืนแห่งความสุขก็กลับมาเหมือนเดิม ผมได้คนรักกลับมาอยู่ในอ้อมกอดแล้ว


หนาว!!!!!!

รู้สึกหนาว หนาวอย่างบอกไม่ถูก ขนลุกซู่ตลอดเวลา
ผมค่อยๆลืมตา มองไปที่นาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะทำงานของพี่พีท บอกเวลาตี่สี่กว่า
"พี่พีท" หันกลับไปเห็นใบหน้าของคนที่ผมรอมาตลอดหลายคืน
เขากลับมากอดผมแล้ว พี่พีทหายโกรธน้องภูแล้วใช่ไหม  ใช่ไหมพี่พีท
"พี่พีททททท" พี่พีทค่อยลืมตาตื่น แล้วหันมามองผม สิ่งแรกที่ผมทำคือพยายามยิ้ม
ตอนนี้ผมหนาวจนบอกไม่ถูก ร่างกายเริ่มทำงานไม่เป็นระบบ ตามันจะปิดตลอดเวลา
"น้องภู ทำไมตัวร้อนแบบนี้เนี่ย" ผมพยายามฝืนลืมตาขึ้น ก็เห็นพี่พีทเดินไปเปิดไฟ
แสงไฟในห้องทำให้ตาผมต้องหลับลงอีกครั้ง
"เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะ"
"น้องภูไม่เป็นอะไรพี่พีทแค่ปวดหัวนิดหน่อย พี่พีทหายโกรธภูแล้วนะ?"
"พี่ไม่เคยโกรธน้องภูเลย พี่ขอโทษนะ"
"ยกโทษให้น้องภูนะ" ผมยื่นนิ้วก้อยให้พี่พีท พี่พีทก็ยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวเช่นกัน
"เดี่ยวพี่เช็ดตัวให้นะ ไข้จะได้ลด" แล้วพี่พีทมันก็เอาที่วัดไข้มาเหน็บที่รักแร้ผม
แล้วพี่พีทก็เดินเข้าห้องน้ำไป ออกมาพร้อมกบกาละมังแล้วก็ผ้าขนหนู
"มีไข้นะเนี่ย ปวดหัวไหม" พี่พีทดึงเอาที่วัดไข้ไปดู
"มึนๆอ่ะ มันร้อนๆหนาวๆมากกว่า"
"เดี๋ยวทานยานะ" พี่พีทเดินไปหยิบยามาให้ผมทาน แล้วก็เช็ดตัวต่อ
เสื้อผ้าที่ชื้นไปด้วยเหงื่อถูกเปลี่ยนเป็นชิ้นใหม่ ผมก็จะหลับซะให้ได้ แต่ก็พยายามฝืนไว้
พี่พีทเอาแผ่นแปะลดไข้มาแปะให้ที่หน้าผาก แล้วก็ห่มผ้าให้ผม
พี่พีทเดินไปลากเก้าอี้จะมานั่งข้างๆ
"พี่พีท นอนกอดภูไม่ได้หรอ"
"ได้สิ" พี่พีทเดินไปิปดไฟแล้วก็แทรกตัวมาในผ้าห่มกอดผมไว้
"ภูขอโทษนะ"
"เลิกขอโทษได้แล้ว พี่บอกแล้วไงว่าไม่เคยโกรธ"
"แต่พี่พีทน้อยใจภู"
"ก็นิดหน่อย นอนเถอะ เดี๋ยวตื่นมาค่อยคุยนะ"
"พี่พีท"
"ครับ"
"รักภูไหม?"
"รักครับ อย่าเป็นอะไรไปอีกนะ พี่ขอร้อง" แล้วผมก็หลับไป เหมือนปิดสวิตซ์  พรึ๊บ!!!!!



สวัสดีคร๊าบบบบ

มาม่านิดหน่อยอร่อยดี ไม่ให้ทานเยอะหรอกเป็นห่วงสุขภาพคนอ่าน เดี๋ยวจะผมร่วง งุงิ
ตอนแรกกะไว้ว่าจะให้น้องภูน้อยใจพี่พีทที่ไม่มาเยี่ยมแน้นแหละ
แต่ดันมีคนชี้ทางให้ความจำเสื่อม ก็เลยนะ เอาซะหน่อย อิอิ

ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมครับสำหรับกำลังใจ
ขอบคุณมากๆๆค๊าบบบบบบบบ


รักนะ



เมื่อป่วยยาก  อยากมีคน คอยเฝ้าไข้
คอยดูใจ จนฟ้าสาง ไม่ห่างหาย
คอยดูแล คอยเคียงคู่ อยู่ข้างกาย
ไม่สบาย เพียงแต่กาย ใจมีเธอ

ชะเง้อคอ รอคอยเธอ ละเมอหา
ใครจะมา ดูแลกัน ในวันนี้
เจ็บให้ตาย ไม่มีใคร มาใยดี
เป็นเช่นนี้ แหละคนโสด โหมดเดียวดาย.......

[gupalz]

น้องภูหายเร็วๆน้าอย่าเป็นอะไรไปอีก

[Nus@nT@R@]

เด็กเอ๋ยเด็กน้อย

[Horizon]

ไข้กลับมาอีกรอบ
+1

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อ.......อะไรกันก้อไม่รุ้น้อสองคนนี้

ชอบทำให้ตกใจกานอยุ๋เรื่อย จะรักกันทั้งทีเล่นซะคนอ่านลุ้น

แต่ก้อมีสีสันไปอีกแบบ

ดีกว่าหวานตลอดเพราะอิจฉาวุ้ยยย!! อยากมีก่ะเค้าบ้างอารายบ้าง ชิชิ

อย่าลืมมาต่ออีกน้า รอรอค๊าฟฟ

[malula]

กะลังขำได้ที่ที่น้องภูงอนพี่พีท เจอพี่พีทงอนกลับ ไปไม่เป็นเลย เง้อ...
แพ้น้ำตาเด็กน่ารักอย่างแรง อิอิ

[yayee2]

หึ หึ หึ เป็นแผนของน้องภูจริงๆดังที่เราคิด
แต่ แหมมม...งอนกันไปงอนกันมา รู้หรือไม่ว่าคนอ่านจะบ้าตาย อิ อิ (อินจัด)
บทเรียนครั้งนี้ คงทำให้น้องภูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกระดับนะลูก "อย่าเอาความรู้สึกของคนมาเล่น"
พี่พีทเองก็ต้องระลึกในคำสอน(ประชด)ของคุณย่าไว้เสมอนะ
 "มีเมียเด็ก อย่าทำตัวเด็กแข่งกับเมียสิ ทิฐิให้มันน้อยๆหน่อยพี่พีทททท"
ยังไม่ได้กล่าวถึงอิเต้เลยว่า โดนข้อหาอะไรบ้าง  นอกจากข้อหาพยายามฆ่าน่ะ
งานนี้หวังว่าคงไม่มีเส้นใหญ่มาเกี่ยวข้องนะ

[Supermimt]

ไม่อยากจะบอกอ่านไป หัวใจ มัน บีบ เจ็บๆแปลบด้วยแหละ

พอตอนดีกัน หัวใจมันก๊เต้น ปกติ

เห้อโล่งไป นึกว่ามาม่า จะยาวไกล

ผมคงร่วงหมดหัวก่อน อ่านเรื่องนี้จบแน่นอน อิอิ

[seaz]

ไข้กลับเลย เป็นไงล่ะ

[BEEM]

ดีกันได้สักที คนอ่านลุ้นแทบแย่ 

[RoseBullet]

ตอนพี่พีทน้อยใจน้องภู แล้วน้องภูร้องไห้ แอบอยากสมน้ำหน้าซ้ำเติมน้องมันหน่อย แค่นี้ยังน้อยไปน่ะ หึๆ
อยากเล่นกับความรู้สึกคนอื่นดีนัก ที่น้องภูเสียใจเรื่องพี่พีทงอนน่ะเทียบไม่ได้กับคราวพี่พีทถูกแกล้งหรอก ภูแกล้งแรงมากนะ
แต่การที่ภูไม่ได้ความจำเสื่อมนี่คงทำให้พี่ีพีททั้งน้อยใจทั้งโล่งใจไปพร้อมๆกันเนอะ

หลังจากนี้น้องภูก็ดูแลพี่พีทดีๆนะ ให้สมกับที่พี่เขาห่วงเรารักเราขนาดนี้

[acorntan]

คิดนะว่าถ้าน้องภูเป็นแตน คงงอนกลับแบบสุด ๆ  เอาดิฟะ...ใครจะแน่กว่ากัน 555  ไอ้ที่ขู่ว่าถอดสายน้ำเกลือไม่ขู่เลยถอดโชว์ โดนด่าทีหลังช่างมัน  ไอ้คนต้นเหตุจะได้มีแผลในหัวใจว่าทำเราเป็นงี่  ไงละชั่วมากไหมแตน กร๊ากกก

[K.Pupoom]

คิดนะว่าถ้าน้องภูเป็นแตน คงงอนกลับแบบสุด ๆ  เอาดิฟะ...ใครจะแน่กว่ากัน 555  ไอ้ที่ขู่ว่าถอดสายน้ำเกลือไม่ขู่เลยถอดโชว์ โดนด่าทีหลังช่างมัน  ไอ้คนต้นเหตุจะได้มีแผลในหัวใจว่าทำเราเป็นงี่  ไงละชั่วมากไหมแตน กร๊ากกก

เราเห็นด้วยกับแตน   แก้บททันไหม  ฮ่าๆๆๆๆๆ

[EunSung87]

พี่พีททำตัวเป็นเด็กโข่งแข่งกับเมียซะงั้น

[choijiin]

น้องภูต้องโดนพี่พีทตีก้น เพี๊ยะๆๆๆๆๆๆๆ
 
โทษฐานทำให้คนอ่านผมร่วงกันถ้วนหน้า
 

[MoMoRin]

Mama chai dai kha,,namtaa lai prak loei... T.T

[naiin]

เล่นจนได้เรื่องสมแล้วที่เป็นไอ้ลิง คราวนี้สงสัยป่วยจริง