หัวข้อ: กรุ่นกลิ่นรวงข้าว ตอน ๑๙ ตอนอวสาน(๘ เม.ย. ๒๕๕๕)

[CarToonMiZa]

หน่องน่ารักจัง

[WinterRose]

สงสารหน่องเนาะ ยิ่งเขามาใจดีด้วยเพราะเห็นเป็นน้องมันยิ่งตัดใจไม่ใครจะขาด เฮ้อ
โนก็ช่าง เลือกกลับมาเห็นตอนที่เขากอดกันพอดีเสียอีก
แบบนี้จะถือว่าเป็นเรื่องดี เพราะทำให้โนรู้ใจตัวเองได้เร็วขึ้นรึเปล่าน้อ
หน่องจะมีคู่มั้ยค๊า สงสารน้องจัง

[andy_kwan]

หน่องคงจะเป็นตัวเร่งให้ทั้งสองคน

[TanyaPuech]

มีแววมาม่าไหมเนี่ย

แต่สงสารหน่องนะ

[เดหลี]

ชอบหน่องอะ ปลื้มก็บอกว่าปลื้ม น่าสงสารด้วยรักเขาข้างเดียว สมควรมีคู่อย่างรุนแรง
โนกลับไปดูนี่มีใจแบบสุดๆๆ อย่าหนีความรู้สึกตัวเองอีกเลยค่า
ขอบคุณมากจ้า คนเขียนงานยุ่งแต่ขยันมากๆ 

[som]

ไม่รู้จะเม้นต์ว่าไง แต่เรื่องนี้น่ารักใสๆมากเลยครับ

[POPEA]

หน่องเข้าใจง่ายอย่างนี้ก็ดีน๊า~
จะได้ไม่มีมือที่สามมาแืีทรกกลาง55.
อยากอ่านตอนหวานๆ ของพี่เมฆกับโนแล้วอ่ะ
 

[zombi]

ใจทั้งสองคนตรงกัน
แต่เมื่อไหร่ปากจะตรงกับใจเสียที

[Cherry Red]

เป็นตอนที่รู้สึกอึมครึมจังเนอะ...
เพราะ แต่ละคนไม่สามารถแสดงความรู้สึกได้ชัดเจนเท่าที่ต้องการ
รักไม่กล้าบอก, หวั่นไหวแต่ต้องหักห้ามใจ, รักข้างเดียวที่ไม่มีวันสมหวัง
ขณะที่นาข้าวกำลังเจริญงอกงาม แต่ความรักกลับ....

[roseen]

 

[bluebird]

เอาไงล่ะนี่ทีนี้ เป็นอาการอึกๆอักๆกันทั้งสองฝ่าย >.<
ได้แต่ปรับทุกข์กับเพื่อนยากที่ใต้ถุนบ้านกันไป 55+
บางทีการมีคนที่3เข้ามาอาจจะมาทำให้สองคนเริ่มเปิดใจกันเร็วขึ้นก็ได้นะ

[sang som]

อย่ามัวแต่อึกอัก รีบรักกันนะ

[ลำนำบุหลันครวญ]

ตอนที่ ๙

รถเก๋งฮอนด้าซิตี้สีเทาถูกผู้เป็นเจ้าของนำมาตรวจเช็คสภาพอย่างง่ายๆหลังจากที่ไม่ได้แตะต้องมันสักเท่าไหร่ เพราะหันไปถูกใจแรงงานสัตว์อย่างควายถึกที่ผูกไว้ที่ใต้ถุน ไอ้รอดมองพาหนะของผู้เป็นเจ้าของมันอย่างสนใจใคร่รู้ แต่เพียงไม่นานมันก็ละความสนใจไปยังหญ้าสดที่อโณชาหามาให้ตามเดิม
“อยากได้อะไรมั้ยทิ้ง เดี๋ยวพี่ซื้อมาฝาก”
“อะไรก็ได้ค่ะ เพราะถ้าให้ทิ้งบอกนายคงจดกันไม่หวาดไม่ไหว “เด็กหญิงยิ้มละไม ก่อนที่จะถูกชายหนุ่มลูบหัวอย่างนึกเอ็นดู
“ช่างเจรจานะเรา “
“แล้วของพี่ชายล่ะครับ คุณอโณชาจะมีมาฝากบ้างมั้ยล่ะครับ” ชายหนุ่มผิวคล้ำผู้มาพร้อมควายสาวฉีกยิ้มกว้างมาแต่ไกล ในขณะที่เจ้าบ้านยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแฝงด้วยความรู้สึกที่แม้แต่จ้าตัวก็อธิบายไม่ถูก
“พี่เมฆ...”
“จะเข้าไปในเมืองหรอเรา เข้าไปซื้ออะไรล่ะฮึ”
“เอ่อ...คือ” ชายหนุ่มหลุบตาต่ำลง
“เป็นความลับหรอ?”
“ไม่เชิงหรอกครับ ผมแค่จะไปดูหนังสือเกี่ยวกับเรื่องการเกษตรในเมืองสักหน่อย”
“หืม...โนจะทำไร่นาสวนผสมงั้นหรอ พี่ว่าเร็วไปมั้ง”
“เอ่อ เปล่าหรอกครับ ก็แค่อยากศึกษาเกี่ยวกับเรื่องการทำนาให้มันถ่องแท้กว่านี้แค่นั้นแหละครับ”
เมฆินทร์ผูกคิ้วเป็นโบว์อย่างไม่สบอารมณ์นัก ภาพแผ่นหลังที่ว่างเปล่าที่ชายหนุ่มมองเมื่อครั้งล่าสุดที่จากกันที่ปลายนาวิ่งย้อนเข้ามาในหัว พลางคิดย้อนกลับไปถึงหลายๆวันที่ผ่านมาที่ชายหนุ่มมัวแต่วุ่นวายอยู่กับนาข้าวที่ใกล้ถึงช่วงเวลาเก็บเกี่ยวทุกที ทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถมาหาอโณชาได้ในตอนเช้าเหมือนที่เคย และเมื่อไปหาที่นาเมื่อยามบ่ายคล้อย เถียงนาที่เคยนั่งคุยกันประจำกลับกลายเป็นกระท่อมร้างที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งคนที่ชายหนุ่มอยากพบหน้า
“ถ้าโนอยากรู้เรื่องการทำนาให้ลึกซึ้งล่ะก็ โนลืมไปแล้วหรอว่าพี่นี่ล่ะคือสารานุกรมการทำนาที่มีลมหายใจนะ” ชายหนุ่มพยายามพูดติดตลก ซึ่งไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ต่ออีกฝ่าย
“ผมไม่อยากรบกวนพี่เมฆบ่อยๆน่ะครับ คนเราจะยืมจมูกคนอื่นหายใจไปตลอดไม่ได้หรอก” อโณชาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหันมาลาเด็กหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ “พี่ไปก่อนนะทิ้ง”
รถเก๋งสีเทาเคลื่อนตัวออกจากเรือนในเวลาไม่นานทิ้งหนุ่มบ้านนาไว้เบื้องหลังที่เต็มไปด้วยความรู้สึกปวดใจอยู่ลึกๆ
“พี่ไม่ได้อยากให้โนมายืมจมูกพี่หายใจหรอก พี่ก็แค่...อยากให้เราใช้ลมหายใจร่วมกันนะ”
ชายหนุ่มบอกตัวเองในใจ พลางปล่อยลมหายใจออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยใจ
.
.
.
อโณชานอนอยู่ข้างๆหนังสือที่ซื้อมาด้วยความรู้สึกเบื่อๆ การนั่งอ่านหนังสือเหล่านี้ไม่สร้างความน่าอภิรมย์และความดึงดูดใจใดๆแก่ชายหนุ่มทั้งสิ้น แม้เจ้าตัวจะไม่ได้เป็นคนเกลียดการอ่านหนังสือเท่าไหร่ หากแต่เสียงเหน่อๆของใครคนหนึ่งกลับดังขึ้นมาในโสตประสาทเสมอเมื่ออโณชาใช้ความคิดทำความเข้าใจตัวหนังสือที่ปรากฎอยู่ในตำราที่ซื้อมา
“ถ้าโนอยากรู้เรื่องการทำนาให้ลึกซึ้งล่ะก็ โนลืมไปแล้วหรอว่าพี่นี่ล่ะคือสารานุกรมการทำนาที่มีลมหายใจนะ”
หนังสือที่ซื้อมาถูกปิดลงพร้อมกับเจ้าของที่พลิกตัวมานอนอย่างกระสับกระส่าย ก่อนจะผุดลุกผุดนั่งอย่างคนที่นึกหาทางออกไม่ได้ ชายหนุ่มเปลี่ยนอิริยาบถมายืนรับลมริมหน้าต่าง และภาพแรกที่เขาเห็นนอกจากทิวไม้รกครึ้ม คือภาพของไอ้หนุ่มบ้านนาที่ชะเง้อมองขึ้นมาจนคอตั้งบ่าด้วยดวงตาละห้อย
เมฆินทร์ก้มหน้างุดหลบดวงตาของเจ้าบ้านคนใหม่ด้วยความรู้สึกหงอยๆ ก่อนจะสะบัดเชือกจูงควายเบาๆบังคับให้ควายสาวที่ขี่อยู่เดินไปข้างหน้า ... และภาพชายหนุ่มที่ดูหดหู่ ก็สร้างความรู้สึกที่ไม่ต่างกับความรู้สึกของอโณชาเท่าไหร่นัก
“พี่เมฆ!” อโณชาร้องเรียกจากชั้นสองของเรือน พร้อมกับเจ้าของชื่อหันรับมาด้วยรอยยิ้มดีใจ เหมือนหมาที่ดีใจเมื่อผู้เป็นเจ้าของเอ่ยชื่อ
“จ๋า โน”
อีกฝ่ายยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดต่อ “รับซะน่ารักขัดกับหน้าตาจังนะครับ”
“แหะๆ” ชายหนุ่มหัวเราะเขินๆ พลางยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อ
“เหมือนพี่จะมารอผมอยู่นานแล้ว ทำไมไม่ให้ทิ้งขึ้นไปตามผมล่ะครับ”
“เอ่อ... พี่บอกทิ้งไปเองแหละ ว่าไม่ต้องไปตาม... อันที่จริง พี่ก็คงแค่ อยากมาเจอแค่นั้นแหละมั้ง”
“เจอ?” ชายหนุ่มย้นคิ้ว หากแต่ระบายยิ้มบนใบหน้าเนียน “โดยไม่คุย.... งั้นหรอครับ?”
“เอ่อ... คือจะว่ายังไงดี” ชายหนุ่มยังเกาหัวแกรกๆ พยายามนึกคำพูด “พี่รู้สึกว่าหลังๆมานี้เหมือนโนไม่ค่อยอยากคุย ไม่ค่อยอยากเจอพี่เท่าไหร่”
อโณชาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ พลางเสตามองไปทางอื่น “ถ้าผมบอกว่าใช่ล่ะครับ”
“แล้วพี่ผิดอะไรล่ะโน ”
“ผมแค่บอกว่าถ้าครับ” อโณชาเลิกคิ้ว “พี่โนไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก”
“พี่ฝากท้องที่นี่ได้มั้ย” เมฆินทร์เปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นท่าทางไม่สบายใจของอีกฝ่าย พร้อมกับพยายามฝืนยิ้มเพื่อลดความตึงเครียดลงบ้าง
“เอ่อ...เชิญสิครับ”

โต๊ะอาหารมีกับข้าวง่ายๆวางล้อมวงอยู่ เจ้าบ้านตักข้าวกินเรียบๆ พร้อมกับแขกผู้มาเยือนที่ดูกระอักกระอ่วนใจไม่น้อยกับท่าทีของเจ้าบ้าน  และความอัดอั้นทั้งหมด ชายหนุ่มก็เลือกที่จะระบายออกมา
“พี่ว่าต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นแหละ”
“เกิดขึ้นกับ?”
อโณชาเสตามองไปทางอื่น ในขณะที่ตาซื่อๆของไอ้หนุ่มบ้านนากลับเพ่งมองไปที่หน้าขาวเนียนของหลานนางฉลวยอย่างหาคำตอบ มือหนาของเขาเลื่อนไปจับมือข้างหนึ่งที่จับช้อนสังกะสีไว้หลวมๆ จนเจ้าตัวสะดุ้งจากภวังค์
“กับโนนั่นแหละ พี่เป็นห่วง และพี่รู้สึกเหมือนว่าโนกำลังโกรธพี่อยู่”
“ไม่ใช่หรอกครับ” เจ้าของมือที่ถูกกุมไว้ถอนมือออกข้าๆพร้อมกับใบหน้าที่เจือเลือดฝาดสีแดงอ่อนที่สองแก้มขาว “ว่าแต่ วันนี้หน่องไม่มาหาพี่เมฆหรอครับ”
“หน่อง? ทำไมเขาจะต้องมาหาพี่ เขาก็ต้องทำงานที่อำเภอสิ”
“ก็ผมเห็นพี่ดูสนิทกับเขาจัง”
เมฆินทร์นั่งจ้องใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด เขาพยายามจับใจความถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด และหลังจากประมวลผลข้อมูลที่เขาได้รับในตอนนี้ บวกกับการตีความเข้าข้างตัวเอง ก็ทำให้ไอ้หนุ่มบ้านนาต้องยิ้มกว้างกับคำตอบที่เขาให้กับตัวเอง
“โนรู้มั้ย โนทำให้พี่นึกถึงละครทัดดาว บุษยา”
อโณชาย่นคิ้วอย่างสงสัย “ทำไมพี่คิดแบบนั้น”
“ก็...” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าให้พี่เป็นเจ้าน้อย โนก็คงเหมือนเจ้าฮะ ที่แอบหึงพี่กับหน่องมันอยู่ไง”
“บ้าเหอะ!!!” อโณชาสบถขึ้นอย่างไม่สบอารม ในขณะที่อีกฝ่ายกลับยิ้มกริ่ม
“เอ...หรือที่จริง โนจะเป็นผู้หญิงปลอมตัวมาเหมือนในละครนะ”
“พี่เมฆนี่เพ้อเจ้อเอามากๆ!!!”
“ถ้าคิดถึงหน่องมันล่ะก็” ชายหนุ่มตัดบทอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพูดต่อ “สักอาทิตย์หน้าน่าจะได้เจอ พี่จะชวนมันมาที่นาพี่ เพราะที่บ้านพี่จะลงแขกเกี่ยวข้าวกันน่ะ อ้อ แล้วถ้าโนอยากเจอหน้าไอ้หน่องมันล่ะก็ พี่รบกวนโนมาช่วยกันลงแขกที่นาพี่ด้วยแล้วกันนะ”
“ตกลงผมจะไปช่วย แต่คงไม่ได้อยากเจอมาหยารัศมีของพี่เมฆนักหรอก”
“เราก็เพ้อเจ้อพอๆกับพี่นั่นแหละ”ชายหนุ่มอมยิ้ม
“ก็พี่เมฆเป็นคนพูดเอง” ชายหนุ่มวางช้อน ก่อนจะเก็บจานข้าวของตัวเองและของแขก “กินอิ่มแล้วก็กลับไปได้แล้ว”
“อะไรกัน พี่ยังไม่ได้บอกว่าจะกลับซักหน่อย ยังไม่ได้บอกว่าอิ่มด้วย”
“กินแค่นี้แหละ เปลือง!”
“ไล่เป็นหมูเป็นหมาเลยนะโน”
“นี่ถือเป็นมารยาทที่ดีที่สุดแล้วครับสำหรับแขกที่พูดจาไม่เข้าหู”
“อ่ะโอเคๆ พี่กลับก็ได้” ไอ้หนุ่มบ้านนาลุกขึ้นพร้อมด้วยร้อยยิ้ม “ ถึงพี่จะเป็นเจ้าน้อย พี่ก็คงเป็นเจ้าน้อยที่ไม่มีความสงสัยในตัวทัดดาวหรอกโน”
.
.
.
เมฆินทร์นั่งอมยิ้มอยู่ข้างกองไฟที่จุดไล่ยุงและให้ความอบอุ่นยามค่ำคืน พลางนึกถึงแก้มขาวเจือเลือดฝาดของอโณชาที่ดูน่ารักนักในสายตาของเขา ควายแฉะหลับตาพริ้มอย่างไม่สนใจผู้เป็นนายนัก หากมันเข้าใจมนุษย์มันคงจะอิดหนาระอาใจกับผู้เป็นนายที่พร่ำเพ้อถึงแต่หนุ่มน้อยหน้ามนผู้มาจากเมืองกรุงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาของมันไปแล้ว
“แกจะไม่ดีใจเป็นเพื่อนข้าหน่อยหรอแฉะ หรือแกว่าไง ข้าว่าบางทีข้ากับเจ้าโนมันอาจจะ...ใจตรงกันก็ได้นะ”
“แงะ!!!”อีแฉะขานรับ
“ใช่มั้ยล่ะ ข้าบอกแล้ว...ข้าดีใจนะ แต่ว่า ข้าควรจะ....สารภาพเลยดีไหมวะแฉะ”

ฟากหนึ่งของบ้านเดิมบาง ชายหนุ่มอีกคนก็กำลังนั่งลูบหัวควายถึกอย่างช้าๆ พลางครุ่นคิดเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับคำพูดของพี่ชาย ที่เจ้าตัวคล้ายๆจะหวั่นไหวกับท่าทีของคนๆนั้น
“พี่เมฆเค้า....เป็นคนดีเนาะแกว่ามั้ยไอ้รอด”
ควายหนุ่มส่ายหัวไปมาเหมือนไม่รับรู้อะไร พร้อมกับเจ้าของที่ถอนหายใจเบาๆ
“ไหนจะรุ่นน้องเค้าอีกล่ะ แกรู้มั้ยไอ้รอด ผู้ชายพวกนี้บางทีก็เชื่อไม่ได้ ชั้นเจ็บมาเยอะแล้ว”
ชายหนุ่มนั่งเหม่อมองไปบนถนนลูกรังหน้าบ้าน ภาพรางๆของหนุ่มบ้านนอกผิวเข้มกับยิ้มฟันขาวโผล่ขึ้นมาบนถนนสายนั้นจนชายหนุ่มต้องสลัดหัวแรงๆ
“บางที ชั้นอาจจะเหงาเกินไป หรือต้องหัดยับยั้งชั่งใจให้มากกว่านี้ล่ะ ไอ้รอดเอ๊ย”
.
.
รวงข้าวในนาของอโณชาแตกกอออกรวงงอกงามจนโน้มเอนลงดิน ลมทุ่งพัดโชยมาเบาๆในยามสายของต้นฤดูหนาว อโณชาเหม่อมองต้นข้าวของเขาอย่างเป็นสุขและเหงาใจ สุขใจที่ได้นั่งมองผลผลิตจากความเหน็ดเหนื่อย และเหงาใจเมื่อนึกถึงว่าต้นข้าวเหล่านี้งอกงามด้วยน้ำมือของคนอีกคนที่ช่วยเหลือ
“เก่งนะครับเนี่ย ปลูกได้ขนาดนี้”
เสียงไม่คุ้นหูนักดังขึ้น แต่เมื่อชายหนุ่มหันไปยังต้นเสียงจึงได้รู้สึกคุ้นหน้า เจ้าของเสียงเรียกมาในชุดสีกากีพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนเป็นสิ่งติดตัวชายผู้นี้อยู่เสมอ
“อ้าวหน่อง”
“นั่งด้วยได้มั้ยครับ”
“อ่า ...ได้สิ”
“เห็นพี่เมฆบอกว่า โนบ่นหาผม ผมไปทำให้โนคิดถึงได้ไงครับเนี่ย”
“อย่าไปเอาอะไรกับพี่แกมากเลยครับ เพ้อเจ้อซะส่วนใหญ่”
“ฮ่ะๆ งั้นหรอครับ” ชายหนุ่มยิ้ม “แต่ผมว่าดูท่าผู้ชายคนนั้นเขาจะคิดถึงโนอยู่ทุกวันเลยนะ”
“ที่เกษตรเค้าสอนกันมาแบบนี้หรอครับเนี่ย แต่ละอย่างเนี่ยเสี่ยงต่อการโดนฟ้าผ่ากลางแจ้งจริงๆ”
“ฮ่าๆ โนเนี่ยตลกเหมือนกันนะเนี่ย” นฤบดินทร์หัวเราะร่วน “ผมยังไม่เคยเห็นเกย์คนไหนโดนฟ้าผ่าตายสักคน กอดกันกลางสยามก็ยังเคยเห็น แต่สยามก็ยังอยู่รอดปลอดภัยจากฟ้าผ่านะโน”
“อ่า ...แต่ผมไม่”
“แต่ผมเป็นไง” ชายหนุ่มยิ้มเปิดเผย “ค่าของคนไม่ได้อยู่ที่ว่าเป็นอะไร อยู่ที่ว่าทำดีให้แก่สังคมได้หรือไม่มากกว่า ผมถึงไม่คิดจะปิดบังเลยว่าผมเป็นอะไร”
อโณชาหันมามองหน้าอีกฝ่ายตาโต ก่อนจะคลี่ยิ้มช้าๆ “นั่นสินะ ผมรู้สึกเหมือนหน่องมีความสุขตลอดเวลา ... ใครได้อยู่ใกล้ๆหน่องก็คงมีความสุขเหมือนกัน”
“ไม่หรอกโน ไม่มีใครมีความสุขไปเสียทุกเรื่องหรอก “
“นั่นสินะ แต่ผมก็ยังคิดว่า หน่องยังเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาอยู่ดีนั่นแหละ เหมือนหน่องไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเครียดเลยนี่”
“อิจฉาผมงั้นหรอโน” เกษตรอำเภอยิ้มพลางกลอกตามองขึ้นไปบนท้องฟ้า “แต่ผมกลับคิดว่า ผมต่างหากที่ต้องอิจฉาโน”
“เอ๋....”
“ผมมาเยี่ยมเฉยๆน่ะ – อย่าใส่ใจอะไรผมนักเลย นอกจากผมจะยิ้มง่ายแล้ว บางทีผมก็พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องเหมือนกัน แล้วก็ขอให้ขายข้าวได้ราคาดีๆนะ“
“ขอบใจนะหน่อง”

งดตอบเมนท์เหมือนเคย

และขอโทษที่มาต่อช้า เพราะยังไม่ได้หยุดงานเลย เจอโอทีทุกวัน T T

ขอบคุณที่ติดตามครับ

[TanyaPuech]

พี่เมฆจีบเลยยยยยยยยยยยยยย

[CarToonMiZa]

ต่างคนต่างคิด
แล้วเมื่อไหร่
จะลงเอยกันล่ะเนี่ย
+1จ๊า

[yayee2]

 :เฮ้อ:เมื่อไรน้าพี่เมฆจะจีบโนอย่างเป็นทางการซะที จะได้ไม่ต้องไปนั่งรำพึงรำพันกับอีแฉะ
รึโนจะจีบพี่เมฆก่อนก็ไม่น่าจะผิดกติกานี่ ไอ้รอดจะได้ไม่ต้องมาฟังโนปรับทุกข์เหมือนกัน

[POPEA]

ชอบพี่เมฆอ่ะ น่ารักใสซื่อ จริงใจ
ต่างคนต่างก็ชอบกันนั่นแหละนะ
แต่ไม่มีใครกล้าพูดเลย~

[LalaBam]

แหม่ พี่เมฆก็มัวแต่บ้าๆบอๆอยู่ได้ เดี๋ยวก็โดนสุนัขแย่งไปรับประทานหรอก

[yeyong]

ต่างคนต่างคุยกับควาย
ไม่คุยกันเองแล้วจะรู้เรื่องไหมนั้น

[name]

อบอุ่นมากเลยครับเรื่องนี้ ^^

[naja-kitase]

หน่องนี่ดูง่ายๆสบายๆดีนะ
โนเอ๋ยยย อย่าคิดให้มันเยอะ ใจตัวเองมันรู้สึกตั้งขนาดนั้นแล้วเน๊อะ
พี่เมฆรุกให้มันชัดๆไปเล้ยยยย ฮ่าๆ

[ลู่เคอOlive♥]

เรื่องน่าติดตามมาก
ชอบพี่เมฆนะ น่ารัก
ให้เป็ด

[chae]

แอบมีดราม่านิดนะเนี่ย หึงเขาหรอน้องโน
แต่เราว่าหน่องน่าจะเป็นคนที่เจ็บมากกว่าทั้ง 2 คน

[NumPing]

หน่องน่ารักอ่ะ มาเป็นแฟนเราดีกว่า (นังชะนีนี่)

พี่เมฆจีบเห๊อะ โต ๆ กันแล้ว อย่าเกริ่นนาน

[som]

เจอโอทีทุกวัน  โห..เอาตังค่าโอทีมาแบ่งกันมั่งดิพี่
คนที่ชื่อหน่องนี่เป็นแบบใหนกันนะเดาทางยากเนาะ

[roseen]

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

รีบๆๆ สารภาพรักกันได้แล้ว

[samsoon@doll]

จีบแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

[เดหลี]

บรรยากาศ... หน่วงนิดๆ
พี่เมฆลุยเลย จริงๆ ก็ชอบแบบเนียนๆ เข้าไปนะ แต่ถึงขั้นนี้แล้วพี่เมฆช่วยรุกคืบบ้างไรบ้าง 
และหน่องยังน่ารักอยู่ พี่เมฆไม่ชอบเรา ก็เชียร์คนที่เค้าชอบดีกว่าเนอะ
ติดตามต่อจ้า 

[MiSS-U]

แอบหวงไม่ให้เมฆรู้แต่เค้าก็รู้จนได้ ฮุๆๆ

หาคู่ให้หน่องหน่อยดีม้า

+1และเป็ด