หัวข้อ: กรุ่นกลิ่นรวงข้าว ตอน ๑๙ ตอนอวสาน(๘ เม.ย. ๒๕๕๕)

[NumPing]

พี่เมฆหล่อมากอ่ะ

ไอ้จอนนี่หนาแท้ ไล่ก็ไม่ไป

[aehJTS]

สงสัยราหูกำลังจะอมหน่องแล้วละ ต้องไปแก้ก่อนปะเดี๋ยวจะแย่

  คะ

[yeyong]

หรือจอนกับหน่องจะเป็นอีกคู่หนึ่ง

[seaz]

พี่เมฆสู้ๆ ขอเวลาให้น้องเขาหน่อยแล้วกัน

[MiSS-U]

 

คิดถึงโน+เมฆ ในที่สุดก็มา

"...โผล่พ้นทิวไผ่ที่บ้านเดิมบาง อโณชาแปรงฟันหน้ากระจกช้าๆ..."

น่าจะเป็นเมฆ นะคะ

+1และเป็ด

[- คราส -]

  คืบหน้าแล้ว พี่เมฆลุยเสียที
หน่องน่ารัก 
 
ก่อยนที่ทั้งคู่จะปล่อยให้สายลมทำหน้าที่ในการทำลายความ

[patee]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ

สนุกและได้บรรยากาศบ้านนาจริงๆ

คงจะเป็น 2 คู่ชู้ชื่นนะคะ   

[naja-kitase]

อัยย๊ะ พี่เมฆรุกแล้ว อิอิ
แต่ก็เข้าใจโนนะ ก็ทั้งเรื่องยังไม่ค่อยมีท่าทีเลย
แล้วจะมาปุบปับตอบรับพี่เมฆเลยก็ดูจะใช่เรื่อง
ว่าแต่บักจอนนี่มันจะมาอะไรๆกับหน่องรึเปล่า
ไม่อยากจะให้อะไรๆกันเลย เพราะยังจำตอนที่จอนมันด่ามันไล่โนได้เลยอ่ะ ติดลบมากกับผู้ชายคนนี้

[LalaBam]

อีตาจอนจะเอายังไงกันแน่เนี่ย

[POPEA]

แหม่ๆ
พอรู้ว่าเค้าไม่เกี่ยวข้องกัน พูดหยอดโนใหญ่เลยนะพี่เมฆ
ไม่ชอบนายจอนเลยอ่ะ!

[Cherry Red]

พี่เมฆเริ่มแสดงออกชัดเจนมากขึ้น น้องโนก็น่าจะยอมรับความรักครั้งใหม่นี้ได้ในเร็ววัน 
แต่แอบ surprise กับจอน-หน่อง คือ ถ้า(ไอ้)น้องจอนยังไม่ทิ้งนิสัย(เลว)เดิม ๆ ก็น่าเป็นห่วงนะ
เพราะ เท่าที่อ่านมายังไม่เห็นด้านดีของอิน้องจอนเลย ( นอกจากหน้าตา ? )

ปีใหม่ทางนี้จะไปลั้นลาที่หัวหิน แต่ไม่แน่ใจว่ากำลังวิ่งเข้าหามรสุมรึเปล่าสิ ?

[roseen]

 

[penda]

โหยๆๆ  ชอบเรื่องนี้จังเลยยยย
คิดถึงสมัยเด็กๆตอนที่อยู่บ้านย่า
วันหยุดก็วิ่งเล่นตามท้องนาจนตัวดำ
ฮ้าๆๆๆ  

 

[CarToonMiZa]

 

[TanyaPuech]

   พี่เมฆเยี่ยม

[zombi]

ตัวเร่ง  ออกตัวแรงมาก
มากระชั้นแบบนี้ พี่เมฆปรับแผนทันไหม

[ลู่เคอOlive♥]

สงสัยจอนจะเงินหมดจริง ตามติดซะ
หน่องระวังตัวด้วย

[เดหลี]

โธ่โน จำต้องให้ตาจอนค้างด้วย แต่พี่เมฆก็รุกแล้ว
หน่อง-จอน สุดท้ายจะคู่กันหรือเปล่า หน่องระวังตัวดีๆ น้า แต่ตอนนี้ดูเหมือนจอนจะยังไม่เลิกล้มความตั้งใจเรื่องโนง่ายๆ
เป็ดเป็นกำลังใจจ้ะ

[samsoon@doll]

[som]

พี่เมฆสู้ๆ   555  ในที่สุดก็กล้าที่จะพูดออกไปแล้วน้อ

[sang som]

จอนกับหน่อง
หรอเนี่ย อุอุ

[ลำนำบุหลันครวญ]

ตอนที่ ๑๒

“อะไรของนายเนี่ย!!!!” เกษตรอำเภอหนุ่มตวาดชายที่ไม่ใครคุ้นหน้าลั่น หากแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตระหนกแต่อย่างใด
“ขอติดรถไปลงบ้านพี่โนหน่อยสิครับพี่”
“ผมไม่ได้บอกว่าผมจะไปที่นั่น”
“ผมรู้ว่าพี่หน่องใจดี ไม่ใจไม้ไส้ระกำกับผมหรอก”
นฤบดินทร์กำมือแน่น ถึงเขาจะไม่ได้ใส่ใจกับชายคนนี้นัก แต่เขาก็ไม่พอใจกับพฤติกรรมเยี่ยงกองโจรแบบนี้
“นี่มันไม่ตลกเลยนะครับ” ชายหนุ่มบดกรามแน่น
“ผมจริงจังนะครับ” ขจรเกียรติพูดเสียงอ้อน “ผมรบกวนแค่นี้เอง อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ พี่ไม่อยากไปเจอแฟนพี่หรอ”
เกษตรอำเภอหน้าถอดสีเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่มในรถ หากแต่เขาพยายามเก็บซ่อนอาการเอาไว้ “ผมไม่ได้มีแฟนที่นั่น นายคงจะเข้าใจผิด”
“เอ๋ .... งั้นหรอครับ ผู้ชายผิวเข้มๆที่พี่หน่องชอบไปยืนข้างๆไม่ใช่แฟนพี่หรอกหรอ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “แต่ผมว่านะ .... พี่ต้องแอบชอบพี่คนนั้นอยู่แหละ ตาพี่มันฟ้อง”
“มันไม่ใช่เรื่องของนาย!!!” ชายหนุ่มแผดเสียง “ลงไปจากรถของผม....เดี๋ยวนี้”
“พี่หน่องครับผมขอร้องเถอะ” นายจอนยังอ้อนวอนต่อไป “ผมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ”
นฤบดินทร์ถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ ดวงตาคู่นั้นของอีกฝ่ายคล้ายจะจริงใจและตรงไปตรงมาในความคิดของเขา แต่ประวัติที่แสนจะน่ากลัวของคนๆนี้ก็น่ากลัวจนยากจะไว้ใจ อย่างไรเสีย หลังจากที่เขาชั่งใจอยู่ครู่เดียว นฤบดินทร์ก็ก้าวขึ้นไปในรถโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ
.
.
รถของนฤบดินทร์มาถึงบ้านของอโณชาในตอนเย็น เขาทอดตามองเข้าไปในบ้านก่อนที่คนที่นั่งมาด้วยจะโดดลงจากรถพร้อมด้วยเสียงตะโกนเรียกเจ้าของบ้าน
“พี่โน พี่โนครับ”
“คุณโนไม่อยู่หรอกค่ะ คุณ” บ่าวทองเดินออกมาบอกกล่าวแก่แขก
“พี่โนไปไหนหรอครับ”
“สงสัยจะยังไม่กลับจากนาล่ะมังคะ”
“พี่หน่องพาผมไปหาพี่โนนาได้มั้ยครับ” เด็กหนุ่มหันมาขอร้อง
“นี่ผมกลายเป็นคนขับรถของนายตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ผมขอร้อง...”
“อืม เอาเถอะ ผมจะพาไป”

ทุ่งรวงทองของอโณชาพลิ้วไหวไปตามสายลมยามเย็นปรากฏเป็นภาพระลอกคลื่นสีเหลืองทองทาบทับกับแดดอ่อนยามสายัณห์ เจ้าของที่นานั่งมองอย่างนั้นอยู่ข้างๆชายหนุ่มที่เพิ่งจะสารภาพความรู้สึกในใจ เขารู้ดีว่าชายผู้นั้นคงจะแอบมองหน้าของเขาอยู่หากแต่ด้วยความรู้สึกเขินอายทำให้อโณชาเลือกที่จะหลบตาคู่นั้นและทอดมองภาพเบื้องหน้าแทนแววตาวาบหวามคู่นั้น
มือเรียวที่วางอยู่บนแคร่ไม้ไผ่สงบนิ่ง หากแต่ความงามของมุมได้เชื้อชวนให้อีกคนที่มือเหมือนจะกร้านกว่าค่อยๆเขยิบมือของตนให้ใกล้มือเรียวของเจ้าของที่นาช้าๆ ก่อนที่จะสัมกับปลายนิ้วก้อยอย่างสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น
“ถือโอกาสแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้เดี๋ยวคะแนนความชื่นชมจะตกนะครับ”
“อ่ะ เอ่อ...”เมฆินทร์รีบชักมือกลับ พลางเสตามองไปทางอื่น “พี่ขอโทษ ก็แค่....พระอาทิตย์มันสวยดี”
หนุ่มกรุงหัวเราะเบาๆกับคำตอบที่ไม่ค่อยเข้าทีของอีกฝ่าย ก่อนจะหันมายิ้มให้ “แต่หงอๆแบบนี้ก็คะแนนตกได้เหมือนกันนะ”
“แล้วจะให้ทำยังไงเล่า”
อโณชากลอกตาหยอกล้ออย่างมีชัย ก่อนจะหันมองไปทางอื่น “ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ทำตัวตามปกติสิ”
“เอ่อ ... พี่ก็แค่”
“ผมหมายถึง ลองทำอย่างที่ใจอยากทำน่ะ”  อโณชาพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะส่งสายตาไปยังมือของตัวเองที่วางอยู่เป็นการบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ และไอ้หนุ่มบ้านนาก็ไม่ได้ถึงกับเดียงสานักเมื่อเห็นการบอกใบ้เช่นนี้ เมฆินทร์ยื่นมือสั่นระริกของตนมายังมือของอีกฝ่ายช้าๆ ก่อนจะรู้สึกสัมผัสที่นุ่มมือ เขากุมมือนั้นเบาๆด้วยหัวใจที่เต้นรัว หากแต่เจ้าของมือกลับเลือกที่จะมองไปทางอื่นเหมือนไม่ใส่ใจในคำดุที่แกล้งพูดออกไปในครั้งแรก จนเมฆินทร์ได้ใจกุมมือนั้นแน่นขึ้นอีก....
“พี่โน ... พี่โนครับ” เสียงของขจรเกียรติดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับกับเจ้าของเสียงจนทั้งอโณชาและเมฆินทร์ต้องหันกลับไปมอง
“จอน .... ทำไมถึงยังไม่กลับกรุงเทพไปล่ะ...แล้ว”อโณชามองผ่านไปยังด้านหลัง นฤบดินทร์เดินตามมาด้วยสีหน้าเรียบๆ ก่อนจะตอบแทนคนที่ถูกถาม
“ผมพามาเอง .... เห็นเขาบอกว่าเขาไม่มีที่จะไป” เกษตรอำเภอถอนหายใจ “บางทีโนกับเด็กคนนี้อาจจะต้องเคลียร์กันก่อน”
“ผมคิดว่าผมไม่มีอะไรต้องพูดกับเค้าอีก”
“ทำไมพี่โนพูดแบบนั้น พี่โนลืม...ลืมทุกสิ่งทุกอย่างของเราไปแล้วหรอครับ” เด็กหนุ่มทรุดตัวลงตรงหน้า
“พี่ไม่ได้ลืม แต่จอนนั่นแหละเป็นคนทำลายมัน” อโณชาเบือนหน้าหนี “และพี่ไม่อยากพูดถึงมันอีก”
“พี่โน ผม...” ขจรเกียรติโผเข้ากอดอดีตคนรักด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา “ผมขอโอกาสอีกครั้งเถอะนะครับ หรืออย่างน้อย ผมแค่อยากอยู่กับพี่สักระยะหนึ่ง ได้มั้ยครับ”
อโณชาดูตกใจไม่น้อยกับภาพและท่าทีของอดีตคนรัก เขาค่อยๆดึงมือข้างที่ถูกกุมไว้ออกมาเพื่อลูบหลังนที่กำลังร้องไห้ในอ้อมกอดเบาๆ ก่อนจะผละตัวออก
“เอ่อ ...พี่”
“ผมแค่ขออยู่ด้วยกับพี่เท่านั้น ส่วนเราจะกลับมาเหมือนเดิมมั้ย ผมขอแค่ให้เวลาและหัวใจของผมพิสูจน์ให้พี่เห็น “
ชายหนุ่มเหลือกตาขึ้นสูงและกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “เอาเถอะ ถ้าไม่มีที่ไปจริงๆ จะมาอยู่ด้วยกันกับพี่ก็ได้ แต่พี่คิดว่า พี่ไม่ต้องการเวลาสำหรับพิสูจน์อะไรอีกแล้ว .... ที่เรายังมีต่อกันคงเป็นแค่ในฐานะเพื่อนมนุษย์”
ดวงตาของนายจอนกลับมามีประกายอีกครั้ง เขาโผเข้ากอดอโณขาพร้อมกับคำขอบคุณ “ขอบคุณ ขอบคุณมากครับ แต่ผมยืนยันว่า ผมจะพิสูจน์ตัวเองให้พี่เห็น พี่จะได้รู้ว่าผมน่ะรักพี่”
อโณชาหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้กับเมฆและหน่อง “ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนกันไปหมด”
“เดี๋ยวก่อนโน!!” เมฆินทร์เอ่ยเรียก เมื่ออโณชาหันหลังไป “แล้วพี่...”
“ผมยังยืนยันคำพูดของผม พี่เมฆเชื่อใจผมสิครับ” เขายิ้ม ก่อนจะพานายจอนและตัวเองขึ้นขี่ไอ้รอดเดินลับไป

“นี่มันยังไงกันเนี่ยหน่อง” เมฆินทร์ถามรุ่นน้อง ที่ยังคงตตีหน้าเรียบเฉย
“ก็...ไม่ยังไงนี่ครับ”
“พาไอ้บ้านั่นมาทำไม!!!”
“เอ่อ.... ผมขอโทษ” เกษตรอำเภอหน้าถอดสีเล็กน้อย “เขามาเตร็ดเตร่อยู่แถวอำเภอ แล้วบังเอิญมาเจอผม แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นมานิดหน่อย มันเป็นเรื่องแบบตกกระไดพลอยโจนน่ะครับ”
“ไม่ใช่ว่ามันเป็นแผนของหน่องหรอกใช่มั้ย”
“พี่เมฆ!!!” นฤบดินทร์พูดเสียงดังด้วยโทสะ “ทำไมพี่ถึงคิดแบบนั้น ไม่ใช่เพราะผมหรอที่คอยให้คำปรึกษา ให้กำลังใจพี่ แต่แค่นี้พี่ก็มองผมแบบนั้นแล้ว ...”
นฤบดินทร์พูดด้วยดวงตาที่ชื้นแฉะจากน้ำตา ก่อนจะระเบิดอารมณ์ต่อ “พี่คงจะก้าวหน้ากับโนไปอีกขั้นแล้วสิ แต่พอไอ้จอนมันกลับมาพี่ถึงได้ไม่พอใจผม....ผมเห็นนะว่าพี่ทำอะไรกันเมื่อกี๊”
เมฆินทร์สีหน้าสลดลงเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ “หน่อง พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้หน่องเสียใจ”
“พี่ไม่เคยแคร์ผมเลยต่างหาก!”
“พี่ ... ขอโทษจริงๆหน่อง”
พระอาทิตค่อยๆลับหายไป ท่ามกลางความเงียบของทั้งคู่ และความน้อยใจขอนฤบดินทร์ที่ไม่อาจซ่อนไว้ในแววตา
“ผมขอตัวก่อนแล้วกัน”
.
.
.
“เป็นอะไรไปหรอครับพี่ ดูเหมือนใจลอยๆชอบกล” จอนถามขึ้นในขณะที่ทั้งคู่อยู่บนโต๊ะอาหาร
“เอ่อ เปล่าหรอก”
“ผมขอโทษที่ทำให้พี่โนต้องลำบากใจนะครับ”
“ช่างมันเถอะ” อโณชารวบช้อน ก่อนจะถามขึ้น “แล้วทำไมถึงได้บอกว่า ไม่มีที่จะไปล่ะ”
“เอ่อ....คือ” เด็กหนุ่มอึกอัก “ผมทะเลาะกับที่บ้านน่ะครับ”
“งั้นหรอ...” อโณชาหลิ่วตา “พี่ไม่เคยได้ยินเหตุผลนี้จากจอนนะ”
“จริงๆนะครับ”
“เอาเถอะ พี่จะลองเชื่อดู....อีกสักครั้ง”อโณชาเว้นช่วงนานกว่าปกติ “แต่พี่ยืนยันอีกครั้งว่าเราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก”
“เพราะไอ้เขมรนั่นสินะ” ขจรเกียรติสบถ
“อย่าไปว่าพี่เมฆแบบนั้น ถ้าจะมีใครสักคนที่ทำให้พี่เปลี่ยนใจ นั่นก็เพราะจอนเองที่ทำตัวเอง พี่ยังไม่ลืมวันนั้นหรอกนะ”
ขจรเกียรติสลดลงเล็กน้อย พลางรวบช้อนลง “ผมขอโทษ ... ผมเสียใจนะกับเรื่องวันนั้น และผมก็...เสียใจที่เสียพี่ไป ทุกครั้งที่ผมนึกย้อนกลับไป ผมถึงมารู้ว่า ผมไม่ควรทำแบบนั้นกับพี่เลย”
“ไม่มีใครย้อนเวลาได้ ดังนั้นไม่ว่าใครก็ต้องยอมรับผลการกระทำของตัวเอง” อโณชายิ้มมุมปาก “เอาเถอะ พี่จะช่วยเท่าที่พี่พอจะช่วยได้แล้วกัน”

ลมหนาวยามค่ำคืนโลมไล้ผิวกายของอโณชา เขานั่งป้อนหญ้าให้ไอ้รอดอย่างเคย หัวใจเขาครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆมากมาย รวมถึงคำพูดของชายคนนั้น
“ไอ้รอด ... ชั้นว่า บางทีชั้นเองก็อาจจะรักพี่เมฆอยู่เหมือนกันนะ”
ชายหนุ่มรำพัน พลางกอดตัวเองแน่น “แต่ชั้นกลัวนะ ไม่รู้สิ ความรักมันจะยืนยาวไปได้นานสักเท่าไหร่กัน บางทีถ้าเราอยู่แบบนี้ มันก็อาจจะดีกว่าต้องเสียใจในวันที่ความรักจากเราไปนะ แกว่ามั้ย”
ควายรอดเคี้ยวเอื้องอย่างเชื่องช้า จนหญ้าที่อยู่ในมือของอโณชาหมดลง เขาพลิกตัวไปหาควายคู่ใจพลางลูบหัวของมันช้าๆ “ชั้นไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย บางทีถ้าชั้นอยู่คนเดียวแบบนี้ต่อไปอีกสักหน่อย ชั้นอาจจะสามารถอยู่คนเดียวโดยไม่ต้องการความรักหรือความสงสารจากใครก็ได้นะ”
“ไม่ดีหรอกครับเจ้านาย ....รอดอยากจะบอกเจ้านายว่า อาจจะมีใครที่สามารถฝึกตนให้พ้นจากความรักและความสงสารได้ แต่ผมยังไม่เคยจะเห็นใครหลุดพ้นจากความเหงาได้สักคน”
เสียงดังมาจากข้างหลังของอโณชา น้ำเสียงนั้นคุ้นหูจนทำให้เขาเลือกที่จะไม่หันไปด้วยความเชื่อใจ
“ช่างพูดนักนะ ไอ้รอด ชั้นไม่ได้เหงาสักหน่อย”
“แต่เจ้านายก็มาพูดกับผมแบบนี้ไม่ใช่หรอ ถ้าเจ้านายไม่เหงา คงไม่มาพูดกับควายหรอก”
“ไปเอามาจากไหนล่ะครับเนี่ย คำคมนี้เนี่ย” อโณชาหันมายังต้นเสียงที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่
“พี่อ่านเจอจากหนังสือน่ะ ความรักอาจจะมีหลายด้าน แต่พี่อยากให้โนเชื่อใจในตัวพี่นะ”
เจ้าของบ้านยิ้มให้กับแขกผู้มาเยือนยามวิกาล ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องสนทนา
“มาทำไมดึกดื่น”
“พี่ก็แค่....เอ่อ ไม่ไว้ใจมัน”
“มัน?.... จอนน่ะหรอ”
“อืม”ชายหนุ่มรับคำ
“ที่พี่ควรจะเชื่อใจคือผม ไม่ใช่จอน แต่ผมก็บอกพี่ไปแล้วนี่นาว่าผมกับจอนไม่ได้มีอะไรต่อกันแล้ว”
“แต่พี่ ... เอ่อ จะพูดว่ายังไงดี จะว่าหึงก็ได้แหละมั้ง” เมฆินทร์ยอมรับตามตรง
“ฮ่าๆๆ ผมว่าผมยังไม่ได้บอกว่าผมกับพี่เมฆเป็นอะไรกันถึงขั้นไหนนะครับ” อโณชายิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าผมจำไม่ผิด พี่เมฆบอกให้ผมลองมองพี่เมฆสักหน่อย”
“โธ่ โนก็... ไม่เข้าใจพี่เลย” ชายหนุ่มพ้อ
“แล้วมาเห็นแบบนี้พอใจหรือยัง— ถ้าพอใจแล้วก็กลับไปได้แล้ว ค่ำมืดดึกดื่น”
“ยังหรอก ยังไม่พอใจ” เมฆินทร์ยิ้มกรุ้มกริ่ม “ถ้าจะให้พอใจคงต้องให้กอดให้ชื่นใจสักหน่อย”
“ทะลึ่งแล้ว พี่เมฆ” อโณชาขยับตัวหนี “ผมจะขึ้นนอนแล้ว กลับบ้านกลับช่องไปได้แล้ว”
“ล้อเล่นหรอกน่า ไม่ทำจริงๆหรอก แต่โนจะอยู่กับพี่อีกสักเดี๋ยวไม่ได้หรอ ลองเงยหน้าขึ้นไปมองบนฟ้าสิ” เมฆินทร์เงยหน้าก่อนเป็นการเชื้อเชิญ “คืนนี้ดาวออกจะสวย”
“ก็งั้นๆแหละ.... แต่เอาเถอะ จะอยู่เป็นเพื่อนให้สักหน่อย”
อโณชาทรุดตัวลงนั่งบนม้าหินอีกครั้ง ก่อนที่แขกยามวิกาลจะนั่งลงข้างๆ ลมหนาวของฤดูเก็บเกี่ยวพัดผิวกายของคนทั้งคู่ และเหมือนอะไรๆจะเป็นไปตามสัญชาตญาณ ร่างกายของทั้งสองคนขยับชิดกันจนไหล่เกยก่อนที่ไอ้หนุ่มบ้านนาจะคว้าไหล่อีกข้างของหลานชายยายฉลวยไว้แล้วเลื่อนมือไปยังศีรษะของคนข้างๆให้โอนอ่อนลงมาบนไหล่กว้างของตน
“ลองดูดีๆสิโน ถ้ามองจากมุมนี้....ตรงนี้ มันจะสวยมากๆเลยล่ะ”

มาลงช้าอีกแล้ว > <

ขอโทษด้วยครับ เพราะผมไปเที่ยวที่เชียงรายมา
เพิ่งได้กลับเมื่อวาน
(เป็นข้ออ้างที่ฟังแล้วไม่ปลื้มเลยเนาะ ฮาๆๆ )

จะพยายามมาต่อให้ไวกว่าเดิมเป็นของขวัญปีใหม่นะครับ
แล้วก็สวัสดีปีใหม่ทุกคนครับ 

[yeyong]

จอน จะมาดีหรือร้ายอีกนะ

[naja-kitase]

แอบรำคาญจอน
แต่ว่าพี่เมฆนี่แกบุกมาบ้านเลยรึ
หลอกแตะอั๋งน้องเค้าอีกแล้ว ฮ่าๆ จอนมาเห็นคงบาดใจพอดู

[MiSS-U]

นายจอนมาป่สนจริงๆคนรักเค้าจะหวานกัน

กดบวกและเป็ด

[samsoon@doll]

เอา อิจอนนี่ไปทิ้งไกลๆที เค้าอุตส่ามานี่แล้วยังตามมาอีกหน้าด้านจริงๆ

[POPEA]

ยังไงก็ไม่ชอบนายจอนอ่ะ !
ตอนนี้พระนายเค้ามีหวานกันนิดๆ
 

[som]

หวานละมุนลุ้นกันตัวโก่งอีกแล้ว  ไอ้คุณหน่อง  ไปไกลๆ

[patee]

หน่องกับจอนคงจะสร้างปัญหาให้กับพี่เมฆและน้องโนไปอีกนาน 

ไล่ก็ไม่ไปซะด้วย

[Alone Alone]

เหนื่อยใจกับบักจอนจริงๆ