หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[K.Pupoom]

มาแล้วครับบบบบบบบบ

นักเขียนยามราตรี  ฮ่าๆๆๆๆๆ

สวัสดีครับทุกคน

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ

ขอบคุณที่คุณแอบปลื้มผมครับ  เขิลเป็นบร้า  (นานๆจะมีคนปลื้ม555+)





ตอนที่....18 

 




ผมเดินตามลงมาด้านล่างก็เห็นทุกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว
"น้องภูมาทานข้าวลูก เป็นไงหลับสบายดีไหม"
"ดีครับคุณย่า"
"แล้วเป็นอะไรลูก จมูกจเมิก หูตาแดงไปหมด"
"สงสัยแอร์มันคงเย็นน่ะครับ "
"พีท เอามือแตะหน้าผากน้องสิลูกว่าร้อนหรือเปล่า" พี่พีทมันเอาหลังมือมาแตะที่หน้าผากผม แล้วก็แก้ม
"เย็นเจี๊ยบ" แล้วมันก็หยิกแก้มผม
"วุ้ยยยย" ผมปัดมือพี่พีทมันออก มันชอบแกล้งผมอ่ะ
"พีทก็น่ะ แหย่น้องอยู่เรื่อย ตักข้าวต้มให้น้องลูก ภูไม่ปวดหัวนะลูก"
"ไม่ปวดครับคุณคุณย่า"
"งั้นก็ทานข้าวลูก"
"พี่บุ้ง" ผมมองหน้าไอ้พี่บุ้ง แล้วก็จ้อง จ้อง จ้อง
"ไร"
"วางช้อนเดี๋ยวนี้"
"อะไรลูกตาภู"
"ภูต้องเคลียร์กับพี่บุ้งเดี๋ยวนี้ครับคุณย่า"
"อะไรกันละลูกก หึ ทานข้าวก่อนไหม"
"ตามภูมา" แล้วผมก็เดินไปหน้าบ้าน ไอ้พี่บุ้งมันก็ดูงงๆ แต่ก็เดินตามผมออกมา

////////////////////////////////////////////////////////////
"พีทน้องเป็นอะไรน่ะ หึ มีเรื่องไรกัน"
"ปล่อยให้ไอ้ลิงมันเพ้อไปเถอะครับคุณย่า"
"อะไร ย่าไม่เข้าใจ"
"พีทพูดเรื่องนั้นกับน้องแล้วครับ "
"เรื่องที่เราจะให้น้องอยู่ที่นี้อ่านะ"
"ใช่ครับ"
"แล้วน้องยอมไหม"
"ยอมครับ   ตอนแรกก็ไม่ยอมหรอก แถมร้องไห้ออกมาอีก พีทนี้ตกใจแทบทำอะไรไม่ถูกเลยครับ"
"แล้วทำอีท่าไหนน้องถึงได้ยอมหล่ะ"
"พีทก็ขู่ว่าถ้าไม่ยอมจะฟ้องน้านุช"
"ทำไมไม่ทำให้น้องยอมด้วยความเต็มใจล่ะลูก"
"พีทยังหาหนทางนั้นไม่เจอเลยครับคุณย่า ก็เลยต้องใช้วิธีนี้ ก็เจ้าตัวเล่นจะตามพี่บุ้งไปให้ได้"
"เป็นงั้นไป"
"แต่พีทสัญญาครับ ว่าพีทจะต้องทำให้น้องเต็มใจอยู่ที่นี้ให้ได้"   (เพราะพีทจะเอาน้องทำเมีย อิอิ)
"แล้วเดี๋ยวย่าจะช่วยพูดอีกทางนะ แล้วสองหนุ่มนั้นเขาจะเคลียร์อะไรกันหล่ะนั้นอ่ะ หืมม"
"ฮ๋าๆๆๆๆๆ"
////////////////////////////////////////////////////////

ผมเดินนำไอ่พี่บุ้งมันออกมาหน้าบ้าน ซึ่งมันก็เดินตามออกมา
"มีไรว่ะ"
"พี่จะไปอยู่หอกับเพื่อนหรอ"
"อื้ม จะให้กลับไปอยู่บ้านได้ไง อ่วมซะขนาดนี้"
"แล้วภูหล่ะ"
"ภูก็อยู่ที่นี้ไง"
"พี่ทิ้งภู"
"พี่ไม่ได้ทิ้ง  แต่หอเพื่อนพี่มันก็อยู่กันหลายคน ภูจะอึดอัดนะ"
"พี่เห็นแก่ตัว"
"อยู่พูดแบบนั้นดิ พี่ไม่ไว้ใจเพื่อนพี่ด้วย"
"พี่ก็ปกป้องภูสิ"
"พี่จะปกป้องภูได้ไงทุกวัน"
"ไม่รู้แหละ พี่บุ้งเห็นแก่ตัว"
"ภูลองคิดดูนะ ถ้าพี่กลับบ้านดึก แล้วเพื่อนพี่มันเมากลับมา เกิดมันหน้ามืดตามัวปล้ำน้องพี่ขึ้นมา พี่จะตามมาช่วยภูทันหรอ"
"ภูเป็นผู้ชายนะพี่บุ้ง"
"คนเราถ้ามันหน้ามืดตามัวมันไม่เลือกหรอก"
"ข้ออ้าง"
"ภู ทุกที่มันมีอันตรายนะ ขนาดในบ้านของเรายังไม่เว้น แล้วนี้มันข้างนอก ร้อยพ่อพันธ์แม่ ภูอยู่ที่นี้แหละปลอดภัยแล้ว พี่เองก็หมดห่วง เพราะคุณย่าท่านก็รักภู พี่พีทก็รักภู"
"พี่บุ้งรู้ได้ไง"
"ดูจากสายตาไง พี่เห็นสายตาคุณย่าที่มองภู สายตาที่พี่พีทมองภู พี่ก็รู้ว่าท่านรักภูจริง"
"ภูไม่มีพี่บุ้งภูจะอยู่อย่างมีความสุขได้ไง"
"แน่ใจหรอว่าความสุขของภูคือพี่  ตลอดเวลาที่เรากินนอนร่วมชายคาเดียวกันมา พี่เห็นแต่สายตาที่มีแต่ความเศร้าของภู แม้แต่เวลายิ้มเวลาหัวเราะ สายตาของภูยังเศร้าอยู่เลย"
"ภูมีความสุขสิ ไม่อย่างนั้นภูจะยิ้มหรอ"
"ยิ้มกลบเกลื่อนไง"
"รู้ดีเกินไปแล้ว"
"แล้วภูรู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงอยากให้ภูอยู่ที่นี้ "
"ทำไม"
"เพราะทุกครั้งที่พี่เห็นภูอยู่กับพี่พีท ดวงตาของภูมันจะบอกว่ามันลืมความเศร้าไปหมดสิ้น  มันยิ้มได้ทั้งปากทั้งใจทั้งตา"
"ไม่คุยด้วยแล้ว วุ้ยยยย"
"พี่พูดถูกใช่ไหมหล่ะ"
"ไม่รู้"
"เชื่อพี่เถอะ อยู่ที่นี้แหละ พี่ขอร้อง"
โอยอะไรนักหนา คนโน้นก็ขอร้องคนนี้ก็ขอร้อง    พูดคำอื่นกันไม่เป็นหรือไร หาาาาาาาาาาา

"ไงสองหนุ่ม ถ้าเคลียร์กันได้ ก็รีบทานๆซะ ข้าวต้มมันเย็นหมดแล้ว"
"ครับคุณย่า"
"แล้วเราอ่ะตาภู หน้าเป็นสังขยาบูดเลย เป็นอะไรหืมมมม"
"สังขยาบูดเป็นไงหรอครับคุณย่า" น้องภูสงสัย
"ก็หน้าเหมือนน้องภูตอนนี้ไงลูกกก"
"คุณย่าอ่ะ "
"รีบๆทานข้าวซะไอ้ลิง แล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวพี่พีทจะพาไปบ้านคุณลุง"
ผมกับไอ้พี่บุ้งแทบสำลัก จะพาไปไมว่ะ ให้เขาตีให้หัวแตกหรอไง

"ไปทำไม"
"ก็ไปทำข้อตกลงกับเขาบางอย่าง"
"อะไรอ่ะ"
"เรื่องของผู้ใหญ่เขาจะตกลงกัน"
"ไม่ไปได้ไหม"
"ไม่ได้"
"เผด็จการ"
"ไปก็ดีเหมือนกันนะภู พี่ว่าเราจะได้ไปเก็บข้าวของกันด้วย  ตอนเราออกมาเราไม่ได้หยิบอะไรออกมาเลยนะ"
"เออก็จริง ชุดหล่อๆของภูอยู่โน้นเต็มเลย ไหนจะแมคบุคอีก ขืนปล่อยไว้ที่นั้นนานโดนเอาไปขายหมดแน่"
"แล้วคุณย่าจะไปกะเราไหมครับ"
"แค่พี่พีทคนเดียวก็เกินพอ"
"แน่ใจนะ พี่พีทยังไม่เคยเห็นไม้ขนไก่พิฆาตนะ"
"ฮ๋าๆๆๆ  กำลังไม่มีทางสู้สมองได้หรอก"
"แต่สมองก็โดนกำลังตีจนทะลักออกมาได้นะ" พี่พีทช้อนแทบร่วง
"เดี๋ยวก็รู้"
***********************************************************
เรา3คนพร้อมที่จะออกเดินทาง แต่ยังไงผมก็กลัวอยู่ดีอ่ะ
เกิดมายังไม่เคยร่วมวงทะเลาะวิวาทกะใครเลย มากสุดก็กับหมา
แล้วก็ไม่ชอบการแต่งตัวของตัวเองวันนี้เลย มันดูเป็นทัดดาว บุษยา ยังไงก็ไม่รู้
ก็เสื้อผ้าไอ้พี่พีทน่ะสิ ใหญ่ยังกะจอหนังกลางแปลง แต่ทำไมไอ้พี่บุ้งมันใส่แล้วดูดีฟร่ะ
โลกช่างไม่ยุติธรรมกับน้องภูเลย น้องภูน้อยใจ แง่ม แง่ม
"พี่พีททททททท" ผมถามในขณะที่พี่พีทกำลังเลี้ยวรถออกจากซอย
"ว่าไง"
"ภูว่า เราจ้างพี่วินไปสักสี่ห้าคนไหม บอดี้การ์ดอ่ะ"
"ไอ้เวอร์ เราจะไปเจรจาไม่ได้ไปมีเรื่อง"
"แต่ถ้าเราเจรจาไม่รู้เรื่องมันอาจจะมีเรื่องก็ได้นะ"
"เชื่อมือพี่เถอะนะ นั่งเฉญๆ ยุกยิกยุกยิก อยู่นั้นแหละ"
"ก็มันไม่ชินกับเสื้อผ้าแบบนี้นินา" วันนี้ไอ้พี่พีทให้ผมใส่ กางเกงของผมตัวเมื่อวาน แต่เสื้อของมัน
แล้วก็กางเกงในของพี่พีทที่ยังไม่ได้ใส่  เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาว ถ้าพี่พีทใส่มันก็เป็นแบบพอดีตัว
แต่เวลาผมเอามาใส่นี้ยังกะชุดนอนแขนยาวมาจนมองไม่เห็นมือ ต้องพับกันหลายทบ
"แต่พี่ว่าน่ารักดีนะ"
"น้องภูก็คิดว่างั้นแหละ"
"จ้ะ นั่งเงียบๆนะ พี่พีทต้องการสมาธิ"
ผมว่าพี่พีทมันกำลังเครียด เพราะปรกติขึ้นรถมามันจะพูดมากสุดๆ
ถามโน้นถามนี้สอดรู้สอดเห็นอยู่กะเรื่องของผมเนี่ยแหละ แต่วันนี้มันเงียบ
แล้วไอ้ผักบุ้งเน่า มันทำไมเงียบจังว่ะ หนไปดู เห้ย......มันหลับ
ไอ้บร้า ยังมีกระจิตกระใจหลับได้นะ คนเขาเครียดกันอยู่เห็นไหม เรื่องตัวเองแท้ๆ

ถึงแล้ว  ร้านข้าวมันไก่ สถานที่เกิดเหตุเมื่อวาน

วันนี้กิจการร้านข้าวมันไก่หยุดลง ลุงของผมนั่งเครียดอยู่ แต่เหมือนพึ่งจะกลับมาถึงบ้าน
พอเดินเข้าไปถึงหน้าร้านเสียงป้าผมก็ดังมาแต่ไกลเหมือนจะด่าลุงผมอยู่
"สวัสดีครับ" พี่พีทยกมือไหว้คุณลุงผม แล้วป้าแกก็ออกมาพอดี
"อ่าว......คุณ มีธุระอะไร  อ่ะ แล้วมึง2ตัว กลับมาทำไม ไปไหนไม่รอดล่ะสิ ถุย" คุณป้าเปิดศึกน้ำลายขึ้น
"มึงไปหลังบ้านป่ะ" ลุงไล่ป้า
"กูไม่ไป"
"ไม่ไปก็ช่วยหุบปาก เงียบๆหน่อย"
"ผมขอพูดตรงๆเลยแล้วกันนะครับคุณลุง เรื่องเมื่อวานผมทราบหมดแล้ว"
"อ๋ออออ มึง2ตัว ไปหาคนมาช่วย ถุย มึงคิดหรอว่ากูจะกลัว" ยัยป้านี้ก็ขยัน ถุย จริงๆ น้ำลายจะเต็มพื้นอยู่แล้ว
"กูบอกให้มึงเงียบๆ" ลุงตวาดป้าไปเสียงดัง
"ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณทั้งสอง ผมจะมาบอกว่า ผมจะรับน้องภูไปอุปการะเอง "
"ไม่ได้หรอกคุณ พ่อมันฝากผมไว้ เดี๋ยวพ่อมันรู้เล่นงานผมตายเลย ไม่ได้ ไม่ได้"
"แต่ถ้าพ่อน้องภูรู้ ว่าลูกเขาโดนทำร้ายเมื่อวานก็คงไม่พอใจเหมือนกันนะครับ"
"ใครไปทำร้ายอะไรมัน ใคร ฉันตีไอ้บุ้ง  มันเข้ามายุ่งเอง"
"น้า น้าทำอะไรก็รู้แกใจ น้าตั้งใจจะตีผมกะมัน"
"ไอ้บุ้ง" คุณป้าชี้หน้าด่าพี่บุ้ง แต่พี่บุ้งแกก็เบือนหน้าหนี
"ผมว่าคุณใจเย็นก่อนดีกว่านะครับ ผมมาคุยไม่ได้มาทะเลาะ เอาเป็นว่าผมยืนยันว่าจะอุปการะน้องภู"
"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ นี่มันหลานผมแล้วคุณเป็นใคร อยากได้มันไปฟ้องร้องเอาโน้น ไอ้ภูไอ้บุ้ง มึงขึ้นบ้านไปเลย"
ผมตกใจได้แต่นั่งดึงชายเสื้อพี่พีทไว้ แต่ไอ้พี่บุ้งมันยังคงนั่งกระดิกขาเฉย
"งั้นผมจะแจ้งความ คุณเห็นร่องรอยที่ตัวเด็กสองคนนี้ไหม นั้นแหละหลักฐานชั้นดี"
"คุณ  ผมก็ไม่ใช่คนโง่ฏหมายบ้านเมืองทำไมจะไม่รู้ เอาสิ สู้กันสักตั้งไหม"
"แต่ถ้าผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณพ่อน้องภูฟัง แล้วเรื่องเงินห้าล้านอีก แล้วไหนจะเรื่องที่คุณติดการพนัน ผมเชื่อเลยว่า พวกคุณไม่าได้อยู่เป็นสุขแน่"
"มึงถือว่ามึงเป็นใครว่ะ นี้มันหลานกูลูกกู มึงออกจากบ้านกูไปเลย มึงสองตัวนะ พาคนมาด่กูนะ เดี๋ยวพวกมึงอ่วม"
"ลุงครับ ภูไหว้ล่ะ ลุงหยุดเถอะ ภูเต็มใจจะไปอยู่กับพี่เขา"
"เดี๋ยวกูจะโทรบอกพ่อมึงเดี๋ยวเนี่ยแหละ" ไอ้พี่บุ้ง มันอยู่ดีดีมันก็วิ่งขึ้นข้างบนไปเลยครับ
พี่พีทบอกให้ผมนิ่งๆไว้ เพราะพี่พีทเชื่อว่ายังไงซะเขาก็ไม่โทร
คุณลุง ยืนไม่อยู่สุขแล้วครับ เดินไปเดินมา อยู่หน้าโทรศัพท์ ผมว่าเขาไม่กล้าโทรหรอก
"คุณสองคนผมถามจริงๆนะครับ ถ้าเปิดเทอมมา ค่าเทอม ค่าเสื้อผ้า ค่าโน้นค่านี้ คุณจะเอาที่ไหนให้เขา"
".................................."ไม่มีใครตอบปัญหานี้ได้
"ผมว่าคุณสองคนปล่อยน้องภูไปกับผมดีกว่า"
"แล้วคุณเป็นอะไรกับมันจะเอามันไปเลี้ยง ผมถามหน่อย มีสิทธิ์อะไร"
"คุณลุง พี่พีทอยู่บ้านติดกับภู คุณแม่ไว้ใจพี่พีท พี่พีทไม่ใช่คนอื่นหรอกนะครับ"
"มันจะไปสู้พี่น้องได้ไงว่ะ"
"ก็ยังดีกว่าพี่น้อง ที่จ้องจะผลาญแต่เงินของมันไง  ไปเถอะพี่พีท พูดไปก็เสียเวลาเปล่า" พี่บุ้งเดินลงมา พร้อมหอบข้าวของพะรุงพะรัง
"มึงจะไปไหนไอ้บุ้ง  มึงจะขนของกูไปไหน"
"น้าแหกตาดูด้วยนะว่าชิ้นไหนมั้งของน้า มีแต่ของไอ้ภูมันทั้งนั้น"
"มึงก็จะไปกะเข้าด้วยงั้นสิไอ้บุ้ง ไอ้ลูกเนรคุณ  เออ ไปกันให้หมด พวกมึงอยู่ก็มีแต่ปัญหา มึงสองคนจำไว้เลยนะ ถ้าก้าวออกไปจากบ้านกูเมื่อไร อย่ากลับเข้ามาอีก ไป........."
พวกเรา3คนโดนไล่แห่ออกมาจากร้านข้าวมันไก่ ต้องยอมรับว่าพี่พีทมันนิ่งมาก
แต่มันคงจะโกรธไม่น้อยเพราะตอนนี้มือมันกำหมัดแน่น
นี้ถ้าไม่ติดว่าเป็นลุงผมกับพ่อพี่บุ้งผมว่าพี่พีทคงจะซัดเข้าสักหมัดสองหมัดเป็นแน่
พี่บุ้งมันสะพายเป้ใบใหญ่ของมันลงมา แล้วก็กระเป่าเดินทางใบใหญ่ของผม
แล้วก็กระสอบใบใหญ่ มันคงเอาทุกอย่างที่มี ยัดใส่มาในนั้นแน่
"มึงอย่ากลับมาให้กูเห็นหน้านะ" ลุงชี้หน้าด่ามาทางพวกผม
พวกผมก็กระโดดขึ้นรถโดยไว ไม่อยากมีเรื่อง เพราะผมไม่รู้ว่าพี่พีทจะเก็บอารมณ์ได้นานแค่ไหนกัน
"พี่บุ้ง โอเคนะ"
"โอเคมาก เหมือนเอาภูเขาออกจากอก พี่ห่วงแต่ผักกาดเท่านั้น"
"อย่างน้อยป้าเขาก็รักผักกาดมากคงไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก"
"แต่ผักกาดจะต้องโตมากับเสียงทะเลาะกันนะ"
"แต่เราทำอะไรไม่ได้ นั้นลูกเขานะ"
"ก็จริง"
"แล้วพี่เก็บของมาหมดป่าว"
"น่าจะหมดนะ มีแต่ของในห้องน้ำลืมเก็บว่ะ"
"คอมพิวเตอร์ภูล่ะพี่บุ้ง" แล้วพี่บุ้งมันก็ควานหาจากในกระสอบ อย่าบอกนะว่า
พี่บุ้งเอาน้องแมคสุดเลิฟของน้องภู ยัดใส่กระสอบนั้นมา สีถลอกหมดแล้วมั้งนั้น
"อย่าบอกนะว่า "
"เออ พี่เอาผ้าขนหนูห่อมา ไม่ไม่เป็นไรหรอก"
"แต่ของๆภูแม่มเยอะว่ะ พี่ไม่รู้ว่าเก็บมาหมดป่าว"
"ของภูไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ของพี่เถอะเอามาหมดป่าว"
"ของพี่มีไม่เยอะหรอก เป้ใบเดียวก็หมด เสื้อผ้าก็มีแต่ถูกๆ เดี๋ยวไปหาเอาใหม่ก็ได้"
"แต่ก็เสียดายครีมในห้องน้ำอ่ะ ยังเต็มอยู่ทุกขวดเลย"
"เดี๋ยวไปซื้อเอาใหม่ก็ได้"
"มันไม่ใช่ถูกๆนะพี่พีท ตอนนี้ภูก็ไม่ได้มีตังค์เหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วย"
"งั้นเดี๋ยวก็เอามะขามในครัวคุณย่าขัดไปก่อนแล้วกัน"
"พี่พีทบ้านิ"
"เดี๋ยวพี่กลับไปเอาให้ไหม ดึกๆอ่ะ"
"อย่าเลย เดี๋ยวจะไม่คุ้มกัน ช่างมันเหอะ ของนอกกาย"
"แล้วเราจะไปไหนกันดี" พี่พีทถามขึ้นมา แล้วไอ้ที่ขับอยู่นี้ไม่มีจุดหมายหรอ ห่วย
"อ่าว " ผมกับพี่บุ้งมองหน้ากัน
"งั้นไปหาอะไรอร่อยๆทานดีกว่า ถือซะว่าฉลอง"
"เนื่องในโอกาสไร"
"อิสรภาพ"
"ก็โอเค "



ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ   เลิฟๆๆๆๆๆๆๆๆ

[เฉาก๊วย]

คนเขียนบอกว่าหนูผักกาดจะไม่เป็นไร คนอ่านก็เชื่อตามที่คนเขียนบอกล่ะนะ

น้องภูนิสัยยังเด็กจริงๆ เลย อะไรจะโนเนะหน่อมแน้มปานนั้น น่ารักกกกกกกกก 

[bellity]

^^ เจอแบบนี้ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน
ไปอยู่บ้านคนอื่นถึงเค้าเอ็นดูยังไงก็ยังไม่รู้สึกเหมือนอยู่บ้านตัวเองอยู่ดีนั้นแหละ

[iota]

ฉลองปีกของอิสรภาพ... เอาชนแก้ว

ความรักไม่จำเป็นต้องมีกฏให้เดินตาม
แค่มีหัวใจกล้าหาญและมั่นคงก็เพียงพอ
 

[m_pop91]

หลุดมาได้สักทีนะน้องภู
ป.ล. ขอบคูรคนเขียนมากนะมาอัพให้อ่านก่อนนอนทุกคืนเลย

[PoMArmKuB]

Woww อิสรภาพ ที่หลุดจากนรกขุมที่ 999 สินะ ดูท่าจะได้ใกล้ชิดกันมากเลยนะพี่พีททททท

[konnarak]

สงสารน้องผักกาดจัง  จะเป็นยังไงบ้างเนี้ย

สู้ๆๆ ต่อไปนะ  พีพีทรีบเอาน้องทำเมียเร็วๆนะ  อิออิ

[BeeRY]

เป็นห่วงน้องผักกาดเหมือนกันนะ สงสารน้องอ่ะ ถ้าต้องมีพ่อมีแม่แบบนั้น
แต่ถ้าคนเขียนเขียนให้น้องไม่เป็นไร นองก็คงไม่เป็นไรหรอก
ต่อจากนี้ไปพี่พีทกับน้องภูก็เลิฟๆกันได้แล้ว อิอิ

[Supermimt]

อ่านไปอ่านมา อิตาพี่พีทกะน้องภู แมร่งง รั่วว่ะ

พี่บุ้ง อีกคน เอา 

[tawan]

รักน้องภูพี่พีทททททท

พี่บุ้งมีคู่เปล่าขอคู่น่ารักๆ

 

[Still_14OC]

เข้าที่เข้าทางสักที 

[EunSung87]

เย้ๆๆๆๆ
ออกมาจากบ้านนรกนั้นได้แล้ว
แต่น้องผักกาดนะสิ
หวังว่าจะไม่เสียคนไปก่อนน๊า

[ladymoon_yy]

น้องภูย้ายมาอยู่กับพี่พีทแล้วววววววววววว   

[premkoe]

สงสารน้องผักกาด จัง คุณย่ารับไปเลี้ยงอีกซักคนดี้

[nongrak]

ดีใจกับน้องภูและบุ้ง พ้นจากบ้านใจร้ายนั่น

[yayee2]

พ้นบ้านนรกนั้นมาได้ก็ดีแล้ว
ไว้ผักบุ้งเรียนจบมีงานการทำอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้ว
ค่อยไปช่วยน้องผักกาด ออกมาจากบรรยากาศบ้านที่ล่มสลาย
ก็คงจะยังไม่สายมั้ง อีกไม่กี่ปีเอง

[RoseBullet]

อ่านจบรวดแล้วอยากบอกว่า ชอบน้องภู *0*
เด็กอะไรน่ารัก กวนติง แอบหลงตัวเอง แถมยังฮาาาอีกต่างหาก
เอาจริงนะที่น้องปล่อยมุกมาอิชั้นฮาเกือบหมดเลย (ฤาเราเส้นตื้น หึๆ)

น้องซ๊นซน เหมือนลิงจริงๆนั่นแหละ แต่เวลาอ้อนย่าอะไรนี่น่ารักอย่าบอกใคร
รู้สึกได้ถึงความเป็นเด็กและความเป็นธรรมชาติออกมาจากตัวน้องเลย ต้องชมคนเขียนนะ เขียนได้ดีเลยค่ะ
แถมตอนที่เศร้า ก็ทำเอาเราแอบน้ำตาซึมตามไปด้วย สงสารน้องภู T_T มาอยู่กับพี่พีทกับคุณย่าแหละดีแล้ว
อยากเห็นน้องเวอร์ชั่นสดใสเต็มร้อยกลับมาอีกครั้ง

แต่เสียดายที่ผักบุ้งจะไปอยู่กับเพื่อนอ่ะ ยังไงก็ยังอยากติดตามรู้ความเป็นไปชีวิตผักบุ้งด้วยอ่ะค่า
ออกมาไม่กี่ตอน ก็ชอบซะละ :-D

[-~iK@iZ_KunG~-]

น่ารักมาเลยนะน้องภูเนี่ย อิอิ

[kinjikung]

อีป้านี่ ถุย ตลอดจริง ซกมกมากก
ดีใจที่น้องภูออกมาอยู่กับคุณย่า
 

[nemesis]

ลุงกับป้านี้  น่าโดนตบสักทีนะจะเอาเค้าไว้ทำมัยในเมื่อไม่มีตัง

[iforgive]

ออกมาซักที  โล่งอก

[StillLoveThem]

..แล้วยังงี้ร้านข้าวมันไก่ ไม่ต้องหยุดยาวเหรอ แล้วจะเอาเงินที่ไหนเล่นการพนันกันล่ะ เป็นห้วงเป็นห่วงงงงง 5555
...ผักบุ้ง มันเป็นแข็งแรงมากนะ หอบของมาทั้งหมด แต่น้องภูมิ งกว่ะ ครีมอาบน้ำก็จะเอา เอาตัวให้รอดก่อนเถอะ

[BaII]

ลุงป้า หน้าด้านมากๆ แต่แม่ภูก็ไม่น่าเอาเงินห้าล้านไว้กับลุงเลย น่าจะแบ่งใส่บัญชีภูบ้างไรบ้าง

[CarToonMiZa]

รักน้องภูขึ้นทุกวัน
คนเขียนก็น่ารัก
อัพให้อ่านทุกวันเลย

[พี่วันเสาร์]

ลุงป้าสองคนผัวเมียนั้นช่างเหมาะที่จะเป็นเนื้อคู่กันจริงๆมีแต่พากันให้ล่มจม
ดีใจกับน้องภูและพี่บุ้งที่ออกมากจากบ้านนั้น

[Horizon]

ฉลองด้วย
แต่ตอนนี้สงสารนายผักบุ้งมากกว่า

[Karn12]

น่าจะจัดหนักให้อีตาลุงกับยัยป้ามหาภัยซักดอกนะ  เจ๊ล่ะเกลียดมัน

[MaRiTt_TCL]

โย่ ในที่สุดทั้งคู่ก็มีอิสรภาพแล้ววววเย้ ฉลองงงง

[SakataGintoki]

 
(เพราะพีทจะเอาน้องทำเมีย อิอิ)

คิดได้อย่างเดียวนะพี่พีทตอนนี้อ่ะ
ถ้าภูมันได้ยินช็อกตายทำไง   
(แต่เราก็เชียร์อยู่อย่างเงียบๆ 555)

[Rhythm]

เเด่อิสรภาพ วู้วววววววววว