หัวข้อ: กรุ่นกลิ่นรวงข้าว ตอน ๑๙ ตอนอวสาน(๘ เม.ย. ๒๕๕๕)

[-~iK@iZ_KunG~-]

ชอบบรรยากาศมากเลยครับ
อ่านแล้วก็คิดถึงบ้านตัวเองทันที
ถ้ากลับไปบ้านจะเจอหนุ่มแบบเมฆมั้ยอ่ะ ฮ่าๆๆ

[WinterRose]

อ๊าว เราก็คอมเม้นท์ไม่ได้ดูเลยว่าคุณคนแต่งมาต่อตอนที่ 7 แล้ว
ตอนกดส่งคอมเม้นท์มันไม่ไป ระบบบอกให้รอกดใหม่
ก็ยังว่าอยู่ ใครนะมาคอมเม้นท์พร้อมเราพอดี lol
ตอนนี้มีตัวป่วนมาอีกหนึ่งจริงๆ
นี่ก็ไม่รู้วันไหนเจ้าจอนมันจะได้กลิ่นมรดกตามโนมาถึงเดิมบางบ้าง
อย่างน้อยถึงตอนนั้นก็ขอให้พี่เมฆกับโนรักกันดีแล้ว ใจคอหนักแน่นมั่นคงละกันนะคะ
^^

[som]

น่ารักอบอุ่นยังไงเรื่องนี้ก็ยังน่ารักอบอุ่นอย่างนั้น
แต่ไม่รู้ว่าพายุจะเข้าเปล่านี่  สงบเหลือเกิน

[yayee2]

หน่องเนี่ย จะเป็นคู่แข่งเมฆ หรือเป็นคู่แข่งโนล่ะ
แต่จะเป็นคู่แข่งใครก็คงเป็นการพิ่มสีสันในเรื่องแหละ จะรอตอนหน้าจ้ะ

[MiSS-U]

หน่องอาจจะไม่ใช่ตัวป่วนอาจจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา

ของโนกับเมฆก็ได้น้า

กดบวกกดเป็ด

[samsoon@doll]

ตอนแรกก็นึกว่าจะมีไอ้หนุ่มมาแย่งจีบ น้องโน ที่ไหนได้ หุหุ

[Alone Alone]

โนจัดการเลยนะ

ลากพี่เมฆไปหลังกระท่อมแล้วรวบหัวรวบหางเลย

[POPEA]

อ๊าย~ ชอบตอนนี้พี่เมฆปากว่ีามือถึงอ่ะ เริ่มออกลาย ชอบๆ55.
หน่องนี่ยังไงน๊า

[zombi]

หน่องโผล่มาเป็นตัวป่วน หรือว่า สารกระตุ้น จ๊ะ

กระตุ้นพี่น้องคนละท้องให้เกิดปฏิกิริยากันเสียที

[roseen]

 

[TanyaPuech]

   หน่องมาแล้ว

ทั้งๆที่โนกะพี่เมฆยังไม่กะเตื้องเลย     

[- คราส -]

  พี่เมฆลุยเลย

 

[RoseBullet]

ว๊ากกก ทำไมคู่แข่งโผล่มาเร็วจัง
สองคนนั้นยังไม่ทันอะไรเลย โนยังแค่เขินนิดๆหน่อยๆเอง
หรือจะมาเร่งปฏิกิริยาเนี่ย

[naja-kitase]

นั่นไง มาแล้วๆ
เราว่าหน่องนี่แหละ จะเป็นตัวกระตุ้นให้โนรู้ใจตัวเอง
พี่เมฆแอบเจ้าเล่ห์นะเนี่ย หลอกกอดสาว เอ้ย กอดหนุ่ม

[BaII]

มีควายเหมือนกันด้วย พออ่านตอนเมฆคุยกะแฉะแล้วก็ตลกดีนะ

[Cherry Red]

พี่เมฆ อย่าทำเป็นหยอด ทีเล่นทีจริง จะจีบก็จริงจังหน่อย ( ไม่งั้นคงได้เป็นแค่ พี่ชาย ไปอีกนาน)
น้องโน ก็ตั้งกำแพงปิดกั้นหัวใจ เพราะ กลัวเจ็บซ้ำซ้อน (ของอย่างงี้ ต้องใช้เวลา)
น้องหน่อง เค้าหยอกล้อขอเป็นแฟนกับพี่เมฆมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่รู้สึกจะไม่มีอะไรในกอไผ่ ( หวังว่านะ...)
เนื้อเรื่องเดินเรียบ ๆ แต่มีให้ลุ้นเรื่อย ๆ ฉนั้นรอตอนต่อไป...

[เดหลี]

ตอนแรกมาอย่างน่ารักอะ พี่เมฆมีเนียน ร้ายนะ
ตัวเร่งปฏิกิริยา (รึเปล่า?) มาถึงเร็วเชียว เพราะพี่เมฆกับโนยังเรื่อยๆ อยู่แน่เชียว
ติดตามจ้า 

[ลำนำบุหลันครวญ]

ตอนที่ ๘

บ้านผู้ใหญ่มั่นเย็นนี้ดูคึกคักกว่าทุกวันเพราะได้ต้อนรับแขกจากกรุงเทพถึงสองคน เกษตรอำเภอคนใหม่ดูร่าเริงและคุยเก่ง โดยเฉพาะเรื่องการเกษตรแบบต่างๆที่ชายหนุ่มพูดได้อย่างไม่เคอะเขินถูกคอกับผู้ใหญ่บ้านทุ่งเดิมบางยิ่งนัก
“พ่อหน่อง แล้วเราว่าการปลูกยูคาลิปตัสนี่เป็นยังไง ลุงเห็นหลายคนเริ่มขายที่นาไปปลูกยูคากันเยอะแล้วนะ”
“มันก็มีทั้งข้อดีข้อเสียแหละครับ ข้อดีของยูคาก็คือปลูกง่ายโตไว ขายได้ราคา ถ้าพูดแค่นี้นี่ทุกคนก็อยากปลูกกันแล้วใช่มั้ย แต่ข้อเสียของมันก็มีนะไม่ใช่ว่าไม่มี เพราะว่าเวลาปลูกกันแต่ละทีเนี่ย  ก็ต้องมาปรับปรุงดินกันเหนื่อยเหมือนกัน เพราะรากของมันน่ะหยั่งรากลงดินลึกมาก ถ้าจะปลูกรอบต่อไปก็ต้องขุดขึ้นมาก่อนไม่งั้นปลูกใหม่ก็ไม่โต แล้วแทบจะปลูกพืชชนิดอื่นไม่ได้เลยล่ะ”
“แล้วในความเห็นของเรา เราว่ายังไง ปลูกดีหรือไม่ปลูกดี” นางชื่นเอ่ยถาม
“อย่างที่บอกแหละครับว่ามันมีทั้งข้อดีข้อเสีย ถ้าคิดจะปลูกผมว่าแบ่งที่ไว้ปลูกเฉพาะยูคาเลยก็ไม่เลวนะครับ แต่ก็ต้องเข้าใจถึงผลที่ตามมาด้วย” ชายหนุ่มตอบพร้อมด้วยยิ้ม ก่อนจะหันมาเปลี่ยนเรื่องคุยกับลุกชายผู้ใหญ่บ้านบ้าง “แล้วพี่เมฆล่ะครับ เรียนจบมาสองสามปี เป็นยังไงบ้าง”
“ก็....มีความสุขดีตามอัตภาพแหละ ไม่ได้ร่ำรวยอะไร”
“แม่ชื่น ข้าว่า เราขึ้นบ้านดีกว่า หนุ่มๆเค้าคงมีเรื่องคุยกันเยอะแยะ คนแก่ๆอย่างเราคงไม่เข้าใจ นั่งให้เขาเกรงใจกันเปล่าๆเนาะแม่เนาะ”
“โธ่ พ่อผู้ใหญ่ก็พูดเกินไป”
“ไม่เป็นไรหรอก พ่อหน่อง ลุงขอตัวดีกว่า” ผู้ใหญ่มั่นยิ้มก่อนจะพาภรรยาออกไปด้วย ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มทั้งสามคน
อโณชานั่งยิ้มรับฟังอยู่เงียบๆ ในขณะที่ชายตาโตผู้มาใหม่พูดเจื้อยแจ้วเป็นนกขุนทอง
“นี่โนรู้ป่ะ สมัยพี่โนเค้าเรียนน่ะนะ โคตรเนิร์ตอ่ะ เหล้าไม่กิน หญิงไม่แตะ” หน่องปรายตาวาวมาทางอโณชาก่อนจะพูดต่อ “จนเค้าเรียกกันพี่มหาเลยแหละ”
“ขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“นายก็พูดเกินไป หน่อง”
“จริงจริ๊ง” เกษตรอำเภอยืนยัน ก่อนจะพูดต่อด้วยแววตาเป็นประกาย “แต่พี่เค้าก็น่ารักตรงนีแหละ ผมถึงได้แอบปลื้มไง”
“หน่อง น้อยๆหน่อย นี่บ้านพี่นะ”
“ฮ่าๆ โทษทีน่า”
อโณชาจ้องหน้าของพี่ชายต่างสายเลือดอย่างครุ่นคิด การพูดจาทีเล่นทีจริงทำให้เขาไม่มั่นใจนัก ว่าหนุ่มผิวสีที่แสนดีคนนี้จะเป็นแบบนั้นจริงๆหรือ แม้หลายๆครั้งที่อโณชาจะเห็นประกายในแววตาที่ชวนให้รู้สึกแปลกๆเมื่อได้มองก็ตาม แต่ชายหนุ่มก็เลือกจะสลัดความสนใจใคร่รู้เรื่องนั้นออกไป ....
“จะไปใส่ใจทำไม เรื่องของพี่เมฆเค้า” ชายหนุ่มบอกกับตัวเอง

“แล้วโนไปยังไงมายังไงถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ”
“เอ่อ ..คือ”
“ย่าของโนเป็นคนที่นี่ ทำไมโนจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะฮึ หน่อง”
“แหม ต้องออกตัวแทนด้วยนะพี่เมฆ” หน่องพ้อ
“ผมกลับมารับมรดกน่ะครับ แล้วย่าเค้าให้ทำนาก่อนถึงจะได้รับ” อโณชาตอบตามตรง
“เอ๋ .... แปลกดีนะครับเนี่ย เพิ่งเคยได้ยินเหมือนกัน แล้วเป็นยังไงบ้างครับ พอได้ลองทำแล้วเป็นไงบ้าง”
“ก็พอไหวครับ ยังดีที่พี่เมฆเค้าช่วยเป็นธุระให้หลายๆอย่าง”
“หรอครับ ....”เกษตรอำเภอนิ่วหน้าแต่แววตาดูเจ้าเล่ห์ “น่าคิดนะเนี่ย”
“อะไรหรอครับ”
“หึหึ เปล่าหรอกครับ”
“นี่อย่ามาทำหน้าแบบนั้น ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกน่าไอ้หน่อง”
“ผมเปล่าคิดอะไรซะหน่อย”
อโณชาอมยิ้มกับท่าทีสนิทสนมของรุ่นพี่รุ่นน้องคู่นี้ พลางยกมือขึ้นมองนาฬิกา “ดึกมากแล้ว ผมว่าผมขอตัวก่อนดีกว่า”
“อื้ม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกครับ พี่ไม่ได้เจอกับหน่องนาน คงอยากคุยกันตามลำพังบ้างแหละ”
“โนพูดเหมือนกับ.... หน่องมันเป็นแฟนอย่างนั้นแหละ”
อโณชาหน้าแดง ยิ่งเขาไม่พูดเรื่องเกี่ยวกับรักร่วมเพศ แต่ทำไมกับคนๆนี้บทสนทนาหลายๆครั้งถึงวกเข้าเรื่องนี้นักนะ
“พี่เมฆคิดไปเองทั้งนั้น”
“ฮ่าๆ พี่เมฆไม่เคยได้ยินหรอครับ ว่าผีน่ะต้องเห็นผีด้วยกันสิ”
“หน่อง อย่ามาล้อโนแบบนี้นะ!!!”
“ผมรู้แล้วน่า ผมก็แค่ล้อเล่น ปกป้องจังน้องชายคนนี้ ทีน้องอย่างผมน่ะดุได้ดุดี”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้คิดอะไรหรอกหน่อง ผมขอตัวก่อนนะ” อโณชายิ้มให้ ก่อนจะขึ้นขี่ไอ้รอดกลับบ้าน

เมื่อชายหนุ่มคล้อยหลังไป เกษตรอำเภอหนุ่มก็ยกขาขึ้นขัดสมาธิพลางผิวปากอย่างไม่ยี่หระต่อแววตาของเจ้าบ้านที่ดูไม่ค่อยพอใจนัก
“ทำไมต้องทำแบบนี้”
“ผมทำอะไร”
“อยากให้โนมันรู้นักใช่มั้ยว่าพี่เป็นแบบไหน”
“หืม ... ผมว่าผมไม่ได้จะสื่อว่าพี่เมฆเป็นรุกหรือรับซะหน่อย”
“หน่อง พี่ไม่ตลกด้วยนะ”
“ผมรู้พี่ไม่ตลก แต่พี่จริงจังเลยล่ะกับผู้ชายคนนั้นน่ะ”
“หน่อง!!”
“แต่ผมก็ยังเหมือนเดิมนะ ผมรู้สึกกับพี่เมื่อก่อนยังไง ผมก็ยังรู้สึกแบบเดิม”
เมฆินทร์ถอนหายใจ พลางมองหน้าเกษตรอำเภอหนุ่มด้วยแววตาที่อ่อนลง “....เรื่องของหัวใจบางทีมันก็ห้ามกันไม่ได้หรอก พี่เข้าใจหน่องนะ ว่าหน่องรู้สึกยังไง “
ข้าราชการหนุ่มยิ้มช้าๆ ก่อนจะตบไหล่คนตัวโตกว่าเบาๆ “ไม่ต้องมาทำเสียงเศร้าน่า ผมไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้นหรอก”
“ก็ดีแล้ว ไอ้น้อง”
“แล้วพี่คิดว่า โนมันจะเป็นเหมือนพี่มั้ย”
“ทำไมจะไม่รู้ พี่น่ะรู้จักมันดีกว่าใคร ตั้งแต่อยู่ที่กรุงเทพแล้ว “
“พี่รู้จักโนตั้งแต่ที่กรุงเทพแล้วหรอ?”
“ก็ไม่เชิงหรอก ใช้คำว่าแอบมองอยู่ข้างเดียวก็ได้มั้ง รายละเอียดมันเยอะ”
“อืม ใช้คำว่าแอบรักข้างเดียวก็ได้ใจความดี”
หนุ่มผิวเข้มยิ้มเศร้าๆ “ทำนองนั้นแหละ ไม่ผิดหรอก เอาจริงๆ โนมันเป็นหลานของผู้มีพระคุณของพี่ บางครั้งพี่ก็คิดนะว่าพี่ไม่อาจเอื้อม จะเอาหลานเค้ามาเป็นแฟน เป็นเกย์ ต่อให้มันจะเป็นอยู่แล้วก็เถอะ แต่พี่ไม่อยากให้ใครต้องมาตราหน้ามันแบบนั้นด้วยมือของพี่เองเหมือนกัน ต่อให้พี่รู้สึกดีกับโนมันแค่ไหนก็ตาม”
“พี่เมฆ เราก็แค่เป็นแบบนี้ แต่เราไม่ได้ไปฆ่าพ่อใครตายนะ ทำไมพี่ไม่มั่นใจในสิ่งที่พี่มีดีๆล่ะ พี่เป็นผู้นำชาวบ้านให้ทำเรื่องดีๆตั้งหลายอย่าง พี่กลับมาพัฒนาหมู่บ้าน ถามชื่อไอ้เมฆทุกคนในหมู่บ้านรู้จัก แล้วพี่จะมาแคร์กับไอ้เรื่องขี้ผงแค่นี้ทำไม”
“มันไม่เหมือนกันนะหน่อง ในเมืองกับที่นี่ ตรรกะทางความคิดของคนมันต่างกัน ตัวพี่เองน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่กับโน พี่ยอมไม่ได้ พี่รักมันพอๆกับที่เคารพย่าของมันนั่นแหละ”
“พี่เมฆ....” เกษตรอำเภอหนุ่มมองเมฆินทร์ด้วยแววตาระคนความสงสาร ก่อนจะคลี่ยิ้มช้าๆ “เอาเถอะ ผมจะคิดซะว่ามันเป็นเรื่องของพี่เมฆ ผมไม่เข้าไปยุ่งหรอก แต่วันนี้ มาให้น้องกอดให้หายคิดถึงหน่อยซิ”
“นายนี่มัน จะหลอกแต๊ะอั๋งพี่ล่ะสิ” เมฆินทร์ขยี้หัวเกษตรอำเภอคนใหม่อย่างเอ็นดู “แต่ก็เอาเถอะ พี่จะแกล้งโง่ให้ก็แล้วกัน”
หนุ่มบ้านนายิ้มกว้างพลางกางแขนทั้งสองข้าง อดีตรุ่นน้องยิ้มรับก่อนจะโผตัวเข้าไปในวงแขนนั้นอย่างมีความสุขและโอบรัดร่างกายของเกษตรกรหนุ่มแห่งบ้านเดิมบางด้วยรอยยิ้มและความรู้สึกเสียใจเจืออยู่บางๆ
ภายในใจของนฤบดินทร์แอบสะอื้นอยู่เบาๆในอ้อมแขนนี้ อ้อมแขนที่ชายหนุ่มอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป หากแต่เจ้าของวงแขนคงไม่ได้ใจดีบ่อยนัก ถึงแม้จะเป็นความสุขจากการได้โกหกตัวเองว่า นี่คืออ้อมกอดที่พี่ชายคนหนึ่งมอบให้ แต่ลึกๆแล้ว ความเจ็บปวดจากการที่ไม่ใช่คนที่ถูกเลือกก็สร้างความร้าวรานอยู่ลึกๆในใจของเกษตรอำเภอหนุ่ม
.
.
.
ค่ำคืนเดือนหงายที่บ้านเดิมบางเย็นเยียบ ท้องฟ้ายามทิวากาลมืดทะมึนหากแต่ยังมีแสงจันทร์นวลเด่น ไฟที่หัวเตียงเปล่งแสงนวลส้มอยู่ที่หัวเตียงของเจ้าบ้านคนใหม่พร้อมกับนายน้อยที่ยังไม่สามารถข่มตาหลับลงแม้จะมืดค่ำแล้ว หลังจากการพยายามทำใจให้นิทราอยู่เป็นเวลานานชายหนุ่มก็ละความพยายามเปลี่ยนมานั่งปรับทุกข์กับความคู่ยากที่ใต้ถุนบ้าน
“แกหลับแล้วหรอฮึ ไอ้รอด แต่ทำไมชั้นนอนไม่หลับเลยนะ”
ไอ้รอดยังหลับตาพริ้มหากแต่หูยังกระดิกไล่ยุงเหมือนรับรู้ ซึ่งอโณชาก็ตีความเข้าข้างตัวเองว่ามันก็ยังรับฟังอยู่
“ไม่รู้ทำไมชั้นถึงต้องกลับไปดูด้วยนะ เค้าจะคุยจะทำอะไรกันมันก็เรื่องของเค้าสองคนนี่นา ทำไมชั้นต้องอยากรู้แล้วก็ได้ไปเห็นด้วยนะ”
ภาพพี่ชายที่แสนดีของอโณชากอดกับเกษตรอำเภอผู้มาใหม่แจ่มชัดในมโนจิต ทั้งๆที่เจ้าตัวก็ไม่ได้เป็นอะไรลึกซึ้งกับหนุ่มบ้านนาคนนั้น ทั้งๆที่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่รู้สึกเสน่หากับใครอีก แต่ทำไมเขาต้องรู้สึกใจหวิวๆและตาร้อนๆเหมือนจะมีหยดน้ำไหลออกมาจากปลายตา ทั้งหมดเป็นสิ่งที่อโณชาไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ และต่อให้มีคำใบ้ ชายหนุ่มก็ไม่ใคร่อยากหาคำตอบของคำถามนั้นสักเท่าไหร่
“แกว่ามั้ยไอ้รอด บางทีพี่เมฆเค้าก็คงไม่อยากให้ชั้นรู้เหมือนที่ชั้นเองก็ไม่อยากให้ใครรู้เหมือนกันแหละเนาะ”
สายลมยามค่ำพัดโชยฉิวมาปะทะผิวกายของอโณชาจนสั่นสะท้าน ไอ้รอดยังนอนอยู่ท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลงสร้างรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าของเจ้าของ
“แกจะบอกชั้นว่า ยังไงซะคืนนี้ชั้นก็ต้องนอนใช่มั้ย ไอ้รอด แกนี่มันทำตัวเหมือนแม่ชั้นไม่มีผิดเลยนะ แต่เอาเถอะ ชั้นจะลองดูอีกทีก็แล้วกัน”
ชายหนุ่มแหงนมองฟ้าชื่นชมความงามของแสงจันทร์อีกครั้ง ก่อนจะก้าวขึ้นเรือนไปด้วยความรู้สึกเหงาๆ
.
.
.
เช้าวันใหม่ที่บ้านเดิมบาง ไก่ที่เลี้ยงไว้ใต้ถุนแต่ละบ้านแข่งกันโก่งคอขันรับอรุณเหมือนเสียงนาฬิกาปลุกในเมืองกรุงที่แข่งเสียงร้องกันระงมหากแต่ไพเราะเพราะพริ้งยิ่งกว่า
อโณชาออกมาดูนาของตนเหมือนอย่างทุกวันเพื่อตรวจตราดูศัตรูของข้าวเช่นปูหรือหอยเชอร์รี่จนเสร็จสิ้นงานในตอนสายของวัน ชายหนุ่มทรุดลงนั่งพักบนแคร่หน้ากระท่อมเล็กๆบนเถียงนาพลางเหม่อมองออกไปด้วยจิตใจที่ว่างเปล่าอย่างไม่รู้ว่าตนเองคิดอะไร
เวลาล่วงเลยไปจนตะวันเลยหัว โดยที่อโณชาไม่ได้ใส่ใจกับเข็มนาฬิกาที่หมุนไป แต่หลังจากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งจากภวังค์ด้วยเสียงที่คุ้นเคย
“เหม่ออะไรกันโน พี่เรียกตั้งนานไม่ยักได้ยิน” หนุ่มบ้านนาทักพลางผูกเชือกจูงควายไว้กับต้นไม้
“เอ่อ คิดอะไรเพลินๆไปเรื่อยแหละครับ ไม่ได้มีแก่นสารอะไรหรอก”
“งั้นหรอ คิดถึงพี่ล่ะซี้” ชายหนุ่มหยอก
“คิดว่าไม่นะครับ” อโณชายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“ฮ่าๆ แล้วนี่กินข้าวหรือยังเนี่ย”
“เอ๋ .... เที่ยงแล้วหรอครับเนี่ย”
“ไม่ใช่เที่ยงแล้วโน บ่ายกว่าแล้วมั้ง”
“จริงสิครับ นั่งเพลินจนลืมหิวเลยนะเนี่ย”
“เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย ฮึ”
“ปะ...เปล่าหรอกครับ” ชายหนุ่มละล่ำละลัก
ท่าทางประหม่ามากมายเกินปกติวิสัยทำให้เมฆินทร์ต้องหลิ่วตาอย่างเป็นห่วง และอดถามหลานนางฉลวยไม่ได้
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าโน”
“ไม่มีหรอกครับพี่เมฆ จริงๆ ผมกลับไปกินข้าวเที่ยงที่บ้านก่อนนะครับ” ชายหนุ่มโบกมือลา พลางขึ้นขี่ความถึกคู่ใจกลับบ้านไปเงียบๆ ทิ้งความสงสัยและความรู้สึกแปลกใจไว้กับชายหนุ่มบ้านเดิมบางที่อยู่เบื้องหลัง

งดตอบเมนท์ก่อนนะครับ ช่วงนี้งานเยอะ

(แค่เจียดเวลามาลงยังโดนเขม่นเลย  )

ขอบคุณที่ตามอ่านกันเรื่อยๆ

และขอบคุณทุกเมนท์ทุกบวกครับ 

[RoseBullet]

อ๊ากกก บรรยากาศเปลี่ยนไป
ดูเหมือนหน่องก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไร ดูเข้าใจอะไรง่ายดี ไม่น่าจะสร้างเรื่องอะไรได้
แต่โนดันเดินมาเห็นเองนี่ล่ะซี่ ซวยไปเลยนะพี่เมฆ ดันจะใจดีไม่ถูกจังหวะ เหอๆๆ

พี่เมฆรีบจัดการอะไรหน่อยเถ๊อ ชอบบรรยากาศแบบเดิม
แต่พี่เมฆจะกล้าไหม ดูจะพอใจกับการรักข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งนี่แหละ

[OtaruZ]

  o22ได้กลิ่นมาม่าเดือด เหมือนจะมีดราม่าาาา  สู้ๆๆนะโน   

[ThyRist]

อร้าย เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นแล้ว

แต่ตอนที่แล้วน่ารัก 

[-~iK@iZ_KunG~-]

มารอตอนต่อไปรับ
สงสารโนที่เข้าใจผิด อิอิ

[yayee2]

ดีเหมือนกัน มีหน่องมาเร่งปฏิกิริยาให้สองคนนี้รู้สึกต่อกันหนักหน่วงยิ่งขึ้น
แล้วจะมีเหตุการณ์อะไรอีกไหมน้า ที่มาเร่งให้หนักขึ้นอีก
จนสองคนนี้ทนไม่ไหวต้องระเบิดออกมาสารภาพกันซะทีน่ะ อิ อิ

[- คราส -]

ตัวเร่งปฏิกิริยาทำหน้าที่แล้ว
รอดูต่อไป
จะมีดราม่าไหม
 

[LalaBam]

พี่เมฆกรุณาเคลียร์ด่วน

[NumPing]

โน กะลังสับสนอ่ะสิ ต้องเวลาซักพัก

ว่าแต่หน่องน่าสงสารจัง 

[111223]

สุดยอดเป็นเนื้อเรื่องที่กำลังหาอ่านอยู่พอดีเลยหล่ะ
ชอบแบบธรรมชาติ อยู่กับนา กับต้นไม้ (ในกทมมีแต่ความวุ่นวาย - -)
โนน่ารักมากขึ้นทุกๆตอนเลยอ่ะ  ชอบที่สุด
แต่ตอนที่ 8 เนี้ยแอบมาม่านิดๆนะเนี้ย 
โนก็ดันเข้าไปเห็นฉากนั้นพอดีซะด้วยซิ งานเข้าพี่เมฆแล้วไง

[MiSS-U]

หาคู่ให้หน่องหน่อยนะคะ  ดูเป็นคนดีที่เข้าใจง่าย

โนเริ่มสับสนเดี๋ยวคงรู้ใจตัวเองล่ะแต่พี่เมฆนี่สิจะปากหนักไปไหน

กลัวว่าสักวันแฟนเก่าโนจะโผล่มาทำเอาป่วยน่ะสิ

+1และเป็ด

[BaII]

เหมือนโนจะงงๆกับตัวเอง

[ASSASSIN]

แนวที่ชอบเลยอ่า อิอิ บรรยากาศชายทุ่งแบบนี้  กรี๊ดๆๆๆๆ  น่าร๊ากกกกกกก 
+1 คร๊าบบบบบ