ตอนที่.....45 
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
หลังจากที่ถูกไอ้ลิงน้อยปลุกให้ตื่นจากนิทรา ผมก็อาบน้ำแต่งตัวทานอาหารเช้า
แล้วก็ออกมาทำงานเหมือนทุกวัน ชีวิตที่มีความสุขที่สุดในรอบหลายๆปี
เป้นชีวิตที่มีอีกหนึ่งชีวิตเข้ามาเติมเต็ม ผมรักเขามาก ไอ้ลิงของผม
และวันนี้ผมเองต้องจัดการกับสิ่งที่จะมาทำลายรักของผมลง
ผมออกจากบริษัทเร็วกว่าทุกวันเพื่อจะทำสิ่งๆนี้...........
"เต้เราขอคุยด้วยหน่อย"
ผมเดินเข้าไปในร้านเสื้อชื่อดัง แล้วพูดกับ คนๆหนึ่งที่ผมเคยรักมาก
แต่บัดนี้เขาเป็นเหมือนอากาศธาตุที่ไม่มีผลต่อระบบหายใจของผมแล้ว
"ลมอะไรหอบพีทมาถึงร้านเต้ได้เนี่ย ไปคุยกันที่ร้านกาแฟนร้านนั้นดีกว่า"
เต้เดินนำผมไปที่ร้านกาแฟ โดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมได้แต่กัดกรามแน่น
ถ้าไม่ห่วงในเรื่องชื่อเสียงของคุณย่า ไอ้คนที่เดินนำหน้าคงได้ไปหายใจรวยรินที่พื้นเป็นแน่
"พีทเอาอะไร"
"ไม่ดีกว่า"
"มอคค่าปั่นแก้วหนึ่งครับ แล้วก็ ชาเขียวปั่น"
เราสองคนมานั่งที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้าน ผมอยากจะรีบพูดธุระของผมให้เสร็จ
ผมขยะแขยงสีหน้าที่ไม่มีความจริงใจนี้เต็มที
"ดูเครียดจังนะพีท"
"เต้...อย่ายุ่งกับน้องภู"
"นึกว่าเรื่องอะไร" สีหน้าเจ้าเล่ห์ ที่ยิ้มมุมปาก
"มันก็มีอยุ่เรื่องเดียวแหละ เพราะถ้าไม่มีเรื่องนี้ เราคงไม่มีเรื่องจะต้องมาคุยกันอีก"
"ยังไงเรื่องของเรามันก็ต้องหลงเหลือบ้าง เต้ไม่ยอมให่มันจบง่ายๆหรอก"
"แต่มันจบไปแล้วเต้ จบ ไป แล้ว"
ผมเริ่มสะอิดสะเอียนกับท่าทีของคนตรงหน้ามากๆ ท่าทางที่ดูหยิ่งยโส เชิ่ด จองหอง
ดูเหมือนว่าตัวเองมีค่ามากที่จะให้ใครๆต้องมาคร่ำครวญ ถวิลหา ช่างน่าสมเพชจริงๆ
"มอคค่าแล้วก็ชาเขียวปั่นค่ะ" เขารับน้ำไปดูด สีหน้าเรียบเฉย
"เราก็โตๆกันแล้วนะเต้ นี้คือคำขอร้อง อย่ามายุ่งกับน้องภูอีก"
"เด็กนั้นวิเศษมาจากไหนเชียว ทำไมเต้จะยุ่งไม่ได้"
"เขาไม่ได้วิเศษมาจากไหนหรอก แต่เขาคือคนที่พีทรักมาก"
"แต่พีทก็เคยบอกว่ารักเต้มากเหมือนกันนิ"
"ใช่ พีทเคยบอก แต่เต้เป็นคนทำลายมันลงด้วยมือเต้เอง"
"เต้ขอโทษนะพีท ให้อภัยเต้นะ เรากลับมาเหมือนเดิมเถอะนะ"
คนตรงหน้าผมเริ่มมีน้ำตาคลอ คนๆนี้ทำได้ทุกอย่าง แล้วเขาก็เป็นนักแสดงชั้นยอด
ผมไม่เชื่อใจและไม่มีใจให้กับคนๆนี้อีกแล้ว ไฟรักมันได้มอด แม้แต่ผงขี้เถ้าก็สลายไปกับสายลม
"พีทว่าพีทเคยพูดเรื่องนี้มาแล้วหลายครั้งนะ อย่าให้พีทรู้สึกแย่กับเต้ไปมากกว่านี้เลย"
"ไอ้เด็กนั้นมันมีอะไรดี"
"ก็มีในสิ่งที่เต้ไม่มีไง"
"พีท" เสียงตวาดดังลั่น จนคนในร้านหันมามองกันเป็นตาเดียว ดีหน่อยที่คนน้อย
"พีทจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะเต้ อย่ามายุ่งกับคนของพีท ถ้ายังดื้อรั้น พีทจะไม่ไว้หน้าเต้อีก แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็จะไม่เหลือ"
"ได้ ได้ ในเมื่อมันมาถึงขนาดนี้ ไอ้เด็กนั้นมันจะต้องเจ็บมากกว่าที่เต้เจ็บร้อยเท่า"
แล้วเต้ ก็ปัดแก้วกาแฟ หกเรี่ยราด แล้วก็เดินออกจากร้านไป
ผมยืนกัดกรามแน่น พนักงานเดินมาทำความสะอาด ผมรีบจ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้าน
นี้เป็นครั้งแรกที่ผมโกรธจนอยากจะคลั่ง ผมไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อน แต่ก็ต้องสะกดอารมณ์ไว้
แต่สิ่งเดียวตอนนี้ คือ ห่วง ผมห่วงไอ้ลิงสุดที่รักของผมเหลือเกิน
ผมขับรถออกจากห้างสรรพสินค้าชื่อดัง มือจับพวงมาลัยแน่น เหงื่อชุ่มในฝ่ามือ
แม้แอร์ในรถจะหนาวจนขนลุกก็ตาม สิ่งเดียวตอนนี้คือ อยากกลับบ้าน
เหตุการณ์ในร้านมันทบทวนเข้ามาในสมอง ทำให้อารมณ์โกรธของผมเริ่มทวีความรุนแรง
ผมอยากจะลากไอ้คนที่มันจะทำไอ้ลิงของผมเจ็บกว่าเขาเป็นร้อยเท้า มาบีบคอให้ตาคามือเสียจริง
ความโกรธไม่ได้เบาบางลงเลย จนผมขับรถถึงประตูบ้าน ผมกดรีโมทเปิดประตูบ้าน
เห็นคนที่หอมแก้มผมก่อนไปทำงาน กำลังยืนรดน้ำต้นไม้พร้อมกับร้องเพลง
"โอ้โห ท่าทางหิมะจะตก พี่พีทกลับบ้านแต่วัน" แล้วไอ้ลิงมันก็เดินไปปิดน้ำ แล้วเดินมาที่ผม
ผมออกจากรถก็กึ่งยืนกึ่งนั่งที่กระโปรงรถด้านข้าง
"ทำอะไรอยู่"
"รดน้ำต้นไม้อยุ่ก็เห็นๆเนี่ย เป็นอะไรเปล่าพี่พีท ดูคิ้วสิ จะผูกเป็นโบว์อยู่แล้วเนี่ย"
แล้วไอ้ลิงมันก็เอามือมานวดๆที่หัวคิ้ว แล้วก็คลายเนคไทผมออกแล้วก็ปลดกระดุมคอ
"เครียดหรอ" รู้ใจอีก ดูสิแล้วจะไม่ให้ผมรักเขาได้ไง
"เปล่า"
"ยังจะมาโกหกอีก ป่ะ เข้าบ้านเถอะ" แล้วไอ้ตัวเล็กก็จูงไอ้ตัวใหญ่อย่างผมเข้าบ้าน
ความโกรธที่ก่อตัวอยุ่ในรถ หายไปสิ้น ใครลองมาทำร้ายคนๆนี้สิ ผมเนี่ยแหละจะสุ้ตาย
"นั่งเฉยๆนะอย่าซนล่ะ" ไอ้ลิงให้ผมนั่งลงที่โซฟาแล้วก็เดินเข้าไปในครัว
แล้วก็ออกมาพร้อมน้ำแดงแก้วใหญ่
"ดื่มซะจะได้สดชื่น"
"อะไร"
"ยาพิษมั้ง"
"ยอมตาย"
"จะรีบตายไปไหนน้องภูยังไม่อยากเป็นหม้ายตอนนี้" รอยยิ้มที่ดูบริสุทธิ์ที่ผมหลงรักเผยขึ้น
"คุณย่าไปไหน"
"ซุปเปอร์มาร์เกต"
"แล้วทำไมไม่ไปกับคุณย่าล่ะ"
"คุณย่าแอบหนีไปตอนภูหลับนะสิ นึกแล้วยังเสียดายอยู่เลยเนี่ย"
ผมดื่มน้ำแดงโซดาที่แสนจะชื่นใจฝีมือไอ้ลิงน้อยจนหมดเกลี้ยง ชื่นใจจัง
"เอาอีกไหม"
"พอแล้ว มานั่งนี้สิ" ผมดึงมือให้เขามานั่งตักผม ซึ่งเจ้าตัวก้ไม่ได้ขัดขืนอะไร
แล้วผมก็กอดไอ้ลิงไว้แน่นแล้วก็กดปลายจมูกไปที่หัวไหล่เบาๆ
"พี่พีท มีอะไรหรือเปล่า บอกภูได้นะ บางทีภูอาจจะช่วยไม่ได้แต่อย่างน้อยก็เป็นที่ระบายก็ยังดี"
"พี่แค่เหนื่อยเรื่องงานน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"
"งั้นเดี๋ยวภูไปเตรียมน้ำอุ่นให้นะ พี่พีทจะได้นอนแช่ จะได้คลายความเหนื่อยล้าลงไปไง"
แล้วไอ้ลิงก็รีบวิ่งขึ้นข้างบน โดยไม่ได้รอคำตอบจากผมหรอกว่าเห็นด้วยกับข้อเสนอหรือเปล่า
ผมเดินตามไอ้ลิงขึ้นห้องไป ก้เห็นเจ้าตัวกำลังผสมน้ำมันหอมระเหยลงในอ่างน้ำ
แล้วเมื่อเห้นผมเดินเข้ามาก้ส่งยิ้มหวานๆให้ ผมอยากจะบอกเขาว่า
แค่รอยยิ้มหวานๆแค่นี้ ความทุกข์ความเหนื่อยล้าทุกอย่างก็บรรเทาไปหมดสิ้นแล้ว.............
"จะให้พี่อาบคนเดียวหรอ"
"เดี๋ยวน้องภูต้องไปช่วยคุณย่าทำกับข้าว อีกสักพักคุณย่าคงกลับมา แล้วอีกอย่างงน้องภูก็พึ่งจะอาบน้ำด้วย"
"แล้วระหว่างรอคุณย่าจะไปทำอะไร"
"เยอะแยะ ล้างจาน หุงข้าว โน้นนี้นั้นมากมาย"
"อืมๆๆ"
"พี่พีทไปอาบน้ำเถอะ มายืนเอ๋ออยู่ได้ อย่าแช่เพลินจนหลับนะ"
"ครับ"
แล้วไอ้ลิงออกจากห้องไป เนี่ยแหลนะพลังของความรัก
ขอบคุณพรหมลิขิต ที่ให้ผมได้มาเจอ น้องภู..........
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////ทำไมวันนี้พี่พีทมันดุเครียดจังว่ะ ผมยืนล้างจานไปก็คิดในใจไป
มันมีความรู้สึกบางอย่างแผ่ออกมาจากตัวพี่พีท ว่าตอนนี้กำลังไม่สบายใจ
สงสัยงานจะเยอะมั้ง คงเครียดอ่ะสิ ช่วงนี้คงต้องหยุดกวนประสาทพี่พีทลงบ้าง
แล้วจะทำไงให้พี่พีทหายเครียดดีนะ วิธีไหนดีน๊าาาาาา (- -a
"เรื่องบนเตียง" บร้าๆๆๆๆๆๆๆ คิดอะไรเนี่ยน้องภู อิแก่แดด
เสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน สงสัยคุณย่าจะกลับมาแล้วแน่ๆเลย
คุณย่านะคุณย่าหนีน้องภูไปช็อปปิ้งคนเดียว ไม่มีชวนกันบ้างเลย
ผมรีบวิ่งออกไปหน้าบ้านไปช่วยคุณย่าหิ้วของลงจากถแท็กซี่
"ของเยอะแบบนี้น่าจะให้น้องภูไปด้วย" บ่นๆๆงอนๆๆๆ
"ก็ย่าเห็นหลับสบาย เลยไม่ได้เรียก แล้วพี่เราทำไมวันนี้กลับแต่วัน"
"ไม่รู้เหมือนกันครับน้องภูยังคิดอยู่ว่า หิมะจะตกไหม"
"แล้วนี่พี่เขาทำอะไรอยู่ละลูก"
"อาบน้ำครับคุณย่า"
"งั้นเราเข้าครัวกันดีกว่า พี่เข้าอาบน้ำเสร็จจะได้ทานข้าว"
"โอเคครับ"
ผมช่วยคุณย่าทำอาหาร ปิดเทอมนี้กะว่าจะทำอาหารให้เป็น จะได้ช่วยเบาแรงคุณย่าบ้าง
หรือจะทำให้คุณย่าเหนื่อยหนักกว่าเดิมก็ไม่รู้นะ ฮ่าๆๆๆๆ
"น้องภูอยากทานอะไรลูก ย่ามีกุ้ง ปลาหมึก แล้วก็ปลาเก๋าด้วย"
"ภูอยากทานปลาหมึกชุบแป้งทอดอ่ะครับ ใส่พริกแกงนิดหน่อย หอมๆดีอ่ะ"
"ได้เลยจ้ะ"
"งั้นเดี๋ยวทอดปลาเก๋าก่อนนะ ย่าจะทำปลาเก๋าสามรสให้พี่เขา พี่เขาชอบ"
พี่พีทชอบปลาเก๋าสามรส พี่พีทชอบปลาเก๋าสามรส จำไว้จำไว้
"แล้วกุ้งล่ะครับคุณย่า"
"เดี๋ยวย่าจะทำกุ้งนึ่งกะทิ เคยทานไหมลูก"
"ไม่เคยอ่ะครับ"
"เดี๋ยวได้ทานแน่ น้องภูเอาปลาหมึกกับกุ้งไปล้างให้ย่านะลูก"
"ครับ"
ย่าหลานเข้าครัว วันนี้สนุกมากมาก แต่ความสนุกทั้งหมดนี้อยู่ภายใต้สายตาคู่หนึ่ง
ที่ยืนยิ้มอยู่ที่ประตู มาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ อาบน้ำหอมฉุยมาเชียว หล่ออ่ะ เอิ๊กๆ
"ไม่ท้องเสียแน่นะมื้อนี้อ่ะ"
"พูดจาไม่สร้างสรรค์เดี๋ยวให้ทานข้าวเปล่าๆเลยนิ"
"ฮ่าๆๆๆ หิวหรือยังลูก พีท"
"ยังครับคุณย่า"
"ว่าแต่ทำไมวันนี้กลับแต่หัววันเลย"
"ออกมาพบลูกค้าน่ะครับ ขี้เกียจย้อนกลับไปออฟฟิศเลยกลับบ้านเลยแล้วก็คิดถึงเมียด้วยครับ"
"ฮ่าๆๆๆๆ" คุณย่าก็ได้แต่หัวเราะชอบใจ แต่ผมอายนะครับคุณย่า
"เดี๋ยวพี่พีทช่วยนะ ให้พี่ทำไรดีอ่ะ"
"ไม่รู้ ถามคุณย่าสิ"
"อ่าส์ ชื่นใจ" พี่พีทมันก้มมาหอมแก้มผม อายคุณย่าอ่ะ ไอ้พี่พีทนิ เง้อออออ
"แกะกุ้งแล้วผ่าหลังนะลูก"
"ครับคุณย่า หัวไม่ต้องแกะใช่ไหมครับ"
"จ้ะ"
ตอนนี้ปลาหมึกชุบแป้งทอดของน้องภูกำลังเริงรำบำด้วยชุดราตรีสีทอง ในกระทะ อิอิ
หอมมั๊กมากกกกกก คุณย่าแถมกุ้งชุบแป้งทอดให้อีกด้วย แล้วก็หยิบผักมาทอดด้วย
อาหารสามอย่างเสร็จเรียบร้อยภายในเวลาไม่นานมากเท่าไร แต่คุณย่าเห็นว่าไม่มีน้ำแกงให้ซดเลย
เลยทำแกงจืดเต้าหู้หมูสับอีกถ้วยหนึ่ง เป็นอันว่า ได้ทานซะที หิ๊วหิวววววววว
"อร่อยสมใจไหม" คุณย่าถามตอนที่ผมหยิบปลาหมึกชุบแป้งเข้าปาก
"มากๆเลยครับคุณย่า "
"งั้นก็ทานเยอะๆนะ พีทยิ้มอยู่นั้นหล่ะ ทานสิลูก"
"ครับ"
"เป็นอะไรหรือเปล่าพี่พีท ยิ้มแต่ปากตาไม่ยิ้ม"
"ตามันจะยิ้มมได้ไงตามันไม่ใช่ปาก"
"ยิ้มด้วยแววตาอ่ะเข้าใจม๊ะ"
"แล้วแววตาพี่ไม่ยิ้มตรงไหน"
"มันเหมือนมีอะไรกังวลอยู่ในใจ เคยได้ยินไหมที่เขาว่า ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจน่ะ"
"มีอะไรหรือเปล่าลูก พีท บอกย่าได้นะ"
"บอกน้องภูก้ได้ ถ้าอายคุณย่าน่ะ"
"ไม่มีอะไรครับ ช่วงนี้งานมันยุ่งน่ะ เลยดูเพลียๆ"
"มีปัญหาอะไรก็บอกย่าแล้วกันนะ อ่ะ ทานๆน้องภูเติมข้าวไหมลูก"
"แน่นอนครับคุณย่า" นั่งทานข้าวไปพี่พีทก้ดุผ่อนคลายมากขึ้น อะไรที่ทำให้ดวงตาคู่งาม
ที่คอยส่งประกายระยิบระยับ ตอนนี้มันดูหม่นหมองผิดปรกติ แต่จึงมีรอยยิ้มปรกติก็ตาม
เสร็จจากมื้อเย็นก็มานั่งดูทีวีกับคุณย่า นั่งเล่นกันสักพักก็เหมือนจะมีแขกมายามวิกาล
"พีทไปดูซิลูกว่าใครมา"
"รถไอ้โค้กน่ะครับคุณย่า" พี่พีทไปกดเปิดประตุ แล้วรถพี่โค้กก็เข้ามาจอดหน้าบ้านเรา
"กูโทรหามึงมือจะหงิก" พี่โค้กออกมาจากรถได้ก็บ่นไม่หยุด
"โทรศัพท์อยู่ข้างบนว่ะ โทษที มีไรหรอมึง"
"หวัดดีครับพี่โค้ก"
"หวัดดีครับ คุณย่าสวัสดีครับ"
"จร้า ไปไงมาไง ทานอะไรมาหรือยังลูก"
"เรียบร้อยแล้วครับคุณย่า"
"งั้นก็ตามสบายนะลูก เดี๋ยวย่าไปดูขนมมาให้ทานกัน" คุณย่าจะเป้นห่วงเป็นใยเรื่องอาหารการกินเสมอ
แล้วนี้ดูเหมือนพี่โค้กมันต้องมีอะไรแน่ๆเลยถึงได้มาเอาป่านนี้ แล้วกระซิบการะซาบอะไรกันสองคนย่ะ
"น้องภูมาเอาขนมไปให้พี่เขาลูก"
"ครับคุณย่า" แล้วคุณย่าก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ นอน
"ขนมครับพี่โค้ก"
"ขอบคุณครับ" แล้วพี่โค้กมันก็ดึงมือผมไป ทำเหมือนจะหอม แต่พี่พีทก็กระชากกลับมา
"ทะลึ่งนี่มันของกู"
"หวงจริ๊ง น้องภูไปวิ่งเล่นก่อนนะครับ ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน"
"งั้นภูไปอาบน้ำนะพี่พีท ไม่ลงมาแล้วด้วย เสร็จธุระแล้วขับรถกลับบ้านดีๆนะพี่โค้ก"
"พี่ขอนอนกับน้องภูด้วยได้เปล่าครับ"
"ถามพี่พีทสิ"
"พี่จะนอนกับน้องภูทำไมต้องถามพี่พีทล่ะครับ"
"ก็ภูนอนกับพี่พีทนิครับ"
"งั้นพี่คงอดนอนกอดน้องภู"
"มึงจะจาบจ้วงเมียกูอีกนานไหม"
"ฮ่าๆๆ ไปดีกว่า"
ผมเดินขึ้นห้องมาก็ยังไม่ได้ไปอาบน้ำหรอก ยืนคิดนั่งคิดนอนคิดแต่เรื่องพี่พีท
แล้วพี่โค้กมันมีอะไรว่ะมาซะป่านนี้ หรือว่าจะมาคุยกันเฉยๆ เพราะดุพี่โค้กก็ไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกอะไร
ผมอาบน้ำเสร็จ ออกมาแต่งตัวพี่โค้กก็ยังไม่กลับ ผมนอนเล่นไปสักพักก็หลับ
มารุ้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงเปิดปิดประตู ผมลืมตาขึ้นมองพี่พีท
"พี่โค้กกลับแล้วหรอ"
"อื้ม" พี่พีทเดินไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็เดินไปปิดไฟ ก่อนจะมาล้มตัวนอนข้างๆผม
"พี่พีท"
"ครับบบบ"
"มีอะไรปิดภูอยู่ใช่ไหม"
"เรื่องของผู้ใหญ่เขาเด็กไม่ต้องรู้หรอก" พี่พีทดึงผมเข้าไปกอด แล้วก็ลูบหัวผมเบาๆ
"แต่เราเป็นคนรักกันไม่ใช่หรอ"
ผมพูดจบพี่พีทก็เงียบไปนาน ต่างคนต่างไม่ได้พพูดอะไร
ตอนนี้ผมอยากรู้จังว่าในใจพี่พีทตอนนี้คิดอะไรอยุ่นะ ผมได้แต่นอนฟังเสียงหัวใจพี่พีท
เต้นเป็นจังหวะ ตึก ตึก ตึก ตึก
"เรื่องที่พี่พทกำลังเครียดอยุ่ มันเกี่ยวกับภูใช่ไหม"
"ไม่ใช่หรอก อย่าคิดมากสิ"
"อ่ะ งั้นก็แสดงว่ามีเรื่องเครียดจริงๆด้วย" แล้วพี่พีทมันก็เอามือขยี้หัวผมเบาๆ
ผมพลิกตัวนอนคว่ำ ครึ่งตัวทับอยู่บนตัวพี่พีท จมูกผมแตะปลายคางพี่พีท
"พี่พีทอย่าทำให้น้องภูเป็นคนเห็นแก่ตัวสิครับ"
"เปล่านะ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย" พี่พีททำหน้างงๆ
"ตอนที่ภูมีปัญหา พี่พีทก็เข้ามาช่วยทุกครั้ง แต่ตอนพี่พีทมีปัญหากลับไม่ให้ภูรู้อะไรบ้างเลย ภูกำลังเป็นคนเห็นแก่ตัวนะ"
"อยากรู้จริงๆหรอ"
"อื้ม"
"วันนี้พี่ไปหาเต้มา"
"ไปหาเขาทำไม มีอะไรต้องไปคุยกับมันอีก "
"ใจเย็นก่อนเถอะแม่คู๊ณณณ เล่าแล้วก็เป็นแบบเนี่ย"
จากที่ยันตัวขึ้นหมายจะเอาเรื่อง ก็ต้องลดตัวลงมาเอาคางมาเกยไว้ที่อกพี่พีทเหมือนดิม ฮ่าๆๆๆ
"แล้วไปคุยอะไรกับเขา" ถามไปเสียงอ่อยๆ
"ก็ไปบอกเขาว่าอย่ามายุ่งกับเมียพี่อีก"
"แล้วทำไมต้องเครียด"
"ก็เขาไม่ยอมน่ะสิ "
"ก็ปล่อยให้มันบ้าไปสิ"
"ไม่มันใช่เรื่องเล่นๆนะครับที่รัก พี่กังวลว่าเขาจะมาทำร้ายเมียพี่"
"เมียพี่ไม่มีมือมีเท้าหรอไง โหย จะไปกลัวเขาทำไม พี่พีทก็ต้องปกป้องภูสิ"
"อันนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว พี่ไม่มีทางให้ใครมาทำร้ายภูได้หรอก พี่สัญญา"
"แล้วพี่โค้กมาไมอ่ะ เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า"
"อื้ม ก็เต้มันไปสืบเรื่องของภูกับเพื่อนคนอื่นๆ โชคดีที่ไม่มีใครรู้ โค้กมันก็เลยสงสัยว่า เต้มันสืบทำไม"
"ไอ้พี่เต้นี้ก็แปลกคนนะ ตัวเองทำผิดยังจะมาเรียกร้องอะไรอยู่ได้"
"เขาถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กละมั้ง อยากได้อะไรก็ต้องได้"
"แต่มาอยากได้พี่พีทของน้องภู ก้เตรียมใจผิดหวังเถอะ ไม่ยกให้หรอก"
"ฮ่าๆ จริงอ่ะ"
"จริง เสียทองท่วมหัว เอาผัวกูไป" ฮ่าๆๆๆๆๆ
"สุภาษิตแปลกๆนะ"
"เอาเป็นว่าไม่ต้องไปเครียดหรอก ภูเชื่อว่าความรักที่บริสุทธิ์มันจะทำลายความชั่วร้ายได้"
"แต่ภูกับพี่ไม่บริสุทธิ์แล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆ"
"ไอ้พี่พีทบ้านิ" แล้วผมก้หยิกพุงพี่พีทมันไปทีหนึ่งเต็มแรง แต่ก็โดนสวนกลับเต็มแรงเช่นกัน
ถูกจับกดอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ๆของไอ้เสาไฟจอมหื่น บ้ากาม ชอบลวนลามทางสายตาแล้วก็การกระทำ
"ปวดฉี่อ่ะ ขอไปฉี่ก่อนได้ป่ะ"
"แน่ใจนะ เดี๋ยวพาไป"
"เห้ยไม่ต้อง ฉี่เองได้"
"อย่ามาทำลูกเล่น"
และแล้วเสื้อที่ใส่นอนก็ถูกเหวี่ยงไปที่ข้างเตียงทันที
นมน้องภูสงสัยจะอร่อย พี่พีทนี่ตาลุกวาวเชียวเมื่อได้เห็น ลิ้นเลียริมฝีปากเมื่อได้เจอของชอบ
แล้วในไม่ช้า สองสหายบนยอดอกก้ถูกพี่พีทดูดชิมจนหนำใจ...............
กางเกงนอนขาสั้นถูกปลายเท้าเขี่ยออกไปอย่างรวดเร็ว
แล้วพี่พีทมันก็ดึงกางกงตัวเองออกเช่นกัน ไอ้จูมงผงาดอีกครั้งสวมเสื้อเกราะอย่างเร็วพลัน
แล้วมันก็ไม่รอช้าที่จะเข้าที่จอดที่มันเคยจอดประจำ ริมฝีปากของคนสองคน
ประกบแนบชิดและดูดดื่ม ความหวานอ่อนๆที่หาอาหารชนิดใดจะเหมือนก็ไม่มี
พี่พีทละริมฝีปากออกก็จะขยับสะโพกเบาๆ เสียงที่รอดผ่านริมฝีปากของผม
เหมือนจะกระตุ้นให้พี่พีทรุกหนักขึ้นโดยอัตโนมัติ
พี่พีทค่อยๆช้อนร่างของผมขึ้นมาวางบนตักตัวเอง ที่นั่งอยุ่บนฝ่าเท้า
ผมเอาขาสองข้างเกี่ยวเอวพี่พีทไว้ มือสองข้างกอดรัดอยู่ที่ต้นคอ
พี่พีทพรมจูบผมอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ก่อนจะขยับร่างกายในแนวดิ่ง
ทงอี นางผู้โชคร้าย เสียดสีอยู่กับนางท้องแน่นเฟิร์ม ศึกบนก็ใช่เล่น
ศึกล่างยังเน้นๆอีกต่างหาก มีหรือ เด็กประสบการณ์น้อยคนนี้จะทานทนได้นาน
"พี่พีทททท" เสียงกระซิบที่แหบพร่าข้างหูชายตรงหน้า ส่งสัญญานว่า เขาพร้อมแล้ว
สิ้นเสียงอื้อึง ทงอีผู้น่าสงสาร(หรือน่าอิจฉานะ) ก็ปล่อยโอ ออกมาเต็มหน้าท้อง เลอะเทอะไปทั้งคู่
แต่ศึกนี้ใช่จะจบง่ายๆ สุดท้ายทั้งเร็วและแรงก่อนทำนบอันล่างจะแตกกกกกก.........
ผมมองหน้าพี่พีทที่ชุ่มเหงื่อ แล้วก็กดปลายจมูกไปที่ปลายจมูกอีกอัน
ไม่มีการขยับร่างกายเกิดขึ้น เราทั้งสองจูบกันนานในท่านั้น
จนพี่พีท อุ้มผมไปอาบน้ำอีกรอบ พร้อมนอน การบ้านเสร็จแล้วจร้า......**************************************
อยากมีคนทำการบ้านด้วย แว๊กกกกกกก
**************************************
สวัสดียามดึกนะครับบบบ
ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้นะครับขอบคุณที่ชอบน้องภูแล้วก็พี่พีท ขอบคุณมากมากจริงๆ
ผมจะมาต่อให้ได้ทุกวันนะครับ แต่อาจจะมาดึกหน่อย
ถ้าวันไหนไม่ได้มาจะมาแจ้งให้ทราบล่วงหน้า จะได้ไม่รอเก้อนะครับ
**************************************************
รอยยิ้มที่ให้ สุขใจ หนักหนา
ชื่นอุรา ที่ได้มอบ ยิ้มออกไป
รักเธอ จนแน่นอก รกเต็มหัวใจ
อยากบอกรักไป ว่าใจดวงนี้ มีเพียงเธอ..............
หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013) (อ่าน 2838720 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก